Δεν ξέρω πώς γίνεται όλοι οι μη γονείς, ν' ανησυχούν τόσο πολύ για το τι θα πούμε εμείς στα παιδιά μας και για το εάν θα έρθουμε σε δύσκολη θέση. Ως γονιός λοιπόν, όταν αντιμετώπισα ένα τέτοιο θέαμα μαζί με το μικρό τότε παιδί μου, περίπου οχτώ χρονών, του απάντησα ότι συνήθως οι άνθρωποι ερωτεύονται οι άντρες τις γυναίκες και αντιστρόφως, υπάρχουν όμως και κάποιοι που είναι γεννημένοι διαφορετικοί και δεν ακολουθούν τούτο τον κανόνα. Είναι δηλαδή οι εξαιρέσεις. Δεν έδειξα ούτε ντροπή, ούτε εμπάθεια, ούτε φόβο και το παιδί μου κατάλαβε θαυμάσια αυτά που του είπα. Δεν άλλαξε η άποψή του περί "φυσιολογικού", ούτε έπαθε κανένα ψυχολογικό τραύμα, όπως λαϊκιστικά και κινδυνολογικά υπαινίσσεσαι. Αντίθετα έμαθε να αντιμετωπίζει με ήπιο και δεκτικό τρόπο, όσους διαφέρουν, έστω και σημαντικά, όχι μόνο στα σεξουαλικά ζητήματα.
Θα σου απαντήσω λοιπόν με τη ρήση του Σαρτρ: "Δεν είναι αισχρές οι πράξεις μας, αισχρές είναι οι ερωτήσεις σας"...
Και κάτι άλλο φίλε μου: Όταν η κόρη μου ήταν σε ακόμη πιο μικρή ηλικία, γύρω στα πέντε, άκουσε το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου "Ο Γάτος", όπου έλεγε τη φράση "μπάσταρδα γατιά". Με ρώτησε λοιπόν τι σημαίνει "μπάσταρδα", φέρνοντάς με τότε σε πολύ μεγάλη αμηχανία. "Δεν μπορώ να σου πω, γιατί δεν θα καταλάβεις", της απάντησα. Εκείνη πήρε αυστηρό ύφος και μου αντιγύρισε: "Εσύ να μου εξηγήσεις κι εγώ ας μην καταλάβω"!!!
Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από την αλήθεια και το ανοιχτό μυαλό, αντίθετα ασφυκτιούν μέσα στην ηθικολογία, τα μισόλογα, τα κηρύγματα μίσους και τους ξερόλες γονείς. Η αποστροφή για το αποκλίνον και το διαφορετικό είναι που δηλητηριάζει τα μυαλά και τις ψυχές τους κι όχι η αποδοχή ή η συγχώρεση...