Ας δημιουργήσουμε το δικό μας παραμύθι...

[Guest 709611]

...τον τραβάει, με δύναμη, την ώρα ακριβώς που ένα αυτοκίνητο ερχόταν με μεγάλη ταχύτητα. Πέφτουν και οι δυο κάτω στο πεζοδρόμιο, μην μπορώντας να πιστέψουν τι είχε συμβεί. Τότε, τα βλέμματά τους ανταμώθηκαν για πρώτη φορά...Εκείνη, σηκώθηκε τινάζοντας τα ρούχα της. Εκείνος....

 

[Nascentes morimur]

πηρε μια βαθια ανασα ..
και εξαφανιστηκε ..
καθως τον αγγιξε για να σηκωθει...
Η μηχανη που της ειχε φερει μπελαδες ειχε κατι το μαγικο..
καποιο γριφο εκρυβε
που ήθελε τώρα να τον λυσει.
Συνεχίζοντας τον δρομο της σκεπτόμενη σκοντάφτει..

 

[EvanescenceQ]

σε ενα γραμμα που το ειχε η βροχη αφησει στην ακρη στο πεζοδρομιο,
μανιωδης συλλεκτρια η ιδια παλιων αντικειμενων,ποιηματων,της φανηκε οτι ισως να εκρυβε μια ιστορια,
και ποιος ξερει,τη λυση για τη μηχανη που δεν μπορουσε να βρει. . .ισως εκει κρυβοταν και μια ιστορια αγαπης,
ποιος ξερει? Το ανοιξε και αρχισε να το διαβαζει. . .

 

[Nascentes morimur]

..με μεγαλη προσοχη
αφου και το γραμμα που κρατουσε ηταν εξισου μαγικο..
καθε λεξη που προσπερνουσε χανοταν
Δεν αντεχε αλλο
η περιεργεια της αρχισε να μεγαλωνει..
οσο κρατουσε το γραμμα παρατηρησε κατι γυρω της...καθε λεξη που χανοταν γινοταν ο δρομος που αφηνε πισω της χωρις γυρισμο..
Μονη της πια σε ενα αγνωστο τοπιο που δεν ηξερε τι θα συναντησει
ακουει μια φωνη..

 

[EvanescenceQ]

γυριζει πισω της,της φανηκε γνωριμος ο ηχος,και ξαφνικα βλεπει εκεινον τον αντρα που ειχε συναντησει
πριν λιγο στο σταυροδρομι και τον εχασε, τον ρωταει πως βρεθηκε εκει,ηταν απλα περαστικος?
Γιατι και το μερος γυρω της της φαινοταν αγνωστο,και αυτος της απαντησε οχι ειναι η γειτονια που μενω εδω,απο παιδι,και η γυναικα με εκπληξη καθοταν και τον ακουγε,και αναρωτιοταν μα πως ειναι δυνατον η μηχανη να λειτουργησε ξανα?Με τον ιδιο τροπο?

 

[Nascentes morimur]

Το μυαλο της ειχε γεμισει αποριες που ηθελε να τις λυσει..
Χωρις να χασει καιρο και αφου διπλα της ηταν πλεον ο νεαρος προχωρουσαν μαζι διαβαζοντας το γραμμα..
καθε κινηση που εκανε καθε λεξη που ελεγε
καθε λεξη που χανοταν ενας αγνωστος δρομος για αυτην γεματος εκπληξεις ..
Ομως κατι δεν πηγαινε καλα...αυτο το αγορι που ηταν διπλα της αλλαζε μορφες
Φοβόταν μα...
επεμενε να δει που θα φτασουν...ωσπου βλεπουν εναν χειμαρρο
οχι οχι συνηθισμενο μα
γεματο συναισθηματα θλιψης ..
χειμαρρος δακρυων
τοτε το κοριτσι επρεπε να..

 

[EvanescenceQ]

τον ρωτησει αυτο που δισταζε και ηθελε να τον ρωτησει απο την αρχη που τον συναντησε,ειναι ανθρωπος τελικα ή ολα οσα βλεπει ανηκουν στη φαντασια της?
Ο χειμαρρος ετρεχε ακαταπαυστα και ολο αυτο της δημιουργουσε μια θλιψη αλλά δεν ηθελε να χασει τον νεο και την παρεα του ακομα κι αν τον φοβοταν,ηθελε να μαθει την αληθεια λοιπον.
Γυριζει τον κοιταει βαθια στα μάτια και τον ρωταει "εισαι υπαρκτος ή ανηκεις στη φαντασια μου?βλεπω ονειρο?". . .

 

[Nascentes morimur]

..Ομως με μεγαλη της εκπληξη διαπιστωνει οτι
καθε φορα που τον κοιταζε αυτος χανοταν
και ετσι το κοριτσακι εμεινε παλι μονο..
Σκυβει στο χειμαρρο για να δει αν κρυβει κατι να μπορεσει να πιαστει να μαθει που θα την βγαλει ολο αυτο..
Γεματη αγωνια φοβο αρχισε να κλαιει..
τοτε ο χειμαρρος αρχισε να φουντωνει και να γινεται μια τεραστια αγκαλια ..
Το κοριτσακι χωθηκε μεσα του ωσπου....

 

[EvanescenceQ]

. . . ξαφνικα εκει μεσα απο το χειμαρρο ειδε μια σπηλια,και απλα πλησιασε να δει τι ακριβως ειναι,
τι μπορει να κρυβει,και βλεπει την αγαπημενη της γιαγια,οπως ακριβως τη θυμοταν ως παιδι,με τα παραμυθια της,με τα φαγητα της,που της επλεκε εναν αλλο κοσμο με τα παραμυθια της που της αρεσε τοσο να ταξιδευει στις ιστοριες που η γιαγια ξεκινουσε με τη φραση "Κόκκινη κλωστή δεμένη, στην ανέμη τυλιγμένη",και ετρεξε στην αγκαλια της,τα δακρυα και η συγκινηση της δεν ειχαν σταματημο,και η γιαγια την εσφιξε στην αγκαλια της,να ξερες ποσο μου ελειψες αγαπημενη μου γιαγια. . .

 

[EvanescenceQ]

να ξερες ποσο μου ελειψες αγαπημενη μου γιαγια. . .και ξαφνικα η μορφη της γιαγιας χανεται και η κοπελα παλι μονη σε ενα αγνωστο μερος μακρια απο εκει που ειχε βρεθει. . .Η ζωή δεν είναι παρά μια μνήμη...Κάτι που συνέβη καιρό πριν. . .Ένα σκηνικό θλίψης. . .

 

[Nascentes morimur]

ξεμακραινοντας και μη ξεροντας τι θα ακολουθησει παλι...βγαζει απο το τσαντακι της
την φωτογραφικη της μηχανη ..
την κοιταζει μα δεν βλεπει τιποτα...
χαμενη στις σκεψεις της αλλα πικραμενη
την πεταει με δυναμη και ...

 

[EvanescenceQ]

Άρχισε να πετάει η μηχανη ψηλα..και εμεινε να την παρατηρει. . .και μπροστα της αρχισαν να περνανε οι αναμνησεις ολων οσων εζησε σαν κινηματογραφικο φιλμ...ολα τα προσωπα και ολα τα μερη που εζησε...ειχε σαστισει και ακουγοταν στο βαθος μια φωνη απο γραμμοφωνο να λεει "Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου."...Πέρασαν από τότε πολλά χρόνια...στο τωρα εμεινε μονη της μακρια απο ολα οσα αγαπησε. . .

 

[Nascentes morimur]

και ξαφνικα διπλα απο τα ματια της και εφοσον ολα περναγαν απο μπροστα της..
στεκεται ενα μηλο με δυο μικρα φτερα και με πολλες σχισμες πανω του
σαν απο βιβλιο..
το παιρνει στα χερια της και τοτε το μηλο αρχισε να της λεει τι θα κανει ..
Η καθε σχισμη που ειχε πανω του ηταν τα λαθη που ειχε κανει και επρεπε να περασει μεσα απο αυτα
γιατι? το ρωτησε...
γιατι να το κανω αυτο?
Το μηλο τοτε της απαντησε πως...

 

[EvanescenceQ]

ετσι θα μαθαινε ποιες αλλες επιλογες μπορουσε να επιλεξει και δεν το εκανε...καθως θα ξαναζουσε το πριν των λαθων της για δευτερη φορα...θα μπορουσε να αλλαξει και την ιστορια της...το τωρα της ισως να ηταν αλλιως...και δεν ειχε αλλο τροπο παρα να δοκιμασει...η γνωση περναει μεσα απο πληγες...

 

[Nascentes morimur]

μια μια σελιδα της ειπε..
καθε που θα περνας μεσα απο σενα απο τα λαθη σου
τοτε θα κλεινει η σχισμη μου πανω μου και θα συνεχιζεις...
Τοτε ξεκινησε απο το πρωτο της λαθος..
δεν συγχωρουσε τους ανθρωπους...
κοιταξε το μηλο ..
και
προχωρησαν μαζι σε αυτην την δοκιμασια
Επρεπε να περασει απο μια σπηλια σκοτεινη που θα ηταν γεματη γραμματα..
το καθε γραμμα θα εκρυβε...

 

[EvanescenceQ]

κατι σφαλματα των αλλων που εγιναν και την πληγωσαν και γιαυτο κρατουσε τη συγχωρεση κλειστη για αυτους...
και ειδε μεσα απο τα γραμματα οτι και οι αλλοι,οσοι την πληγωσαν,ειχαν κι εκεινοι δικες τους πληγες,αλλες μεγαλες,αλλες μικροτερες,αλλα ειχαν πληγες και λαθη...και εκει καταλαβε ποσο λαθος εκανε που δεν τους συγχωρουσε τοσο καιρο,εμενε η πληγη ανοιχτη και η ιδια δεν ξεχνουσε...καταλαβε οτι οι πληγες των αλλων την πληγωναν οχι για εκεινη αλλα για τα δικα τους λαθη και απωθημενα...εκεινη τη στιγμη χαμογελασε και ειπε "νιωθω ηδη ελευθερη"...