Μοιραζόμαστε ποιήματα

eco-warrior · 23-03-11

Και πάλι

Ὡραῖα ἦταν, λοιπόν, ἐδῶ κάτω΄
νὰ ξανάρθωμε κάποτε.

Ὡραία ζωή,
ὡραῖα πρωϊνὰ κι ἀπογεύματα, ὡραῖα κορίτσια.

Κύριε, σοῦ χαρίζω τὴν αἰωνιότητα
γιὰ μία ἀκόμη ζωὴ στὸν ἴδιο πλανήτη.

Δείξου γιὰ μία φορὰ γενναιόδωρος΄
ξαναγέμισε ξέχειλο τὸ ποτήρι μου
πού κοντεύει ν' ἀδειάσῃ.

Φαίδρος Μπαρλάς.

Lautreamont · 24-03-11

Έμιλυ Ντίκινσον Fragmenta

Πολύ κοντά στο Θεό για να προσευχηθεί
πολύ κοντά στον ουρανό για να φοβάται

***

Για κάθε εκστατική στιγμή
πρέπει να πληρώσουμε ένα φόβο
σε γνωστή και τρομερήν αναλογία
με την έκσταση.

Για κάθε αγαπημένην ώρα -
σκληρή ελεημοσύνη ετών -
πικρά κερδισμένες δεκάρες
και κάσες γεμάτες με δάκρια

***

Γράψτε μου πόσες νότες υπάρχουν
στην έκσταση του μικρού κορυδαλλού
ανάμεσα στους έκπληκτους κλώνους

***

Σπουργίτια, που δεν πρόσεξε ο Πατέρας,
Αμνοί, που ο χρόνος τους δεν είχε μια πτυχή

***

η μικρή μου γύφτισσα ύπαρξη

***

Ρόδα ενός σταθερού καλοκαιριού
σε μιαν αναλλοίωτη χώρα
που το Φθινόπωρο δε βάζει το μολύβι του
και δεν υπάρχουν Θεριστές !

***
Οι ξεφτισμένες συλλαβές
που μας μεθούσαν σαν κρασί

***

ένα αναμνηστικό ψίχουλο

***

πεταλούδες, "που ανθίζουν"

***
Αν το καλοκαίρι ήταν ένα Αξίωμα
ποιά μαγεία θα είχε το χιόνι;

***

Μεθυσμένη από Αέρα ειμ' εγώ
κι άσωτη από Δροσιά

***
Ήρθα ν αγοράσω ένα χαμόγελο σήμερα,-
αλλά μόνον ένα χαμόγελο

***

Να περιμένεις μιαν ώρα είναι πολύ
αν η Αγάπη έχει πιά περάσει -
να περιμένεις αιώνια είναι λίγο
αν η Αγάπη το τέλος ανταμοίβει

Απόδοση Γ.Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗΣ

Lautreamont · 25-03-11

Ορμόνες - Μίχος Γ.

Οι φαλλοί των αρμάτων θα βρουν την εμπόλεμη γωνία τους στο
πέρασμά σου... θα χλιμιντρήσουν τ' άλογα των αγαλμάτων όλων...
θα υπονοήσεις, όλη δόξα όλη χάρη, στήσεις στα παντελόνια της
λεωφόρου... μ΄ένα βλέμμα θα υποτιμήσεις το ανέραστο κάθε
εξέδρας... ένας ερεθισμός θα πέσει πάνω στη γλώσσα για τα
απόκρυφα... ποιός σε γαμάει κούκλα μου... σε ποιό πάνω φτερό του
καρχαρία χορεύεις... ποιών ποιητών, αιδοιόεσσα, γεμίζεις τα
τετράδια βρωμόλογα νεόλεκτα χωρίς να ξέρεις... πώς γίνεσαι εσύ, η
αυριανή κομμώτρια εικόνα ανοίξεως και έθνους... Εκεί σταμάτησα...
σαν ακροβολιστής του τάγματος Ελύτη κι Εμπειρίκου... κάλεσα
συνουσίες ζώων περασμένου αιώνος... νυκτόβιες λύσεις πόθου,
συγκοπές φωνών... λόγια ντροπής που υποδαυλίζουν αγκαλιές...
το πρώτο πιάστο μου μετάφραση ιδιώματος πουλιών... τον ηλεκτρισμένο
αέρα ανάμεσα σε στόματα φιλιών... κι εντέλει άοπλος... όπως
εκείνος που μην έχοντας άλλο από απουσίες και φαντασία...
εκσπερματώνει πάνω στη σημαία... στο τελευταίο συνοριακό φυλάκιο
της γλώσσας... κάτι λέξεις πρωτοελληνικές... μισό από ζώου και μισό
από της ιστορίας ματαιότητα... κι όλο δεν ξέρω τι να πω, και μένω...
νοσταλγός γυναικείων ονομάτων που δεν πρόφερα... καθώς
περνάς... και μου ερεθίζεις διαρκώς το λεκτικό... εικόνα ανοίξεως και
έθνους.

parafernalia · 25-03-11

ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΗ (αποσπάσματα) - Ευγένιος Αιμίλιος Γκρεντέλ Πωλ Ελυάρ

Ι

Στην ψηλή φωνή
Ευκίνητα ο έρωτας άναβε
με τόσες ακτινοβολίες λαμπερές
που μες στη λειτουργία του εγκεφάλου
αρνιόταν όλες τις ομολογίες

Στην ψηλή φωνή
όλοι οι κόρακες του αίματος θα σκεπάσουν
την μνήμη άλλων γεννήσεων
έπειτα θα ξαναχύσουν μες στο φως
το μέλλον συνθλιμμένο από φιλιά

Απίστευτη αδικία μια μόνη ύπαρξη είναι ο κόσμος
ο έρωτας διαλέγει τον έρωτα χωρίς να αλλάζει πρόσωπο

ΙΙ

Τα μάτια της είναι πύργοι φωτισμένοι
κάτω απ΄το γυμνό της μέτωπο

Στο διάφανο λουλούδι
οι γυρισμοί της σκέψης
ακυρώνουν τις λέξεις που είναι κούφιες

Αυτή διαλύει όλες τις εικόνες
θαμπώνει τον έρωτα και τους δύστροπους ίσκιους του
αυτή αγαπάει - αγαπάει να ξεχαστεί

ΙV

Σου λεγα για τα σύννεφα
σου λεγα για το δέντρο το θαλασσινό
για κάθε κύμα για τα πουλιά στη φυλλωσιά
για τα χαλίκια το θόρυβο
για τα οικογενειακά χέρια
για το μάτι που γίνεται πρόσωπο ή τοπίο
και ο ύπνος του γυρίζει το χρώμα τ ουρανού
για όλη τη νοτισμένη νύχτα
για τη σκισμή του δρόμου
για το ανοιχτό παράθυρο για ένα ξέσκεπο μέτωπο
σου λεγα για τις σκέψεις για τις λέξεις σου
παραχαϊδεμένη όλη η εμπιστοσύνη ξαναζεί

V

Περισσότερα ήταν ένα φιλί
λιγότερο τα χέρια πάνω στα μάτια
το φωτοστέφανο του φωτός
τα χείλη του ορίζοντα
και οι ανεμοστρόβιλοι του αίματος
που παραδινόταν η σιωπή

VIII

Αγάπη μου για να φουντώσουν οι πόθοι μου
βάλε τα χείλη σου στον ουρανό τις λέξεις σου σαν άστρο
τα φιλιά σου μες στη νύχτα φλογερά
και σφίξε τα μπράτσα σου γύρω μου
όπως μια φλόγα στο σημείο που λαμπαδιάζει
τα όνειρά μου είναι στον κόσμο
καθαρά και διαιωνισμένα

Κι όταν δεν είσαι δίπλα μου
ονειρεύομαι ότι κοιμάμαι , ονειρεύομαι ότι ονειρεύομαι

XIV

Ο ύπνος έχει πάρει τ αποτύπωμά σου
και το χρώμα από τα μάτια σου

XV

Ακουμπάει πάνω μου
η καρδιά αγνοεί
που κοιτάζει πόσο την αγαπώ
αυτή έχει εμπιστοσύνη αυτή ξέχασε
τα σύννεφα κάτω από τα ματόκλαδά της
το κεφάλι της αποκοιμισμένο στα χέρια μου
που είμαστε εμείς
μαζί αχώριστοι
ζωντανοί , ζωντανοί
ζωντανός ζωντανή
και το κεφάλι μου κυλάει στα όνειρά της

ΧΧ

Την αυγή σ αγαπώ σε είχα όλη νύχτα μες στις φλέβες
όλη τη νύχτα σε κοιτούσα
σε είχα όλη ψηλαφίσει είμαι σίγουρος των σκοταδιών
αυτά μου δίνουν τη δύναμη
που σ αγκαλιάζω
που σε κουνάω ποθώντας τη ζωή
στο στήθος μου τ ακίνητο
τη δύναμη που σε σηκώνω
που ελευθερώνεσαι που χάνεσαι
φλόγα αθέατη μες στην ημέρα

Αν εσύ φύγεις η πόρτα ανοίγει πάνω στη μέρα
αν εσύ φύγεις η πόρτα ανοίγει πάνω σε μένα

ΧΧΙ

Τα μάτια της ξαναχύνουν το φως
και το φως τη σιωπή
για να μην ξαναγνωριστούν
να ξαναζήσουν στην αφάνεια

ἅλς · 25-03-11

[FONT=&quot]Πρώτα-πρώτα[/FONT]
[FONT=&quot][Απόσπασμα][/FONT]
[FONT=&quot]Πωλ Ελυάρ
[/FONT]
[FONT=&quot]Στο μίλησα για τα σύννεφα,[/FONT]
[FONT=&quot]Στο μίλησα για το θαλάσσιο δένδρο,[/FONT]
[FONT=&quot]Για κάθε κύμα, για τα πουλιά στα φυλλώματα,[/FONT]
[FONT=&quot]Για τα χαλίκια του θόρυβου,[/FONT]
[FONT=&quot]Για τα γνώριμα χέρια,[/FONT]
[FONT=&quot]Για το μάτι, σαν γίνεται πρόσωπο ή τοπίο[/FONT]
[FONT=&quot]Κι ο ύπνος τού επιστρέφει τον ουρανό του χρώματός του,[/FONT]
[FONT=&quot]Για όλη την καπνισμένη νύχτα,[/FONT]
[FONT=&quot]Για το κάγκελο των δρόμων,[/FONT]
[FONT=&quot]Για το ανοιχτό παράθυρο, για ένα μέτωπο γυμνό,[/FONT]
[FONT=&quot]Στο μίλησα για τις σκέψεις σου, για τα λόγια σου:[/FONT]
[FONT=&quot]Κάθε χάδι, κάθε πίστη ξαναζεί.[/FONT]

grotesque_mask · 25-03-11

[FONT=&quot]Mal Du Depart [Ιδανικός και ανάξιος εραστής]

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
[FONT=&quot]Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων[/FONT]
[FONT=&quot]Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές[/FONT]
[FONT=&quot]Χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.[/FONT]
[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]Για το Μαντράς τη Σιγκαπούρη τ' Αλγέρι και το Σφαξ[/FONT]
[FONT=&quot]Θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία[/FONT]
[FONT=&quot]Κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς[/FONT]
[FONT=&quot]Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.[/FONT]
[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ[/FONT]
[FONT=&quot]Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει[/FONT]
[FONT=&quot]Κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά[/FONT]
[FONT=&quot]-Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει.[/FONT]
[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί[/FONT]
[FONT=&quot]Και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει[/FONT]
[FONT=&quot]Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί[/FONT]
[FONT=&quot]Θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.[/FONT]
[FONT=&quot][/FONT]
[FONT=&quot]Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ[/FONT]
[FONT=&quot]Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες[/FONT]
[FONT=&quot]Θα έχω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ[/FONT]
[FONT=&quot]Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες

Νίκος Καββαδίας.

[/FONT][/FONT]

Θάλεια · 25-03-11

Μαρία Πολυδούρη
Ω, μη με βλέπετε που κλαίω

Ω, μη με βλέπετε που κλαίω!
Δεν έχω θλίψη στην ψυχή μου.
Ό,τι είχα στη ζωή μου ωραίο
χάθηκε κ’ είμαι μοναχή μου.

Είν’ η ζωή μου χωρίς χάρη,
χωρίς χαρά και χωρίς λύπη.
Κι αν τη ματιά δε μου ’χουν πάρει,
ο λογισμός μου πάντα λείπει.

Με τις σκιές μαζί γυρίζω.
Η μοναξιά πλατιά με ζώνει.
Τους τόπους πια δεν τους γνωρίζω.
Νοιώθω πυκνό να πέφτει χιόνι.

Τίποτ’ εδώ δε με πλανεύει.
Τίποτ’ εκεί δε μ’ οδηγάει.
Η σκέψη μου όλο και στενεύει,
ενώ η καρδιά μου όλο λυγάει.

Ω, μη με βλέπετε που κλαίω!
Κάποια παλιά συνήθεια θα ’ναι.
Τα μυστικά μου όλα σας λέω,
τώρα που πια δε με μεθάνε.

Αυτή η γυναίκα αγαπούσε πραγματικά!

Ανησυχο Μολυβι · 25-03-11

Ἀστεροσκοπεῖο

Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου
δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι
δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα
δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς

Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι
δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν
παραμονεύουν
μὲ μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια
μὲ τ᾿ ἄστρα στὴν τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα
μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια
παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς

Νὰ πεθάνουν

Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της
ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι
ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι
ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ

Σαχτούρης

razorbladeDream · 27-03-11

Σ' ακούω να έρχεσαι
Σ' ακούω να έρχεσαι
Φέρνεις τη μνήμη των άδειων ημερών
μαλλιά που δε δόθηκαν σε προσφορά
χέρι που δεν καταχτήθηκε

Μορφή θαμπή
τα μάτια μου βουρκώνουν
στο λαιμό μου χωνεύονται λυγμοί
που δεν πήρανε σώμα
Τώρα βυθίζεσαι σε κάθε μου ρωγμή

Από τη συλλογή Δύσκολος θάνατος (1954)
Nικος-Αλεξης Ασλανογλου

Θάλεια · 27-03-11

Κώστας Καρυωτάκης
Για τη ζωή σου μου 'λεγες

Για τη ζωή σου μου 'λεγες
για το χαμό της νιότης
για την αγάπη μας που κλαίει
τον ίδιο θάνατό της.

Κι ενώ μια υγρή στα μάτια σου
περνούσε αναλαμπή,
ήλιος φαιδρός απ' τ΄ανοιχτό
παράθυρο είχε μπει.

Για τη ζωή σου μου 'λεγες
για το χαμό της νιότης
για την αγάπη μας που κλαίει
τον ίδιο θάνατό της.

rosa azul · 30-03-11

ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ''ΓΥΝΑΙΚΑ''

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου που χάϊδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι
Γεμάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα.

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.
Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.

πηγη:https://www.magikokouti.gr/kavadias.htm

Lautreamont · 31-03-11

Ελένη Μαρινάκη, “Σε Ξένο Ουρανό”, εκδ. Ερατώ 2011

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΛΑΤΟΣ

Ξέρω
πως έχω προδώσει
τις ώρες.
Αμέτρητα
δευτερόλεπτα
πέρασαν
κι εγώ κοιμόμουν.
Ανάμεσα στα
μεσημέρια
στις ραγισμένες σκιές
των σπιτιών
με τους σοβάδες
να πέφτουν μαύρη γύρη
στο πλακόστρωτο,
αρνήθηκα χειρονομίες
ανοιχτές παλάμες
που έσταζαν ιδρώτα
για λίγη αφή
που άνοιγαν βεντάλιες
για ένα πλάτος
που κύρτωναν
ζητώντας
ψεύτικο χρυσό
μικρά στρογγυλά
νομίσματα
χάλκινα τρόπαια
της στιγμής.
Στο σκληρό στρώμα
του ύπνου
παρέδωσα τα
ταξίδια μου
έπεσα πολλές φορές
στα ίδια ορύγματα.
Και τώρα που
έχω τη θάλασσα
στο παράθυρο
τώρα που με
χωρίζει ένα βήμα
απ’ τον αφρό,
κοιτάζω πίσω.
Γυρίζω στην
ύποπτη συντροφιά
της ξέρας
μόνο και μόνο
για να ’χω
την ψευδαίσθηση
ότι πατώ
σε στέρεο έδαφος.

Οκτώβριος 2008

ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ

Παρακαλώ
κρατείστε μου
μια θέση∙
όχι κατ’ ανάγκην
στο καλύτερο θεωρείο.
Μπορώ να βλέπω
και από απόσταση
τις συρρικνώσεις
της ημέρας
το σκούρο νεύμα
των σωμάτων
το τρέμισμα στην
άκρη των χειλιών
την περιδίνηση
του άσαρκου παρόντος.
Μπορώ να
ενσαρκώνω οδύνες·
με μιαν ανάμνηση βροχής
εικάζω εγκατάλειψη
παραδρομές του ύπνου
σκιές που νέμονται
τα πρόσωπα.
Καυτή ανάσα
η ζωή
καθώς κρατιέται
από το τίποτα.
Παρακαλώ
κρατείστε μου
μια πτώση
μία παρέκκλιση
ένα κουκούτσι
δαγκωμένου απογεύματος
που κύλησε στο μαξιλάρι
και μένει να θυμάμαι συλλαβές
τους κωδικούς του τέλους
στο στόμα ενός ξένου
που κατοικούσε δίπλα μας
στην επομένη στάση
δύο τετράγωνα δωμάτια πιο πέρα
κοιμόταν σε ξερό κρεβάτι
ο πατέρας μου.
Με τσάντες μέτριου μεγέθους
μεταφέρει ακόμα
κάθε μέρα
το ακριβό φορτίο
μιας αξόδευτης ζωής.

Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2008

Θάλεια · 31-03-11

Κωνσταντίνος Καβάφης
Μια νύχτα

Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ’ το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω
ήρχονταν ή φωνές κάτι εργατών
πού έπαιζαν χαρτιά και πού γλεντούσαν.

Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεβάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης –
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, πού και τώρα
πού γράφω, έπειτ' από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.

D_G · 31-03-11

Γράμμα ενός αρρώστου

Φίλε μου Αλέξη, το ‘λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω;
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω…

Είναι καιρός όπου έπληξα, διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία,
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία.

Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
- σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε -
και τ’ άκουσα. Στην κάμαρα εσκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου εσταματούσε.

Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου.
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος!
Μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος.

Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου ‘λεγε: το Μάρτη…

Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
“Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!”
Κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει.

Να πεις στους φίλους χαιρετίσματα,
κι αν τύχει κι ανταμώσεις την Ελένη,
πως μ’ ένα φορτηγό – πες της – μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει…

Αλήθεια! Ο Χάρος ήθελα να ‘ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει.

Αλέξη, νιώθω τώρα πως σ’ εκούρασα.
Μπορεί κιόλας να σ’ έκαμα να κλάψεις.
Δε θα ‘βρεις, βέβαια, λόγια για μι’ απάντηση.
Μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις…

Νίκος Καββαδίας
(Από τη συλλογή «ΜΑΡΑΜΠΟΥ»)

Lautreamont · 01-04-11

τσακ

Και ρε συ μωρό μου…
…όχι όχι…
Δε μ’ ενοχλεί ο καπνός της πολυτέλειας…
…μα ρε μανάρι μου…
Δεν είναι λίγο καύλα να κάνει τσακ ένα σπίρτο απ’ το απέναντι τραπέζι…
…και να παίζει παρανάλωμα…?

Angelina Rain

t@nia · 01-04-11

"Τι είναι η αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."

Νίκος Καζαντζάκης

t@nia · 01-04-11

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.
Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.
Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.
Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.
Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἠσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;
Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.
Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.
Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.
Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.
Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.
Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

Κική Δημουλά

Lautreamont · 01-04-11

Η ζητιάνα της Νάπολης

Όταν ζούσα στην Νάπολη, στην πόρτα του παλάτσου μου
υπήρχε μια ζητιάνα που της έριχνα χρήματα προτού ανεβώ
στην άμαξα. Κάποια μέρα, παραξενεμένος που δεν μου έλεγε
"ευχαριστώ", κοίταξα τη ζητιάνα· τότε είδα ότι αυτό που
περνούσα για ζητιάνα δεν ήταν παρά ένα ξύλινο κασόνι
βαμμένο πράσινο, που είχε μέσα κοκκινόχωμα και κάτι
μισοσαπισμένες μπανάνες.

Max Jacob
"το κουτί με τα ζάρια" (1917)

eco-warrior · 02-04-11

Και για μούντζα ο λαός και για λιβάνι,
ο λαός είναι τίποτε και είν΄ όλα.
Είναι του εκδικητή το γιαταγάνι
κι είν΄ η μαϊμού η ξεδιάντροπη, η μαργιόλα.
Και η ρίζα κι η κορφή, ο στερνός κι ο πρώτος,
κι εγώ κι εσύ και ο αθώος κι η καρμανιόλα.

Κ. Παλαμάς

ἅλς · 02-04-11

Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της...
Νικηφόρος Βρεττάκος

Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της,
ἐσύ. Μὰ πότε ἀνθίσατε;
Στέκομαι στὸ παράθυρο
καὶ σᾶς κοιτῶ καὶ κλαίω.
Τόση χαρὰ δὲν τὴν μποροῦν
τὰ μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
ὅλες τὶς στέρνες τ᾿ οὐρανοῦ
νὰ στὶς γιομίσω.

Μοιραζόμαστε ποιήματα

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Περιβόητο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Νεοφερμένο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Διάσημο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Εκκολαπτόμενο μέλος

Πολύ δραστήριο μέλος

Διάσημο μέλος