Υπάρχει λόγος και σκοπός για κάθε νέα συνάντηση στη ζωή μας. Αν είχαμε τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε το παρελθόν - μέσα από το παρόν - τότε ο λόγος αυτός, θα ήταν σίγουρα πιο ξεκάθαρος. Θα έβγαζαν νόημα, τόσο οι θετικές, όσο και οι αρνητικές συναντήσεις...
Θα έρθουν στη ζωή άνθρωποι που θα αποτελέσουν το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει παρακάτω. Μου έχει συμβεί, σε όλους έχει συμβεί. Βρίσκονται τη σωστή στιγμή, στο σωστό μέρος, για να μας μεταφέρουν στην επόμενη στάση του ταξιδιού της ζωής. Αφήνουν μια γλυκιά γεύση και μας αποχαιρετούν αφού πρώτα εκπληρώσουν την αποστολή τους...
Έρχονται και αυτοί που σου ζητούν λίγο από το χρόνο σου. Ίσως μερικά λεπτά που δεν βγάζουν νόημα, εκείνη τη στιγμή. Αυτά τα λεπτά, αποδεικνύονται πως ήταν τελικά σωτήρια. Μας έσωσαν από κάτι. Χάρισε, λοιπόν, λίγο από το χρόνο σου αν σου ζητηθεί. Μπορεί να μην καταλαβαίνεις το λόγο, τη δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά θα τον κατανοήσεις αργότερα...
Είναι και οι άλλοι. Οι άνθρωποι εκείνοι που μας πονούν. Οι μεγαλύτεροι δάσκαλοι μας. Είναι αυτοί, από τους οποίους θα πάρουμε τα πιο σπουδαία μαθήματα ζωής. Είναι μια ακόμη γέφυρα, για παρακάτω. Ας το δούμε σαν ένα επίπεδο δυσκολίας που μας οδηγεί στην επόμενη στάση. Ο πόνος (για εμένα, όπως φαντάζομαι και για τους περισσότερους...), αποτελεί το μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας για τη μετάβαση από τη μια κατάσταση στην επόμενη...
Οι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας κι εμείς δυσανασχετούμε γιατί μας καθυστερούν, καταλήγουν να μας προσφέρουν προστασία χωρίς να μπορούμε να το αντιληφθούμε, σε πρώτη φάση...