Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Guest 220514]

Θέλω να γράψω ένα ποίημα
για την πραγματικότητα
αυτή που δεν έζησε ποτέ κανείς
αφού ο καθένας
στη δική του βρέθηκε φυλακισμένος
αιώνες τεντώνοντας τα χέρια προς τα έξω.
Την πραγματικότητα
που ίσως γνωρίζουν οι πεθαμένοι
εκεί στις βαθιές χαράδρες
της ανυπαρξίας
όπου κανένα σαρκικό παραμύθι
δεν πείθει
κι άχρωμα μούρα
πέφτουν σ' αναίσθητα σώματα.
Την πραγματικότητα
που αν σ' άγγιζε ποτέ
θ' αναγνώριζες αμέσως σαν τη μόνη αλήθεια
έξω απ' της δικής σου επιβίωσης
τις φαντασιώσεις.
Θα 'ταν ζεστή άραγε, θα 'χε του πελάγου τη μυρωδιά
ή αμετάκλητη χωρίς να δωρίζει
ούτε
μια ώρα προθεσμία;
Θα 'θελα να γράψω ένα ποίημα
για μια πραγματικότητα
που δεν θα με είχε περιλάβει
αλλά τρομάζουν οι στίχοι...
Ούτε το σκέφτονται
ούτε προσπαθούν.

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

 

[glayki]

Οἱ μικροὶ γαλαξίες... Νικηφόρος Βρεττάκος​

Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.

 

[parafernalia]

μόνος​

Είναι πολλοί που με λυπούνται:
‘‘Νάτος – λένε – που παίρνει το μπαστούνι του
και βγαίνει μόνος.
Μας αποφεύγει. Δείτε τι παράξενα είν’ τα μάτια του,
δεν έχει μήτε ένα βιβλίο μαζί. Τάχα τι κάνει;
Είναι κακός; Επαναστάτης; Μην είν’ άρρωστος;’’

Μόνος, όμορφε δρόμε κάτασπρε,
μες στις πλαγιές σου που είναι όλο χορτάρια και λουλούδια,
πάνω στις πέτρες σου που τόσα ξέρουν και διηγούνται.

Μόνος, δάσος πυκνό με τις γαλάζιες ελατόφλουδες,
με τον αγέρα σου που ξέρει και μιλάει σ’ όλα τα δέντρα
και τα μερμήγκια σου που αργά, σε πένθιμη πομπή,
σέρνουν τα μικρά σώματα των σκαραβαίων.

Μόνος, με σας λιβάδια ποτισμένα από ήλιο,
γεμάτα θόρυβο, φωνές κι όρθια κεφάλια.

Μόνος, μαζί σας, έντομα, γεράκια, πεταλούδες,
βράχια, πηγές, χαράδρες, βάτα, σύγνεφα,
κορφές, ομίχλες, κάμποι, μυρωδιές,
ζέστη και χάος και τάξη κι αταξία,
μόνος, μες στους διαλόγους που τ’ αντίπαλά σας στόματα
δεν παύουν να μιλάνε.

Μόνος, με το μπαστούνι μου και με την κούρασή μου,
μόνος, με τη σιωπή μου, τους κροτάφους που χτυπάνε, με τη ζάλη μου
και τον περήφανο ίδρωτα που πάνω μου κολλάει.

André Spire
Μτφ Μέμος Γεωργίου

 

[glayki]

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν… Οδυσσεας Ελυτης

 

[glayki]

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Κ.Γ. Καρυωτάκης,
Ποιήματα και πεζά, Ερμής

 

[parafernalia]

Η ΝΥΧΤΑ

Η νύχτα κρύβει σιωπηλά βουνά:

τα κουφά όνειρα των βλεφαρίδων σου
που δεν ζωντανεύουν ποτέ από το σιωπηλό ασυνείδητο
ψιθύρισμά σου στον ύπνο
ακόμα και μια απλή λέξη δεν θα πιανόταν απ’ τ’ αυτιά σου
που ακούνε από μέσα προς το ακατονόμαστο

το πρωί είναι ανελέητο
ξεχνάει τις εικόνες της νύχτας
ζαρώνει στο φως και τη ζέστη
αγέννητα δευτερόλεπτα ακατονόμαστων ονείρων

ένα πέρασμα είναι ημέρα,
ένα πέρασμα στην επανάληψη του σκοταδιού
ασυνήθιστη είναι η μέρα

μία ακόμα ασυνήθιστη κατάσταση

Michael Strunge (1958 - 1986)

 

[glayki]

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Ποιήματα

 

[Nascentes morimur]

“Your voice, your eyes, your hands, your lips

Our silence, our words

Light that goes, light that returns

A single smile between us

In quest of knowledge I watched night create day

O beloved of all, beloved of one alone

your mouth silently promised to be happy

Away, away, says hate

Closer, closer, says love

A caress leads us from our infancy

Increasingly I see the human form as a lovers’ dialogue

The heart has but one mouth

Everything by chance

All words without thought

Sentiments adrift

A glance, a word, because I love you

Everything moves

We must advance to live

Aim straight ahead toward those you love

I went toward you, endlessly toward the light

If you smile, it enfolds me all the better

The rays of your arms pierce the mist.”

Paul Éluard

 

[Aleksa]

Αυτός ο έρωτας
Τόσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κι απαίσιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι απαίσιος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος
Και τόσο μηδαμινός
Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα
Αυτός ο έρωτας
Που έκανε τους άλλους να φοβούνται
Που τους έκανε να μιλάν
Που τους έκανε να χλωμιάζουν
Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει
Ολόκληρος αυτός ο έρωτας
Τόσο ζωντανός ακόμη
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Εκείνος που υπήρξε
Αυτό το πάντα καινούριο πράγμα
Και που δεν άλλαξε
Όμοια αληθινός σαν φυτό
Όμοια τρέμοντας σαν πουλί
Όμοια ζεστός όμοια ζωντανός σαν καλοκαίρι Μπορούμε κ’ οι δυό
Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να ξανακοιμόμαστε
Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να κοιμόμαστε ακόμη
Να ονειρευόμαστε το θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
Πεισματάρης σαν γαϊδούρι
Ζωντανός σαν πόθος
Σκληρός σαν μνήμη
Ηλίθιος σαν κλάψα
Τρυφερός σαν ανάμνηση
Κρύος σαν μάρμαρο
Όμορφος σαν μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί
Μας κοιτάζει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα
Κ’ εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα και για όλους όσους αγαπιούνται
Και αγαπήθηκαν
Ναι του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν ξέρω
Στάσου εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν άλλοτε
Στάσου εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς αγαπιόμαστε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να κρυώσουμε
Πάντα πολύ μακρύτερα
Κι αδιάφορο πού
Δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ αργότερα στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας
Στο δάσος της μνήμης
Πρόβαλε άξαφνα
Τέντωσέ μας το χέρι
Και σώσε μας.


Ζακ Πρεβέρ

 

[parafernalia]

τα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν​

από nefelor


Τα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν

γίνονται τελευταίες συγνώμες πριν μπουν στον παράδεισο με σφαίρες

φτύνουν το γάλα της μάνας τους που δεν πρόλαβαν να πιουν

γαϊδουράγκαθα ανθισμένα στην κάφτρα

καπνός χορογραφία απ’ το στόμα τους εκπνέοντας


τα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν

εκτίναξη κουρτίνας στα πρόσωπα των αντρών

κάθε γαμήσι εξοστρακισμός

κάθε άντρας ρυτίδα

διαρροή γκαζιού στα μάτια


τα πρόσωπα των γυναικών όταν καπνίζουν

πανκ τραγούδι με κουπλέ

"ας πεθάνουμε όλοι ν’ανεβεί η τιμή της αγάπης"

βαριά δουλειά πέραν του ωραρίου

λουλούδια μεγαλωμένα με λάμπες φθορίου

έρωτας βρεγμένα σπίρτα με τ’ όνομά του

σκληρά πρόσωπα

το μάγμα στις φλέβες τους

πάγωσε στο πρόσωπό τους

Spoiler

 

[Nascentes morimur]

είναι μάρτης του 23 και περιμένω να πεθάνω.

περιμένω το πρόστιμο παράνομης στάθμευσης στο ιστορικό κέντρο των αθηνών.

περιμένω το πρόστιμο του κτέο, την προσαύξηση του απλήρωτου έμφια, περιμένω τη σπιτονοικοκυρά της κόρης μου να μου στείλει μήνυμα για το καθυστερημένο ενοίκιο, περιμένω τη νέα μαγνητική, τη νέα εξέταση αντισωμάτων, περιμένω τη νέα θεραπεία με μονοκλωνικά.

είναι μάρτης του 23, άνοιξη, η φύση αγάλλεται, οι ουρανοί επίσης, οι συμπολίτες μου πενθούν, χλομιάζουν, ιδρώνουν, μένουν άφωνοι, θυμώνουν, αγωνίζονται.

είναι μάρτης του 23. όλοι περιμένουμε το θάνατο.

οι εταιρίες φροντίζουν ο θάνατος να είναι γλυκός, οι ψυχολόγοι τρέχουν στα νοσοκομεία να στηρίξουν αυτό που δεν στηρίζεται, οι ανθρώπινες ιστορίες, η κλάψα, η συγκίνηση, τα στόριζ των λαμαρινόφιλων αλληλέγγυων δεξιών, οι ουρές για αίμα των καλών συριζέων

ω! πουτάνα αλληλεγύη, ευτυχώς υπάρχεις κι εσύ εν μέσω δημοκρατίας, ευτυχώς ο λαός θα μιλήσει στις κάλπες, οσονούπω θα γυαλίσει την κολυμπήθρα του σιλωάμ, ευτυχώς

ο κύριος μίχος θα προμηθεύσει ξανά άγουρα κοριτσάκια τις στελεχάρες της παράταξης, η ελεύθερη αγορά θα γράψει πάλι το επικό ποίημα της για το θάνατο.

είναι μάρτης του 23. περιμένουμε το κλάμα του τελευταίου καταπλακωμένου βρέφους της αντιόχειας για να κλάψουμε πάλι γοερά, αληθινά, δεν έχει σημασία που 357.000.000 άλλα παιδιά έχουν θραύσματα από οβίδες στο σώμα τους

περιμένοντας

το μεγάλο σίγουρο θραύσμα.

περιμένουμε το θαύμα όπως πάντα, έναν εξαϋλωμένο αγνοούμενο να βγει απ’ τις λαμαρίνες σαν το λάζαρο, να χαρεί ο λαός, κερδίζοντας μαζί πέντε χιλιάδες ευρώ μετρητά κι ένα λευκό γιοταχί.

είναι μάρτης του 23. στα τυπογραφεία τυπώνονται τα καινούργια βιβλία μνησικακίας για τον λένιν και τη σοβιετία,

τα καινούργια βιβλία αυτοβελτίωσης της κακομοιριάς,

οι νέες ευκαιρίες που φέρνουν οι συμφορές….

Αντ. Αντωνάκος​

μάρτης του 23​

 

[parafernalia]

ποίηση-ζόμπι

νεκρή η ποίηση, αδιάφορη
κανείς πια δεν διαβάζει στίχους
οι επαΐοντες κι οι σοφοί
λαμπρές νεκρολογίες γράφουν
για την ένδοξη τέχνη που πέθανε

κι ύστερα σ' εκδηλώσεις
ανερχόμενων λογοτεχνών προστρέχουν
που στη μικρή φόρμα διαπρέπουν
εκφράζοντας την παρακμή μιας εποχής
με λόγια σάπια
και κούφιες ρητορείες
λάικ και διαφήμιση ζητιανεύοντας
το πτώμα συντηρώντας στη φορμόλη,

σ' αυτή την τέχνη, λοιπόν, βρίσκομαι απέναντι
τον τρόμο να σκορπώ στα επιτελεία τους
όπως κάθε σωστός κυνηγός ζόμπι

Ειρηναίος Μαράκης

 

[Nascentes morimur]

Her careful distinct sex whose sharp lips comb​

by E. E. Cummings
her careful distinct sex whose sharp lips comb

my mumbling gropeofstrength (staggered by the lug
of love
sincerely greets, with an occult shrug
asking Through her Muteness will slowly roam
my dumbNess?


her other, wet, warm

lips limp, across my bruising smile;
as rapidly upon the jiggied norm

of agony my grunting eyes pin tailored flames
Her being at this instant commits

an impenetrable transparency.
the harsh erecting breasts and uttering tits
punish my hug
presto!


the bright rile
of jovial hair extremely frames

the face in a hoop of grim ecstasy.

 

[glayki]

 

[Nascentes morimur]

είμαστε σαν δύο εραστές
που δε ζούμε
όμως στον δικό σου κόσμο

είμαστε σαν δύο εραστές
κάτω απ τον ήλιο
που ασπρίζουμε σαν το γάλα

ξάπλωσε και
άφησε τον εαυτό σου να πνιγεί
εξαφανίσου
στον βυθό των πραγμάτων

εσύ και εγώ
θα επιστρέψουμε
σαν μαργαριτάρια
αδέλφια με το φεγγάρι
που ωριμάζουν από κάθε μία στροφή του κόσμου

τώρα ξυπνάει
όταν λουστεί
σκεπάζει με κάλτσες πάνω από τα γόνατά της
καθώς παρακολουθώ το φόρεμά της
πρέπει να ομολογήσω
πως θα ευχόμουν αυτή να είμαι εγώ

τι είναι αυτά τα λόγια
που ακούγονται σαν πορνό σε μια εκκλησία
σαν πορνό σε μια άδεια εκκλησία

φλέβες σαν ιστός αράχνης
πάνω σε δέρμα σαν βανίλια ξεπροβάλουν
χείλη υγρά σαν τη νύχτα έξω
πράσινα μάτια φωτισμένα από τα φανάρια
το ραδιόφωνο παίζει στον αέρα ανάμεσα στα άκρα μας
στατικός ηλεκτρισμός στα χέρια μου
ορμά στα μαλλιά της
παυσίπονο ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών μου

δείτε την καθώς πέφτει με τη μουσική
σαν τη βροχή
στο παράθυρο του βασιλείου μου

Σαν Δύο Εραστές
Αντ. Ρέυνολντς

 

[parafernalia]

Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε​

Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι’ αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.

Εχώρισαν έπειτα, φύγανε
μες στ’ όνειρο μόνο ειδωθήκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;

Heinrich Heine, Sie liebten sich beide

(μετάφραση: Καρυωτάκης)​

 

[Nascentes morimur]

the mind is its own beautiful prisoner.​

the mind is its own beautiful prisoner.
Mine looked long at the sticky moon
opening in dusk her new wings

then decently hanged himself, one afternoon.

The last thing he saw was you
naked amid unnaked things,

your flesh, a succinct wandlike animal,
a little strolling with the futile purr
of blood;your sex squeaked like a billiard-cue
chalking itself, as not to make an error,
with twists spontaneously methodical.
He suddenly tasted worms windows and roses

he laughed, and closed his eyes as a girl closes
her left hand upon a mirror.

by e.e. cummings​

 

[glayki]

[ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΙΑ...]



Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.



Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.



Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.



Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.

 

[Nascentes morimur]

At Baia​

Hilda Doolittle - 1886-1961



I should have thought
in a dream you would have brought
some lovely, perilous thing,
orchids piled in a great sheath,
as who would say (in a dream),
"I send you this,
who left the blue veins
of your throat unkissed."

Why was it that your hands
(that never took mine),
your hands that I could see
drift over the orchid-heads
so carefully,
your hands, so fragile, sure to lift
so gently, the fragile flower-stuff--
ah, ah, how was it

You never sent (in a dream)
the very form, the very scent,
not heavy, not sensuous,
but perilous--perilous--
of orchids, piled in a great sheath,
and folded underneath on a bright scroll,
some word:

"Flower sent to flower;
for white hands, the lesser white,
less lovely of flower-leaf,"

or

"Lover to lover, no kiss,
no touch, but forever and ever this."

Spoiler: Hilda Doolittle

Born in 1886, Hilda Doolittle was one of the leaders of the Imagist movement. She published numerous poetry collections, including Sea Garden (Constable and Company, 1916) and Helen in Egypt (Grove Press, 1961). She died in 1961.

 

[glayki]

Το καράβι του δάσους ( υπερρεαλιστικη πανδαισία )
ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
— ένα φράκο—
χρώματος πράσινο ανοιχτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια

αν στη θέση της
αόρατης
αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι
έτσι που ν’ ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους

αν ήταν δυνατό
ν’ αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλλες της βροχής

ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
—σαν ήμουνα παιδί—
κυττάζοντας
ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών Νίκος Εγγονοπουλος