Neraida
Επιφανές μέλος
Να κανω μια παρατηρηση? Κι αν σας φανει χρησιμη....
Μηπως να γραφαμε και 5 πραματα για τα ποιηματα που παραθετουμε? Οι αλληγοριες δεν ειναι παντοτε ευδιακριτες και καποιος που χει εντρυφησει απο λιγο εως βαθια στο ποιημα, θα ηταν πολυ ενδιαφερον να μας τοποθετει στο κλιμα... ε?
Δουλεια τσαμπε δεν κανω!
Οι αναλυσεις κοστιζουν
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
R.S. Thomas
ή όχι. Γνώριζε καλά την επιθυμία
και την ίδια της την αγριότητα
με τρόπο που ήταν αδύνατο να το εκφράσει
με λέξεις. Ήταν ένα θύμα της μνήμης.
Μήπως είχε ένα χέρι; Είχε δύο
και δεν ήταν δικά του: με το ένα
έχτιζε, με το άλλο γκρέμιζε. Η γη
τον φρόντιζε κι εκείνος έπινε
αίμα. Ποιος ήταν αυτός ο καθρέφτης
που κοιταζόταν; Πάνω απ' τον ώμο του
διέκρινε το φόβο και είδε στον ορίζοντα
την απεικόνισή του. Μια γυναίκα
στο δρόμο της για το πουθενά
σταμάτησε για εκείνον και
μέσα στο μεγάλο σκοτάδι έφτιαξαν μαζί
μια μικρή φωτιά που είναι το δέλεαρ
της ίδιας της ζωής.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ειρήνη Σουργιαδάκη
Αυτές οι μέρες έχουν πάντα αίσιο τέλος
Μάγισσες ηττημένες που θα φύγουν
Χρυσές πλεξίδες σε παράθυρα που ανοίγουν
Δράκοι που πέφτουνε νεκροί από ένα βέλος
Μη βγεις ποτέ μέσα από τις σελίδες
Εκεί θα είσαι η δική μου αγαπημένη
Με μάγους και με ξωτικά τριγυρισμένη
κι απʼ τις δικές μου τις στεγνές ελπίδες
Θα ʽρθω και θα σε πάρω κάποιο βράδυ
Σαν πρίγκιπας με το άτι σαν ιππότης
Κουτσός και μολυβένιος στρατιώτης
Ή ακόμα, με της μάχης το σημάδι
Σα βάτραχος, σαν κύκνος ή σα λύκος
Μα όπως και να ʽχει, πληγωμένος ως συνήθως
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
[FONT="]Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
[/FONT]
Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απʼ όλα. Λίγο απʼ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μʼ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
[FONT="]
[/FONT]
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ʽδω, πήγα κι από΄κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από΄δω, έχασα κι από΄κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απʼ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απʼ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ΄λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερʼ αντίσταση σʼ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
[FONT="]
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
ΧΑΛΚΙΔΑ
(από τη συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)
Νάνʼ σπασμένοι οι δρόμοι, νά φυσάει ο νότος
κι εγώ καταμονάχος καί νά λέω: τί πόλη!
νά μήν ξέρω άν είμαι –μέσα στήν ασβόλη–
ένας λυπημένος πιερότος!
ώ Χαλκίδα –πόλη (έλεγα) καί φέτος
ήμουν –στʼ όνειρό μου είδα– Περικλέτος,
πάλι Περικλέτος ήμουν –είδα…
πάνʼ σέ ξύλο κούφιο, πρόστυχο, ανάρια,
Ως θερία, ως δέντρα –αναγλυμένοι– ως ψάρια
τά όνειρά μου (μούμιες) κι οι ανθρώποι.
κι είμαι ακόμα ωραίος σάν τό Μάη μήνα,
κρίμα, λέω, θλιμμένη νάσαι κολομπίνα
καί νά κλαίω εγώ στά γόνατά σου.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
καί μέ πίλο κλόουν νά γελάς, Χαλκίδα:
Άχ, νεκρόν στό χώμα –νά φωνάζεις– είδα
έναν μου ακόμη πιερότο! . . .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ξεριζώνω τις λέξεις μία-μία
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
Το ανέβαλες. Κακοκαιρία μεγάλη, πέσανε χιόνια
κλείσανε οι δρόμοι, πάγοι, μεγάλη ολισθηρότης.
Καλά έκανες. Εάν δεν είναι ολισθηρή η επιθυμία
προς τι να έρθεί;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Edna St. Vincent Millay
Time does not bring relief; you all have lied
Who told me time would ease me of my pain!
I miss him in the weeping of the rain;
I want him at the shrinking of the tide;
The old snows melt from every mountain-side,
And last yearʼs leaves are smoke in every lane;
But last yearʼs bitter loving must remain
Heaped on my heart, and my old thoughts abide!
There are a hundred places where I fear
To go, … so with his memory they brim!
And entering with relief some quiet place
Where never fell his foot or shone his face.
I say, “There is no memory of him here!”
And so stand stricken, so remembering him!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
Βρέχει...
Μία κυρία εξέχει στη βροχή
μόνη
πάνω σʼ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Κι είναι η βροχή σαν οίκτος
κι είναι η κυρία αυτή
σαν ράγισμα στη γυάλινη βροχή.
Το βλέμμα της βαδίζει στη βροχή,
βαριές πατημασιές καημού
τον βρόχινό του δρόμο
γεμίζοντας. Κοιτάζει...
Κι όλο αλλάζει στάση,
σαν κάτι πιο μεγάλο της,
ένα ανυπέρβλητο,
να ʼχει σταθεί
μπροστά σʼ εκείνο που κοιτάζει.
Γέρνει λοξά το σώμα
παίρνει την κλίση της βροχής
―χοντρή σταγόνα μοιάζει―
όμως το ανυπέρβλητο μπροστά της πάντα.
Κι είναι η βροχή σαν τύψη.
Κοιτάζει...
Ρίχνει τα χέρια έξω απʼ τα κάγκελα
τα δίνει στη βροχή
πιάνει σταγόνες
φαίνεται καθαρά η ανάγκη
για πράγματα χειροπιαστά.
Κοιτάζει...
Και, ξαφνικά,
σαν κάποιος να της έγνεψε «όχι»,
κάνει να πάει μέσα.
Πού μέσα ―
μετέωρη ως εξείχε στη βροχή
και μόνη
πάνω σʼ ένα ακυβέρνητο μπαλκόνι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ζωή Καρέλλη
Πόθοι νεανικοί,
σαν πολύ ωραίοι, νεανικοί εραστές,
με άψογη την αγνότητα της ορμής,
μ' απαράμιλλη περηφάνεια κι ευγένεια.
Έσβησαν.
Όπως για κάποιους νέους λεν,
πως ο θεός τους αγάπησε
και νέοι πεθάναν.
Ίσως να εξαφανίστηκαν δίχως επιστροφή,
κάποιαν ωραία βραδιά,
με πλήρες φως, μελιχρό, της σελήνης.
H εκδοχή, πως ανίερα χέρια
τους έπνιξαν σε άνομα πάνω κρεβάτια,
σε δωμάτια για φτηνή ηδονή,
– ας την αποτρέψουμε,
τούτη την αποτρόπαια σκέψη.
Tα φαντάσματα που ξανάρχονται
ανήσυχα των πόθων,
πανέμορφα, τραγικά πρόσωπα,
ομολογούν κάποιο έγκλημα,
εν τούτοις.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.
Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.
Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η συζητηση στο κρεββατι
Η συζήτηση στο κρεβάτι θα ʽπρεπε να ʽταν απλούστερη
Μα να ξαπλώνεις μαζί έχει ρίζες βαθιές:
Έμβλημα ειλικρίνειας μεταξύ δυο ανθρώπων.
Ωστόσο όλο και περισσότερος χρόνος φεύγει σιωπηλά.
Ενώ έξω, του ανέμου η ατελής πνοή,
Διασκορπίζει τα σύννεφα στους αιθέρες
Και πόλεις σκοτεινές στοιβάζονται στον ορίζοντα.
Τίποτα απʼ όλα αυτά δε νοιάζεται για μας
Τίποτα τώρα δεν μας λέει γιατί
Σʼ αυτήν τη μοναδική απόσταση από τη μοναξιά
Γίνεται ακόμα πιο δύσκολο
Να βρει κανείς λέξεις συνάμα αληθινές κι ευγενικές
Ή έστω μη αναληθείς και μη αγενείς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ ΣΧΟΙΝΙ
μπορείς να το ξαναδέσεις
θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
θα ʽναι κομμένο.
Ίσως πάλι νʼ ανταμώσουμε
μα εκεί που μʼ άφησες
δεν πρόκειται ποτέ
να ε ξαναβρείς.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Γ. Ξ. Στογιαννίδης
Σὰ νὰ παίζαμε κρυφτὸ μὲς στὸ φῶς
ξαφνικὰ σ' ἔχασα
καὶ δὲ σ' ἀκούγω βαθιὰ στὸν ἑαυτό σου κρυμμένος
μὴ τολμώντας νʼἀνοίξεις μιὰ τρύπα, νὰ φανερωθεῖς
κάνοντας τὴν ἐπικοινωνία μας δύσκολη,
σὰ νὰ ντρέπεσαι ἢ νὰ φοβᾶσαι, δὲν ξέρω,
νὰ σοῦ κλέψαν τὰ ροῦχα χωρὶς νὰ φωνάξεις στοὺς κλέφτες.
Τώρα θὰ περιμένεις ἡ νύχτα νὰ σὲ σώσει,
στὰ σκοτεινὰ ψηλαφώντας νὰ βρεῖς τὴν ψυχή σου.
Δειλέ,
ἀγαποῦσες τὸν Καίσαρα, ὄχι τὰ ὄνειρα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Λουκάς Θεοδωρακόπουλος
Ὅταν βλέπεις τὰ μάτια μου νὰ σκοτεινιάζουν
κι ἀκοῦς τὸ αἷμα στὶς φλέβες μου
νὰ κατεβαίνει βουίζοντας.
Ὅταν ἀντὶ νὰ μιλήσω
βλέπεις σφαγμένα πουλιὰ
νὰ φράζουν τὸ στόμα μου
κι ἀκοῦς τὶς μαῦρες νυχτερίδες
νὰ ρημάζουν τὸ κέντρο μου.
Ὅταν στὴν ἄκρη τοῦ πνιγμοῦ
στὸ ἔλεος τοῦ πανικοῦ
ἰκετεύω—
ὢ μὴ θυμώνεις ἄγγελε μὴ σπρώχνεις.
Κᾶμε φωλιὰ τὸ χέρι σου
καὶ σκέπασε μέ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Μηνάς Δημάκης
Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
μιὰν ἀστραπὴ ἀπὸ τοὺς ἀνέμους
καὶ στὴν καρδιά σου μιὰν ἄγρια φλόγα
ποὺ ἔλεγες δὲν ἦταν ποτὲ νὰ σβήσει
καὶ στὰ μάτια σου μέσα μιὰ πράσινη θάλασσα
τὴν ἀγριεμένη θάλασσα τοῦ νησιοῦ μας
νὰ δέχεται καταιγίδες
καὶ στὴν καρδιά σου μιά παράφορη ἄνοιξη τροπικὴ
μ' ἕνα λευκὸ περιστέρι τρομαγμένο
κι ἒν' ἀταξίδευτο χελιδονάκι τοῦ θεοῦ
Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου τὶς Κυριακὲς
σὰν χτυπᾶ ἡ καμπάνα στὸ ἄσπρο ἐκκλησάκι
στὴν ἀψηλὴ πλαγιὰ τοῦ χωριοῦ
καὶ ξεκινοῦν οἱ ξωμάχοι γιὰ τὴν λειτουργία
καὶ στὴν καρδιά σου μίαν ἀγάπη καθάρια
σὰν τὴν πρώτη ὥρα τῆς χαραυγῆς
στὰ κατάξερα βράχια
τῆς γυμνῆς ἐξοχῆς μας
Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
ἕναν κόσμον ὁλάκερο τὰ ὄνειρά μας
ἐκεῖ χορεύουν στὶς ἀκρογιαλιὲς
τυλιγμένοι ἁρμυρὰ φύκια
ἀρχαγγελικοὶ ἔφηβοι καὶ κοπέλες ἀέρινες
ἀνάβουν φωτιὲς κοσμογονικὲς
καὶ περπατοῦν στὶς φωτιὲς καὶ πηδοῦν καὶ σκληρίζουν
καὶ τραγουδοῦν περήφανα τραγούδια προγονικά:
Κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ
κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ
κι οἱ θάλασσες καὶ τὰ βουνὰ μιά μέρα...
-Ὢχ! μωρὲ καὶ πλάνταξε ἡ καρδιὰ
ἔρμη καρδιὰ βιγλάτορας τοῦ Χάρου
Εἶχες μεσ' στὴν καρδιά σου
ἕναν κόσμον ὁλάκερο τὰ ὄνειρά μας
ἐκεῖ πίνουν καὶ μπερμπατεύουν καὶ βλαστημοῦν
καὶ ξεκινοῦν μεθυσμένοι
νὰ σφάξουν χίλια πρόβατα χίλιες κοπέλες νὰ φιλήσουν
νὰ ξεγελάσουν καὶ τὸν Χάροντα μὲ τὸ ρακὶ καὶ τὸ τραγοῦδι.
Ἐκεῖ ζώνονται τ' ἅρματα καὶ κλέφτες ξενυχτοῦνε
Ἄχ! κι ἀπὸ κορφὴ σ' ἄλλην κορφὴ σὰν σταυραητοὶ πετοῦνε
Εἶχες μέσα στὰ μάτια σου
μιάν ἀστραπὴ ἀπὸ τὸν ἄνεμο τῆς πατρίδας
καὶ στὴν καρδιά σου μίαν ἄγρια φλόγα
κι ἔλεγες δὲν ἦταν νὰ σβήσει ποτέ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Χάρισμα
Στον αποξηραμένο καιρό
Που κοίταξες ίσια στα μάτια
Σαν αστειότητα
Κλόουν των παιδικών ονείρων
Μόνο αν βαρεθώ να κοιτάξω πίσω
Θα κρύβομαι
Αν είναι να βιαστώ να τρέξω μπροστά,
Να μη δω δηλαδή τους νεκρούς,
Να μη δω τα φαντάσματα,
Τα πουλιά να δω,
Να υποφέρω από ίσκιους, μεταξοσκώληκες, αράχνες του μάταιου
Αν είναι να κάνω κάτι καινούργιο,
Θα φορέσω εκείνα τα λευκά ρούχα
Που κρύβω στα μπαούλα μου, με τα φαρδιά μανίκια
Χωρίς δαντέλες και δακτυλικά αποτυπώματα
Αυτή τη φορά, το πολύ πολύ να σου στείλω μια σκιά να έχεις από μένα,
Συντροφιά,
Αντί για καρτ-ποστάλ
Ίσως αυτή της Πύρρας
Κι αν είναι γραφτό να σε αγγίξει το αειθαλές σκήπτρο της πυράς,
Μη δώσεις σημασία
Τίποτε παραπάνω δε θα σου έχει απομείνει
Σου τα έχει διασώσει και διασφαλίσει όλα τα υπονοούμενα,
Το υψωμένο στίγμα σου,
Που ανάθρεψε τόσο καλά,
Τόσο ασφαλώς,
Εγωισμούς και δειλίες…
[Χαριτίνη Ξύδη ~ Στη σκιά της πυρράς ~ Το ράμφος ~ Κώδικας 2008]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
και προσηλωσου στη ζωη στρειδι στο βραχο επανω
και δεσου με τη γη αυτη σαν τον κισσο στο δενδρο
και μη σε μελει που θα πας
τα ματια οταν θα κλεισεις.
Κ. Παλαμας
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Tα πάθη της βροχής
Κική Δημουλά
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μʼ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μούʼ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μʼ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τʼ άλλα νάʼ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ζωή Καρέλλη
απο τη συλλογη
"Της μοναξιας και της Επαρσης" (1951)
Πότε μου έγινε το κακό;
Βαθμηδόν, βαθμηδόν, πολύ κρυφά,
στην ψυχή μου μέσα, βαθιά,
έγινε το μεγάλο κακό,
μου απόκοψαν την ορμή,
μου κατέστρεψαν την αγάπη μου
για τους ανθρώπους. - Εγώ κατέστρεψα
την ορμή, την αγάπη μου για τους ανθρώπους.
Τι φταιν οι άλλοι;
Κανένας δε μαθαίνει τι κάνει του άλλου,
σαν τον πλησιάζει με τη δύναμή του,
τον σπρώχνει.
Δίχως να το καταλάβω,
δίχως νάχω συναίσθηση, σα θέλησα
να μεταχειριστώ, να ευφρανθώ
την ορμή μου για τους ανθρώπους,
τότε κατάλαβα, πως δεν την είχα.
Δεν είχα πια αγάπη για τους ομοίους μου.
Ποιο δυνατό κι επίμονο ερπετό,
ύπουλο, τυλίχτηκε μέσα μου, γύρω της
κι εστραγγάλισε την αγάπη,
κατάπνιξε τη φωνή τής ψυχής μου;
Ψυχρές μορφές, περηφάνια κι αμφιβολία,
η σκληρότατη αμφιβολία,
βλέμμα ψυχρό, λεπίδι γυαλιστερό,
απόκοψε την ορμή, που μ' οδηγούσε
προς τους ανθρώπους.
Δάχτυλα μυτερά, από χέρια πολλά,
που δήθεν απλώθηκαν να με χαϊδέψουν,
αυτά, καθένα χωριστά,
όλα μαζί, απόκοψαν τις ίνες,
τις αισθήσεις, που βαστούσαν την ηδονή,
της συναναστροφής μου με τους ανθρώπους.
Ω, πώς θέλω τώρα να τους αγαπήσω
ακόμα έτσι όπως είναι
(όλ' είμαστε όμοιοι).
Θέλω να τους ευφρανθώ,
και δεν μπορώ. Πέρ' απ' όλα,
την αγάπη να κρατήσουμε!
Γιατί τους άφησα με τόσην αντοχή,
να μου καταστρέψουν την ηδονή;
Για να ησυχάσω το ήθελα.
Εκείνοι δεν ήξεραν.
Μόνον εγώ, που τόσο υπερήφανα,
δεν παρακαλούσα γι΄αγάπη,
ήθελα να λευτερωθώ,
απ' της αγάπης τους την ανάγκη.
Τώρα έχω την απόλυτη μοναξιά.
Με κρατάει μακριά τους.
Κι όταν είμαι κοντά τους,
δεν μπορώ ν' αγαπώ τους ανθρώπους.
Πηγαίνω μαζί τους, θέλω να ευφρανθώ,
νομίζω να ευφρανθώ,
αρχίζω να ευφρανθώ
και μένω κοντά τους, αδιάφορος.
Ούτε τους αγαπώ,
ούτε τους μισώ.
Έχω έναν θάνατο μέσα μου.
Νεκρή την αγάπη μέσα μου,
πρέπει να την κουβαλώ.
Νεκρό, άχρηστο μέλος, την ορμή,
τη μετάδοση της ζωής απ' το σώμα μου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η θρηνωδία στη σελήνη της επαρχίας
Ω! να η Σελήνη φουσκωτή,
σαν ένα ολόγιομο πουγκί.
Μια σάλπιγγα μακριά σημαίνει...
Ο κύριος πάρεδρος διαβαίνει.
Παίζει ένα πιάνο μες στο βράδυ,
μια γάτα τρέχει στο σκοτάδι,
κι αποκοιμιέται η επαρχία!...
Με μια στερνή του συγχορδία
το πιάνο κλει το σκέπασμά του,
Τί ώρα νά 'ναι απάνου κάτου;
Τί εξορία, φτωχιά Σελήνη!
Πρέπει να πούμε «τί να γίνει;»
Λοιπόν, Σελήνη -πού όλοι οι τόποι
σε χαίρουνται όμοια κι όλ' οι ανθρώποι,
του Παρισιού είδες τα οχυρά,
του Μισουρή χτες τα νερά,
της Νορβηγίας τα γαλανά
τα φιορδ. Τους πόλους, τα βουνά...
Καλότυχη, που βλέπεις τώρα,
σ' αυτή την ήσυχη την ώρα,
του γάμου της τη συνοδεία!
Φύγανε, λέει, για τη Σκοτία...
Τί γλέντι, αν πάρει μια φορά
τους στίχους μου στα σοβαρά!
Σελήνη αλήτισσα κι ωραία,
στον πόνο ας γίνουμε παρέα...
Έχω, ως πεθαίνω, ω θεία βραδιά,
την επαρχία μες στην καρδιά!
Κι είναι η Σελήνη σα γριά
που έχει μπαμπάκια μες στ' αυτιά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Έρωτα που σκλαβώνεις και χτυπάς,
που ξενυχτάς στα μάγουλα της κόρης
τα τρυφερά, που πάντα διαγυρνάς
σε θάλασσες και σε στεριές· εσένα
δε μπόρεσε κανείς, μήτε θεός,
μήτʼ άνθρωπος ποτέ να σε ξεφύγει
κι αυτός που σʼ έχει καταντά τρελός...
Σοφοκλής, Αντιγόνη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
και των δακρύων
σιωπή που μιλά,
θύελλα δίχως άνεμο, θάλασσα δίχως κύμα
πουλιά αιχμάλωτα,
χρυσά αγρίμια υπνωτισμένα....
κάνιστρο με καρπούς φωτιάς,
ψέμα που τρέφει,
καθρέφτης του κόσμου τούτου,
πόρτα του υπερπέραν..."
Οκτάβιο Παζ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
ταξιδεύοντας ανατολικά και δυτικά.
Οι μόνοι που πραγματικά πληγώνουμε
είναι αυτοί που αγαπάμε περισσότερο.
Κολακεύουμε όσους γνωρίζουμε ελάχιστα
Ευχαριστούμε τον περαστικό επισκέπτη
Ενώ χτυπάμε απερίσκεπτα
όσους μας αγαπούν περισσότερο.
Ella Wheeler Wilcox
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Αγάπη αγάπη
κουράστηκα να σε περιμένω.
Δώσ'μου το χέρι σου το ματωμένο.
Αγάπη αγάπη
ποια χαραυγή θα σε ξαναφέρει
μ' ένα αστροκέντητο πικρό μαχαίρι;
Αγάπη αγάπη
στο περιβόλι που σε προσμένω
στείλε το αηδόνι σου το δακρυσμένο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Προχτές
-- Ποιος θα βρεθεί λοιπόν να κλάψει;
-- Ποιος θ' απλώσει τα χέρια
ζητώντας ένα τόσο δα μικρό αστέρι
όσο χαμογελάει το χείλι σου αντικρίζοντας μια χαραμάδα στο συγνεφιασμένο πρωινό;
Όπου κι αν ψάξεις στη μελλοντική σου μνήμη
δεν είναι στήριγμα ν' ακουμπήσεις το βλέμμα.
Θυμάσαι;
Σαν και τότε που καθόμασταν στο πρόδωμα της θλίψης
-- ένα μακρινό άρωμα θάλασσας και τα λόγια να ψιθυρίζουν τη σκιά του δειλινού.
Πόσα καΐκια φύγανε φορτωμένα σταφύλια και φως.
Πόσα καΐκια φύγανε
και μας αφήσαν ν' αγναντεύουμε στο μουράγιο.
Τώρα θα κάτσουμε και πάλι στο καφενεδάκι του λιμανιού
ίσως κιόλας να παίξουμε ένα τάβλι με τον κουτσό μαγαζάτορα
και τα πούλια θα χτυπάν σαν τους χτύπους της καρδιάς μας.
Το βράδυ, δίπλα στη λάμπα που ρίχνει την πίκρα της σ' ένα βιβλίο με ιστορίες χαμένων ταξιδιών,
όταν ο δρόμος θα σέρνεται έρημος κάτω απ' τα κλειστά παράθυρα
--αλήθεια τι πολλά ενοικιαστήρια στη γειτονιά μας--
τότε
μια τελευταία αχτίδα
μια μοναδική σκουριασμένη πεντάρα στην άσφαλτο
το ταξίδι στον εαυτό του.
Άρης Αλεξάνδρου
Ολόκληρη νύχτα
Όπου να 'ναι θα κλείσει το στερνό παραθύρι στην άκρη της βροχής.
Κατακαθίζει το νερό στα σκαλοπάτια.
Τι ξένο που είναι απόψε το τσίγκινο τραπέζι κάτω απ' τη μαρκίζα
γυμνό και ξεχασμένο δίχως τον ίσκιο των χεριών της.
Κανείς. Ένα δημοτικό φανάρι μουσκεύει μες στη νύστα του.
Πίσω απ' τα σακιά με το τσιμέντο νυχτοπερπάτητο σκοτάδι
σκυφτό σκοτάδι και η σκουριά που αχνογυαλίζει στα βρεγμένα συρματόσκοινα.
Ώρα να πιάσει βάρδια το φεγγάρι.
Σαββατόβραδο κ' οι ταβέρνες κλειστές
μουλιάζει ο χρόνος στο καπέλο του ζητιάνου
οι δρόμοι αποτραβιούνται σε άδειες κάμαρες
και μόνο εκεί στο μαξιλάρι μένουνε
ακόμα μένουνε τα αποχτενίδια του ύπνου της.
Μια συνοδεία νοτισμένα αστέρια έστριβε απ' τη γωνιά της χαραυγής.
Απίθωσα στα χείλη της το αλάτι της αγάπης.
Ύστερα μας έπαιρνε το κύμα. Ταξιδεύαμε μαζί
σαν μια φωνή που σβήνει στο πηγάδι.
Ένα μικρό φεγγάρι σκαλωμένο μες στα σύννεφα
ένα μικρό φεγγάρι σύννεφο.
Ξύπναγε σαν φύτρωνε στην άκρη του γιαλού
ένα κοχύλι φρέσκος ήλιος.
Καλημέρα. Ένα μικρό φεγγάρι
έσβηνε στη φωνή της.
Έβλεπα τα χέρια και είταν μονάχα δυο
μέτραγα τα μάτια μου και είταν μονάχα δυο
μουλιάζουν τώρα μες στο καπέλο του ζητιάνου
μονάχα δυο.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Khalil Gibran
μεσʼ από αφρους και απο αμμο,
τα ιχνη μου θα τα σβησει το κυμα,
ο ανεμος θα σκορπισει τον αφρο,
αλλα τα πελαγα κι οι αμμουδιες
θα μεινουν για πάντα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Φερεϊτίν Ταβαλάρι
Κάτω από την διαστατική σκιά του χλωμού φεγγαριού
σε μια ομίχλη που μοιάζει με λάμψη, μελαγχολική και μαγευτική
ήταν κατάκοιτη, και οι μαύρες πλεξίδες της
κυμάτιζαν στον αέρα
μια σκοτεινή σιλουέτα ενάντια στη λάμψη της νύχτας.
Το ρυάκι ξεχειλισμένο από νερό
τραγουδούσε για αυτούς που έφυγαν
για αγάπες του παρελθόντος και για τους νεκρούς
έκρυβε εντάσεις από μυστικούς πόνους.
Κάτω από το κρύο και κουρασμένο σεληνόφως, η πλαγιά του βουνού
σαν μια μακρινή επιθυμία
σαν ένα φωτοστέφανο της ελπίδας
ή σαν γυμνή, ζεστή και τρεμάμενη σε μετάξι
κοιμόταν μέσα στη ζάλη
ενώ το βράδυ περνούσε
πλούσια αλλά ήσυχα λαγκάδια
Αυτή, η ελπίδα μου, η ενσάρκωση των ονείρων μου
κάηκε στις ζεστές φλόγες της δικής της φαντασίας
τραγουδώντας στο λαμπερό μέτωπο του σεληνόφως
το παραμύθι της λύπης μου- για τη δική της συστολή.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ
Το κοπάδι είνʼ οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είνʼ όλες αισθήσεις.
Σκέφτομαι με τα μάτια και τʼ αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.
Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.
Γι αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη
νιώθω θλιμμένος που την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να ʽχει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ξέρω την αλήθεια κι είμʼ ευτυχισμένος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο θάνατος είναι μεγάλος.
Είμαστε δικοί του
κι όταν γελούμε.
Κι εκεί που θαρρούμε
πως η ζωή μας ζώνει
τολμά να κλάψει εντός μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Νίκος Περάκης
εκεί που οι σιγαλιές,
σμίγουν με των αστεριών το λαμπύρισμα,
εκεί και πάλι σε συνάντησα....
Φορούσες τα λευκά σου πέπλα,
της λησμονιάς την μήτρα στο χέρι σου
και στα μαλλιά σου,
είχες αιμάτινο στέμμα φορεμένο,
το φεγγάρι....
Με μικρές κραυγές,
καλούσες τα πουλιά να συναχτούν
και με το δάκρυ σου,
πότιζες την στέρφα γη...
Δεν σου μίλησα,
μόνο το χέρι μου άπλωσα να σ'αγγίξω..
Μα εσύ,
μετέωρα με προσπέρασες
κι ένα σύννεφο άγγιξες,
ν'αρχίσει τη νεροποντή.....
Η Φωνή σου,
μήτε κλάμα ήταν,
μήτε λυγμός....
Ένα κρώξιμο,
από πληγωμένο νυχτοπούλι ήταν
και ένα λυπημένο τραγούδι στη νύχτα,
σιγοψυθίριζες,
παρακαλώντας γοερά να 'ρθεί η μέρα....
Ξάφνου,
ένα χρυσάνθεμο άνθισε,
γέμισε μ'ευωδιά την πλάση
και χαμογελαστά σε ρώτησε,
αν γύρισε ο μικρός πρίγκηπας....
Είμαι η Ανοιξη, του ψυθίρισες,
μα νικήθηκα απ'τις λύπες του κόσμου
και νοιώθω λειψή...
Αυτό βούρκωσε,
γιάτρεψε τις πληγές του με το δάκρυ του
και σφάλισε πάλι τα μάτια,
καρτερώντας την επόμενη Ανοιξη.....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
ΙΙΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ
[Ένας δειλός, έφεδρος γλόμπος προσπαθεί να φωτίσει το μοναδικό δωμάτιο του μικρού διαμερίσματος. Οι τοίχοι γυμνοί. Ούτε ένα παλιό ανώνυμο τοπίο, ούτε μιά φωτογραφία γάμου, με σκουριασμένα πρόσωπα και υγρασιασμένα χέρια. Στο ένα από τα δύο μεγάλα ξύλινα κρεβάτια, ένας νεαρός τραυματισμένος βαριά. Στο άλλο, μιά νέα γυναίκα λεπτή, όμορφη σαν ανοιξιάτικη βροχή, σχεδόν κορίτσι, στηρίζει ένα μπλοκ αλληλογραφίας στα γόνατά της και γράφει. Τα δάχτυλά της κρατούν το στιλό με μιάν αριστοκρατική άνεση, σπούδαζε Ψυχολογία άλλωστε. Ωστόσο, φαίνονται ταλαιπωρημένα. Το ίδιο και το βλέμμα της, καθώς κοιτάζει με τρόμο το νεαρό τραυματία. Τα χείλια της, κόκκινα σαν κεράσια, δείχνουν πως πρέπει να αγαπήθηκε πολύ. Δεν έχει σημασία πως βρέθηκε μόνη σ' αυτό το άθλιο δωμάτιο, με ένα σχεδόν νεκρό άγνωστο. Σημασία έχει πως ο μόνος άντρας που αγάπησε πραγματικά υπήρξε σπουδαστής της Θεολογίας, τώρα κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου. Σ' αυτόν γράφει. Το γράμμα έπεσε στο πάτωμα και πατήθηκε και σκίστηκε και κομματιάστηκε, όταν ο στρατός άδειασε βεβιασμένα τον καταυλισμό προσφύγων. Εξάλλου, ακόμη κι αν το ταχυδρομούσε, θα ήταν μάλλον απίθανο να έφτανε στον προορισμό του. Η τύχη της γυναίκας αγνοείται. Κάπου στα Βαλκάνια. Νύχτα.]
πίσω απ' τις ράχες των βουνών,
σου γράφω καίγοντας την τελευταία μου σπίθα·
εγώ, μιά πορφυρή, παράξενη φυγή,
πυρπολημένη από ατέλειωτη λύπη.
Θυμάσαι; «Φεύγεις σαν ελάφι κυνηγημένο·
αν γλυτώσεις σαν σπουργίτι θά 'ναι θαύμα!»
Επιβίωσα απλά σαν άνθρωπος
αποφασισμένος να εκδικηθεί την αδικία της βαρύτητάς του.
Άρχισα να περιφέρομαι στην πόλη
που θα φώλιαζα τη σκόνη της υπόλοιπης ζωής μου
και την υγρασία της υπόλοιπης ζωής μου.
Όλα μου έδιναν ταυτόχρονα μιάν εντύπωση
που θα ρίζωνε και μιάν άλλη που θα ταξίδευε συνεχώς.
Έβλεπα, κάθε μέρα, τα ίδια σπίτια και,
καθώς ήξερα πως ήταν τα ίδια,
τ' αγαπούσα σταθερά με το ίδιο όνομα.
Ύστερα, ένιωσα πως είχα φέρει μαζί μου περισσότερα
απ' όσα δάκρυσα ή δεν έφτασα ποτέ!
Πολύ αργότερα κατάλαβα πως ήσουν κοντά μου
ή πως ήμουν μαζί σου - από μιάν άποψη
το ίδιο κάνει· από μιάν άλλη κινδύνεψα να τρελαθώ.
Νόμιζα πως το σώμα μου δεν ταίριαζε με το δικό σου,
ωστόσο τώρα ξέρω τί προσπαθούσε να ξεχάσει
εκείνη η δίψα που άναβε μέσα μου,
κάθε φορά που ξεδιψούσα άλλο σώμα.
Με είχα ξεχάσει στην αγκαλιά σου και καθώς
δεν σ' αγκάλιασα ποτέ, δεν ήξερα τί έπρεπε να θυμηθώ,
ν' αναζητήσω, να πάρω πίσω ή να δώσω
κι ας έμενα ένα τίποτε που δε σε πόθησε ποτέ.
Κοιτούσα τον ουρανό - πόσο αίμα
σπατάλησα στις φλέβες μου για να ξεφύγω
τα γαλάζια ψέματά του - κι αφηνόμουν να φτωχαίνω
τη φτώχεια όλων. Μα είναι απίστευτο πόσο διαφέρουν
οι άνθρωποι στον τρόπο που σκορπάνε τις ελπίδες τους.
Οι περισσότεροι αυτοσχεδιάζουν: φαντάζονται
ό,τι μπορεί να περάσει απ' το μυαλό τους,
προκειμένου να κρατηθούν στο ναυάγιο της εικόνας τους·
ορισμένοι αποδέχονται την κατάντια τους
σαν να την περίμεναν για να υπάρξουν επιτέλους
ακέραιοι. Μετά ήρθε η φωτιά να κατοικήσει
τα σπίτια που δεν έκαιγαν οι ίδιοι
από μιάν ανεξήγητη αυτοσυγκράτηση
ή μιάν εντελώς δικαιολογημένη
αίσθηση ματαιότητας. Κι ενώ η πόλη
γινόταν ακατάσχετη στάχτη
κι όσοι θυμούνταν ξαφνικά πως ζουν ακόμη
προσπαθούσαν να γλυτώσουν
από το θάνατο το θάνατό τους,
εγώ κοιμόμουν μιάν αυλή γεμάτη τριαντάφυλλα.
Είχα γυρίσει σπίτι. Φύτευες δυό χέρια ευκάλυπτο,
κι ανάσαινα ένα στήθος απόγευμα
γεμάτο ψυχές εργατικές και τεμπέλικα μωρά.
Άνοιξες το βράδυ· φορούσα κατάσαρκα δροσιά
γεμάτη τριαντάφυλλα απ' τη μικρή αυλή. Κατάπια
δυό γλυκόξινα κεράσια, όταν μ' αγκάλιασες...
Ξέρω πως ο γέροντας ευκάλυπτος
δεν παλεύει με τον άνεμο πια,
μα ούτε εγώ με τα όνειρά μου.
Είμαι βέβαιη: η ψυχή πεθαίνει
όταν χάσει την αυλή, που ονειρεύτηκε συχνά
από χαρά ή απελπισία, από έρωτα ή δειλία.
Συντόμευε! Δική σου!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ
Είμ ʽ ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είνʼ οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είνʼ όλες αισθήσεις.
Σκέφτομαι με τα μάτια και τʼ αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.
Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.
Γι αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη
νιώθω θλιμμένος που την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να ʽχει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ξέρω την αλήθεια κι είμʼ ευτυχισμένος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ο θάνατος είναι μεγάλος.
Είμαστε δικοί του
κι όταν γελούμε.
Κι εκεί που θαρρούμε
πως η ζωή μας ζώνει
τολμά να κλάψει εντός μας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Με τρομάζει η ομορφιά σου. Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι:
Κρύψου, γίνε αόρατη για όλους, ορατή μόνο σ' εμένα.
Καλυμένη απ' τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ' τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα.
Αρθρώνονται απόρρητες λέξεις. Τριανταφυλλιές εκρήξεις απ' τη πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται,
λάμπει πάνω απ' τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ, τα ναυτικά οινομαγειρεία.
Πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο.
Μιά γυάλινη σφαίρα περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου.
Ο μεθυσμένος τρεκλίζει σε μια τρικυμία φυσημένη απ' την αναπνοή του σώματός σου.
Μη φεύγεις. Μη φεύγεις. Τόσο υλική, τόσο άπιαστη.
Ένας πέτρινος ταύρος πηδάει απ' το αέτωμα στα ξερά χόρτα.
Μιά γυμνή γυναίκα ανεβαίνει τη ξύλινη σκάλα κρατώντας μιά λεκάνη με ζεστό νερό.
Ο ατμός της κρύβει το πρόσωπο.
Ψηλά στον αέρα ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία.
Φυλάξου. Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου.
Το τρίχωμα της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει.
Γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα.
Κάτω από τη κόκκινη αρκούδα ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ' το χρόνο κι απ' το θάνατο πέρα, σε μιά μοναχική παγκόσμιαν ένωση.
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: Κρύψου.
Γ. Ρίτσος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
απ' τα χαλάσματα
κορμιά ριγμένα μια άμορφη μάζα τσαλαπατημένων ελπίδων.
Ζωή κομματιασμένη σε κλάσματα δευτερολέπτου
Νήματα υφασμένα από μοίρες ζηλόφθονες
Τα τραγούδια σίγησαν
λυράρης ο Θάνατος αρχινά το άραχλο κάλεσμα
Η θλίψη κι η απόγνωση σέρνουν το χορό του ύστατου Χαίρε
Η θύμηση οργιάζει θριαμβευτικά σχεδόν τυραννικά
Κατέλυσε το τώρα,
ακύρωσε το αύριο,
ενδύθηκε το χθες.
Αναρίθμητα «γιατί» ξεφυτρώνουν μέσα απ τις ξερολιθιές
Φωνές απόγνωσης εγείρονται τα βράδια που ανάβει το καντήλι της συχώρεσης
Για τις αδικοχαμένες ψυχές που στοιβάζονται στα αμπάρια του άξενου ΄Αδη
Γυρνάς με το ματωμένο πρόσωπο
κι αγναντεύεις τα συντρίμμια της ζωής σου
ποιος νοιάζεται για τους δεκάξι Μάηδες
που κάποτε σ'ομόρφαιναν;
Κάνεις το σταυρό σου που δεν ακολούθησες
κι εσύ το δρόμο της φθοράς
Μα η αμφιβολία άτι ατίθασο σε καλεί αποκαμωμένο
να του περάσεις χαλινάρι
Ποιος είναι ο λυτρωμένος τούτη τη μαύρη ώρα του χαμού;
Εσύ που απόμεινες ν'αγναντεύεις το χαλασμό
ανάβοντας τα καντήλια του πόνου
ή οι αποκεχωρηκότες σύντροφοι;
Ξέρεις την απάντηση, μα τη βυθίζεις στο σκότος
Φοβάσαι μην ουρλιάξεις μπρος στην ξεγυμνωμένη αλήθεια
που καραδοκεί εκδικητική
με τη ρομφαία του αρχάγγελου
πάνω από το χωματένιο κεφάλι σου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
ΕΡΩΤΑΣ
'Oλη τη νύχτα πάλεψαν απεγνωσμένα να σωθούν απ' τον εαυτό τους,
δαγκώθηκαν, στα νύχια τους μείναν κομμάτια δέρμα, γδαρθήκανε
σαν δυο ανυπεράσπιστοι εχθροί, σε μια στιγμή, αλλόφρονες, ματωμένοι,
βγάλανε μια κραυγή
σα ναυαγοί, που, λίγο πριν ξεψυχήσουν, θαρρούν πως βλέπουν φώτα,
κάπου μακριά.
Κι όταν ξημέρωσε, τα σώματά τους σα δυο μεγάλα ψαροκόκκαλα
ξεβρασμένα στην όχθη ενός καινούργιου μάταιου πρωινού.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
"Όταν ήρθες..."
Εσβήναν τα χρυσάνθεμα σαν πόθοι
στον κήπον όταν ήρθες. Εγελούσες
γαλήνια, σα λευκό χαμολουλούδι.
Αμίλητος, τη μέσα μου μαυρίλα
την έκανα γλυκύτατο τραγούδι
κι απάνω σου το λέγανε τα φύλλα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά,
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος,
Δίχως απʼ όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα.
Δε θα ʽχεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις.
Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα
Κι αχ ό,τι πιο όμορφο θα ʽθελα να σου πω
Δε στο ʽπα ακόμα.
Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σʼ έναν τοίχο
με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στʼ αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα ʽχεις δει το πρόσωπό τους
και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απʼ τη ζωή δεν είναι
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κρίτως Αθανασούλης
Κοίταξε πάνω στο κατάστρωμα
τους αδελφούς μας που γέρασαν
σε μια νύχτα.
Μας είπαν πως δεν στοχάστηκαν την παρακμή.
Δεν στοχάστηκαν ένα τέλος
μέσα σε πέλαγος από βάσανα.
Γιατί μέσα στην πολιτεία
είχαν το κρεβάτι της ξεγνοιασιάς,
γιατί μέσα στο φως το πρωινό
έσπερναν τη φθορά και την αγωνία.
'Oσοι δεν έχουν κρεβάτι να κοιμηθούν
ξαγρυπνούν και στοχάζονται.
'Oσοι δεν έχουν ψωμί
έχουν όνειρα.
'Oσοι δεν έχουν φωτιά να ζεσταθούν
έχουν ελπίδες.
Όσοι δεν έχουν ελπίδες και στοχασμούς
πεθαίνουν από έκπληξη
γιατ' είναι σκληρό το κακό που σε βρίσκει
απροετοίμαστο
και δυο φορές σκληρός είναι ο θάνατος
που δεν βρίσκει αντίσταση
ο ερχομός του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Ανδρέας Εμπειρίκος[/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ' αυτήν [/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. [/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. [/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma]Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας [/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων.[/FONT]
[FONT=Arial, Verdana, MS Sans Serif, Tahoma] Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεώς μας. [/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σταύρος Αμπελάς
Κάθε βράδυ
γυρνώντας σπίτι
ανεβαίνω σκάλες,
αμέτρητες σκάλες,
τόσες που πλαγιάζω
κατάκοπος να κοιμηθώ.
Και κάθε πρωί
έχω την ίδια απορία:
πως γίνεται να ξυπνώ
μέσα σʼένα υπόγειο;
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΩΝ ΚΟΠΑΔΙΩΝ
IX
Είμ' ένας φύλακας κοπαδιών.
Το κοπάδι είν' οι σκέψεις μου
κι οι σκέψεις μου είν' όλες αισθήσεις.
Σκέφτομαι με τα μάτια και τ' αυτιά
και με τα χέρια και τα πόδια
και με τη μύτη και το στόμα.
Να σκέφτεσαι ένα λουλούδι σημαίνει να το βλέπεις και να το μυρίζεις.
Να τρως ένα φρούτο σημαίνει να γνωρίζεις την αίσθησή του.
Γι' αυτό, σαν μια μέρα όλο ζέστη,
νιώθω θλιμμένος και την απολαμβάνω τόσο
κι απλώνομαι παράμερα και πάνω στα χορτάρια
και κλείνω τα μάτια ολόζεστα,
νιώθω το κορμί μου ολάκερο να' χει αναποδογυρίσει στην πραγματικότητα,
ξέρω την αλήθεια κι είμ' ευτυχισμένος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μʼ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μούʼ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μʼ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τʼ άλλα νάʼ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
Σου είπα:
Λύγισα.
Και είπες:
Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως δεν είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα..
Για ένα μήπως τ' 'ανοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πείς,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδροροές των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων την φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πείς
γι' ανθρώπους που σιγά-σιγά λυγίζουν,
το είπες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Τίτος Πατρίκιος
Ξεριζώνω τις λέξεις μία-μία
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
Να έπεφτε η βροχή ραγδαία,
ευχόμουν. Να ξεσπάσει......
Θα μέναμε έτσι πιο πολύ
μέσα στη στοά.
Στην πρόφαση.
Γι' αυτό ευχόμουν.....
Μα η βροχή κι εσύ
ενάντια στην ευχή μου
πέφτατε....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
κοιτώντας το φεγγάρι που φωτίζει και σένα…
το βλέπω να μου χαμογελάει…
παίζει μαζί μου όπως κι εσύ..
Ρίχνει τις ακτίνες του πάνω μου…κι εγώ…
προσπαθώ να βρω μια λύση…
μια λύση που θα φέρει την λύτρωση…
Μα…ρίχνοντας το λιγοστό φως του…
δημιουργεί σκιές…οι σκιές του παρελθόντος..
έρχονται ξανά, και φέρνουν μαζί…
τους φόβους…τα θέλω…την αγάπη… τις ενοχές…
Και τότε δύσκολα ξεχωρίζεις την αλήθεια από τα όνειρα…
γίνονται ένα…και ζεις μαζί τους…στο σκοτάδι…
Γιατί…..θέλεις αλλά δεν μπορείς…
Αγαπάς… αλλά φοβάσαι…
Αλήθεια…τι μπορεί να σε φοβίσει τόσο πολύ;;
Μόνο..η αλήθεια της καρδιάς σου…
Γιʼ αυτό, θα συνεχίσεις να ζεις μέσα στο ψέμα…
και να καρτερείς…ένα βράδυ με φεγγάρι…
για να ζήσεις τις δικές σου αλήθειες…
χωρίς ενοχές…
μεσʼ τις σκιές του φεγγαριού και της ζωής σου….
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
όλο κι απλώνει
μέσα κι έξω.
Απ' το γυμνό βουνό μου
πάνω από συνωστισμούς
σωμάτων κι αισθημάτων
κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα
βλέποντας μόνο δάση
πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.
'Ενα δέντρο... ένα πρόσωπο...
Και πια δεν ξέρω
αν διάλεξα τη μοναξιά
ή αν μου την επιβάλατε.
Καθώς απλώνει ο πάγος
δεν καταδέχομαι
να ζητήσω τη βοήθειά σας.
T. Πατρίκιος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Αργότερα θα φτιάξεις άλλο να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.
Γιατί δεν είναι κοριτσάκι να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι, εκείνο που έχεις γίνει, είναι να γίνεις ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου.
Άλλη χαρά δεν είναι πιο μεγάλη απ' τη χαρά που δίνεις Να το θυμάσαι κοριτσάκι.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Όταν πολιορκεί ένα γκρίζο σύννεφο την ζωή σου,
όταν οι σκέψεις,
αλυσοδεμένες από το πάγωμα των άκρων σου
φωλιάζουν στην ψυχή σου
σαν τον κουρνιαχτό της μεγάλης πόλης...
Όταν μιλάς,
μα η φωνή σου δεν ακούγεται
και παράλογα ηχούν
οι οπλές τ'αλόγου στον μεγάλο κάμπο,
και μοιάζει o λυγμός σου,
με μικρού ασβού το ίχνος στο σκοτάδι...
Όταν δεν ακούς,
το πέταγμα της πεταλούδας
στο στερνό της κάλυκα,
που μοιάζει υπόσχεση δίχως πλοηγό
στο προαύλιο μιας εκτεταμένης ζωής....
Τότε χρειάζεσαι ένα αστέρι....
Ένα αστέρι κι ένα του μυστικό....
Κάτι ν'αγγίξει τη ψυχή σου,
κι ο παιδικός σου ρεμβασμός ν'ανθίσει πάλι....
Τότε στ'αλήθεια μπορείς
να πλάσεις τα όνειρά σου φίλε μου,
ν'ανοίξεις τις παλάμες σου στον ήλιο
και τούτη την ευχή να σφίξεις
πολύτιμο σεντέφι στη καρδιά σου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθησις
επέστρεφε και παίρνε με- όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ´ επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αισθάνονται τα χέρια σαν ν´ αγγίζουν πάλι.
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Νάνος Βαλαωρίτης
Πιστεύω σε μια χημική ένωση Πατέρα Παντοκράτορα
Πιστεύω σε μια ηλεκτρική εκκένωση Άγιο Πνεύμα
Πιστεύω σ' έναν Γιο Μονογενή που βγήκε από το σπέρμα
Πιστεύω σε μια φυσική εξέλιξη Μητέρα Αειπαρθένα
Πιστεύω σε μιαν Εκκλησία διακόπτρια του φωτός
Και σε δώδεκα Απόστολους του Έρωτα
Πιστεύω σ' ένα Εσταυρωμένο Δέντρο
και σε μιαν αρχική ουσία Π
Πιστεύω σ' έναν άγνωστο παράγοντα
Που γεννάει την περιέργεια
πιστεύω σ' ένα πονηρό και σ' ένα αθώο πνεύμα
Πιστεύω σε μιαν ωραία γυναίκα
Που θα με κάνει ευτυχισμένο
Πιστεύω στη μεγάλη δύναμη της φαντασίας
Που μπορεί στην κόλαση να δει έναν παράδεισο
Στο καθετί που βλέπω που ακούω που μαντεύω που αγαπώ
Πιστεύω
Πιστεύω σ' έναν άνθρωπο αποφυλακισμένο
Απ' τα δεσμά της σκέψης του του φόβου του το αυγό
Άγιος ελεύθερος στον Αιώνα τον Άπαντα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Γεωργόπουλος Νίκος
Στα όνειρα που σκάλωσαν στ' αστέρια
χαρίζω ένα ρυθμό αλγερινό.
Μια αναπνοή, στην πρώτη της πρεμιέρα,
ένα ταξίδι που δεν έχει τελειωμό.
Έτη φωτός και τόσα πανηγύρια,
έχω απόσταση και χάνω το ρυθμό.
Μια θηλυκιά πανέμορφη ελπίδα,
σημάδια έρωτα μ' αφήνει στο λαιμό.
Σ' αβέβαια της ηδονής κόκκινα φώτα,
σέρνω τη νύχτα μου κι αυτή με ξεγελά.
Μια ηλιακτίδα εισχωρεί κρυφά απ' την πόρτα
κι από τις γρίλιες ξαναφεύγει στα κλεφτά.
Μούσα της μοναξιάς, έλα κοντά μου,
ταξίδεψε στα μάτια μου, και φέρε φως.
Σβήσε μου την σκιά απ' τα βλέφαρα μου
να γίνω μονομιάς, νεράιδας γιος.
Μούσα που ενέπνευσες, τα πρώτα μου τα πάθη
τράβα μπροστά και σύρε το χορό.
Κάλεσε τα στοιχειά του Ωκεανού, απ' τα βάθη,
άνοιξε το κρασί του Πειρατή, να το γευτώ.
Μια ανάμνηση παλιά σαν οπτασία
σκάει στο κύμα, και επιπλέει στον αφρό,
μοιάζει της λησμονιάς νά 'ναι σειρήνα
και με ρωτά... αν θα γυρίσω να την βρω.
Που 'στε Θεοί και Δαίμονες συνάμα,
που κρύβεστε σαν ποντικοί να μη σας δω,
λύστε τα μάγια που μου 'κανε η Χάνα,
η μάγισσα η μικρή από τη Βηρυτό.
Έξω καιρός - κόντρα στην κόντρα -
να λέω στο ναύτη "κράτα γερά".
Αυτά είναι της θάλασσας ακόρντα
κι εμείς του Ποσειδώνα η σπορά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σοφία Κολοτούρου
Σήμερα ξύπνησα πρωί και βρήκα αστρόσκονη μπροστά μου, στο μπαλκόνι.
Αστρόσκονη! Πλημμύρισε το σπίτι, λαμπύριζαν τα πάντα γύρω και είπα
"ποιό αστέρι να ήταν χθες μες το σαλόνι, ποιός σκόνη μαγική φέρνει στα πληθη?"
Αστρόσκονη! Απ΄όνειρα καιρό λησμονημένα.
Μνήμες ωραίες, ασφαλείς και παιδικές που με παρέσυραν σε μέρη ονειρεμένα, μέρη του μέλλοντος και μέρη απο το χθές.
Τι απ΄το παρόν μου μ΄απελπίζει τόσο, που καταφύγιο ζητώ σε άλλους κόσμους?
Το φεγγαρόπλοιο μου δίνει κάποια ελπίδα.
Είναι όνειρο που δεν θα το προδώσω, με ταξιδεύει σ΄άστρα, σ΄ουρανούς και ειναι δική του η σκόνη που είδα.
Ονειρα, πέστε μου και μνήμη μαγική.
Τ΄αστέρια ρώτησα και πάλι ένα προς ένα, θα πάψω να μαι ανάλγητη και τόσο κυνική?
Θα ξανάρθουνε τα όνειρα σε εμένα?
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Κική Δημουλά
Mε ημέρα αρχίζει η εβδομάδα,
με ημέρα τελειώνει.
Kι η Kυριακή, κόμπος σφιχτός
να μη λυθούν οι εβδομάδες.
Έρχεται πάντα από το ίδιο Σαββατόβραδο
και φέρνει λίγο ύπνο παραπάνω το πρωί
και το θεό, όσο τον δίνουν οι ορθρινές καμπάνες.
Λίγο να σταθείς στ' ανοιχτά παράθυρα
και να κοντοσταθείς σ' αυτά που δεν συμβαίνουν,
περνάει η ώρα.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
σιγά-σιγά η Kυριακή μεσουρανεί
σαν τρομαγμένη απορία.
Στις γειτονιές
περνάνε γύφτισσες να πω το ριζικό σου,
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα, ριζικά.
Πιο πέρα κάποιο ντέφι, έν' αρκουδάκι
δείξε πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
στον καθρέφτη, πώς γδύνεται η Mονρόε...
Mη γελάς. Bρέθηκε κάποτε νεκρή η Mονρόε.
Mε πράγματα που δεν αντέχουν μη γελάς.
Aχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
πώς μοιάζουν στους τυφλούς οργανοπαίχτες
στους δρόμους τους εμπορικούς, τις Kυριακές.
Nα είχαμε μιαν άνοιξη.
Mη γελάς.
Mε πράγματα που δεν υπάρχουν μη γελάς.
Aς λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια
πως είναι Aπρίλης.
Tο λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων.
Eμένα μ' εξαπατούνε οι θεοί
κάθε που αλλάζει ο καιρός,
κάθε που δεν αλλάζει.
Mη γελάς.
Έαρ δεν γίνεταιμε ρίμες
ήλιοι-Aπρίλιοι,
ήλιοι-Aπρίλιοι,
ομοιοκατάληκτες στιγμές,
χρόνος χρωμάτων,
στρέμματα φωτός,
χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν.
Δημοτικά τραγούδια απ' τα παράθυρα
ποια γυναί- ποια γυναί- ποια γυναίκα θα σε πάρει,
και όλα τ' άλλα τρόποι
για να πεθαίνουνε ανώδυνα τα ημερολόγια.
Tην Kυριακή τραβάει σε μάκρος
των τραγουδιών η αγωνία
ποια γυναί- ποια γυναί-
Aχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,
στους δρόμους τους εμπορικούς,
τις Kυριακές τις ανοιξιάτικες.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ειναι το δερμα που ταιριαζει
στο κορμι σου,
ο φλογερος μανδυας της ερημου,
η φωτια που καιει στα συνορα,
ενα μεγαλο ματι,
μια σχισμη,
ενα σαπφειρινο προβλημα
που κοιμαται στην οαση...
Εισαι το δερμα που ταιριαζει
στο κορμι μου,
η ομιχλη της ερημου,
το φιλι που καιει στο μαγουλο,
το κοκκινο συννεφο
που νοσταλγει.
Εισαι η τρελλα, το χρωμα, η λεξη
που σατιριζει το πεπρωμενο,
το ματι που γεννησε
γλαροπουλια και βαρκες
του λιμανιου...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Ο δρόμος
Οκτάβιο Παζ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Μια νύχτα
Η κάμαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυμένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα.
Απ' το παράθυρο φαίνονταν το σοκάκι,
το ακάθαρτο και το στενό. Από κάτω
ήρχονταν η φωνές κάτι εργατών
που έπαιζαν χαρτιά και που γλεντούσαν.
Κ' εκεί στο λαϊκό, το ταπεινό κρεββάτι
είχα το σώμα του έρωτος, είχα τα χείλη
τα ηδονικά και ρόδινα της μέθης -
τα ρόδινα μιας τέτοιας μέθης, που και τώρα
που γράφω, έπειτ' από τόσα χρόνια!,
μες στο μονήρες σπίτι μου, μεθώ ξανά.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
- Τι χρώμα εχει η λύπη?
ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι
κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστηκά. Δέν άκουσες?
σε ρώτησα, τι χρωμα έχει η λύπη?
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που
γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ενα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα?
- Τα όνειρα? Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τι χρώμα έχει η χαρά? - Το χρώμα του μεσημεριού, αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά? - Έχει χρωμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρωματα!
Θα σου χαρίσω το ουράνιο τόξο,
να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Το αστέρι έκλεισε τα μάτια
του κι ακούμπησε στο φράχτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε. - Και η αγάπη? Ξέχασα να σε ρωτήσω,
τι χρώμα έχει η αγάπη?
- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού
απάντησε το δέντρο. - Τι χρωμα έχει ο έρωτας?
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,
όταν ειναι πανσέληνος.
–Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,
είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό…
Και δάκρυσε ...
Α.Παπαδακη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
full version dedicated to neraida
..Danke vielmals....!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Επειδή σ'αγαπώ καί στην αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ'αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε
Ακουστά σ' έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά
Πάντα εσύ τ'αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ'αγαπώ καί σ'αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν'αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ'αλλού φερμένο
Δέν τ'αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ'ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
"Το Μονόγραμμα" του Ο.Ελύτη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε. ... Π. Νερούντα
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά --
έτσ' οι επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό. Κ. Καβαφης..
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Neraida
Επιφανές μέλος
Die Lotosblume ängstigt
Sich vor der Sonne Pracht,
Und mit gesenktem Haupte
Erwartet sie träumend die Nacht.
Der Mond, der ist ihr Buhle,
Er weckt sie mit seinem Licht,
Und ihm entschleiert sie freundlich
Ihr frommes Blumengesicht.
Sie blüht und glüht und leuchtet,
Und starret stumm in die Höh;
Sie duftet und weinet und zittert
Vor Liebe und Liebesweh
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.