Δεν θέλω να γράψω κάτι συγκινητικό, αλλά οτιδήποτε σχετίζεται με επετείους είναι κομματάκι συγκινητικό. Δεν έπρεπε να το γράψω εδώ κανονικά, αλλά εδώ τη γνώρισα, και απο εδώ ξεκίνησαν όλα.
Σήμερα είναι 29 Μαρτίου 2015, τρία χρόνια απο εκείνη τη μέρα, ακριβώς. Απο όταν πρωτομιλήσαμε. Απο όταν πίσω απο το παλιό της username φώναζε στο τσατ "μωρή δίδυμη" και εγώ έπρεπε να φύγω γιατί είχα μάθημα. Και μετά χαθήκαμε λίγο, κοβόταν το ίντερνετ και εγώ θα έκανα καιρό να της μιλήσω και αυτή θα μου γκρίνιαζε. Και απο τότε πέρασαν τρια χρόνια, πλέον μου μοιάζει μικρό το διάστημα, τότε αν κανείς με ρωτούσε θα μου έμοιαζε αιωνιότητα.
"Τρία χρόνια; Θα κρατήσει πάνω απο χρόνο φιλία εξ αποστάσεως;"
Και όμως, κράτησε. Και όμως, ελπίζω να κρατήσει. Ελπίζω μια μέρα να είμαι άξια να βρεθώ στο πλάι της και να τη κάνω να γελάσει, και να μην είναι απο τηλέφωνο. Ελπίζω μια μέρα να την έχω απο κοντά να μου γκρινιάζει. Και εύχομαι να είμαστε για πάντα μαζί, μακάρι. Τίποτα και κανείς να μη μας χωρίσει. Γιατί όσο αστείο και να ακουστεί, τη νοιάζομαι. Και ξέρω πως εδώ θα το δει. Ξέρω πως εδώ θα μείνει για ένα διάστημα και θα μπορέσουμε ανά πάσα στιγμή να το δούμε. Ξέρω πως ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι πλέον τρία χρόνια.
Τρία χρόνια γκρίνιας, ζήλιας, ζαλάδας, καβγάδων και όμορφων αναμνήσεων.
Θα είμαι πάντα εδώ, να το θυμάσαι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 10 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.