Mια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να χαλά φαιά ουσία, για να ικανοποιεί τις επιθυμίες και τις απαιτήσεις των άλλων. Πάντα προσπαθούσα να είμαι όπως θέλουν οι άλλοι. Όλοι βέβαια έλεγαν και λένε τακαλύτερα! Χέστηκα όμως! (Συγνώμη για την έκφραση). Τι να το κάνω, αφού έχω καταστρέψει τον εαυτό μου κι έχω αρχίσει να φθείρω την υγεία μου; Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι έχει φύγει η μισή μου ζωή και δεν υπάρχει πλέον περιθώριο να φθείρομαι για ανούσια θέματα. Επίσης, με λυπεί πολύ το γεγονός ότι οι επευφημίες που λαμβάνω από το περιβάλλον μου σχετίζονται με την "κομφορμιστική μου συμπεριφορά" (λ.χ. καλό κορίτσι, φιλήσυχο, συγκαταβατιό, ποτέ δεν φέρνει αντίλογο, ποτέ δεν λέει όχι κτλ.). Σχεδόν ποτέ δεν έχω ακούσει επαίνους που να σχετίζονται με τις ουσιαστικές μου ικανότητες (λ.χ. έχω καινοτόμες ιδέες, χιούμορ, συγγραφική ικανότητα, φιλομάθεια). Πάντα το λέω και δεν το τηρώ, αλλά αυτή τη φορά το εννοώ. Θα αλλάξω σε ότι εκλαμβάνω εγώ ως αρνητικό στον εαυτό μου (λ.χ. ανασφάλεια, παρορμητισμό, αμφιθυμία) και θα παραμείνω όπως είμαι σε ότι θεωρώ θετικό στοιχείο. Θα προσπαθώ πάντα να αποβάλλω ότι μειώνει τη λειτουργικότητά μου στην καθημερινή μου ζωή και ταυτόχρονα να διατηρώ ή να προάγω ότι τη βελτιώνει. Αυτό όμως θα είναι πλέον δική μου απόφαση! Εννοείται πώς δεν θα πάψω να είμαι ευσυνείδητη και θα λαμβάνω υπόψη μου την καλοπροαίρετη κριτική, αλλά χωρίς να είμαι υποχόνδρια!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 8 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.