Μοιραζόμαστε ποιήματα

[Κακή Επιρροή]

-------Σημείωση συντονιστή-------
Για τη σωστή παράθεση των ποιημάτων, των έργων αυτών που μας έχουν αγγίξει τόσο, καλό είναι να μην ξεχνάτε να γράφετε το όνομα του ποιητή και τον τίτλο.

​

Σας παραθέτω τους αγαπημένους μου στίχους....
με εκφράζουν απόλυτα εδώ και πάρα πολύ καιρό.....
έγιναν κάτι σαν "βίβλος" για μένα από τη στιγμή που τους διάβασα*
ελπίζω να σας αρέσουν και σας*


THE INVITATION

It doesn't interest me what you do for a living.
I want to know what you ache for, and if you dare
to dream of meeting your heart's longing.

It doesn't interest me how old you are. I want to know
if you will risk looking like a fool for love, for your dreams,
for the adventure of being alive.

It doesn't interest me what planets are squaring your moon.
I want to know if you have touched the center of your own
sorrow, if you have been opened by life's betrayals or have
become shriveled and closed from fear of further pain.

I want to know if you can sit with pain, mine or your own,
without moving to hide or fade it or fix it.

I want to know if you can be with joy, mine your own:
if you can dance with the wildness and let the ecstasy
fill you to the finger and toes without cautioning us
to be careful, be realistic, or to remember the limitations
of being human.

It doesn't interest me if the story you are telling me is true.
I want to know if you can disappoint others to be true to
yourself: if you can bear the accusation of betrayal and
not betray your own soul.

I want to know if you can be faithless
and therefore be trustworthy.

I want to know if you can see the beauty even when it
is not pretty every day, and if you can source your life
from Its presence.

I want to know if you can live with failure,
yours and mine, and still stand on the edge
of the lake and shout to the silver
of the full moon, "Yes!"

It doesn't interest me to know where you live,
or how much money you have. I want to know
if you can get up after the night of grief and
despair, weary and bruised to the bone,
and do what needs to be done for the children.

It doesn't interest me who you are,
or how you came to be here,
I want to know if you will stand in
the center of the fire with me and not
shrink back.

It doesn't interest me where or what or
with whom you have studied. I want to know
what sustains you from the inside when
all else falls away.

I want to know if you can be alone with yourself,
and if you truly like the company you keep
in the empty moments.

by Oriah Mountain Dreamer

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Skoulikadera---]

"....είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινήτε πάντα..."

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[evouli]

εγω πειραζει να γραψω κατι που δεν ειναι δικο μου αλλα που με εκφραζει απολυτα;

- ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙ ΠΟΤΕ;
- Ποτέ.
- Τι θα πει ποτέ;
Κοιτάζω μακριά. Προσπαθώ να περιγράψω την αιωνιότητα.
- Ποτέ θα πει: ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο. Ούτε σε ένα μήνα, ούτε σε τρεις. Ούτε σε ένα χρόνο, ούτε σε δέκα.
- Ίσως όμως αργότερα…
- Δεν υπάρχει αργότερα από το ποτέ.
Καρφώνω το βλέμμα μηχανικά σε ένα μεγάλο αγκάθι. Κατάλαβε; Δεν κατάλαβε. Βλέπω το επόμενο ερώτημα να αγωνιά στα μάτια του.
Κάθομαι στον κήπο με τον εαυτό μου – και προσπαθώ να του εξηγήσω. Ο εαυτός μου είναι ένα μικρό παιδάκι όλο απορίες. Εγώ είμαι γέρος. Αλλά δεν μπορώ να απαντήσω.
- Ποιο είναι πιο δυνατό; Το ποτέ ή το ποτέ-ποτέ;
- Είναι το ίδιο.
- Δεν είναι! Το ποτέ-ποτέ είναι πιο δυνατό. Κι εσύ δεν είπες ποτέ-ποτέ. Είπες ποτέ. Μπορεί να ξαναγυρίσει.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο μηδέ και το μηδέν; Παίρνω τον εαυτό μου τον μικρό από το χέρι και περπατάμε στον κήπο. Αυτός κρατάει μέσα του μία ερώτηση κι εγώ ένα κενό.
- Και τώρα που είναι;
- Πουθενά.
- Τι θα πει πουθενά;
- Πουθενά θα πει: ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε αλλού.
- Δηλαδή που είναι;
Το πουθενά είναι το ποτέ του χώρου. (Το ποτέ είναι το πουθενά του χρόνου).
Τα μάτια του έχουν πλημμυρίσει αγωνία. Κάπου ετοιμάζεται δάκρυ και πίσω από αυτό κραυγή.
- Πού είναι;
Δεν έχω άλλη σωτηρία από το ψέμα. Θα ξαναπώ το μύθο της ψυχής που δεν αντέχει το ποτέ και το πουθενά.
- Είναι στον παράδεισο.
- Τι είναι ο παράδεισος;
- Ένας κήπος.
- Σαν κι αυτόν;
- Πιο μεγάλος. Και πιο ωραίος.
- Πάμε!
- Δεν γίνεται.
- Γιατί;
- Κανείς δεν μπορεί να πάει στον παράδεισο αν δεν περάσει από το ποτέ και το πουθενά.
- Μου λες ψέματα!
Ξέρει – και ξέρω – πως λεω ψέματα. Είναι όμως ο εαυτός μου, ο μικρός. Ένα παιδί που δεν καταλαβαίνει και δεν εγκαταλείπει. Το πείσμα του ζωντανού.
- Αν είναι αλήθεια, πάμε!
- Που;
- Στο ποτέ, το πουθενά και τον παράδεισο! Βλέπεις; Σκύβεις το κεφάλι. Είπες ψέματα!
Ένας ψεύτικος κήπος. Γεωμετρικός τόπος στη συμβολή του ποτέ και του πουθενά. Ανύπαρκτες οι συντεταγμένες του.
Κλαιει.
- Δεν θα τoν ξαναδώ! Ποτέ!
Τώρα τραντάζεται από τους λυγμούς. Α! να μπορούσα και εγώ να κλάψω… Μα το κενό δεν έχει μάτια. Βλέπω τον εαυτό μου τον μικρό να κλαιει και να που εγώ δεν καταλαβαίνω.
- Εσύ (λυγμός) δεν λυπάσαι;
- Λυπάμαι.
- Δεν κλαις;
- Δεν μπορώ να κλάψω.
- Μέχρι χθες έκλαιγες.
- Τώρα δεν μπορώ
- Μα τώρα έφυγε!
- Γι αυτό δεν μπορώ.
Το ποτέ και το πουθενά είναι δύο λουλούδια στον ίδιο κήπο. Τα βλέπω. Ο άνεμος τα λικνίζει συνέχεια – και δεν είναι ποτέ πουθενά. Ο εαυτός μου ο μικρός, με κοιτάει στα μάτια. Δεν κλαιει πια. Στο βλέμμα του έχει σκιές φόβου.
- Γιατί δεν κλαις;
- Δεν μπορώ.
Στα μάτια του έχει σκιές τρόμου. Κάνει ένα βήμα μπροστά. Η φωνή του ανατριχιάζει. Κατάλαβε.
- Δεν είσαι εγώ. Είσαι το ποτέ…
- Είμαι.
- Είσαι το πουθενά.
- Είμαι.
- Πότε έφυγες;
- Μαζί τoυ.
- Γι αυτό δεν κλαις;
- Γι αυτό.
Τώρα νιώθει ξαφνικά το ψύχος του κόσμου.
- Επειδή δεν άντεξες…
- ναι
- Επειδή δεν μπόρεσες να καταλάβεις…
- ναι
- Έγινες ένα με το ποτέ και το πουθενά.
Ψιθυρίζουμε. Τα πουλιά είναι πιο μεγαλόφωνα. Βραδιάζει.
- Τον αγαπούσες τόσο πολύ;
- ναι
- Δεν θα ξανακλάψεις ποτέ;
- Ποτέ.
Υπάρχει ποτέ και σ’ αυτή τη ζωή. Το φέρνει ένας κρύος αέρας από την άλλη. Νυχτώνει.
- Τώρα πρέπει να φύγω;
- Ναι.
Ο εαυτός μου, ο μικρός, έχει ρυτίδες στην φωνή του. Η γάτα που ήρθε να τριφτεί στα πόδια του, είναι ξένη. Η νύχτα είναι ξένη. Ο εαυτός του είναι ξένος.
Έφυγε όπως περπατούσαμε παιδιά στις πλάκες – προσπαθώντας να μην πατήσει ούτε στο ποτέ, ούτε στο πουθενά. Μες το σκοτάδι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 18 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[io-io]

Σας παραθέτω τους αγαπημένους μου στίχους....
με εκφράζουν απόλυτα εδώ και πάρα πολύ καιρό.....
έγιναν κάτι σαν "βίβλος" για μένα από τη στιγμή που τους διάβασα*
ελπίζω να σας αρέσουν και σας*


THE INVITATION

It doesn't interest me what you do for a living.
I want to know what you ache for, and if you dare
to dream of meeting your heart's longing.

It doesn't interest me how old you are. I want to know
if you will risk looking like a fool for love, for your dreams,
for the adventure of being alive.

It doesn't interest me what planets are squaring your moon.
I want to know if you have touched the center of your own
sorrow, if you have been opened by life's betrayals or have
become shriveled and closed from fear of further pain.

I want to know if you can sit with pain, mine or your own,
without moving to hide or fade it or fix it.

I want to know if you can be with joy, mine your own:
if you can dance with the wildness and let the ecstasy
fill you to the finger and toes without cautioning us
to be careful, be realistic, or to remember the limitations
of being human.

It doesn't interest me if the story you are telling me is true.
I want to know if you can disappoint others to be true to
yourself: if you can bear the accusation of betrayal and
not betray your own soul.

I want to know if you can be faithless
and therefore be trustworthy.

I want to know if you can see the beauty even when it
is not pretty every day, and if you can source your life
from Its presence.

I want to know if you can live with failure,
yours and mine, and still stand on the edge
of the lake and shout to the silver
of the full moon, "Yes!"

It doesn't interest me to know where you live,
or how much money you have. I want to know
if you can get up after the night of grief and
despair, weary and bruised to the bone,
and do what needs to be done for the children.

It doesn't interest me who you are,
or how you came to be here,
I want to know if you will stand in
the center of the fire with me and not
shrink back.

It doesn't interest me where or what or
with whom you have studied. I want to know
what sustains you from the inside when
all else falls away.

I want to know if you can be alone with yourself,
and if you truly like the company you keep
in the empty moments.

Επαθα σοκ τωρα που το διαβασα αυτο (που το ξεθαψα) γιατι ηταν το αγαπημενο μιας γνωστης μου που εφυγε πολυ νωρις και ενα πολυ αγαπημενο μου προσωπο το διαβασε στην κηδεια της..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ,
δεν είναι που η πόλη μεγάλωσε τόσο,
και οι δρόμοι συχνά σε μπερδεύουν.
Δεν είναι που ο ήλιος καίει πιότερο το πρόσωπο
είναι εκείνο το απρόσωπο,
που στο διάβα του τον κόσμο αλλάζει.
Σε τρομάζει το άγνωστο, στο ανθρώπινο βάθος,
το δικό σου το λάθος, που είναι μόνιμος σύντροφος.
Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ,
ούτε αυτός που γελά, μ'ένα γέλιο φτωχό, σε κορνίζα καινούρια.
Δον Κιχώτες του δρόμου που τα φώτα χαμήλωσαν
και το τέρμα του μοιάζει απρόβλεπτο.


Δημήτρης Καραγιάννης

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[emufear]

Κορυφαίο....

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Όνειρο και αλήθεια.

Είναι νύχτα και αφήνεσαι στον Μορφεα τα παίγνια
Ταξιδεύουν μαζί σου η φωνές απʼ το χθες
Μελωδίες ανείπωτες μακρινές
Σε ένα κόσμο σε παίρνουν
που το λιόγερμα αργεί
Με νεράιδες χορεύεις μεθυσμένος στο χάραμα
Η καρδιά σου κρίνο του Μάη...

Μα το φως από την γρίλια
Σου θυμίζει ένα σήμερα άγνωστο
μια αλήθεια μεςʼ το ψέμα που η νύχτα σου χάρισε
έναν κόσμο αλλόκοτο…
Και πως το όνειρο τέλειωσε.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[stupid bitch]

-δεν είναι δικά μου,αλλά μ'εκφράζουν απόλυτα..-

-Το πιο σοφό που έμαθα,είναι η κεντημένη φράση στις παλιές μπάντες:"Κι αυτό θα περάσει"..και γύρω γύρω,πουλιά και λουλούδια...

-Δεν αξίζει να ζει κανείς στη γυάλα από το φόβο μη τυχόν και πληγωθεί...

-Σημασία έχει ποια χέρια θα σ'αγκαλιάσουν και θα κάνουν το δέρμα σου να δακρύσει..ποιο στόμα,θα τσακίσει τον φλοιό του μυαλού σου και θα σε τινάξει χωρίς ανάσα στ'αστέρια...

-Προσωπική υπόθεση,καλέ μου,η δικαίωση..καθένας χαράζει με το σουγιαδάκι του ένα σήμα στο δέντρο της ζωής..

-Τα αγκάθια που σε ρήμαξαν,ήταν αυτά που προσπαθούσες να τους μάθεις ν'ανθίζουν..

-Άσε τον πόνο σου..άσε τον να πετάξει με τις φτερούγες του ανέμου..μην τον τυλίγεις κουβάρι..νομίζεις πως έτσι θα βρεις ποτέ την άκρη του..?

-Τις νύχτες που ξαγρυπνούσα περιμένοντας να'ρθεις..τότε έμαθα να μετράω τις ρυτίδες στο πρόσωπο της ερημιάς...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[tharaleos]

Aναζητηστε σωτηρια απο την απανθρωπη σκλαβια των συναισθηματων.
Βρειτε αρωγη στην φαντασια του μυαλου,στην γοητεια του ψεματος και
στην αληθεια της ψευτιας.

Γιατι το ψεμα,υποκρυπτει τις περισσοτερες αληθειες.
Ενα ψεμα ηδλωνει υπεκφυγη,ισως,αλλα και ζωντανια.
Ματια σπινθηροβολα το κοιταζουν λαχταρωντας να το
αγγιξουν.

Τι ποιο ομορφο απο το ψεμα.ΟΧΙ.Οχι το ψεμα το αληθινο,
το ψεμα της ουτοπιας.Αυτο που σε οδηγει ο νους μελαγχωλωντας
με αγαπη.Σε αυτο που σε παει η σκεψη βρισκοντας υποκαταστατο
της ζωης.Μια αναληθεια δεχομαι.Την θεληση να ταξιδευω για κατι καλυτερο,
το παραμυθη που με γεμιζει και το ονειρο που θελωνα γινει πραγματικοτητα.

Αυτη ειναι η αληθινα και η πιο ζεστη ψευτια.

απο τα ποιηματα
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΓΡΗΓΟΡΟΓΛΟΥ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

Άλλο ένα απόστπασμα από τη Μαρίνα των βράχων, του Ελύτη...
Που έχω και στην υπογραφή και κάτω από το avatar μου...

...Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
ʽΗταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μʼ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τʼ όνομά του
ʽΟπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας...

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Κουκλοθέατρο

Χαμηλώσαν τα φώτα στο μικρό κουκλοθέατρο.
Τα παιδιά δεν θυμούνται
πως μεγάλωσαν τόσο στην απέραντη αίθουσα,
ενός θιάσου που σενάριο δεν έχει,
με ένα τέλος απρόβλεπτο που φοβίζει.
Που είν' αλήθεια εκεινο, το μικρό κουκλοθέατρο;
Πως ψηλώσανε όλα, κι έχουν γίνει θεώρατα;
Να τα φτάσει κανείς δεν μπορεί.
Να γιατί μερικοί έχουν χάσει το χρόνο,
και σε πείσμα του μένουν μικροί.
Σε έναν κόσμο δικό τους, σε έναν κόσμο ονείρων,
στο μικρό κουκλοθέατρο.


(Αφιερωμένο από τον Δημήτρη Καραγιαννη, για το thread της λογοτεχνίας του ε-στέκι)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wishful]

Τίποτα στον κόσμο δε τον νιάζει
παρα μόνο το μυαλό του ανοιχτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του κ το θάβει
σε νερό κ σε φωτιά να χωριστεί.
.............................................
Οι ψυχές κ οι αγάπες σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σα φωτάκια μες τη νύχτα
βρίσκουν σώματα παρθένα στη συνηθεια πουλημένα
με φιλιά τα έξαγνίζουν
τους χαρίζονται.
................................

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Γίδι]

...Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες τις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός...​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Wishful]

Σε πηρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Αυτό το ποίημα παιδιά είναι εξαιρετικό. Ανήκει σε μια κοπέλα(?) με ψευδώνυμο neyro.

κινουμενη αμμος
Με κατασκοπεύω τις ήσυχες ώρες μου !
Όταν το πνεύμα μου κινιέται γύρω μου .
Ο χρόνος περιστρέφετε γύρω μου ,
μαζί του!
Και μαζί μου συγχρόνως !....
Κατασκοπεύω το κενό μου ….
Μέρες νεκρές μ ʼαγκαλιάσανε !
Ήχοι φάλτσοι το σκάνε από τους τοίχους
και ακροβατούν πάνω στα συρμάτινα νεύρα μου !
οι δικοί μου ήχοι δεν αντιδρούν ακόμη!...
Εγώ δεν αντιδρώ ακόμη !
Κοιτάζω τα κομμάτια ύπαρξης σου ,
σ ʼένα σπασμένο τζάμι !
Η αφιέρωση πάνω του, δεν υπάρχει πια !...
Ούτε μείς υπάρχουμε !
Με νιώθω ώρες ώρες νʼ αγγίζω τʼ αντικείμενα ,
με την τρυφερότητα της αποχής !...
Λες και απέχω αιώνες από το τώρα και το χθες .
Ο κύριος Χρήστος περιμένει ,
να πατήσω το play !
Να διαγράψει η φωνή του
τις κραυγές που ακούγονται
και εγώ αναρωτιέμαι πως ζεις !
Και αν ζεις ,
τον πόνο της ύπαρξης σου,
τον διέγραψες άραγε ;
Και αν ναι….
Πως γίνετε κάτι τέτοιο ;
Τα βράδια πνεύματα δραπετεύουν απ ʼτις
μουσικές και με καλούνε σε δείπνο!
Μου προσφέρουν το χάος !
Θυμάσαι τα βιολιά στην ταράτσα ;
Ενώνονται οι νότες με τις σκέψεις μου .
Αν ήξερες τον θάνατο μέσα μου,
ίσως και να σουνα εδώ !
Αν ήξερες πόσο μισώ την «τόλμη» σου,
ίσως και να είχες πεθάνει !
Φοβάμαι να επιστρέψω στην ύλη μου ,
και φταίω μόνον εγώ γιʼ αυτό !
Κινούμενη άμμος η απουσία σου ,
με διεκδικεί με πάθος !

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[adespoto]

...Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω, το δοκίμασα.Δεν ωφελεί.
Άφησέ με νά'ρθω μαζί σου...

(Απόσπασμα από τη "σονάτα του σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου)

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Vkey]

[οφφτόπικ] τώρα εγώ θα γίνω κακιά που μας τα πρήζει στο άφησε με να'ρθω μαζί σου και στο τέλος λέει πήγαινε μόνο σου...όχι πες μου [/οφφτοπικ]

Κατ' άλλα υπέροχος στίχος και τόσο αληθινός

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[stupid bitch]

...Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω, το δοκίμασα.Δεν ωφελεί.
Άφησέ με νά'ρθω μαζί σου...

(Απόσπασμα από τη "σονάτα του σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου)

τι είπες τώρα??? είναι το μοναδικό απόσπασμα,που μου έχει μείνει απ'τη σονάτα..

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[roumana]

Το καταφύγιο της ποίησης - Σπύρος Αραβανής
Το καταφύγιο της ποίησης
είναι η ζωή.
Όταν στριμώχνεται ανάμεσα
σε νεφελώδεις σκέψεις
και ακαθόριστα συναισθήματα,
σε αδιόρατες λέξεις
και ορατές ευαισθησίες,
στο δυσερμήνευτο τώρα
και στο πολλαπλό χθες,
στο φιλόξενο πάντα
και στο αδιαπραγμάτευτο ποτέ,
μονάχα η ζωή
μπορεί να της προσφέρει
μια αληθινή στιγμή ηρεμίας,
ένα απάγκιο στους χείμαρρους των ιδεών της,
μια ακαριαία λύση,
μιαν ανάσα.
Ο από μηχανής θεός της ποίησης
λέγεται ζωή…

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[DrStrangelove]

Αποφασίσαμε να δώσουμε έναν γενικότερο τίτλο στο thread ώστε όποιος θέλει να μοιραστεί ένα ποίημα με την ομάδα να μπορεί να το αναρτήσει εδώ! Isiliel

------------------------------------​

Με αφορμή το post της Κακής Επιρροής περί εγγύου και απόκρυψης αριθμού.

Γεωργίου Σουρή :
Τίνος είναι το παιδί

Ενός μπαμπά τ'αρσενικό παιδί
τον κόσμο σε σκοτούρα πάντα βάζει,
και όποιος ευτυχήσει να το δει
θα εύρει πως με κάποιον λίγο μοιάζει.

Τη μία μοιάζει κάποιου με φτερά,
την άλλη μοιάζει κάπως στη μητέρα,
αλλά κανείς δεν είπε μια φορά
πώς μοιάζει και λιγάκι του πατέρα.

Και του μπαμπά του κόλησε μαράζι,
να εύρει το παιδί του τίνος μοιάζει.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 17 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.