yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
19-03-24
02:56
Μόλις άρχιζα να σκαλίζω όλα τα μέηλ και τα μηνύματα - μετά την αποχή του τριημέρου- και ξάφνου πέτυχα και μήνυμα από άτομο που ήταν εδώ. Έτσι, είπα να περάσω για το «γεια».
Μμμ θα αφήσω - φυσικά τι άλλο; - ένα ποίημα!
«[...] Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
[...]
Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. [...]»
«Περπάτησα», Κική Δημουλά
Η yorkie έχει να καταθέσει με ειλικρίνεια πως εύχεται κάθε μα κάθε καλό να σας έρθει και να βροντοφωνάζετε από καρδιάς το «όχι, δεν είμαι λυπημένη».
Και μερικές φορές - βασικά γράψτε λάθος, «πάντα» είναι η σωστή λέξη - προϋποθέτει την δική μας προσωπική εξέλιξη, την ουσιαστική όμως ( στα πιο αδύναμα/ πληγωμένα σημεία μας ).
Και θα ‘ρθουν αυτά και ακόμη όλα όσα δεν είχατε σκεφτεί καν, υγεία να έχουμε!
Γλυκές καληνύχτες
Μμμ θα αφήσω - φυσικά τι άλλο; - ένα ποίημα!
«[...] Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
[...]
Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. [...]»
«Περπάτησα», Κική Δημουλά
Η yorkie έχει να καταθέσει με ειλικρίνεια πως εύχεται κάθε μα κάθε καλό να σας έρθει και να βροντοφωνάζετε από καρδιάς το «όχι, δεν είμαι λυπημένη».
Και μερικές φορές - βασικά γράψτε λάθος, «πάντα» είναι η σωστή λέξη - προϋποθέτει την δική μας προσωπική εξέλιξη, την ουσιαστική όμως ( στα πιο αδύναμα/ πληγωμένα σημεία μας ).
Και θα ‘ρθουν αυτά και ακόμη όλα όσα δεν είχατε σκεφτεί καν, υγεία να έχουμε!
Γλυκές καληνύχτες
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
15-09-23
22:36
Η λογοκρισία είναι μέσο των αυταρχικών καθεστώτων. Το χρησιμοποιουν κι όλοι οι φασιστες. Αυτοι που καταπνίγουν καθε κριτική.
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
10-09-23
10:09
Πάντα με εντυπωσιάζει η άγνοια κινδύνου ορισμένων ανθρώπων.
Και αυτό είναι το επικίνδυνο, όταν είσαι παιδάκι· Αγνοείς ότι όλοι οι απέναντι ή τυχαίοι αναγνώστες δεν είναι επισης παιδάκια.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ας αφήσουμε και μια όμορφη φωτό:
Και αυτό είναι το επικίνδυνο, όταν είσαι παιδάκι· Αγνοείς ότι όλοι οι απέναντι ή τυχαίοι αναγνώστες δεν είναι επισης παιδάκια.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ας αφήσουμε και μια όμορφη φωτό:
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
01-09-23
12:36
«Εγώ, όταν μεγαλώσω
θα γίνω Σεπτεμβρης, έλεγε ο Αύγουστος.
Έβρεξε εδώ λιγάκι.
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.
Όπως χτυπάνε κάθε τοσο
ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,
αν λειτουργεί καλά,
ο τρόμος του πολέμου.
Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα
– καθώς δοκιμαστής κρασιών-,
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί
πάνω στα περιβόλια.
[...]»
«Βροχή Επιστροφής»,
Κική Δημουλά
ΥΓ: καλό μήνα με υγεία και χαρές
θα γίνω Σεπτεμβρης, έλεγε ο Αύγουστος.
Έβρεξε εδώ λιγάκι.
Δοκιμαστικά, σαν έλεγχος
αν λειτουργούν καλά οι πτώσεις.
Όπως χτυπάνε κάθε τοσο
ξαφνικά οι σειρήνες, δοκιμαστικά,
αν λειτουργεί καλά,
ο τρόμος του πολέμου.
Ελάχιστη βροχή,
ίσα που την πλατάγισε στο στόμα του
το χώμα τη σταγόνα
– καθώς δοκιμαστής κρασιών-,
μόλις που πρόλαβε η υγρόεσσα ευωδιά
παραπονιάρα να τριφτεί
πάνω στα περιβόλια.
[...]»
«Βροχή Επιστροφής»,
Κική Δημουλά
ΥΓ: καλό μήνα με υγεία και χαρές
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
29-08-23
23:41
Η ευγενής εκ φύσεως καρδιά δεν κρατά κακία σε όσους δεν άπλωσαν ένα χέρι να της απλώσουν την στιγμή που το χρειαζόταν.
Είναι αντανακλαστική και ανθρώπινη η αντίδραση να προστατεύσουμε κάποιον, έστω και περαστικό-τυχαίο.
Κι αναρωτιέσαι πόσο ζοφερά λειτουργεί η κοινωνία και δεν την νοιάζει. Και βλέπεις τον εκφασισμό σαν μια νοοτροπία βαθιά ριζωμένη σε καθετί.
Το στοίχημα είναι να μην μοιάσεις στο ελάχιστο στο τερας που πολεμάς και να μην επηρεαστεί ο ρομαντισμός σου.
Η ανθρωπιά προέρχεται από αγάπη, απλά για την ύπαρξη. Δεν κοιτά εγωισμούς και διακρίσεις. Από την άλλη δεν δανείζεται με τόκο, δεν πουλιεται.
Κι όταν ρωτούν «χαλάλι, batida de coco».
Είναι αντανακλαστική και ανθρώπινη η αντίδραση να προστατεύσουμε κάποιον, έστω και περαστικό-τυχαίο.
Κι αναρωτιέσαι πόσο ζοφερά λειτουργεί η κοινωνία και δεν την νοιάζει. Και βλέπεις τον εκφασισμό σαν μια νοοτροπία βαθιά ριζωμένη σε καθετί.
Το στοίχημα είναι να μην μοιάσεις στο ελάχιστο στο τερας που πολεμάς και να μην επηρεαστεί ο ρομαντισμός σου.
Η ανθρωπιά προέρχεται από αγάπη, απλά για την ύπαρξη. Δεν κοιτά εγωισμούς και διακρίσεις. Από την άλλη δεν δανείζεται με τόκο, δεν πουλιεται.
Κι όταν ρωτούν «χαλάλι, batida de coco».
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
25-08-23
17:34
«Κυνηγέ, υποπτεύομαι γιατί σκοτώνεις τα πουλιά.
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.
Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν σκοτώνω τα άστρα»
Τα απωθημένα σου φτερά εκδικείσαι.
Ηρέμησε λοιπόν.
Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς, μα δεν σκοτώνω τα άστρα»
Κική Δημουλά
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
06-08-23
15:37
The more you talk about it, the more worth you give
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
09-07-23
12:48
«Δέ θυμάμαι άν φεύγοντας μου έδωσες
το σεσημασμένο φιλί.
Είπες μόνο φεύγω για λόγους αναψυχής
αφήνω ανοιχτή την πόρτα της προδοσίας
θα επιστρέψω εξολοκλήρου
αυτό ναι, το θυμάμαι καλά
κεντήθηκε με καυτή βελόνα
τατουάζ ανεξίτηλο στην παρειά μου.
Ξέρεις τι είναι προδοσία;
Η ανάγκη φυγής που κυριεύει
κάθε σώμα
καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση
όπως είναι η στάση της πίστης
η στάση της αγάπης
μπροστά σ΄ένα παράθυρο αμετακίνητο
με μόνη θέα νύχτα μέρα
καρφωτή στα μάτια
την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της.
Ξέρεις ποιός είναι ο διαφημιστής
ο αντζέντης της προδοσίας;
Το προδοτικό φιλί.
Εκείνο μεριμνά για τη φήμη της
της κλείνει κερδοφόρα συμβόλαια
με την αθανασία
εκείνο φέρνει γενεές και γεμίζουν
οι οθόνες των αιώνων
γιατί αυτό το φιλί
είναι που διεγείρει
την καταπιεσμένη αγριότητα
προσηλυτίζει το αίμα
στη θρησκεία του θανάτου
εκείνο είναι που
κόβει την ανάσα των θρήνων
κι αν ανασαίνουν ακόμα οι δικοί μου
είναι γιατί θυμάμαι
ότι φεύγοντας άφησες μεν ανοιχτή
την πόρτα της προδοσίας
αλλά το προδοτικό φιλί της
δεν μου το έδωσες.
Γράψε μου σε παρακαλώ
τη διεύθυνσή του.»
Κική Δημουλά, «Η ατελής προδοσία»
το σεσημασμένο φιλί.
Είπες μόνο φεύγω για λόγους αναψυχής
αφήνω ανοιχτή την πόρτα της προδοσίας
θα επιστρέψω εξολοκλήρου
αυτό ναι, το θυμάμαι καλά
κεντήθηκε με καυτή βελόνα
τατουάζ ανεξίτηλο στην παρειά μου.
Ξέρεις τι είναι προδοσία;
Η ανάγκη φυγής που κυριεύει
κάθε σώμα
καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση
όπως είναι η στάση της πίστης
η στάση της αγάπης
μπροστά σ΄ένα παράθυρο αμετακίνητο
με μόνη θέα νύχτα μέρα
καρφωτή στα μάτια
την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της.
Ξέρεις ποιός είναι ο διαφημιστής
ο αντζέντης της προδοσίας;
Το προδοτικό φιλί.
Εκείνο μεριμνά για τη φήμη της
της κλείνει κερδοφόρα συμβόλαια
με την αθανασία
εκείνο φέρνει γενεές και γεμίζουν
οι οθόνες των αιώνων
γιατί αυτό το φιλί
είναι που διεγείρει
την καταπιεσμένη αγριότητα
προσηλυτίζει το αίμα
στη θρησκεία του θανάτου
εκείνο είναι που
κόβει την ανάσα των θρήνων
κι αν ανασαίνουν ακόμα οι δικοί μου
είναι γιατί θυμάμαι
ότι φεύγοντας άφησες μεν ανοιχτή
την πόρτα της προδοσίας
αλλά το προδοτικό φιλί της
δεν μου το έδωσες.
Γράψε μου σε παρακαλώ
τη διεύθυνσή του.»
Κική Δημουλά, «Η ατελής προδοσία»
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
08-07-23
06:05
Φίλη μου, φίλη (μας)Ζω μία παράνοια
(είμαστε πολλοί σ αυτό, ας πούμε μέχρι τώρα έγραφα εσγασία μτπτχ)
——————————-//////—————————-
Ψαξε όσο θες, δεν θα βρεις καμία απόσταση -αρκετά ικανή- να χωρίσει μία πραγματική φιλία
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
07-06-23
00:44
Κλάψε, συζήτησε το μέχρι τελικής πτώσης να εκτονωθείς.Γύρισα ψυχολογικά ένα μήνα πίσω, είμαι χειρότερα και από σκατά.
Αφού περάσεις κάποια στάδια εναλλαγής συναισθημάτων, στο πρόγραμμα είναι και το μπρος-πίσω (ειδικά για σένα που ήταν η πρώτη χοντρή κρυάδα, αν κατάλαβα καλά).
Μετα από αυτό θέσε προτεραιότητα την ψυχικη σου ηρεμία. Να σου λες κι αυτά που δεν θες να ακούσεις και θα έλεγα σταδιακά να μην ξοδεύεις ενέργεια καν στο να του δίνεις χαρακτηρισμούς. Όχι για να σαι σον σον. Όμως είτε όταν εξιδανικεύουμε κάποιον, είτε όταν τον υποτιμούμε (άσχετα αν το αξίζει αυτό με τα μπούνια) και διαιωνίζεται, εν τελει παγιδευεσαι εσυ καταλαθος.
Μετά τα στάδια να βγαίνεις, σε πρώτη φάση να περνάς καλά με φίλους, σε δεύτερη και τριτη -εφόσον έχεις πάρει και κάποια απόσταση- κινησου και για κάτι νέο στα ερωτικά. Θα έρθουν όλα, περνάνε όλα, ακόμη και οι δύσκολες μέρες.
Δεν παρηγορεί, το ξέρω.. όμως tears turns to smiles in the morning.
Ακου το all facets to the same diamond.
ΥΓ: σε περίπτωση που ρίχνεις ευθύνες σ εσένα και για τα δικά του λάθη, βάλε σου στοπ.
Υγ2: ρίξε το στο διάβασμα και σε κάποιο χόμπι, πχ ζωγραφική
Υγ3: έχεις την θετική μου ενέργεια
~~~~~~~~~~~~~~
Οι δικές μου σκέψεις, ώστε να μην καταστρατηγηθεί και το θρεντ
When I get down with the beast I rock it, when I get down to the beast no sonnet
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
27-05-23
22:09
«Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει,
ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;
Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμεν τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.
Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,
εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε
τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;
Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε
στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.
Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,
έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,
και μόνο το συναίσθημα κρατούνε
του μακρινού, αόριστου κινδύνου.
Είναι κάτι φρικτές ανταποδόσεις.
Είναι στον ουρανό μια σιδερένια
μια μεγάλη πηγμή, που δε συντρίβει
μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.»
«Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει»,
Κ.Καρυωτάκης
ποια μοίρα τραγική κρατάει το νήμα
των άδειων ημερών που τώρα ζούμε
σαν από μια κακή, παλιά συνήθεια;
Πριν φτάσουμε στη μέση αυτού του δρόμου,
εχάσαμεν τη χρυσή πανοπλία,
και μόνο το μεγάλο ερώτημά μας
ολοένα πιο σφιχτά μας περιβάλλει.
Χωρίς πίστη κι αγάπη, χωρίς έρμα,
εγίναμε το λάφυρο του ανέμου
που αναστρέφει το πέλαγος. Θα βρούμε
τουλάχιστον το βυθό της αβύσσου;
Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε
στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.
Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,
έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,
και μόνο το συναίσθημα κρατούνε
του μακρινού, αόριστου κινδύνου.
Είναι κάτι φρικτές ανταποδόσεις.
Είναι στον ουρανό μια σιδερένια
μια μεγάλη πηγμή, που δε συντρίβει
μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει.»
«Ποια θέληση θεού μας κυβερνάει»,
Κ.Καρυωτάκης
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
27-03-23
00:13
αχ Εγγονόπουλος
ΥΓ: μην ξεχνιόμαστε, σαν τον Καρυωτάκη κανένας
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
05-02-23
00:51
«Κάθε μεγάλη επιτυχία έρχεται μετά από μια μακρά περίοδο σκληρής, πολύ σκληρής δουλειάς προς μια μοναδική κατεύθυνση, έχοντας έναν ξεκάθαρο στόχο.»
Bryan Tracy
Bryan Tracy
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
11-01-23
21:36
«Θα ‘ρθει καιρός
που θ’ αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι, Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα, μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς,
δε θα βγαίνουν στην τύχη,
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι,
καταπίεση,
μοναξιά,
τιμή,
κέρδος,
εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι.
Δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά..
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία»
«Θα ‘ρθει καιρός»,
Κατερίνα Γώγου
που θ’ αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι, Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα, μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα ‘ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς,
δε θα βγαίνουν στην τύχη,
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ’ έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα ‘μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι,
καταπίεση,
μοναξιά,
τιμή,
κέρδος,
εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι.
Δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά..
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία»
«Θα ‘ρθει καιρός»,
Κατερίνα Γώγου
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
22-07-22
15:43
«Ο ταχυδρόμος,
σέρνοντας στα βήματά του την ελπίδα μου
μου ’φερε και σήμερα ένα φάκελο
με τη σιωπή σου.
Το όνομά μου γραμμένο απ᾿ έξω με λήθη.
Η διεύθυνσή μου ένας ανύπαρκτος δρόμος.
Όμως ο ταχυδρόμος
τον βρήκε αποσυρμένο στη μορφή μου,
κοιτώντας τα παράθυρα που έσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τα χέρια μου
που έπλαθαν κιόλας μια απάντηση.
Θα τον ανοίξω με την καρτερία μου
και θα ξεσηκώσω με τη μελαγχολία μου
τ᾿ άγραφά σου.
Κι αύριο θα σου απαντήσω
στέλνοντάς σου μια φωτογραφία μου.
Στο πέτο θα έχω σπασμένα τριφύλλια,
στο στήθος σκαμμένο
το μενταγιόν της συντριβής.
Και στ᾿ αυτιά μου θα κρεμάσω -συλλογίσου-
τη σιωπή σου»
σέρνοντας στα βήματά του την ελπίδα μου
μου ’φερε και σήμερα ένα φάκελο
με τη σιωπή σου.
Το όνομά μου γραμμένο απ᾿ έξω με λήθη.
Η διεύθυνσή μου ένας ανύπαρκτος δρόμος.
Όμως ο ταχυδρόμος
τον βρήκε αποσυρμένο στη μορφή μου,
κοιτώντας τα παράθυρα που έσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τα χέρια μου
που έπλαθαν κιόλας μια απάντηση.
Θα τον ανοίξω με την καρτερία μου
και θα ξεσηκώσω με τη μελαγχολία μου
τ᾿ άγραφά σου.
Κι αύριο θα σου απαντήσω
στέλνοντάς σου μια φωτογραφία μου.
Στο πέτο θα έχω σπασμένα τριφύλλια,
στο στήθος σκαμμένο
το μενταγιόν της συντριβής.
Και στ᾿ αυτιά μου θα κρεμάσω -συλλογίσου-
τη σιωπή σου»
Κική Δημουλά,
«Γράμμα»,
Συλλογή Έρεβος
«Γράμμα»,
Συλλογή Έρεβος
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
12-01-22
01:05
" [...] Οι άνθρωποι φεύγουν, ή, όταν πλησιάζουν,
στέκουν για λίγο πάνω μας, ακούνε
στην έρημη βοή, μάταιη και κούφια
σα να χτυπούν το πόδι σε μια στέρνα.
Κοιτάζουνε με φόβο, με απορία,
έπειτα φεύγουν πάλι στους αγώνες,
και μόνο το συναίσθημα κρατούνε
του μακρινού, αόριστου κινδύνου.
Είναι κάτι φρικτές ανταποδόσεις.
Είναι στον ουρανό μια σιδερένια
μια μεγάλη πηγμή, που δε συντρίβει
μα τιμωρεί, κι αδιάκοπα πιέζει."
"Ποια θέληση Θεού μας κυβερνάει",
Κ.Καρυωτάκης
Κ.Καρυωτάκης
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
26-12-21
22:21
«Την μεγαλύτερη κατανάλωση της ελπίδας την κάνει ο απαισιόδοξος, αλλιώς δεν θα είχε τα κότσια να είναι απαισιόδοξος. Όμως την κάνει κρυφά και ύπουλα. Είναι υποκριτής.
Μέσα στην απόλυτη θλίψη, δυσπιστία και αμφισβήτηση για τα πάντα, λέει δεν μπορεί... κάτι τρέχει , κάτι είναι αλήθεια, κάτι είναι ωραίο»
Κική Δημουλά
Μέσα στην απόλυτη θλίψη, δυσπιστία και αμφισβήτηση για τα πάντα, λέει δεν μπορεί... κάτι τρέχει , κάτι είναι αλήθεια, κάτι είναι ωραίο»
Κική Δημουλά
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
21-12-21
19:59
«Πόσο έχω επιθυμήσει
δεμένη στο ένα έστω φτερό
κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού
ξαπλωτή, όχι ανάσκελα
γιατί τα υπεράνω μου
όλα σχεδόν τα έχω δει
μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό
να φωτογραφίσω,
αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες
οι σκεπές μας
και συ με ταπεινώνεις,
μου λες ότι κανένα πουλί
με αχρηστευμένο το ένα φτερό του
από το βάρος μου
δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι
λάθος κάνεις
έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει
στο βάρος μου δεμένη.»
δεμένη στο ένα έστω φτερό
κάποιου μεγάλου ταξιδιάρικου πουλιού
ξαπλωτή, όχι ανάσκελα
γιατί τα υπεράνω μου
όλα σχεδόν τα έχω δει
μπρούμυτα δεμένη στο ένα φτερό
να φωτογραφίσω,
αν είναι από το ίδιο υλικό φτιαγμένες
οι σκεπές μας
και συ με ταπεινώνεις,
μου λες ότι κανένα πουλί
με αχρηστευμένο το ένα φτερό του
από το βάρος μου
δε διακινδυνεύει τέτοιο ταξίδι
λάθος κάνεις
έχω πολλές φορές ψηλά πετάξει
στο βάρος μου δεμένη.»
«Υπερβάσεις», Κική Δημουλά
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
12-12-21
14:45
Why be moody when you can shake your booty ?
Okkk and if you don’t, there is coffee
instead...
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
21-11-21
18:29
Sometimes not worthing things
are still in your mind. If there were well worthing and enough for our needs then we would have taken the risk
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
10-11-21
14:57
Ενα χρήσιμο προσωρινό δήθεν τίποτα, κατασκευασμένο όμως από τα πάντα, αδύνατον να ιδωθεί για όσα είναι και καταδικασμένο να εξυπηρετεί τα κενά των πραγματικών και απόλυτων τίποτα.
Η μεγαλύτερη κατάρα να ξύνεις τη βρωμιά από μια σάπια ανθρώπινη ψυχή με ένα σφουγγάρι από χρυσό.
Και το τίποτα είναι κάτι.
Όλα έχουν μια αξία. Και τα προσωρινά. Άλλωστε η ζωή ένα συνοθύλευμα προσωρινών στιγμών είναι.
Το τι ψυχές έχει δίπλα του ο καθένας ,όμως, είναι επιλογή. Δεν υπάρχουν μόνο σάπιες, αλλά υπάρχουν απλά και αυτές. Αλλά οι περισσότεροι μιλούν κυρίως για αυτές.
Πάντως σαν άτομο που έχω αγαπημένο ποιητή τον Καρυωτάκη θα περίμενε κανεις πως θα απαντούσα «καρυωτακικά» σχετικά με το νόημα της ζωής ή μάλλον με την ανόητη τη ζωή. Όμως, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά, βλέπω και την Ανάσταση μετά απ όσα λέει.
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
10-11-21
07:07
Άγνωστοι μεταξύ γνωστών.
Γνωστοί μεταξύ αγνώστων.
Τι είμαι; Τι είσαι;
Άραγε.
(Καλημέρες )
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
16-10-21
01:14
«Ήταν ένας νέος ωχρός.
Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.
Που να πάω…
Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,αλλά… αλλά ποιός σήμερα ν αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.
Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν
Αλλά μια μέρα δεν άντεξα…
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.
Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι
Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά…
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω.
Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν, μ αυτόν τον τρόπο.
Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, αλλά εκείνη αρνείται.
Όμως απόψε,
βιάζομαι απόψε.. να παραμερίσω όλη τη λησμονιά και στη θέση της ν ακουμπήσω,μια μικρή ανεμώνη.
Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ μια μικρή ανεμώνη.
Έτσι, ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ ένα μυστικό που το χα μάθει από παιδί, ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ όνειρα στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ τους αγγέλους.
Ζήσαμε πάντοτε αλλού.
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Φυσάει
απόψε φυσάει,
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,κάτω από τις γέφυρες φυσάει,μες στις κιθάρες φυσάει.
Φυσάει απόψε φυσάει,μες στις κιθάρες φυσάει.
δωσ μου το χέρι σου φυσάει,
δωσ μου το χέρι σου…»
Καθόταν στο πεζοδρόμιο.
Χειμώνας, κρύωνε.
Τι περιμένεις; του λέω.
Τον άλλον αιώνα, μου λέει.
Που να πάω…
Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,αλλά… αλλά ποιός σήμερα ν αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.
Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν
Αλλά μια μέρα δεν άντεξα…
Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.
Όχι, μου λένε.
Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.
Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι
Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά…
Τι έχετε, μου λένε.
Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω.
Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν, μ αυτόν τον τρόπο.
Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.
Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.
Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα, αλλά εκείνη αρνείται.
Όμως απόψε,
βιάζομαι απόψε.. να παραμερίσω όλη τη λησμονιά και στη θέση της ν ακουμπήσω,μια μικρή ανεμώνη.
Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ μια μικρή ανεμώνη.
Έτσι, ξέχασα να ζήσω.
Μόνο καμιά φορά μ ένα μυστικό που το χα μάθει από παιδί, ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.
Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ όνειρα στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ τους αγγέλους.
Ζήσαμε πάντοτε αλλού.
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Φυσάει
απόψε φυσάει,
τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,κάτω από τις γέφυρες φυσάει,μες στις κιθάρες φυσάει.
Φυσάει απόψε φυσάει,μες στις κιθάρες φυσάει.
δωσ μου το χέρι σου φυσάει,
δωσ μου το χέρι σου…»
«Επίλογος», Τάσος Λειβαδίτης
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
01-10-21
17:07
Χαχαχαχα διακρίνω κάποιο άγχος;γιου κρίπυ στόλκερ σανοβαμπίτσ.
Ο φόβος φυλάει τα έρμαια πάντως
Αν και σήμερα είμαι έτσι :
Κυκλοφορείτε ελεύθερα... προς το παρόν
ΥΓ: it’s not COVID-19
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
17-09-21
12:06
«Με τον καιρό μαθαίνει κανείς τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή.
Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει στηρίζομαι και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια. Κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει…
Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια… και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.
Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική, ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει. Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια.
Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει, πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει και μαθαίνει και μαθαίνει…με κάθε του μέρα μαθαίνει.
[....]
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου, στο τέλος θα φτάσεις να μη θέλεις ούτε να τον βλέπεις.
Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι και ότι, εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’αυτούς, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πλαισιωμένος μόνο από ψεύτικες φιλίες.
Με τον καιρό μαθαίνεις πως τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες για μια ολόκληρη ζωή.
Με τον καιρό μαθαίνεις να συγχωρείς αυτόν που το έπραξε, αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο, το πιθανότερο είναι ότι η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.
[...]
Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι κάθε εμπειρία που βίωσες με κάθε άνθρωπο είναι ανεπανάληπτη.
«Κανείς μαθαίνει, μαθαίνει και μαθαίνει, κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνει». »
Μαθαίνει πως αγαπώ δε σημαίνει στηρίζομαι και ότι συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια. Κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει…
Πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις. Και αρχίζει να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.
Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια… και κάθε μέλλον μπορεί να μείνει στη μέση.
Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς πως αν είναι υπερβολική, ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει. Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια.
Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει, πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει και μαθαίνει και μαθαίνει…με κάθε του μέρα μαθαίνει.
[....]
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου, στο τέλος θα φτάσεις να μη θέλεις ούτε να τον βλέπεις.
Με τον καιρό συνειδητοποιείς ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι και ότι, εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’αυτούς, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί πλαισιωμένος μόνο από ψεύτικες φιλίες.
Με τον καιρό μαθαίνεις πως τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες για μια ολόκληρη ζωή.
Με τον καιρό μαθαίνεις να συγχωρείς αυτόν που το έπραξε, αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.
Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο, το πιθανότερο είναι ότι η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.
[...]
Με τον καιρό θα καταλάβεις ότι κάθε εμπειρία που βίωσες με κάθε άνθρωπο είναι ανεπανάληπτη.
«Κανείς μαθαίνει, μαθαίνει και μαθαίνει, κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνει». »
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
ΥΓ: σα νότα αισιοδοξίας το αναρτώ
(μάλλον... ας πούμε πως έτσι το ερμηνεύω...)
Γλυκές καλησπέρες και ό,τι και αν έχετε, σκεφτείτε πως ακριβώς επειδή «μαθαίνετε», θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Πιείτε ένα καφέ και σκάστε και ένα χαμόγελο, έστω με το ζόρι, μιας που πολύ νταουνίλα έχει πέσει στο θρεντ...εε καντε το μου σαν χάρη που σας έγραψα ολόκληρη αφιέρωση..
ΥΓ: σα νότα αισιοδοξίας το αναρτώ
(μάλλον... ας πούμε πως έτσι το ερμηνεύω...)
Γλυκές καλησπέρες και ό,τι και αν έχετε, σκεφτείτε πως ακριβώς επειδή «μαθαίνετε», θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου.
Πιείτε ένα καφέ και σκάστε και ένα χαμόγελο, έστω με το ζόρι, μιας που πολύ νταουνίλα έχει πέσει στο θρεντ...εε καντε το μου σαν χάρη που σας έγραψα ολόκληρη αφιέρωση..
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
01-09-21
17:54
Of course size matters.
Nobody wants a small cup of coffee
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
01-09-21
00:24
Try to figure out what makes you feel guilty:
the action,
the results of this action
or the person ?
All of the above?
the action,
the results of this action
or the person ?
All of the above?
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
12-08-21
00:19
«Οι άνθρωποι γενικά αναγνωρίζουν ένα γεγονός σαν αλήθεια μόνο όταν το γεγονός συμφωνεί μ’ αυτά που ήδη πιστεύουν»
Andy Rooney
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
31-07-21
17:43
Να επιστρέφεις με ανοιχτά χαρτιά, με εξηγήσεις και χωρίς να παριστάνεις κάτι άλλο.
Είναι θέμα χρόνου να φανερωθείς. Όμως έχεις την ευκαιρία να το γυρίσεις στη στροφή πριν λιντσαριστεις.
Βοήθεια που σου δίνεται ανιδιοτελώς, ας την αρπάζεις
Είναι θέμα χρόνου να φανερωθείς. Όμως έχεις την ευκαιρία να το γυρίσεις στη στροφή πριν λιντσαριστεις.
Βοήθεια που σου δίνεται ανιδιοτελώς, ας την αρπάζεις
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
15-06-21
01:32
«[...]
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…
[...]»
Γιατί οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απο τη στιγμή
που βρίσκουν μια θέση
στη ζωή των άλλων.
Kαι τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι
γίνονται οι πιό καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή ένα νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα…
[...]»
Τάσος Λειβαδίτης
Συμφωνία αρ. 1 (απόσπασμα)
Συμφωνία αρ. 1 (απόσπασμα)
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
22-05-21
01:03
«Μπορεί να τρέξεις μακριά από τα πάντα
αλλά όχι από αυτά που έχεις μέσα σου
Τούτο το καράβι της φυγής είναι εντός μας και μόνο.»
αγαπημένος Κ. Καρυωτάκης
αλλά όχι από αυτά που έχεις μέσα σου
Τούτο το καράβι της φυγής είναι εντός μας και μόνο.»
αγαπημένος Κ. Καρυωτάκης
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
29-04-21
13:26
Ουψψψ φαίνεται αυτό από τις εκφράσεις των ματιών και το θεωρώ και πολύ ωραιοΓελάω κάτω από τη μάσκα και δεν το γνωρίζει κανείς.
yorkie
Πολύ δραστήριο μέλος
Η yorkie αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,468 μηνύματα.
03-02-21
22:53
Ρε φίλη συγκινήθηκα αλήθειαΠάρε τη μάνα σου αγκαλιά, όσο ακόμα προλαβαίνεις. Όσο ακόμα, είναι εδώ..
Γράφει η Ιωάννα Νικολαντωνάκη
Έλα να σου πω πότε ακριβώς θα νιώσεις πως το κλάμα που έριξες για ανούσιους έρωτες, για ανθρωπάρια που έπαιξαν με την καλοσύνη σου ήταν τελικά χωρίς λόγο.
Όταν βιώσεις τον πόνο για τον γονιό σου που τον βλέπεις να κείτεται ανήμπορος σε ένα κρεββάτι ενός άχαρου νοσοκομείου που βρωμάει θάνατο.
Τις στιγμές εκείνες σαν ταινία θα περάσουν από το μυαλό σου, όλες οι στιγμές που αρνήθηκες το ενδιαφέρον της μάνας σου, που σε περίμενε ξενυχτώντας σε μια καρέκλα μόνο να δει πως έφτασες σπίτι και είσαι καλά.
Την ειρωνεία στις κουβέντες σου, όταν την πλήγωνες λέγοντας την να μην ανακατεύεται στη ζωή σου, γιατί ξέρεις τι κάνεις.
Σκατά ήξερες.
Όταν οι επίδοξοι μνηστήρες σου έφευγαν προς αναζήτηση καινούργιας Πηνελόπης στη μάνα σου έτρεχες και έκλαιγες σαν μικρό παιδί.
Κι εκείνη σου άνοιγε την αγκαλιά της και σε έκλεινε μέσα με στοργή κι έκλαιγε πιο πολύ από εσένα.
Και όταν εκείνη πόναγε θυμάσαι;
Εσύ βιαζόσουν γιατί είχες ραντεβού για καφέ.
Ίσως γιατί νομίζεις σαν και εμένα, πως η μάνα σου θα είναι πάντα εκεί.
Και δίναμε απλόχερα την αδιαφορία μας. Ντρεπόσουν και εσύ να την πας μια βόλτα; Εγώ να δεις. Αναβολή στην αναβολή.
Και κοίτα που εκείνη άφηνε τα πάντα όλα να σε πάει στη παιδική χαρά.
Μήπως ξεχνάς πως πάντα ήταν παρούσα ακόμα και πίσω από την κουΐντα της τόσο ανεξάρτητης ζωής σου;
Πνοή σου έδωσε θυμάσαι; Ή μήπως τώρα έτσι όπως την κοιτάς με θολωμένα μάτια από το κλάμα ντρέπεσαι;
Προλαβαίνεις. Πιάστης το χέρι και δωστης ένα φιλί στο μέτωπο.
Μη ζητήσεις καμία συγνώμη. Ξέρει η μάνα. Δεν θέλει συγνώμη γιατί αν τη ρωτήσεις δεν την πλήγωσες ποτέ.
Πήγαινε και δωστης ένα φιλί και ένα σε αγαπώ.
Κάντο τώρα που έχεις την ευκαιρία. Κάντο και για εξιλέωση εκείνων που δεν πρόλαβαν.
View attachment 75486
πηγη:https://loveletters.gr
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.