EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
08-09-22
21:08
[POEM] The moon her majesty by Jack Kerouac.
The moon, her magic be Big sad face of infinity. An illuminated clay ball Manifesting many gentlemanly remarks
She kicks a star, clouds foregather In Scimitar shape, to round her Cradle out, upside down any old time
You can also let the moon fool you with Imaginary orange-balls Blazing imaginary light in fright
As eyeballs, hurt and foregathered, Wink to the wince of the seeing Of a little sprightly otay
Which projects spikes of light Out the round smooth blue balloon Ball full of mountains and moons
Deep as the ocean, high as the moon, Low as the lowliest river lagoon Fish in the Tar and pull in the Spar
Billy the Bud and Hanshan Emperor And all wall moongazers since Daniel Machree, Yeats see
Gaze at the moon ocean marking the face-
In some cases The moon is you
In any case The moon.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
27-01-22
22:02
Joanne Kyger, Μια κακία για τον Άλεν
Και να που διαβάζω ξανά για το ταξίδι σου στην Ινδία
Με τον Γκάρυ Σνάιντερ και τον Πήτερ Ορλόφσκι. Τελεία.
Ποιος έβγαλε την φωτογραφία όπου οι τρεις σας
Στέκεστε με φόντο τα μοδάτα Ιμαλάια;
Η αρκούδα;
[Από τη συλλογή The Again: Poems 1989-2000, μτφρ. Χίλντα Παπαδημητρίου]
Και να που διαβάζω ξανά για το ταξίδι σου στην Ινδία
Με τον Γκάρυ Σνάιντερ και τον Πήτερ Ορλόφσκι. Τελεία.
Ποιος έβγαλε την φωτογραφία όπου οι τρεις σας
Στέκεστε με φόντο τα μοδάτα Ιμαλάια;
Η αρκούδα;
[Από τη συλλογή The Again: Poems 1989-2000, μτφρ. Χίλντα Παπαδημητρίου]
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
27-01-22
15:15
Αγαπητή Τζέιν (Michael McClure)
Αγαπητή Τζέην.Η ζωή είναι μια κουρτίνα
τραβηγμένη μπροστά απ’ το παρελθόν
που γνωρίζουμε κι όμως ξεχνάμε.
Που γνωρίζουμε κι όμως ξεχνάμε.
*Ξέχνα ή πολέμησε Ξέχνα ή πολέμησε Ξέχνα ή πολέμησε*
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
26-01-22
22:59
Diane Di Prima, Ένα ποίημα
Αυτό, λοιπόν, είναι το δώρο που μου έδωσε ο κόσμος
(που μου δώσατε)
απαλά το χιόνι
χουφτιάζεται σε κοιλότητες
που βρίσκονται στην επιφάνεια της λιμνούλας
ταιριάζοντας στα μακριά λευκά μου κεριά
που ορθώνονται στο παράθυρο
που θα καούν το σούρουπο, ενώ το χιόνι
καλύπτει μέχρι πάνω την κοιλάδα μας
αυτό το κοίλο
όπου κανένας φίλος δεν θα περιπλανηθεί εκεί
κανείς δεν θα καταφτάσει καφετί από το Μεξικό
από τα ηλιοχώραφα της Καλιφόρνια, φέροντας δοχεία
που είναι διάσπαρτοι τώρα, νεκροί ή σιωπηλοί
ή καταραμένοι μέχρι τρέλας
με μια φωτεινότητα που ουρλιάζει
στο κάποτε κοινό μας όραμα
και αυτό το δώρο σου –
λευκή σιωπή
γεμίζει τα περιγράμματα της ζωής μου.
*Μετάφραση Δημήτρης Τρωαδίτης
Το Παράθυρο
είσαι το ψωμί μου
κι αυτός ο λεπταίσθητος ήχος
των οστών μου
είσαι σχεδόν
η θάλασσα
δεν είσαι πέτρα
ή ήχος τηγμένος
νομίζω
δεν έχεις χέρια
αυτό το είδος πουλιού πετά προς τα πίσω
κι αυτή η αγάπη
τσακίζεται πάνω στο τζάμι ενός παραθύρου
όπου κανένα φως δεν μιλά
δεν είναι τώρα εποχή
για να διαστραυρώνονται γλώσσες
(η άμμος εδώ
δεν αλλάζει ποτέ)
νομίζω
το αύριο σε τούμπαρε με το δάχτυλο του ποδιού του
και θα
λάμπεις
διαρκώς
αξόδευτα κι υπόγεια.
*Από τη συλλογή “This Kind of Bird Flies Backward”, Totem Press 1958. Μετάφραση: Άννα Νιαράκη.
***
Μια άσκηση στον έρωτα
Ο φίλος μου φοράει το φουλάρι μου στη μέση του
Του δίνω φεγγαρόπετρες
Μου δίνει κογχύλια και φύκια
έρχεται από μια πόλη μακρινή και τον συναντώ
θα φυτέψουμε μελιτζάνες και σέλινο μαζί
Ένα ρούχο μου υφαίνει
Πολλοί έχουν φέρει τα δώρα
που του δίνω για να ευχαριστηθεί
μετάξι, και καταπράσινους λόφους
κι έναν ερωδιό στο χρώμα της αυγή
Ο φίλος μου βαδίζει απαλά σαν μια πλέξη στον άνεμο
Φωτίζει από πίσω τα όνειρά μου
Έχει στήσει βωμούς πλάι στο κρεβάτι μου
Ξυπνάω μες στη ευωδιά των μαλλιών του και δεν μπορώ
Να θυμηθώ το όνομά του ή το δικό μου…
*Από τη συλλογή “Pieces of a Song”, City Lights Books 1990. Μετάφραση: Άννα Νιαράκη.
Αυτό, λοιπόν, είναι το δώρο που μου έδωσε ο κόσμος
(που μου δώσατε)
απαλά το χιόνι
χουφτιάζεται σε κοιλότητες
που βρίσκονται στην επιφάνεια της λιμνούλας
ταιριάζοντας στα μακριά λευκά μου κεριά
που ορθώνονται στο παράθυρο
που θα καούν το σούρουπο, ενώ το χιόνι
καλύπτει μέχρι πάνω την κοιλάδα μας
αυτό το κοίλο
όπου κανένας φίλος δεν θα περιπλανηθεί εκεί
κανείς δεν θα καταφτάσει καφετί από το Μεξικό
από τα ηλιοχώραφα της Καλιφόρνια, φέροντας δοχεία
που είναι διάσπαρτοι τώρα, νεκροί ή σιωπηλοί
ή καταραμένοι μέχρι τρέλας
με μια φωτεινότητα που ουρλιάζει
στο κάποτε κοινό μας όραμα
και αυτό το δώρο σου –
λευκή σιωπή
γεμίζει τα περιγράμματα της ζωής μου.
*Μετάφραση Δημήτρης Τρωαδίτης
Το Παράθυρο
είσαι το ψωμί μου
κι αυτός ο λεπταίσθητος ήχος
των οστών μου
είσαι σχεδόν
η θάλασσα
δεν είσαι πέτρα
ή ήχος τηγμένος
νομίζω
δεν έχεις χέρια
αυτό το είδος πουλιού πετά προς τα πίσω
κι αυτή η αγάπη
τσακίζεται πάνω στο τζάμι ενός παραθύρου
όπου κανένα φως δεν μιλά
δεν είναι τώρα εποχή
για να διαστραυρώνονται γλώσσες
(η άμμος εδώ
δεν αλλάζει ποτέ)
νομίζω
το αύριο σε τούμπαρε με το δάχτυλο του ποδιού του
και θα
λάμπεις
διαρκώς
αξόδευτα κι υπόγεια.
*Από τη συλλογή “This Kind of Bird Flies Backward”, Totem Press 1958. Μετάφραση: Άννα Νιαράκη.
***
Μια άσκηση στον έρωτα
Ο φίλος μου φοράει το φουλάρι μου στη μέση του
Του δίνω φεγγαρόπετρες
Μου δίνει κογχύλια και φύκια
έρχεται από μια πόλη μακρινή και τον συναντώ
θα φυτέψουμε μελιτζάνες και σέλινο μαζί
Ένα ρούχο μου υφαίνει
Πολλοί έχουν φέρει τα δώρα
που του δίνω για να ευχαριστηθεί
μετάξι, και καταπράσινους λόφους
κι έναν ερωδιό στο χρώμα της αυγή
Ο φίλος μου βαδίζει απαλά σαν μια πλέξη στον άνεμο
Φωτίζει από πίσω τα όνειρά μου
Έχει στήσει βωμούς πλάι στο κρεβάτι μου
Ξυπνάω μες στη ευωδιά των μαλλιών του και δεν μπορώ
Να θυμηθώ το όνομά του ή το δικό μου…
*Από τη συλλογή “Pieces of a Song”, City Lights Books 1990. Μετάφραση: Άννα Νιαράκη.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
25-01-22
20:54
Lawrence Ferlinghetti, Ποιήματα
Εκείνος ο συνταξιδιώτης μου στο τραίνο που επέμενενα παίξουμε μπλακ-τζακ
είχε κάτι δόντια που ξεπρόβαλλαν
όπως οι φάροι σε βραχώδεις παραλίες
αλλά
δεν είχε μάτια για να δει
την ακαθόριστη αστραπή που πέρασε
άλογα μέσα σε δενδρόκηπους
να τρέχουν αθόρυβα
σμήνη πουλιών
να εξακοντίζονται
και τις πεταλούδες του χτες
να φτερουγίζουν
στο μυαλό μου
* * *
Τούτη η ζωή δεν είναι τσίρκο όπου
τα ντροπαλά σκυλιά του έρωτα
χαζεύοντας εκτελούν το νούμερό τους
καθώς ο χρόνος κροταλίζει
το πανούργο του μαστίγιο
για να επιταχύνει τα βήματά μας
Ωστόσο χαρωπά κυλάει η πομπή των αρμάτων
στολισμένων μ’ εξαίσιες κούκλες σε μεταξωτά καλσόν
κι ακολουθούν ζαλισμένες μαϊμούδες
υποτιθέμενοι καλόγεροι
γερο-ινδιάνοι με κέρατα
και μπαμπουίνοι καβάλα σ’ εξημερωμένες τίγρεις
που έχουν γυναίκες μες στο στόμα τους
ενώ στριφογυριστά κόρνα παίζουν μουσική του λούνα-παρκ
και πιερότοι της παντομίμας ευνουχίζουν τη συμφορά
με παράξενο θλιμμένο γέλιο
και φρικαλέοι γορίλες εκτοξεύουν τρυφερές παρθένες στον ουρανό
ενώ καμαρωτοί χορευτές και λαχανιασμένοι καρνάβαλοι
όλοι με τ’ άντερα σκασμένα στο πιοτό
παίρνουν θεατρινίστικες πόζες
τρεκλίζοντας πίσω από κάθε
τροχοφόρο
Κι ενώ ακόμα γύρω απ’ την πίστα
καλπάζουν οι παραμορφωμένες καμήλες του πόθου
όλοι εμείς οι κλόουν σαν τον Έμετ Κέλλυ
σκαρώνουμε συνέχεια φανταστικά δράματα
μέχρι που τρώμε ψεύτικους Μυστικούς Δείπνους
σε καταρρέουσες τράπεζες
και σταυροκοπιόμαστε κοροϊδεύοντας
μ’ αχυρένιους σταυρούς
Και τελικά καταβροχθίζουμε
προς άφεσιν αμαρτιών
την επίσης φανταστική
Θεία Μετάληψη
*Από το βιβλίο “Λόρενς Φερλινγκέτι, Ποιήματα”, σε μετάφραση Ρούμπης Θεοφανοπούλου, εκδ. Πρόσπερος, Αθήνα 1989
.
EvanescenceQ
Επιφανές μέλος
Η EvanescenceQ αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 28 ετών. Έχει γράψει 14,181 μηνύματα.
21-01-22
14:12
Jack Kerouac, Τρία ποιήματα
Ορισμός του ποιητή
Ο ποιητής είναι ένας τύπος που
περνά τον χρόνο του σκεπτόμενος
τι είναι αυτό που πάει στραβά,
και παρότι γνωρίζει δεν γίνεται
ποτέ να ανακαλύψει, περί
τίνος πρόκειται, συνεχίζει γι’ αυτό
να στοχάζεται και να γράφει.
Ο ποιητής είναι ένας τυφλός οπτιμιστής.
Ο κόσμος είναι εναντίον του για
πολλούς λόγους. Ο ποιητής όμως
επιμένει. Πιστεύει πως βρίσκεται στον σωστό δρόμο,
ό,τι κι αν του λένε
οι συνάνθρωποί του. Σ’ αυτή την
αιώνια αναζήτηση αλήθειας, ο
ποιητής είναι μόνος.
Προσπαθεί να γίνει παντοτεινός σε μια
κοινωνία που βασίζεται στον χρόνο.
***
Δέντρο
Μα το δέντρο έχει
ένα έμβιο σχήμα βασάνων
είναι ανοιγμένο στα δύο
από μια μοίρα των δύο άκρων
ξεπροβάλλει μέσα από γκρίζας βροχής
πεζοδρόμια
μέσα στην κίνηση με σκούρο
ζοφερό αέρα
των πόλεων των ραντάρ και των τηλεοράσεων
την ανώνυμη βουμαμάρα και
το μουδιασμένο δυσβάσταχτο φορτίο
απλώνοντας κλαδιά που έχουν
χρώμα μελάνι
προς τον έμψυχο
ουρανό, με μια πραγματικότητα
για όφελος δικό του.
***
Μύγες
1.
Και δεν υπήρχε ποτέ μια εποχή που οι μύγες
να μην έψαχναν τον ήλιο μεσ’ απ’ τα
απαγορευτικά τζάμια του παράθυρου;
2.
Το μόνο που ζητάω από τούτη την Περσεφόνη
είναι ποιήματα που οδηγούν το γάλα της αγάπης
μέσα απ’ την ανεμώνη –
*Από το βιβλίο “Τζακ Κέρουακ Ποιήματα”, Επιλογή-μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς, Εκδόσεις Ηριδανός, 2007, σελ. 67, 70 και 75.
Ορισμός του ποιητή
Ο ποιητής είναι ένας τύπος που
περνά τον χρόνο του σκεπτόμενος
τι είναι αυτό που πάει στραβά,
και παρότι γνωρίζει δεν γίνεται
ποτέ να ανακαλύψει, περί
τίνος πρόκειται, συνεχίζει γι’ αυτό
να στοχάζεται και να γράφει.
Ο ποιητής είναι ένας τυφλός οπτιμιστής.
Ο κόσμος είναι εναντίον του για
πολλούς λόγους. Ο ποιητής όμως
επιμένει. Πιστεύει πως βρίσκεται στον σωστό δρόμο,
ό,τι κι αν του λένε
οι συνάνθρωποί του. Σ’ αυτή την
αιώνια αναζήτηση αλήθειας, ο
ποιητής είναι μόνος.
Προσπαθεί να γίνει παντοτεινός σε μια
κοινωνία που βασίζεται στον χρόνο.
***
Δέντρο
Μα το δέντρο έχει
ένα έμβιο σχήμα βασάνων
είναι ανοιγμένο στα δύο
από μια μοίρα των δύο άκρων
ξεπροβάλλει μέσα από γκρίζας βροχής
πεζοδρόμια
μέσα στην κίνηση με σκούρο
ζοφερό αέρα
των πόλεων των ραντάρ και των τηλεοράσεων
την ανώνυμη βουμαμάρα και
το μουδιασμένο δυσβάσταχτο φορτίο
απλώνοντας κλαδιά που έχουν
χρώμα μελάνι
προς τον έμψυχο
ουρανό, με μια πραγματικότητα
για όφελος δικό του.
***
Μύγες
1.
Και δεν υπήρχε ποτέ μια εποχή που οι μύγες
να μην έψαχναν τον ήλιο μεσ’ απ’ τα
απαγορευτικά τζάμια του παράθυρου;
2.
Το μόνο που ζητάω από τούτη την Περσεφόνη
είναι ποιήματα που οδηγούν το γάλα της αγάπης
μέσα απ’ την ανεμώνη –
*Από το βιβλίο “Τζακ Κέρουακ Ποιήματα”, Επιλογή-μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς, Εκδόσεις Ηριδανός, 2007, σελ. 67, 70 και 75.