Ναι το μυαλό παίζει παιχνίδια μες τη νύχτα...
Αυτό που μιλάω στη γάτα και με καταλαβαίνει αμέσως, μα εσένα που σου μίλαγα και είτε δεν καταλάβαινες, είτε σώπαινες και άφηνες το κενό να μιλάει αντ εσού.
Σου έχω θυμώσει πολύ γι αυτό το κενό. Όπου έβλεπες ουσία, έτρεχες να βάλεις το κενό.
Δεν ήθελα το κενό. Ήθελα να βλέπω αυτή την έκφραση χαράς που είχες όταν επέστρεφες σπίτι με τις σακούλες από το σουπερμάρκετ στα χέρια, για να μαγειρέψουμε παρέα. Ήθελα να μυρίσω τα μαλλιά σου ξανά όπως στα έκανα στην άκρη για να σε φιλήσω όταν ξαπλώναμε. Ήθελα να με χαζέψεις μια ακόμα φορά όπως εκείνες που ήσουν στον καναπέ και με παρακολουθούσες με αυτό το χαμόγελό σου, κουρασμένη μα χαμογελαστή.
Δεν σε χρειαζόμουν, σε λάτρευα. Είχε διαφορά. Αλλά δε φαίνεται με τα μάτια. Εκεί που κοιτάς, εκεί θα πας. Κι εσυ κοίταξες στο παρακάτω, ενω εγω στο πρίν.