Πόσο σε νιώθω...
Έχωνα τη μύτη μου ανάμεσα στις καινούργες σελίδες και ρουφούσα αχόρταγα το άρωμα.
Συνεχίζω να το κάνω, αν και σαν να έχουν χάσει τα περισσότερα το έντονο του "φρέσκου" που είχαν πιο παλιά.
Μου αρέσει επίσης η μυρωδιά των παλιών βιβλίων, της "κλεισούρας" μαζί με κάποιο εσάνς υγρασίας (είμαι "ανώμαλη" γιατρέ μου;

).
Αχ κι εκείνο το άρωμα της θάλασσας από τα βιβλία που διαβάζουμε καλοκαίρι στην παραλία...
Τώρα διαβάζω "Τα Ψάθινα Καπέλα" της Μαργαρίτας Λυμπεράκη.
Αν και με κουράζουν λίγο οι μακροσκελείς περιγραφές της Φύσης, ωστόσο το βρίσκω ενδιαφέρον.