Ο μπόρατ μου έχει στείλει καμιά δεκαριά π.μ. , με ένα βιογραφικό του , γιατί ντρέπεται να το στείλει ο ίδιος

επίσης λέει , ότι να το στείλει κάποιος άλλος και όχι ο ίδιος , θα βοηθήσει να αναπτυχθεί ένα ρεύμα θαυμαστών του
Τέλος πάντων , ιδού , δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό το παιδί , αλλά αν δεν τον πάρετε , θα απελπιστεί και θα πάει σε κανένα ριάλιτι μαγειρικής ή στο μπιγκ μπράδερ . Και είναι κρίμα γιατί πρώτον δεν ξέρει ούτε τηγανητά αυγά να φτιάχνει και δεύτερον δεν έχει κάνει ούτε καν προσθετική στήθους .
Αίτηση
Όνομα : borat
Ψευδώνυμο : Γιάννης
Αγαπημένο μου one-night chat , αποφάσισα να σου γράψω , όχι για την δική μου υστεροφημία , αλλά για την δική σου διευκόλυνση : τις χιλιάδες αιτήσεις που θα λάβεις , μην κάνεις τον κόπο καν να τις διαβάσεις . Βλέπεις , έχω ένα συγκριτικό πλεονέκτημα : μπορεί όλοι οι έλληνες να πιστεύουν ότι κουβαλούν μια μάλλον ενδιαφέρουσα ιστορία , αλλά εγώ πιστεύω ότι κρύβω μια απίστευτα ενδιαφέρουσα ιστορία .
Γεννήθηκα σε ένα χωριό Τετάρτη μεσημέρι , γιατρός δεν με ξεπέταξε , μόν' της μαμής το χέρι . Από έμβρυο άκουγα ελληνικό ροκ , εκτός από τα σάββατα που πήγαινα σε κλαμπ για καμάκι και τις κυριακές που ψήναμε όλο το σόι χοιρινές πανσέτες στην ταράτσα ακούγοντας αντάρτικα και ζαφείρη μελά . Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή .
Πέρασα τα πρώτα 18 χρόνια της πολυτάραχης ζωής μου , σε μια γειτονιά των Εξαρχείων . Ο πατέρας μου το πρωί ήταν ΜΑΤατζής και η μητέρα μου σερβιτόρα στο Ρεσιτάλ της Ερεσού . Το βράδυ , ο πατέρας μου ήταν πόρτα στο Ρεσιτάλ της Ερεσού και η μητέρα μου πέταγε πέτρες στα ΜΑΤ . Μετά από 20 χρόνια ευτυχισμένου γάμου (η μητέρα μου συγκεκριμένα ήταν ευτυχισμένη σε συναυλίες , και ο πατέρας μου σε τσάμπιον λιγκς) , χώρισαν με ένα πολιτισμένο και εποικοδομητικό διαζύγιο : η μαμά τα έφτιαξε με τον δικηγόρο και ο μπαμπάς δικαιούταν πλέον βάσει δικαστικής απόφασης να με βλέπει τις κυριακές να μασουλάω χοιρινές πανσέτες και να ακούω παπακωνσταντίνου με ακουστικά για να την σπάσω στο σόι .
Στα 18 μου , αποφάσισα να στρωθώ στο διάβασμα για να περάσω σε μια καλή σχολή . Ως τότε μπεκρόπινα (κόκα κόλα και σόδες) , αλήτευα στα στενά των Εξαρχείων (χτυπούσα κουδούνια και έτρεχα να κρυφτώ) , είχα τα πρώτα ερωτικά μου σκιρτήματα (τα θυμήθηκα πρόσφατα και μελαγχολούσα , όταν έμαθα ότι έκλεισε το maxim) και διάβαζα με μανία λογοτεχνία ακούγοντας κατσιμιχαίους και νικόλα άσιμο . Ήξερα ότι όλη αυτή η ενέργεια μέσα μου θα ξεσπούσε σαν ηφαίστειο , παρασέρνοντας τα πάντα στο δρόμο της : τον πατέρα μου να κοιμάται στον καναπέ με τον σπορτκάστερ στο τέρμα , την μητέρα μου να κλαίει μόνη της στον λόφο του στρέφη , τους δασκάλους μου που πάνω στο καλύτερο με ξύπναγαν με βία για να με αποκοιμίσουνε τα σκαλιστά θρανία . Και κυρίως , τα ταξίδια τα οποία ήλπιζα να κάνω , αμελώντας στο μεταξύ άλλα ταξίδια που είχαν ήδη ξεκινήσει .
Πέρασα στο Μαθηματικό , γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να βαρεθώ επιτέλους τα μαθηματικά . Συμμετείχα σε όλα τα φοιτητικά κινήματα , κατά του άρθρου 16 , κατά του άρθρου 6437/8388 κ.λ.π. εκτός από τις ταραχές για τον γρηγορόπουλο - ο ριζοσπάστης δεν έχει προλάβει να καταδικάσει στο τελευταίο του φύλλο το σχετικό άρθρο .
Νιώθοντας την τανάλια της ανεργίας να σφίγγει γύρω από το αντικείμενο που σπούδαζα , δεν κάθισα με άδεια χέρια : δούλεψα περιστασιακά σε κάθε λογής απασχόληση , με highlight την γυροτυλιχτική . Είναι ένα ιδιαίτερα μελαγχολικό επάγγελμα σε πλήρη αρμονία με τον ρομαντικό μποέμ χαρακτήρα μου : είμαι πτώμα από την δουλειά , έχοντας ιδρώσει σαν να είμαι σε μηχανοστάσιο , τα βράδια σαββάτου παίρνοντας παραγγελία από συνομιλήκους μου που μόλις βγήκαν από το ένα μπαράκι και ετοιμάζονται για το επόμενο . Όμως αυτοί δεν ακούνε πλέον από τον θόρυβο τις δικές τους φωνές , ακούνε τα ηχεία να ουρλιάζουν , τον μετρ να τους δείχνει τραπέζι αλλά ποτέ αυτά που θέλουν να πουν μετά από μια κουραστική βδομάδα . Αντίθετα εγώ , τραγουδώ το βράδυ σαββάτου με την κουτάλα του τζατζικιού για μικρόφωνο και καμμένες πίτες να τσιτσιρίζουν στον ρυθμό μου .
Το πτυχίο μου κοσμεί πλέον τον μεγάλο τοίχο του μικρού φοιτητικού σαλονιού-κουζίνας μου . Σε δύο βδομάδες εγκρίνεται η αίτηση μου για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο , έχω ήδη κλείσει και δουλειά για τα προς τα ζην σε γνωστή εταιρεία στατιστικών μελετών (τα στελέχη λατρεύουν το greek souvlaki στο μισάωρο διάλλειμα τους) . Η Άννα μου είπε ότι δεν μπορεί να με περιμένει να γυρίσω αλλά θα με θυμάται για πάντα . Δεν είναι ότι δεν στενοχωρήθηκα , αλλά είμαστε 2 χρόνια μαζί , είναι το σημείο που είτε θα πάρεις την σχέση πιο σοβαρά είτε θα της πεις ότι την έχεις απατήσει με την καλύτερη της φίλη . Και δεν θέλω να της στερήσω τις ενοχές για την δικές της παγαποντιές .
Κάθομαι τώρα ανάμεσα στις κούτες , με τα βιβλία μου και την δισκογραφία του βασίλη και σκέφτομαι ότι δεν είναι πραγματικά αλήθεια ότι δεν υπάρχει τίποτα να με κρατήσει σε αυτήν την χώρα . Απλά τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να αντέξω τον εαυτό μου . Γι αυτό θέλω να μοιραστώ την ζωή μου μαζί σας - το βάρος της είναι δυσβάσταχτο για ένα άτομο . Από την άλλη , κοιτάω την βροχή από τα μισοκλεισμένα παράθυρα και καταλαβαίνω ότι όταν η βροχή θα τελειώσει , εγώ θα πετάω μακρυά με ένα αεροπλάνο και όλα θα μοιάζουν τόσο μικρά - αλήθεια κάνετε συνεντεύξεις στον αέρα ;
Ελπίζω , εκτός από ερωτήσεις , να δίνετε και κάποιες απαντήσεις - όλοι χρειαζόμαστε μια προσγείωση , και ελπίζω τέλος να με κάνετε να ερωτευτώ την νυχτερινή αθήνα γιατί όπως και να το κάνουμε : άννα , δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα