Σκέψεις... III

[glayki]

Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ό,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν. Οι μόνοι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί.
Αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν… Που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή. Αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα αλλά που καίγονται…καίγονται σαν τα μυθικά, κίτρινα, ρωμαϊκά κεριά.”

Τζακ Κέρουακ

 

[yorkie]

«Σκορπίζουν
τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν
ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ
πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς
χαράκωμα ἡ λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.
Στρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα
ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.
Ἂς παραδοθεῖ.

Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.
Ἐξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια
ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη γιὰ γαλήνη.
Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα
ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ
μὰ ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.
Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε
ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ
ἐκ γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα
ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα
ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση
κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.

Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν
ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.

Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ
Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη
ἂς παραδοθεῖ.
Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε
εἶναι ἡ ἀπουσία μας.»

«Υποκατάστατο»,
Κική Δημουλά​

 

[Υδροχόος]

ΒΡΟΧΟΣ​

Τώρα ποὺ σ᾿ ἔχω διαγράψει ἀπ᾿ τὴν καρδιά μου,
ξαναγυρνᾷς ὅλο καὶ πιὸ πολὺ ἐπίμονα,
ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τυραννικά.
Δὲν ἔχουν ἔλεος τὰ μάτια σου γιὰ μένα,
δὲν ἔχουν τρυφερότητα τὰ λόγια σου,
τὰ δάχτυλά σου ἔγιναν τώρα πιὸ σκληρά,
ἔγιναν πιὸ κατάλληλα γιὰ τὸ λαιμό μου...


(Ντίνος Χριστιανόπουλος)

 

[Nascentes morimur]

Αύριο το πρωί θα ήθελα να ξυπνήσω και να έχουν καεί όλες οι τηλεοράσεις του κόσμου. Θα ήθελα να έχει καταρρεύσει το διαδίκτυο. Να μη μπορεί να τυπωθεί ούτε μια κωλοφυλλάδα.
Ούτε οι κινηματογράφοι να λειτουργούν ούτε τα κινητά ούτε οι δορυφόροι και στο ραδιόφωνο να ακούγονται μόνο παράσιτα.
Να ανοίγουν όλοι το στόμα τους και να μη μπορεί να βγει μια λέξη.
Να πεθάνει η τηλεκατευθυνόμενη διαμόρφωση συνείδησης. Να βγούμε όλοι στους δρόμους να κοιταχτούμε στα μάτια μήπως και καταλάβουμε τι δεν καταλαβαίνουμε τόσο καιρό.

*ουτοπίας ευχής

του Ozricfox.

 

[Υδροχόος]

Ποιός είσαι εσύ που θα κρίνεις εμένα και τη ζωή που κάνω ; Δεν είμαι τέλεια και δε χρειάζεται να είμαι...Και πριν ξεκινήσεις να με δείχνεις - με το δάκτυλο - βεβαιώσου ότι τα χέρια σου είναι καθαρά...

 

[glayki]

"Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα. "

Χρόνης Μίσσιος

 

[Υδροχόος]

 

[American Economist]

 

[Aleksa]

 

[yorkie]

 

[Ion.]

Δεν ξέρω τι νιώθω πια... είμαι τόσο μπερδεμένη... Ο καιρός που έρχεται θα δείξει ...

 

[Υδροχόος]

 

[Κάμπια]

Πέντε ευρώ τα συγκρουόμενα στο πανηγύρι; Πάμε καλά;

 

[Υδροχόος]

 

[Valder]

Και αύριο μεθαύριο, κάποιο πολύ μακρινό μεθαύριο, θα κλείσουμε τα μάτια για τα καλά.
Οπότε ποιο το νόημα να δίνουμε σήμερα τόσο βαρύνουσα σημασία σε πράγματα μικρά;
Όμως όλα τα πράγματα στη ζωή, είναι πολυπρόσωπα, πρέπει να τα βλέπεις απο γωνίες.

Ταυτίσαμε τη διπροσωπία με την προδοσία, και έτσι είναι, έγκλημα κατα ζωής μεγάλο.
Γιατί αν αύριο μεθαύριο, κάποιο πολύ μακρινό μεθαύριο, κλείσουμε τα μάτια για τα καλά,
τότε τα μικρά πράγματα και η διπροσωπία αποκτά κεφαλαιώδη σημασία, αποκτά βάρος.

Βάρος πολύ μεγαλύτερο από τη θέαση του ενός απο τα πολλά πρόσωπα της ζωής.
Γιατί αυτό το ένα προδοτικό πρόσωπο απ' όλα τα πρόσωπα, σε τουτο τον περιορισμένο χρόνο,
στέρησε μερίδιο από τις λιγοστές αναπνοές αυθεντικής ευτυχίας που θα μπορούσε να είναι,
και τις μετέτρεψε σε πνιγηρό ακάνθινο στεφάνι στο λαιμό μας να μας συνοδεύει ως το τέλος

Όχι μόνο στέρησε από το ήδη χρονικό λίγο, ένα κομμάτι λίγου, μα και στο υπόλοιπο το λιγοστό,
άφησε σημάδι ανεξίτηλο της ανίερης παρουσίας του, απών κι όμως παρών ο διάβολος που το κυβερνά

Τι ζητούμε λοιπόν απ' τη ζωή; Να δούμε το διπρόσωπο ως άλλο ένα από τα πολλά του πολυπρόσωπου;
Όχι. Δεν θα του αρμόζει η ματιά της επιστήμης, της φιλευσπλαχνίας, της ανοιχτότητας και της περιέργειας.
Όλα τα άλλα πρόσωπα, σε ακαδημαικό ρυθμό θα εξεταστούν, μα θα μείνουν εκεί, πλην αυτού
αυτού που θα εξεταστεί και αλλιώς, ως πισώπλατο μαχαίρι, ως εργαλείο βλαπτικό και ασεβές προς τη ζωή

Η περιέργεια είναι για τα άλλα πρόσωπα της ζωής, και η διδαχή για το διπρόσωπον της ζωής
ώστε να μπορεί να υπάρξει μια αχνή ελπίδα σε μια αναγέννηση για λίγο, γι αυτό το λιγοστό το λίγο
μια αναλαμπή πιθανής ευτυχίας, σαν σπόρος που θα ανθίσει απο αυτό το μαχαίρι σε λουλούδι
για να μπορέσουμε αύριο μεθαύριο κάποιο πολύ μακρινό μεθαύριο, ν' αντέξουμε να κλείσουμε τα μάτια για καλά.

Αυτοκρατορικό ημερολόγιο
08/09/2023
Σκόρπιες σκέψεις​

 

[Υδροχόος]

Κάποιος περαστικός είδε ένα αγόρι που έκλαιγε και το ρώτησε τί είχε πάθει...

"Είχα δύο γρόσες για να πάω σινεμά" είπε το αγόρι, "κι ένα παιδί που περνούσε, μου βούτηξε τη μια γρόσα απ' το χέρι" και του ΄δειξε ένα παιδί λίγο πιο πέρα...

"Και δε φώναξες βοήθεια ;" ρώτησε ο περαστικός...

"Πώς δε φώναξα !" είπε το αγόρι και τ' αναφιλητά του δυνάμωσαν...

"Και δε σ' άκουσε κανείς ;" ρώτησε πάλι ο περαστικός και το χάιδεψε τρυφερά...

"Όχι" είπε μέσα στ' αναφιλητά του το αγόρι...

"Και γιατί δε φώναζες πιο δυνατά ; Δεν μπορούσες ;" ξαναρώτησε ο περαστικός...

"Όχι" ξανάπε το αγόρι, που βλέποντάς τον να χαμογελάει, ένιωσε την ελπίδα του να ζωντανεύει...

"Τότε δώσ' μου την κι αυτήν" είπε ο περαστικός και αρπάζοντάς του την άλλη γρόσα απ' το χέρι, συνέχισε ανέμελα το δρόμο του...

 

[Υδροχόος]

Το να φανερωθείς - στον εαυτό σου, στους άλλους, στον κόσμο - να ορθώσεις το ανάστημά σου απέναντι στο παράλογο, αποδεχόμενος τις συνέπειες και πασχίζοντας για τη λύτρωση, συνιστά, τελικά, μια πράξη εξέγερσης...

Η βαθύτερη τραγωδία είναι αυτή της μη φανέρωσης : αυτή είναι που μας καθιστά ξένους και στερημένους - αναγνώρισης, επαφής, σύνδεσης, αγάπης...


(Αλμπέρ Καμύ)

 

[Nascentes morimur]

Το φανταστικό Κακό είναι ρομαντικό και ενδιαφέρον.
Το πραγματικό Κακό είναι καταθλιπτικό, μονότονο, έρημο, βαρετό. Το φανταστικό Καλό είναι βαρετό.
Το πραγματικό Καλό είναι πάντα νέο, υπέροχο, μεθυστικό.
Όποτε κάποιος προσπαθεί να καταπνίξει την αμφιβολία,
εκεί υπάρχει τυραννία.
Δεν υπάρχει καλύτερη χρονική στιγμή από το παρόν,
όταν έχουμε χάσει τα πάντα. (Σιμόν Βέιλ)

 

[parafernalia]

Όταν η γειτόνισσα προσπαθεί να μάθει να τραγουδάει με την κιθάρα της το 'Όσο Τίποτα Σε Θέλω' κάποιου Οικονομόπουλου. Κι εμείς κάποτε προσπαθούσαμε να μάθουμε, δεν κάναμε έτσι...νιάου...

 

[Υδροχόος]

Υ