Μοιραζόμαστε ποιήματα

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Μια γυναίκα λούζεται στην άμμο
Και πέφτουν τα φιλιά της στον αφρό
'Αστρα και μέδουσες προσμένουνε την ιπποκάμπη
Το τηλεσκόπιον εν εγρηγόρσει
Ρουφά το γλεύκος τ' ουρανού
Ο γαλαξίας μετουσιώνεται
Τρέφει τις νοσταλγίες του κ' έπειτα σβήνει
Σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει
Γλυκειά η αναμονή της γυναικός που ελούσθη
Μέσα στο σκότος την συνήντησε ο κουρσάρος
Η καρατόμησις του εχθρού του δεν τον εμποδίζει
Να σχίσει την χλαμύδα του να φανερώσει
Στα μάτια της καλής του
Τα μυστικά των κοιμισμένων πέρα ως πέρα
Μια νύχτα Δυο νύχτες
Κ' έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει
Κάτω από τον θόλο της ηχούς ενός αιών

Σέλας των αντηχήσεων - Ανδρέας Εμπειρίκος


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

смертной пилюле

Νεοφερμένος

Ο смертной пилюле αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
Στην κυρία Φωρ-Φαβιέ.

Πάντοτε
Θα πηγαίνουμε πιο μακριά χωρίς ποτέ να προχωρούμε

Κι από πλανήτη σε πλανήτη
Απο νεφέλωμα σε νεφέλωμα
Ο Δον Ζουάν των χιλίων και τριών κομητών
Χωρίς να το κουνάει από τη γη
Ψάχνει τις καινούργιες δυνάμεις
Και παίρνει τα φαντάσματα στα σοβαρά

Και τόσοι κόσμοι λησμονιούνται
Ποιοί να είναι οι μεγάλοι επιλήσμονες
Ποιός λοιπόν να ξέρει να μας κάνει να ξεχνούμε τούτο ή εκείνο το κομμάτι του κόσμου
Που είναι ο Χριστόφορος Κολόμβος που θα του οφείλεται η λήθη μιας ηπείρου

Να χάνεις
Όμως να χάνεις στ' αλήθεια
Για ν' αφήνεις μέρος για το εύρημα
Να χάσεις
Τη ζωή για να βρεις τη Νίκη

Πάντοτε, GUILLAUME APOLLINAIRE



 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Τελευταία επεξεργασία:

Alejandro Papas

Περιβόητο μέλος

Ο Alive in Illusion αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ηθοποιός και μας γράφει απο Βόλος (Μαγνησία). Έχει γράψει 4,300 μηνύματα.
Ναι, αγαπημένη μου,
εμείς γι' αυτά τα λίγα και απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να 'χουμε μια πόρτα, έν΄ άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να ΄χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε
Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον ερωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται, αγάπη μου, κι όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

DrStrangelove

Περιβόητο μέλος

Ο DrStrangelove αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Μοντέλο. Έχει γράψει 5,311 μηνύματα.
Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ομορφότερα πράγματα και από αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω, εις πάσαν στιγμήν, εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.

Α.Εμπειρικός
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

смертной пилюле

Νεοφερμένος

Ο смертной пилюле αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
Paul Élyard, Nous sοmmes

Βλέπεις τη φωτιά του απόβραδου που βγαίνει απ’ το κοχύλι της
Και βλέπεις και το δάσος να βυθίζεται στη δροσιά
Βλέπεις τον κάμπο γυμνό στα πλευρά του αργοκίνητου ουρανού
Το χιόνι ψηλό σαν τη θάλασσα
Και τη θάλασσα ψηλή μες στο γαλάζιο

Πέτρες τέλειες και μαλακά δάση καταφύγια σκεπαστά
Βλέπεις τις πόλεις βαμμένες με τη μελαγχολία
Χρυσή και πεζοδρόμια γεμάτα δικαιολογίες
Μια μεριά όπου η μοναξιά έχει το άγαλμά της
Χαμογελαστό κι ο έρωτας το μόνο σπίτι του

Βλέπεις τα ζώα
Πανούργοι σωσίες το ένα τ’ αλλου θυσία
Αδέρφια άμωμα με σκιές μπερδεμένες
Σε μια έρημο αίματος

Βλέπεις ένα ωραίο παιδί όταν παίζει όταν γελά
Είναι πολύ μικρότερο
Απ’ το μικρό πουλί στην άκρη των κλαδιών

Βλέπεις ένα τοπίο με τη γεύση του λαδιού και του νερού
Όπου ο βράχος δε χωρά όπου η γη αφήνει
Την πρασινάδα της στο καλοκαίρι που τη σκεπάζει με φρούτα

Γυναίκες που κατεβαίνουν απ’ τον αρχαίο καθρέφτη τους
Σου φέρνουν τη νιότη και την πίστη τους στη δική σου
Κι η μια τη λάμψη της το πέπλο που σε τραβά
Σε κάνει μυστικά να δεις τον κόσμο χωρίς εσένα

Μόνο μαζί μας θα ζήσει το σύμπαν

Αγρίμια αληθινά μου λάβαρα από χρυσό
Κάμποι καλές μου περιπέτειες
Πρασινάδα χρήσιμη πόλεις σφύζουσες
Επικεφαλής σας θά ‘ρθουν άνθρωποι

Άνθρωποι πέρα απ’ τους ιδρώτες τα χτυπήματα τα δάκρυα
Μα που θα δρέψουν όλα τους τα όνειρα

Βλέπω ανθρώπους αληθινούς, ευαίσθητους, καλούς, χρήσιμους
Να πετούν ένα βάρος ελαφρότερο από τον θάνατο
Και να κοιμούνται από χαρά στον αχό του ήλιου


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

diotima

Διάσημο μέλος

Ο diotima αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 2,480 μηνύματα.

ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΗ
Έχτισε μια γέφυρα αναστεναγμών
Πάνω στην ακατοίκητη θάλασσα
Έβγαλε τα ρούχα της από χώμα
Έβαλε τα ρούχα της από άμμο
Μιλά μια γλώσσα φελλού
Εξαντλεί τον χρόνο σε μία εποχή
Χορεύει για παρτέρια από βότσαλα
Κάτω από πολυελαίες δακρύων
Μια μέρα επέστρεψε από ένα παράξενο ταξίδι
Όλες οι αποσκευές της ήταν καλυμμένες με πορτοκαλί
ετικέτες
Οι αχθοφόροι της λιποθυμούσαν ο ένας μετά τον άλλον
Καταβεβλημένοι από την χαραυγή που είχε τυλιχθεί μες στα
στροβιλιζόμενα εσώρουχά της
Επέστρεψε για να ψυχαγωγήσει την φρεσκάδα της φλογερής
ανίας της
Για να μην είναι πλέον μόνη για να καταριέται την φωτιά

Ιδιόρρυθμη

Μπρετόν, Σαρ, Ελυάρ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

JaneWin

Διάσημο μέλος

Η JaneWin αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,240 μηνύματα.
Μανώλης Αναγνωστάκης ~ Στο παιδί μου


Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

смертной пилюле

Νεοφερμένος

Ο смертной пилюле αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
ΛΟΓΙΚΗ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ
CREDO (ως είθισται να λέμε λατινιστί)
Α
Πιστεύω εις ένα Ποιητήν εκτός ουρανού/ φυγάς θεόθεν και αλήτης, Εμπεδοκλής / και επί γης /εξόριστος πάνω στη γη κ.λ.π. του Βωδελαίρου/.

Β
Πιστεύω εις ένα Υπολογιστήν εντός κεραυνού και δια της ύλης.

Γ
Υποφέροντας άχραντα /ουσιαστικόν/ ο Ποιητής ανατείνεται βραδυφλεγής αυτόχειρας εξυπακούοντας πολύωρους ύπνους.

Δ
Τα υποψήφια λάθη λιγοστεύοντας.

Ε
Ορατών τε πάντων και αοράτων ιερουργώντας την αποκρομμύωση.

Ζ
Ο Ποιητής έχει τίποτα /βλέπε τους αναχωρήσαντες/.

Η
Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει: η τρέλα μ’ αρέσει. γελοιοποιεί την ύπαρξη. ας ανάψω απ’ τη μάνα μου.

Θ
Συνταχτικό δεν το γνοιάζεται στην προσταγή της μουσικότητας. Μαζί και μ’ άλλες ακόμη λευτεριές, και τα νυ παίζονται κατά την έννοια ήχος οπουδήποτε. Π.χ. τον χειμώνα εδώ, το χειμώνα εκεί. δε θα ’ρθει – δεν θα καταλαγιάσουμε, κ.λ.π. κ.λ.π.

Ι
Ο Ποιητής γυμνάζει τη σκέψη σε απογύμνωση.

Κ
Κι αν είναι έλληνας οφείλει να σπουδάζει πάντοτε της Αττικής τη λεπτότητα, σε φως, βουνά, χωράφια και θάλασσα. Διδάσκει γλώσσα η λεπτότητα τούτη.

Λ
Κι αν είναι βαθιά πεπρωμένος ο Ποιητής εκφράζει το ανεξήγητο του εξηγητού. τυγχάνει νόμιμος διάδοχος του επιστήμονα και προκάτοχος του.

Μ
Στον αφρό δεν έχει διάρκεια. στο πατοκάζανο μαίνεται ο Ποιητής.

Ν
Φλογοδίαιτος και ποτέ ξελυτρωμένος.

Ξ
Ο Ποιητής κάποτε πρέπει να λέει: μεγάλη κατανάλωση παρουσίας – γενείτε και λίγο μοναξιάρηδες!

Ο
Ο Ποιητής είναι αμφίφλοξ.

Π
Επιδέχεται θανάτους και αναστάσεις.

Ρ
Ακροθωρίζει και υπάρχει σε ξαφνοκοίταγμα.

Σ
Είναι ουραγός της μητέρας.

Τ
Ανέσπερος απο ηλικία.

Υ
Πιστεύω εις ένα Ποιητήν που λέει: να συμπέσουν οι αγνότητες. Μέχρι την Κόρινθο του Σύμπαντος ή μακρύτερα.

Φ
Σε ανώτερη απελπισία.

Χ
Σε φαεινότερη πεμπτουσία.

Ψ
Σε μιαν αίσθηση που πτηνούται.

Ω
Συγχωρώντας τους πάντες.


Καρούζος
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Αντρέι Βοζνιεσένσκι - Andrei Voznesensky

Η μπαλάντα της νοσταλγίας

«Μπαλάντα; Για τη νοσταλγία; Για το θανατηφόρο χάπι;!.»
Τι ξεροκεφαλιά !
Ξεχάσατε του Πούσκιν το βόλι!
Που οι αγέρηδες λυσσομανούσαν σαν από τρύπες κλαρινέτων,
Στα χτυπημένα κεφάλια των καλύτερων ποιητών.
Σα βέλος διαπέρασε η βλακεία και η αγένεια
Έφτασε στους απογόνους η οχλοβοή του καπηλειού!
Και δεν υπήρχε νοσταλγία. Υπήρξε, όμως, η αρχή.
Στη γη χανόμαστε σα να περνάμε την πόρτα του σταθμού.
Κι η νοσταλγία σαν την άκρη του τούνελ, κατάμαυρη …
Μήπως είναι αθάνατη;
Ή μήπως είναι άγνωστη; …
Δεν υπάρχει θάνατος. Δεν υπάρχει νοσταλγία. Υπάρχει της σφαίρας η τροχιά –
Η δεύτερη προβολή της ίδιας ευθείας.
Στην φύση εκ σχεδίου δεν υπάρχει η νοσταλγία.
Θα είμαστε αθάνατοι.
Αυτό ακριβώς
1967

БАЛЛАДА ТОЧКИ
«Баллада? О точке?! О смертной пилюле?!.»
Балда!
Вы забыли о пушкинской пуле!
Что ветры свистали, как в дыры кларнетов,
В пробитые головы лучших поэтов.
Стрелою пронзив самодурство и свинство,
К потомкам неслась траектория свиста!
И не было точки. А было —— начало.
Мы в землю уходим, как в двери вокзала.
И точка тоннеля, как дуло, черна…
В бессмертье она?
Иль в безвестность она?..
Нет смерти. Нет точки. Есть путь пулевой —-
Вторая проекция той же прямой.
В природе по смете отсутствует точка.
Мы будем бессмертны.
И это —— точно!
1967
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

смертной пилюле

Νεοφερμένος

Ο смертной пилюле αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
О смертной пилюле?!.»





~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~






Μενέλαος Λουντέμης

ΤΣΙΡΚΟ ΄Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΤΗΝΩΔΙΑ



απόσπασμα

Περάστε κυρίες και κύριοι , περάστε !
Από το τσίρκο << τα επτά θαύματα του κόσμου >>
΄Οπου ...
Θηριοδαμαστές με συρματένια μαστίγια
Γυμνάζουν τις Ιδέες να περπατούν στα τέσσερα .

Περάστε απ' το τσίρκο μας .
Που δεν είναι τσίρκο μας .
Ούτε << φρενοκομείον ή οίκος >> .
Αλλά σταύλος ... Σταύλος
Όπου κάτι χοντρά ζώα
Καταβροχθίζουν
Τα πιο ευγενικά μας όνειρα .


ΚΟΝΤΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΥΔΡΑΛΛΙΑ
ΚΙ ' ΕΝΑ ΑΗΔΟΝΙ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

смертной пилюле

Νεοφερμένος

Ο смертной пилюле αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΙΑΛΟΓΟ
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Άπαντα Πεζά
Μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης
Εκδόσεις: Ελληνικά Γράμματα



Α: Απορροφημένοι από μια συζήτηση περί αθανασίας, είχαμε αφήσει να νυχτώσει χωρίς ν' ανάψουμε τη λάμπα.
Τα πρόσωπά μας δεν τα βλέπαμε. Με μιαν αδιαφορία και μια γλύκύτητα πιο πειστικές από το πάθος,
η φωνή του Μασεδόνιο φερνάντες έλεγε και ξανάλεγε πως η ψυχή είναι αθάνατη.
Με διαβεβαίωνε πως ο θάνατος του σώματος είναι εντελώς ασήμαντος,
αν όχι το πιο μηδαμινό πράγμα που μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο.
Εγώ έπαιζα με το σουγιά του Μασεδόνιο. Τον άνοιγα και τον έκλεινα.
Ένα ακορντεόν εκεί κοντά δε σταματούσε να παίζει την “Cumparsita”,
αυτή την παταγώδη μπαρούφα που αρέσει σε πολλούς γιατί τους είπαν ψέμματα πως είναι παλιά.
Πρότεινα στον Μασεδόνιο ν' αυτοκτονήσουμε, για να συζητήσουμε με την ησυχία μας.

Ω (ειρωνικά): Υποπτεύομαι, όμως, πως εντέλει δεν το αποφασίσατε.

Α (όλο μυστικοπάθεια): Ειλικρινά, δεν θυμάμαι αν εκείνη τη νύχτα αυτοκτονήσαμε.


 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Ερις

Περιβόητο μέλος

Η Ερις αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Σκηνοθέτης. Έχει γράψει 4,955 μηνύματα.
Είμαστε κάτι…
Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες κιθάρες.
Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mariagezz

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η Μαρία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Νηπιαγωγός και μας γράφει απο Ιταλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 239 μηνύματα.
Ασημένιο το μέτωπο. Και ωραία
τα μάτια σου εφωσφόριζαν γαλάζα.
Το πιάνο καθώς άνοιγες, δυο νέα
τριαντάφυλλα τρεμίζανε στα βάζα.
μα οι κρόταφοί σου ρόδα πλέον ωραία.
Επάλευαν τα χέρια σου, εκερδίζαν·
τα πλήχτρα υποχωρούσανε· τις νότες,
τη μελωδία σαν έπαθλο χαρίζαν.
Ακούαμε. Και τα αισθήματα, δεσμώτες
που την ελευτερία τους εκερδίζαν.
Δεν θυμούμαι καλά, πέρασαν χρόνια,
πώς είχες όμως λέω και τραγουδήσει·
εξόν αν εκελάηδησαν αηδόνια.
Λάλο ή βουβό, το χείλο σου είναι βρύση,
ελάφια κουρασμένα εμέ τα χρόνια.
Η πεταλούδα πάντα θα πετάξει
αφήνοντας στα δάχτυλα τη γύρη.
Θρόισμα το αντίο, το χέρι σου μετάξι,
κι εχάθηκες. Από το παραθύρι
η πεταλούδα πάντα θα πετάξει...
Κώστας Καρυωτάκης- Αφιέρωμα
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

amy001

Πολύ δραστήριο μέλος

Η amy001 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,585 μηνύματα.
Θά ῾ρθει μιὰ μέρα-Μανώλης Ἀναγνωστάκης

Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ
Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνὰ πὼς ἡ ζωή μας εἶναι τόσο μικρὴ
ποὺ δὲν ἀξίζει κἂν νὰ τὴν ἀρχίσει κανείς.
Ἀπ᾿ τὴν Ἀθήνα θὰ πάω στὸ Μοντεβίδεο ἴσως καὶ
στὴ Σαγκάη, εἶναι κάτι κι αὐτὸ δὲ μπορεῖς
νὰ τὸ ἀμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε -θυμήσου- ἀτέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ἕνα βράδυ
-ξεχνῶ πάνω σὲ τί- κι εἶναι κρῖμα γιατὶ ἦταν τόσο
μα τόσο ἐνδιαφέρον.
Μιὰ μέρα, ἂς ἤτανε, νὰ φύγω μακριά σου ἀλλὰ κι
ἐκεῖ θά ῾ρθεις καὶ θὰ μὲ ζητήσεις
Δὲ μπορεῖ, Θέ μου, νὰ φύγει κανεὶς μοναχός του.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

venividivici

Τιμώμενο Μέλος

Η venividivici αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 23,236 μηνύματα.
Ο Γιάννης ο φονιάς, παιδί μιας πατρινιάς
κι ενός μεσολογγίτη
Προχτές την Κυριακή μετά απ' τη φυλακή
επέρασ' απ' το σπίτι

Του βγάλαμε γλυκό, τού βγάλαμε και μέντα
μα για το φονικό δεν είπαμε κουβέντα

Μονάχα το Φροσί με δάκρυ θαλασσί
στα μάτια τα μεγάλα
Τού φίλησε βουβά τα χέρια τ' ακριβά
και βγήκε από τη σάλα

Δεν μπόρεσε κανείς τον πόνο της ν' αντέξει
Κι ούτε ένας συγγενής να πει δεν βρήκε λέξη

Κι ο Γιάννης ο φονιάς στην άκρη της γωνιάς
με του καημού τ' αγκάθι
Θυμήθηκε ξανά φεγγάρια μακρινά και τ' όνειρο που εχάθη...

Ο Γιάννης ο Φονιάς
Ποίηση: Γκάτσος
Μελοποίηση: Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Μητσιάς

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

смертной пилюле

Νεοφερμένος

Ο смертной пилюле αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 80 μηνύματα.
ΝΕΟΛΙΘΙΚΗ ΝΥΧΤΩΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗ

Τραυλίζοντας οικουμένη καθώς
η πραγματικότητα χωλαίνει κι όπως
ασπροφωλιάζει η λευτεριά στον άστοργο πάγο
περικαλιόμαστε τη σώτειρα τήξη.

(Να ιδούμε αν η Άνοιξη θα συνδράμει τα όνειρά μας.)

ΈΝΑΣ ΝΑΥΤΗΣ: Το μυαλό πώς μαλακώνει στα Ουράλια;
ΈΝΑΣ ΆΛΛΟΣ ΝΑΥΤΗΣ: Τι θέλεις να πεις; Δεν κατάλαβα.

μουχλιάζει το τηλέφωνο. ευδαιμονία

- Η εξουσία ολάκερη στα Σοβιέτ! Αυτό είν’ όλο.

ΠΡΑΒΔΑ

- Μπορείς όμως να κόψεις ένα τριαντάφυλλο απ’ τη λέξη τριανταφυλλιά;
- Σε κείνους η ερώτηση.

ΠΡΑΒΔΑ

- Ποια λογική αρχίζει σε κείνους; [Ένας τρίτος ναύτης.]
- Εγώ βλέπω άλλο. η λογική της εξουσίας συνεχίζεται.

ΠΡΑΓΜΑΤΙ

- Θα πεθάνουμε ή θα βάλουμε την επανάσταση στο νόημα της!
- Αυτό είν’ όλο.

Νοστάλγησα τα ορυχτά την άφωνη
θηλαστική μου ιερότητα
κι ανατρέχω στον ύπνο που με σώζει
είν’ ο πρόχειρος θάνατος
ένα κλούβιο ρολόι
χωρίς τα πριν και χωρίς τα μετά.
δεν ήρθα δε φεύγω θα σταματήσω.

- Η εξουσία είναι της Ιστορίας η ευκοιλιότητα.
- Στο χωριό μου τη λένε γλεντοκώλα.

ΠΡΑΒΔΑ

- Γεννάδη, κάνεις ομοιοκαταληξία με τον Άδη.
- Φθέγγομαι τρόμο. Και επιτέλους τι νομίζεις πως είναι τα ιδανικά; Είν’ όπως αλευρώνουμε τα ψάρια πριν απ’ το τηγάνισμα.
- Εμείς που αληθεύουμε;
- Στην επανάσταση.

ΑΥΤΟ ΕΙΝ’ ΑΛΗΘΕΙΑ

- Για άκου το χτεσινό μου όνειρο. Βρισκόμουνα τάχα στον Όλυμπο. Θέαινες λαλέουσες κοροϊδεύαν αιωνίως του κύκλου την απληστία, μ’ ένα χυδαιότατο φεγγάρι λίγο ψηλότερα. – Δρόμος αμφιλεκτισμού. μετέρχομαι άγνωστο -, είπα. Κι άξαφνα βγαίνουν εμπροστά μου από σκοτεινό χαλκό και νήπια σίδερα ο Ήφαιστος και η Αφροδίτη, τσιτσίδια αιματωμένα. «Τι φαντάστηκες», μου λέει ο Ήφαιστος. «Αυτή η κρυπτογαμική κι ατάσθαλη Κυρία τα κάνει όλα. η κατά βάθος νυμφομανής Ήρα. είναι η σύζυγος-εξουσία κι αναμέλπει λάμψη αμέμπτου ηθικής». – Αφυπνίστηκα ταραγμένος.

Δούλα του φωτός πεταλούδα. φτερά και χνούδι σε εξωφρένεια!
Ο έκλυτος Δίας κρατεί κεραυνούς αναφαίρετους
δίχως ακόμη πυροδότηση
χορταίνοντας όραση βλακείας
καθεζόμενος υπεράνω πάσης κοσμολογίας.
Κ’ η μούρη των αλόγων του Φαέθοντα έναντι του κενού με άφρη κοσμικής ύλης.
Ασθενοφόρο γρήγορα για το βασιλέα Ληρ!
Ευωδιάζουμε από τρέλα.
Δεν πιάνουν τα φρένα. χανόμαστε στη διαιρετότητα του Ζήνωνα.

Η ΑΝΝΑ (που πλησιάζει): Τι νέα έχουμε απ’ την πραγματικότητα;
ΝΙΚΟΛΑΪ (σηκώνει το ακουστικό): Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι 17 και 21 και τρία δευτερόλεπτα.
ΓΕΝΝΑΔΗΣ: Αχ καημένε! Τα τσιγάρα μονάχαι δύνασαι ν’ αριθμήσεις, όχι το κάπνισμα.
ΝΙΚΟΛΑΪ: Φοβάμαι, σύντροφε. Και η επίθεση επίκειται. Ο Λένιν έχει εμπλακεί στη μοίρα.

- Πανάκριβα ραφτικά.
- Χοϊκή φρενίτιδα.
- Φαλλοκοπία.
- Ουτοπία.
- Μα όμως αναιρέσαμε το δάσος.
- Βροχές μανάδες... Άραχλε!

Να κι ο τρισάθλιος ήλιος! Μια χλεμπόνα
στ’ ουρανού το κατεστημένο.
Αμ’ τι γαρ;
Η αλληλεγγύη των αστεριώνε ξανασπιθίζει
με μηδέν αντίχτυπο.
θυμάμαι κάποτε στη Τζια ένανε γάιδαρο
να τρώει λαμπερές μαργαρίτες.
επιτυχία της μοναξιάς. αυτή ναι πάντα
η κατάσταση.
Να προσπερνάς αυτολεξεί τα νεύρα σου.

- Με σφίγγει μια αλήθεια. της παραδίνομαι. Με σφίγγει μια άλλη. κι αυτηνής της παραδίνομαι. Διατρέχοντας του μυαλού την ωμότητα. Λέω αίμα του ψύλλου κι αμέσως οσφραίνομαι ρούμι.
- Παραδέρνεις. Αλλ’ εμένα τα μάτια μου διεκδικούσαν ενότητα οπτικής. εκκένωση τραγωδίας. Ουδέποτε υπέφερα τις αντιφάσεις. Αμφί και ρέπω, όχι!
- Χρεμετίζεις φαντασία.

[Την ημέρα εκείνη γεννήθηκα μόνος μου. δεν είχα βιολογικό προηγούμενο. Σούρθηκα στην τρώγλη της απλής αριθμητικής. Εκεί διαλάμποντας ενωτίστηκα κόκαλα.]

Υπερφίαλο φως ισχνότητα του έρωτα!
Τι ναν τα λέμε... Αυτοψυχίατρος είν’ ο ποιητής
με καθαρό οινόπνευμα.
Κυρίως θα λεγα θεοσταγής και προϊούσα σφήκα.
Θα γαλαζώσει πάλι.

- Μα είναι κι ο άλλος έρωτας, ο γενετήσιος.
- Τι να σου κάνει αυτός... Αν θέλεις, βάζει λίγα παγάκια στη μελαγχολία μου.

[Θύμησες αφεύγατες από τότενες που ξέρω τον εαυτό μου. δεν είν’ εύκολο πράγμα η ομορφιά, κι ας είναι τόσο μεταδοτική με λόγια και με θεωρίες. Κι αυτό το χέλι, η αισιοδοξία. γλιστρά πάντοτε στην επόμενη φάση. Θέλει δύστυχο χώμα η ελιά... Το δράμα της ποιότητας.]

Είθε να μην υπήρχα.
μαβής ο χτύπος της καρδιάς. αλητεία.
Κι αν είπα τις προάλλες τη ζωή αντίρρηση του σκούληκα
δεν έπαψε να φουγαρίζει μέσα μου χαώδης
η απελπισία.
Θες το ζώο θες ο άγιος τίμημα η απουσία.
Κορφόνυχα μες στη φωτιά σε ταραχώδη θράκα
χρονάκια μου και χρόνια
έκανα γω το μπόι μου βλαστοβολώντας ύψος
χωρίς να συμβουλεύομαι
κακούς ονειροκρίτες και θολά μαντεία.
Δεν αναμέτρησα κινδύνους. αποτεφρώθηκα.
Πίστεψα στα χρυσάνθεμα ορκίστηκα στη χλόη
Κι όπως ρεκάζει επιστήθιος άνεμος από βροχερά
συμπεράσματα
στα ερυθρά χαλάσματα του ήλιου ξαναφαίνομαι
κι ανιστορώ τα ρόδινα νεφρά μου.

- Κλαίμε δίχως πεντάγραμμο. τα όρνια συνωστίζονται στον αγέρα στροβιλίζοντας ανεπίληπτα τη γεωμετρία. Κυριέψαμε την ελάσσονα λέξη ΣΟΒΙΕΤ –
- Ουαί συντρόφοι μου φαντασιολεξία!
- Ετερολεξία του κόμματος. αντιλέγει ένας ναύτης.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ. ΟΙ ΣΚΟΤΩΜΕΝΟΙ ΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ.

- Στο βάθος του Φιλλανδικού Κόλπου.
Του δε πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχόντων αυτώ έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοίς άπαντα κοινά...
Στο βάθος του Φιλλανδικού Κόλπου.

- Λέω να περπατήσω λιγάκι. Μέχρι τα μαγειρεία. Δυο-τρεις μέρες που δεν είδα ορνιθίτσα. δουλεύει καθαρίστρια η Άννα. Μια οποιαδήποτε δουλειά εδώ πάει στην έκσταση.

Καθώς ο ήλιος καμπουριάζει κι απογίνεται
μύξα φωτός
ανέρχομαι κόκκινος με ψυχικά ματογυάλια θλίψης
κάνοντας δεύτερη φωνή στην ύλη
και υπεραμύνομαι της αιτιότητας
ενάντια
στο χυδαίο Σύμπαν.

- Είτε στον ύπνο (παξ) είτε στην εγρήγορση (κοάξ) ονομάζομαι γοργά μελλοθάνατος.

- Αυτό είν’ έτσι. Σ’ ενδιαφέρει όμως το τελευταίο μου όνειρο; Πήγα τη γραφομηχανή μου στον οδοντίατρο. «Κανένα σάπιο δόντι;» με ρώτησε. Δεν ξέρω τι συνέβη ύστερα, μα ο γιατρός είπε ήρεμα. «ναν την ξαναφέρετε την άλλη εβδομάδα». Την πήρα στα χέρια μου και προχώρησα στον αναβατήρα. Τότενες ούρλιαξε η γραφομηχανή. «θα φύγω μόνη μου!». Και κατρακύλησε από κάτι ελισσόμενες σκάλες, που ωστόσο ήτανε γιγάντιες πορτοκαλόφλουδες.

- Παράλληλα εμείς τρώγαμε βαθιά τα νύχια μας. Κι ακούγαμε τη σιωπή να ηχεί με χαλαροκούδουνα. [Τυπωθήτω.]

- Αλλά θα ’πρεπε...

Θρομβώδη φυλλώματα. συνεσθίομαι
μαζί με τ’ άνθη.
διασχίζω τους γάμους των θάμνων
αναφλέγοντας το γραφτό μου σε άναρθρους
όρθρους
αποτυχίζω την απόγνωση κατακείμενος
όρθιος.

[Πλησιάζουμε οξυγόνο. «Ρωτήθηκε μια μέρα ο Nasreddin Hodja:- Ο ήλιος είναι πιο χρήσιμος ή η σελήνη; - Η σελήνη, είπε ο Hodja, γιατί ο ήλιος προβάλλει όταν ξημερώνει. Ενώ η σελήνη φωτίζει τον κόσμο όταν νυχτώνει». (Εκ του γαλλικού.) Με οπτική λογική θ’ αστράφταμε απαρομοίαστα. Θα ’λεγες όχι;]

Λέω συχνά τα νεφρά μου θα υπερισχύσουν.
Εντούτοις μαθητεύω πια συνέχεια σε τρόμο
κάθε βράδυ ξαναστοχάζω πως όχι! δε θα ξυπνήσω.
κάθε πρωί ξεριζώνω φλέγματα υποφέροντας
μιαν άγρια ναυτία που δεν εξελίσσεται ολότελα
κι ανατριχιάζω
κάτι νύχτες με εθελούσιο μαύρο κάτι νύχτες
από τεράστια αιμοχαρή φεγγάρια
για να διαλευκάνω επιτέλους τα άσπρα μου
μαλλιά ως τη συντέλεια.
Δε θυμάμαι θυμάρι που να μην ανάδωσε πάντοτε
την ευωδιά του
με ήλιους ορεινούς αναφωνήματα στη μνημοσύνη.
Δεν ξέρω τι κάνει το συκώτι μου δεν ξέρω
τι κάνει η καρδιά μου
μαστίζομαι από ένοχη θέαση κι ανωφερή
αχτημοσύνη
χαράζω σύμφωνα και εκφέρω φωνήεντα φρίκης.

- Θρησκευτική υπόθεση. Κι ο χρόνος τώρα δεν είναι μαγνητοταινία της αιωνιότητας. Ανακρούεται επιστήμη. κουκιά μετρημένα. Μα είν’ αμπόρετο να τσιμπήσει κανείς τη θάλασσα. Η Ιστορία τελικά συναναστρέφεται αγάλματα. Δεν είναι;

Το πιάνο μου το λένε γραφομηχανή.
στην άλλην όχθη μελωδεί το θάνατό μας.
του Τρότσκυ καλλωπίζει την υπογραφή.
Κι ο Ζηνόβιεφ απ’ αντίκρυ στα ίδια πλήχτρα
με κόκκινο φελόνι
με γλαυκό στιχάριο
μηχανεύεται την απόλαυση να μας αφανίσει.

- Θυμάμαι λοιπόν έναν ουρανόβραχο στην πατρίδα. Ωσάν τούτονε συλλογιόμουνα κάνει ομορφιά κι ο Λένιν. ωσάν ετούτονε το μέγα βράχο στην αιθρία.

- Την ξαστεριά την έλεγες κάποτε μηχανορραφία.
- Δεν εγγυώμαι καμιά λέξη.
- Μας ρήμαξε η φαντασία.
- Μα η λάμψη, μας καθιερώνει.
- Τι εστί λάμψη;

-------------------------------------

[Αυτός που βγαίνει κουστουμαρισμένος με γλαφυρή γραβάτα στη μέση της εκκλησίας μεταξύ των ψαλτάδων και λέει το «Πιστεύω» -, τι μπλαμπλά Θεέ μου. τι αφρώδης αφρένεια!]

- Ποιος αποφάσισε τα πτώματά μας;

-------------------------------------

- Ξέχειλα τα οράματά μας. Εμπλουτισμένοι αθανασία.
- Νυμφίοι της ελπίδας αρουραίοι.

[Λάμπουμε όλοι στην Κροστάνδη. Στην πιο περήφανη γεωγραφία.]

Μικρόσωμος ο Χάροντας
ψηλόκορμη η αγάπη.
Κανένας ήλιος επισείοντας
μεσημεριάτικο κίτρινο
σε ζοφώδη ζωύφια. κανένας τρόμος!
Έτσι κι αλλιώς αποθανούμεθα.
Κι ο αμνός οληνώρα χαμηλώνει στην ακούραστη βρώση.
Θεός αμφίθεος. τ’ αγγελικά μου τάρταρα. φρικωδία
ναι και όχι.
καθώς ορχείται σεινάμενο λυγάμενο
το μέγιστο ερώτημα.
η βία είναι
η μαμή της Ιστορίας
ή είναι
το εκάστοτε
νεογνό της Ιστορίας;

(Χορός είν’ αυτός και ζαλίζει.
Μα όμως πρέπει μας τραγούδι.
Η τρικυμία βόγγει από πάντα
για να βγάλει
φτερά το πέλαγο να πετάξει
στα δρώμενα ύψη.)

- Άμα η αλήθεια δεν κάνει φαλάκρα, πώς να γουρμάσει...

ΈΝΑΣ ΝΑΥΤΗΣ (που φταρνίστηκε): Αυτό εγώ λέω αλήθεια.
(Γελώντας): Το φτάρνισμα. ολική απόρριψη.

Σε βοερά μνημόσυνα βοράς κι αθώας βαρβαρότητας
με πετεινών αθλήματα στους χαμηλόκορμους ουρανούς
ωσότου πιάσουν ένα γύρο οι βροχάδες τα πρωτόνερα
ώσπου ν’ ανοίξει της χυνοπωριάς το κατουροβάρελο.

Θα ’τανε πέρσι.
Ρεμβώδη νοήματα. τυράγνια του βήχα. σκελετός από μέσα.
Τα φουκαριάρικα πλεμόνια μου δεν έχουν ευκρασία
μα η ζωή τυρβάζει σαν ζωή και σε κανένα είδος αλήθειας.
Θα ’τανε πέρσι.
Και έπεται στο μέγα δάσος εκείνη η γαλήνη η φτυστή
με βραδυγλωσσία της υπάρξεως
η νυοστή εκείνη σίγηση με τα λαμπερά οιδήματα
σαν τα νερά στις φυλλωσιές τα γοργομίλητα
σαν των πουλιώνε την ανέγνωρη κι αγγελομάτα νιότη.
Στο λάκκο δεν προσμένουμε στον Άδη δεν ακαρτερούμε
κι ουδέ τα φίδια πλεχταριά κι ουδέ οι οχιές κουβάρι
μονάχα μια τρομώδης πλάστιγγα που ζυγίζει ενόρκως
την αφθαρσία της ύλης.
Τα κόκαλά μου βιάζονται τη λευτεριά τους απ’ τη σάρκα.

[Βραδυάζει στο κείμενο. Η κατακρήμνιση του απογεύματος: ωριμότητα.]

- Αν έλιωνε ο πάγος. αν τους προλάβαινε η Άνοιξη...

- Θα ’φερνε αποτέλεσμα;
- Για πιότερη στόχαση.
- Θ’ αποφασίζαν ένα διάλογο;

[ Εφτά μετρήθηκαν τα βήματα του νιογέννητου Βούδδα, πεθαίνοντας εφτά μέρες αργότερα η βασίλισσα Maya. Ρέει ο χρόνος και μια νύχτα Siddhartha monte a cheval et les Dieux font un tapis de leurs mains sous les sabots du cheval pour qu’il puisse abandoner la ville sans etre entendu ni vu de personne. Ανάβει το μυστικό ζώο με χαρμόσυνο σκοτάδι sous un arbre de pipal. Ούτε πλούτος πλέον ούτε γυναίκα ούτε το παιδί του. τ’ αφήκε όλα πίσω. τα παράτησε στο καλό και στο κακό (ηλιοφέγγαρο). Μια τεράστια γδύμνια. στην αρχή βάναυση. τρώγοντας un grain de riz par jour. Ερχόντας η φώτιση ξαναγεννήθηκε. ]

Στήθος μου δε σε γιόμισα κέρματα κι όταν
ο ήλιος αγνοεί στη δύση του το κάλλος
πράττει άριστα
κι όταν επίσης βάζει
σκοτείνιασμα στην τόση φλεγμονή και χαϊδεύει
της νύχτας την κλειτορίδα.
Σκιαγμένα καντηλάκια στους τάφους. ο βραδινός
αέρας τα τρομάζει.
Μ’ ένα κλαρί κληματαριάς απάνω φαρδύ γαλάζωμα
χαίρομαι την εικαστική λεπτότητα.

[ Προλετάριοι
Προσμονάριοι ]

Πλαγιάζουν τα λουλούδια την ευλύγιστη βροχή
κι ανάσσει
στο ανάσασμά μου η ερημόκαρπη παρουσία
μαθαίνω τις φτερούγες μου
δάσκαλος ο αγέρας
αρραβωνιάζεται τη λεύκα σ’ αρίφνητο του άσπρου
φυλλομάνι
δεν έχει όρια η ευφράδεια της Σταύρωσης
ούτε το πορτοκαλί που με τύφλωνε
φωσφορίζοντας
μα εγώ τη γλώσσα την αποκλήρωσα
δε μαζεύω ψυχοχάρτια χαζεύω την αγριότητα
οι καιόμενες πορφυρές δεκαετίες
από υδρόγεια νόηση
κι αναπηδά στη χύτρα του πεπρωμένου
ο χόχλακας.
Φεγγάρι μου βγαλμένο μάτι ρεμβάζω σου
τ’ ασπράδι.

[ Παλιοκούρελο η ποίηση. θα ’λεγα σολιασμένα βάσανα. Πάει καλά. Μήπως όμως βλέπουμε την επανάσταση σε διάθλαση; μήπως δεν έχει πραγματικά στραβώσει; ]

- Προέχει το μαύρο.
- Τι εννοείς;
- Κλείσε τα μάτια σου: πάνε όλες οι μορφές. άμα τ’ ανοίξεις επανέρχονται όλες. Αυτό είν’ έτσι.

- Δώσε μου σαν ενθύμιο τον ορισμό της εξουσίας.
- Ως προς εμένα η εξαχτίνωση του χτήνους.

- Τικ τακ. τικ τακ. τικ τακ –
- Αλλά πού με ειρωνεύεσαι τώρα, σύντροφε;

Ποτέ μου δεν αφέθηκα στους αριθμούς ή άλλα κύμβαλα
ούτε είπα την ανθρωπότητα ομορφόσογο.
μα είν’ αλήθεια. στα κράκουρα της ερημιάς η πτήση
μοιάζει με αθώωση κι ο νους μας πάντοτε
ξελεπιάζει στους ωκεανούς τον Ποσειδώνα αιχμηρή φενάκη
σε πικρά της αγωνία ωράρια.
φάσμα ο πανσέληνος ουρανός κι ο ηλίθιος ήλιος απάνω
υποκινητής του ίσκιου μου μέρα-νύχτα.
Σιγά τα αίματα! – ο ήλιος, μας οφείλεται κύριοι.
χωρίς υμνολογίες!
Χωρατεύει σωρηδόν η άνθηση κι αν υποκύπτω στην όσφρηση
στα μύρα στη μητέρα στους αμέριμνους ίασμους
εντούτοις μ’ ενοχλούσαν ανέκαθεν οι ώρες του Σωκράτη
πριν απ’ τον έυγεστο θάνατο
κι εγέρωχα ωρυόμενοι κεραυνοί νεμόμενοι το μεσονύχτι
τ’ ουρανού οι βογιάροι
μ’ ανελέητα σπαθιά κι απαστράφτοντας
τη νύχτα τήνε ξεκοιλιάζουν.
Εγώ λοιπόν έκπληχτος από χέρι διαστέλλω γαλαξίες
κι ανατείνομαι όνειρος
αποβάλλοντας το πραγματικό κι αναθυμούμενος μόλις
εκείνη την αρτηρία του αόρατου
την πλεξούδα του καπνού σε ανώδυνο
ύψος. Εδώ επιμένουμε όλοι.

- Άννα, τι συμβαίνει;
- Άρχισε η επίθεση.
- Άννα, έχε γεια! Θα πεθάνουμε.
- Νικολάι, σ’ αγαπούσα ολόκληρη.
- Μιαν άλλη φορά. θα ξαναγίνει, Άννα.

[ et les Dieux font un tapis την ώρα τούτη με τον πάγο κάτω απ’ τα πέλματα των συντρόφων απέναντι. για να περάσουν αιωρούμενοι. ]

διεδίδετο δε εκάστω καθότι αν τις χρείαν είχεν –

Καρούζος.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Alejandro Papas

Περιβόητο μέλος

Ο Alive in Illusion αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Ηθοποιός και μας γράφει απο Βόλος (Μαγνησία). Έχει γράψει 4,300 μηνύματα.
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξότη ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο.

Χαλίλ Γκιμπράν
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

amy001

Πολύ δραστήριο μέλος

Η amy001 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,585 μηνύματα.
Κεριά-Κ.Καβάφης

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

mariagezz

Εκκολαπτόμενο μέλος

Η Μαρία αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Νηπιαγωγός και μας γράφει απο Ιταλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 239 μηνύματα.
"Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε."
Κώστας Καρυώτακης- Είμαστε κάτι
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

amy001

Πολύ δραστήριο μέλος

Η amy001 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 1,585 μηνύματα.
Ντῖνος Χριστιανόπουλος -Ἐπικίνδυνη Μοναξιά

Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.

Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».

καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.
[/CENTER]
 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

Χρήστες Βρείτε παρόμοια

Top