Ενδελέχεια - Με την αγάπη
Με την αγάπη μη μιλάς είναι μικρή
Ποτέ δεν είναι πιο μεγάλη απ' τη ζωή σου
Είναι δειλή όταν σκουριάζει το φιλί
Κι όταν θα φύγει μια βραδυά τότε θυμήσου
Με την αγάπη μη μιλάς είναι πουλί
Και δεν μερεύει να την κλείσεις, να την μάθεις
Δεν έχει φως ειν' η εικόνα της θολή
Στην αγκαλιά της αναστήθηκες κι εχάθης
Με την αγάπη μη μιλάς
Μάθε μαζί της να γελάς
Να γονατίζεις, να πονάς
Μα όπου κι αν πάτε
Με την αγάπη μη μιλάς, γιατί φοβάται
Με την αγάπη μη μιλάς είναι βουνό
Και μες τις φλέβες της κυλά νερό και αίμα
Είναι χλωμή μα έχει βλέμμα φωτεινό
Μέχρι να σβήσει, να χαθεί, να γίνει ψέμμα
Με την αγάπη μη μιλάς
Μάθε μαζί της να γελάς
Να γονατίζεις, να πονάς
Μα όπου κι αν πάτε
Με την αγάπη μη μιλάς, γιατί φοβάται
Ενδελέχεια - Αν είχε 2 ήλιους τούτη η γη
ν είχε δύο ήλιους τούτη η γη,
στη δύση αν ανέβαινε ο ένας,
κρυψώνα στης καρδιάς την ταραχή,
στον κόσμο αυτό δε θα'βρισκε κανένας.
Αν είχε δύο ήλιους τούτη η γη,
ο ένας θα'χε πάρει τ'όνομά σου,
θα φώτιζε όπως γελάς εσύ
και θα'καιγε όπως καίει η ματιά σου.
Κι έτσι όπως με κοιτάς,
σκορπάς κι ανοίγεσαι.
είσαι κύμα,κύμα της φωτιάς,
πετάς κι αφήνεσαι...
Αν είχε δύο ήλιους τούτη η γη,
κι ανέτειλαν κι οι δυο μαζί μια μέρα,
και σκόρπιζαν το πιο λευκό τους φώς
και γέμιζαν με λάμψη τον αιθέρα,
θα έσβηναν, με μιας,σαν τους κοιτούσες,
θα χάνονταν στην πρώτη σου ματιά
και θα'βλεπαν κι οι δυο, σαν τους μιλούσες,
πώς καίει της αγάπης η φωτιά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 19 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.