Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
10-09-24
23:40
And how sweet a story it is
When you hear Charley Parker
tell it,
Either on records or at sessions,
Or at offical bits in clubs,
Shots in the arm for the wallet,
Gleefully he Whistled the
perfect
horn
Anyhow, made no difference.
Charley Parker, forgive me--
Forgive me for not answering your
eyes
For not having made in indication
Of that which you can devise--
Charley Parker, pray for me--
Pray for me and everybody
In the Nirvanas of your brain
Where you hide, indulgent and huge,
No longer Charley Parker
But the secret unsayable name
That carries with it merit
Not to be measured from here
To up, down, east, or west--
--Charley Parker, lay the bane,
off me, and every body
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
09-09-24
15:10
too much
too little
too fat
too thin
or nobody.
laughter or
tears
haters
lovers
strangers with faces like
the backs of
thumb tacks…
there is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
the hands of a clock.
people so tired
mutilated
either by love or no love.
people just are not good to each other
one on one.
the rich are not good to the rich
the poor are not good to the poor.
we are afraid…
Charles Bukowski
“The Crunch”
too little
too fat
too thin
or nobody.
laughter or
tears
haters
lovers
strangers with faces like
the backs of
thumb tacks…
there is a loneliness in this world so great
that you can see it in the slow movement of
the hands of a clock.
people so tired
mutilated
either by love or no love.
people just are not good to each other
one on one.
the rich are not good to the rich
the poor are not good to the poor.
we are afraid…
Charles Bukowski
“The Crunch”
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
07-09-24
07:14
Ξύπνα
.. Τίναξε τα όνειρα από τα μαλλιά σου
Όμορφο, γλυκό μου παιδί.
Διάλεξε τη μέρα, διάλεξε το σημάδι της μέρας
Τη θεότητα της...
.. Τίναξε τα όνειρα από τα μαλλιά σου
Όμορφο, γλυκό μου παιδί.
Διάλεξε τη μέρα, διάλεξε το σημάδι της μέρας
Τη θεότητα της...
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
05-04-24
16:11
https://www.reddit.com/r/collapse/comments/i5i3bl
A Short History of America
Robert Crumb. 2009. Print. A Short History of America . Giclee color print. 24 x 20 inches (paper size) 22 x 15 inches (image size). Limited...
robertcrumb.blogspot.com
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
11-03-24
14:53
“To those who can hear me, I say, do not despair. The misery that is now upon us is but the passing of greed. The bitterness of men who fear the way of human progress. The hate of men will pass, and dictators die, and the power they took from the people will return to the people and so long as men die, liberty will never perish. Don’t give yourselves to these unnatural men - machine men with machine minds and machine hearts! You are not machines! You are not cattle! You are men! You, the people, have the power to make this life. Free and beautiful. To make this life a wonderful adventure. Let us use that power - let us all unite!”
- Charles Chaplin, The Great Dictator (1940)
- Charles Chaplin, The Great Dictator (1940)
The story behind Paolo Nutini's Iron Sky speech
The inspirational speech about freedom and unity that appears in the Caustic Love track is picked from an unlikely source…
www.radiox.co.uk
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
10-03-24
11:21
Είδα τις κόρες του Κάδμου να τρώνε ξύλο στην Ομόνοια
Και να ωρύονται μεθυσμένες μιλώντας ξένες γλώσσες
Είδα τον Άγγελο, ξέπνοο, μαχαιρωμένο στο πεζοδρόμιο
Είδα την Αγαύη, μισόγυμνη στην άκρη μιας ταράτσας να απειλεί ότι θα πέσει
Είδα το σαλόνι της βασιλικής οικογένειας παρατημένο στα σκουπίδια
στη βροχή
Είδα τις Βάκχες να τραγουδάνε στο αστυνομικό τμήμα
Είδα τον Πενθέα να προσεύχεται πάνω από τον οικογενειακό τάφο φορώντας το μαύρο
φόρεμα της μητέρας του
Είδα τον Κάδμο να αυτοκτονεί με το στρατιωτικό του περίστροφο
Είδα τη λεοπάρδαλη στη ντουλάπα να την αποτελειώνει ο σκώρος
Είδα γυναίκες εκπορνευμένες να γυαλίζουν τα ασημικά με την αναπνοή τους
Είδα τον Τειρεσία, ντυμένο με γυναικεία ρούχα, να απαγγέλλει Νίτσε
Με την τσιριχτή του φωνή στην κρεαταγορά
Αλίμονο, αλίμονο! Αυτόν τον τόσο ωραίο κόσμο, τον γκρέμισες με μία απότομη κίνηση του χεριού σου! Και τώρα πέφτει, σωριάζεται...
Είδα τα σκυλιά να κλαίνε με τα ανθρώπινα δάκρυα των ζώων
Στην Εθνική οδό
Και κάποια στιγμή, επιτέλους,
Είδα τον Διόνυσο, τον μικρό τσιγγάνο θεό, να γελάει
πάνω στην κορυφή των σκουπιδιών
να λέει και να ξαναλέει χτυπώντας μια άδεια κονσέρβα:
– Είμαι ο Διόνυσος. Ήρθα... Ήρθα... Είμαι εδώ... Έχεις ένα ευρώ;
Έτσι γλιστράει η τραγωδία κάτω από τα καθίσματα του κοίλου
Σαν ένα φίδι που σέρνεται ανάμεσα στα πόδια των θεατών
Tο μέγα γεγονός που συναντιέται με τα πούλμαν του κόσμου
Η έξοδος από την πόλη …
Η προσδοκία της διαφήμισης
H συνάντηση με το ιερό…
Ο τόπος που μπορείς να δεχτείς μια ακραία πράξη σήμερα
μόνο και μόνο επειδή συμβαίνει εκεί
στο μεγάλο Θέατρο
Κι εσύ
Ο καταναλωτής του καταπληκτικού και τρομερού που δεν ξέρεις που να παρκάρεις το αυτοκίνητο σου και τις ανάγκες σου
Με την τεράστια αμηχανία
ενός καθήκοντος του να πρέπει να είσαι παρών
Και η σκηνοθεσία να συναντιέται σε μετωπική σύγκρουση σαν τροχαίο ατύχημα, καθώς το αίμα ρέει κόκκινο μέσα από τις άδειες τρύπες των πληγών της Τραγωδίας,
με εμπορικές συναλλαγές,
την ενοικίαση του Ιερού χώρου
εισιτήρια, την επιτυχία, πρωταγωνιστές, κοινωνικά μηνύματα
φτηνή προξενήτρα της επικαιρότητας
εταιρίες που περιμένουν να βγάλουν λεφτά
όπως κάνει το Χόλυγουντ με τον Batman.
Κι όταν επιστρέφεις
αντιλαμβάνεσαι ότι το Ιερό δεν ήταν εκεί
ήταν δίπλα σου
Εκεί που η μυρωδιά του αίματος είναι ανυπόφορη
στο σφαγείο
Εκεί που σκοτώνεις και ξανά – σκοτώνεις τα όνειρα σου
Την ανυπόφορη ζωή σου
Εκεί που δεν κουράστηκες να βλέπεις πρόσωπα με τσεκούρια και μπαλτάδες να σουβλίζουν αρνιά το Πάσχα καθώς προσεύχεσαι στον από μηχανής θεό σου
Εκεί που ανακατεύονται όλα τα κρέατα στη μηχανή του κιμά
μαζί με τα γούνινα άκρα των κουνελιών που διακοσμούν τα ψυγεία
Την μηχανή της καθημερινότητας σου
εκεί που συνέχεια συνδιαλέγεσαι με το δίκαιο
με τους νόμους
με τις απαγορεύσεις
Εκεί που
τα δελτία ειδήσεων, οι πρωινές εκπομπές ,
σου επιτρέπουν να βιώνεις την αθανασία των ηλεκτρικών συσκευών
Τώρα μια μεγάλη σιωπηλή αρχαία σκηνή
συναντιέται
με το αμετάκλητο γεγονός που είναι η ζωή σου
το σκηνικό της ζωής σου
Εσύ που χρειάζεσαι μόνο σκοτεινά δωμάτια για να ασελγήσεις
Γιατί είσαι εκεί
με ένα φτηνό εισιτήριο
είσαι εκεί
και μπορείς να χειροκροτείς σπουδαίους φόνους και αιμομιξίες και πάθη σκηνοθετημένα
Εσύ
το μέγα πλήθος
αναμένεις
Στο αρχαίο θέατρο
στο ζεστό αρχαίο μάρμαρο του καλοκαιριού
Αναμένεις
μέσα στον πετρωμένο χρόνο της ακαμψίας
στην κερκίδα
Την λήθη
Την συγγνώμη
Την κάθαρση
αναμένεις την ΕΞΟΔΟ ΣΟΥ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Είδα την επίδραση της Τραγωδίας πάνω στην πραγματικότητα και βούτηξα στη θάλασσα για να σωθώ…
Και να ωρύονται μεθυσμένες μιλώντας ξένες γλώσσες
Είδα τον Άγγελο, ξέπνοο, μαχαιρωμένο στο πεζοδρόμιο
Είδα την Αγαύη, μισόγυμνη στην άκρη μιας ταράτσας να απειλεί ότι θα πέσει
Είδα το σαλόνι της βασιλικής οικογένειας παρατημένο στα σκουπίδια
στη βροχή
Είδα τις Βάκχες να τραγουδάνε στο αστυνομικό τμήμα
Είδα τον Πενθέα να προσεύχεται πάνω από τον οικογενειακό τάφο φορώντας το μαύρο
φόρεμα της μητέρας του
Είδα τον Κάδμο να αυτοκτονεί με το στρατιωτικό του περίστροφο
Είδα τη λεοπάρδαλη στη ντουλάπα να την αποτελειώνει ο σκώρος
Είδα γυναίκες εκπορνευμένες να γυαλίζουν τα ασημικά με την αναπνοή τους
Είδα τον Τειρεσία, ντυμένο με γυναικεία ρούχα, να απαγγέλλει Νίτσε
Με την τσιριχτή του φωνή στην κρεαταγορά
Αλίμονο, αλίμονο! Αυτόν τον τόσο ωραίο κόσμο, τον γκρέμισες με μία απότομη κίνηση του χεριού σου! Και τώρα πέφτει, σωριάζεται...
Είδα τα σκυλιά να κλαίνε με τα ανθρώπινα δάκρυα των ζώων
Στην Εθνική οδό
Και κάποια στιγμή, επιτέλους,
Είδα τον Διόνυσο, τον μικρό τσιγγάνο θεό, να γελάει
πάνω στην κορυφή των σκουπιδιών
να λέει και να ξαναλέει χτυπώντας μια άδεια κονσέρβα:
– Είμαι ο Διόνυσος. Ήρθα... Ήρθα... Είμαι εδώ... Έχεις ένα ευρώ;
Έτσι γλιστράει η τραγωδία κάτω από τα καθίσματα του κοίλου
Σαν ένα φίδι που σέρνεται ανάμεσα στα πόδια των θεατών
Tο μέγα γεγονός που συναντιέται με τα πούλμαν του κόσμου
Η έξοδος από την πόλη …
Η προσδοκία της διαφήμισης
H συνάντηση με το ιερό…
Ο τόπος που μπορείς να δεχτείς μια ακραία πράξη σήμερα
μόνο και μόνο επειδή συμβαίνει εκεί
στο μεγάλο Θέατρο
Κι εσύ
Ο καταναλωτής του καταπληκτικού και τρομερού που δεν ξέρεις που να παρκάρεις το αυτοκίνητο σου και τις ανάγκες σου
Με την τεράστια αμηχανία
ενός καθήκοντος του να πρέπει να είσαι παρών
Και η σκηνοθεσία να συναντιέται σε μετωπική σύγκρουση σαν τροχαίο ατύχημα, καθώς το αίμα ρέει κόκκινο μέσα από τις άδειες τρύπες των πληγών της Τραγωδίας,
με εμπορικές συναλλαγές,
την ενοικίαση του Ιερού χώρου
εισιτήρια, την επιτυχία, πρωταγωνιστές, κοινωνικά μηνύματα
φτηνή προξενήτρα της επικαιρότητας
εταιρίες που περιμένουν να βγάλουν λεφτά
όπως κάνει το Χόλυγουντ με τον Batman.
Κι όταν επιστρέφεις
αντιλαμβάνεσαι ότι το Ιερό δεν ήταν εκεί
ήταν δίπλα σου
Εκεί που η μυρωδιά του αίματος είναι ανυπόφορη
στο σφαγείο
Εκεί που σκοτώνεις και ξανά – σκοτώνεις τα όνειρα σου
Την ανυπόφορη ζωή σου
Εκεί που δεν κουράστηκες να βλέπεις πρόσωπα με τσεκούρια και μπαλτάδες να σουβλίζουν αρνιά το Πάσχα καθώς προσεύχεσαι στον από μηχανής θεό σου
Εκεί που ανακατεύονται όλα τα κρέατα στη μηχανή του κιμά
μαζί με τα γούνινα άκρα των κουνελιών που διακοσμούν τα ψυγεία
Την μηχανή της καθημερινότητας σου
εκεί που συνέχεια συνδιαλέγεσαι με το δίκαιο
με τους νόμους
με τις απαγορεύσεις
Εκεί που
τα δελτία ειδήσεων, οι πρωινές εκπομπές ,
σου επιτρέπουν να βιώνεις την αθανασία των ηλεκτρικών συσκευών
Τώρα μια μεγάλη σιωπηλή αρχαία σκηνή
συναντιέται
με το αμετάκλητο γεγονός που είναι η ζωή σου
το σκηνικό της ζωής σου
Εσύ που χρειάζεσαι μόνο σκοτεινά δωμάτια για να ασελγήσεις
Γιατί είσαι εκεί
με ένα φτηνό εισιτήριο
είσαι εκεί
και μπορείς να χειροκροτείς σπουδαίους φόνους και αιμομιξίες και πάθη σκηνοθετημένα
Εσύ
το μέγα πλήθος
αναμένεις
Στο αρχαίο θέατρο
στο ζεστό αρχαίο μάρμαρο του καλοκαιριού
Αναμένεις
μέσα στον πετρωμένο χρόνο της ακαμψίας
στην κερκίδα
Την λήθη
Την συγγνώμη
Την κάθαρση
αναμένεις την ΕΞΟΔΟ ΣΟΥ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Είδα την επίδραση της Τραγωδίας πάνω στην πραγματικότητα και βούτηξα στη θάλασσα για να σωθώ…
Θα ήθελα να σωθώ από την Τραγωδία
της Ά.Μπρούσκου
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
28-02-24
14:19
When I become Death, Death is the seed from which I grow…
Itzama, spirit of early mist and showers.
Ixtaub, goddess of ropes and snares.
Ixchel, the spider web, catcher of morning dew.
Zooheekock, virgin fire patroness of infants.
Adziz, the master of cold.
Kockupocket, who works in fire.
Ixtahdoom, she who spits out precious stones.
Ixchunchan, the dangerous one.
Ah Pook, the destroyer.
Hiroshima, 1945, August 6, sixteen minutes past 8 AM.
Who really gave that order?
Answer: Control.
Answer: The Ugly American.
Answer: The instrument of Control.
Question: If Control’s control is absolute, why does Control need to control?
Answer: Control… needs time.
Question: Is Control controlled by its need to control?
Answer: Yes.
Why does Control need humans, as you call them?
Answer: Wait… wait! Time, a landing field. Death needs time like a junkie needs junk.
And what does Death need time for?
Answer: The answer is sooo simple. Death needs time for what it kills to grow in, for Ah Pook’s sake.
Death needs time for what it kills to grow in, for Ah Pook’s sweet sake, you stupid vulgar greedy ugly American death-sucker.
Death needs time for what it kills to grow in, for Ah Pook’s sweet sake, you stupid vulgar greedy ugly American death-sucker… Like this.
We have a new type of rule now. Not one man rule, or rule of aristocracy, or plutocracy, but of small groups elevated to positions of absolute power by random pressures and subject to political and economic factors that leave little room for decision. They are representatives of abstract forces who’ve reached power through surrender of self. The iron-willed dictator is a thing of the past. There will be no more Stalins, no more Hitlers. The rulers of this most insecure of all worlds are rulers by accident inept, frightened pilots at the controls of a vast machine they cannot understand, calling in experts to tell them which buttons to push.
Itzama, spirit of early mist and showers.
Ixtaub, goddess of ropes and snares.
Ixchel, the spider web, catcher of morning dew.
Zooheekock, virgin fire patroness of infants.
Adziz, the master of cold.
Kockupocket, who works in fire.
Ixtahdoom, she who spits out precious stones.
Ixchunchan, the dangerous one.
Ah Pook, the destroyer.
Hiroshima, 1945, August 6, sixteen minutes past 8 AM.
Who really gave that order?
Answer: Control.
Answer: The Ugly American.
Answer: The instrument of Control.
Question: If Control’s control is absolute, why does Control need to control?
Answer: Control… needs time.
Question: Is Control controlled by its need to control?
Answer: Yes.
Why does Control need humans, as you call them?
Answer: Wait… wait! Time, a landing field. Death needs time like a junkie needs junk.
And what does Death need time for?
Answer: The answer is sooo simple. Death needs time for what it kills to grow in, for Ah Pook’s sake.
Death needs time for what it kills to grow in, for Ah Pook’s sweet sake, you stupid vulgar greedy ugly American death-sucker.
Death needs time for what it kills to grow in, for Ah Pook’s sweet sake, you stupid vulgar greedy ugly American death-sucker… Like this.
We have a new type of rule now. Not one man rule, or rule of aristocracy, or plutocracy, but of small groups elevated to positions of absolute power by random pressures and subject to political and economic factors that leave little room for decision. They are representatives of abstract forces who’ve reached power through surrender of self. The iron-willed dictator is a thing of the past. There will be no more Stalins, no more Hitlers. The rulers of this most insecure of all worlds are rulers by accident inept, frightened pilots at the controls of a vast machine they cannot understand, calling in experts to tell them which buttons to push.
Watch William S. Burroughs’ Ah Pook is Here as an Animated Film, with Music By John Cale
The work of William S. Burroughs can be by turns hilarious, opaque and profane – filled with images of drugs, insects and other oddities. Though it might be fascinating, if difficult, on the page, his work really comes alive when read aloud, preferably in Burroughs’s signature deadpan drawl.
www.openculture.com
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
16-02-24
16:14
“Everything must change
Nothing remains the same
Everyone must change
No one and nothing remains the same
Young becomes old
Oh oh, mysteries do unfold
'Cause that's the way of time
Nothing and no one remains the same
There is so little in life you can be sure of
Except the rain comes from the clouds
Sunlight from the sky
And hummingbirds do fly
Young becomes old
And mysteries do unfold
That's the way of time
Nothing, no one remains unchanged
There are so little things, so few things in life you can be sure of
Except rain comes from the clouds
Sunlight from the sky
And hummingbirds do fly
Everything must change
Everything, everything must change”
Written by Bernard Ighner
Nothing remains the same
Everyone must change
No one and nothing remains the same
Young becomes old
Oh oh, mysteries do unfold
'Cause that's the way of time
Nothing and no one remains the same
There is so little in life you can be sure of
Except the rain comes from the clouds
Sunlight from the sky
And hummingbirds do fly
Young becomes old
And mysteries do unfold
That's the way of time
Nothing, no one remains unchanged
There are so little things, so few things in life you can be sure of
Except rain comes from the clouds
Sunlight from the sky
And hummingbirds do fly
Everything must change
Everything, everything must change”
Written by Bernard Ighner
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
27-01-24
13:35
Come you masters of war
You that build the big guns
You that build the death planes
You that build all the bombs
You that hide behind walls
You that hide behind desks
I just want you to know
I can see through your masks
You that never done nothin'
But build to destroy
You play with my world
Like it's your little toy
You put a gun in my hand
And you hide from my eyes
And you turn and run farther
When the fast bullets fly
Like Judas of old
You lie and deceive
A world war can be won
You want me to believe
But I see through your eyes
And I see through your brain
Like I see through the water
That runs down my drain
You fasten all the triggers
For the others to fire
Then you sit back and watch
When the death count gets higher
You hide in your mansion
While the young people's blood
Flows out of their bodies
And is buried in the mud
You've thrown the worst fear
That can ever be hurled
Fear to bring children
Into the world
For threatening my baby
Unborn and unnamed
You ain't worth the blood
That runs in your veins
How much do I know
To talk out of turn
You might say that I'm young
You might say I'm unlearned
But there's one thing I know
Though I'm younger than you
That even Jesus would never
Forgive what you do
Let me ask you one question
Is your money that good?
Will it buy you forgiveness
Do you think that it could?
I think you will find
When your death takes its toll
All the money you made
Will never buy back your soul
And I hope that you die
And your death will come soon
I'll follow your casket
By the pale afternoon
And I'll watch while you're lowered
Down to your deathbed
And I'll stand over your grave
'Til I'm sure that you're dead
You that build the big guns
You that build the death planes
You that build all the bombs
You that hide behind walls
You that hide behind desks
I just want you to know
I can see through your masks
You that never done nothin'
But build to destroy
You play with my world
Like it's your little toy
You put a gun in my hand
And you hide from my eyes
And you turn and run farther
When the fast bullets fly
Like Judas of old
You lie and deceive
A world war can be won
You want me to believe
But I see through your eyes
And I see through your brain
Like I see through the water
That runs down my drain
You fasten all the triggers
For the others to fire
Then you sit back and watch
When the death count gets higher
You hide in your mansion
While the young people's blood
Flows out of their bodies
And is buried in the mud
You've thrown the worst fear
That can ever be hurled
Fear to bring children
Into the world
For threatening my baby
Unborn and unnamed
You ain't worth the blood
That runs in your veins
How much do I know
To talk out of turn
You might say that I'm young
You might say I'm unlearned
But there's one thing I know
Though I'm younger than you
That even Jesus would never
Forgive what you do
Let me ask you one question
Is your money that good?
Will it buy you forgiveness
Do you think that it could?
I think you will find
When your death takes its toll
All the money you made
Will never buy back your soul
And I hope that you die
And your death will come soon
I'll follow your casket
By the pale afternoon
And I'll watch while you're lowered
Down to your deathbed
And I'll stand over your grave
'Til I'm sure that you're dead
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
18-01-24
16:33
It’s dark because you are trying too hard.
Lightly child, lightly. Learn to do everything lightly.
Yes, feel lightly even though you’re feeling deeply.
Just lightly let things happen and lightly cope with them.
I was so preposterously serious in those days, such a humorless little prig.
Lightly, lightly – it’s the best advice ever given me.
When it comes to dying even. Nothing ponderous, or portentous, or emphatic.
No rhetoric, no tremolos,
no self conscious persona putting on its celebrated imitation of Christ or Little Nell.
And of course, no theology, no metaphysics.
Just the fact of dying and the fact of the clear light.
So throw away your baggage and go forward.
There are quicksands all about you, sucking at your feet,
trying to suck you down into fear and self-pity and despair.
That’s why you must walk so lightly.
Lightly my darling,
on tiptoes and no luggage,
not even a sponge bag,
completely unencumbered.
Aldous Huxley, Island
---------------------------------------------
Lightly child, lightly. Learn to do everything lightly.
Yes, feel lightly even though you’re feeling deeply.
Just lightly let things happen and lightly cope with them.
I was so preposterously serious in those days, such a humorless little prig.
Lightly, lightly – it’s the best advice ever given me.
When it comes to dying even. Nothing ponderous, or portentous, or emphatic.
No rhetoric, no tremolos,
no self conscious persona putting on its celebrated imitation of Christ or Little Nell.
And of course, no theology, no metaphysics.
Just the fact of dying and the fact of the clear light.
So throw away your baggage and go forward.
There are quicksands all about you, sucking at your feet,
trying to suck you down into fear and self-pity and despair.
That’s why you must walk so lightly.
Lightly my darling,
on tiptoes and no luggage,
not even a sponge bag,
completely unencumbered.
Aldous Huxley, Island
---------------------------------------------
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
28-12-23
13:45
Consummation Of Grief
By Charles Bukowski.
I even hear the mountains
the way they laugh
up and down their blue sides
and down in the water
the fish cry
and the water
is their tears.
I listen to the water
on nights I drink away
and the sadness becomes so great
I hear it in my clock
it becomes knobs upon my dresser
it becomes paper on the floor
it becomes a shoehorn
a laundry ticket
it becomes
cigarette smoke
climbing a chapel of dark vines. . .
it matters little
very little love is not so bad
or very little life
what counts
is waiting on walls
I was born for this
I was born to hustle roses
down the avenues of the dead.
By Charles Bukowski.
I even hear the mountains
the way they laugh
up and down their blue sides
and down in the water
the fish cry
and the water
is their tears.
I listen to the water
on nights I drink away
and the sadness becomes so great
I hear it in my clock
it becomes knobs upon my dresser
it becomes paper on the floor
it becomes a shoehorn
a laundry ticket
it becomes
cigarette smoke
climbing a chapel of dark vines. . .
it matters little
very little love is not so bad
or very little life
what counts
is waiting on walls
I was born for this
I was born to hustle roses
down the avenues of the dead.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
30-11-23
13:03
Aubade
I work all day, and get half-drunk at night.
Waking at four to soundless dark, I stare.
In time the curtain-edges will grow light.
Till then I see what's really always there:
Unresting death, a whole day nearer now,
Making all thought impossible but how
And where and when I shall myself die.
Arid interrogation: yet the dread
Of dying, and being dead,
Flashes afresh to hold and horrify.
The mind blanks at the glare. Not in remorse
- The good not done, the love not given, time
Torn off unused - nor wretchedly because
An only life can take so long to climb
Clear of its wrong beginnings, and may never;
But at the total emptiness for ever,
The sure extinction that we travel to
And shall be lost in always. Not to be here,
Not to be anywhere,
And soon; nothing more terrible, nothing more true.
This is a special way of being afraid
No trick dispels. Religion used to try,
That vast, moth-eaten musical brocade
Created to pretend we never die,
And specious stuff that says No rational being
Can fear a thing it will not feel, not seeing
That this is what we fear - no sight, no sound,
No touch or taste or smell, nothing to think with,
Nothing to love or link with,
The anasthetic from which none come round.
And so it stays just on the edge of vision,
A small, unfocused blur, a standing chill
That slows each impulse down to indecision.
Most things may never happen: this one will,
And realisation of it rages out
In furnace-fear when we are caught without
People or drink. Courage is no good:
It means not scaring others. Being brave
Lets no one off the grave.
Death is no different whined at than withstood.
Slowly light strengthens, and the room takes shape.
It stands plain as a wardrobe, what we know,
Have always known, know that we can't escape,
Yet can't accept. One side will have to go.
Meanwhile telephones crouch, getting ready to ring
In locked-up offices, and all the uncaring
Intricate rented world begins to rouse.
The sky is white as clay, with no sun.
Work has to be done.
Postmen like doctors go from house to house.
Philip Larkin.
Summary
Larkin wakes in the early hours of the morning after working all day and getting "half-drunk at night." He stares into the darkness and contemplates death and his own mortality. He does not know how or when he will die but he knows that death is inevitable. Each passing day brings him closer to death. The idea is so terrifying that he struggles to think about anything else. Religion is no consolation but neither is the absence of religion. Larkin is not helped by the idea that there is no afterlife. The idea of death lurks at the edge of his vision. He sits in his house and the light begins to break through the window as dawn arrives. The day begins again and with it comes work, telephone calls, and the postman. They are as inevitable as death.Analysis
The title of "Aubade" is a French word for a type of poem that is typically written to praise the dawn. Larkin uses this ironically. The usual celebratory tone of an aubade is turned into a harrowing exploration of mortality. The dawn featured in the poem is inevitable and horrifying. Larkin wakes in the dark hours before dawn and his world is defined by the "soundless dark." He feels his own inevitable mortality approaching and each passing day brings him one day closer to death. The arrival of the dawn is not something to be celebrated but something to be feared because it will only bring Larkin closer to the day of his death. The poem transforms the idea of dawn from the celebratory, life-bringing image typically portrayed in the aubade form and makes it darker, cynical, and fearful.Larkin cannot find solace in religion or a lack of religion. He uses the third verse to explore these concepts. Religion was created "to pretend we never die" and so is a lie that offers no real help or comfort. The lack of religion is equally unhelpful. Larkin reflects on other people's words that are signified by the use of italics. People have explained to him how no rational person could fear dying because there will be no afterlife and thus nothing to harm or cause pain. This does nothing to address Larkin's fear of simply ceasing to exist. He cannot shape that thought and it stays with him at all times. The idea of comfort or relief from this fear is absurd. Humans are united by the inevitability of their own death and Larkin obsesses over his mortality for this very reason.
The final line of the poem describes the way in which postmen move from house to house each morning like doctors. The image calls to mind the somewhat outdated idea of doctors who make house calls. These doctors are not only healers but specters of death. They visit the dead and the dying to take an inventory of the health of the people inside the house. The presence of the doctor suggests that there is a malaise in the house and reminds the inhabitants of the possibility of death. The postman now assumes this role. Each daily visit reminds Larkin that the days are passing by and dragging him closer to death. Each letter brought to the house is a ticking clock that counts down the days to Larkin's death.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
20-11-23
06:17
Pity the nation whose people are sheep,
and whose shepherds mislead them.
Pity the nation whose leaders are liars, whose sages are silenced,
and whose bigots haunt the airwaves.
Pity the nation that raises not its voice,
except to praise conquerors and acclaim the bully as hero
and aims to rule the world with force and by torture.
Pity the nation that knows no other language but its own
and no other culture but its own.
Pity the nation whose breath is money
and sleeps the sleep of the too well fed.
Pity the nation — oh, pity the people who allow their rights to erode
and their freedoms to be washed away.
My country, tears of thee, sweet land of liberty.
Lawrence Ferlinghetti
and whose shepherds mislead them.
Pity the nation whose leaders are liars, whose sages are silenced,
and whose bigots haunt the airwaves.
Pity the nation that raises not its voice,
except to praise conquerors and acclaim the bully as hero
and aims to rule the world with force and by torture.
Pity the nation that knows no other language but its own
and no other culture but its own.
Pity the nation whose breath is money
and sleeps the sleep of the too well fed.
Pity the nation — oh, pity the people who allow their rights to erode
and their freedoms to be washed away.
My country, tears of thee, sweet land of liberty.
Lawrence Ferlinghetti
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
11-11-23
16:02
“Left to themselves people
grow their hair.
Left to themselves they
take off their shoes.
Left to themselves they make love
sleep easily
share blankets, dope & children
they are not lazy or afraid
they plant seeds, they smile, they
speak to one another. The word
coming into its own: touch of love
on the brain, the ear.
We return with the sea, the tides
We return as often as leaves, as numerous
as grass, gentle, insistent, we remember
the way,
our babes toddle barefoot thru the cities of the universe.”
Diane di Prima,
REVOLUTIONARY LETTERS
grow their hair.
Left to themselves they
take off their shoes.
Left to themselves they make love
sleep easily
share blankets, dope & children
they are not lazy or afraid
they plant seeds, they smile, they
speak to one another. The word
coming into its own: touch of love
on the brain, the ear.
We return with the sea, the tides
We return as often as leaves, as numerous
as grass, gentle, insistent, we remember
the way,
our babes toddle barefoot thru the cities of the universe.”
Diane di Prima,
REVOLUTIONARY LETTERS
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
04-11-23
20:04
In the end, the plague touched us all. It was not confined to the Oran of Camus. No. It turned up again in America, breeding in-a-compost of greed and uselessness and murder, in those places where statesmen and generals stash the bodies of the forever young. The plague ran in the blood of men in sharkskin suits, who ran for President promising life and delivering death. The infected young men machine-gunned babies in Asian ditches; they marshalled metal death through the mighty clouds, up above God's green earth, released it in silent streams, and moved on, while the hospitals exploded and green fields were churned to mud.
And here at home, something died. The bacillus moved among us, slaying that old America where the immigrants lit a million dreams in the shadows of the bridges, killing the great brawling country of barnstormers and wobblies and home-run hitters, the place of Betty Grable and Carl Furillo and heavyweight champions of the world. And through the fog of the plague, most art withered into journalism. Painters lift the easel to scrawl their innocence on walls and manifestos. Symphonies died on crowded roads. Novels served as furnished rooms for ideology.
And as the evidence piled up, as the rock was pushed back to reveal the worms, many retreated into that past that never was, the place of balcony dreams in Loew's Met, fair women and honorable men, where we browned ourselves in the Creamsicle summers, only faintly hearing the young men march to the troopships, while Jo Stafford gladly promised her fidelity. Poor America. Tossed on a pilgrim tide. Land where the poets died.
Except for Dylan.
He had remained, in front of us, or writing from the north country, and remained true. He was not the only one, of course; he is not the only one now. But of all the poets, Dylan is the one who has most clearly taken the rolled sea and put it in a glass.
Early on, he warned us, he gave many of us voice, he told us about the hard rain that was going to fall, and how it would carry plague. In the teargas in 1968 Chicago, they hurled Dylan at the walls of the great hotels, where the infected drew the blinds, and their butlers ordered up the bayonets. Most of them are gone now. Dylan remains.
So forget the clenched young scholars who analyze his rhymes into dust. Remember that he gave us voice, When our innocence died forever, Bob Dylan made that moment into art. The wonder is that he survived.
That is no small thing. We live in the smoky landscape now, as the exhausted troops seek the roads home. The signposts have been smashed; the maps are blurred. There is no politician anywhere who can move anyone to hope; the plague recedes, but it is not dead, and the statesmen are as irrelevant as the tarnished statues in the public parks. We live with a callous on the heart. Only the artists can remove it. Only the artists can help the poor land again to feel.
And here is Dylan, bringing feeling back home. In this album, he is as personal and as universal as Yeats or Blake; speaking for himself, risking that dangerous opening of the veins, he speaks for us all. The words, the music, the tones of voice speak of regret, melancholy, a sense of inevitable farewell, mixed with sly humor, some rage, and a sense of simple joy. They are the poems of a survivor. The warning voice of the innocent boy is no longer here, because Dylan has chosen not to remain a boy. It is not his voice that has grown richer, stronger, more certain; it is Dylan himself. And his poetry, his troubadour's traveling art, seems to me to be more meaningful than ever. I thought, listening to these songs, of the words of Yeats, walker of the roads of Ireland: "We make out of the quarrel with others rhetoric, but of the quarrel with ourselves, poetry."
Dylan is now looking at the quarrel of the self. The crowds have moved back off the stage of history; we are left with the solitary human, a single hair on the skin of the earth. Dylan speaks now for that single hair.
If you see her,
Say hello.
She might be in Tangiers...*
So begins one of these poems, as light as a slide on ice, and as dangerous. Dylan doesn't fall in. Instead, he tells us the essentials; a woman once lived, gone off, vanished into the wild places of the earth, still loved.
If you're makin' love to her,
Kiss her for the kid.
Who always has respected her,
for doin' what she did...*
It is a simple love song, of course, which is the proper territory of poets, but is about love filled with honor, and a kind of dignity, the generosity that so few people can summon when another has become a parenthesis in a life. That song, and some of the other love poems in this collection, seem to me absolutely right, in this moment at the end of wars, as all of us, old, young, middle-aged, men and women, are searching for some simple things to believe in. Dylan here tips his hat to Rimbaud and Verlaine, knowing all about the seasons in hell, but he insists on his right to speak of love, that human emotion that still exists, in Faulkner's phrase, in spite of, not because.
And yes, there is humor here too, a small grin pasted over the hurt, delivered almost casually, as if the poet could control the chaos of feeling with a few simply chosen words:
Life is sad
Life is a bust.
All ya can do.
Is do what you must.
You do what you must do,
And ya do it will.
I'll do it for you,
Ah, honey baby, can't ya tell?**
A simple song. Not Dante's Inferno, and not intended to be. But a song which conjures up the American road, all the busted dreams of open places, boxcars, the Big Dipper pricking the velvet night. And it made me think of Ginsberg and Corso and Ferlinghetti, and most of all, Kerouac, racing Deam Mariarty across the country in the Fifties, embracing wind and night, passing Huck Finn on the riverbanks, bouncing against the Coast, and heading back again, with Kerouac dreaming his songs of the railroad earth. Music drove them; they always knew they were near New York when they picked up Symphony Sid on the radio. In San Francisco they declared a Renaissance and read poetry to jazz, trying to make Mallarme's dream flourish in the soil of America. They failed, as artist generally do, but in some ways Dylan has kept their promise.
Now he has moved past them, driving harder into self. Listen to "Idiot Wind." It is a hard, cold-blooded poem about the survivor's anger, as personal as anything ever committed to a record. And yet is can also stand as the anthem for all who feel invaded, handled, bottled, packaged; all who spent themselves in combat with the plague; all who ever walked into the knives of humiliation or hatred. The idiot wind trivialized lives into gossip, celebrates fad and fashion, glorifies the dismal glitter of celebrity. Its products live on the covers of magazines, in all of television, if the poisoned air and dead grey lakes. But most of all, it blows through the human heart. Dylan knows that such a wind is the deadliest enemy of art. And when the artists die, we all die with them.
Or listen to the long narrative poem called "Lily, Rosemary And The Jack of Hearts." It should not be reduced to notes, or taken out of context; it should be experienced in full. The compression of story is masterful, but its real wonder is in the spaces, in what the artist left out of his painting. To me, that has always been the key to Dylan's art. To state things plainly is the function of journalism; but Dylan sings a more fugitive song: allusive, symbolic, full of imagery and ellipses, and by leaving things out, he allows us the grand privilege of creating along with him. His song becomes our song because we live in those spaces. If we listen, if we work at it, we fill up the mystery, we expand and inhabit the work of art. It is the most democratic form of creation.
Totalitarian art tells us what to feel. Dylan's art feels, and invites us to join him.
That quality is in all the work in this collection, the long, major works, the casual drawings and etchings. There are some who attack Dylan because he will not rewrite "Like a Rolling Stone" or "Gates of Eden." They are fools because they are cheating themselves of a shot at wonder. Every artist owns a vision of the world, and he shouts his protest when he sees evil mangling that vision. But he must also tell us the vision. Now we are getting Dylan's vision, rich and loamy, against which the world moved so darkly. To enter that envisioned world, is like plunging deep into a mountain pool, where the rocks are clear and smooth at the bottom.
So forget the Dylan whose image was eaten at by the mongers of the idiot wind. Don't mistake him for Isaiah, or a magazine cover, or a leader of guitar armies. He is only a troubadour, blood brother of Villon, a son of Provence, and he has survived the plague. Look: he has just walked into the courtyard, padding across the flagstones, strumming a guitar. The words are about "flowers on the hillside bloomin' crazy/Crickets talkin' back and forth in rhyme..." A girl, red-haired and melancholy, begins to smile. Listen: the poet sings to all of us:
But I'll see you in the sky above,
In the tall grass,
In the ones I love.
You're gonna make me lonesome when you go.***
Pete Hamill, New York, 1974
https://www.bobsboots.com/CDs/cd-b28_Hamilltext.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Pete_Hamill
And here at home, something died. The bacillus moved among us, slaying that old America where the immigrants lit a million dreams in the shadows of the bridges, killing the great brawling country of barnstormers and wobblies and home-run hitters, the place of Betty Grable and Carl Furillo and heavyweight champions of the world. And through the fog of the plague, most art withered into journalism. Painters lift the easel to scrawl their innocence on walls and manifestos. Symphonies died on crowded roads. Novels served as furnished rooms for ideology.
And as the evidence piled up, as the rock was pushed back to reveal the worms, many retreated into that past that never was, the place of balcony dreams in Loew's Met, fair women and honorable men, where we browned ourselves in the Creamsicle summers, only faintly hearing the young men march to the troopships, while Jo Stafford gladly promised her fidelity. Poor America. Tossed on a pilgrim tide. Land where the poets died.
Except for Dylan.
He had remained, in front of us, or writing from the north country, and remained true. He was not the only one, of course; he is not the only one now. But of all the poets, Dylan is the one who has most clearly taken the rolled sea and put it in a glass.
Early on, he warned us, he gave many of us voice, he told us about the hard rain that was going to fall, and how it would carry plague. In the teargas in 1968 Chicago, they hurled Dylan at the walls of the great hotels, where the infected drew the blinds, and their butlers ordered up the bayonets. Most of them are gone now. Dylan remains.
So forget the clenched young scholars who analyze his rhymes into dust. Remember that he gave us voice, When our innocence died forever, Bob Dylan made that moment into art. The wonder is that he survived.
That is no small thing. We live in the smoky landscape now, as the exhausted troops seek the roads home. The signposts have been smashed; the maps are blurred. There is no politician anywhere who can move anyone to hope; the plague recedes, but it is not dead, and the statesmen are as irrelevant as the tarnished statues in the public parks. We live with a callous on the heart. Only the artists can remove it. Only the artists can help the poor land again to feel.
And here is Dylan, bringing feeling back home. In this album, he is as personal and as universal as Yeats or Blake; speaking for himself, risking that dangerous opening of the veins, he speaks for us all. The words, the music, the tones of voice speak of regret, melancholy, a sense of inevitable farewell, mixed with sly humor, some rage, and a sense of simple joy. They are the poems of a survivor. The warning voice of the innocent boy is no longer here, because Dylan has chosen not to remain a boy. It is not his voice that has grown richer, stronger, more certain; it is Dylan himself. And his poetry, his troubadour's traveling art, seems to me to be more meaningful than ever. I thought, listening to these songs, of the words of Yeats, walker of the roads of Ireland: "We make out of the quarrel with others rhetoric, but of the quarrel with ourselves, poetry."
Dylan is now looking at the quarrel of the self. The crowds have moved back off the stage of history; we are left with the solitary human, a single hair on the skin of the earth. Dylan speaks now for that single hair.
If you see her,
Say hello.
She might be in Tangiers...*
So begins one of these poems, as light as a slide on ice, and as dangerous. Dylan doesn't fall in. Instead, he tells us the essentials; a woman once lived, gone off, vanished into the wild places of the earth, still loved.
If you're makin' love to her,
Kiss her for the kid.
Who always has respected her,
for doin' what she did...*
It is a simple love song, of course, which is the proper territory of poets, but is about love filled with honor, and a kind of dignity, the generosity that so few people can summon when another has become a parenthesis in a life. That song, and some of the other love poems in this collection, seem to me absolutely right, in this moment at the end of wars, as all of us, old, young, middle-aged, men and women, are searching for some simple things to believe in. Dylan here tips his hat to Rimbaud and Verlaine, knowing all about the seasons in hell, but he insists on his right to speak of love, that human emotion that still exists, in Faulkner's phrase, in spite of, not because.
And yes, there is humor here too, a small grin pasted over the hurt, delivered almost casually, as if the poet could control the chaos of feeling with a few simply chosen words:
Life is sad
Life is a bust.
All ya can do.
Is do what you must.
You do what you must do,
And ya do it will.
I'll do it for you,
Ah, honey baby, can't ya tell?**
A simple song. Not Dante's Inferno, and not intended to be. But a song which conjures up the American road, all the busted dreams of open places, boxcars, the Big Dipper pricking the velvet night. And it made me think of Ginsberg and Corso and Ferlinghetti, and most of all, Kerouac, racing Deam Mariarty across the country in the Fifties, embracing wind and night, passing Huck Finn on the riverbanks, bouncing against the Coast, and heading back again, with Kerouac dreaming his songs of the railroad earth. Music drove them; they always knew they were near New York when they picked up Symphony Sid on the radio. In San Francisco they declared a Renaissance and read poetry to jazz, trying to make Mallarme's dream flourish in the soil of America. They failed, as artist generally do, but in some ways Dylan has kept their promise.
Now he has moved past them, driving harder into self. Listen to "Idiot Wind." It is a hard, cold-blooded poem about the survivor's anger, as personal as anything ever committed to a record. And yet is can also stand as the anthem for all who feel invaded, handled, bottled, packaged; all who spent themselves in combat with the plague; all who ever walked into the knives of humiliation or hatred. The idiot wind trivialized lives into gossip, celebrates fad and fashion, glorifies the dismal glitter of celebrity. Its products live on the covers of magazines, in all of television, if the poisoned air and dead grey lakes. But most of all, it blows through the human heart. Dylan knows that such a wind is the deadliest enemy of art. And when the artists die, we all die with them.
Or listen to the long narrative poem called "Lily, Rosemary And The Jack of Hearts." It should not be reduced to notes, or taken out of context; it should be experienced in full. The compression of story is masterful, but its real wonder is in the spaces, in what the artist left out of his painting. To me, that has always been the key to Dylan's art. To state things plainly is the function of journalism; but Dylan sings a more fugitive song: allusive, symbolic, full of imagery and ellipses, and by leaving things out, he allows us the grand privilege of creating along with him. His song becomes our song because we live in those spaces. If we listen, if we work at it, we fill up the mystery, we expand and inhabit the work of art. It is the most democratic form of creation.
Totalitarian art tells us what to feel. Dylan's art feels, and invites us to join him.
That quality is in all the work in this collection, the long, major works, the casual drawings and etchings. There are some who attack Dylan because he will not rewrite "Like a Rolling Stone" or "Gates of Eden." They are fools because they are cheating themselves of a shot at wonder. Every artist owns a vision of the world, and he shouts his protest when he sees evil mangling that vision. But he must also tell us the vision. Now we are getting Dylan's vision, rich and loamy, against which the world moved so darkly. To enter that envisioned world, is like plunging deep into a mountain pool, where the rocks are clear and smooth at the bottom.
So forget the Dylan whose image was eaten at by the mongers of the idiot wind. Don't mistake him for Isaiah, or a magazine cover, or a leader of guitar armies. He is only a troubadour, blood brother of Villon, a son of Provence, and he has survived the plague. Look: he has just walked into the courtyard, padding across the flagstones, strumming a guitar. The words are about "flowers on the hillside bloomin' crazy/Crickets talkin' back and forth in rhyme..." A girl, red-haired and melancholy, begins to smile. Listen: the poet sings to all of us:
But I'll see you in the sky above,
In the tall grass,
In the ones I love.
You're gonna make me lonesome when you go.***
Pete Hamill, New York, 1974
https://www.bobsboots.com/CDs/cd-b28_Hamilltext.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Pete_Hamill
Life is sad
Life is a bust.
All ya can do.
Is do what you must.
You do what you must do,
And ya do it will.
I'll do it for you,
Ah, honey baby, can't ya tell?
Life is a bust.
All ya can do.
Is do what you must.
You do what you must do,
And ya do it will.
I'll do it for you,
Ah, honey baby, can't ya tell?
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
02-11-23
05:21
Ένα αποχαιρετιστήριο πράγμα καθώς ανάσαινε
κατέβαινε στο χολ με εσώρουχα
με μπογιατισμένο πρόσωπο σαν παλιάτσος
μια βόμβα από την Κολωνία
Στη δεξιά του τσέπη
μια εποχή στην Κόλαση, στην αριστερή
λουρίδες ηλιοβασιλέματος σαν ίνες φλαμουριάς
εξαντλούσαν τα μπράτσα του.
Και τον βρήκαν το πρωί κρεμασμένο
στης εξόδου κινδύνου το παράθυρο
πρόσωπο παγωμένο και σβησμένο
σαν ηλεκτρική λάμπα
Και τα σπουργίτια ήταν κάτω στα θάμνα
και γνώριμα τα σπουργίτια
δεν τραγουδούν βγάζουν ήχο και βγάζουν ήχο
και…. οι άνθρωποι
όχι τα σπουργίτια
τον κατεβάσαν από τη σκάλα
σαν άχρηστη κουκουβάγια.
Μουσική : Λάκης Παπαδόπουλος
Ποίηση : Τσαρλς Μπουκόφσκυ Μετάφραση : Αλέξης Τραϊανός
κατέβαινε στο χολ με εσώρουχα
με μπογιατισμένο πρόσωπο σαν παλιάτσος
μια βόμβα από την Κολωνία
Στη δεξιά του τσέπη
μια εποχή στην Κόλαση, στην αριστερή
λουρίδες ηλιοβασιλέματος σαν ίνες φλαμουριάς
εξαντλούσαν τα μπράτσα του.
Και τον βρήκαν το πρωί κρεμασμένο
στης εξόδου κινδύνου το παράθυρο
πρόσωπο παγωμένο και σβησμένο
σαν ηλεκτρική λάμπα
Και τα σπουργίτια ήταν κάτω στα θάμνα
και γνώριμα τα σπουργίτια
δεν τραγουδούν βγάζουν ήχο και βγάζουν ήχο
και…. οι άνθρωποι
όχι τα σπουργίτια
τον κατεβάσαν από τη σκάλα
σαν άχρηστη κουκουβάγια.
Μουσική : Λάκης Παπαδόπουλος
Ποίηση : Τσαρλς Μπουκόφσκυ Μετάφραση : Αλέξης Τραϊανός
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
25-10-23
16:20
I realized these were all the snapshots which our children would look at someday with wonder, thinking their parents had lived smooth, well-ordered lives and got up in the morning to walk proudly on the sidewalks of life, never dreaming the raggedy madness and riot of our actual lives, our actual night, the hell of it, the senseless emptiness.
Jack Kerouac, On the Road
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
15-10-23
00:20
“The silence is so intense that you can hear your own blood roar in your ears but louder than that by far is the mysterious roar which I always identify with the roaring of the diamond wisdom, the mysterious roar of silence itself, which is a great Shhhh reminding you of something you've seemed to have forgotten in the stress of your days since birth.”
— Jack Kerouac
— Jack Kerouac
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
09-10-23
01:07
"After all this kind of fanfare, and even more, I came to a point where I needed solitude and to just stop the machine of 'thinking' and 'enjoying' what they call 'living,' I just wanted to lie in the grass and look at the clouds...
No man should go through life without once experiencing healthy, even bored solitude in the wilderness, finding himself depending solely on himself and thereby learning his true and hidden strength.
Learning for instance, to eat when he's hungry and sleep when he's sleepy…
Thinking of the stars night after night I begin to realize "The stars are words" and all the innumerable worlds in the Milky Way are words, and so is this world too.
And I realize that no matter where I am, whether in a little room full of thought, or in this endless universe of stars and mountains, it's all in my mind…
Everything is perfect on the street again, the world is permeated with roses of happiness all the time, but none of us know it.
The happiness consists in realizing that it is all a great strange dream."
Jack Kerouac
Lonesome Traveler
No man should go through life without once experiencing healthy, even bored solitude in the wilderness, finding himself depending solely on himself and thereby learning his true and hidden strength.
Learning for instance, to eat when he's hungry and sleep when he's sleepy…
Thinking of the stars night after night I begin to realize "The stars are words" and all the innumerable worlds in the Milky Way are words, and so is this world too.
And I realize that no matter where I am, whether in a little room full of thought, or in this endless universe of stars and mountains, it's all in my mind…
Everything is perfect on the street again, the world is permeated with roses of happiness all the time, but none of us know it.
The happiness consists in realizing that it is all a great strange dream."
Jack Kerouac
Lonesome Traveler
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
13-09-23
14:40
History of the Airplane
by Lawrence Ferlinghetti
And the Wright brothers said they thought they had invented
something that could make peace on earth when their wonderful
flying machine took off at Kitty Hawk into the kingdom of birds
but the parliament of birds was freaked out by this man-made bird
and fled to heaven
And then the famous Spirit of Saint Louis took off eastward and
flew across the Big Pond with Lindy at the controls in his leather
helmet and goggles hoping to sight the doves of peace but he did not
even though he circled Versailles
And then the famous Flying Clipper took off in the opposite
direction and flew across the terrific Pacific but the pacific doves
were frighted by this strange amphibious bird and hid in the orient sky
And then the famous Flying Fortress took off bristling with guns
and testosterone to make the world safe for peace and capitalism
but the birds of peace were nowhere to be found before or after Hiroshima
And so then clever men built bigger and faster flying machines and
these great man-made birds with jet plumage flew higher than any
real birds and seemed about to fly into the sun and melt their wings
and like Icarus crash to earth
And the Wright brothers were long forgotten in the high-flying
bombers that now began to visit their blessings on various Third
Worlds all the while claiming they were searching for doves of
peace
And they kept flying and flying until they flew right into the 21st
century and then one fine day a Third World struck back and
stormed the great planes and flew them straight into the beating
heart of Skyscraper America where there were no aviaries and no
parliaments of doves and in a blinding flash America became a part
of the scorched earth of the world
And a wind of ashes blows across the land
And for one long moment in eternity
There is chaos and despair
And buried loves and voices
Cries and whispers
Fill the air
Everywhere
by Lawrence Ferlinghetti
And the Wright brothers said they thought they had invented
something that could make peace on earth when their wonderful
flying machine took off at Kitty Hawk into the kingdom of birds
but the parliament of birds was freaked out by this man-made bird
and fled to heaven
And then the famous Spirit of Saint Louis took off eastward and
flew across the Big Pond with Lindy at the controls in his leather
helmet and goggles hoping to sight the doves of peace but he did not
even though he circled Versailles
And then the famous Flying Clipper took off in the opposite
direction and flew across the terrific Pacific but the pacific doves
were frighted by this strange amphibious bird and hid in the orient sky
And then the famous Flying Fortress took off bristling with guns
and testosterone to make the world safe for peace and capitalism
but the birds of peace were nowhere to be found before or after Hiroshima
And so then clever men built bigger and faster flying machines and
these great man-made birds with jet plumage flew higher than any
real birds and seemed about to fly into the sun and melt their wings
and like Icarus crash to earth
And the Wright brothers were long forgotten in the high-flying
bombers that now began to visit their blessings on various Third
Worlds all the while claiming they were searching for doves of
peace
And they kept flying and flying until they flew right into the 21st
century and then one fine day a Third World struck back and
stormed the great planes and flew them straight into the beating
heart of Skyscraper America where there were no aviaries and no
parliaments of doves and in a blinding flash America became a part
of the scorched earth of the world
And a wind of ashes blows across the land
And for one long moment in eternity
There is chaos and despair
And buried loves and voices
Cries and whispers
Fill the air
Everywhere
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
11-09-23
01:25
Failing and Flying
BY JACK GILBERT
Everyone forgets that Icarus also flew.
It's the same when love comes to an end,
or the marriage fails and people say
they knew it was a mistake, that everybody
said it would never work. That she was
old enough to know better. But anything
worth doing is worth doing badly.
Like being there by that summer ocean
on the other side of the island while
love was fading out of her, the stars
burning so extravagantly those nights that
anyone could tell you they would never last.
Every morning she was asleep in my bed
like a visitation, the gentleness in her
like antelope standing in the dawn mist.
Each afternoon I watched her coming back
through the hot stony field after swimming,
the sea light behind her and the huge sky
on the other side of that. Listened to her
while we ate lunch. How can they say
the marriage failed? Like the people who
came back from Provence (when it was Provence)
and said it was pretty but the food was greasy.
I believe Icarus was not failing as he fell,
but just coming to the end of his triumph.
BY JACK GILBERT
Everyone forgets that Icarus also flew.
It's the same when love comes to an end,
or the marriage fails and people say
they knew it was a mistake, that everybody
said it would never work. That she was
old enough to know better. But anything
worth doing is worth doing badly.
Like being there by that summer ocean
on the other side of the island while
love was fading out of her, the stars
burning so extravagantly those nights that
anyone could tell you they would never last.
Every morning she was asleep in my bed
like a visitation, the gentleness in her
like antelope standing in the dawn mist.
Each afternoon I watched her coming back
through the hot stony field after swimming,
the sea light behind her and the huge sky
on the other side of that. Listened to her
while we ate lunch. How can they say
the marriage failed? Like the people who
came back from Provence (when it was Provence)
and said it was pretty but the food was greasy.
I believe Icarus was not failing as he fell,
but just coming to the end of his triumph.
Jack Gilbert - Wikipedia
en.wikipedia.org
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
09-09-23
14:23
Τι καθαρό βάθος
τι βαθιά απλότητα
να κάθεσαι ανάμεσα στα δέντρα
και ν’ ανασαίνεις μαζί τους
στην κελαρυστή δροσερή αύρα!
Και πώς μπορώ να πιστέψω αυτούς
που λερώνουν τον ουρανό με παραδείσους
και τη Γη με κόλαση!
Λοιπόν, ανθρώπινο γένος,
κομμάτι σου είμαι,
όπως κι ο γιος μου,
μα κανένας μας δεν θα πιστέψει
το μεγάλο θλιβερό σου ψέμα.
τι βαθιά απλότητα
να κάθεσαι ανάμεσα στα δέντρα
και ν’ ανασαίνεις μαζί τους
στην κελαρυστή δροσερή αύρα!
Και πώς μπορώ να πιστέψω αυτούς
που λερώνουν τον ουρανό με παραδείσους
και τη Γη με κόλαση!
Λοιπόν, ανθρώπινο γένος,
κομμάτι σου είμαι,
όπως κι ο γιος μου,
μα κανένας μας δεν θα πιστέψει
το μεγάλο θλιβερό σου ψέμα.
Γκρέγκορι Κόρσο Ανθρωπότητα
* μετάφραση Γιώργου ΜπουρλήNascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
08-09-23
15:20
The reality of modern society is mass neurosis, repeatedly descending into outright insanity. Neuroses are not so much symptoms of illness as attempts as self-cure. The totalitarian movements of modern times are attempts of this kind. But human beings cannot cure themselves of being the kind of human being they have become – solitaries who remain alone even as they flee to the shelter of mass belonging.
—John Gray
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
13-08-23
11:58
Kids Who Die
This is for the kids who die,
Black and white,
For kids will die certainly.
The old and rich will live on awhile,
As always,
Eating blood and gold,
Letting kids die.
Kids will die in the swamps of Mississippi
Organizing sharecroppers
Kids will die in the streets of Chicago
Organizing workers
Kids will die in the orange groves of California
Telling others to get together
Whites and Filipinos,
Negroes and Mexicans,
All kinds of kids will die
Who don't believe in lies, and bribes, and contentment
And a lousy peace.
Of course, the wise and the learned
Who pen editorials in the papers,
And the gentlemen with Dr. in front of their names
White and black,
Who make surveys and write books
Will live on weaving words to smother the kids who die,
And the sleazy courts,
And the bribe-reaching police,
And the blood-loving generals,
And the money-loving preachers
Will all raise their hands against the kids who die,
Beating them with laws and clubs and bayonets and bullets
To frighten the people—
For the kids who die are like iron in the blood of the people—
And the old and rich don't want the people
To taste the iron of the kids who die,
Don't want the people to get wise to their own power,
To believe an Angelo Herndon, or even get together
Listen, kids who die—
Maybe, now, there will be no monument for you
Except in our hearts
Maybe your bodies'll be lost in a swamp
Or a prison grave, or the potter's field,
Or the rivers where you're drowned like Leibknecht
But the day will come—
You are sure yourselves that it is coming—
When the marching feet of the masses
Will raise for you a living monument of love,
And joy, and laughter,
And black hands and white hands clasped as one,
And a song that reaches the sky—
The song of the life triumphant
Through the kids who die.
https://en.wikipedia.org/wiki/Langston_Hughes
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
04-08-23
14:55
"It was as if that great rush of anger had washed me clean, emptied me of hope, and, gazing up at the dark sky spangled with its signs and stars, for the first time, the first, I laid my heart open to the benign indifference of the universe."
Albert Camus, The Stranger.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
02-08-23
15:18
In Vain - Jack Kerouac
The stars in the sky
In vain
The tragedy of Hamlet
In vain
The key in the lock
In vain
The sleeping mother
In vain
The lamp in the corner
In vain
The lamp in the corner unlit
In vain
Abraham Lincoln
In vain
The Aztec empire
In vain
The writing hand: in vain
(The shoetrees in the shoes
In vain
The windowshade string upon
the hand bible
In vain—
The glitter of the greenglass
ashtray
In vain
The bear in the woods
In vain
The Life of Buddha
In vain
Book of Sketches. Penguin Books, a division of Penguin Group (USA) Inc, 2006.
The stars in the sky
In vain
The tragedy of Hamlet
In vain
The key in the lock
In vain
The sleeping mother
In vain
The lamp in the corner
In vain
The lamp in the corner unlit
In vain
Abraham Lincoln
In vain
The Aztec empire
In vain
The writing hand: in vain
(The shoetrees in the shoes
In vain
The windowshade string upon
the hand bible
In vain—
The glitter of the greenglass
ashtray
In vain
The bear in the woods
In vain
The Life of Buddha
In vain
Book of Sketches. Penguin Books, a division of Penguin Group (USA) Inc, 2006.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
28-07-23
18:40
Defeat, my Defeat, my deathless courage,
You and I shall laugh together with the storm,
And together we shall dig graves for all that die in us,
And we shall stand in the sun with a will,
And we shall be dangerous.
You and I shall laugh together with the storm,
And together we shall dig graves for all that die in us,
And we shall stand in the sun with a will,
And we shall be dangerous.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
17-07-23
15:07
You gentlemen who think you have a mission
To purge us of the seven deadly sins
Should first sort out the basic food position
Then start your preaching, that's where it begins
You lot, who preach restraint and watch your waist as well
Should learn, for once, the way the world is run
However much you twist, or whatever lies that you tell
Food is the first thing, morals follow on
So first make sure that those who are now starving get proper helpings,
when we all start carving What keeps mankind alive?
What keeps mankind alive?
The fact that millions are daily tortured, stifled, punished,
silenced and oppressed
Mankind can keep alive thanks to its brilliance in keeping its humanity repressed
And for once you must try not to shirk the facts
Mankind is kept alive
by bestial acts!
Written by: Original words by Bertolt Brecht
Translation by Ralph Manheim and John Willett
To purge us of the seven deadly sins
Should first sort out the basic food position
Then start your preaching, that's where it begins
You lot, who preach restraint and watch your waist as well
Should learn, for once, the way the world is run
However much you twist, or whatever lies that you tell
Food is the first thing, morals follow on
So first make sure that those who are now starving get proper helpings,
when we all start carving What keeps mankind alive?
What keeps mankind alive?
The fact that millions are daily tortured, stifled, punished,
silenced and oppressed
Mankind can keep alive thanks to its brilliance in keeping its humanity repressed
And for once you must try not to shirk the facts
Mankind is kept alive
by bestial acts!
Written by: Original words by Bertolt Brecht
Translation by Ralph Manheim and John Willett
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
04-07-23
15:02
Pedro lives out of the Wilshire Hotel
He looks out a window without glass
The walls are made of cardboard, newspapers on his feet
And his father beats him 'cause he's too tired to beg
He's got nine brothers and sisters
They're brought up on their knees
It's hard to run when a coat hanger beats you on the thighs
Pedro dreams of being older and killing the old man
But that's a slim chance, he's going to the boulevard
He's gonna end up on the dirty boulevard
He's going out to the dirty boulevard
He's going down to the dirty boulevard
This room cost $2, 000 dollars a month
You can believe it, man, it's true
Somewhere a landlord's laughing 'til he wets his pants
No one dreams of being a doctor or a lawyer or anything
They dream of dealing on the dirty boulevard
"Give me your hungry, your tired, your poor, I'll piss on 'em"
That's what the statue of bigotry says
Your poor huddled masses, let's club 'em to death
And get it over with and just dump 'em on the boulevard
Get 'em out on the dirty boulevard
Going out to the dirty boulevard
They're going down on the dirty boulevard
Going out...
Outside it's a bright night, there's an opera at Lincoln Center
Movie stars arrive by limousine
The klieg lights shoot up over the skyline of Manhattan
But the lights are out on the mean streets
A small kid stands by the Lincoln Tunnel
He is selling plastic roses for a buck
The traffic's backed up to 39th street
The TV whores are calling the cops out for a suck
And back at the Wilshire, Pedro sits there dreaming
He's found a book on magic in a garbage can
He looks at the pictures and stares up at the cracked ceiling
"At the count of three, " he says, "I hope I can disappear"
And fly, fly away from this dirty boulevard
I want to fly from dirty boulevard
I wanna fly from dirty boulevard
I want to fly, fly, fly, fly from dirty boulevard
I wanna fly away
I wanna fly
Fly, fly away
I wanna fly
Fly, fly away
fly, fly away
(Fly, fly, fly away) fly away (I wanna fly away)
(Fly, fly, fly away) I wanna fly, I'm gonna fly away
https://en.wikipedia.org/wiki/Dirty_Blvd.
He looks out a window without glass
The walls are made of cardboard, newspapers on his feet
And his father beats him 'cause he's too tired to beg
He's got nine brothers and sisters
They're brought up on their knees
It's hard to run when a coat hanger beats you on the thighs
Pedro dreams of being older and killing the old man
But that's a slim chance, he's going to the boulevard
He's gonna end up on the dirty boulevard
He's going out to the dirty boulevard
He's going down to the dirty boulevard
This room cost $2, 000 dollars a month
You can believe it, man, it's true
Somewhere a landlord's laughing 'til he wets his pants
No one dreams of being a doctor or a lawyer or anything
They dream of dealing on the dirty boulevard
"Give me your hungry, your tired, your poor, I'll piss on 'em"
That's what the statue of bigotry says
Your poor huddled masses, let's club 'em to death
And get it over with and just dump 'em on the boulevard
Get 'em out on the dirty boulevard
Going out to the dirty boulevard
They're going down on the dirty boulevard
Going out...
Outside it's a bright night, there's an opera at Lincoln Center
Movie stars arrive by limousine
The klieg lights shoot up over the skyline of Manhattan
But the lights are out on the mean streets
A small kid stands by the Lincoln Tunnel
He is selling plastic roses for a buck
The traffic's backed up to 39th street
The TV whores are calling the cops out for a suck
And back at the Wilshire, Pedro sits there dreaming
He's found a book on magic in a garbage can
He looks at the pictures and stares up at the cracked ceiling
"At the count of three, " he says, "I hope I can disappear"
And fly, fly away from this dirty boulevard
I want to fly from dirty boulevard
I wanna fly from dirty boulevard
I want to fly, fly, fly, fly from dirty boulevard
I wanna fly away
I wanna fly
Fly, fly away
I wanna fly
Fly, fly away
fly, fly away
(Fly, fly, fly away) fly away (I wanna fly away)
(Fly, fly, fly away) I wanna fly, I'm gonna fly away
https://en.wikipedia.org/wiki/Dirty_Blvd.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
23-06-23
14:12
You will not be able to stay home, brother
You will not be able to plug in, turn on and cop out
You will not be able to lose yourself on skag
And skip out for beer during commercials, because
The revolution will not be televised
The revolution will not be televised
The revolution will not be brought to you
By Xerox in four parts without commercial interruptions
The revolution will not show you pictures of Nixon blowing a bugle
And leading a charge by John Mitchell, General Abrams, and Spiro Agnew
To eat hog maws confiscated from a Harlem sanctuary
The revolution will not be televised
The revolution will not be brought to you by the Schaefer Award Theatre
And will not star Natalie Woods and Steve McQueen or Bullwinkle and Julia
The revolution will not give your mouth sex appeal
The revolution will not get rid of the nubs
The revolution will not make you look five pounds thinner, because
The revolution will not be televised, brother
There will be no pictures of you and Willie Mae
Pushing that shopping cart down the block on the dead run
Or trying to slide that color TV into a stolen ambulance
NBC will not be able predict the winner
At 8:32 on report from twenty-nine districts
The revolution will not be televised
There will be no pictures of pigs shooting down brothers on the instant replay
There will be no pictures of pigs shooting down brothers on the instant replay
There will be no pictures of Whitney Young
Being run out of Harlem on a rail with a brand new process
There will be no slow motion or still lifes of Roy Wilkins
Strolling through Watts in a red, black, and green liberation jumpsuit
That he has been saving for just the proper occasion
Green Acres, Beverly Hillbillies, and Hooterville Junction
Will no longer be so damn relevant
And women will not care if Dick finally got down with Jane
On Search for Tomorrow
Because black people will be in the street looking for a brighter day
The revolution will not be televised
There will be no highlights on the eleven o'clock news
And no pictures of hairy armed women liberationists
And Jackie Onassis blowing her nose
The theme song will not be written by Jim Webb or Francis Scott Keys
Nor sung by Glen Campbell, Tom Jones, Johnny Cash
Engelbert Humperdinck, or The Rare Earth
The revolution will not be televised
The revolution will not be right back
After a message about a white tornado
White lightning, or white people
You will not have to worry about a dove in your bedroom
The tiger in your tank, or the giant in your toilet bowl
The revolution will not go better with Coke
The revolution will not fight germs that may cause bad breath
The revolution will put you in the driver's seat
The revolution will not be televised
Will not be televised
Will not be televised
Will not be televised
The revolution will be no re-run, brothers
The revolution will be live
Scott-Heron is essentially saying that freedom is not a spectator sport: you will not be able to sit at home and expect progress to come knocking, you will not see progress in the mainstream media, and you will not be able to rely on social or political leaders to give you your freedom. Instead, you will have to be strong, courageous, hopeful, and most importantly, educated, to finally earn your freedom from the racism running rampant amongst all of the institutions in the United States. It was as true in the 60s/70s as it is today: the revolution will not be televised.
https://en.wikipedia.org/wiki/Gil_Scott-Heron
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
20-06-23
16:08
WH Auden: If I could tell you
Time will say nothing but I told you so,
Time only knows the price we have to pay;
If I could tell you I would let you know.
If we should weep when clowns put on their show,
If we should stumble when musicians play,
Time will say nothing but I told you so.
There are no fortunes to be told, although,
Because I love you more than I can say,
If I could tell you I would let you know.
The winds must come from somewhere when they blow,
There must be reasons why the leaves decay;
Time will say nothing but I told you so.
Perhaps the roses really want to grow,
The vision seriously intends to stay;
If I could tell you I would let you know.
Suppose all the lions get up and go,
And all the brooks and soldiers run away;
Will Time say nothing but I told you so?
If I could tell you I would let you know.
https://en.wikipedia.org/wiki/W._H._Auden
Time will say nothing but I told you so,
Time only knows the price we have to pay;
If I could tell you I would let you know.
If we should weep when clowns put on their show,
If we should stumble when musicians play,
Time will say nothing but I told you so.
There are no fortunes to be told, although,
Because I love you more than I can say,
If I could tell you I would let you know.
The winds must come from somewhere when they blow,
There must be reasons why the leaves decay;
Time will say nothing but I told you so.
Perhaps the roses really want to grow,
The vision seriously intends to stay;
If I could tell you I would let you know.
Suppose all the lions get up and go,
And all the brooks and soldiers run away;
Will Time say nothing but I told you so?
If I could tell you I would let you know.
https://en.wikipedia.org/wiki/W._H._Auden
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
16-06-23
16:19
https://en.wikipedia.org/wiki/Sam_Shepard"I hate endings. Just detest them. Beginnings are definitely the most exciting, middles are perplexing and endings are a disaster. … The temptation towards resolution, towards wrapping up the package, seems to me a terrible trap. Why not be more honest with the moment? The most authentic endings are the ones which are already revolving towards another beginning. That’s genius."
Sam Shepard
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
07-06-23
13:45
Psychopathia Sexualis
I'm in love with a horse that comes from Dallas
Poor neurotica me!
When my family found out they raised the roof
'Cause I bought a ring to fit her hoof
Poor brain, the size of a pea
She looked so nice against the rail
With her pretty long legs and her pony tail
I guess against convention I'll never win
I'll probably end up in the loony bin
But in my heart I'll always be free
The head shrinker said my societal concept had been
Warped by an Oedipus Rex
Which caused me to hate the opposite sex
But what he doesn't know is that my second wife
Was a ten pound goose named Dex
I'm paranoid and subliminated
In love with a horse that ain't been spaded
Traumatic scene please let me be
I been hypnotized, tranquilized, analyzed, rationalized
Taken every pill from Seconal to Dexamyl
Sitting with my wife necking in the dark
And knowing her ex-lovers are running at Hollywood Park
Can be a bug I will admit
But it's all made up when i see her running around the house
In a negligee, brace and bit
Like most young couples we had our fights
Deciding what's fair about her rights
We finally got adjusted and I was boss
When I woke one mornig and on the lawn I found a firey cross
The Ku Klux Klan said we had to get out that day
"Move everything! Lock, stock, horse and carriage!"
The Klan wouldn't stand for no mixed marriage
So I'm feeling blue
Ain't got a penny in my pocket
We're gonna volunteer for a satellite rocket
So me and her can sit and spoon
And visit my first wife
Who jumped over the moon
https://en.wikipedia.org/wiki/Lenny_Bruce
I'm in love with a horse that comes from Dallas
Poor neurotica me!
When my family found out they raised the roof
'Cause I bought a ring to fit her hoof
Poor brain, the size of a pea
She looked so nice against the rail
With her pretty long legs and her pony tail
I guess against convention I'll never win
I'll probably end up in the loony bin
But in my heart I'll always be free
The head shrinker said my societal concept had been
Warped by an Oedipus Rex
Which caused me to hate the opposite sex
But what he doesn't know is that my second wife
Was a ten pound goose named Dex
I'm paranoid and subliminated
In love with a horse that ain't been spaded
Traumatic scene please let me be
I been hypnotized, tranquilized, analyzed, rationalized
Taken every pill from Seconal to Dexamyl
Sitting with my wife necking in the dark
And knowing her ex-lovers are running at Hollywood Park
Can be a bug I will admit
But it's all made up when i see her running around the house
In a negligee, brace and bit
Like most young couples we had our fights
Deciding what's fair about her rights
We finally got adjusted and I was boss
When I woke one mornig and on the lawn I found a firey cross
The Ku Klux Klan said we had to get out that day
"Move everything! Lock, stock, horse and carriage!"
The Klan wouldn't stand for no mixed marriage
So I'm feeling blue
Ain't got a penny in my pocket
We're gonna volunteer for a satellite rocket
So me and her can sit and spoon
And visit my first wife
Who jumped over the moon
https://en.wikipedia.org/wiki/Lenny_Bruce
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
02-06-23
17:09
Sunflower Sutra
BY ALLEN GINSBERGI walked on the banks of the tincan banana dock and sat down under the huge shade of a Southern Pacific locomotive to look at the sunset over the box house hills and cry.
Jack Kerouac sat beside me on a busted rusty iron pole, companion, we thought the same thoughts of the soul, bleak and blue and sad-eyed, surrounded by the gnarled steel roots of trees of machinery.
The oily water on the river mirrored the red sky, sun sank on top of final Frisco peaks, no fish in that stream, no hermit in those mounts, just ourselves rheumy-eyed and hung-over like old bums on the riverbank, tired and wily.
Look at the Sunflower, he said, there was a dead gray shadow against the sky, big as a man, sitting dry on top of a pile of ancient sawdust
—I rushed up enchanted—it was my first sunflower, memories of Blake—my visions—Harlem
and Hells of the Eastern rivers, bridges clanking Joes Greasy Sandwiches, dead baby carriages, black treadless tires forgotten and unretreaded, the poem of the riverbank, condoms & pots, steel knives, nothing stainless, only the dank muck and the razor-sharp artifacts passing into the past—
and the gray Sunflower poised against the sunset, crackly bleak and dusty with the smut and smog and smoke of olden locomotives in its eye
corolla of bleary spikes pushed down and broken like a battered crown, seeds fallen out of its face, soon-to-be-toothless mouth of sunny air, sunrays obliterated on its hairy head like a dried wire spiderweb,
leaves stuck out like arms out of the stem, gestures from the sawdust root, broke pieces of plaster fallen out of the black twigs, a dead fly in its ear,
Unholy battered old thing you were, my sunflower O my soul, I loved you then!
The grime was no man’s grime but death and human locomotives,
all that dress of dust, that veil of darkened railroad skin, that smog of cheek, that eyelid of black mis’ry, that sooty hand or phallus or protuberance of artificial worse-than-dirt—industrial—modern—all that civilization spotting your crazy golden crown
and those blear thoughts of death and dusty loveless eyes and ends and withered roots below, in the home-pile of sand and sawdust, rubber dollar bills, skin of machinery, the guts and innards of the weeping coughing car, the empty lonely tincans with their rusty tongues alack, what more could I name, the smoked ashes of some cock cigar, the cunts of wheelbarrows and the milky breasts of cars, wornout asses out of chairs & sphincters of dynamos
—all these
entangled in your mummied roots—and you there standing before me in the sunset, all your glory in your form!
A perfect beauty of a sunflower! a perfect excellent lovely sunflower existence! a sweet natural eye to the new hip moon, woke up alive and excited grasping in the sunset shadow sunrise golden monthly breeze!
How many flies buzzed round you innocent of your grime, while you cursed the heavens of the railroad and your flower soul?
Poor dead flower? when did you forget you were a flower? when did you look at your skin and decide you were an impotent dirty old locomotive? the ghost of a locomotive? the specter and shade of a once powerful mad American locomotive?
You were never no locomotive, Sunflower, you were a sunflower!
And you Locomotive, you are a locomotive, forget me not!
So I grabbed up the skeleton thick sunflower and stuck it at my side like a scepter,
and deliver my sermon to my soul, and Jack’s soul too, and anyone who’ll listen,
—We’re not our skin of grime, we’re not dread bleak dusty imageless locomotives, we’re golden sunflowers inside, blessed by our own seed & hairy naked accomplishment-bodies growing into mad black formal sunflowers in the sunset, spied on by our own eyes under the shadow of the mad locomotive riverbank sunset Frisco hilly tincan evening sitdown vision.
Berkeley, 1955
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
01-06-23
15:40
Ω σκληρέ ήλιε της αττικής
δεν είσαι ακριβώς αυτό που επιθυμώ
ούτε η γιορτή των ματιών μου
Τριγυρνάς σαν φιλόδοξος πράκτορας
Οι εμπρηστές τρίβουν τα χέρια τους
Η κυβέρνηση ποστάρει Οδυσσέα Ελύτη
Τρελαμένοι ρεπόρτερ σαν ιδρωμένοι κολίγοι
γράφουν ύμνους για τη γραμμή εκκένωσης
εμβατήρια για το πυροσβεστικό σώμα
Κουνέλια τρέχουν να κρυφτούν
κάτω απ’ τη χαρά του βάρβαρου οίστρου σου
Ήλιε σκληρέ της αττικής
κάψε το καζίνο της Πάρνηθας
κάψε τα μαγιό και τις πετσέτες
πυρπόλησε τις αβέβαιες λαθροχειρίες της νιότης μου
ακόμα και την ποίηση που ανακάλυψα πάνω στην τύφλα μου
Τ’ αστέρι εκείνο αυτό το σκότος προμηνούσε
Εκατομμύρια πίτσες καταναλώθηκαν απόψε στην αττική
Οι πυροσβέστες ξέρουν πως η σιωπή κερδίζει το παιχνίδι
Πως το Ισραήλ θα κόψει το λαρύγγι του καύσωνα
γιατί ο θεός αργεί και το Ισραήλ ξέρει να βοηθά το θεό
όταν τα πάντα γύρω είναι φωτεινά
και η γη μαλακή για το φτυάρι
Άλλα ζώα θα γεννηθούν
Νέες ιδέες θα γκρεμίσουν την πόλη
Νέρωνες οικοδομικοί συνεταιρισμοί
Κι άλλα παιδιά που φεύγουν κυνηγημένα απ’ την επαρχία
ψάχνουν τα ενοικιαστήρια
για να βρουν μια τρύπα να ξεψυχήσουν
κρατώντας στο χέρι το μεγάλο πτυχίο
το φευγιό απ’ το σπίτι
Ήλιε της Αττικής πάνω από τουριστικά σχέδια
από βιοτεχνίες και σπιρτόκουτα
από ασθένειες φόνους καυγάδες για το σεξ
δίκες πρώην ευτυχισμένων ζευγαριών
που τώρα κόβουν τα παιδιά τους στα δυο
κάνοντας πικνίκ δίπλα σε νεκρές χελώνες
πνίγοντας ζεστές σφήκες μες στις παγωμένες γκαζόζες
Τι νόημα θα είχε ο θάνατος αν δεν ήταν οικείος
Η τέφρα και ο άνεμος
Τι νόημα θα είχε η ψυχανάλυση δίχως δράματα
Ναι ήλιε σκληρέ της αττικής
ήμασταν συνεταίροι σε μια επιχείρηση που δεν πήγε καλά
Μικρά κοπάδια πάνε τώρα για προσκύνημα
Η άγρια φύση θα ημερέψει κι άλλο
Και τούτα τα παραπήγματα της κόλασης
θα γίνουν παιδικές χαρές κι εκπτωτικά χωριά
οι τελευταίοι δρόμοι της αγάπης και του κέρδους
Ήλιε με τη λάμψη της ποίησης και της σκληρής σήψης
Είμαι ο πρόσφυγας του στρατού της μοχθηρίας
Είμαι ο πρόσφυγας του πολέμου και των ανέμων
ο πρόσφυγας του μεγάλου έρωτα
Το θύμα περιμένει το θεό η γη περιμένει βροχή
Πάρε μια πέτρα και βάλτην εδώ
Όπου τόπος και τάφος
Ήλιε οι φτωχοί σβήνουν με κουβάδες τη φωτιά
όμως καμιά φωτιά δεν σβήνει με κουβάδες
Οι μεγάλες φωτιές σβήνουν μόνο με περίστροφα
Ήλιε που ξυπνάς γυμνός και ανήθικος
βγάζουν λεφτά από σένα οι βιομηχανίες
σε γιορτάζουν οι καπιταλιστές και σε παντρεύονται
Ήλιε η φήμη σου μόνο κυβερνά
Το φεγγάρι και τά έμμηνα έρχονται δεύτερα
οι κύκλοι όλοι που σε μιμούνται
Ήλιε σκληρέ της Αττικής
σκλάβοι από άλλες χώρες θα έρθουν να σιδερώσουν μπετά
Νυφούλες θα’ ρθουν να σου χαϊδέψουν το δέρμα
Χωρίς εσένα ούτε πόνος ούτε πάρτι στην παραλία.
δεν είσαι ακριβώς αυτό που επιθυμώ
ούτε η γιορτή των ματιών μου
Τριγυρνάς σαν φιλόδοξος πράκτορας
Οι εμπρηστές τρίβουν τα χέρια τους
Η κυβέρνηση ποστάρει Οδυσσέα Ελύτη
Τρελαμένοι ρεπόρτερ σαν ιδρωμένοι κολίγοι
γράφουν ύμνους για τη γραμμή εκκένωσης
εμβατήρια για το πυροσβεστικό σώμα
Κουνέλια τρέχουν να κρυφτούν
κάτω απ’ τη χαρά του βάρβαρου οίστρου σου
Ήλιε σκληρέ της αττικής
κάψε το καζίνο της Πάρνηθας
κάψε τα μαγιό και τις πετσέτες
πυρπόλησε τις αβέβαιες λαθροχειρίες της νιότης μου
ακόμα και την ποίηση που ανακάλυψα πάνω στην τύφλα μου
Τ’ αστέρι εκείνο αυτό το σκότος προμηνούσε
Εκατομμύρια πίτσες καταναλώθηκαν απόψε στην αττική
Οι πυροσβέστες ξέρουν πως η σιωπή κερδίζει το παιχνίδι
Πως το Ισραήλ θα κόψει το λαρύγγι του καύσωνα
γιατί ο θεός αργεί και το Ισραήλ ξέρει να βοηθά το θεό
όταν τα πάντα γύρω είναι φωτεινά
και η γη μαλακή για το φτυάρι
Άλλα ζώα θα γεννηθούν
Νέες ιδέες θα γκρεμίσουν την πόλη
Νέρωνες οικοδομικοί συνεταιρισμοί
Κι άλλα παιδιά που φεύγουν κυνηγημένα απ’ την επαρχία
ψάχνουν τα ενοικιαστήρια
για να βρουν μια τρύπα να ξεψυχήσουν
κρατώντας στο χέρι το μεγάλο πτυχίο
το φευγιό απ’ το σπίτι
Ήλιε της Αττικής πάνω από τουριστικά σχέδια
από βιοτεχνίες και σπιρτόκουτα
από ασθένειες φόνους καυγάδες για το σεξ
δίκες πρώην ευτυχισμένων ζευγαριών
που τώρα κόβουν τα παιδιά τους στα δυο
κάνοντας πικνίκ δίπλα σε νεκρές χελώνες
πνίγοντας ζεστές σφήκες μες στις παγωμένες γκαζόζες
Τι νόημα θα είχε ο θάνατος αν δεν ήταν οικείος
Η τέφρα και ο άνεμος
Τι νόημα θα είχε η ψυχανάλυση δίχως δράματα
Ναι ήλιε σκληρέ της αττικής
ήμασταν συνεταίροι σε μια επιχείρηση που δεν πήγε καλά
Μικρά κοπάδια πάνε τώρα για προσκύνημα
Η άγρια φύση θα ημερέψει κι άλλο
Και τούτα τα παραπήγματα της κόλασης
θα γίνουν παιδικές χαρές κι εκπτωτικά χωριά
οι τελευταίοι δρόμοι της αγάπης και του κέρδους
Ήλιε με τη λάμψη της ποίησης και της σκληρής σήψης
Είμαι ο πρόσφυγας του στρατού της μοχθηρίας
Είμαι ο πρόσφυγας του πολέμου και των ανέμων
ο πρόσφυγας του μεγάλου έρωτα
Το θύμα περιμένει το θεό η γη περιμένει βροχή
Πάρε μια πέτρα και βάλτην εδώ
Όπου τόπος και τάφος
Ήλιε οι φτωχοί σβήνουν με κουβάδες τη φωτιά
όμως καμιά φωτιά δεν σβήνει με κουβάδες
Οι μεγάλες φωτιές σβήνουν μόνο με περίστροφα
Ήλιε που ξυπνάς γυμνός και ανήθικος
βγάζουν λεφτά από σένα οι βιομηχανίες
σε γιορτάζουν οι καπιταλιστές και σε παντρεύονται
Ήλιε η φήμη σου μόνο κυβερνά
Το φεγγάρι και τά έμμηνα έρχονται δεύτερα
οι κύκλοι όλοι που σε μιμούνται
Ήλιε σκληρέ της Αττικής
σκλάβοι από άλλες χώρες θα έρθουν να σιδερώσουν μπετά
Νυφούλες θα’ ρθουν να σου χαϊδέψουν το δέρμα
Χωρίς εσένα ούτε πόνος ούτε πάρτι στην παραλία.
Νέες προσφωνήσεις για τον σκληρό Ήλιο της αττικής
Aν. ΑντωνάκοςNascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
30-05-23
14:11
All lyrics by Allen Ginsberg
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
27-05-23
00:49
This 5-minute film by Robert Frank was no doubt shot around the time Frank was working with Alfred Leslie on the Beat classic 'Pull My Daisy' featuring Jack Kerouac & Allen Ginsberg. In this short clip we see Lucien Carr & his wife Francesca & their three sons Simon, Caleb & Ethan as well as Mary Frank with her & Robert's children Pablo & Andrea.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
24-05-23
17:31
Initially in a letter to Allen, written June 21 1960, and appearing in The Yage Letters, andredacted to appear as part of the first chapter of Nova Express the spoken version (from which the following transcription is taken) appeared on the 1981 Industrial Records release (spearheaded by Genesis P. Orridge, now Genesis Breyer P.Orridge), Nothing Here Now But The Recordings- The Last Words of Hassan Sabbah
The Last Words of Hassan Sabbah
Oiga amigos! Oiga amigos! Paco! Enrique!
Last words of Hassan Sabbah,
The Old Man of the Mountain!
Listen to my last words, anywhere!
Listen all you boards, governments, syndicates, nations of the world,
And you, powers behind what filth deals consummated in what lavatory,
To take what is not yours,
To sell out your sons forever! To sell the ground from unborn feet
forever.
I bear no sick words junk words love words forgive words from Jesus.
I have not come to explain or tidy up.
What am I doing over here with the workers, the gooks, the apes, the
dogs, the errand boys, the human animals?
Why don’t I come over with the board, and drink coca-cola and make it?
Explain how the blood, and bones, and brains of a hundred million
more or less gooks went down the drain in green piss!
so you on the boards could use bodies, and minds, and souls that
were not yours, are not yours, and never will be yours.
You have the wrong name and the wrong number!
Mr Luce Getty Lee Rockefeller
Don’t let them see us, don’t tell them what we are doing!
Not the cancer deal with the Venusians, not the green deal –
don’t let that out,
disaster, automatic disaster.
Crab men! Tape-worms! Intestinal parasites!
Like Burroughs, that proud American name?
Proud of what exactly? Would you all like to see exactly what
Burroughs has to be proud of?
The Mayan Caper, the Centipede Hype,
Short-time racket, the Heavy-metal gimmick?
All right, Mister Burroughs, who bears my name and my words buried
all the way
for all to see,
in Times Square, in Piccadilly,
Play it all, play it all, play it all back!
Pay it all, pay it all, pay it all back!
Listen to my last word, any word
Listen, if you value the bodies which you would sell
all souls forever, short time,
minutes to go, blue heavy-metal people –
don’t let that out,
Are these the words of the all powerful boards, syndicates,
of the earth?
The great banking families, French, English, American,
squeezing the air.
You want Hassan Sabbah to explain that,
to tidy that up.
You have the wrong name and the wrong number.
for this you have sold your sons forever?
the ground from unborn feet forever
And you want the name of Hassan Sabbah on your filth deals
To sell out the unborn?
I rub out all the formulaes and directives of the Elders of Minraud forever
I rub out the word forever.
https://www.phinnweb.org/neuro/assassins.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Hasan-i_Sabbah
https://www.alamut.com/subj/ideologies/alamut/secDoctrines.html
https://www.phinnweb.org/neuro/assassins2.html
The Last Words of Hassan Sabbah
Oiga amigos! Oiga amigos! Paco! Enrique!
Last words of Hassan Sabbah,
The Old Man of the Mountain!
Listen to my last words, anywhere!
Listen all you boards, governments, syndicates, nations of the world,
And you, powers behind what filth deals consummated in what lavatory,
To take what is not yours,
To sell out your sons forever! To sell the ground from unborn feet
forever.
I bear no sick words junk words love words forgive words from Jesus.
I have not come to explain or tidy up.
What am I doing over here with the workers, the gooks, the apes, the
dogs, the errand boys, the human animals?
Why don’t I come over with the board, and drink coca-cola and make it?
Explain how the blood, and bones, and brains of a hundred million
more or less gooks went down the drain in green piss!
so you on the boards could use bodies, and minds, and souls that
were not yours, are not yours, and never will be yours.
You have the wrong name and the wrong number!
Mr Luce Getty Lee Rockefeller
Don’t let them see us, don’t tell them what we are doing!
Not the cancer deal with the Venusians, not the green deal –
don’t let that out,
disaster, automatic disaster.
Crab men! Tape-worms! Intestinal parasites!
Like Burroughs, that proud American name?
Proud of what exactly? Would you all like to see exactly what
Burroughs has to be proud of?
The Mayan Caper, the Centipede Hype,
Short-time racket, the Heavy-metal gimmick?
All right, Mister Burroughs, who bears my name and my words buried
all the way
for all to see,
in Times Square, in Piccadilly,
Play it all, play it all, play it all back!
Pay it all, pay it all, pay it all back!
Listen to my last word, any word
Listen, if you value the bodies which you would sell
all souls forever, short time,
minutes to go, blue heavy-metal people –
don’t let that out,
Are these the words of the all powerful boards, syndicates,
of the earth?
The great banking families, French, English, American,
squeezing the air.
You want Hassan Sabbah to explain that,
to tidy that up.
You have the wrong name and the wrong number.
for this you have sold your sons forever?
the ground from unborn feet forever
And you want the name of Hassan Sabbah on your filth deals
To sell out the unborn?
I rub out all the formulaes and directives of the Elders of Minraud forever
I rub out the word forever.
https://www.phinnweb.org/neuro/assassins.html
https://en.wikipedia.org/wiki/Hasan-i_Sabbah
https://www.alamut.com/subj/ideologies/alamut/secDoctrines.html
https://www.phinnweb.org/neuro/assassins2.html
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
14-05-23
19:53
“I am my mother’s son. All other identities are artificial and recent.
Naked, basic, actually, I am my mother’s son. I emerged from her womb and set out on this earth. The earth gave me another identity, that of name, personality, appearance, character, and spirit.
The earth is my grandmother; I am the earth’s grandson.
The way I comb my hair today has nothing to do with myself, who am my mother’s son and the earth’s grandson. I am put on this earth to prove that I am my mother’s son.
I am also on this earth, my grandmother, to be her spokesman, in my chosen and natural way. The earth owns the least to myself; she shall take me back, and my mother too. We have proven the earth’s truth and meaning, which is, simply life and death."
Jack Kerouac: Collected Poems
Naked, basic, actually, I am my mother’s son. I emerged from her womb and set out on this earth. The earth gave me another identity, that of name, personality, appearance, character, and spirit.
The earth is my grandmother; I am the earth’s grandson.
The way I comb my hair today has nothing to do with myself, who am my mother’s son and the earth’s grandson. I am put on this earth to prove that I am my mother’s son.
I am also on this earth, my grandmother, to be her spokesman, in my chosen and natural way. The earth owns the least to myself; she shall take me back, and my mother too. We have proven the earth’s truth and meaning, which is, simply life and death."
Jack Kerouac: Collected Poems
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
02-05-23
21:33
“I am living with these pigs, with these horses and with these cows.
Every day I have to look at their blank eyes, their stupid bellies.
They call themselves by the names of various nationalities. As if that would make any difference!
Germans, French, Italians, Croatians, Russians, Poles, and other animals.
Thank you for the pleasure!
I love animals, but only real animals.
I love animals who do not pretend to be humans.
You should look, sometimes, into the eyes of real cows. They are serene, quiet, round. They are good, so good. Like medicine.
I like being with cows. I have spent much of my life with them. They do not know greed, they do not play politics. I love them.
Protect me from human beings!
Let me live with cows!
I'll live as a shepherd, if that's the only way.
You are driving me out of my mind, you, the Thinking Animals!”
Jonas Mekas
Every day I have to look at their blank eyes, their stupid bellies.
They call themselves by the names of various nationalities. As if that would make any difference!
Germans, French, Italians, Croatians, Russians, Poles, and other animals.
Thank you for the pleasure!
I love animals, but only real animals.
I love animals who do not pretend to be humans.
You should look, sometimes, into the eyes of real cows. They are serene, quiet, round. They are good, so good. Like medicine.
I like being with cows. I have spent much of my life with them. They do not know greed, they do not play politics. I love them.
Protect me from human beings!
Let me live with cows!
I'll live as a shepherd, if that's the only way.
You are driving me out of my mind, you, the Thinking Animals!”
Jonas Mekas
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
28-04-23
17:50
Diamond sounds
Gentle without bounds.
What I hear in heaven is what I hear on earth.
Jack Kerouac
https://www.britannica.com/biography/Jack-Kerouac/Legacy
-
Kerouac sings renditions of Jazz hits from the 1920s, 1930s, and 1940s alongside songs and poems of his own composition.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
14-04-23
16:44
In the morning
After taking cold shower
—-what a mistake—-
I look at the mirror.
There, a funny guy,
Grey hair, white beard, wrinkled skin,
—-what a pity—-
Poor, dirty, old man,
He is not me, absolutely not.
Land and life
Fishing in the ocean
Sleeping in the desert with stars
Building a shelter in the mountains
Farming the ancient way
Singing with coyotes
Singing against nuclear war—
I’ll never be tired of life.
Now I’m seventeen years old,
Very charming young man.
I sit quietly in lotus position,
Meditating, meditating for nothing.
https://en.wikipedia.org/wiki/Nanao_Sakaki
After taking cold shower
—-what a mistake—-
I look at the mirror.
There, a funny guy,
Grey hair, white beard, wrinkled skin,
—-what a pity—-
Poor, dirty, old man,
He is not me, absolutely not.
Land and life
Fishing in the ocean
Sleeping in the desert with stars
Building a shelter in the mountains
Farming the ancient way
Singing with coyotes
Singing against nuclear war—
I’ll never be tired of life.
Now I’m seventeen years old,
Very charming young man.
I sit quietly in lotus position,
Meditating, meditating for nothing.
Suddenly a voice comes to me:
“To stay young,
To save the world,
Break the mirror.”
—Nanao Sakaki
“To stay young,
To save the world,
Break the mirror.”
—Nanao Sakaki
https://en.wikipedia.org/wiki/Nanao_Sakaki
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
11-04-23
14:48
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
31-03-23
12:53
I wonder why our life must quiver between beauty and guilt, consummation and sadness, desire and regret, immortality and tattered moments unknowable, truth and beautiful meaningful lies."
Jack Kerouac, Windblown World: The Journals of Jack Kerouac 1947-1954
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
22-03-23
13:08
“I just sit. Or I walk and walk.
Or I stand somewhere looking at one spot.
And it seems to me as I stand here that I am totally disconnected from the rest of the world around me. Nothing, absolutely nothing connects me with it.
The world around me goes on being busy, conducts its wars, enslaves countries, kills people, tortures. The real world...
My life till now seems to have slipped through this real world without participating in it, without caring about it, without any connection to it. Even when I was in the very middle of it, I wasn't really there.
My only life connection is in these scribbles.
Here I stand, this moment, now, with my arms hanging down, the shoulders fallen, eyes on the floor, beginning my life from point zero.
I don't want to connect myself to this world.
I am searching for another world to which it would be worth connecting myself.”
Jonas Mekas, I Had Nowhere to Go
https://el.wikipedia.org/wiki/Τζόνας_Μέκας
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
15-03-23
16:21
Oh Raphael. Guardian angel. In love and crime
all things move in sevens. seven compartments
in the heart. the seven elaborate temptations.
seven devils cast from Mary Magdalene whore
of Christ. the seven marvelous voyages of Sinbad.
sin/bad. And the number seven branded forever
on the forehead of Cain. The first inspired man.
The father of desire and murder. But his was not
the first ecstasy. Consider his mother.
Eve’s was the crime of curiosity. As the saying
goes: it killed the pussy. One bad apple spoiled
the whole shot. But be sure it was no apple.
An apple looks like an ass. It’s fags’ fruit.
It must have been a tomato.
Or better yet. A mango.
She bit. Must we blame her. abuse her.
poor sweet bitch. perhaps there’s more to the story.
think of Satan as some stud.
maybe her knees were open.
satan snakes between them.
they open wider
snakes up her thighs
rubs against her for a while
more than the tree of knowledge was about
to be eaten…she shudders her first shudder
pleasure pleasure garden
was she sorry
are we ever girls
was she a good lay
god only knows
all things move in sevens. seven compartments
in the heart. the seven elaborate temptations.
seven devils cast from Mary Magdalene whore
of Christ. the seven marvelous voyages of Sinbad.
sin/bad. And the number seven branded forever
on the forehead of Cain. The first inspired man.
The father of desire and murder. But his was not
the first ecstasy. Consider his mother.
Eve’s was the crime of curiosity. As the saying
goes: it killed the pussy. One bad apple spoiled
the whole shot. But be sure it was no apple.
An apple looks like an ass. It’s fags’ fruit.
It must have been a tomato.
Or better yet. A mango.
She bit. Must we blame her. abuse her.
poor sweet bitch. perhaps there’s more to the story.
think of Satan as some stud.
maybe her knees were open.
satan snakes between them.
they open wider
snakes up her thighs
rubs against her for a while
more than the tree of knowledge was about
to be eaten…she shudders her first shudder
pleasure pleasure garden
was she sorry
are we ever girls
was she a good lay
god only knows
seventh heaven
By: Patti Smith
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
18-02-23
15:36
Today and tomorrow, and yesterday, too
The flowers are dyin' like all things do
Follow me close, I'm going to Balian Bali
I'll lose my mind if you don't come with me
I fuss with my hair, and I fight blood feuds
I contain multitudes
Got a tell-tale heart, like Mr. Poe
Got skeletons in the walls of people you know
I'll drink to the truth and the things we said
I'll drink to the man that shares your bed
I paint landscapes, and I paint nudes
I contain multitudes
Red Cadillac and a black mustache
Rings on my fingers that sparkle and flash
Tell me, what's next? What shall we do?
Half my soul, baby, belongs to you
I relic and I frolic with all the young dudes
I contain multitudes
I'm just like Anne Frank, like Indiana Jones
And them British bad boys, The Rolling Stones
I go right to the edge, I go right to the end
I go right where all things lost are made good again
I sing the songs of experience like William Blake
I have no apologies to make
Everything's flowing all at the same time
I live on the boulevard of crime
I drive fast cars, and I eat fast foods
I contain multitudes
Pink petal-pushers, red blue jeans
All the pretty maids, and all the old queens
All the old queens from all my past lives
I carry four pistols and two large knives
I'm a man of contradictions, I'm a man of many moods
I contain multitudes
You greedy old wolf, I'll show you my heart
But not all of it, only the hateful part
I'll sell you down the river, I'll put a price on your head
What more can I tell you? I sleep with life and death in the same bed
Get lost, madame, get up off my knee
Keep your mouth away from me
I'll keep the path open, the path in my mind
I'll see to it that there's no love left behind
I'll play Beethoven's sonatas, and Chopin's preludes
I contain multitudes
The flowers are dyin' like all things do
Follow me close, I'm going to Balian Bali
I'll lose my mind if you don't come with me
I fuss with my hair, and I fight blood feuds
I contain multitudes
Got a tell-tale heart, like Mr. Poe
Got skeletons in the walls of people you know
I'll drink to the truth and the things we said
I'll drink to the man that shares your bed
I paint landscapes, and I paint nudes
I contain multitudes
Red Cadillac and a black mustache
Rings on my fingers that sparkle and flash
Tell me, what's next? What shall we do?
Half my soul, baby, belongs to you
I relic and I frolic with all the young dudes
I contain multitudes
I'm just like Anne Frank, like Indiana Jones
And them British bad boys, The Rolling Stones
I go right to the edge, I go right to the end
I go right where all things lost are made good again
I sing the songs of experience like William Blake
I have no apologies to make
Everything's flowing all at the same time
I live on the boulevard of crime
I drive fast cars, and I eat fast foods
I contain multitudes
Pink petal-pushers, red blue jeans
All the pretty maids, and all the old queens
All the old queens from all my past lives
I carry four pistols and two large knives
I'm a man of contradictions, I'm a man of many moods
I contain multitudes
You greedy old wolf, I'll show you my heart
But not all of it, only the hateful part
I'll sell you down the river, I'll put a price on your head
What more can I tell you? I sleep with life and death in the same bed
Get lost, madame, get up off my knee
Keep your mouth away from me
I'll keep the path open, the path in my mind
I'll see to it that there's no love left behind
I'll play Beethoven's sonatas, and Chopin's preludes
I contain multitudes
Song of Myself, 51
Walt WhitmanThe past and present wilt—I have fill'd them, emptied them.
And proceed to fill my next fold of the future.
Listener up there! what have you to confide to me?
Look in my face while I snuff the sidle of evening,
(Talk honestly, no one else hears you, and I stay only a minute longer.)
Do I contradict myself?
Very well then I contradict myself,
(I am large, I contain multitudes.)
I concentrate toward them that are nigh, I wait on the door-slab.
Who has done his day's work? who will soonest be through with his supper?
Who wishes to walk with me?
Will you speak before I am gone? will you prove already too late?
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
14-02-23
14:51
Well I got a friend named Whiskey Sam
He was my boonierat buddy for a year in Nam
He said I think my country got a little off track
It took 'em twenty-five years to welcome me back
Bu, it's better than not coming back at all
Many a good man I saw fall
And even now, every time I dream
I hear the men and the monkeys in the jungle scream
Drive on, it don't mean nothin'
My children love me, and they understand
And I got a woman who knows her man
Drive on, it don't mean nothin', it don't mean nothin'
Drive on
I remember one night, Tex and me
Walked right up on 2 V.C.
But we had our 16's on rock and roll
And we separated them from their souls
I was crazy and I was wild
And I have seen the tiger smile
I spit in a bamboo viper's face
And I'd be dead, but by God's grace
Drive on, it don't mean nothin'
My children love me, and they understand
And I got a woman who knows her man
Drive on, it don't mean nothin', it don't mean nothin'
Drive on
Well, a mortar fell 20 feet away
And I carry shrapnel, to this day
I came home, but tex did not
And I can't talk about the hit he got
But I got a little limp now when I walk
And I got a little tremolo when I talk
But I finally found out who I am
I'm a walkin' talkin' miracle from vietnam
Drive on, it don't mean nothin'
My children love me, and they understand
And I got a woman who knows her man
Drive on, it don't mean nothin', it don't mean nothin'
Drive on
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
10-02-23
14:38
The Weird World
of Charles Bukowski
Story written in 1968
Stop the world, I want to get off
old Sanchez is a genius but I am the only one who knows it and it's always good to go see him. there are very few people I can stay in a room with more than 5 minutes without feeling gutted. Sanchez passes my tests, and I am very test, hehehehe, oh my god, anyhow, I go to see him now and then in his hand-built two story shack. he installed his own plumbing, has a free-feed line from a high-power voltage line, has connected himself up a telephone which feeds underground from a neighbor's installation, but he explains to me that he cannot call long distance or out of the city without exposing his sycophancy...
of Charles Bukowski
Story written in 1968
Stop the world, I want to get off
old Sanchez is a genius but I am the only one who knows it and it's always good to go see him. there are very few people I can stay in a room with more than 5 minutes without feeling gutted. Sanchez passes my tests, and I am very test, hehehehe, oh my god, anyhow, I go to see him now and then in his hand-built two story shack. he installed his own plumbing, has a free-feed line from a high-power voltage line, has connected himself up a telephone which feeds underground from a neighbor's installation, but he explains to me that he cannot call long distance or out of the city without exposing his sycophancy...
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
27-01-23
01:16
Would You Wear My Eyes
My body is a torn mattress,
Disheveled throbbing place
For the comings and goings
Of loveless transients.
The whole of me
Is an unfurnished room
Filled with dank breath
Escaping in gasps to nowhere.
Before completely objective mirrors
I have shot myself with my eyes,
But death refused my advances.
I have walked on my walls each night
Through strange landscapes in my head.
I have brushed my teeth with orange peel,
Iced with cold blood from the dripping faucets.
My face is covered with maps of dead nations;
My hair is littered with drying ragweed.
Bitter raisins drip haphazardly from my nostrils
While schools of glowing minnows swim from my mouth.
The nipples of my breasts are sun-browned cockleburrs;
Long-forgotten Indian tribes fight battles on my chest
Unaware of the sunken ships rotting in my stomach.
My legs are charred remains of burned cypress trees;
My feet are covered with moss from bayous, flowing
across my floor.
I can’t go out anymore.
I shall sit on my ceiling.
Would you wear my eyes?
Bob Kaufman
My body is a torn mattress,
Disheveled throbbing place
For the comings and goings
Of loveless transients.
The whole of me
Is an unfurnished room
Filled with dank breath
Escaping in gasps to nowhere.
Before completely objective mirrors
I have shot myself with my eyes,
But death refused my advances.
I have walked on my walls each night
Through strange landscapes in my head.
I have brushed my teeth with orange peel,
Iced with cold blood from the dripping faucets.
My face is covered with maps of dead nations;
My hair is littered with drying ragweed.
Bitter raisins drip haphazardly from my nostrils
While schools of glowing minnows swim from my mouth.
The nipples of my breasts are sun-browned cockleburrs;
Long-forgotten Indian tribes fight battles on my chest
Unaware of the sunken ships rotting in my stomach.
My legs are charred remains of burned cypress trees;
My feet are covered with moss from bayous, flowing
across my floor.
I can’t go out anymore.
I shall sit on my ceiling.
Would you wear my eyes?
Bob Kaufman
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
14-01-23
13:57
Ποίημα του Jack Kerouac για τον Arthur Rimbaud
Αρθούρε! On t’ appela pas Jean!
Το 1854 γεννήθηκες βλαστημώντας στη Σαρλβίλ
Στρώνοντας έτσι το δρόμο
για την αποτρόπαια φονικότητα
των Αρδενών. Πώς να μη το σκάσει ο πατέρας σου!
Μπήκες στο σχολείο στα οκτώ λοιπόν.
– Ταλαντούχε μικρέ λατινιστή
Οκτώβριος του 1869.
Ο Ρεμπώ γράφει ποίηση
στα ελληνικά, στα γαλλικά-
Παίρνει το τραίνο της φυγής
για το Παρίσι τζαμπατζής,
ο θαυμαστός Μεξικάνος τροχοπεδητής
με τις κλωτσιές απ’ το γρήγορο τραίνο τον πετάει
στον Παράδεισο, όπου
εκείνος δεν ταξιδεύει πια
γιατί ο Παράδεισος είναι παντού…
Όμως οι γεροπούστηδες
παρεμβαίνουν-
Ο Ρεμπώ ο σαστισμένος Ρεμπώ
Εκπαιδεύεται με τους άγουρους νεαρούς της Εθνικής Φρουράς,
υπερήφανα προελαύνει
μες στη σκόνη με τους δικούς του ήρωες μαζί –
πισωγλέντια ελπίζοντας,
ενώ ονειρεύεται το ιδανικό κορίτσι.
Πόλεις βομβαρδίζονται καθώς εκείνος
το βλέμμα καρφώνει και ξανακαρφώνει, και το έκφυλο χείλος του
μασουλάει και καρφώνει το βλέμμα,
με μάτια γκρίζα,
στην οχυρωμένη Γαλλία.
O Αντρέ Ζιλ ήταν πρόδρομος
του Αντρέ Ζιντ-
Μακρινοί περίπατοι διαβάζοντας ποιήματα
μες στις θημωνιές του Ζενέ-
Νά ο Οραματιστής, γεννιέται,
ο ξέφρενος προφήτης φτιάχνει το
πρώτο του Μανιφέστο,
δίνει χρώμα στα φωνήεντα
και στα σύμφωνα φροντίδα ανησυχαστική,
βρίσκεται υπό την επίδραση
Γάλλων γεροπούστηδων
που δυσκοιλιότητα του νου
του προσάπτουν
και διάρροια του στόματος.
Ο Βερλαίν τον καλεί στο Παρίσι
με μικρότερη πόζα απ’ όση
εξόρισε κορίτσια στην
Αβησσυνία.
Σκατά! Ουρλιάζει ο Ρεμπώ
στα σαλόνια του Βερλαίν-
Σούσουρο στο Παρίσι – η σύζυγος Βερλαίν
ζηλεύει ένα αγόρι
με παντελόνι δίχως πάτο
– Η αγάπη στέλνει χρήματα απ’ τις Βρυξέλες
– Η μητέρα Ρεμπώ σιχαίνεται
τη φορτικότητα της Μαντάμ Βερλαίν
– Τον έκφυλο Αρθούρο υποψιάζονται τώρα
πως είναι ποιητής –
Σκούζοντας στον αχυρώνα
Ο Ρεμπώ γράφει το Μια εποχή στην κόλαση,
η μάνα του τρέμει.
ο Βερλαίν στέλνει χρήματα και σφαίρες
στον Ρεμπώ –
Ο Ρεμπώ στην αστυνομία τρέχει
και παρουσιάζει την αθωότητά του
σαν την ωχρή αθωότητα τού
θεϊκού θηλυκού του Ιησού
– Τον δόλιο τον Βερλαίν, δύο χρόνια
στη ψειρού,
Μαχαίρι όμως στην καρδιά
μπορούσε να έχει φάει!
Εκλάμψεις! Στουτγάρδη!
Μελέτη των γλωσσών!
Με τα πόδια ο Ρεμπώ ξεκινάει
και αγναντεύει τα αλπινικά
περάσματα προς την Ιταλία, τετράφυλλα τριφύλλια γυρεύοντας,
λαγούς, του τζίνι το βασίλειο. Και μπροστά
στο δικό του τίποτα μόνο ο παλιός
θάνατος του ήλιου του Καναλέττο
σε παλιά πάνω κτίρια βενετσιάνικα.
– Ο Ρεμπώ μελετά γλώσσες
Μαθαίνει για το Οροπέδιο Αλλέγκενι,
για το Μπρούκλιν, για τις τελευταίες αμερικάνικες αμμουδιές-
Η αγγελική αδελφή του πεθαίνει –
Βιέννη! Χαζεύει τα γλυκίσματα
χαϊδεύει τα γέρικα σκυλιά!
Ελπίζω!
Ο φρενιασμένος τούτος τύπος
στον Ολλανδικό στρατό κατατάσσεται
σαλπάρει για την Ιάβα
Μόνος στην πλώρη τα μεσάνυχτα,
το στόλο να διατάζει.
Τις διαταγές του κανείς δεν τις ακούει
μόνο οι λάμψεις όλες οι ψαρίσιες μες
στη θάλασσα – Αύγουστος δεν
ειν’ εποχή να μένεις στην Ιάβα –
Στόχος η Αίγυπτος, ξανά
στην Ιταλία αγκιστρώνεται κι έτσι γυρίζει
σπίτι στη βαθιά πολυθρόνα.
Αμέσως όμως φεύγει
πάλι, για την Κύπρο, ένα τσούρμο
εργάτες σε νταμάρι να επιβλέψει –
Πώς να ‘ταν τώρα, ο όψιμος αυτός
Ρεμπώ; Σκόνη από βράχια,
μαύρες ράχες και βήχας
αυτών που βήχουν. Και τ’ όνειρο ανατέλλει
στον αφρικάνικο του Γάλλου νου –
Οι ανάπηροι από τους τροπικούς πάντα
ειν’ αγαπητοί.
Ερυθρά θάλασσα
τον Ιούνη, η ακτή κλαγγάζει
στην Αραβία – Χαράρ,
Χαράρ, ο μαγικός εμπορικός σταθμός – Άντεν, Άντεν,
Νότια των Βεδουίνων –
Ογκαντέν, Ογκαντέν, τελείως
άγνωστα – (Στο μεταξύ
ο Βερλαίν αράζει στο Παρίσι
με το κονιάκ του αναρωτιέται
πώς να ’ναι τώρα ο Ρεμπώ,
και πόσο σκυθρωπά να ‘ναι τα φρύδια τους
γιατί στην παλιότερη
των φρυδιών την ομορφιά πιστεύαν –
Σκασίλα μας! Τι είδους Γάλλοι ειν’ αυτοί; Ρεμπώ, βάρα με
κατακέφαλα με καμιά πέτρα!
Σοβαρός ο Ρεμπώ συγγράφει
άρθρα προσεγμένα και ενήμερα
για τις Εθνικές γεωγραφικές υπηρεσίες,
Και απ’ τους πολέμους μετά
το κορίτσι απ’ τη Χαράρ προστάζει
(Χα Χα!)
Να γυρίσει στην Αβησσυνία, και ‘κείνη
νέα ήταν, μάτια μαύρα,
χείλη σαρκώδη, σγουρά μαλλιά
και στήθια καφετιά γυαλίζουνε με
ρόγες χάλκινες, κρίκους
στα μπράτσα, και
έφερε τα χέρια της στο κέντρο, στα λαγόνια της,
κι είχε τους ώμους της φαρδιούς σαν
του Αρθούρου και αυτιά μικρά
Ένα κορίτσι κάποιας κάστας,
στη Μπρουτζούπολη-
Ο Ρεμπώ γνώρισε ακόμα Πολυνήσιες ψηλόγοφες
με λυτά μακριά μαλλιά,
στήθια μικρά και μακριά πόδια
Αρχίζει τελικά
των όπλων λαθρεμπόριο
στην Ταχούρα
Σε καραβάνια καβαλά, τρελαμένος,
με μια ζώνη χρυσάφι
στη μέση γύρω του –
Γαμημένος από τον Βασιλιά Μενελίκ!
Τον σάχη του Σόα!
Τι θόρυβος τα ονόματα αυτά
Στο θορυβώδη τούτο γαλλικό νου!
Κάιρο για το καλοκαίρι,
άνεμος πικρολέμονο
φιλιά στο σκονισμένο πάρκο
όπου κορίτσια κάθονται τ’
απόβραδο
με σκέψη ούτε μια –
Χαράρ! Χαράρ!
Με φορείο στη Ζέιλα
βογκώντας μεταφέρεται
τα γενέθλιά του – το καράβι
επιστρέφει στο κάστρο από κιμωλία
Η Μασσαλία πιο θλιμμένη κι από
το χρόνο, απ’ τ’ όνειρο,
πιο θλιμμένη κι απ’ το νερό.
– Καρκίνωμα, ο Ρεμπώ
Κατατρώγεται απ’ την αρρώστια
μιας εκτροχιασμένης ζωής – Κόβουν τ’ όμορφο ποδάρι –
Στην αγκαλιά της
Αγίας Ιζαμπέλ, της αδελφής του
Πεθαίνει
Και πριν στους Ουρανούς αναληφθεί
τα λεφτά του στον Ντζάμι στέλνει,
στον Ντζάμι τ’ αγόρι απ’ το Χαράρ
του χασισιού τον υπηρέτη του
χρόνια οχτώ στην αφρικάνικη
την κόλαση του Γάλλου,
και όλα στο τίποτα, όπως για τον
Ντοστογιέφσι, τον Μπετόβεν,
τον Ντα Βίντσι –
Τραβάτε λοιπόν ποιητές λίγο ν’ αναπαυθείτε
και βγάλτε το σκασμό·
Γιατί ποτέ
τίποτα δεν βγήκε
απ’ το τίποτα.
Γράφτηκε το 1958 και δημοσιεύτηκε το 1960 στο City Lights
Μετάφραση: Έφη Φρυδά
Αρθούρε! On t’ appela pas Jean!
Το 1854 γεννήθηκες βλαστημώντας στη Σαρλβίλ
Στρώνοντας έτσι το δρόμο
για την αποτρόπαια φονικότητα
των Αρδενών. Πώς να μη το σκάσει ο πατέρας σου!
Μπήκες στο σχολείο στα οκτώ λοιπόν.
– Ταλαντούχε μικρέ λατινιστή
Οκτώβριος του 1869.
Ο Ρεμπώ γράφει ποίηση
στα ελληνικά, στα γαλλικά-
Παίρνει το τραίνο της φυγής
για το Παρίσι τζαμπατζής,
ο θαυμαστός Μεξικάνος τροχοπεδητής
με τις κλωτσιές απ’ το γρήγορο τραίνο τον πετάει
στον Παράδεισο, όπου
εκείνος δεν ταξιδεύει πια
γιατί ο Παράδεισος είναι παντού…
Όμως οι γεροπούστηδες
παρεμβαίνουν-
Ο Ρεμπώ ο σαστισμένος Ρεμπώ
Εκπαιδεύεται με τους άγουρους νεαρούς της Εθνικής Φρουράς,
υπερήφανα προελαύνει
μες στη σκόνη με τους δικούς του ήρωες μαζί –
πισωγλέντια ελπίζοντας,
ενώ ονειρεύεται το ιδανικό κορίτσι.
Πόλεις βομβαρδίζονται καθώς εκείνος
το βλέμμα καρφώνει και ξανακαρφώνει, και το έκφυλο χείλος του
μασουλάει και καρφώνει το βλέμμα,
με μάτια γκρίζα,
στην οχυρωμένη Γαλλία.
O Αντρέ Ζιλ ήταν πρόδρομος
του Αντρέ Ζιντ-
Μακρινοί περίπατοι διαβάζοντας ποιήματα
μες στις θημωνιές του Ζενέ-
Νά ο Οραματιστής, γεννιέται,
ο ξέφρενος προφήτης φτιάχνει το
πρώτο του Μανιφέστο,
δίνει χρώμα στα φωνήεντα
και στα σύμφωνα φροντίδα ανησυχαστική,
βρίσκεται υπό την επίδραση
Γάλλων γεροπούστηδων
που δυσκοιλιότητα του νου
του προσάπτουν
και διάρροια του στόματος.
Ο Βερλαίν τον καλεί στο Παρίσι
με μικρότερη πόζα απ’ όση
εξόρισε κορίτσια στην
Αβησσυνία.
Σκατά! Ουρλιάζει ο Ρεμπώ
στα σαλόνια του Βερλαίν-
Σούσουρο στο Παρίσι – η σύζυγος Βερλαίν
ζηλεύει ένα αγόρι
με παντελόνι δίχως πάτο
– Η αγάπη στέλνει χρήματα απ’ τις Βρυξέλες
– Η μητέρα Ρεμπώ σιχαίνεται
τη φορτικότητα της Μαντάμ Βερλαίν
– Τον έκφυλο Αρθούρο υποψιάζονται τώρα
πως είναι ποιητής –
Σκούζοντας στον αχυρώνα
Ο Ρεμπώ γράφει το Μια εποχή στην κόλαση,
η μάνα του τρέμει.
ο Βερλαίν στέλνει χρήματα και σφαίρες
στον Ρεμπώ –
Ο Ρεμπώ στην αστυνομία τρέχει
και παρουσιάζει την αθωότητά του
σαν την ωχρή αθωότητα τού
θεϊκού θηλυκού του Ιησού
– Τον δόλιο τον Βερλαίν, δύο χρόνια
στη ψειρού,
Μαχαίρι όμως στην καρδιά
μπορούσε να έχει φάει!
Εκλάμψεις! Στουτγάρδη!
Μελέτη των γλωσσών!
Με τα πόδια ο Ρεμπώ ξεκινάει
και αγναντεύει τα αλπινικά
περάσματα προς την Ιταλία, τετράφυλλα τριφύλλια γυρεύοντας,
λαγούς, του τζίνι το βασίλειο. Και μπροστά
στο δικό του τίποτα μόνο ο παλιός
θάνατος του ήλιου του Καναλέττο
σε παλιά πάνω κτίρια βενετσιάνικα.
– Ο Ρεμπώ μελετά γλώσσες
Μαθαίνει για το Οροπέδιο Αλλέγκενι,
για το Μπρούκλιν, για τις τελευταίες αμερικάνικες αμμουδιές-
Η αγγελική αδελφή του πεθαίνει –
Βιέννη! Χαζεύει τα γλυκίσματα
χαϊδεύει τα γέρικα σκυλιά!
Ελπίζω!
Ο φρενιασμένος τούτος τύπος
στον Ολλανδικό στρατό κατατάσσεται
σαλπάρει για την Ιάβα
Μόνος στην πλώρη τα μεσάνυχτα,
το στόλο να διατάζει.
Τις διαταγές του κανείς δεν τις ακούει
μόνο οι λάμψεις όλες οι ψαρίσιες μες
στη θάλασσα – Αύγουστος δεν
ειν’ εποχή να μένεις στην Ιάβα –
Στόχος η Αίγυπτος, ξανά
στην Ιταλία αγκιστρώνεται κι έτσι γυρίζει
σπίτι στη βαθιά πολυθρόνα.
Αμέσως όμως φεύγει
πάλι, για την Κύπρο, ένα τσούρμο
εργάτες σε νταμάρι να επιβλέψει –
Πώς να ‘ταν τώρα, ο όψιμος αυτός
Ρεμπώ; Σκόνη από βράχια,
μαύρες ράχες και βήχας
αυτών που βήχουν. Και τ’ όνειρο ανατέλλει
στον αφρικάνικο του Γάλλου νου –
Οι ανάπηροι από τους τροπικούς πάντα
ειν’ αγαπητοί.
Ερυθρά θάλασσα
τον Ιούνη, η ακτή κλαγγάζει
στην Αραβία – Χαράρ,
Χαράρ, ο μαγικός εμπορικός σταθμός – Άντεν, Άντεν,
Νότια των Βεδουίνων –
Ογκαντέν, Ογκαντέν, τελείως
άγνωστα – (Στο μεταξύ
ο Βερλαίν αράζει στο Παρίσι
με το κονιάκ του αναρωτιέται
πώς να ’ναι τώρα ο Ρεμπώ,
και πόσο σκυθρωπά να ‘ναι τα φρύδια τους
γιατί στην παλιότερη
των φρυδιών την ομορφιά πιστεύαν –
Σκασίλα μας! Τι είδους Γάλλοι ειν’ αυτοί; Ρεμπώ, βάρα με
κατακέφαλα με καμιά πέτρα!
Σοβαρός ο Ρεμπώ συγγράφει
άρθρα προσεγμένα και ενήμερα
για τις Εθνικές γεωγραφικές υπηρεσίες,
Και απ’ τους πολέμους μετά
το κορίτσι απ’ τη Χαράρ προστάζει
(Χα Χα!)
Να γυρίσει στην Αβησσυνία, και ‘κείνη
νέα ήταν, μάτια μαύρα,
χείλη σαρκώδη, σγουρά μαλλιά
και στήθια καφετιά γυαλίζουνε με
ρόγες χάλκινες, κρίκους
στα μπράτσα, και
έφερε τα χέρια της στο κέντρο, στα λαγόνια της,
κι είχε τους ώμους της φαρδιούς σαν
του Αρθούρου και αυτιά μικρά
Ένα κορίτσι κάποιας κάστας,
στη Μπρουτζούπολη-
Ο Ρεμπώ γνώρισε ακόμα Πολυνήσιες ψηλόγοφες
με λυτά μακριά μαλλιά,
στήθια μικρά και μακριά πόδια
Αρχίζει τελικά
των όπλων λαθρεμπόριο
στην Ταχούρα
Σε καραβάνια καβαλά, τρελαμένος,
με μια ζώνη χρυσάφι
στη μέση γύρω του –
Γαμημένος από τον Βασιλιά Μενελίκ!
Τον σάχη του Σόα!
Τι θόρυβος τα ονόματα αυτά
Στο θορυβώδη τούτο γαλλικό νου!
Κάιρο για το καλοκαίρι,
άνεμος πικρολέμονο
φιλιά στο σκονισμένο πάρκο
όπου κορίτσια κάθονται τ’
απόβραδο
με σκέψη ούτε μια –
Χαράρ! Χαράρ!
Με φορείο στη Ζέιλα
βογκώντας μεταφέρεται
τα γενέθλιά του – το καράβι
επιστρέφει στο κάστρο από κιμωλία
Η Μασσαλία πιο θλιμμένη κι από
το χρόνο, απ’ τ’ όνειρο,
πιο θλιμμένη κι απ’ το νερό.
– Καρκίνωμα, ο Ρεμπώ
Κατατρώγεται απ’ την αρρώστια
μιας εκτροχιασμένης ζωής – Κόβουν τ’ όμορφο ποδάρι –
Στην αγκαλιά της
Αγίας Ιζαμπέλ, της αδελφής του
Πεθαίνει
Και πριν στους Ουρανούς αναληφθεί
τα λεφτά του στον Ντζάμι στέλνει,
στον Ντζάμι τ’ αγόρι απ’ το Χαράρ
του χασισιού τον υπηρέτη του
χρόνια οχτώ στην αφρικάνικη
την κόλαση του Γάλλου,
και όλα στο τίποτα, όπως για τον
Ντοστογιέφσι, τον Μπετόβεν,
τον Ντα Βίντσι –
Τραβάτε λοιπόν ποιητές λίγο ν’ αναπαυθείτε
και βγάλτε το σκασμό·
Γιατί ποτέ
τίποτα δεν βγήκε
απ’ το τίποτα.
Γράφτηκε το 1958 και δημοσιεύτηκε το 1960 στο City Lights
Μετάφραση: Έφη Φρυδά
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
07-01-23
12:08
Well, there was this movie I seen one time
About a man riding ’cross the desert and it starred Gregory Peck
He was shot down by a hungry kid trying to make a name for himself
The townspeople wanted to crush that kid down and string him up by the neck
Well, the marshal, now he beat that kid to a bloody pulp
As the dying gunfighter lay in the sun and gasped for his last breath
“Turn him loose, let him go, let him say he outdrew me fair and square
I want him to feel what it’s like to every moment face his death”
Well, I keep seeing this stuff and it just comes a-rolling in
And you know it blows right through me like a ball and chain
You know I can’t believe we’ve lived so long and are still so far apart
The memory of you keeps callin’ after me like a rollin’ train
I can still see the day that you came to me on the painted desert
In your busted down Ford and your platform heels
I could never figure out why you chose that particular place to meet
Ah, but you were right. It was perfect as I got in behind the wheel
Well, we drove that car all night into San Anton’
And we slept near the Alamo, your skin was so tender and soft
Way down in Mexico you went out to find a doctor and you never came back
I would have gone on after you but I didn’t feel like letting my head get blown off
Well, we’re drivin’ this car and the sun is comin’ up over the Rockies
Now I know she ain’t you but she’s here and she’s got that dark rhythm in her soul
But I’m too over the edge and I ain’t in the mood anymore to remember the times
when I was your only man
And she don’t want to remind me. She knows this car would go out of control
Brownsville girl with your Brownsville curls
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love
Well, we crossed the panhandle and then we headed towards Amarillo
We pulled up where Henry Porter used to live. He owned a wreckin’ lot
outside of town about a mile
Ruby was in the backyard hanging clothes, she had her red hair tied back.
She saw us come rolling up in a trail of dust
She said, “Henry ain’t here but you can come on in, he’ll be back in a little while”
Then she told us how times were tough and about how she was thinkin’ of
bummin’ a ride back to from where she started
But ya know, she changed the subject every time money came up
She said, “Welcome to the land of the living dead”
You could tell she was so broken hearted
She said, “Even the swap meets around here are getting pretty corrupt”
“How far are y’all going?” Ruby asked us with a sigh
“We’re going all the way ’til the wheels fall off and burn
’Til the sun peels the paint and the seat covers fade and the water moccasin dies”
Ruby just smiled and said, “Ah, you know some babies never learn”
Something about that movie though, well I just can’t get it out of my head
But I can’t remember why I was in it or what part I was supposed to play
All I remember about it was Gregory Peck and the way people moved
And a lot of them seemed to be lookin’ my way
Brownsville girl with your Brownsville curls,
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love
Well, they were looking for somebody with a pompadour
I was crossin’ the street when shots rang out
I didn’t know whether to duck or to run, so I ran
“We got him cornered in the churchyard,” I heard somebody shout
Well, you saw my picture in the Corpus Christi Tribune. Underneath it,
it said, “A man with no alibi”
You went out on a limb to testify for me, you said I was with you
Then when I saw you break down in front of the judge and cry real tears
It was the best acting I saw anybody do
Now I’ve always been the kind of person that doesn’t like to trespass
but sometimes you just find yourself over the line
Oh if there’s an original thought out there, I could use it right now
You know, I feel pretty good, but that ain’t sayin’ much.
I could feel a whole lot better
If you were just here by my side to show me how
Well, I’m standin’ in line in the rain to see a movie starring Gregory Peck
Yeah, but you know it’s not the one that I had in mind
He’s got a new one out now, I don’t even know what it’s about
But I’ll see him in anything so I’ll stand in line
Brownsville girl with your Brownsville curls
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love
You know, it’s funny how things never turn out the way you had ’em planned
The only thing we knew for sure about Henry Porter
is that his name wasn’t Henry Porter
And you know there was somethin’ about you baby that I liked
that was always too good for this world
Just like you always said there was somethin’ about me you liked
that I left behind in the French Quarter
Strange how people who suffer together have stronger connections
than people who are most content
I don’t have any regrets, they can talk about me plenty when I’m gone
You always said people don’t do what they believe in,
they just do what’s most convenient, then they repent
And I always said, “Hang on to me, baby, and let’s hope that the roof stays on”
There was a movie I seen one time, I think I sat through it twice
I don’t remember who I was or where I was bound
All I remember about it was it starred Gregory Peck, he wore a gun
and he was shot in the back
Seems like a long time ago, long before the stars were torn down
Brownsville girl with your Brownsville curls
Teeth like pearls shining like the moon above
Brownsville girl, show me all around the world
Brownsville girl, you’re my honey love
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
20-12-22
12:25
“'I don’t know, I don’t care, and it doesn’t matter' will be the final human prayer.”
Jack Kerouac, Desolation Angels
: Jerry Bauer
Πηγή : Facebook
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
11-12-22
18:02
“The world you see
is just a movie in
your mind.
Rocks don't see it.
Bless and sit down.
Forgive and forget.
Practice kindness
all day to everybody
and you will realize
you’re already
in heaven now.
That’s the story.
That’s the message.
Nobody understands
it,
nobody listens, they’re
all running around
like chickens
with heads cut off.
I will try
to teach it but it will
be in vain, s’why I’ll
end up in a shack
praying and being
cool and singing
by my woodstove
making pancakes.”
Jack Kerouac
is just a movie in
your mind.
Rocks don't see it.
Bless and sit down.
Forgive and forget.
Practice kindness
all day to everybody
and you will realize
you’re already
in heaven now.
That’s the story.
That’s the message.
Nobody understands
it,
nobody listens, they’re
all running around
like chickens
with heads cut off.
I will try
to teach it but it will
be in vain, s’why I’ll
end up in a shack
praying and being
cool and singing
by my woodstove
making pancakes.”
Jack Kerouac
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
28-11-22
02:20
Collected Poems of Lenore Kandel - Lenore Kandel
https://en.wikipedia.org/wiki/Lenore_Kandel* The Female Beat Poet Who Wrote About Sex and Love
Kandel was a poet and activist in her own right, one of the only women affiliated with the Beat movement, who wrote about the transcendental nature of love and sex. Her most notorious work, The Love Book, was a small pamphlet of poems, including To Fuck With Love, which contains such lines as: “I kiss your shoulder and it reeks of lust / the lust of erotic angels fucking the stars,” and,............https://www.anothermag.com/fashion-beauty/10693/the-female-beat-poet-who-wrote-about-sex-and-love
“When a society becomes afraid of its poets, it is afraid of itself. A society afraid of itself stands as another definition of hell,” said Kandel, of her censorship battle. “A poem that is written and published becomes available to those who choose to read it.”
https://www.anothermag.com/fashion-beauty/10693/the-female-beat-poet-who-wrote-about-sex-and-love
------------------------------------------
Lenore Kandel's Collected Poems starts with her absolutely incendiary The Love Book which was published in 1966. Most of us don't think of Kandel when we think of the Beats but no one was braver, more daring or more honest than Lenore Kandel. When you think of contemporary poetry in the United States you better start believing that Kandel was plowing the road for the future.
The Love Book was banned as obscene but when read today it is transcendentally illuminating and still stunningly vibrant for its' joyous candor, optimism and freedom
nipple to nipple we touched
and were transfixed
by a flow of energy
beyond anything I have ever known
we touched
and two days later.......
my whole body is ......
https://michaeldennispoet.blogspot.com/2014/01/collected-poems-of-lenore-kandel-lenore.html
In 1967 Kandel published Word Alchemy which contained the longer poem First They Slaughtered The Angels. It is a beautiful song of protest. During this same period Kerouac, Ferlinghetti, Ginsberg and Brautigan were all cutting their teeth and breaking new ground, San Francisco was the center of the poetry universe and Kandel was blistering the ears off everyone in town.
https://michaeldennispoet.blogspot.com/2014/01/collected-poems-of-lenore-kandel-lenore.html
https://books.google.gr/books?id=py...with Love Phase II, της Lenore Kandel&f=false
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
06-11-22
13:10
Streets of the World
All writing decides a galaxy all writing resounds planispheric
history. Star stars or stars stars astound. Not be victim to satisfy
appetite.
All writing is in fact cut-ups history will decide Rimbaud
your heat of the world. To rise up outcry inside supply side. Get
crackling of an earpiece oligarchies of the world, slice woes of
women.
A long delineation.
Longer than world be counting.
This a whisper, enough of whisper to rise up rise up and wiser, wisdom
feminine, streets of the world. Commission overheard a spin a
terrain a soldiering on. She wanted to soldier outta here. What
streets of the world to spin rubric's yes yes commerce, no, a no,
no. Tanks of the blown-off world. Earth and rising, beauties of the
world. Beautiful cyborg offshore a caw caw of major spills and
elsewhere no, no, invite the Amazons in. Cut the dialect the binary
the dear word so precious and forbidden, dear futurist. Dear stone.
They use the machines to take the streets out of "the out of" streets
of the world. Horizon headwater cut cut the cable my beignets my
appetite "poor politics, poor pols." Reconstitute polis ban exclusion
of women, O women of the world. Metonymic of entire edifice.
Waters of the corpse world in media cut lines manipulate desire
and show the word don't detonate anyway. "She" assassin Hassan i
Sabbah production in Classic Maya. Textile's Hesiod: they descend
from Pandora. Rex Tillerson a hex tiller's son, tilling the field a
cultivation of one. Angora, of shreds, a mythically shredded world.
bleats the world. Tools in the lab make women open tomb & allies
slither out. Where voices tremble trouble sleep, there's weeping of
the world. He won't accompany poetry when I use the word "resist."
Test a roan. Is where Rimbaud was going with order could live
could systematic derangement of the casino scene, cut cut in with a
drone lullaby hallucination: seeing and places that street fights the
world. And Merkel our nuclear future to fight "poor politics, poor
pols." Our man in rendition cage and cut cut the torture O Iran
streets of the world arise to cut back forms else mammals suffer.
Show tablets a Paleolithic grab all streets the world. Iwilight fields
of discontent all streets that shadow governments rise up to reason
the world. Wounded galaxies feminine discontent insists. "Hear
you, people of the word." What room the ghostlier golden light we
reach to. Lines and demarcations. Assume worst has happened
deporting undesirables, his French side gypsy purge. Subject to
strategy poor poor pols. Its link its drill its despots, murderers in
the lunch. Jade rabbit pounding herbs for immortals. Rides alien
virus moon. Magnetize worlds let them course light in unsettle
streets of Dreamers, let them go free from cruelty. Mint them out
of here. My William my Burroughs, when in feminine you scold
past test me. Burrow in. A guy's in. Goddamn interior ministry of
fisheries and assume the worst in writing EPA cuts her exterior of
life the glib industry. Selves behind tyrants shelf desire. My loaves
and fishes in deep deep water. Foxes' henhouse in hurt and ready.
Hexes in the rock house. Bleak and white. Streets of the biblio-tech
world. Axis of sky. Come down mounds my no, my hacking Russia.
Is at some point classical prose, my no, Bulgaria no Romania my
Haiti my Egypt, and Poland and come to this coastline America.
Ruptured pipelines to caw caw gulf stream is seated cut cut to other
fields ripple effect and your domino will fall. Aurignacian, achtung
will fall. Geronimo a domino falls. 1 % down. Bomb all fall down,
dimensions your strategy. Will history decide "caw caw caw. 11 Will
Iraq? Will Yemen? Core for Rhea. How many Tarots disdq524ies
sou-nd to kinesthetic gulf of arcana everyone. She wanted to soldier
a China gulf to anyone. She wants to soldier out of long delineation
stars longer than would be counting. Star stars or stars stars. Cut
through leak of revolution the occupied future will come out. A page
of written words no advantage to leak from nuclear gender. Let the
mice in. Circumpolar water denizens unruly genes. Then cut cut the
variation images shift to pool sense advantage in processing sound
sight cut cut sound to "arise." Of memories stars have been made by
accidents. See how calm politics will become. Sperm count down.
Non white wonder world. The "walking marriage" of the matrilinear
Mosuo, push a boundary. Pry open pray open let the women out.
China, woman up! Take all, mandarin widows. Oral consciousness of
stars.
https://fastspeakingmusic.bandcamp.com/track/streets-of-the-world
All writing decides a galaxy all writing resounds planispheric
history. Star stars or stars stars astound. Not be victim to satisfy
appetite.
All writing is in fact cut-ups history will decide Rimbaud
your heat of the world. To rise up outcry inside supply side. Get
crackling of an earpiece oligarchies of the world, slice woes of
women.
A long delineation.
Longer than world be counting.
This a whisper, enough of whisper to rise up rise up and wiser, wisdom
feminine, streets of the world. Commission overheard a spin a
terrain a soldiering on. She wanted to soldier outta here. What
streets of the world to spin rubric's yes yes commerce, no, a no,
no. Tanks of the blown-off world. Earth and rising, beauties of the
world. Beautiful cyborg offshore a caw caw of major spills and
elsewhere no, no, invite the Amazons in. Cut the dialect the binary
the dear word so precious and forbidden, dear futurist. Dear stone.
They use the machines to take the streets out of "the out of" streets
of the world. Horizon headwater cut cut the cable my beignets my
appetite "poor politics, poor pols." Reconstitute polis ban exclusion
of women, O women of the world. Metonymic of entire edifice.
Waters of the corpse world in media cut lines manipulate desire
and show the word don't detonate anyway. "She" assassin Hassan i
Sabbah production in Classic Maya. Textile's Hesiod: they descend
from Pandora. Rex Tillerson a hex tiller's son, tilling the field a
cultivation of one. Angora, of shreds, a mythically shredded world.
bleats the world. Tools in the lab make women open tomb & allies
slither out. Where voices tremble trouble sleep, there's weeping of
the world. He won't accompany poetry when I use the word "resist."
Test a roan. Is where Rimbaud was going with order could live
could systematic derangement of the casino scene, cut cut in with a
drone lullaby hallucination: seeing and places that street fights the
world. And Merkel our nuclear future to fight "poor politics, poor
pols." Our man in rendition cage and cut cut the torture O Iran
streets of the world arise to cut back forms else mammals suffer.
Show tablets a Paleolithic grab all streets the world. Iwilight fields
of discontent all streets that shadow governments rise up to reason
the world. Wounded galaxies feminine discontent insists. "Hear
you, people of the word." What room the ghostlier golden light we
reach to. Lines and demarcations. Assume worst has happened
deporting undesirables, his French side gypsy purge. Subject to
strategy poor poor pols. Its link its drill its despots, murderers in
the lunch. Jade rabbit pounding herbs for immortals. Rides alien
virus moon. Magnetize worlds let them course light in unsettle
streets of Dreamers, let them go free from cruelty. Mint them out
of here. My William my Burroughs, when in feminine you scold
past test me. Burrow in. A guy's in. Goddamn interior ministry of
fisheries and assume the worst in writing EPA cuts her exterior of
life the glib industry. Selves behind tyrants shelf desire. My loaves
and fishes in deep deep water. Foxes' henhouse in hurt and ready.
Hexes in the rock house. Bleak and white. Streets of the biblio-tech
world. Axis of sky. Come down mounds my no, my hacking Russia.
Is at some point classical prose, my no, Bulgaria no Romania my
Haiti my Egypt, and Poland and come to this coastline America.
Ruptured pipelines to caw caw gulf stream is seated cut cut to other
fields ripple effect and your domino will fall. Aurignacian, achtung
will fall. Geronimo a domino falls. 1 % down. Bomb all fall down,
dimensions your strategy. Will history decide "caw caw caw. 11 Will
Iraq? Will Yemen? Core for Rhea. How many Tarots disdq524ies
sou-nd to kinesthetic gulf of arcana everyone. She wanted to soldier
a China gulf to anyone. She wants to soldier out of long delineation
stars longer than would be counting. Star stars or stars stars. Cut
through leak of revolution the occupied future will come out. A page
of written words no advantage to leak from nuclear gender. Let the
mice in. Circumpolar water denizens unruly genes. Then cut cut the
variation images shift to pool sense advantage in processing sound
sight cut cut sound to "arise." Of memories stars have been made by
accidents. See how calm politics will become. Sperm count down.
Non white wonder world. The "walking marriage" of the matrilinear
Mosuo, push a boundary. Pry open pray open let the women out.
China, woman up! Take all, mandarin widows. Oral consciousness of
stars.
by Anne Waldman
https://fastspeakingmusic.bandcamp.com/track/streets-of-the-world
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
28-10-22
03:05
Anthropocene Blues Poem
by Anne Waldman
sound de-territorializes
weather
and my love clings to you
sings to you
in the "new weathers"
within a tragedy
of the Anthropocene
nothing
not
held hostage
by the hand
of Man
can we resist?
will we fail?
to save our world?
we dream replicas of ourselves
fragile, broken
robotic thought-bubbles
inside the shadow
a looming possibility
this new year
to wake up
could it be?
an anthropoid scared
from the forest
slow in development
now infantilized
much like us
stressed yet
perhaps
ready to resist
this scenario?
the forest made the monkey
& the cave & steppe: the human
and now
what makes us suppler
more human?
climate grief?
a fierce tenderness toward
the destruction of our world?
questions
or actions?
[my love for you
sings for you, world
I've got those Anthropocene….
Anthropocene….
blues…..]
https://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Waldman
2012
anne waldman and ed-bowes
photo-by-laird-hunt
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
22-10-22
03:14
"Η ομπρέλα που άνοιξε έγινε μια μεγάλη μαύρη τέντα που θα μπορούσε να χωρέσει και χίλιους ανθρώπους. Η χειρολαβή, φτιαγμένη από κίτρινο σκαλιστό ελεφαντόδοντο μεγαλύτερη από ανθρώπινο κεφάλι και πιο πλατιά τράβηξε την προσοχή μου. Ήταν ένας κινέζικος ή ινδικός δαίμονας με αποτρόπαια χαρακτηριστικά που παραμορφώνονταν σιγά σιγά σε μια φρικτή γκριμάτσα. Κάποια σχέση είχε μ` εμένα. Ποια όμως; Τι να σήμαινε; Ήταν ένα όνειρο. Όνειρο του Κατμαντού; Ήταν ένα όνειρο του Κατμαντού. Κι οι αράχνες... Τι ήταν εκείνες οι αράχνες που ύφαιναν τρελά τα ασύμμετρα υφαντά τους σε αφηρημένα μοτίβα. Σε αφηρημένα μοτίβα. Εκείνες οι αράχνες του LSD. Πες μου ποιος είμαι. Πες μου ποιος είμαι. Οι αράχνες του LSD. Πες μου ποιος είμαι. Η ομπρέλα που άνοιξε. Η μαύρη τέντα. Ο ινδικός δαίμονας. Τ` αφηρημένα μοτίβα. Οι αράχνες. Όνειρο. Όλα ένα όνειρο. Όνειρο του Κατμαντού. Πες μου ποιος είμαι."
*Album Beat Poetry (Greek Version).Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, παραγωγή 2012 X.και Π.Κατσιμίχας
Κυκλοφορεί από τις Περιοδικό & Εκδόσεις Μετρονόμος σε βιβλίο-cd
Kαι ψηφιακά από την Protasis Music
- Όνειρο του Κατμαντού (ποίηση Harold Norse, μουσική Χ.και Π.Κατσιμίχας)
Ηχογράφηση, μίξη, mastering Studio Στέντωρ
Video animation Γρηγόρης Μαντάς
https://en.wikipedia.org/wiki/Harold_Norse
Harold Norse at his apartment on Guy Place, 1974. Photo by William Childress.
*Album Beat Poetry (Greek Version).Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, παραγωγή 2012 X.και Π.Κατσιμίχας
Κυκλοφορεί από τις Περιοδικό & Εκδόσεις Μετρονόμος σε βιβλίο-cd
Kαι ψηφιακά από την Protasis Music
- Όνειρο του Κατμαντού (ποίηση Harold Norse, μουσική Χ.και Π.Κατσιμίχας)
Ηχογράφηση, μίξη, mastering Studio Στέντωρ
Video animation Γρηγόρης Μαντάς
https://en.wikipedia.org/wiki/Harold_Norse
Harold Norse at his apartment on Guy Place, 1974. Photo by William Childress.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
16-10-22
02:02
The Window
you are my bread
and the hairline
noise
of my bones
you are almost
the sea
you are not stone
or molten sound
I think
you have no hands
this kind of bird flies backward
and this love
breaks on a windowpane
where no light talks
this is not time
for crossing tongues
(the sand here
never shifts)
I think
tomorrow
turned you with his toe
and you will
shine
and shine
unspent and underground
Diane di Prima, “The Window” from Pieces of a Song. Copyright © 1990 by Diane di Prima. Reprinted by permission of City Lights Books.
Source: Pieces of a Song: Selected Poems (City Lights Books, 1990)
https://en.wikipedia.org/wiki/Diane_di_Prima
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
08-09-22
14:08
there is light somewhere.
it may not be much light but
it beats the darkness.
be on the watch.
.
A short film for an animation brief which could be based on anything spoken word that I consider Inspiring.
The animation is based on 'The Laughing Heart' written by Charles Bukowski and spoken by Tom Waits. I've interpreted Bukowski's words through a story of an aged man reflecting on his life. Animation and Illustration: Bradley Bell Poem by: Charles Bukowski Spoken by: Tom Waits Music: Grizzly Bear - Foreground Length: 01'45" Produced at Chelsea College of Art
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
05-08-22
14:36
Γραμμένο στα σκαλοπάτια του Πορτορικάνικου Χάρλεμ
Γκρέγκορι Κόρσο (Gregory Corso)
Υπάρχει μια αλήθεια που βάζει όρια στον άνθρωπο
Μια αλήθεια που τον εμποδίζει να πάει μπροστά
Ο κόσμος αλλάζει
Ο κόσμος το ξ έ ρ ε ι πως αλλάζει
Βαριά είναι η λύπη της μέρας
Οι γέροι έχουν όψη καταδίκης
Οι νέοι παραγνωρίζουν τη μοίρα τους στην όψη αυτή
Αυτό είναι αλήθεια
Μα δεν είναι αλήθεια ολότελα.
Η ζωή έχει νόημα
Και δεν ξέρω το νόημα
Ακόμα κι όταν την ένιωσα δίχως νόημα
Είχα ελπίδα και προσευχήθηκα και ξεστόμισα ένα νόημα
Δεν ήταν όλα ποίηση παιχνιδιάρα
Υπήρχαν χρέη να ξεπληρωθούν
Καλώντας Θεό και Θάνατο
Είχα μια άγρια επιθυμία μαζί τους να τα βάλω
Ο Θάνατος αποδείχτηκε νόημα να μην έχει δίχως τη Ζωή
Ναι ο κόσμος αλλάζει
Ο Θάνατος όμως μένει ίδιος
Τον άνθρωπο παίρνει μακριά απ’ τη Ζωή
Αυτό είν’ το μόνο νόημα που κατέχει
Και συνήθως είναι μια θλιβερή υπόθεση
Τούτος ο Θάνατος
Είχα μια αθωότητα είχα μια σοβαρότητα
Είχα ένα χιούμορ να με γλιτώνει από την αδαή φιλοσοφία
Μπορώ να ψευδίζω τα πιστεύω μου
Μπορώ μπορώ
Γιατί θέλω να ξέρω το νόημα των πάντων
Μα κάθομαι σαν κάτι τσακισμένο
Βογκώντας! Ω, τι ευθύνη
Σου αναθέτω Γκρέγκορυ
Θάνατο και Θεό
Σκληρό σκληρό είναι σκληρό
Έμαθα πως η ζωή δεν ήταν όνειρο
Έμαθα πως η αλήθεια εξαπατούσε
Ο άνθρωπος δεν είναι θεός
Η Ζωή είναι ένας αιώνας
Ο Θάνατος στιγμή μία.
(μετ. Γιάννης Λειβαδάς)
https://en.wikipedia.org/wiki/Gregory_Corso
Γκρέγκορι Κόρσο (Gregory Corso)
Υπάρχει μια αλήθεια που βάζει όρια στον άνθρωπο
Μια αλήθεια που τον εμποδίζει να πάει μπροστά
Ο κόσμος αλλάζει
Ο κόσμος το ξ έ ρ ε ι πως αλλάζει
Βαριά είναι η λύπη της μέρας
Οι γέροι έχουν όψη καταδίκης
Οι νέοι παραγνωρίζουν τη μοίρα τους στην όψη αυτή
Αυτό είναι αλήθεια
Μα δεν είναι αλήθεια ολότελα.
Η ζωή έχει νόημα
Και δεν ξέρω το νόημα
Ακόμα κι όταν την ένιωσα δίχως νόημα
Είχα ελπίδα και προσευχήθηκα και ξεστόμισα ένα νόημα
Δεν ήταν όλα ποίηση παιχνιδιάρα
Υπήρχαν χρέη να ξεπληρωθούν
Καλώντας Θεό και Θάνατο
Είχα μια άγρια επιθυμία μαζί τους να τα βάλω
Ο Θάνατος αποδείχτηκε νόημα να μην έχει δίχως τη Ζωή
Ναι ο κόσμος αλλάζει
Ο Θάνατος όμως μένει ίδιος
Τον άνθρωπο παίρνει μακριά απ’ τη Ζωή
Αυτό είν’ το μόνο νόημα που κατέχει
Και συνήθως είναι μια θλιβερή υπόθεση
Τούτος ο Θάνατος
Είχα μια αθωότητα είχα μια σοβαρότητα
Είχα ένα χιούμορ να με γλιτώνει από την αδαή φιλοσοφία
Μπορώ να ψευδίζω τα πιστεύω μου
Μπορώ μπορώ
Γιατί θέλω να ξέρω το νόημα των πάντων
Μα κάθομαι σαν κάτι τσακισμένο
Βογκώντας! Ω, τι ευθύνη
Σου αναθέτω Γκρέγκορυ
Θάνατο και Θεό
Σκληρό σκληρό είναι σκληρό
Έμαθα πως η ζωή δεν ήταν όνειρο
Έμαθα πως η αλήθεια εξαπατούσε
Ο άνθρωπος δεν είναι θεός
Η Ζωή είναι ένας αιώνας
Ο Θάνατος στιγμή μία.
(μετ. Γιάννης Λειβαδάς)
https://en.wikipedia.org/wiki/Gregory_Corso
William S. Burroughs and Gregory Corso standing in front of the West End Bar
https://www.icp.org/browse/archive/...y-corso-standing-in-front-of-the-west-end-barNascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
12-07-22
17:22
Εμείς οι Δεινόσαυροι
Τσαρλς Μπουκόφσκι.
Οι δεινόσαυροι, εμείς γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν...
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σ’αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού μένοντας άφωνοι
λόγω αυτού ευνουχισμένοι έκλυτοι αποκληρωμένοι
λόγω αυτού εξαπατημένοι
από αυτό χρησιμοποιημένοι
από αυτό εξευτελισμένοι
από αυτό εξοργισμένοι και απηυδησμένοι
από αυτό βίαοι απάνθρωποι
λόγω αυτού η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο το μαχαίρι τη βόμβα τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι το χάπι τη σκόνη
γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
Τσαρλς Μπουκόφσκι.
Οι δεινόσαυροι, εμείς γεννημένοι έτσι να είμαστε έτσι καθώς τα ασβεστωμένα πρόσωπα χαμογελούν...
καθώς ο κ.Θάνατος γελά
καθώς οι ανελκυστήρες κόβονται
καθώς τα πολιτικά τοπία διαλύονται
καθώς το αγόρι στο σουπερμάρκετ έχει πτυχίο πανεπιστημίου
καθώς τα μολυσμένα ψάρια ξεστομίζουν τις μολυσμένες προσευχές τους
καθώς ο ήλιος κρύβεται
είμαστε γεννημένοι έτσι
να είμαστε έτσι
με αυτούς τους προσεκτικά τρελούς πολέμους
με την όψη σπασμένων παραθύρων σε εργοστάσια να ατενίζουν το κενό
με μπαρ όπου οι θαμώνες δεν μιλούν πλέον μεταξύ τους
με τσακωμούς που καταλήγουν σε πυροβολισμούς και μαχαιρώματα
γεννημένοι έτσι
με νοσοκομεία που είναι τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να πεθάνεις
με δικηγόρους που χρεώνουν τόσο ακριβά που είναι φθηνότερο να δηλώσεις ένοχος
σε μια χώρα όπου οι φυλακές είναι γεμάτες και τα τρελοκομεία κλειστά
σε έναν τόπο όπου οι μάζες ανυψώνουν ηλίθιους σε πλούσιους ήρωες
γεννημένοι μέσα σ’αυτό
περπατώντας και ζώντας μέσα σ’ αυτό
πεθαίνοντας λόγω αυτού μένοντας άφωνοι
λόγω αυτού ευνουχισμένοι έκλυτοι αποκληρωμένοι
λόγω αυτού εξαπατημένοι
από αυτό χρησιμοποιημένοι
από αυτό εξευτελισμένοι
από αυτό εξοργισμένοι και απηυδησμένοι
από αυτό βίαοι απάνθρωποι
λόγω αυτού η καρδιά έχει μελανιάσει
τα δάχτυλα πλησιάζουν το λαιμό
το όπλο το μαχαίρι τη βόμβα τα δάχτυλα τείνουν προς έναν μη αποκρυνόμενο θεό
τα δάχτυλα πλησιάζουν το μπουκάλι το χάπι τη σκόνη
γεννημένοι σ’ αυτό το θλιβερό θανατικό
γεννημένοι με μια κυβέρνηση με 60 χρονών χρέος που σύντομα δε θα είναι ικανή να αποπληρώσει τους τόκους αυτού του χρέους
και οι τράπεζες θα καούν
το χρήμα θα καταστεί άχρηστο
θα υπάρξουν φανερές και ατιμώρητες δολοφονίες στους δρόμους
θα υπάρξουν όπλα και περιπλανώμενοι όχλοι
η γη θα είναι άχρηστη
η τροφή θα γίνει μια φθίνουσα απόδοση
πυρηνική ενέργεια θα έρθει στην κατοχή των πολλών
εκρήξεις θα σείουν ακατάπαυστα τη γη
ραδιενεργά ρομπότ θα κυνηγούν το ένα το άλλο
οι πλούσιοι και οι επίλεκτοι θα παρακολουθούν από τους διαστημικούς σταθμούς
η Κόλαση του Δάντη θα μοιάζει με παιδική χαρά
ο ήλιος θα κρυφτεί και θα είναι νύχτα παντού
τα δέντρα θα πεθάνουν η βλάστηση όλη θα πεθάνει
ραδιενεργοί άνθρωποι θα τρώνε τη σάρκα ραδιενεργών ανθρώπων
η θάλασσα θα μολυνθεί
οι λίμνες και τα ποτάμια θα εξαφανιστούν
η βροχή θα είναι ο επόμενος χρυσός
σαπισμένα πτώματα ανθρώπων και ζώων θα ζέχνουν στο σκοτεινό άνεμο
οι λίγοι τελευταίοι επιζήσαντες θα μολυνθούν από νέες και φρικιαστικές ασθένειες
και οι διαστημικοί σταθμοί θα καταστραφούν από δολιοφθορές
την έλλειψη προμηθειών το φυσικό φαινόμενο της φθοράς
και θα υπάρξει η πιο όμορφη σιγή από ποτέ γεννημένη από αυτό
ο ήλιος ακόμα εκεί κρυμμένος
να περιμένει το επόμενο κεφάλαιο.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
07-06-22
14:55
Αγκάλιασε το σκοτάδι
ο σάλος είναι ο θεός
η τρέλα είναι ο θεός
όταν ζεις μονίμως ήρεμα
ζεις μονίμως το θάνατο.
η αγωνία μπορεί να σκοτώσει
ή
η αγωνία μπορεί να κρατήσει το βάρος της ζωής
αλλά η ηρεμία είναι πάντα τρομακτική
η ηρεμία είναι ό,τι χειρότερο
να περπατάς
να μιλάς
να χαμογελάς,
να φαίνεται ότι είσαι.
μην ξεχνάς τα πεζοδρόμια
τις πόρνες,
την προδοσία,
το σκουλήκι μέσα στο μήλο,
τα μπαρ, τις φυλακές,
τις αυτοκτονίες των εραστών.
εδώ στην Αμερική
έχουμε δολοφονήσει έναν πρόεδρο και τον αδερφό του,
ένας άλλος πρόεδρος παραιτήθηκε από τη θέση του.
οι άνθρωποι που πιστεύουν στην πολιτική
είναι σαν τους ανθρώπους που πιστεύουν στο θεό¨
είναι κάτι αποτυχημένοι που έχουν έφεση
στα ασήμαντα.
δεν υπάρχει θεός
δεν υπάρχει πολιτική
δεν υπάρχει ηρεμία
δεν υπάρχει έρωτας
δεν υπάρχει έλεγχος
δεν υπάρχει σχέδιο
μείνε μακριά από το θεό
παράμεινε ενοχλημένος
γλίστρα
ο σάλος είναι ο θεός
η τρέλα είναι ο θεός
όταν ζεις μονίμως ήρεμα
ζεις μονίμως το θάνατο.
η αγωνία μπορεί να σκοτώσει
ή
η αγωνία μπορεί να κρατήσει το βάρος της ζωής
αλλά η ηρεμία είναι πάντα τρομακτική
η ηρεμία είναι ό,τι χειρότερο
να περπατάς
να μιλάς
να χαμογελάς,
να φαίνεται ότι είσαι.
μην ξεχνάς τα πεζοδρόμια
τις πόρνες,
την προδοσία,
το σκουλήκι μέσα στο μήλο,
τα μπαρ, τις φυλακές,
τις αυτοκτονίες των εραστών.
εδώ στην Αμερική
έχουμε δολοφονήσει έναν πρόεδρο και τον αδερφό του,
ένας άλλος πρόεδρος παραιτήθηκε από τη θέση του.
οι άνθρωποι που πιστεύουν στην πολιτική
είναι σαν τους ανθρώπους που πιστεύουν στο θεό¨
είναι κάτι αποτυχημένοι που έχουν έφεση
στα ασήμαντα.
δεν υπάρχει θεός
δεν υπάρχει πολιτική
δεν υπάρχει ηρεμία
δεν υπάρχει έρωτας
δεν υπάρχει έλεγχος
δεν υπάρχει σχέδιο
μείνε μακριά από το θεό
παράμεινε ενοχλημένος
γλίστρα
Η ζωή σου είναι η δική σου ζωή. Μην την αφήσεις να τσακιστεί σε μια φτηνή υποταγή.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
06-06-22
14:08
"Φέρω το φορτίο μου περήφανα για να το δουν όλοι, για να νικήσω την προκατάληψη,
την άγνοια και το μίσος με γνώση, ειλικρίνεια και αγάπη.
Κάθε φορά που απειλείσαι από μια εχθρική παρουσία, εκπέμπεις ένα πυκνό σύννεφο αγάπης όπως ένα χταπόδι εκτοξεύει μελάνι..."
Γουίλιαμ Μπάροουζ
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
02-06-22
13:58
ΣΤΟΥΣ ΛΟΓΟΚΡΙΤΕΣ
Βγαίνω από τον τάφο, Άνθρωποι του Πολέμου
Ακριβώς τη στιγμή που νομίζατε ότι με είχατε στη σωστή θέση
κρυμμένο
Βγαίνω τώρα
Μπορείτε να αισθανθείτε το έδαφος να βροντά υπόκωφα κάτω απ΄ τα πόδια σας?
Διαλύεται, αναποδογυρίζει, σπρώχνει προς τα πάνω
Χώνεται στην άποψή σας, στην ιδιωτική σας περιουσία
Ω Άνθρωποι του Πολέμου, Υποκριτές!
ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΓΟΡΙΑ ,ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ
Βγαίνω τώρα
Βγαίνω με όλα όσα κρύψατε
Ετοιμαστείτε, Μεγάλα Αγόρια, ετοιμαστείτε
Βγαίνω με όλα όσα θέλατε θαμμένα,
Όλα τα ερμητικά κείμενα με ιστορίες από φλογερές
και επικίνδυνες γυναίκες
Γυναίκες με λάγνες γλώσσες, αιχμηρά μάτια και νύχια
Έχω δουλέψει, οι μύες μου είναι δυνατοί
Σπρώχνω τη γη με όσα προσπαθείτε να λογοκρίνετε
Όποια αίρεση και μαγκιά περιφρονείτε
Όλους τους χλευασμούς ενάντια στις σημαίες και χαιρετίζω
Βγαίνω από την κόλαση με όλα όσα ποτέ καταπιέσατε
Όλες οι σκοτεινές φαντασιώσεις, όλα τα κατακάθια επιστρέφουν
Τα οδηγώ, υποβοηθώντας τα, τώρα
Πρόκειται να αλυχτούν και να χλευάζουν και να μαίνονται και να δαγκώνουν
Ανοίγω το κουτί
ΜΠOΥ!
Φως και Σκιά
Άραξε στον διαφορετικό αυτό κόσμο
ή σεργιάνισε στο σαλόνι του ουρανού
Ακολούθησέ με, θα σε πάρω εκεί
και θα σε μυήσω τριγύρω
και θα σου δείξω τα μυστικά τ’ ουρανού και τους χάρτες των πόλεων
και τον κόσμο τόσο επίπεδο σαν χάρτης
και τον κόσμο τόσο σφαιρικό σαν ολοζώντανο πρόσωπο
γεμάτο ιδέες και συναισθήματα
και τον ουρανό σαν ανάσα και τα ποτάμια σαν ύμνος
και τον ήλιο σαν άρια
άρια για την αγάπη και για την πνοή
άρια για το φως και τη σκιά που χορεύουν
φως και σκιά στις αγκαλιές του παιδιού
σ’ένα πάρκο κάτω από δέντρα και πύργους
φως πάνω στο νωπό καμβά, ο ζωγράφος στη στέγη της Δυτικής 21ης οδού υπό στοχαστική σκιά
σκιά πάνω στα κουτάλια μέσα στο μεταλλικό συρτάρι
το ασπρόμαυρο φυτό λαχταρά το φως,
φως για τα μάτια του Μπετόβεν,
σκιά μέσα στο πιάνο, απαλή τώρα βίαιη
φως έξω απ’ το πιάνο, δύναμη στο φως του βιολιού, γλυκές χορδές φωτός,
σκιά κάτω απ’ το γραφείο μου, ψηλές μαύρες μπότες στο χειμώνα,
φως μέσα στις φιλικές λέξεις
πάνω στα σκιερά τηλεφωνικά καλώδια,
φως στην υγεία και σκιά στην υγεία,
φέγγει το φεγγάρι χορεύει! γνώση από σκιά,
φως από την πιο σκοτεινή γραφή, αποτυπώνονται σαν φως και λευκές σελίδες, σκιά
Mετάφραση των ποιημάτων από Κυριακή Μάκου
https://www.annewaldman.org/
https://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Waldman
https://fastspeakingmusic.bandcamp.com/
Anne Waldman
Βγαίνω από τον τάφο, Άνθρωποι του Πολέμου
Ακριβώς τη στιγμή που νομίζατε ότι με είχατε στη σωστή θέση
κρυμμένο
Βγαίνω τώρα
Μπορείτε να αισθανθείτε το έδαφος να βροντά υπόκωφα κάτω απ΄ τα πόδια σας?
Διαλύεται, αναποδογυρίζει, σπρώχνει προς τα πάνω
Χώνεται στην άποψή σας, στην ιδιωτική σας περιουσία
Ω Άνθρωποι του Πολέμου, Υποκριτές!
ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕΓΑΛΑ ΑΓΟΡΙΑ ,ΕΤΟΙΜΑΣΤΕΙΤΕ
Βγαίνω τώρα
Βγαίνω με όλα όσα κρύψατε
Ετοιμαστείτε, Μεγάλα Αγόρια, ετοιμαστείτε
Βγαίνω με όλα όσα θέλατε θαμμένα,
Όλα τα ερμητικά κείμενα με ιστορίες από φλογερές
και επικίνδυνες γυναίκες
Γυναίκες με λάγνες γλώσσες, αιχμηρά μάτια και νύχια
Έχω δουλέψει, οι μύες μου είναι δυνατοί
Σπρώχνω τη γη με όσα προσπαθείτε να λογοκρίνετε
Όποια αίρεση και μαγκιά περιφρονείτε
Όλους τους χλευασμούς ενάντια στις σημαίες και χαιρετίζω
Βγαίνω από την κόλαση με όλα όσα ποτέ καταπιέσατε
Όλες οι σκοτεινές φαντασιώσεις, όλα τα κατακάθια επιστρέφουν
Τα οδηγώ, υποβοηθώντας τα, τώρα
Πρόκειται να αλυχτούν και να χλευάζουν και να μαίνονται και να δαγκώνουν
Ανοίγω το κουτί
ΜΠOΥ!
Φως και Σκιά
Άραξε στον διαφορετικό αυτό κόσμο
ή σεργιάνισε στο σαλόνι του ουρανού
Ακολούθησέ με, θα σε πάρω εκεί
και θα σε μυήσω τριγύρω
και θα σου δείξω τα μυστικά τ’ ουρανού και τους χάρτες των πόλεων
και τον κόσμο τόσο επίπεδο σαν χάρτης
και τον κόσμο τόσο σφαιρικό σαν ολοζώντανο πρόσωπο
γεμάτο ιδέες και συναισθήματα
και τον ουρανό σαν ανάσα και τα ποτάμια σαν ύμνος
και τον ήλιο σαν άρια
άρια για την αγάπη και για την πνοή
άρια για το φως και τη σκιά που χορεύουν
φως και σκιά στις αγκαλιές του παιδιού
σ’ένα πάρκο κάτω από δέντρα και πύργους
φως πάνω στο νωπό καμβά, ο ζωγράφος στη στέγη της Δυτικής 21ης οδού υπό στοχαστική σκιά
σκιά πάνω στα κουτάλια μέσα στο μεταλλικό συρτάρι
το ασπρόμαυρο φυτό λαχταρά το φως,
φως για τα μάτια του Μπετόβεν,
σκιά μέσα στο πιάνο, απαλή τώρα βίαιη
φως έξω απ’ το πιάνο, δύναμη στο φως του βιολιού, γλυκές χορδές φωτός,
σκιά κάτω απ’ το γραφείο μου, ψηλές μαύρες μπότες στο χειμώνα,
φως μέσα στις φιλικές λέξεις
πάνω στα σκιερά τηλεφωνικά καλώδια,
φως στην υγεία και σκιά στην υγεία,
φέγγει το φεγγάρι χορεύει! γνώση από σκιά,
φως από την πιο σκοτεινή γραφή, αποτυπώνονται σαν φως και λευκές σελίδες, σκιά
Mετάφραση των ποιημάτων από Κυριακή Μάκου
https://www.annewaldman.org/
https://en.wikipedia.org/wiki/Anne_Waldman
https://fastspeakingmusic.bandcamp.com/
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
30-04-22
12:20
Σημειώσεις Μετά Από Σκοτοδίνη
Γκρέγκορι Κόρσο
μετάφραση: Γ. ΛειβαδάςΚυρία του κόσμου που δεν έχει πόδιααρνήθηκα να υπερβώ την αυτοεξαφάνιση.
Είμαι στου λιγνού ανθρώπου το κρεβάτι νιώθονταςτα πόδια μου στη θέση τους με τον ψυχρό καθαρό αέρα.
Άχρηστο κι όχι άχρηστο αυτό το νόημα.
Όλα έχουν μια απάντηση δεν χρειάζεται να μάθω την απάντηση.
Η ποίηση ψάχνει την απάντηση.
Χαρά είναι η γνώση πως υπάρχει μια απάντηση.
Θάνατος είναι να ξέρεις την απάντηση.
(Εκείνη η αμυδρή λάμψη στην κοιλιά της Φώτισης είναι οι νεκροί που ξεστομίζουν τις δικές τους απαντήσεις.)
Βασίλισσα των σακάτηδων οι νέοι δεν δείχνουνπλέον απαραίτητοι.
Οι γέροι κρατούν τη γνώση τους μυστική συμβάλλουν αδιάκοπα σε τούτο το μεγάλοαπορριπτέο ψέμα.
Παρόλα αυτά ο συγγραφέας της Αλήθειας είναι το τίποτα.
Κι αν ζωτικό το καθιστώ αυτό το τίποταθα καταρρεύσει από μόνο του.Δεν υπάρχει τίποτα.Τίποτα ποτέ δεν υπήρξε.
Το τίποτα είν’ ένα σπίτι που ποτέ δεν αγοράστηκε.
Το τίποτα έρχεται μετά απ’ αυτή την ένδοξη Φάρσα.
Το τίποτα κάθεται πάνω στο τίποτα μέσα σ’ ένα τίποτα πολλών τίποτα
βασιλιάς τίποτα.
Γκρέγκορι Κόρσο, 1959 Ακρόπολη
Και το φως της Ελλάδας;
Δεν νομίζω ότι είναι καλό για έναν ζωγράφο. Δεν έβγαλαν και πολλή ζωγραφική. Είναι υπερβολικά λαμπρό το φως. Είναι ένα λαμπρό μπλε, Θεέ μου. Είναι εκτυφλωτικό.
Δεν ήξερα ότι υπήρχε τόσο μεγάλη ομορφιά, τόσο παλιά.
απόσπασμα απο την παρακάτω συνέντευξη του.
Γκρέγκορι Κόρσο - ΤΟ ΒΗΜΑ
ποίηση Γκρέγκορι Κόρσο Ο ανατροπέας του αμερικανικού ονείρου Εζησε μια ζωή ιλιγγιώδη. Εμαθε γράμματα μόνος του και έγραψε ποιήματα στηλιτεύοντας την παραίτηση, τη ρουτίνα, τον συμβιβασμό και τον μικροαστισμό. Ο πρόσφατος θάνατός του, στις 17 Ιανουαρίου, έγινε η αφορμή για να έρθει στη...www.tovima.gr
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
20-04-22
13:32
Σχεδόν γυμνός.
Όπου τον ρωτάνε τι είναι αγάπη,Και αυτός εντελώς αφοπλιστικά απαντάει: Αγάπη είναι μια κατάσταση σαν τη πρωινή ομίχλη που αντικρύζεις την αυγή, λίγο πριν βγει ο ήλιος. Μένει για λίγο και μετά εξατμίζεται.
Η αγαπή είναι μια ομίχλη που εξατμίζεται με την πρώτη αχτίδα της πραγματικότητας, αυτό είναι...
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
16-04-22
12:44
Πετρώσαμε
Βάλε τις παλάμες στους ώμους μου
αγκάλιασέ με,
μόνο τα χείλη σου ανασαίνουν στα δικά μου
μόνο η θάλασσα στην πλάτη μας παφλάζει.
Οι πλάτες μας σα φεγγαρίσια όστρακα
που πίσω μας σφαλίσαν τώρα.
Ακούμε τεντωμένοι
ακουμπισμένοι.
Εμείς - ένα διαφορούμενο σχήμα ζωής.
Στον αέρα του τσίρκου του κόσμου
σκεπάζουμε με τους δικούς μας ώμους
ό,τι γεννιέται ανάμεσά μας
όπως οι φούχτες τη φλόγα φυλάνε.
Αν στ' αλήθεια κάθε κύτταρο έχει ψυχή
άνοιξε τους φεγγίτες σου εσύ
και στους δικούς μου πόρους
πετροχελίδονα φυλακισμένα
οι ψυχές σου θα φτερουγίζουν μέσα σε μένα!
Τα κρυφά κάποτε γίνονται φανερά.
Μ' άραγε σε τι καταρράχτη από φωνές πουλιών
τ' αγκάλιασμα θα στερηθούμε, θα μαραθούμε
σαν τα όστρακα τα βουβά;
Αλλά ώς τότε, ανάφτρα, ξαπλώσου
στο κέλυφος της πλάτης σου το ελαστικό.
Ετσι εσύ σε μένα κι εγώ σε σε θα βυθιστώ.
Κοιμηθήκαμε.
Ποίημα από την έκδοση Σύγχρονη ποίηση - Αντρέι Βοζνισιένσκι, Μπουκουμάνης 1974
εισ.-μτφρ.: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Γεννημένος στη Μόσχα πριν από 77 χρόνια*, πέθανε στο σπίτι του, στο Περεντέλκινο. Με μέντορα τον Μπορίς Πάστερνακ, επηρεάστηκε από τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και τον Πάμπλο Νερούντα και διέπρεψε στις μεγάλες δημόσιες αναγνώσεις ποιημάτων. Ο Νικίτα Χρουστσόφ, παρά την κριτική που άσκησε στον σταλινισμό, το 1964, στη Συνάντηση Νέων Καλλιτεχνών, κατήγγειλε ότι η ποίησή του έχει επηρεαστεί από την αμερικανική μπιτ. Πάντα αιρετικός ο Βοζνισιένσκι, δεν δίστασε να γράψει ένα ποίημα αφιερωμένο στον Τσετσένο αντάρτη που σκοτώθηκε από τον ρωσικό στρατό, έχοντας στην τσέπη του δικά του ποιήματα. Είχε επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη, το 1997, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε, το 1974, μια ανθολογία ποιημάτων του, από την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ («Μπουκουμάνης»).
*(12 Μαΐου 1933, Μόσχα - 1 Ιουνίου 2010)
Φώτο Λονδίνο 1965. Από αριστερά, στην πίσω σειρά: Ernst Jandl, Allen Ginsberg, Αντρέι Βοζνεσένσκι, Ted Hughes, Gregory Corso. Στην μπροστινή σειρά: Marcus Field, Anselm Hollo
Η φώτο απο το παρακάτω άρθρο
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/...ei-boznesenski-rok-stin-proin-sobietia-kai-oi
Ο μονόλογος ενός μπίτνικ
Η εξέγερση των μηχανών
Τρέξτε – σπίτι σας, στην Αίτή, στους καθολικούς ναούς, στους απόπατους,
στην Αίγυπτο –
Τρέξτε !
Ουρλιάζοντας και νιαουρίζοντας, οι ορδές τον μηχανών αχνίζουν:
«Κρέας!»
Οι μηχανές μας μαύρισαν,
Γίναμε σαν τον Μπάτι.
Στα δικαστήρια τους οι ξετσίπωτοι συκοφάντες,
Πίνοντας βενζίνη με τα ποτηράκια τους,
Λογαριάζουν: ποιος στην Αγγλία
Διέταξε την εξέγερση των μηχανών;
Ας τρέξουμε! …
Και τη νύχτα, αναθαρρώντας,
Λέει το ρομπότ
Στον δημιουργό του:
«Βρες μου, – λέει, σύζυγο!
Έχω αδυναμία, λέει, στις μελαχρινές. –
Μʼ αρέσουν οι τριαντάρες.
Βρες μου με το καλό! …»
Ω, αρπακτικά πράγματα του αιώνα!
Έθεσαν βέτο στην ψυχή.
Κρυβόμαστε στα όρη και στις γενειάδες,
Βουτάμε γυμνοί στα νερά,
Μα τα ποτάμια στερεύουν, γιατί
Στις θάλασσες τα ψάρια ξεψυχούν…
Οι γυναίκες γεννούν Ρολς Ρόις …
Ραδιενέργεια !
… Ψυχή μου, θεριό μου,
Μέσα στα παρασκήνια της πόλης
Σα σκύλος δεμένος με σχοινί,
Κυκλοφορείς και σκούζεις.
Η εποχή όμως σφυρίζει όμορφα
Πάνω από το φλεγόμενο Τεννεσί
Μυστηριώδης, σα σειρήνα,
Με σασί από ντουραλουμίνιο.
https://el.wikipedia.org/wiki/Αντρέι_Βοζνεσένσκι
1987
10
Μα τι ’ναι αυτό; Δες! Πετά από πάνω σου.
Αρχίζεις απ’ το δέκα και τελειώνεις με το ένα;
Επτά, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο...
Ξεκινάμε; Εκτόξευση;
9
Στρέφεται πίσω η Βηθλεέμ;
Και το πάθος – γίνεται σκόνη;
Εννιά, οκτώ, εφτά, έξι, τέσσερα, τρία...
Ξεκινάμε; Εκτόξευση;
8
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά απ’ το δέκα...
Ανάβεις τον αντιστροφομετρητή.
Φόρμαν, Πούσκιν, Βούδας, Ζεν.
Μπήκαμε στην εποχή των πιθήκων;
7
Στάλιν. Πέτρος. Κι αντιστρόφως.
Το ταξίμετρο γράφει.
Μέχρι να εκχριστιανιστεί η Ρωσία
με τη θέλησή της: ένας χρόνος.
6
Κάποιος στο «Σύννεφο με παντελόνια» –
παλαιομοδίτης∙ και μετρά:«Οκτώ, εννιά, δέκα».
Μέτρα σωστά! «Εννιά, οκτώ, εφτά».
Όπως στην εκτόξευση.
5
Μαυσωλεία – οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ξύπνιοι.
Ο Νίτσε λέει: «Στον Θεό που πιστεύουμε!»
Ποιος ξεκινά;
Ποιος εκτοξεύεται;
4
Χάθα Γιόγκα. Αναλγητικά.
Δεν υπάρχει αλληλογραφία.
Μόνο «Γκαίτε-Έκκερμαν»
και «Αστάφιεβ-Έιντελμαν».
3
Τρόμος το «Αν» στον ουρανό∙
πετά και προσπερνάει.
Μέτρα αντίστροφα: εννιά, οκτώ, εφτά
έξι, πέντε, τέσσερα. Ξεκινάμε; Εκτόξευση;
2
Συγγνώμη για το ανόητο πνεύμα μας –
εποχή της εικόνας και των βίντεο-κλιπ.
Συγγνώμη για τα παιδιά
των δέκα, εννιά, οκτώ, επτά.
1
Εκτοξεύουμε ό,τι απαγορεύουν∙
όπως τον «Ζιβάγκο»: συναρπαστικό!
Υπάρχουν πολλά ονόματα διαθέσιμα;
Εννιά... Οκτώ... Εφτά... Πέντε... Τέσσερα...
0
Αργά, μες στο χαμό,
στη θύελλα, η ελευθερία προχωράει –
σαν πινακίδα∙ στον δρόμο, δεξιά:
«9», «8», «7» κ.λπ.
1
Γιατί έχουμε Κίττυ, Λέβιν,
Μαρξ, Βούδα-Ζεν, Χριστό;
Μέτρα: εννιά, οκτώ, εφτά...
Τελειώνεις με μηδέν, αρχίζεις απ’ το δέκα...
Μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος. Εφημερίδα “Αυγή”, φ. 14/3/2010.
Βάλε τις παλάμες στους ώμους μου
αγκάλιασέ με,
μόνο τα χείλη σου ανασαίνουν στα δικά μου
μόνο η θάλασσα στην πλάτη μας παφλάζει.
Οι πλάτες μας σα φεγγαρίσια όστρακα
που πίσω μας σφαλίσαν τώρα.
Ακούμε τεντωμένοι
ακουμπισμένοι.
Εμείς - ένα διαφορούμενο σχήμα ζωής.
Στον αέρα του τσίρκου του κόσμου
σκεπάζουμε με τους δικούς μας ώμους
ό,τι γεννιέται ανάμεσά μας
όπως οι φούχτες τη φλόγα φυλάνε.
Αν στ' αλήθεια κάθε κύτταρο έχει ψυχή
άνοιξε τους φεγγίτες σου εσύ
και στους δικούς μου πόρους
πετροχελίδονα φυλακισμένα
οι ψυχές σου θα φτερουγίζουν μέσα σε μένα!
Τα κρυφά κάποτε γίνονται φανερά.
Μ' άραγε σε τι καταρράχτη από φωνές πουλιών
τ' αγκάλιασμα θα στερηθούμε, θα μαραθούμε
σαν τα όστρακα τα βουβά;
Αλλά ώς τότε, ανάφτρα, ξαπλώσου
στο κέλυφος της πλάτης σου το ελαστικό.
Ετσι εσύ σε μένα κι εγώ σε σε θα βυθιστώ.
Κοιμηθήκαμε.
Ποίημα από την έκδοση Σύγχρονη ποίηση - Αντρέι Βοζνισιένσκι, Μπουκουμάνης 1974
εισ.-μτφρ.: Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ
Andrei Voznesensky
Αντρέι Βοζνεσένσκι ή βοζνισιενσκι
-όπως έχει αποδοθεί το όνομά του στα ελληνικά- χαρακτηρίστηκε ο Γκίνσμπεργκ της Ρωσίας.Γεννημένος στη Μόσχα πριν από 77 χρόνια*, πέθανε στο σπίτι του, στο Περεντέλκινο. Με μέντορα τον Μπορίς Πάστερνακ, επηρεάστηκε από τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και τον Πάμπλο Νερούντα και διέπρεψε στις μεγάλες δημόσιες αναγνώσεις ποιημάτων. Ο Νικίτα Χρουστσόφ, παρά την κριτική που άσκησε στον σταλινισμό, το 1964, στη Συνάντηση Νέων Καλλιτεχνών, κατήγγειλε ότι η ποίησή του έχει επηρεαστεί από την αμερικανική μπιτ. Πάντα αιρετικός ο Βοζνισιένσκι, δεν δίστασε να γράψει ένα ποίημα αφιερωμένο στον Τσετσένο αντάρτη που σκοτώθηκε από τον ρωσικό στρατό, έχοντας στην τσέπη του δικά του ποιήματα. Είχε επισκεφθεί τη Θεσσαλονίκη, το 1997, στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Στα ελληνικά κυκλοφόρησε, το 1974, μια ανθολογία ποιημάτων του, από την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ («Μπουκουμάνης»).
*(12 Μαΐου 1933, Μόσχα - 1 Ιουνίου 2010)
Φώτο Λονδίνο 1965. Από αριστερά, στην πίσω σειρά: Ernst Jandl, Allen Ginsberg, Αντρέι Βοζνεσένσκι, Ted Hughes, Gregory Corso. Στην μπροστινή σειρά: Marcus Field, Anselm Hollo
Η φώτο απο το παρακάτω άρθρο
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/...ei-boznesenski-rok-stin-proin-sobietia-kai-oi
Ο μονόλογος ενός μπίτνικ
Η εξέγερση των μηχανών
Τρέξτε – σπίτι σας, στην Αίτή, στους καθολικούς ναούς, στους απόπατους,
στην Αίγυπτο –
Τρέξτε !
Ουρλιάζοντας και νιαουρίζοντας, οι ορδές τον μηχανών αχνίζουν:
«Κρέας!»
Οι μηχανές μας μαύρισαν,
Γίναμε σαν τον Μπάτι.
Στα δικαστήρια τους οι ξετσίπωτοι συκοφάντες,
Πίνοντας βενζίνη με τα ποτηράκια τους,
Λογαριάζουν: ποιος στην Αγγλία
Διέταξε την εξέγερση των μηχανών;
Ας τρέξουμε! …
Και τη νύχτα, αναθαρρώντας,
Λέει το ρομπότ
Στον δημιουργό του:
«Βρες μου, – λέει, σύζυγο!
Έχω αδυναμία, λέει, στις μελαχρινές. –
Μʼ αρέσουν οι τριαντάρες.
Βρες μου με το καλό! …»
Ω, αρπακτικά πράγματα του αιώνα!
Έθεσαν βέτο στην ψυχή.
Κρυβόμαστε στα όρη και στις γενειάδες,
Βουτάμε γυμνοί στα νερά,
Μα τα ποτάμια στερεύουν, γιατί
Στις θάλασσες τα ψάρια ξεψυχούν…
Οι γυναίκες γεννούν Ρολς Ρόις …
Ραδιενέργεια !
… Ψυχή μου, θεριό μου,
Μέσα στα παρασκήνια της πόλης
Σα σκύλος δεμένος με σχοινί,
Κυκλοφορείς και σκούζεις.
Η εποχή όμως σφυρίζει όμορφα
Πάνω από το φλεγόμενο Τεννεσί
Μυστηριώδης, σα σειρήνα,
Με σασί από ντουραλουμίνιο.
https://el.wikipedia.org/wiki/Αντρέι_Βοζνεσένσκι
1987
10
Μα τι ’ναι αυτό; Δες! Πετά από πάνω σου.
Αρχίζεις απ’ το δέκα και τελειώνεις με το ένα;
Επτά, έξι, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο...
Ξεκινάμε; Εκτόξευση;
9
Στρέφεται πίσω η Βηθλεέμ;
Και το πάθος – γίνεται σκόνη;
Εννιά, οκτώ, εφτά, έξι, τέσσερα, τρία...
Ξεκινάμε; Εκτόξευση;
8
Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά απ’ το δέκα...
Ανάβεις τον αντιστροφομετρητή.
Φόρμαν, Πούσκιν, Βούδας, Ζεν.
Μπήκαμε στην εποχή των πιθήκων;
7
Στάλιν. Πέτρος. Κι αντιστρόφως.
Το ταξίμετρο γράφει.
Μέχρι να εκχριστιανιστεί η Ρωσία
με τη θέλησή της: ένας χρόνος.
6
Κάποιος στο «Σύννεφο με παντελόνια» –
παλαιομοδίτης∙ και μετρά:«Οκτώ, εννιά, δέκα».
Μέτρα σωστά! «Εννιά, οκτώ, εφτά».
Όπως στην εκτόξευση.
5
Μαυσωλεία – οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ξύπνιοι.
Ο Νίτσε λέει: «Στον Θεό που πιστεύουμε!»
Ποιος ξεκινά;
Ποιος εκτοξεύεται;
4
Χάθα Γιόγκα. Αναλγητικά.
Δεν υπάρχει αλληλογραφία.
Μόνο «Γκαίτε-Έκκερμαν»
και «Αστάφιεβ-Έιντελμαν».
3
Τρόμος το «Αν» στον ουρανό∙
πετά και προσπερνάει.
Μέτρα αντίστροφα: εννιά, οκτώ, εφτά
έξι, πέντε, τέσσερα. Ξεκινάμε; Εκτόξευση;
2
Συγγνώμη για το ανόητο πνεύμα μας –
εποχή της εικόνας και των βίντεο-κλιπ.
Συγγνώμη για τα παιδιά
των δέκα, εννιά, οκτώ, επτά.
1
Εκτοξεύουμε ό,τι απαγορεύουν∙
όπως τον «Ζιβάγκο»: συναρπαστικό!
Υπάρχουν πολλά ονόματα διαθέσιμα;
Εννιά... Οκτώ... Εφτά... Πέντε... Τέσσερα...
0
Αργά, μες στο χαμό,
στη θύελλα, η ελευθερία προχωράει –
σαν πινακίδα∙ στον δρόμο, δεξιά:
«9», «8», «7» κ.λπ.
1
Γιατί έχουμε Κίττυ, Λέβιν,
Μαρξ, Βούδα-Ζεν, Χριστό;
Μέτρα: εννιά, οκτώ, εφτά...
Τελειώνεις με μηδέν, αρχίζεις απ’ το δέκα...
Μετάφραση: Μιχάλης Παπαντωνόπουλος. Εφημερίδα “Αυγή”, φ. 14/3/2010.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
14-04-22
13:34
μια φορά
όταν ήμουν 14
οι δημιουργοί μού έφεραν
το μοναδικό που είχα ποτέ αίσθημα
τύχης.
στον πατέρα μου δεν άρεσαν
τα βιβλία ούτε
στη μητέρα μου άρεσαν
τα βιβλία (επειδή στον πατέρα μου
δεν άρεσαν τα βιβλία)
ιδίως εκείνα που έφερνα σπίτι
απ’ τη βιβλιοθήκη:
Ντ. Χ. Λόρενς
Ντοστογιέβσκι
Τουργκένιεφ
Γκόρκι
Α. Χάξλεϋ
Σίνκλερ Λούις
κι άλλους.
είχα το δικό μου υπνοδωμάτιο
μα στις 8 μ.μ.
όλοι μας έπρεπε να πάμε για ύπνο:
«Θέλεις πλούτη και τιμή;
Μην κοιμάσαι την αυγή»
έλεγε ο πατέρας μου.
«ΦΩΤΑ ΣΒΗΣΤΑ!» φώναζε.
ύστερα έπαιρνα το πορτατίφ
το έβαζα κάτω απ’ τα σκεπάσματα
και με τη ζέστη και το κρυφό φως
συνέχιζα να διαβάζω:
Ίψεν
Σαίξπηρ
Τσέχοφ
Τζέφερς
Θέρμπερ
Κόνραντ Έικεν
κι άλλους.
μου έφεραν τύχη και ελπίδα και
συναίσθημα σ’ ένα μέρος χωρίς τύχη
χωρίς ελπίδα, χωρίς συναίσθημα.
το πάλευα.
ζεσταινόμουν κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
κάποιες φορές το φωτιστικό άρχιζε να καπνίζει
ή τα σεντόνια – θα έπιαναν
φωτιά·
τότε έσβηνα το φωτιστικό,
το κρατούσα απέξω να
κρυώσει.
χωρίς εκείνα τα βιβλία
δεν είμαι και πολύ σίγουρος
πώς θα είχα
καταντήσει:
να παραληρώ· ο
φονιάς του πατέρα·
βλαμμένος· καθυστερημένος·
σε μουντή απελπισία.
όταν ο πατέρας μου φώναζε
«ΦΩΤΑ ΣΒΗΣΤΑ!»
είμαι σίγουρος πως φοβόταν
τoν καλογραμμένο λόγο
που εμφανιζόταν με ευγένεια
και φρόνηση
στην καλύτερη και
πιο ενδιαφέρουσα
λογοτεχνία μας.
κι ήταν εκεί
κοντά μου
κάτω απ’ τα σκεπάσματα
πιο γυναίκα από γυναίκα
πιο άντρας από άντρα.
τα είχα όλα
και
τα πήρα.
«Για τον έρωτα», Τσαρλς Μπουκόβσκι, μτφρ.: Γιώργος Λαμπράκος, Εκδόσεις Πατάκη
Το ποίημα «ο πρώτος έρωτας» του Τσαρλς Μπουκόβσκι βρέθηκε στα χειρόγραφά του, είχε ημερομηνία 21 Ιουλίου 1974 και εκδόθηκε στη μεταθανάτια συλλογή «Bone Palace Ballet» (1997). Συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία με τα καλύτερα ερωτικά ποιήματά του «Για τον έρωτα» (εκδόσεις Πατάκη, 2018), μια έκδοση εμπλουτισμένη με αυθεντικά σκίτσα του.
όταν ήμουν 14
οι δημιουργοί μού έφεραν
το μοναδικό που είχα ποτέ αίσθημα
τύχης.
στον πατέρα μου δεν άρεσαν
τα βιβλία ούτε
στη μητέρα μου άρεσαν
τα βιβλία (επειδή στον πατέρα μου
δεν άρεσαν τα βιβλία)
ιδίως εκείνα που έφερνα σπίτι
απ’ τη βιβλιοθήκη:
Ντ. Χ. Λόρενς
Ντοστογιέβσκι
Τουργκένιεφ
Γκόρκι
Α. Χάξλεϋ
Σίνκλερ Λούις
κι άλλους.
είχα το δικό μου υπνοδωμάτιο
μα στις 8 μ.μ.
όλοι μας έπρεπε να πάμε για ύπνο:
«Θέλεις πλούτη και τιμή;
Μην κοιμάσαι την αυγή»
έλεγε ο πατέρας μου.
«ΦΩΤΑ ΣΒΗΣΤΑ!» φώναζε.
ύστερα έπαιρνα το πορτατίφ
το έβαζα κάτω απ’ τα σκεπάσματα
και με τη ζέστη και το κρυφό φως
συνέχιζα να διαβάζω:
Ίψεν
Σαίξπηρ
Τσέχοφ
Τζέφερς
Θέρμπερ
Κόνραντ Έικεν
κι άλλους.
μου έφεραν τύχη και ελπίδα και
συναίσθημα σ’ ένα μέρος χωρίς τύχη
χωρίς ελπίδα, χωρίς συναίσθημα.
το πάλευα.
ζεσταινόμουν κάτω απ’ τα σκεπάσματα.
κάποιες φορές το φωτιστικό άρχιζε να καπνίζει
ή τα σεντόνια – θα έπιαναν
φωτιά·
τότε έσβηνα το φωτιστικό,
το κρατούσα απέξω να
κρυώσει.
χωρίς εκείνα τα βιβλία
δεν είμαι και πολύ σίγουρος
πώς θα είχα
καταντήσει:
να παραληρώ· ο
φονιάς του πατέρα·
βλαμμένος· καθυστερημένος·
σε μουντή απελπισία.
όταν ο πατέρας μου φώναζε
«ΦΩΤΑ ΣΒΗΣΤΑ!»
είμαι σίγουρος πως φοβόταν
τoν καλογραμμένο λόγο
που εμφανιζόταν με ευγένεια
και φρόνηση
στην καλύτερη και
πιο ενδιαφέρουσα
λογοτεχνία μας.
κι ήταν εκεί
κοντά μου
κάτω απ’ τα σκεπάσματα
πιο γυναίκα από γυναίκα
πιο άντρας από άντρα.
τα είχα όλα
και
τα πήρα.
«Για τον έρωτα», Τσαρλς Μπουκόβσκι, μτφρ.: Γιώργος Λαμπράκος, Εκδόσεις Πατάκη
Το ποίημα «ο πρώτος έρωτας» του Τσαρλς Μπουκόβσκι βρέθηκε στα χειρόγραφά του, είχε ημερομηνία 21 Ιουλίου 1974 και εκδόθηκε στη μεταθανάτια συλλογή «Bone Palace Ballet» (1997). Συμπεριλαμβάνεται στην ανθολογία με τα καλύτερα ερωτικά ποιήματά του «Για τον έρωτα» (εκδόσεις Πατάκη, 2018), μια έκδοση εμπλουτισμένη με αυθεντικά σκίτσα του.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
17-03-22
11:12
Μα Εγώ Δεν Έχω Ανάγκη Την Ευγένεια
Γκρέγκορι Κόρσο
Έχω γνωρίσει τις παράξενες νοσοκόμες της Ευγενείαςτις έχω δει να φιλούν τον άρρωστο,
να προσέχουν τον γέρο,
να δίνουν καραμέλες στον τρελό!
Τις έχω προσέξει, σκοτεινές, θλιμμένες να σπρώχνουν
Αναπηρικές καρέκλες πλάι στη θάλασσα, μέσα στη νύχτα!
Έχω γνωρίσει τους χοντρούς Πάπες της Ευγενείας,
τις μικροκαμωμένες γηραιές, γκριζομάλλες κυρίες,
τον παπά της ενορίας,
τον διάσημο ποιητή,
τη μητέρα
τους έχω γνωρίσει όλους!
Τους έχω προσέξει, σκοτεινούς και θλιμμένους
μέσα στη νύχτα,
να κολλούν αφίσες ελέους
στους πίνακες ανακοινώσεων της απελπισίας.
Έχω γνωρίσει την Παντοδύναμη Ευγένεια
Αυτοπροσώπως!
Έχω κάτσει πλάι στ’ αγνά λευκά της πόδια,
κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της!
Δεν μιλήσαμε για τίποτα αγροίκο,
όμως μια νύχτα με βασάνισαν εκείνες οι παράξενες
νοσοκόμες,
εκείνοι οι χοντροί Πάπες.
Η μικροκαμωμένη γηραιά κυρία πέρασε πάνω απ’ το
κεφάλι μου μ’ ένα δρεπανηφόρο άρμα!
Ο παπάς μου έσκισε το στομάχι, έβαλε τα χέρια του
μέσα μου
και ούρλιαξε: Που είναι η ψυχή σου; Που είναι
η ψυχή σου;
Ο διάσημος ποιητής με σήκωσε πάνω
και με πέταξε απ’ το παράθυρο!
Η μητέρα με εγκατέλειψε!
Έτρεξα στην Ευγένεια, μπήκα με φόρα στα δώματά της
Και βλαστίμησα!
Μ’ ένα μαχαίρι ακατανόμαστο, χίλιες πληγές της άνοιξα
και τις μαγάρισα!
Την κουβάλησα μακριά, στους ώμους μου, σαν στοιχειό,
μέσα στη χαλικόστρωτη νύχτα!
Σκυλιά γαύγισαν! Γάτες έφυγαν τρομαγμένες!
Όλα τα παράθυρα κλειστά!
Την ανέβασα δέκα ορόφους!
Την άφησα στο πάτωμα του μικρού μου δωματίου
και γονατίζοντας πλάι της έκλαψα, έκλαψα.
Μα τι είναι Ευγένεια; Τη σκότωσα
μα τι είναι;
Είσαι ευγενής επειδή ζεις μια ζωή ευγενή.
Ο Αγ. Φραγκίσκος ήταν ευγενής.
Ο σπιτονοικοκύρης είναι ευγενής.
Ένας τενεκές είναι ευγενής.
Μπορούμε να πούμε πως οι άνθρωποι που κάθονται
στα πάρκα είναι ευγενέστεροι;
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
photo 1 : Gregory in Paris 1957 Photo © by Harold Chapman
photo 2 : Gregory Corso at an One World Poetry festival, Amsterdam, early 1980s. Photo © Eddie Woods
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
12-03-22
10:22
"Λαμόγια του Κόσμου, υπάρχει ένα σημάδι που δεν μπορείτε να νικήσετε: το Εσωτερικό Σημάδι."
William S. Burroughs
photo : W. Burroughs
William S. Burroughs
photo : W. Burroughs
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
04-03-22
14:04
Η Μεγάλη Απόδραση
Τσαρλς Μπουκόβσκι
άκου, είπε, έχεις δει ποτέ σου ένα μάτσο καβούρια στριμωγμένα
στον κουβά;
όχι, απάντησα.
λοιπόν, αυτό που συμβαίνει είναι ότι κάθε τόσο κάποιο καβούρι
σκαρφαλώνει πάνω στα άλλα
και αρχίζει να αναρριχάται προς το στόμιο του κουβά,
τότε, με το που είναι έτοιμο να ξεφύγει
ένα άλλο καβούρι το αρπάζει και το σπρώχνει πίσω
στον πάτο.
σοβαρά; ρώτησα.
σοβαρά, αποκρίθηκε, έτσι γίνεται όπως στα λέω, κανένα
από τα άλλα καβούρια δεν αφήνει κάποιο να την κοπανήσει από
εκεί. είναι ακριβώς το ίδιο που συμβαίνει
στην ταχυδρομική υπηρεσία!
σε πιστεύω, είπα.
εκείνη την στιγμή ο προϊστάμενος προχώρησε προς το μέρος μας και είπε:
κύριοι συνομιλούσατε.
δεν επιτρέπονται οι συζητήσεις στον
χώρο εργασίας.
δούλευα εκεί εντεκάμιση
χρόνια.
σηκώθηκα απ’ το σκαμνί μου και καβάλησα ίσα πάνω στον
προϊστάμενο
κι έπειτα σηκώθηκα κι έφυγα από εκεί αμέσως.
έγινε τόσο εύκολα που έμοιαζε απίστευτο.
όμως κανείς από τους υπόλοιπους δεν με ακολούθησε.
και μετά απ’ αυτό, κάθε που τύχαινε να τρώω καβουροπόδαρα
σκεφτόμουν αυτό το μέρος.
πρέπει να σκέφτηκα αυτό το μέρος
περίπου 5 ή 6 φορές
προτού το γυρίσω στον αστακό.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
26-02-22
13:37
"Αλλά είναι εκείνη η φορά, η μία, που συναντάς μια γυναίκα ανθισμένη, ένα κορίτσι που ξεχειλίζει, μια παρουσία ταυτισμένη με το φύλο της, αληθινά σέξυ, ένα πεπρωμένο, το τέλος του κόσμου."
"Εκείνη... Εκείνη είναι μεγαλειώδες γαμ@σ@. Το στόμα της διψάει, το μου@@ της είναι απαλό και σφιχτό και τον παίρνει λες κι είναι μαχαίρι που την σκοτώνει."
"Κάθε μαλάκας μπορεί να κυνηγήσει ένα φουστάνι. Ελάχιστοι όμως έχουν την πειθαρχία που χρειάζεται η τέχνη."
"Τα πάντα είναι χάσιμο χρόνου εκτός απ' το πλησίασμα εκείνης της ευτυχίας από μια στοιχειωτική αγάπη, και την δημιουργία στην τέχνη."
"Αν είναι να κάνεις κάτι αληθινό, κάνε το απολύτως. Διαφορετικά μην ξεκινήσεις καν. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι μπορεί να χάσεις πολλά. Ακόμα και το μυαλό σου."
Charles Bukowski
“Roll the Dice” by Charles Bukowski
If you’re going to try, go all the way
otherwise, don’t even start.
If you’re going to try, go all the way
this could mean losing girlfriends, wives, relatives, jobs and maybe your mind.
Go all the way.
It could mean not eating for 3 or 4 days.
It could mean freezing on a park bench.
It could mean jail.
It could mean derision, mockery, isolation.
Isolation is the gift, all the others are a test of your
endurance, of how much you really want to do it.
And you’ll do it despite rejection and the worst odds
and it will be better than anything else you can imagine.
If you’re going to try, go all the way.
There is no other feeling like that.
You will be alone with the gods and the nights will flame with
fire.
Do it, do it, do it !
Do it !
All the way !
All the way !
You will ride life straight to perfect laughter,
it's the only good fight there is.
"Εκείνη... Εκείνη είναι μεγαλειώδες γαμ@σ@. Το στόμα της διψάει, το μου@@ της είναι απαλό και σφιχτό και τον παίρνει λες κι είναι μαχαίρι που την σκοτώνει."
"Κάθε μαλάκας μπορεί να κυνηγήσει ένα φουστάνι. Ελάχιστοι όμως έχουν την πειθαρχία που χρειάζεται η τέχνη."
"Τα πάντα είναι χάσιμο χρόνου εκτός απ' το πλησίασμα εκείνης της ευτυχίας από μια στοιχειωτική αγάπη, και την δημιουργία στην τέχνη."
"Αν είναι να κάνεις κάτι αληθινό, κάνε το απολύτως. Διαφορετικά μην ξεκινήσεις καν. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι μπορεί να χάσεις πολλά. Ακόμα και το μυαλό σου."
Charles Bukowski
“Roll the Dice” by Charles Bukowski
If you’re going to try, go all the way
otherwise, don’t even start.
If you’re going to try, go all the way
this could mean losing girlfriends, wives, relatives, jobs and maybe your mind.
Go all the way.
It could mean not eating for 3 or 4 days.
It could mean freezing on a park bench.
It could mean jail.
It could mean derision, mockery, isolation.
Isolation is the gift, all the others are a test of your
endurance, of how much you really want to do it.
And you’ll do it despite rejection and the worst odds
and it will be better than anything else you can imagine.
If you’re going to try, go all the way.
There is no other feeling like that.
You will be alone with the gods and the nights will flame with
fire.
Do it, do it, do it !
Do it !
All the way !
All the way !
You will ride life straight to perfect laughter,
it's the only good fight there is.
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
22-02-22
14:33
6 ΕΦΙΑΛΤΕΣ
Diane Di Prima
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 2
Έχοντας καθαρότερο σπίτι απ’ ό,τι συνήθως έπλυνα τα τα πιάτα. Μάζεψα εκείνα τα
μακριά γλοιώδη σκουλήκια, τα μπαγιάτικα μακαρόνια, και τα έριξα από το νεροχύτη στον
κάδο όταν ένα κύλησε στο πάτωμα και έμεινε εκεί μειδιώντας.
Αχ είπα μα έχοντας καθαρότερο πάτωμα απ’ ό,τι συνήθως προσπάθησα να το μαζέψω,
μα εκείνο ξεγλίστρησε και μειδιούσε πάλι. Έπειτα από δέκα λεπτά
καταδίωξης με πιο βρόμικα χέρια απ’ ό,τι συνήθως παραιτήθηκα.
Ω καλά είπα κάτω από τη βρύση απόψε θα σκληρύνει το
αναθεματισμένο και θα το μαζέψω ξεραμένο.
Τότε κοιτάζοντας κάτω πάλι είδα μια γραμμή από καλοζωισμένες κατσαρίδες
με συντονισμένο βήμα να μεταφέρουν το σκουλήκι και να τραγουδούν Εμπρός Χριστιανές Κατσαρίδες.
Η φασαρία ήταν ανυπόφορη κι εγώ παρέμεινα τρομοκρατημένη στο σημείο μέχρι που μια
ελαφρώς μεγαλύτερη κατσαρίδα, προφανώς ο αρχηγός τους, σκούντηξε κι εμένα για να δει αν μπορούσα επίσης
να μεταφερθώ.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 6
Πάρε τον κομμένο σου λαιμό απ’ το μαχαίρι μου.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 7
Μια μέρα ξέχασα την περιβολή μου και η καρδιά μου καρφιτσωμένη στο χέρι μου
έκαιγε μια τρύπα εκεί.
Βρήκα στην τσέπη μου πενήντα σεντς όχι παραπάνω˙ στην 42η Οδό έψαξα για καμιά
ευχάριστη ταινία.
Μέχρι που ο πιο όμορφος θεός ερχόταν νομίζω προς το μέρος μου με μάγκικο βήμα και
χαμογελούσε γνωρίζοντας τα πάντα και ύστερα γνωρίζοντας.
Είσαι απασχολημένη είπε και γέλασα διότι τίποτα δε μετρούσε περισσότερο
απ’ την όψη του και το ήξερε.
Και γέλασε γνωρίζοντας τα πάντα και ομολογώντας απλά ναι έτσι είναι
υπάρχει επιδεικτικότητα και πόνος μα όχι εμείς.
Και περπατήσαμε και οι τρεις αυτός και εγώ και τα χέρια μας ανάμεσα και είχε ένα
δωμάτιο όπου το ταβάνι χόρευε για μένα χόρευε όλη νύχτα.
Ώσπου το πρωί ξύπνησε και με βρόμικα δόντια όπως χασμουριόταν είπε λοιπόν μωρό μου
πόσα παίρνεις;
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 9
Κουνήσου είπε ο μπάτσος. Το πάρκο κλείνει στις εννιά κουνήσου
γαμώτο. Αναθεματισμένα νομίζετε πως σας ανήκει το πάρκο.
Δε μιλάς ε δεν κουνιέσαι; Θα το δούμε. Θα μπεις υπό
επιτήρηση μια εβδομάδα ηλεκτροσόκ θα σε στρώσει πάω στοίχημα.
Και φύσηξε τη σφυρίχτρα του.
Τότε σταμάτησε ένα λευκό αυτοκίνητο,
λευκοφορεμένοι
που καταπιάνονται με τη δουλειά τους χωρίς συναισθηματισμούς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν ένα δέντρο κατατονικό.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 12
Πήγα στην κλινική. Στραμπούλιξα το πόδι μου είπα.
Όνομα ρώτησαν και ηλικία και πόσα βγάζω και
ποιος είναι ο οικογενειακός μας γιατρός.
Τους είπα και μου ζήτησαν να περιμένω και περίμενα και είπαν έλα
μέσα και πήγα.
Άνοιξε το μάτι σου είπε ο γιατρός κάτι έχει μέσα.
Βάρεσα το πόδι μου είπα.
Άνοιξε το μάτι σου είπε και το έκανα και έβγαλε το ένα μάτι και το ξέπλυνε
σε μια λεκάνη.
Να είπε και το ξαναέβαλε τώρα δεν είναι καλύτερα.
Υποθέτω είπα. Είναι όλα μαύρα δεν ξέρω. Βάρεσα το πόδι μου είπα.
Θα μπορούσες να τρεμοπαίξεις τα βλέφαρα είπε η μια σου βλεφαρίδα είναι χαλαρή.
Νομίζω είπα κάτι δεν πάει καλά με το πόδι μου.
Ω είπε. Ενδεχομένως έχεις δίκιο. Θα το κόψουμε.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 13
Πονάει να σε δολοφονούν.
https://en.wikipedia.org/wiki/Diane_di_Prima
Diane Di Prima
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 2
Έχοντας καθαρότερο σπίτι απ’ ό,τι συνήθως έπλυνα τα τα πιάτα. Μάζεψα εκείνα τα
μακριά γλοιώδη σκουλήκια, τα μπαγιάτικα μακαρόνια, και τα έριξα από το νεροχύτη στον
κάδο όταν ένα κύλησε στο πάτωμα και έμεινε εκεί μειδιώντας.
Αχ είπα μα έχοντας καθαρότερο πάτωμα απ’ ό,τι συνήθως προσπάθησα να το μαζέψω,
μα εκείνο ξεγλίστρησε και μειδιούσε πάλι. Έπειτα από δέκα λεπτά
καταδίωξης με πιο βρόμικα χέρια απ’ ό,τι συνήθως παραιτήθηκα.
Ω καλά είπα κάτω από τη βρύση απόψε θα σκληρύνει το
αναθεματισμένο και θα το μαζέψω ξεραμένο.
Τότε κοιτάζοντας κάτω πάλι είδα μια γραμμή από καλοζωισμένες κατσαρίδες
με συντονισμένο βήμα να μεταφέρουν το σκουλήκι και να τραγουδούν Εμπρός Χριστιανές Κατσαρίδες.
Η φασαρία ήταν ανυπόφορη κι εγώ παρέμεινα τρομοκρατημένη στο σημείο μέχρι που μια
ελαφρώς μεγαλύτερη κατσαρίδα, προφανώς ο αρχηγός τους, σκούντηξε κι εμένα για να δει αν μπορούσα επίσης
να μεταφερθώ.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 6
Πάρε τον κομμένο σου λαιμό απ’ το μαχαίρι μου.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 7
Μια μέρα ξέχασα την περιβολή μου και η καρδιά μου καρφιτσωμένη στο χέρι μου
έκαιγε μια τρύπα εκεί.
Βρήκα στην τσέπη μου πενήντα σεντς όχι παραπάνω˙ στην 42η Οδό έψαξα για καμιά
ευχάριστη ταινία.
Μέχρι που ο πιο όμορφος θεός ερχόταν νομίζω προς το μέρος μου με μάγκικο βήμα και
χαμογελούσε γνωρίζοντας τα πάντα και ύστερα γνωρίζοντας.
Είσαι απασχολημένη είπε και γέλασα διότι τίποτα δε μετρούσε περισσότερο
απ’ την όψη του και το ήξερε.
Και γέλασε γνωρίζοντας τα πάντα και ομολογώντας απλά ναι έτσι είναι
υπάρχει επιδεικτικότητα και πόνος μα όχι εμείς.
Και περπατήσαμε και οι τρεις αυτός και εγώ και τα χέρια μας ανάμεσα και είχε ένα
δωμάτιο όπου το ταβάνι χόρευε για μένα χόρευε όλη νύχτα.
Ώσπου το πρωί ξύπνησε και με βρόμικα δόντια όπως χασμουριόταν είπε λοιπόν μωρό μου
πόσα παίρνεις;
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 9
Κουνήσου είπε ο μπάτσος. Το πάρκο κλείνει στις εννιά κουνήσου
γαμώτο. Αναθεματισμένα νομίζετε πως σας ανήκει το πάρκο.
Δε μιλάς ε δεν κουνιέσαι; Θα το δούμε. Θα μπεις υπό
επιτήρηση μια εβδομάδα ηλεκτροσόκ θα σε στρώσει πάω στοίχημα.
Και φύσηξε τη σφυρίχτρα του.
Τότε σταμάτησε ένα λευκό αυτοκίνητο,
λευκοφορεμένοι
που καταπιάνονται με τη δουλειά τους χωρίς συναισθηματισμούς.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπαν ένα δέντρο κατατονικό.
ΕΦΙΑΛΤΗΣ 12
Πήγα στην κλινική. Στραμπούλιξα το πόδι μου είπα.
Όνομα ρώτησαν και ηλικία και πόσα βγάζω και
ποιος είναι ο οικογενειακός μας γιατρός.
Τους είπα και μου ζήτησαν να περιμένω και περίμενα και είπαν έλα
μέσα και πήγα.
Άνοιξε το μάτι σου είπε ο γιατρός κάτι έχει μέσα.
Βάρεσα το πόδι μου είπα.
Άνοιξε το μάτι σου είπε και το έκανα και έβγαλε το ένα μάτι και το ξέπλυνε
σε μια λεκάνη.
Να είπε και το ξαναέβαλε τώρα δεν είναι καλύτερα.
Υποθέτω είπα. Είναι όλα μαύρα δεν ξέρω. Βάρεσα το πόδι μου είπα.
Θα μπορούσες να τρεμοπαίξεις τα βλέφαρα είπε η μια σου βλεφαρίδα είναι χαλαρή.
Νομίζω είπα κάτι δεν πάει καλά με το πόδι μου.
Ω είπε. Ενδεχομένως έχεις δίκιο. Θα το κόψουμε.
Πονάει να σε δολοφονούν.
https://en.wikipedia.org/wiki/Diane_di_Prima
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
16-02-22
14:19
Gregory Corso
Ανθρωπότητα
Τι καθαρό βάθος
τι βαθιά απλότητα
να κάθεσαι ανάμεσα στα δέντρα
και ν’ ανασαίνεις μαζί τους
στην κελαρυστή δροσερή αύρα!
Και πώς μπορώ να πιστέψω αυτούς
που λερώνουν τον ουρανό με παραδείσους
και τη Γη με κόλαση!
Λοιπόν, ανθρώπινο γένος,
κομμάτι σου είμαι,
όπως κι ο γιος μου,
μα κανένας μας δεν θα πιστέψει
το μεγάλο θλιβερό σου ψέμα.
Gregory Corso, Self-Portrait, c. 1990, Collection of Zachary Wollard
Ανθρωπότητα
Τι καθαρό βάθος
τι βαθιά απλότητα
να κάθεσαι ανάμεσα στα δέντρα
και ν’ ανασαίνεις μαζί τους
στην κελαρυστή δροσερή αύρα!
Και πώς μπορώ να πιστέψω αυτούς
που λερώνουν τον ουρανό με παραδείσους
και τη Γη με κόλαση!
Λοιπόν, ανθρώπινο γένος,
κομμάτι σου είμαι,
όπως κι ο γιος μου,
μα κανένας μας δεν θα πιστέψει
το μεγάλο θλιβερό σου ψέμα.
Gregory Corso, Self-Portrait, c. 1990, Collection of Zachary Wollard
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
15-02-22
13:22
Τα Λευκά Μου Άμφια
Άλλεν Γκίνσμπεργκ
Τώρα που σπατάλησα
πέντε χρόνια στο Μανχάταν
με μια ζωή φθαρμένη
και το ταλέντο νούλα
μιλώντας ασυνάρτητα
ασθενής και ψυχασθενημένος
λογαριθμικός κανόνας κι αριθμο-
μηχανή πάνω σε γραφείο
αντίγραφο ιδιόχειρο εις τριπλούν
σύνοψη και φόροι
ευπειθής και ακριβής
και κακοπληρωμένος
παρέμεινα στην αγορά
νιότη των είκοσί μου χρόνων
λιποθύμησα σε γραφεία
έκλαψα σε γραφομηχανές
εξαπατημένα πλήθη
σε τεράστιες συνομωσίες
αποσμητικά θωρηκτά
σοβαρή βιομηχανία μπίζνες
κάθε έξι εβδομάδες όποιος
ήπιε τη τράπεζα αίματός μου
αθώος δαιμονισμένος τώρα
μέρος του οργανισμού μου
πέντε χρόνια δυστυχισμένος μόχθος
απ’ τα 22 ως τα 27 δούλευα
ούτε δεκάρα στην τράπεζα
έτσι για μπούγιο
η αυγή χαράζει δεν είναι παρά ήλιος
η Ανατολή καπνίζει ω κρεβατοκάμαρά μου
η καταδίκη μου είναι κόλαση ποιο
ξυπνητήρι χτυπάει
Νέα Υόρκη 1953
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
11-02-22
14:42
πολλά στόματα και π@@@οι,
κάτω από τον κόσμο υπάρχει πολύ τελείωμα, και πολύ σάλιο στάζει
σαν ρυάκι,
Υπάρχουν πολλά Σκατά κάτω από τον κόσμο, που κυλάνε κάτω από πόλεις
μες στα ποτάμια, πολύ κατρουλιό πλημμυρίζει κάτω από τον κόσμο,
Πολύ μύξα στου κόσμου τα βιομηχανικά ρουθούνια, βρισιές κάτω απ’ του κόσμου
το σιδερένιο μπράτσο, αίμα
διαχέεται έξω απ’ του κόσμου τα στήθη,
ατέλειωτες λίμνες δακρύων, θάλασσες από αηδιαστικά ξερατά ορμούν μεταξύ
των ημισφαιρίων πλημμυρίζουν προς το Sargasso, παλιά λαδωμένα κουρέλια
και υγρά φρένων, ανθρώπινη βενζίνη-
Κάτω από τον κόσμο υπάρχει πόνος, σπασμένοι μηροί, βόμβες νάπαλμ φλέγονται
σε μαύρα μαλλιά, φώσφορος τρώει αγκώνες μέχρι κόκαλο
εντομοκτόνα μολύνουν τις παλίρροιες των ωκεανών, πλαστικές κούκλες ξεβρασμένες
στον Ατλαντικό, παιχνίδια στρατιωτάκια συνωστισμένα στον Ειρηνικό,
Β-52 βομβαρδιστικά πνίγουν τον αέρα ζούγκλα με αναθυμιάσεις και θαυμάσιες λάμψεις
Ρομπότ με βόμβο γέρνουν πάνω σε ορυζώνες πετώντας σωρούς χειροβομβίδων,
πλαστικές σφαίρες ψεκάζονται στη σάρκα, ορυχεία με δόντια δράκων &
ζελένιες φωτιές πάνω σε αχυρένιες σκεπές και σε νεροβούβαλους,
διάτρητες χωριάτικες καλύβες από αιχμηρά βλήματα, χαρακώματα γεμάτα με αέρια-
δηλητηριώδεις εκρηκτικές σκόνες –
Κάτω από τον κόσμο υπάρχουν σπασμένα κρανία, συνθλιμένα πόδια, βγαλμένοι βολβοί,
άκαμπτα δάχτυλα, ανοιγμένα σαγόνια,
Δυσεντερία• εκατομμύρια άστεγοι, βασανισμένες καρδιές, άδειες ψυχές.
Απρίλιος 1973 *Κάτω απο τον κόσμο υπάρχουν πολλοί κώλοι
Άλλεν Γκίνσμπεργκ
Κολάζ του Charles Henri Ford με τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ ως βασικό θέμα (πηγή: Residu 1-1, Spring ’65)
κάτω από τον κόσμο υπάρχει πολύ τελείωμα, και πολύ σάλιο στάζει
σαν ρυάκι,
Υπάρχουν πολλά Σκατά κάτω από τον κόσμο, που κυλάνε κάτω από πόλεις
μες στα ποτάμια, πολύ κατρουλιό πλημμυρίζει κάτω από τον κόσμο,
Πολύ μύξα στου κόσμου τα βιομηχανικά ρουθούνια, βρισιές κάτω απ’ του κόσμου
το σιδερένιο μπράτσο, αίμα
διαχέεται έξω απ’ του κόσμου τα στήθη,
ατέλειωτες λίμνες δακρύων, θάλασσες από αηδιαστικά ξερατά ορμούν μεταξύ
των ημισφαιρίων πλημμυρίζουν προς το Sargasso, παλιά λαδωμένα κουρέλια
και υγρά φρένων, ανθρώπινη βενζίνη-
Κάτω από τον κόσμο υπάρχει πόνος, σπασμένοι μηροί, βόμβες νάπαλμ φλέγονται
σε μαύρα μαλλιά, φώσφορος τρώει αγκώνες μέχρι κόκαλο
εντομοκτόνα μολύνουν τις παλίρροιες των ωκεανών, πλαστικές κούκλες ξεβρασμένες
στον Ατλαντικό, παιχνίδια στρατιωτάκια συνωστισμένα στον Ειρηνικό,
Β-52 βομβαρδιστικά πνίγουν τον αέρα ζούγκλα με αναθυμιάσεις και θαυμάσιες λάμψεις
Ρομπότ με βόμβο γέρνουν πάνω σε ορυζώνες πετώντας σωρούς χειροβομβίδων,
πλαστικές σφαίρες ψεκάζονται στη σάρκα, ορυχεία με δόντια δράκων &
ζελένιες φωτιές πάνω σε αχυρένιες σκεπές και σε νεροβούβαλους,
διάτρητες χωριάτικες καλύβες από αιχμηρά βλήματα, χαρακώματα γεμάτα με αέρια-
δηλητηριώδεις εκρηκτικές σκόνες –
Κάτω από τον κόσμο υπάρχουν σπασμένα κρανία, συνθλιμένα πόδια, βγαλμένοι βολβοί,
άκαμπτα δάχτυλα, ανοιγμένα σαγόνια,
Δυσεντερία• εκατομμύρια άστεγοι, βασανισμένες καρδιές, άδειες ψυχές.
Απρίλιος 1973 *Κάτω απο τον κόσμο υπάρχουν πολλοί κώλοι
Άλλεν Γκίνσμπεργκ
Κολάζ του Charles Henri Ford με τον Άλλεν Γκίνσμπεργκ ως βασικό θέμα (πηγή: Residu 1-1, Spring ’65)
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
10-02-22
13:20
Ούτε που ξέρω πόσες μπύρες
έχω κατεβάσει
περιμένοντας να γίνει
κάτι της προκοπής.
Ούτε που ξέρω πόσο κρασί, πόσο ουίσκι,
πόση μπύρα
– μπύρα ιδίως –
έχω κατεβάσει.
Χωρίζοντας με γυναίκες,
περιμένοντας το χτύπημα του τηλεφώνου,
περιμένοντας τον ήχο βημάτων·
και το τηλέφωνο να μη χτυπά
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά
και τα βήματα να μη φτάνουν
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά.
Όταν κοντεύει το στομάχι να μου βγει
από το στόμα,
έρχονται, φρέσκιες-φρέσκιες, σαν ανοιξιάτικα λουλούδια:
“Μα τι στο διάολο έχεις πάθει;
Έτσι που έγινες θα κάνεις
τρεις μέρες να με γαμήσεις!”
Τα θηλυκά κρατιούνται καλά.
Ζουν επτάμισι χρόνια παραπάνω
από τ’ αρσενικά και πίνουν ελάχιστη μπύρα
μιας και ξέρουν πως κάνει κακό
στη σιλουέτα.
Την ώρα που εμείς τρελαινόμαστε,
εκείνες γυρίζουν,
γελώντας, χορεύοντας
με σκληροτράχηλους καμπόυδες.
Πάει καλά! Υπάρχει και η μπύρα.
Κάργα σακούλες μ’ άδεια μπουκάλια,
κι όταν τραβήξεις κανένα,
τ’ άλλα πέφτουν απ’ το βρεγμένο πάτο
της χαρτοσακούλας,
κατρακυλώντας,
χτυπώντας,
αδειάζοντας γκρίζες στάχτες, νοτισμένες,
κι αποπίματα.
Ή πάνε και πέφτουν στις 4 το πρωί,
κάνοντας το μόνον ήχο
της ζωής σου.
Μπύρα.
Θάλασσες, ποτάμια μπύρα.
Μπύρα, μπύρα, μπύρα.
Το ράδιο παίζει ερωτικά
τραγουδάκια
καθώς το τηλέφωνο σιωπαίνει ακόμα,
πάνω-κάτω
και παντού
μονάχα μπύρα
ΜΠΥΡΑ Τσάρλς Μπουκόφσκι
έχω κατεβάσει
περιμένοντας να γίνει
κάτι της προκοπής.
Ούτε που ξέρω πόσο κρασί, πόσο ουίσκι,
πόση μπύρα
– μπύρα ιδίως –
έχω κατεβάσει.
Χωρίζοντας με γυναίκες,
περιμένοντας το χτύπημα του τηλεφώνου,
περιμένοντας τον ήχο βημάτων·
και το τηλέφωνο να μη χτυπά
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά
και τα βήματα να μη φτάνουν
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά.
Όταν κοντεύει το στομάχι να μου βγει
από το στόμα,
έρχονται, φρέσκιες-φρέσκιες, σαν ανοιξιάτικα λουλούδια:
“Μα τι στο διάολο έχεις πάθει;
Έτσι που έγινες θα κάνεις
τρεις μέρες να με γαμήσεις!”
Τα θηλυκά κρατιούνται καλά.
Ζουν επτάμισι χρόνια παραπάνω
από τ’ αρσενικά και πίνουν ελάχιστη μπύρα
μιας και ξέρουν πως κάνει κακό
στη σιλουέτα.
Την ώρα που εμείς τρελαινόμαστε,
εκείνες γυρίζουν,
γελώντας, χορεύοντας
με σκληροτράχηλους καμπόυδες.
Πάει καλά! Υπάρχει και η μπύρα.
Κάργα σακούλες μ’ άδεια μπουκάλια,
κι όταν τραβήξεις κανένα,
τ’ άλλα πέφτουν απ’ το βρεγμένο πάτο
της χαρτοσακούλας,
κατρακυλώντας,
χτυπώντας,
αδειάζοντας γκρίζες στάχτες, νοτισμένες,
κι αποπίματα.
Ή πάνε και πέφτουν στις 4 το πρωί,
κάνοντας το μόνον ήχο
της ζωής σου.
Μπύρα.
Θάλασσες, ποτάμια μπύρα.
Μπύρα, μπύρα, μπύρα.
Το ράδιο παίζει ερωτικά
τραγουδάκια
καθώς το τηλέφωνο σιωπαίνει ακόμα,
πάνω-κάτω
και παντού
μονάχα μπύρα
ΜΠΥΡΑ Τσάρλς Μπουκόφσκι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
09-02-22
13:34
Σε παρακαλώ γύρισε και να είσαι όλο κέφι
--------------------------
Φτιάχτηκα απόψε στο παράθυρο στο διαμέρισμά μου
στις 3 το πρωί καθισμένος
κοιτώντας γαλαζωπούς πυρσούς να φλέγονται
ο δρόμος κάτω φωτισμένος
πηχτές σκιές να αχνοφαίνονται στο καινουριοστρωμένο πλακόστρωτο
-την περασμένη βδομάδα μεσαιωνικοί ραβίνοι
πέρασαν σερνάμενοι την καφετιά σκόνη
αναποδογυρισμένη λέρα – ξύλα
& κονσερβοκούτια
και αποκαμωμένες κυράδες να κάθονται σε σπανιόλικους
σκουπιδοτενεκέδες – στη θανάσιμη ζέστη
-πριν ένα μήνα
ανάβλυζαν οι πυροσβεστικοί κρουνοί-
σήμερα στις 3 το απόγεμα ο ήλιος μέσα στην αχλύ-
τώρα έξω όλα σκοτεινά, μια γάτα διασχίζει
το δρόμο σιωπηλά – νιαουρίζω
και κοιτάζει ψηλά, και συνεχίζει περνώντας
ένα σωρό γαρμπίλι, τραβώντας
για τον αστραφτερό χρυσό σκουπιδοντενεκέ
(φώσφορο μέσα στη νύχτα
& μπόχα στο στενορύμι)
(ή ο ντενεκεδένιος πολτός στην πόρτα)
-Σκέφτομαι ότι η Αμερική είναι ένα χάος
οι αστυνομικοί έχουν γεμίσει τους δρόμους με το άγχος τους,
το περιπολικό στριγγλίζει & σταματάει:
Σήμερα μια γυναίκα, στα 20, χαστούκισε τον αδελφό της
που παίζει με τους παιδικούς του κύβους-
που παίζει με έναν τεράστιο βράχο-
«Σταμάτα αμέσως! Έρχονται οι μπάτσοι! Οι μπάτσοι!»
Και δεν υπήρχε κανένας μπάτσος-
κοίταξα γύρω –
ένας σωρός σκατά απέναντί μου.
Δακρυγόνα! Δυναμίτης! Μουστάκια!
Θα αφήσω γένια και θα κουβαλάω όμορφες
μπόμπες,
Θα καταστρέψω τον κόσμο, θα γλιστρήσω μέσα
από τις χαραμάδες του θανάτου
Και θα αλλάξω το σύμπαν – Χα!
Το ξέρω το μυστικό εγώ, κουβαλάω
σαλάμι, ανατρεπτικού περιεχομένου
στον κουρελιασμένο μου χαρτοφύλακα
«Σκόρδο, Φτώχεια, διαθήκη για τα Ουράνια»,
ένα παράξενο όνειρο μέσα στο κρέας μου:
Ακτινοβόλα σύννεφα, έχω ακούσει τη φωνή του Θεού στον
ύπνο μου, του Μπλέικ στον ξύπνιο μου, ή τη δική μου ή
το όνειρο ενός αλλαντοπωλείου με γελάδες να ρουθουνίζουν
και γουρούνια να τσιρίζουν-
Το χτύπημα ενός μαχαιριού
ένα κομμένο δάχτυλο στο μυαλό μου-
οι λίγοι θάνατοι που ξέρω-
Ω αδέλφια της Δάφνης
Είναι αληθινός ο κόσμος;
Η Δάφνη
είναι ένα καλαμπούρι ή αγκάθινο στεφάνι;-
Γρήγορα όλο
ψηλά τον κώλο
Κατέβα μια φορά
έρχεται συμφορά
-Ο κόσμος έξω
εγώ να κατασκοπεύω τη Νέα Υόρκη
Το σκοτεινό καμιόνι περνάει με βρυχηθμούς &
δονείται βαθιά-
Τι
Θα έλεγες
αν οι
κόσμοι
ήταν
μια
σειρά
σκαλοπάτια
Τι
θα έλεγες
αν τα
σκαλοπάτια
οδηγούσαν
ξανά
πίσω στο Περιθώριο
Αφήνοντάς μας να πετούμε σαν τα πουλιά μέσα στο Χρόνο
-Τα μάτια και φώτα αυτοκινήτων-
ή οι αισθήσεις – Η συρρίκνωση του κενού
μέσα στο Νεφέλωμα
Αυτοί οι Γαλαξίες διασταυρώνονται όπως τα βεγγαλικά & χάνονται
όπως οι μπούρδες-
Τι δάση γεννιούνται.
Allen Ginsberg
--------------------------
Φτιάχτηκα απόψε στο παράθυρο στο διαμέρισμά μου
στις 3 το πρωί καθισμένος
κοιτώντας γαλαζωπούς πυρσούς να φλέγονται
ο δρόμος κάτω φωτισμένος
πηχτές σκιές να αχνοφαίνονται στο καινουριοστρωμένο πλακόστρωτο
-την περασμένη βδομάδα μεσαιωνικοί ραβίνοι
πέρασαν σερνάμενοι την καφετιά σκόνη
αναποδογυρισμένη λέρα – ξύλα
& κονσερβοκούτια
και αποκαμωμένες κυράδες να κάθονται σε σπανιόλικους
σκουπιδοτενεκέδες – στη θανάσιμη ζέστη
-πριν ένα μήνα
ανάβλυζαν οι πυροσβεστικοί κρουνοί-
σήμερα στις 3 το απόγεμα ο ήλιος μέσα στην αχλύ-
τώρα έξω όλα σκοτεινά, μια γάτα διασχίζει
το δρόμο σιωπηλά – νιαουρίζω
και κοιτάζει ψηλά, και συνεχίζει περνώντας
ένα σωρό γαρμπίλι, τραβώντας
για τον αστραφτερό χρυσό σκουπιδοντενεκέ
(φώσφορο μέσα στη νύχτα
& μπόχα στο στενορύμι)
(ή ο ντενεκεδένιος πολτός στην πόρτα)
-Σκέφτομαι ότι η Αμερική είναι ένα χάος
οι αστυνομικοί έχουν γεμίσει τους δρόμους με το άγχος τους,
το περιπολικό στριγγλίζει & σταματάει:
Σήμερα μια γυναίκα, στα 20, χαστούκισε τον αδελφό της
που παίζει με τους παιδικούς του κύβους-
που παίζει με έναν τεράστιο βράχο-
«Σταμάτα αμέσως! Έρχονται οι μπάτσοι! Οι μπάτσοι!»
Και δεν υπήρχε κανένας μπάτσος-
κοίταξα γύρω –
ένας σωρός σκατά απέναντί μου.
Δακρυγόνα! Δυναμίτης! Μουστάκια!
Θα αφήσω γένια και θα κουβαλάω όμορφες
μπόμπες,
Θα καταστρέψω τον κόσμο, θα γλιστρήσω μέσα
από τις χαραμάδες του θανάτου
Και θα αλλάξω το σύμπαν – Χα!
Το ξέρω το μυστικό εγώ, κουβαλάω
σαλάμι, ανατρεπτικού περιεχομένου
στον κουρελιασμένο μου χαρτοφύλακα
«Σκόρδο, Φτώχεια, διαθήκη για τα Ουράνια»,
ένα παράξενο όνειρο μέσα στο κρέας μου:
Ακτινοβόλα σύννεφα, έχω ακούσει τη φωνή του Θεού στον
ύπνο μου, του Μπλέικ στον ξύπνιο μου, ή τη δική μου ή
το όνειρο ενός αλλαντοπωλείου με γελάδες να ρουθουνίζουν
και γουρούνια να τσιρίζουν-
Το χτύπημα ενός μαχαιριού
ένα κομμένο δάχτυλο στο μυαλό μου-
οι λίγοι θάνατοι που ξέρω-
Ω αδέλφια της Δάφνης
Είναι αληθινός ο κόσμος;
Η Δάφνη
είναι ένα καλαμπούρι ή αγκάθινο στεφάνι;-
Γρήγορα όλο
ψηλά τον κώλο
Κατέβα μια φορά
έρχεται συμφορά
-Ο κόσμος έξω
εγώ να κατασκοπεύω τη Νέα Υόρκη
Το σκοτεινό καμιόνι περνάει με βρυχηθμούς &
δονείται βαθιά-
Τι
Θα έλεγες
αν οι
κόσμοι
ήταν
μια
σειρά
σκαλοπάτια
Τι
θα έλεγες
αν τα
σκαλοπάτια
οδηγούσαν
ξανά
πίσω στο Περιθώριο
Αφήνοντάς μας να πετούμε σαν τα πουλιά μέσα στο Χρόνο
-Τα μάτια και φώτα αυτοκινήτων-
ή οι αισθήσεις – Η συρρίκνωση του κενού
μέσα στο Νεφέλωμα
Αυτοί οι Γαλαξίες διασταυρώνονται όπως τα βεγγαλικά & χάνονται
όπως οι μπούρδες-
Τι δάση γεννιούνται.
Allen Ginsberg
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
04-02-22
13:38
Γλώσσα σαν ψίθυροι τρέχον μυρίζει λαχάνιασμα
αργυρή σάρωση
Αφήσαν την Οδό Αράβων πρότυπα του συρμού
Ημιδιαφανή διάμεσα από κάτι σαν πιπιλίζω το μυαλό σου ένα μέρος
το κενό ενός σιωπηλού πανικού ξεχασμένο σωροί κόκκινης ιλύος
οξεία συλλαβή ιχθύος πού είναι τώρα; απήλθε δριμύτερος όπως το νερό
δολοφόνοι γελάνε και πίνουν πιάστηκε διαβάζει
έχει παραβιάσει τα πρότυπα σάρωσης στο ζωλογικό κήπο από πόδια
λέξεις αυγής βασιλεύουν λόγια του αέρα ο ρευστός δακτυλογράφος φτύνει αίμα
όπου η σάρκα νέμεται έδραμε προς τη σάρκα του κόκκινου λυκόφωτος γέλιο
μοβ βράγχια που σαλεύουν νεκροσφυρίχτρα σταμάτα Ισπανία και οδός 42
είναι σαν καλαμιά στη μάπα νέμεται φτάνοντας στο ύψος των σκοτεινών υπεκφυγών
όπου η ταυτότητα της σάρκας λέξεις αυγής βασιλεύουν αργοσαλεύουν
βράγχια μοβ ύπνου πιάστηκε στο ζωολογικό κήπο δεν πρόκειται για θάνατο
όπου η σάρκα νέμεται απιστία κοιτάζοντας μέσα από το δέρμα της αυγής
https://el.wikipedia.org/wiki/Γουίλιαμ_Μπάροουζ
William S. Burroughs (USA), WSB061 Untitled, ca. 1990. Paint on Cadillac paper
Eνα από τα σημαντικά σπάνια αρχεία μουσικής του Γουίλιαμ Μπάροουζ.( Επειδή μου άρεσε και ήθελα να το παραθέσω )
αργυρή σάρωση
Αφήσαν την Οδό Αράβων πρότυπα του συρμού
Ημιδιαφανή διάμεσα από κάτι σαν πιπιλίζω το μυαλό σου ένα μέρος
το κενό ενός σιωπηλού πανικού ξεχασμένο σωροί κόκκινης ιλύος
οξεία συλλαβή ιχθύος πού είναι τώρα; απήλθε δριμύτερος όπως το νερό
δολοφόνοι γελάνε και πίνουν πιάστηκε διαβάζει
έχει παραβιάσει τα πρότυπα σάρωσης στο ζωλογικό κήπο από πόδια
λέξεις αυγής βασιλεύουν λόγια του αέρα ο ρευστός δακτυλογράφος φτύνει αίμα
όπου η σάρκα νέμεται έδραμε προς τη σάρκα του κόκκινου λυκόφωτος γέλιο
μοβ βράγχια που σαλεύουν νεκροσφυρίχτρα σταμάτα Ισπανία και οδός 42
είναι σαν καλαμιά στη μάπα νέμεται φτάνοντας στο ύψος των σκοτεινών υπεκφυγών
όπου η ταυτότητα της σάρκας λέξεις αυγής βασιλεύουν αργοσαλεύουν
βράγχια μοβ ύπνου πιάστηκε στο ζωολογικό κήπο δεν πρόκειται για θάνατο
όπου η σάρκα νέμεται απιστία κοιτάζοντας μέσα από το δέρμα της αυγής
Ισπανία & Οδός 42
Γουίλιαμ Μπάροουζ
https://el.wikipedia.org/wiki/Γουίλιαμ_Μπάροουζ
Eνα από τα σημαντικά σπάνια αρχεία μουσικής του Γουίλιαμ Μπάροουζ.( Επειδή μου άρεσε και ήθελα να το παραθέσω )
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
02-02-22
05:09
Λαικό Μανιφέστο
Λώρενς Φερλινγκέττι
Ποιητές, βγείτε απ’ τα ντουλάπια σας,ανοίχτε πόρτες και παράθυρα,
πολύ καιρό τρυπώσατε
μες στους κλειστούς σας κόσμους,
κατεβείτε, κατεβείτε
από τα θέρετρά σας στους λοφίσκους,
τα συμβολιστικά σας ύψη και τα Μονπαρνάς,
από τις υπώρειες και τα βουνά σας,
βγείτε απ’ τις ινδιάνικες σκηνές και τους καθεδρικούς σας.
Τα δέντρα δε σταματούν να πέφτουν
κι εμείς δε θα ξαναγυρίσουμε στα δάση.
Δεν είναι τώρα καιρός να κάθεστε μέσα
όταν ο άνθρωπος βάζει φωτιά στο ίδιο του το σπίτι
για να ψήσει το γουρούνι του
Αρκετά πια με τις ψαλμωδίες Χάρε Κρίσνα
ενόσω η Ρώμη φλέγεται.
Στο Σαν Φρανσίσκο φλέγονται,
στη Μόσχα του Μαγιακόφσκι φλέγονται
τα ορυκτά καύσιμα της ζωής.
Νύχτα και Άλογο* πλησιάζουν
καταπίνοντας φως, θερμότητα και ενέργεια
και τα σύννεφα φορούν παντελόνια.
Δεν είναι τώρα καιρός για τον καλλιτέχνη να κρύβεται
πάνω, πέρα, πίσω από τη σκηνή,
αδιάφορος, κόβοντας τα νύχια του,
ραφινάροντας τον εαυτό του έξω από την ύπαρξη.
Δεν είναι τώρα καιρός για τα λογοτεχνικά παιχνιδάκια μας,
δεν είναι τώρα καιρός για τις παράνοιες και τις υποχονδρίες μας,
δεν είναι τώρα καιρός για φόβους και απέχθειες,
είναι μονάχα καιρός για φως και για έρωτα.
Είδαμε τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μας
να καταστρέφονται από ανία στις ποιητικές εκδηλώσεις.
Η ποίηση δεν είναι μυστική κοινωνία,
ούτε ναός.
Απόκρυφα λόγια και ψαλμοί δεν περνάνε πια.
Ο καιρός των Ωμμμ* τελείωσε,
έρχεται η ώρα του πάθους,
ο καιρός του ενθουσιασμού και της γιορτής
για το επερχόμενο τέλος
του βιομηχανικού πολιτισμού
που εξαθλιώνει τη γη και τον Άνθρωπο.
Είναι τώρα καιρός
να κοιτάξετε προς τα έξω
στην πλήρη στάση του λωτού
με μάτια ορθάνοιχτα,
είναι τώρα καιρός ν’ ανοίξετε τα στόματα
με νέο λόγο καθαρό,
είναι τώρα καιρός να επικοινωνήσετε με όλες τις ευαίσθητες υπάρξεις,
Όλοι εσείς οι “Ποιητές των Άστεων”
που κρέμεστε στα μουσεία, μαζί σας κι εγώ,
Όλοι εσείς ποιητές των ποιητών που γράφετε ποίηση
για την ποίηση,
Όλοι εσείς ποιητές του ποιητικού εργαστηρίου
στην αμερικανική ενδοχώρα,
Όλοι εσείς οι εξημερωμένοι Έζρα Πάουντ,
Όλοι εσείς οι απόμακροι, φρικαρισμένοι, αβανγκαρτιστές,
Όλοι εσείς ζορισμένοι ποιητές συγκεκριμένου ύφους,
Όλοι εσείς οι ποιητές με την περίτεχνη γλώσσα*,
Όλοι εσείς οι ποιητές των πληρωμένων καμπινέδων που βογκάτε με γκράφιτι;
Όλοι εσείς οι γλεντζέδες στο τρένο-Ασεινάμενοι που ποτέ δεν στρέφεστε στις συμήδες*,
όλοι εσείς δάσκαλοι των κατεργασμένων χάικου στις Σιβηρίες της Αμερικής,
Όλοι εσείς τυφλοί ιδεαλιστές,
Όλοι εσείς οι αυτοχριζόμενοι σκοτεινοί υπερσουρεαλιστές,
Όλοι εσείς οραματιστές της κρεβατοκάμαρας και προπαγανδιστές του ντουλαπιού,
Όλοι εσείς οι Γκρουτσο-Μαρξιστές ποιητές
και Σύντροφοι της αργόσχολης τάξης
που την αράζετε όλη μέρα φλυαρώντας για το προλεταριάτο της εργατιάς,
Όλοι εσείς οι αναρχο-καθολικοί της ποίησης,
Όλοι εσείς τησ σχολής Μπλακ Μάουντεν στην ποίηση
Όλοι εσείς οι Βοστωνέζοι βραχμάνοι και βουκολικοί της Μπολίνας,
Όλοι εσείς οι μητρικές αγκάλες της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αδελφοί-Ζεν της ποίησης,
Όλοι εσείς οι αυτόχειρες εραστές της ποίησης,
Όλοι εσείς οι τριχωτοί καθηγητάδες της ποεζίας,
Όλοι εσείς οι κριτικοί της ποίησης
που πίνετε το αίμα του ποιητή,
Όλοι εσείς οι Χωροφύλακες της ποίησης –
Πού είναι τ’ άγρια παιδιά του Ουίτμαν,
πού είναι οι μεγάλες φωνές που βροντοφώναζαν
με μιαν αίσθηση γλυκύτητας και μεγαλείου,
πού είναι το νέο μεγάλο όραμα,
η μεγάλη κοσμοθεωρία,
το μεγαλόπνοο προφητικό τραγούδι
της απέραντης γης
και όλων αυτών που μέσα του τραγουδούν
κι η σχέση μας μαζί του; –
Ποιητές, ξεχυθείτε
για άλλη μια φορά στους δρόμους του κόσμου
κι ανοίξτε τα μυαλά και τα μάτια σας
με την παλιά απόλαυση στο βλέμμα,
καθαρίστε το λαρύγγι σας και φωνάξτε πιο δυνατά,
η ποίηση είναι νεκρή, ζήτω η ποίηση
με τα τρομερά μάτια και τη δύναμη του βουβαλιού.
Μην περιμένετε την επανάσταση
ή μήπως γίνει ερήμην σας,
πάψτε να ψελλίζετε και μιλήστε
για μια νέα ορθάνοιχτη ποίηση
μ’ ένα νέο αισθησιακό ‘δημόσιο πρόσωπο”
με άλλα υποκειμενικά
ή ανατρεπτικά επίπεδα,
ένα διαπασών στο εσωτερικό αυτί
να χτυπά κάτω από το πρόσωπο..
Γι’ αυτόν το γλυκό εαυτό σας τραγουδήστε μονάχα,
αρθρώστε ακόμη ‘τη λέξη μαζικά’ –
Η ποίηση είναι το κοινό όχημα
για την μεταφορά του λαού
σε υψηλότερους τόπους
που άλλοι τροχοί δεν μπορούν να φτάσουν.
Από τους ουρανούς πέφτει ακόμα η ποίηση
στους ανοιχτούς ακόμα δρόμους μας.
Δεν σηκώθηκαν ακόμα τα οδοφράγματα,
οι δρόμοι ακόμα ζωντανεύουν με πρόσωπα,
όμορφοι άντρες και γυναίκες ακόμα περπατάνε,
παντού χαριτωμένα πλάσματα ακόμα,
σ’ όλων τα μάτια, ολονών το μυστικό
εκεί θαμμένο ακόμα,
του Ουίτμαν τ’ άγρια παιδιά εκεί κοιμούνται ακόμα.
Ξυπνήστε και σεργιανίστε έξω στον καθαρό αέρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/Λόρενς_Φερλινγκέτι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
01-02-22
15:00
Παρ’ όλα αυτά
Τσαρλς Μπουκόφσκι
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν όλα τα όπλα στρέφονται
σε σένα
όταν οι φωνές όλες
φτύνουν τα βρισίδια τους
κι ενώ τ’ όνειρο
στραγγαλίζεται.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν τα λογικά σου
τρώνε στην κοιλιά τον κλότσο
όταν τ’ άρματα του ζόφου
σε γυροφέρνουν.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν ηλίθιων το γέλιο
ηχεί παντού
όταν θανάτου φίλημα
αγάπη το νομίζουν.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν στημένο το παιχνίδι
όταν ουρλιάζει ο όχλος
για το αίμα σου.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
κάτι βράδια σαν αυτό
κι ενώ χίλιους αρουραίους σκοτεινούς πετάς
απ’ το μυαλό σου
κι ενώ ψηλώνεις κόντρα
στ’ ανέφικτο
κι ενώ αδελφός γίνεσαι
με της χαράς την καλή αδελφή
και προχωράς
παρ’ όλα αυτά.
“Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις.”
https://el.wikipedia.org/wiki/Τσαρλς_Μπουκόφσκι
Τσαρλς Μπουκόφσκι
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν όλα τα όπλα στρέφονται
σε σένα
όταν οι φωνές όλες
φτύνουν τα βρισίδια τους
κι ενώ τ’ όνειρο
στραγγαλίζεται.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν τα λογικά σου
τρώνε στην κοιλιά τον κλότσο
όταν τ’ άρματα του ζόφου
σε γυροφέρνουν.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν ηλίθιων το γέλιο
ηχεί παντού
όταν θανάτου φίλημα
αγάπη το νομίζουν.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
όταν στημένο το παιχνίδι
όταν ουρλιάζει ο όχλος
για το αίμα σου.
τα βράδια που παλεύεις καλύτερα
έρχονται
κάτι βράδια σαν αυτό
κι ενώ χίλιους αρουραίους σκοτεινούς πετάς
απ’ το μυαλό σου
κι ενώ ψηλώνεις κόντρα
στ’ ανέφικτο
κι ενώ αδελφός γίνεσαι
με της χαράς την καλή αδελφή
και προχωράς
παρ’ όλα αυτά.
“Αν έχεις χάσει την ψυχή σου και το ξέρεις, τότε έχει μείνει λίγη ακόμα ψυχή για να χάσεις.”
https://el.wikipedia.org/wiki/Τσαρλς_Μπουκόφσκι
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
29-01-22
11:51
BOB KAUFMAN 1925 – 1986
Μπομπ Κάουφμαν
(Ολα εκείνα τα καράβια που δεν επλευσαν ποτέ)
(All Those Ships That Never Sailed)
Όλα εκείνα τα καράβια που δεν έπλευσαν ποτέ
αυτά με τις βαλβίδες του κύτους τους ανοικτές
που αυτοβυθίστηκαν στα παραπήγματά τους ...
Σήμερα τα ξαναφέρνω πίσω
τεράστια και παροδικά
και τα αφήνω να ταξιδεύουν για πάντα.
Όλα εκείνα τα λουλούδια που ποτέ δεν καλλιεργήσατε –
που θέλατε να μεγαλώσουν
αυτά που οργώθηκαν κάτω
απ’ το έδαφος μέσα στη λάσπη –
σήμερα τα φέρνω πίσω
και σας αφήνω να τα καλλιεργείτε
για πάντα.
Όλους εκείνους τους πόλεμους και τις ανακωχές
που χορεύουν κάτω απ’ αυτά τα χρόνια –
όλα σε τρεις σαρωτικές μέρες εράνου,
νόημα του Θεού που απορρίφθηκε –
Το σώμα μου κάποτε σκεπασμένο με ομορφιά
είναι τώρα ένα μουσείο της προδοσίας.
Αυτό το μέρος που έμεινε στη μνήμη γι’ αυτό το άγγιγμα κάποιου,
αυτό το μέρος που έμεινε στη μνήμη γι’ αυτό το φιλί –
σήμερά το φέρνω πίσω
και σας αφήνω να ζείτε για πάντα.
Ανασαίνω με κομμένη την ανάσα σας αγαπώ
και σας μετακινώ
για πάντα.
Απομακρύνετε το φίδι απ’ το βραχίονα του Μωϋσή ...
Και κάποια μέρα η εβραία βασίλισσα θα χορέψει
μέσα στο δρόμο με τα σκυλιά
και θα κάνει κάθε Εβραίο
εραστή της.
https://en.wikipedia.org/wiki/Bob_Kaufman
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
27-01-22
14:32
ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ;
Σινκλέρ Μπέηλς
Ο αστυνόμος που έχασε τη δουλειά του
κάθεται ικανοποιημένος
πάνω απ’ το άθλιο χωριό
κοιτώντας προς την Αμερική
και ανάμεσα στα σάπια ξύλινα σπίτια
τα φαντάσματα των καλοκαιρινών του ερωμένων
τριγυρίζουν
με ταξιδιωτικούς οδηγούς και φωτογραφικές μηχανές
θαυμάζοντας τους ανοιχτούς βόθρους
τις κότες
και τις φοβισμένες γάτες
τις μπουγάδες που κυματίζουν
στην ακρόπολη
ένα κολεγιοκόριτσο λιποθυμά
κάτω απ’ την πανσέληνο
ένας καθηγητής αγγλικών καμαρώνει
για τις ερωτικές του κατακτήσεις
και τα λευκά γάντια κάποιου μάγου
εισβάλλουν στα μεσημεριανά όνειρα
των χορευτριών του καμπαρέ
τα ρουθούνια γεμάτα απ’ τη μυρωδιά των λαμπών της παραφίνης
ο ποιητής προσηλωμένος στην κλοπή
σκιών
ένας πωλητής μυδιών
πηγαίνει από μπαρ σε μπαρ
μ’ ένα καλάθι κάτω απ’ τον ώμο του
απένταρα κορίτσια απ’ το βορρά
που ψάχνουν για δουλειά
πολιορκούνται στις καφετέριες
από αργόσχολους υιούς πλουσίων
και κίτρινα λεωφορεία φίσκα στην ανία
τρέχουν μπροστά από έρημα μουσεία
εξόριστοι σχεδιάζουν χριστουγεννιάτικα πάρτι
μπήτνικς αναχωρώντας για την ανατολή
παρατούν τα κατοικίδιά τους
ερωτευμένοι ψάχνουν για έπιπλα
στην υπαίθρια αγορά
και μοναχικοί τουρίστες ξαπλωμένοι σε δωμάτια φτηνών
ξενοδοχείων
ακούνε τη μακρινή μουσική και τα καζανάκια
των αποχωρητηρίων
δακτυλογράφοι φτάνουν αναζητώντας φτηνές εκτρώσεις
ναυτικοί φτάνουν αναζητώντας φτηνές γούνες
αρχιτέκτονες σχεδιάζουν να κατεδαφίσουν τις γραφικές συνοικίες
γίνονται βαφτίσια
γάμοι
κηδείες
στο φως κεριών
σε θαμπές εκκλησίες.
[Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Ανθολογία Μπιτ Ποίησης, εκδ. Ροές 2003]
Sinclair Beiles - Wikipedia
en.wikipedia.org
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
25-01-22
12:59
"Κανονικά η τηλεπάθεια είναι μια αμφίδρομη διαδικασία.
Το να στήσεις μια μονόδρομη τηλεπαθητική 'μετάδοση' αποτελεί το απόλυτο κακό.
Οι επιστήμονες θα περνάνε τη 'μετάδοση' για ανακάλυψη, οι καλλιτέχνες για έμπνευση. Σιγά - σιγά κανείς δεν θα φέρνει αντιρρήσεις. Σύντομα οι άνθρωποι θα πάψουν να μιλάνε.
Ο Μεταδότης, δεν γουστάρει τα πολλά λόγια.
Ο Μεταδότης δεν είναι ανθρώπινο ον.
Είναι ο εκφυλισμός της Ανθρώπινης Εικόνας. Είναι ο Ανθρώπινος Ιός."
William S. Burroughs
Το να στήσεις μια μονόδρομη τηλεπαθητική 'μετάδοση' αποτελεί το απόλυτο κακό.
Οι επιστήμονες θα περνάνε τη 'μετάδοση' για ανακάλυψη, οι καλλιτέχνες για έμπνευση. Σιγά - σιγά κανείς δεν θα φέρνει αντιρρήσεις. Σύντομα οι άνθρωποι θα πάψουν να μιλάνε.
Ο Μεταδότης, δεν γουστάρει τα πολλά λόγια.
Ο Μεταδότης δεν είναι ανθρώπινο ον.
Είναι ο εκφυλισμός της Ανθρώπινης Εικόνας. Είναι ο Ανθρώπινος Ιός."
William S. Burroughs
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
21-01-22
13:40
"Ετοιμάζομαι να ξεκινήσω την εγχείρηση και ανακαλύπτω ότι ο αναισθησιολόγος έχει σνιφάρει όλον τον αιθέρα για να 'ρθει στο κέφι. Αναγκάστηκα να δέσω τον ασθενή και να τον ανοίξω έτσι, στεγνά. Όταν μου πήραν την άδεια, για να ικανοποιήσω το πάθος μου για εγχειρήσεις έκανα εκτρώσεις σε δημόσιες τουαλέτες. Μια φορά αφαίρεσα έναν κακοήθη όγκο με τα δόντια."
William S. Burroughs
Γυμνό Γεύμα
William S. Burroughs
Γυμνό Γεύμα
Nascentes morimur
Διάσημο μέλος
Η Nascentes morimur αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 2,618 μηνύματα.
16-01-22
11:10
Συμβουλές προς τους νέους
Συχνά με ρωτάνε αν μπορώ να δώσω συμβουλές στους νέους.
Λοιπόν ορίστε μερικές οδηγίες για νέους και γέρους.
Ποτέ μην επεμβαίνεις σε τσακωμό αγοριού-κοριτσιού.
Προσοχή στις πόρνες που λένε ότι δεν θέλουν λεφτά.
Και βέβαια θέλουν.
Αυτό που εννοούν είναι ότι θέλουν περισσότερα λεφτά. Πολλά περισσότερα.
Αν κάνεις δουλειές με θρησκευόμενο μαλάκα,
Κοίταξε να τα έχεις όλα γραπτά.
Ο λόγος του δεν έχει καμία αξία.
Όχι όσο ο καλός Θεούλης του λέει πώς να σε ρίξει στη συμφωνία.
Απέφυγε τους αποτυχημένους.
Όλοι ξέρουμε αυτό το είδος.
Ό,τι και να κάνουν,
Όσο καλό κι αν ακούγεται,
Καταλήγει καταστροφικά.
Μην συναναστρέφεσαι τρελούς.
Πες τους με σταθερότητα:
Δεν πληρώνομαι για ν’ακούω μωρολογίες.
Είσαι αμετανόητα ηλίθιος.
Μερικοί από σας ίσως συναντηθείτε με τον Σατανά,
Αν φτάσετε τόσο μακριά.
Όλες οι ψυχές αξίζουν να σωθούν,
Τουλάχιστον για έναν παπά,
Αλλά δεν αξίζουν όλες οι ψυχές τόσο ώστε να αγοραστούν,
Οπότε μπορείτε να το πάρετε ως κοπλιμέντο.
Πρώτα δοκιμάζει τις πιο εύκολες περιπτώσεις.
Ξέρεις, με λεφτά,
Με όλα τα λεφτά που υπάρχουν.
Αλλά ποιός θέλει να είναι ο πιο πλούσιος σε κάποιο νεκροταφείο;
Τα λεφτά δεν αξίζουν.
Λοιπόν ο χρόνος δίνει τα χειρότερα χτυπήματα.
Ειδικά κάτω από τη ζώνη.
Πώς είναι να σε αρπάζει ένα νεανικό σώμα;
Σαν πόκερ, σαν «εδώ παπάς, εκεί παπάς»
Τώρα το βλέπεις, τώρα όχι.
Μήπως ξέχασες κάτι, παπού;
Για να αισθανθείς κάτι,
Πρέπει να είσαι παρών.
Πρέπει να είσαι δεκαοχτώ.
Δεν είσαι δεκαοχτώ.
Είσαι εβδομήνταοχτώ.
Ο παλιόγερος πούλησε την ψυχή του για ένα στραπόν.
(Καλή αρχή στο θέμα που ανοιξες, ελπίζω να πάει καλά!! @parafernalia )
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.