Οι σκέψεις μου αυτή τη στιγμή είναι να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο!
Ο καλός μου μπήκε φαντάρος

και έχουν αλλάξει όλα στη καθημερινότητά μου. Μου φαινόταν τόσο απλό που κάθε μέρα ήμασταν μαζί, βγαίναμε βόλτες, βλέπαμε ταινίες, κοιμόμασταν ξυπνούσαμε μαζί και ξαφνικά όλα σταμάτησαν, τις πρώτες μέρες μιλούσαμε 5 λεπτά όλη μέρα γιατί δεν μπορούσε, έχω φτάσει σε σημείο που χτυπάει το κιν και παρακαλάω να είναι αυτός. Μετράω μέρες μέχρι τις εξόδους του την ορκομωσία του και τις άδειες που θα πάρει και παρακαλάω το θεό να μπει κάπου αθήνα μετά.
Βλέπω ζευγαράκια στο δρόμο και λεω ΚΟΙΤΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΠΟΣΟ ΩΡΑΙΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ, πραγματικά είναι πολύ θλιβερό αυτό που ζω.
τώρα καταλαβαίνω γιατί πολλοί νομίζαν ότι είμαι έγκυος, γιατί κάτι είχα γράψει για 9 μήνες υπομονή. μακάρι να αφορούσε εγκυμοσύνη και όχι στρατό

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 7 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.