Μόνο ένα σαφώς καθορισμένο όριο, γίνεται κατανοητό πότε παραβαίνεται.
ε, τότε να βγάλεις από την playlist το no limit απο 2unlimited.
Παρωχημένε.
χμ, και τι γίνεται όταν τα όρια μας σε απαράβατες αρχές μας
φάνηκαν ότι είναι πολύ κάτω των φυσικών ορίων αντοχής μας?
Θέλω να πω ότι θέλει πολύ τριβή με τον εαυτό μας
για να βρεθεί η οριογραμμή σε κυριολεκτικά τα πάντα.
Επομένως δεν είναι μόνο το γεγονός ότι αν τα παραβαίνεις συνεχώς,
χάνεις το μέτρο των ορίων και μένει στο ακατανόητο πότε πραγματικά τα έχεις παραβεί,
αλλά ταυτόχρονα γίνεσαι θεατής ενός καλύτερου εγώ, ή συμμετέχεις σε
πράγματα που θα έχανες αν υπάκουγες σε αυτά τα δήθεν όρια.
πχ. αν βρισκόσουν σε ένα
smoking jazz club κι εσύ ήσουν non smoker,
και είχες κυριολεκτικά μπουκώσει στον καπνό,
αλλά μια τζαζιά σε έκανε να κλάψεις και τελικά σου έσωζε ολόκληρη τη μέρα?
Αν ήταν να κάτσεις μέσα ή να φύγεις μονομιάς με το που θα αντίκρυζες την καπνίλα
παρακινούμενος από την υπακοή στα όρια,
δε θα είχες βγει χαμένος?
υγ. κι η κοπελιά μπροστά σου με την τσιγαριά στο στόμα,
χόρευε και σε κοίταγε πονηρά.
Δυο σμπάροι σε ένα τρύγο.
όρια και μλκ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.