glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
19-04-24
06:15
Suheir Hammad – Τι θα κάνω
Δε θα χορέψω στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα δανείσω ούτε την ψυχή, ούτε τα κόκκαλά μου
στα τύμπανα του πολέμου σας.
Δε θα χορέψω στο ρυθμό σας.
Τον ξέρω αυτό το ρυθμό. Είναι άψυχος.
Δε θα σκοτώσω για σας .Και κυρίως δε θα πεθάνω για σας.
Δε θα θρηνήσω το θάνατο, ούτε με αυτοκτονία, ούτε με δολοφονία.
Δε θα σταθώ στο πλάι σας, ούτε θα χορέψω με τις βόμβες σας,
επειδή όλοι οι άλλοι χορεύουν.
Όλοι κάνουνε λάθος. Η ζωή είναι δικαίωμα, που δεν είναι εξασφαλισμένο ή απλό.
Δε θα ξεχάσω από πού προέρχομαι. Θα φτιάξω το δικό μου τύμπανο.
Συγκεντρωθείτε γύρω μου και το τραγούδι μας θα γίνει χορός.
Το βουητό μας θα γίνει τυμπανοκρουσία
Δε θα με ξεγελάσετε. Δε θα δανείσω τ όνομά μου, ούτε το χτύπο μου στο ρυθμό σας.
Θα χορεύω και θα αντισταθώ και θα χορεύω και θα παραμείνω σταθερός και θα χορεύω.
Αυτό το καρδιοχτύπι είναι πιο δυνατό από το θάνατο.
Το τύμπανο του πολέμου σας δεν είναι πιο δυνατό από αυτήν την ανάσα.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
10-04-24
20:14
Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Χόρχε Λουί Μπόρχες
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Χόρχε Λουί Μπόρχες
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
16-03-24
21:56
Οι εχθροί της Άνοιξης (Μίλτος Σαχτούρης)
Έρχεται φέτος κουρασμένηη Άνοιξη
(να) κουβαλάει τόσα χρόνια
τα λουλούδια πάνω της.
Σκοτεινοί άνθρωποι
στις γωνιές την παραμονεύουν
για να την τσακίσουν.
Αυτή όμως
με κρότο
ανάβει ένα-ένα
τα λουλούδια της
στα μάτια τους τα ρίχνει
(για) να τους στραβώσει.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
07-02-24
00:01
Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω πώς κερδίζει πάντα αυτή ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή μακρινή απόσταση απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙ πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις τα πετάω. Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙ να φεύγουν τα περιττά λέω να μπω στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα.
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω πώς κερδίζει πάντα αυτή ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή μακρινή απόσταση απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙ πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις τα πετάω. Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙ να φεύγουν τα περιττά λέω να μπω στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα.
Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
01-02-24
23:41
Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω κάνω πως γελάω δεν επιθυμώ το αδύνατο ούτε το δυνατό τα απαγορευμένα για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή∙ αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.
Η ανορεξία της ύπαρξης, Καστανιώτης, 2011. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω κάνω πως γελάω δεν επιθυμώ το αδύνατο ούτε το δυνατό τα απαγορευμένα για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή∙ αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.
Η ανορεξία της ύπαρξης, Καστανιώτης, 2011. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
23-12-23
08:51
Charles Bukowski – Μια τρομερή ανάγκη
Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη να
είναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά
θα την βρουν τη δυστυχία
σε οποιαδήποτε κατάσταση
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία
να επισημάνουν
ακόμη και το παραμικρό λάθος
την απειροελάχιστη έλλειψη
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος
κι εκδικητικότητα
δεν καταλαβαίνουν ότι
είναι τόσος λίγος
ο χρόνος
για τον καθένα μας
σ’ αυτήν την παράξενη
ζωή για να προλάβουμε να
ολοκληρωθούμε;
κι ότι το να σπαταλάμε
τη ζωή μας
έτσι
είναι σχεδόν ασυγχώρητο;
κι ότι
δεν υπάρχει
ποτέ
τρόπος
ν’ ανακτήσουμε
όσα θα
χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο
για πάντα;
Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
15-12-23
16:05
Charles Bukowski – Μια τρομερή ανάγκη
Μερικοί άνθρωποι έχουν ανάγκη ναείναι δυστυχισμένοι,
σώνει και καλά
θα την βρουν τη δυστυχία
σε οποιαδήποτε κατάσταση
θα εκμεταλλευτούν κάθε ευκαιρία
να επισημάνουν
ακόμη και το παραμικρό λάθος
την απειροελάχιστη έλλειψη
κι ύστερα θα γεμίσουν από μίσος
κι εκδικητικότητα
δεν καταλαβαίνουν ότι
είναι τόσος λίγος
ο χρόνος
για τον καθένα μας
σ’ αυτήν την παράξενη
ζωή για να προλάβουμε να
ολοκληρωθούμε;
κι ότι το να σπαταλάμε
τη ζωή μας
έτσι
είναι σχεδόν ασυγχώρητο;
κι ότι
δεν υπάρχει
ποτέ
τρόπος
ν’ ανακτήσουμε
όσα θα
χαθούν μ’ αυτόν τον τρόπο
για πάντα;
Μετάφραση: Σώτη Τριανταφύλλου
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
10-12-23
17:54
«Απομακρύνομαι…», μου ‘χε πει κάποτε μια φίλη, «…δε θα πει χάνομαι. Θα πει δίνω χώρο. θα πει κοιτώ τα πράγματα από μια άλλη σκοπιά – παρατηρώ. Ναι. Παρατηρώ. Πόσες λεπτομέρειες χάνει μια φευγαλέα ματιά; Πόσες στιγμές καίγονται όταν δε δίνεις σημασία. Θες από βιασύνη; Από περιφρόνηση; Γι’ αυτό αποστασιοποιήσου. Παρατήρησε».
Να μην κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς.
Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια.
Κι η διάρκεια είναι πάθος.
Η διάρκεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που σιγοκαίει.
Σύμφωνοι χωρίς φλόγες αφού τις καταπίνει.
Αλλά και χωρίς καπνούς. Με λιγότερη στάχτη.
Δεν κορώνει μου λες. Ούτε κρυώνει.
Αντιθέτως κρατάει ζωντανή τη φωτιά.
Έστω τη σπίθα. Είναι κάτι κι αυτό.
Είναι πολύ. Είναι αυτό που μας λείπει.
Η διάρκεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που δεν βλέπεις στο σινεμά
γιατί οι ταινίες διαρκούν το πολύ δυο ώρες
κι όταν πέφτει το τέλος
η ζωή συνεχίζεται.
Είρήσθω εν παρόδω όχι όπως θέλουμε
αλλά όπως μπορούμε.
Η διάρκεια είναι πάθος.
Ιδιαίτερα στην αγάπη.
Σου το λέω εγώ που αγαπώ
τόσους ανθρώπους επί τόσα χρόνια
χωρίς να το ξέρουν.
Μεταξύ μας για μένα τους αγαπώ.
Μου κάνει καλό.
Όπως η αγάπη μου για σένα φερ’ ειπείν.
Με κάνει καλύτερο.
Καλύτερο κι από σένα ενίοτε.
Έλα, σε πειράζω.
Δώσ’ μου το χέρι σου να το κοιμίσω.
Είναι παλτό ξεκούμπωτο η νύχτα
προβιά σφαγμένου ζώου που ανασαίνει ακόμα.
Κοιμήσου – η καρδιά μου ξαγρυπνά.
Μιχάλης Γκανάς, «Η διάρκεια είναι πάθος», 2003, «Ο ύπνος του καπνιστή».
Να μην κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς.
Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια.
Κι η διάρκεια είναι πάθος.
Η διάρκεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που σιγοκαίει.
Σύμφωνοι χωρίς φλόγες αφού τις καταπίνει.
Αλλά και χωρίς καπνούς. Με λιγότερη στάχτη.
Δεν κορώνει μου λες. Ούτε κρυώνει.
Αντιθέτως κρατάει ζωντανή τη φωτιά.
Έστω τη σπίθα. Είναι κάτι κι αυτό.
Είναι πολύ. Είναι αυτό που μας λείπει.
Η διάρκεια είναι πάθος.
Ένα πάθος που δεν βλέπεις στο σινεμά
γιατί οι ταινίες διαρκούν το πολύ δυο ώρες
κι όταν πέφτει το τέλος
η ζωή συνεχίζεται.
Είρήσθω εν παρόδω όχι όπως θέλουμε
αλλά όπως μπορούμε.
Η διάρκεια είναι πάθος.
Ιδιαίτερα στην αγάπη.
Σου το λέω εγώ που αγαπώ
τόσους ανθρώπους επί τόσα χρόνια
χωρίς να το ξέρουν.
Μεταξύ μας για μένα τους αγαπώ.
Μου κάνει καλό.
Όπως η αγάπη μου για σένα φερ’ ειπείν.
Με κάνει καλύτερο.
Καλύτερο κι από σένα ενίοτε.
Έλα, σε πειράζω.
Δώσ’ μου το χέρι σου να το κοιμίσω.
Είναι παλτό ξεκούμπωτο η νύχτα
προβιά σφαγμένου ζώου που ανασαίνει ακόμα.
Κοιμήσου – η καρδιά μου ξαγρυπνά.
Μιχάλης Γκανάς, «Η διάρκεια είναι πάθος», 2003, «Ο ύπνος του καπνιστή».
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
28-11-23
21:59
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπήκοψ’ τη φωνή σου, σώπασε
κι επιτέλους
αν ο λόγος είναι άργυρος
η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια, οι πρώτες λέξεις
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου έλεγαν: «Σώπα».
Στο σχολείο μου έκρυψαν την αλήθεια τη μισή
και μου έλεγαν: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο αγόρι
που ερωτεύτηκα και μου έλεγε:
«Κοίτα, μην πεις τίποτα, και σώπα!».
Κοψ’ τη φωνή σου, μη μιλάς, σώπαινε.
Κι αυτό βάστηξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου, η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στα πεζοδρόμια
«Τι σε νοιάζει, μου έλεγαν,
θα βρεις το μπελά σου, τσιμουδιά, σώπα».
Αργότερα φώναζαν οι προϊστάμενοι:
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις και σώπα».
Παντρεύτηκα κι έκανα παιδιά και τα έμαθα να σωπαίνουν.
Ο άντρας μου ήταν τίμιος κι εργατικός
κι ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή που του έλεγε «σώπα».
Στα χρόνια τα δίσεχτα οι γείτονες με συμβούλευαν:
«Μην ανακατεύεσαι, πες πως δεν είδες τίποτα και σώπα».
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμία ζηλευτή
μας ένωνε όμως το «σώπα».
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι κι οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «σώπα»,
και μαζευτήκαμε πολλοί,
μια πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη
αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά και φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε και παράσημα
κι όλα πολύ εύκολα, μόνο με το «σώπα».
Μεγάλη τέχνη αυτό το «σώπα».
Μάθε το στα παιδιά σου, στη γυναίκα σου και στην πεθερά σου
κι αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και καν’ την να σωπάσει.
Κοψ’ τη σύρριζα.
Πέταξε την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο απ’ τη στιγμή
που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δεν θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου
και θα γλιτώσεις απ’ το βραχνά
να μιλάς χωρίς να μιλάς
να λες «έχετε δίκιο, είμαι με ‘σας».
Αχ, πόσο θα ήθελα να μιλήσω ο κερατάς
και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσα σου, κοψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις
κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός
στα σχέδια και τα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και παροξυσμούς
κρατώ τη γλώσσα μου
γιατί νομίζω πως θα έρθει η στιγμή
που δε θ’ αντέξω
και θα ξεσπάσω
και δε θα φοβηθώ
και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω
μ’ έναν φθόγγο
μ’ ένα τραύλισμα
με μια κραυγή
που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!
Tου Αζίζ Νεσίν
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
12-11-23
13:23
« Οι ″μεταξωτοί άνθρωποι″, λοιπόν..
Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους.
Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων.
Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους..
Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται…
Οι μεταξωτοί άνθρωποι..
Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι απλά σαν να ήταν παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά…
Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί..
Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..»
Νίκος Καρούζος
Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους.
Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων.
Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους..
Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται…
Οι μεταξωτοί άνθρωποι..
Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι απλά σαν να ήταν παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά…
Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί..
Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων..»
Νίκος Καρούζος
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
29-10-23
18:39
Τάσος Λειβαδίτης
Ἀλλὰ τὰ βράδια
Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα
Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα
Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!
Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου
Ἀλλὰ τὰ βράδια
Καὶ νὰ ποὺ φτάσαμε ἐδῶ
Χωρὶς ἀποσκευὲς
Μὰ μ᾿ ἕνα τόσο ὡραῖο φεγγάρι
Καὶ ἐγὼ ὀνειρεύτηκα ἕναν καλύτερο κόσμο
Φτωχὴ ἀνθρωπότητα, δὲν μπόρεσες
οὔτε ἕνα κεφαλαῖο νὰ γράψεις ἀκόμα
Σὰ σανίδα ἀπὸ θλιβερὸ ναυάγιο
ταξιδεύει ἡ γηραιά μας ἤπειρος
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Βέβαια ἀγάπησε
τὰ ἰδανικά της ἀνθρωπότητας,
ἀλλὰ τὰ πουλιὰ
πετοῦσαν πιὸ πέρα
Σκληρός, ἄκαρδος κόσμος,
ποῦ δὲν ἄνοιξε ποτὲ μίαν ὀμπρέλα
πάνω ἀπ᾿ τὸ δέντρο ποὺ βρέχεται
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Ὕστερα ἀνακάλυψαν τὴν πυξίδα
γιὰ νὰ πεθαίνουν κι ἀλλοῦ
καὶ τὴν ἀπληστία
γιὰ νὰ μένουν νεκροὶ γιὰ πάντα
Ἀλλὰ καθὼς βραδιάζει
ἕνα φλάουτο κάπου
ἢ ἕνα ἄστρο συνηγορεῖ
γιὰ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Καθὼς μένω στὸ δωμάτιό μου,
μοῦ ᾿ρχονται ἄξαφνα φαεινὲς ἰδέες
Φοράω τὸ σακάκι τοῦ πατέρα
κι ἔτσι εἴμαστε δύο,
κι ἂν κάποτε μ᾿ ἄκουσαν νὰ γαβγίζω
ἦταν γιὰ νὰ δώσω
ἕναν ἀέρα ἐξοχῆς στὸ δωμάτιο
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ
Κάποτε θὰ ἀποδίδουμε δικαιοσύνη
μ᾿ ἕνα ἄστρο ἢ μ᾿ ἕνα γιασεμὶ
σὰν ἕνα τραγοῦδι ποὺ καθὼς βρέχει
παίρνει τὸ μέρος τῶν φτωχῶν
Ἀλλὰ τὰ βράδια τί ὄμορφα
ποῦ μυρίζει ἡ γῆ!
Δῶς μου τὸ χέρι σου..
Δῶς μου τὸ χέρι σου
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
28-10-23
11:43
Η γενοκτονία των ανθρώπων και των λέξεων
Μη έχοντας άλλους πολέμους
Ψόφιοι από πολέμους
Οι άνθρωποι άρχισαν να σκοτώνουν τις πρωταρχικές λέξεις
αυτές
Που στα λεξικά είχαν την πρωτοκαθεδρία
Τις σκότωσαν εύκολα
Γιατί ήταν κούφιες
Όπως σπάζει κανείς
ένα κόκκαλο χωρίς μεδούλι
τις σκότωσαν όλες
γιατί ήταν εξαντλημένες
από την προσπάθεια να σημαίνουν κάτι
σε έναν κόσμο που τις μισούσε
Σκότωσαν την αγάπη
Που κάποτε είχε βαθιές ρίζες
την ελπίδα βεβαίως
που άλλοτε ήταν η πιο δημοφιλής
σκότωσαν κι άλλες πιο ασήμαντες
εκείνες που εμπόδιζαν το λιώσιμο των πάγων
λέξεις ευσυγκίνητες που καταπράυναν τη τραχύτητα
λέξεις που ήθελαν να μιλήσουν για τρυφερότητα
νόμισαν ότι τέλειωσαν
αφήνοντας μόνο τις λέξεις που τους ταίριαζαν
τη βαρβαρότητα
την εχθρότητα
τη ρύπανση
νόμισαν πως τέλειωσαν
όταν ξαφνικά σηκώθηκαν
τα ξεχασμένα συνώνυμα
των σκοτωμένων λέξεων
σκονισμένα από τον καιρό και την αχρησία
όπως σηκώνονται οι μακρινοί συγγενείς των δολοφονημένων
αυτοί που δεν θρηνούν πολύ
αυτοί που σπάνια μοιρολογούν
επειδή έρχονται από μακριά
μέσα από τη λησμοσύνη και τον πάγο
και δεν έχουν πολύ χρόνο
πήραν οξείες, κόμματα, ανάστησαν περισπωμένες
έφτιαξαν τρομερά σπαθιά
και έσφαξαν τους δολοφόνους
μετά έθαψαν τις σκοτωμένες λέξεις
οι σκοτωμένες λέξεις
άρχισαν να σημαίνουν κάτι.
(Ανέκδοτο)
Μη έχοντας άλλους πολέμους
Ψόφιοι από πολέμους
Οι άνθρωποι άρχισαν να σκοτώνουν τις πρωταρχικές λέξεις
αυτές
Που στα λεξικά είχαν την πρωτοκαθεδρία
Τις σκότωσαν εύκολα
Γιατί ήταν κούφιες
Όπως σπάζει κανείς
ένα κόκκαλο χωρίς μεδούλι
τις σκότωσαν όλες
γιατί ήταν εξαντλημένες
από την προσπάθεια να σημαίνουν κάτι
σε έναν κόσμο που τις μισούσε
Σκότωσαν την αγάπη
Που κάποτε είχε βαθιές ρίζες
την ελπίδα βεβαίως
που άλλοτε ήταν η πιο δημοφιλής
σκότωσαν κι άλλες πιο ασήμαντες
εκείνες που εμπόδιζαν το λιώσιμο των πάγων
λέξεις ευσυγκίνητες που καταπράυναν τη τραχύτητα
λέξεις που ήθελαν να μιλήσουν για τρυφερότητα
νόμισαν ότι τέλειωσαν
αφήνοντας μόνο τις λέξεις που τους ταίριαζαν
τη βαρβαρότητα
την εχθρότητα
τη ρύπανση
νόμισαν πως τέλειωσαν
όταν ξαφνικά σηκώθηκαν
τα ξεχασμένα συνώνυμα
των σκοτωμένων λέξεων
σκονισμένα από τον καιρό και την αχρησία
όπως σηκώνονται οι μακρινοί συγγενείς των δολοφονημένων
αυτοί που δεν θρηνούν πολύ
αυτοί που σπάνια μοιρολογούν
επειδή έρχονται από μακριά
μέσα από τη λησμοσύνη και τον πάγο
και δεν έχουν πολύ χρόνο
πήραν οξείες, κόμματα, ανάστησαν περισπωμένες
έφτιαξαν τρομερά σπαθιά
και έσφαξαν τους δολοφόνους
μετά έθαψαν τις σκοτωμένες λέξεις
οι σκοτωμένες λέξεις
άρχισαν να σημαίνουν κάτι.
(Ανέκδοτο)
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
22-10-23
18:09
Ποιοι είναι οι άλλοι 2;Νούμερο 1 για εμένα είναι ο Καβάφης.
Και ο Σαχτούρης καλός είναι αλλά δεν τον έχω στους τοπ 3 ποιητές μου.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
22-10-23
17:55
Θαυμάστρια του Σαχτούρη ε;Χιόνι - Σαχτούρης Μίλτος
Χιόνι που πέφτει έξω!
σαν παγοπώλης του θανάτου
ο Θεός
με κόκκινα απ' τον πυρετό
τα μάτια
Καπνός Θεού στη στέγη
ουρλιάζει η γυναίκα
στο κρεβάτι
σαν παγωμένο περιστέρι
χιόνι που πέφτει έξω
Να μια περίεργη μελοποίηση του
( μου αρέσουν οι πειραματισμοί)
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
19-10-23
20:20
Φόβος
του Ρέιμοντ Κάρβερ
Φόβος ότι θα δεις το περιπολικό να σταματάει στον δρόμο σου.
Φόβος μήπως τη νύχτα κοιμηθείς.
Φόβος μήπως και μείνεις άγρυπνος.
Ο φόβος μη ξεσηκωθεί το παρελθόν.
Φόβος μη δραπετεύσει το παρόν.
Φόβος μήπως χτυπήσει το τηλέφωνο μες στη σιωπή της νύχτας.
Ο φόβος της καταιγίδας.
Ο φόβος για την καθαρίστρια με το σημάδι στο μάγουλο!
Φόβος για τα σκυλιά που σου ’χουν πει πως δεν δαγκώνουν.
Ο φόβος της αγωνίας!
Φόβος μην υποχρεωθείς ν’ αναγνωρίσεις πτώμα φίλου.
Ο φόβος μη σου τελειώσουν τα λεφτά.
Φόβος να έχεις πολλά, αν και οι άλλοι δεν θα το πιστέψουν.
Ο φόβος των ψυχολογικών περιγραφών.
Φόβος να μην αργήσεις κι ο φόβος μην φτάσεις πριν απ’ όλους.
Φόβος μη δω τον γραφικό χαρακτήρα των παιδιών μου σε φακέλους.
Φόβος πως θα πεθάνουν πριν από μένα κι η αίσθηση της ενοχής.
Φόβος να πρέπει να συγκατοικώ με τη γριά μάνα μου, γέρος κι εγώ.
Ο φόβος της σύγχυσης.
Φόβος ότι η μέρα θα τελειώσει άσχημα.
Φόβος πως θα ξυπνήσω κι εσύ θα έχεις φύγει.
Φόβος ότι δεν αγαπώ κι ο φόβος πως δεν αγαπώ αρκετά.
Φόβος ότι αυτό που αγαπώ θα θανατώσει αυτούς που αγαπώ.
Ο φόβος του θανάτου.
Ο φόβος πως θα ζήσω πολύ.
Ο φόβος του θανάτου.
Το ξαναείπα αυτό.
*
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
17-10-23
14:23
Έχεις παρατηρήσει τελευταία τους ανθρώπους;
Γέμισε ο τόπος μοναξιά.
Μάτια ξέχειλα από φόβο.
Χέρια αγχωμένα, αποφεύγουν χειραψίες.
Κορμιά μοναχικά, αποτάσσονται συνωστισμούς.
Γρήγορα και σιωπηλά μπαινοβγαίνουν στα σούπερ μάρκετ, στα μανάβικα, στα φαρμακεία.
Ένα κιλό εθισμούς, μισό κιλό αυταπάτες.
Σε άντρο απομόνωσης
τρεις φορές κλειδώνουν τον εαυτό τους.
Γέμισε ο τόπος άδειασμα.
Ψυχές στέρφες από όνειρα κι ελπίδα.
Ντύνουν τη μέρα μ’ αστέρια και φεγγάρι,
μπας και προλάβουν να την γλεντήσουν.
Εξοργισμένα μελαγχολικές, πηγαινοέρχονται στους δρόμους, στα πάρκα, στις γειτονιές.
Εννέα η ώρα, εκκένωση του έξω κόσμου.
Μυρίζει η πόλη ξαναζεσταμένη ψευδαίσθηση.
Πουτάνα νύχτα, μέχρι και ‘συ χάλασες.
Γέμισε ο τόπος κενό.
Πρόσωπα μισοφιμωμένα, εκθέτουν το βλέμμα στο φως.
Χαμόγελα κρυμμένα, μάτια ασάλευτα
παγώνουν στην θέα της ψυχής.
Ξεγύμνωτα και αμήχανα καθρεφτίζονται σε παρέες, σ’ εραστές, στ’ άλλο εγώ τους.
Σημείο μηδέν.
Άνθρωποι. Κενό. Άνθρωποι.
Στο κενό τίποτα δεν μεταδίδεται.
Έχεις παρατηρήσει τελευταία τους ανθρώπους;
Γέμισε ο τόπος από δαύτους.
Να δεις που θα τους γίνει συνήθεια τούτη η μοναξιά
κι από άνθρωποι μόνοι, θα μεταλαχτούν σ’ ανθρώπους μοναχικούς.
Δεν θα τους τρομάζουν τα άδεια σπίτια, οι κενές καρδιές, οι μοναχικές ζωές.
Θα δημιουργήσουν έναν αλλιώτικο κόσμο.
Θα ‘χουν αυτό που πάντα ήθελαν.
Υγεία, ασφάλεια, αλεξιθυμία.
Τι ν’ αγγίξει τη ζωή τους;
Θεοδώρα Δαγκαλακου
.
Γέμισε ο τόπος μοναξιά.
Μάτια ξέχειλα από φόβο.
Χέρια αγχωμένα, αποφεύγουν χειραψίες.
Κορμιά μοναχικά, αποτάσσονται συνωστισμούς.
Γρήγορα και σιωπηλά μπαινοβγαίνουν στα σούπερ μάρκετ, στα μανάβικα, στα φαρμακεία.
Ένα κιλό εθισμούς, μισό κιλό αυταπάτες.
Σε άντρο απομόνωσης
τρεις φορές κλειδώνουν τον εαυτό τους.
Γέμισε ο τόπος άδειασμα.
Ψυχές στέρφες από όνειρα κι ελπίδα.
Ντύνουν τη μέρα μ’ αστέρια και φεγγάρι,
μπας και προλάβουν να την γλεντήσουν.
Εξοργισμένα μελαγχολικές, πηγαινοέρχονται στους δρόμους, στα πάρκα, στις γειτονιές.
Εννέα η ώρα, εκκένωση του έξω κόσμου.
Μυρίζει η πόλη ξαναζεσταμένη ψευδαίσθηση.
Πουτάνα νύχτα, μέχρι και ‘συ χάλασες.
Γέμισε ο τόπος κενό.
Πρόσωπα μισοφιμωμένα, εκθέτουν το βλέμμα στο φως.
Χαμόγελα κρυμμένα, μάτια ασάλευτα
παγώνουν στην θέα της ψυχής.
Ξεγύμνωτα και αμήχανα καθρεφτίζονται σε παρέες, σ’ εραστές, στ’ άλλο εγώ τους.
Σημείο μηδέν.
Άνθρωποι. Κενό. Άνθρωποι.
Στο κενό τίποτα δεν μεταδίδεται.
Έχεις παρατηρήσει τελευταία τους ανθρώπους;
Γέμισε ο τόπος από δαύτους.
Να δεις που θα τους γίνει συνήθεια τούτη η μοναξιά
κι από άνθρωποι μόνοι, θα μεταλαχτούν σ’ ανθρώπους μοναχικούς.
Δεν θα τους τρομάζουν τα άδεια σπίτια, οι κενές καρδιές, οι μοναχικές ζωές.
Θα δημιουργήσουν έναν αλλιώτικο κόσμο.
Θα ‘χουν αυτό που πάντα ήθελαν.
Υγεία, ασφάλεια, αλεξιθυμία.
Τι ν’ αγγίξει τη ζωή τους;
Θεοδώρα Δαγκαλακου
.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
14-10-23
08:47
Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις …με κάθε αντίο μαθαίνεις
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις …με κάθε αντίο μαθαίνεις
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
14-09-23
07:05
Εκμυστηρεύσεις # Τάσος Λειβαδίτης
Μια νύχτα καθώς κοιταζόμουν στον καθρέφτη τρόμαξα, «κι αν δω μέσα τον άλλον;» σκέφτηκα, γιατί είναι αλήθεια πως υπήρχε μια συγκεχυμένη ιστορία γύρω απ’ το άτομό μου, λέγαν πολλά, τι να πρωτοπιστέψεις;
Και συχνά ισχυρίζονταν ότι παραμιλάω, ενώ απλώς κουβέντιαζα μ’ αυτόν που κρύβεται μες στις σκιές.
Τέλος τα χρόνια πέρασαν, εγώ χάθηκα σε δύσκολους δρόμους, κοιμήθηκα σε βρώμικα δωμάτια και το πρωί άπλωσα τα σεντόνια στο παράθυρο σε μια παράδοση άνευ όρων.
Και θυμάμαι παιδί που εκμυστηρευόμουν τα βράδια στη μητέρα πως στο σχολειό, στο ίδιο θρανίο, καθόμουν μ’ έναν άγγελο.
Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά, που είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.
Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση – Τόμος Τρίτος – Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου»
Μια νύχτα καθώς κοιταζόμουν στον καθρέφτη τρόμαξα, «κι αν δω μέσα τον άλλον;» σκέφτηκα, γιατί είναι αλήθεια πως υπήρχε μια συγκεχυμένη ιστορία γύρω απ’ το άτομό μου, λέγαν πολλά, τι να πρωτοπιστέψεις;
Και συχνά ισχυρίζονταν ότι παραμιλάω, ενώ απλώς κουβέντιαζα μ’ αυτόν που κρύβεται μες στις σκιές.
Τέλος τα χρόνια πέρασαν, εγώ χάθηκα σε δύσκολους δρόμους, κοιμήθηκα σε βρώμικα δωμάτια και το πρωί άπλωσα τα σεντόνια στο παράθυρο σε μια παράδοση άνευ όρων.
Και θυμάμαι παιδί που εκμυστηρευόμουν τα βράδια στη μητέρα πως στο σχολειό, στο ίδιο θρανίο, καθόμουν μ’ έναν άγγελο.
Και μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά, που είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.
Τάσος Λειβαδίτης, «Ποίηση – Τόμος Τρίτος – Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου»
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
13-09-23
21:16
Τίτος Πατρίκιος
Οι αποσκευές
Για το θεό τι είναι αυτό που μου συμβαίνει
και δεν αγαπώ πια κανέναν;
Παλαιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε
τον κόσμο τώρα μου προκαλούνε πλήξη
και με ένα τηλεφώνημά τους.
Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον
μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος το θάνατο
τώρα με κάνουν ν'αποφεύγω ακόμα και τις
τυχαίες συναντήσεις.
Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη
όσο κι αν καταπίεζε όσο κι αν καταπιεζόταν,
τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις μας άφησαν γυμνούς
από περιστατικά και μνήμες.
Γυναίκες που κάποιες στιγμές τα σώματά μας ελικωθηκαν
λες για πάντα,
τώρα τίποτα δεν ξέρουμε ούτε έχουμε την περιέργεια
να μάθουμε ό ένας για τον άλλον.
Μπορεί και νάναι για καλύτερα,
έτσι βαδίζω προς το τέρμα χωρίς αποσκευές βαριές
που δυσκολεύουν το περπάτημα.
Οι αποσκευές
Για το θεό τι είναι αυτό που μου συμβαίνει
και δεν αγαπώ πια κανέναν;
Παλαιοί συμμαθητές που μαζί ανακαλύπταμε
τον κόσμο τώρα μου προκαλούνε πλήξη
και με ένα τηλεφώνημά τους.
Σύντροφοι που για να πλάσουμε το μέλλον
μοιραστήκαμε τις ζωές μας μπρος το θάνατο
τώρα με κάνουν ν'αποφεύγω ακόμα και τις
τυχαίες συναντήσεις.
Φίλοι που μας έδενε αφοσίωση ακατάλυτη
όσο κι αν καταπίεζε όσο κι αν καταπιεζόταν,
τώρα οι αμοιβαίες εξεγέρσεις μας άφησαν γυμνούς
από περιστατικά και μνήμες.
Γυναίκες που κάποιες στιγμές τα σώματά μας ελικωθηκαν
λες για πάντα,
τώρα τίποτα δεν ξέρουμε ούτε έχουμε την περιέργεια
να μάθουμε ό ένας για τον άλλον.
Μπορεί και νάναι για καλύτερα,
έτσι βαδίζω προς το τέρμα χωρίς αποσκευές βαριές
που δυσκολεύουν το περπάτημα.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
06-09-23
01:03
ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...
Κ. Καρυωτάκης
Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.
Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.
Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.
Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...
Κ. Καρυωτάκης
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
27-08-23
20:58
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΩΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Του Jorge Luis Borges
«Κάποιος που καλλιεργεί τον κήπο του όπως θα το 'θελε ο Βολτάιρος.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί στον κόσμο υπάρχει μουσική.
Αυτός που ανακαλύπτει με χαρά μια ετυμολογία.
Δύο πελάτες που σε κάποιο καφενείο παίζουν το σιωπηλό τους σκάκι.
Ο πηλοπλάστης που προκαθορίζει ένα σχήμα ή ένα χρώμα.
Ο στοιχειοθέτης που στήνει όμορφα τούτο το κείμενο και που ίσως δεν τ' αρέσει.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας που διαβάζουν μαζί τις τελευταίες στροφές ενός ποιήματος.
Κάποιος χαϊδεύοντας ένα ζωάκι που κοιμάται.
Κείνος που συγχωρεί ή θέλει να συγχωρήσει το κακό που του 'γινε.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί σ' αυτό τον κόσμο έζησε ο Στήβενσον.
Κάποιος που προτιμά να 'χουν δίκιο οι άλλοι.
Οι άνθρωποι αυτοί, που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο.”
Του Jorge Luis Borges
«Κάποιος που καλλιεργεί τον κήπο του όπως θα το 'θελε ο Βολτάιρος.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί στον κόσμο υπάρχει μουσική.
Αυτός που ανακαλύπτει με χαρά μια ετυμολογία.
Δύο πελάτες που σε κάποιο καφενείο παίζουν το σιωπηλό τους σκάκι.
Ο πηλοπλάστης που προκαθορίζει ένα σχήμα ή ένα χρώμα.
Ο στοιχειοθέτης που στήνει όμορφα τούτο το κείμενο και που ίσως δεν τ' αρέσει.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας που διαβάζουν μαζί τις τελευταίες στροφές ενός ποιήματος.
Κάποιος χαϊδεύοντας ένα ζωάκι που κοιμάται.
Κείνος που συγχωρεί ή θέλει να συγχωρήσει το κακό που του 'γινε.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί σ' αυτό τον κόσμο έζησε ο Στήβενσον.
Κάποιος που προτιμά να 'χουν δίκιο οι άλλοι.
Οι άνθρωποι αυτοί, που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο.”
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
25-08-23
00:33
[ΌΤΑΝ ΑΝΘΗ ΕΔΕΝΑΤΕ...]
Όταν άνθη εδένατε στα τεφρά μαλλιά σας,
και μες στην καρδιά σας
αντηχούσαν σάλπιγγες, κι ήρθατε σε χώρα
πιο μεγάλη τώρα –
οι άνθρωποι με τα έξαλλα πρόσωπα, τα ρίγη,
είχαν όλοι φύγει.
Οταν άλλο επήρατε πρόσταγμα, άλλο δρόμο,
σκύβοντας τον ώμο,
την βαθιάν ακούγοντας σιωπή, τους γρύλλους,
στην άκρη του χείλους
ένα στάχυ βάζοντας με πικρία τόση –
είχε πια νυχτώσει.
Κι όταν εκινήσατε λυτρωμένα χέρια
πάνω από τ’ αστέρια,
κι όταν στο κρυστάλλινο βλέμμα, που ανεστράφη,
ο ουρανός εγράφη,
κι όταν εφορέσατε το λαμπρό στεφάνι –
είχατε πεθάνει.
Κ. Καρυωτάκης
Όταν άνθη εδένατε στα τεφρά μαλλιά σας,
και μες στην καρδιά σας
αντηχούσαν σάλπιγγες, κι ήρθατε σε χώρα
πιο μεγάλη τώρα –
οι άνθρωποι με τα έξαλλα πρόσωπα, τα ρίγη,
είχαν όλοι φύγει.
Οταν άλλο επήρατε πρόσταγμα, άλλο δρόμο,
σκύβοντας τον ώμο,
την βαθιάν ακούγοντας σιωπή, τους γρύλλους,
στην άκρη του χείλους
ένα στάχυ βάζοντας με πικρία τόση –
είχε πια νυχτώσει.
Κι όταν εκινήσατε λυτρωμένα χέρια
πάνω από τ’ αστέρια,
κι όταν στο κρυστάλλινο βλέμμα, που ανεστράφη,
ο ουρανός εγράφη,
κι όταν εφορέσατε το λαμπρό στεφάνι –
είχατε πεθάνει.
Κ. Καρυωτάκης
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
09-08-23
21:45
Συμβουλές για όσους λύνουν σταυρόλεξα (Κατερίνα Καριζώνη)
Να λύνετε σταυρόλεξαγια να αποφύγετε μελλοντικά το αλτσχάιμερ
Στη λέξη έρωτας να ξέρετε ότι
πάντα κάποιο γράμμα περισσεύει
και κάποιο δεν σου φτάνει
γι’ αυτό να δείχνετε μεγαλοψυχία και υπομονή·
στη λέξη αλήθεια
τα γράμματα είναι πιο πολλά
απ’ όσα φαίνονται
και προπαντός απ’ όσα σας ζητούνται·
στη λέξη εγώ υπάρχει ένας αριθμός γραμμάτων
αυστηρά προσωπικός που δεν χωράει πουθενά·
η λέξη θάνατος γράφεται στα μαύρα τετράγωνα
με μια μελάνη που σβήνει ό,τι γράφει
στα άσπρα κρύβονται πολύ συχνά παγίδες
με σημασίες για τις οποίες δεν υπάρχουν λέξεις
παρά μονάχα το κυνήγι των γραμμάτων
που δεν οδηγεί όμως πουθενά.
όσο για την λέξη αγάπη
πάρτε καλύτερα μικρό καλάθι
με λίγο ψωμί και κρέας για να ταΐσετε το λύκο
που ελλοχεύει στο βάθος του σταυρόλεξου.
Κατερίνα Καριζώνη, από τη συλλογή «Αρχαία δίψα», εκδ. Καστανιώτη 2020
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
09-08-23
18:52
Απαγόρευση κυκλοφορίας (Πωλ Ελυάρ, μετάφραση: Ναταλί Φύτρου)
Τι να κάναμε, η πόρτα ήταν φρουρούμενηΤι να κάναμε, ήμασταν κλειδωμένοι
Τι να κάναμε, οι δρόμοι ήταν κλεισμένοι
Τι να κάναμε, η πόλη ήτανε κατεστραμμένη
Τι να κάναμε, εκείνη ήταν πεινασμένη
Τι να κάναμε, ήμασταν αφοπλισμένοι
Τι να κάναμε, με το που έπεφτε η νύχτα ερημωμένη
Τι να κάναμε, είμαστε ερωτευμένοι
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
05-08-23
22:07
«Το μαχαίρι» του Τάσου Πορφύρη
ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Τούτο το μαχαίρι είναι γερά μπηγμένο
Στα πλευρά μου ανάμεσα
Καμπουριάζω απ’ τον πόνο
Παραμιλώ απ’ τον πόνο
Δεν μπορώ να ρίξω ένα ρούχο πάνω μου
Δεν μπορώ να βγάλω το μαχαίρι ή
Να το σπρώξω βαθύτερα
Βολεύτηκα επί πλέον προσέχω
Πώς κάθομαι πού στέκω πώς
Κοιμάμαι μα ποιος ενδιαφέρεται;
Ο καθένας αγκαλιά με την πληγή του.
ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Τούτο το μαχαίρι είναι γερά μπηγμένο
Στα πλευρά μου ανάμεσα
Καμπουριάζω απ’ τον πόνο
Παραμιλώ απ’ τον πόνο
Δεν μπορώ να ρίξω ένα ρούχο πάνω μου
Δεν μπορώ να βγάλω το μαχαίρι ή
Να το σπρώξω βαθύτερα
Βολεύτηκα επί πλέον προσέχω
Πώς κάθομαι πού στέκω πώς
Κοιμάμαι μα ποιος ενδιαφέρεται;
Ο καθένας αγκαλιά με την πληγή του.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
19-07-23
21:58
Αντρέ Μπρετόν
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΙΞΕΤΕ
Τα τετράγωνα του αέρος σπάζουν με τη σειρά τους
Από καιρό πια δεν υπάρχουν καθρέφτες
Και οι γυναίκες καμώνονται μέρα και νύχτα πως δεν είναι
τόσο ωραίες
Όταν πλησιάζουν τα πουλιά που πρόκειται να καθίσουν στον
ώμο τους
Γέρνουν πίσω το κεφάλι απαλά χωρίς να κλείσουν τα μάτια
Το παρκέτο και τα έπιπλα στάζουν αίμα
Μια αράχνη στέκει στο κυανό της δίχτυ επάνω σ’ ένα άδειο
πτώμα
Παιδιά κρατώντας ένα φανάρι προχωρούν μέσα στα άλση
Ζητούν από τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών
Μα οι σιωπηλές λίμνες ασκούν μεγάλη έλξη
Τώρα πια δεν φαίνεται στην επιφάνεια παρά ένα μικρό
φανάρι που χαμηλώνει
Στις τρεις πόρτες του σπιτιού είναι καρφωμένες τρεις άσπρες
κουκουβάγιες
Την ανάμνησιν των ερώτων της ώρας
Η άκρη των φτερών τους είναι χρυσωμένη σαν τις χάρτινες
κορώνες που πέφτουν στροβιλιζόμενες από τα νεκρά
δένδρα
Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαϊδουράγκαθα στα χείλη
Κάτω από το χιόνι το αλεξικέραυνο γοητεύει τα γεράκια.
μτφρ. Ανδρέας Εμπειρίκος
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΑΝΟΙΞΕΤΕ
Τα τετράγωνα του αέρος σπάζουν με τη σειρά τους
Από καιρό πια δεν υπάρχουν καθρέφτες
Και οι γυναίκες καμώνονται μέρα και νύχτα πως δεν είναι
τόσο ωραίες
Όταν πλησιάζουν τα πουλιά που πρόκειται να καθίσουν στον
ώμο τους
Γέρνουν πίσω το κεφάλι απαλά χωρίς να κλείσουν τα μάτια
Το παρκέτο και τα έπιπλα στάζουν αίμα
Μια αράχνη στέκει στο κυανό της δίχτυ επάνω σ’ ένα άδειο
πτώμα
Παιδιά κρατώντας ένα φανάρι προχωρούν μέσα στα άλση
Ζητούν από τα φύλλα τον ίσκιο των λιμνών
Μα οι σιωπηλές λίμνες ασκούν μεγάλη έλξη
Τώρα πια δεν φαίνεται στην επιφάνεια παρά ένα μικρό
φανάρι που χαμηλώνει
Στις τρεις πόρτες του σπιτιού είναι καρφωμένες τρεις άσπρες
κουκουβάγιες
Την ανάμνησιν των ερώτων της ώρας
Η άκρη των φτερών τους είναι χρυσωμένη σαν τις χάρτινες
κορώνες που πέφτουν στροβιλιζόμενες από τα νεκρά
δένδρα
Η φωνή αυτών των μελετών βάζει γαϊδουράγκαθα στα χείλη
Κάτω από το χιόνι το αλεξικέραυνο γοητεύει τα γεράκια.
μτφρ. Ανδρέας Εμπειρίκος
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
26-06-23
21:29
ΑΓΑΠΑΓΑΝ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΤΟΥ ΧΑΪΝΡΙΧ ΧΑΪΝΕ
Αγάπαγαν ο ένας τον άλλονε,
μα δίχως γι’ αυτό να μιλήσουν.
Με μίσος αλλάζανε βλέμματα,
κι από έρωτα θέλαν να σβήσουν.
Εχώρισαν έπειτα, φύγανε,
μες στ’ όνειρο μόνο ειδώθηκαν.
Πεθάνανε πια και δεν έμαθαν:
εμίσησαν, ή αγαπηθήκαν;
(Μετάφραση Κ. Γ. Καρυωτάκη)
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
19-05-23
17:12
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…
Οδυσσέας Ελύτης
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν…
Οδυσσέας Ελύτης
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
08-05-23
07:18
Τσαρλς Μπουκόφσκι
μην ξεχνάς
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι
που σε περιμένει,
κάτι δυνατότερο, πιο έξυπνο,
πιο κακό, πιο καλοσυνάτο, πιο ανθεκτικό,
κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο,
κάτι χειρότερο, κάτι με
μάτια σαν της τίγρης, σαγόνια σαν του καρχαρία,
κάτι πιο τρελό από τρελό,
λογικότερο του λογικού,
υπάρχει πάντα κάτι ή κάποιος
που σε περιμένει
ενώ φοράς τα παπούτσια σου
ή ενώ κοιμάσαι
ή ενώ πετάς τα σκουπίδια
ή χαϊδεύεις τη γάτα σου
ή πλένεις τα δόντια σου
ή γιορτάζεις μια αργία
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι
που σε περιμένει.
έχε το καλά στον νου σου
ώστε όταν συμβεί
να είσαι όσο πιο έτοιμος γίνεται.
μέχρι τότε, καλή σου
μέρα
αν είσαι ακόμα εκεί.
εγώ είμαι, νομίζω –
μόλις έκαψα τα δάχτυλά μου
μ’ αυτό
το τσιγάρο.
μην ξεχνάς
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι
που σε περιμένει,
κάτι δυνατότερο, πιο έξυπνο,
πιο κακό, πιο καλοσυνάτο, πιο ανθεκτικό,
κάτι μεγαλύτερο, κάτι καλύτερο,
κάτι χειρότερο, κάτι με
μάτια σαν της τίγρης, σαγόνια σαν του καρχαρία,
κάτι πιο τρελό από τρελό,
λογικότερο του λογικού,
υπάρχει πάντα κάτι ή κάποιος
που σε περιμένει
ενώ φοράς τα παπούτσια σου
ή ενώ κοιμάσαι
ή ενώ πετάς τα σκουπίδια
ή χαϊδεύεις τη γάτα σου
ή πλένεις τα δόντια σου
ή γιορτάζεις μια αργία
υπάρχει πάντα κάποιος ή κάτι
που σε περιμένει.
έχε το καλά στον νου σου
ώστε όταν συμβεί
να είσαι όσο πιο έτοιμος γίνεται.
μέχρι τότε, καλή σου
μέρα
αν είσαι ακόμα εκεί.
εγώ είμαι, νομίζω –
μόλις έκαψα τα δάχτυλά μου
μ’ αυτό
το τσιγάρο.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
15-04-23
12:38
Ε Ρ Η Μ Ι Α
του Γιώργου Θέμελη
Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα
Άπ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο
Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,
Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,
Απ’ τα παράθυρα που δεν άνοιξες,
Απ’ τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιής νερό,
Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.
Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.
Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.
Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.
Τα σώματα πεθαίνουν σιγά - σιγά από εγκατάλειψη
Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.
Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.
Τα όνειρα, που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.
Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.
του Γιώργου Θέμελη
Έξω από μας πεθαίνουν τα πράγματα
Άπ’ όπου περάσης νύχτα, ακούς σαν ένα ψίθυρο
Να βγαίνη από τους δρόμους που δεν πάτησες,
Από τα σπίτια που δεν επισκέφθηκες,
Απ’ τα παράθυρα που δεν άνοιξες,
Απ’ τα ποτάμια που δεν έσκυψες να πιής νερό,
Από τα πλοία που δεν ταξίδεψες.
Έξω από μας πεθαίνουν τα δέντρα που δεν γνωρίσαμε.
Ο άνεμος περνά από δάση αφανισμένα.
Πεθαίνουν τα ζώα από ανωνυμία και τα πουλιά από σιωπή.
Τα σώματα πεθαίνουν σιγά - σιγά από εγκατάλειψη
Μαζί με τα παλιά μας φορέματα μες στα σεντούκια.
Πεθαίνουν τα χέρια, που δεν αγγίσαμε, από μοναξιά.
Τα όνειρα, που δεν είδαμε, από στέρηση φωτός.
Έξω από μας αρχίζει η ερημία του θανάτου.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
04-04-23
21:01
Το καράβι του δάσους ( υπερρεαλιστικη πανδαισία )
ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
— ένα φράκο—
χρώματος πράσινο ανοιχτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια
αν στη θέση της
αόρατης
αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι
έτσι που ν’ ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους
αν ήταν δυνατό
ν’ αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλλες της βροχής
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
—σαν ήμουνα παιδί—
κυττάζοντας
ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών Νίκος Εγγονοπουλος
ξέρω ότι
αν είχα
μια φορεσιά
— ένα φράκο—
χρώματος πράσινο ανοιχτό
με μεγάλα κόκκινα σκοτεινά λουλούδια
αν στη θέση της
αόρατης
αιολικής άρπας που μου χρησιμεύει
για κεφάλι
είχα μια τετράγωνη πλάκα
πράσινο σαπούνι
έτσι που ν’ ακουμπά
απαλά
η μια της άκρη
ανάμεσα στους δυο μου ώμους
αν ήταν δυνατό
ν’ αντικαταστήσω
τα ιερά σάβανα
της φωνής μου
με την αγάπη
που έχει μια μεταφυσική μουσική κόρη
για τις μαύρες ομπρέλλες της βροχής
ίσως τότες
μόνο τότες
θα μπορούσα να πω
τα φευγαλέα οράματα
της χαράς
που είδα κάποτες
—σαν ήμουνα παιδί—
κυττάζοντας
ευλαβικά
μέσα στα στρογγυλά
μάτια
των πουλιών Νίκος Εγγονοπουλος
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
20-03-23
10:56
[ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΠΙΑ...]
Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.
Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.
Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.
Θέλω να φύγω πια από δω, θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο, ελεύθερο, γενναίο.
Σαν όνειρο να φαίνονται απαλό και να μιλούνε
έως την ψυχή τα πράγματα του κόσμου,
ωραία να 'ναι τα πρόσωπα και να χαμογελούνε,
ωραίος ακόμη ο ίδιος ο εαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο εκεί μπορεί να μην υπάρχει, θεέ μου,
στη νύχτα, στην απόγνωση των τόπων,
στο φοβερό στερέωμα, στην ωρυγή του ανέμου,
στα βλέμματα, στα λόγια των ανθρώπων.
Να μην υπάρχει τίποτε, τίποτε πια, μα λίγη
χαρά και ικανοποίησις να μένει,
κι όλοι να λένε τάχα πως έχουν για πάντα φύγει,
όλοι πως είναι τάχα πεθαμένοι.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
02-03-23
23:20
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Ποιήματα
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Ποιήματα
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
26-02-23
03:26
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
Κ.Γ. Καρυωτάκης,
Ποιήματα και πεζά, Ερμής
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
Κ.Γ. Καρυωτάκης,
Ποιήματα και πεζά, Ερμής
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
23-02-23
18:00
Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν… Οδυσσεας Ελυτης
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.
Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν’ ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ…
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ…
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω… μερικές φορές…
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν… Οδυσσεας Ελυτης
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
18-02-23
15:52
Οἱ μικροὶ γαλαξίες... Νικηφόρος Βρεττάκος
Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
13-02-23
16:36
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
“Ο πληθυντικός αριθμός”, Κική Δημουλά
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
“Ο πληθυντικός αριθμός”, Κική Δημουλά
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
08-02-23
00:24
"Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ." Ανδρέας Εμπειρίκος
Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει.
Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ." Ανδρέας Εμπειρίκος
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
03-02-23
21:23
Μελοποιημενο ποίημα...
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
13-01-23
15:11
Συμφωνία αρ. 1 – Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.
Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν από τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα.
glayki
Διάσημο μέλος
Η Ευα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Εκπαιδευτικός. Έχει γράψει 3,677 μηνύματα.
08-01-23
00:31
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις!
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,
μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,
ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια
κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια
όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,
σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα,
να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις,
κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,
μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,
με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι
κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν
αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις
να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου
και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη
δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα
και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες
είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών,
να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά
που κάθεται και κλαψουρίζει
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις
γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν
Καζαμπλάνκα
– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ
πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν
το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά,
μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.
Χριστίνα Παρασχά
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις!
Αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές,
μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια,
ούτε ζακέτες για το δρόμο.
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια
κι ας έχει έξω και χαλάζι.
Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια
όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.
Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις,
σε παρακαλώ.
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα,
να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις,
κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου
(όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας).
Αποδέξου το.
Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες,
μέρη που περπάτησες.
Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.
Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες,
με ουρανό κι αλάτι.
Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι
κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.
Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν
αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις
να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς.
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου
και την καρδιά σου.
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη
δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.
Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα
και δεν θα δουλεύει.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες
είναι για τους δειλούς
-οι τρίτες για τους γελοίους.
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών,
να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία.
Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά
που κάθεται και κλαψουρίζει
-σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις
γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο.
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν
Καζαμπλάνκα
– όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου
Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ
πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν
το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά,
μήπως φτάσεις κάποτε σ’ αυτά.
Χριστίνα Παρασχά
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.