parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
01-02-24
19:41
Φρ. Νίτσε - "Πέραν του Καλού και του Κακού"
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
14-04-23
15:57
“Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν, να πούμε, σαν τους νομάρχες στις επιτροπές ασφαλείας που μας στέλνανε εξορία, απλώς γιατί δεν κάναμε ό,τι θέλαν αυτοί.
Όταν λοιπόν πιάσανε το Χριστό και του τον πήγανε -πάντα οι κουφάλες την ίδια τακτική, να σε σπάσουνε, να τους πεις τι ωραίοι που είστε και τι καλά που τα κάνετε και ότι εγώ είμαι μαλάκας που θέλω να είμαι εγώ, κατάλαβες; Τα ίδια με την καθοδήγα μας.
Τέλος, που λες, πάνε το Χριστό στον Πιλάτο, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο από τους μπάτσους της εποχής, και του λέει η κουφάλα ο Πιλάτος: Έλα, ρε παιδάκι μου, τι θέλεις τώρα και τα σκαλίζεις, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις μια τέχνη, σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και να πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου; κάνε μια δήλωση, βάλε μια υπογραφή να λες ότι είσαι μαλάκας, και να γυρίσεις σπιτάκι σου ωραία κι όμορφα. Δε λυπάσαι, ρε, τη μάνα σου που σπαράζει από το κλάμα; Καλά, δεν έχεις αισθήματα μέσα σου εσύ; Τι σόι άνθρωπος είσαι δηλαδή; Εμείς τι είμαστε; Εσύ βρέθηκες να φκιάξεις τον κόσμο; και τα τέτοια που λένε όλες οι κουφάλες της εξουσίας.
Και ο Χριστός τον κοίταγε με κείνα τα πανέμορφα, γεμάτα γλύκα και θανατερή κατανόηση μάτια του, σα να του ‘λεγε: Άσε μας, ρε Πιλατάκο, διότι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι… Ο Πιλάτος το ‘πιασε βέβαια, αλλά βολεμένος μέσα στην ιεραρχία, στα δαχτυλίδα του, τ’ αρώματά του και τα σκατά του είπε: Εγώ πάντως είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω και νίπτω τας χείρας μου.
Όλες οι ασφάλειες όλου του κόσμου, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές και ουδετέρων, αυτή την κουφάλα αντέγραψαν…”
Όταν λοιπόν πιάσανε το Χριστό και του τον πήγανε -πάντα οι κουφάλες την ίδια τακτική, να σε σπάσουνε, να τους πεις τι ωραίοι που είστε και τι καλά που τα κάνετε και ότι εγώ είμαι μαλάκας που θέλω να είμαι εγώ, κατάλαβες; Τα ίδια με την καθοδήγα μας.
Τέλος, που λες, πάνε το Χριστό στον Πιλάτο, βασανισμένο και ταλαιπωρημένο από τους μπάτσους της εποχής, και του λέει η κουφάλα ο Πιλάτος: Έλα, ρε παιδάκι μου, τι θέλεις τώρα και τα σκαλίζεις, μια χαρά παιδί είσαι, νέος, ωραίος, έχεις μια τέχνη, σ’ αγαπάνε οι γυναίκες, μπορείς να παντρευτείς, να κάνεις παιδιά και να πεθάνεις σε βαθιά γεράματα. Δε λυπάσαι τα νιάτα σου και την ομορφιά σου; κάνε μια δήλωση, βάλε μια υπογραφή να λες ότι είσαι μαλάκας, και να γυρίσεις σπιτάκι σου ωραία κι όμορφα. Δε λυπάσαι, ρε, τη μάνα σου που σπαράζει από το κλάμα; Καλά, δεν έχεις αισθήματα μέσα σου εσύ; Τι σόι άνθρωπος είσαι δηλαδή; Εμείς τι είμαστε; Εσύ βρέθηκες να φκιάξεις τον κόσμο; και τα τέτοια που λένε όλες οι κουφάλες της εξουσίας.
Και ο Χριστός τον κοίταγε με κείνα τα πανέμορφα, γεμάτα γλύκα και θανατερή κατανόηση μάτια του, σα να του ‘λεγε: Άσε μας, ρε Πιλατάκο, διότι μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι… Ο Πιλάτος το ‘πιασε βέβαια, αλλά βολεμένος μέσα στην ιεραρχία, στα δαχτυλίδα του, τ’ αρώματά του και τα σκατά του είπε: Εγώ πάντως είπα και ελάλησα, αμαρτίαν ουκ έχω και νίπτω τας χείρας μου.
Όλες οι ασφάλειες όλου του κόσμου, καπιταλιστικές, σοσιαλιστικές και ουδετέρων, αυτή την κουφάλα αντέγραψαν…”
― Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε;
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
12-03-23
22:07
Καλή τύχη Paul Auster στη μάχη σου με τον καρκίνο.
Είσαι σπουδαίος λογοτέχνης αλλά είσαι και ο ορισμός του blue pill.
Στην επόμενη ζωή - αν δεν επιβιώσεις - μάθε να εμπιστεύεσαι λιγότερο τις "εμμηνορρυσίες".
Είσαι σπουδαίος λογοτέχνης αλλά είσαι και ο ορισμός του blue pill.
Στην επόμενη ζωή - αν δεν επιβιώσεις - μάθε να εμπιστεύεσαι λιγότερο τις "εμμηνορρυσίες".
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
15-12-22
22:38
Όταν ξεφύγεις απ’ τη δικτατορία της ερμηνείας μοιραία θα γίνεις ποιητής.
Ίσως όχι καλός ή κακός με την κλασική έννοια που απαιτεί η θρησκευτική τάξη των πραγμάτων αλλά αληθινός με την πιο παιδαριώδη έννοια αυτής της οικουμενικής ανάγκης για δημιουργία.
Ενός διαδραστικού γαμησιού που αναδημιουργεί ένα συναίσθημα αδιάφορο για ηθικούς σκοπούς, αναζητώντας μια αρμονία χωρίς αντικείμενο.
Η ποίηση σε οδηγεί με τα χρόνια στην αναρχία.
Σε μια ουσιαστική άρνηση όλων των κατακτημένων με τη χατζάρα βεβαιοτήτων.
Βεβαίως η αναρχία είναι βαθιά πεσιμιστική. Όσοι όμως διασχίζουν την κόλασή της βρίσκουν ανάπαυση μόνο στη δύναμη να δημιουργήσουν την τάξη και την υγεία της κοινότητας.
Υπογραμμίζουν πως ισχυρός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να ξαναβρεί τη χαρά. Κι είναι αυτός που μπορεί να διαφυλάξει την όρασή του και τα θαυμαστά μάτια του.
Τους καθρέφτες του κόσμου που σπιθοβολούν τις μυστικές ασέλγειες των πραγμάτων.
Αντώνης Αντωνάκος, "Οι μυστικές ασέλγειες των πραγμάτων" (2012)
Ίσως όχι καλός ή κακός με την κλασική έννοια που απαιτεί η θρησκευτική τάξη των πραγμάτων αλλά αληθινός με την πιο παιδαριώδη έννοια αυτής της οικουμενικής ανάγκης για δημιουργία.
Ενός διαδραστικού γαμησιού που αναδημιουργεί ένα συναίσθημα αδιάφορο για ηθικούς σκοπούς, αναζητώντας μια αρμονία χωρίς αντικείμενο.
Η ποίηση σε οδηγεί με τα χρόνια στην αναρχία.
Σε μια ουσιαστική άρνηση όλων των κατακτημένων με τη χατζάρα βεβαιοτήτων.
Βεβαίως η αναρχία είναι βαθιά πεσιμιστική. Όσοι όμως διασχίζουν την κόλασή της βρίσκουν ανάπαυση μόνο στη δύναμη να δημιουργήσουν την τάξη και την υγεία της κοινότητας.
Υπογραμμίζουν πως ισχυρός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να ξαναβρεί τη χαρά. Κι είναι αυτός που μπορεί να διαφυλάξει την όρασή του και τα θαυμαστά μάτια του.
Τους καθρέφτες του κόσμου που σπιθοβολούν τις μυστικές ασέλγειες των πραγμάτων.
Αντώνης Αντωνάκος, "Οι μυστικές ασέλγειες των πραγμάτων" (2012)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
04-12-22
01:01
«Το σημαντικότερο πράγμα είναι ο έρωτας», είπε η Λη – Τσέρι. «Τώρα το ξέρω. Δεν υπάρχει λόγος να σώσουμε τον κόσμο αν πρέπει για αυτό να χάσουμε το φεγγάρι». Η Λη – Τσέρι έστειλε αυτό το μήνυμα στον Μπέρναρντ με τον δικηγόρο του. Το μήνυμα συνέχιζε: «Δεν είμαι καλά-καλά 20 χρόνων, αλλά χάρη σε σένα, έμαθα κάτι που πολλές σημερινές γυναίκες δεν μαθαίνουν ποτέ: ο Μαγεμένος Πρίγκιπας είναι πράγματι βάτραχος. Και η ωραία πριγκίπισσα έχει δυσοσμία του στόματος. Το συμπέρασμα είναι ότι (α) οι άνθρωποι ποτέ δεν είναι τέλειοι ενώ ο έρωτας μπορεί να είναι, (β) Αυτός είναι ο μόνος και μοναδικός τρόπος να βελτιωθούν οι μέτριοι ευτελείς, και (γ) κάνοντας τον, τον κάνεις. Ο έρωτας κάνει έρωτα. Ο έρωτας κάνει τον εαυτό του. Χάνουμε τον καιρό μας ψάχνοντας για τον τέλειο εραστή αντί να δημιουργούμε τον τέλειο έρωτα. Μήπως αυτός είναι ο τρόπος να κάνουμε τον έρωτα να μείνει;». Την άλλη μέρα, ο δικηγόρος του Μπέρναρντ της παρέδωσε αυτή την απάντηση: «O έρωτας είναι ο ύστατος παράνομος. Απλώς δεν παραδέχεται κανονισμούς. Το περισσότερο που εμείς μπορούμε να κάνουμε είναι να προσυπογράψουμε σαν συνεργοί του. Το περισσότερο την άλλη μέρα αντί να ορκιζόμαστε τιμή και υπακοή καλύτερα να ορκιζόμαστε βοήθεια και παρακίνηση. Αυτό σημαίνει πως η ασφάλεια αποκλείεται. Οι λέξεις ”κάνω” και να “μείνει” καταντάνε ακατάλληλες. Ο έρωτάς μου για σένα δεν δέχεται δεσμά. Σε αγαπώ ελεύθερα και τζάμπα». Η Λη – Τσέρι ελεύθερα βγήκε στις βατομουριές και έκλαψε. «Θα τον ακολουθήσω ως την άκρη του κόσμου» μονολόγησε με λυγμούς. Ναι χρυσή μου, μόνο που ο κόσμος δεν έχει άκρη. Ο Κολόμβος το διευκρίνισε.
Τομ Ρόμπινς, “Τρυποκάρυδος”
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
15-10-22
19:23
Περισσότερο από τον επιβεβλημένο περιορισμό, πρέπει να φοβόμαστε τον εκούσιο αυτοπεριορισμό μπροστά σε έναν επικίνδυνο κόσμο. Το επιλεγμένο μπουντρούμι, χωρίς τοίχους ή αλυσίδες ή φρουρούς. Ο δεσμοφύλακας είναι στο κεφάλι μας. Αυτή η περίοδος ζωής σε αργή κίνηση θα έχει επιτρέψει μια τρομερή άμβλυνση των κοινωνικών περιορισμών: μειωμένες επαφές, περιορισμένες εξόδους, συνοπτικές βραδιές, εργασία εξ αποστάσεως, ζωή με μπουρνούζι ή πιτζάμες, επιτρεπόμενη ξαπλώστρα, θαυμάσια οπισθοδρόμηση. Ο Άλλος ως ενοχλητής και πειραστής είχε εξαφανιστεί, κρατήθηκε σε απόσταση. Ήταν, τουλάχιστον για κάποιους, η απόλαυση του εγκλωβισμού: η απαγόρευση κυκλοφορίας, η μάσκα στο στόμα, οι χειρονομίες του φραγμού, η κοινωνία του ενάμιση μέτρου μας αναστάτωσαν αλλά και μας πλαισίωσαν. Έχουμε περάσει από την κλειστοφοβία, τον φόβο του εγκλεισμού, στην αγοραφοβία, τον φόβο των ανοιχτών χώρων. Η πανδημία μας έχει ανησυχήσει, μας έχει επίσης απαλλάξει από μια μεγαλύτερη ανησυχία: την ανησυχία για την ελευθερία.
Pascal Bruckner - "H αποθέωση της παντόφλας. Απάρνηση του κόσμου."
Pascal Bruckner - "H αποθέωση της παντόφλας. Απάρνηση του κόσμου."
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
01-09-22
23:35
«Όσο οι γυναίκες και οι άνδρες διαθέτουν τα αισθήματα που διαθέτουν -και μια αλλαγή στο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς της κοινωνίας δεν μάς φαίνεται αρκετή για να τα μεταβάλει οριστικά- ο έρωτας, την ίδια στιγμή που θα προσφέρει μεγάλη χαρά, θα προξενεί και μεγάλο πόνο. Με την κατάργηση όλων των αιτίων που θα μπορούσαν να καταργηθούν, ο πόνος αυτός θα μπορούσε να μειωθεί ή να απαλυνθεί, η πλήρης εξαφάνιση του όμως είναι αδύνατη.
Αποτελεί, άραγε, αυτή η διαπίστωση λόγο για να μην δεχθεί κάποιος τις ιδέες μας και να θελήσει να παραμείνει εκουσίως στην παρούσα κατάσταση; Εν προκειμένω, θα έμοιαζε με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να αγοράσει πολυτελή ρούχα, θα προτιμούσε να κυκλοφορεί γυμνός, ή με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να τρώει κάθε μέρα φασιανό, θα απαρνιόταν το ψωμί, ή με έναν γιατρό ο οποίος, δεδομένων των αδυναμιών της σύγχρονης επιστήμης όσον αφορά ορισμένες ασθένειες, θα αρνιόταν να θεραπεύσει τις αρρώστιες που μπορούν να θεραπευθούν.
Ας καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο· ας. καταπολεμήσουμε την κτηνώδη παρόρμηση του αρσενικού που πιστεύει πως πρέπει να κυριαρχεί πάνω στο θηλυκό· ας καταπολεμήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις· ας εξασφαλίσουμε σε όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, την ευημερία και την ελευθερία· ας διαδώσουμε την μόρφωση και, τότε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση λογικά, εάν δεχθούμε ότι δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα βάσανα, εκτός από εκείνα του έρωτα.
Εν πάση περιπτώσει, όσοι είναι άτυχοι στον έρωτα, θα μπορούν να βρουν άλλες απολαύσεις, εφ’ όσον η κατάσταση δεν θα είναι όπως η σημερινή, στην οποία ο έρωτας και το αλκοόλ αποτελούν την μοναδική παρηγοριά του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας».
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ερρίκο Μαλατέστα, “Προς μια ελεύθερη κοινωνία”, εκδ. Ελεύθερος Τύπος
Αποτελεί, άραγε, αυτή η διαπίστωση λόγο για να μην δεχθεί κάποιος τις ιδέες μας και να θελήσει να παραμείνει εκουσίως στην παρούσα κατάσταση; Εν προκειμένω, θα έμοιαζε με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να αγοράσει πολυτελή ρούχα, θα προτιμούσε να κυκλοφορεί γυμνός, ή με κάποιον ο οποίος, μη μπορώντας να τρώει κάθε μέρα φασιανό, θα απαρνιόταν το ψωμί, ή με έναν γιατρό ο οποίος, δεδομένων των αδυναμιών της σύγχρονης επιστήμης όσον αφορά ορισμένες ασθένειες, θα αρνιόταν να θεραπεύσει τις αρρώστιες που μπορούν να θεραπευθούν.
Ας καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο· ας. καταπολεμήσουμε την κτηνώδη παρόρμηση του αρσενικού που πιστεύει πως πρέπει να κυριαρχεί πάνω στο θηλυκό· ας καταπολεμήσουμε τις θρησκευτικές, κοινωνικές και σεξουαλικές προκαταλήψεις· ας εξασφαλίσουμε σε όλους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, την ευημερία και την ελευθερία· ας διαδώσουμε την μόρφωση και, τότε, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση λογικά, εάν δεχθούμε ότι δεν θα υπάρχουν πλέον άλλα βάσανα, εκτός από εκείνα του έρωτα.
Εν πάση περιπτώσει, όσοι είναι άτυχοι στον έρωτα, θα μπορούν να βρουν άλλες απολαύσεις, εφ’ όσον η κατάσταση δεν θα είναι όπως η σημερινή, στην οποία ο έρωτας και το αλκοόλ αποτελούν την μοναδική παρηγοριά του μεγαλύτερου μέρους της ανθρωπότητας».
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ερρίκο Μαλατέστα, “Προς μια ελεύθερη κοινωνία”, εκδ. Ελεύθερος Τύπος
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
21-08-22
12:23
Κάποτε, της είπε:
Είσαι σαν και εμένα, είσαι αλλιώτικη από όλους τους ανθρώπους.
Είσαι η Καμάλα, τίποτα άλλο, και υπάρχει μέσα σου γαλήνη, ένα καταφύγιο όπου μπορείς να αποσυρθείς κάθε στιγμή και νοιώσεις ζεστασιά, το ίδιο και εγώ.
Λίγοι άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα, και όμως θα μπορούσαν να την αποκτήσουν όλοι.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έξυπνοι, είπε η Καμάλα.
Όχι, είπε ο Σιντάρτα δεν είναι αυτό.
Ο Καμασβάμι είναι το ίδιο έξυπνος με μένα, αλλά δεν μπορεί να βρει καταφύγιο στον εαυτό του.
Άλλοι μπορούν και ας είναι στο μυαλό μικρά παιδιά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι Καμάλα είναι σαν το φύλλο που πέφτει, που ο αέρας το παίρνει, το στροβιλίζει για λίγο και ύστερα μετεωρίζεται και σωριάζεται στο χώμα.
Άλλοι όμως λιγοστοί είναι σαν τα αστέρια που ακολουθούν μια σταθερή τροχιά και δεν τα φτάνει ο άνεμος γιατί η τροχιά και ο νόμος που ακολουθούν βρίσκεται μέσα τους.
Έρμαν Έσσε, «Σιντάρτα»
Είσαι σαν και εμένα, είσαι αλλιώτικη από όλους τους ανθρώπους.
Είσαι η Καμάλα, τίποτα άλλο, και υπάρχει μέσα σου γαλήνη, ένα καταφύγιο όπου μπορείς να αποσυρθείς κάθε στιγμή και νοιώσεις ζεστασιά, το ίδιο και εγώ.
Λίγοι άνθρωποι έχουν αυτή την ικανότητα, και όμως θα μπορούσαν να την αποκτήσουν όλοι.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έξυπνοι, είπε η Καμάλα.
Όχι, είπε ο Σιντάρτα δεν είναι αυτό.
Ο Καμασβάμι είναι το ίδιο έξυπνος με μένα, αλλά δεν μπορεί να βρει καταφύγιο στον εαυτό του.
Άλλοι μπορούν και ας είναι στο μυαλό μικρά παιδιά.
Οι περισσότεροι άνθρωποι Καμάλα είναι σαν το φύλλο που πέφτει, που ο αέρας το παίρνει, το στροβιλίζει για λίγο και ύστερα μετεωρίζεται και σωριάζεται στο χώμα.
Άλλοι όμως λιγοστοί είναι σαν τα αστέρια που ακολουθούν μια σταθερή τροχιά και δεν τα φτάνει ο άνεμος γιατί η τροχιά και ο νόμος που ακολουθούν βρίσκεται μέσα τους.
Έρμαν Έσσε, «Σιντάρτα»
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
08-07-22
20:12
«...για να καταπνίξετε οποιαδήποτε εξέγερση εκ των προτέρων, είναι σημαντικό να μην το κάνετε βίαια. Οι αρχαϊκές μέθοδοι όπως του Χίτλερ είναι ξεκάθαρα ξεπερασμένες. Αρκεί να δημιουργήσετε μια συλλογική συνθήκη τόσο ισχυρή που να μην υπάρχει η ίδια η ιδέα της εξέγερσης. Στη συνέχεια, θα συνεχίζουμε να ρυθμίζουμε μειώνοντας δραστικά το επίπεδο και την ποιότητα της εκπαίδευσης, θα βάζαμε τη σεξουαλικότητα ξανά στην πρώτη γραμμή των ανθρωπίνων ενδιαφερόντων. Ως κοινωνικό αναισθητικό, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο. Γενικά θα φροντίσουμε να απαλλαγούμε από τη σοβαρότητα της ύπαρξης, να διακωμωδούμε οτιδήποτε έχει υψηλή αξία, να διατηρούμε μια συνεχή απολογητική της ελαφρότητας, ώστε η ευφορία της διαφήμισης, της κατανάλωσης να καταστεί το πρότυπο της ανθρώπινης ευτυχίας και το μοντέλο της ελευθερίας, επομένως, η ρύθμιση θα παράγει τέτοια αυτο-ολοκλήρωση που ο μόνος φόβος (που θα πρέπει να διατηρηθεί) θα είναι ο αποκλεισμός από το σύστημα και επομένως η αδυναμία πρόσβασης σ’ υλικές συνθήκες απαραίτητες για την ευτυχία (ευζωία). Ο μαζάνθρωπος, που παράγεται έτσι, πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αυτό που είναι: προϊόν, πρόβατο και πρέπει να επιτηρείται όπως πρέπει να είναι ένα κοπάδι. Οτιδήποτε αποκοιμίζει το κριτικό μυαλό σας είναι καλό, οτιδήποτε μπορεί να το αφυπνήσει πρέπει να καταπολεμηθεί, γελοιοποιηθεί, καταπιεστεί. Οποιοδήποτε δόγμα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει πρώτα να χαρακτηριστεί ως ανατρεπτικό και τρομοκρατικό και όσοι το υποστηρίζουν πρέπει στη συνέχεια να αντιμετωπίζονται ανάλογα ……΄Η πρέπει να εξουδετερωθεί κατά την άμβλυνσή του».
Günther Anders, «συλλογική προετοιμασία»
Günther Anders, «συλλογική προετοιμασία»
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
30-04-22
15:33
Σκλαβωμένος Χρόνος Ή Η Σταύρωσις Του Φαλλού
(μία αφιέρωση στις Pussy Riot)
Ο Boltzmann χαρακτήρισε τη μεταφυσική »ημικρανία του ανθρώπινου μυαλού». Και φυσικά ετούτη την ημικρανία την προκαλεί ο φόβος για το θάνατο.
Τι είναι άραγε ο θάνατος, δυστύχημα, ακρωτηριασμός, ένα λάθος βήμα, ένα στραβοπάτημα;
Γιατί το ανθρώπινο είδος συμβιβάστηκε με τις ημικρανίες του μυαλού του τόσο θλιβερά, φτιάχνοντας σκύβαλα προφητών και αγίων, δίνοντας εξουσία σε έναν αρρωστημένο και αδίστακτο ιδεαλισμό του φαντασιακού;
Εκπαιδευόμαστε να μην αντέχουμε την ίδια την πραγματικότητα που εμείς παράγουμε.
Η τραγωδία μας είναι πως παράγουμε περισσότερη πραγματικότητα απ΄όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Και ετούτα τα σκουπίδια της πραγματικότητας καταλήγουν στο ανθρώπινο μυαλό, στον εγκέφαλο που εκφυλίζεται γιατί δεν μπορεί να αντέξει την επιβεβλημένη λαιμαργία.
Ο Nietzsche μας προειδοποιούσε πως ο εγκέφαλος είναι ένα στομάχι.
Αν υπάρχει γιατριά για το έλκος θα υπάρχει και για τη βλακεία. Μα ετούτη η βλακεία δεν είναι μια επίκτητη ιδιότητα αλλά μια ιερή συνήθεια που μαθαίνεται και σωματοποιείται δια της επαναλήψεως.
Η προσευχή στο Τίποτα και το παρακάλι στο Μηδέν. Ο μαυροφορεμένος θεατρινισμός των ξεπεσμένων βασιλιάδων, που τώρα βρίθει θρήνων και σιωπών. Μα το χειρότερο όλων ο σκλαβωμένος χρόνος. Η μεταμόρφωσή του σε μια συλλογή πεταλούδων. Τον θάνατο.
Ο εσταυρωμένος Χριστός είναι ο εσταυρωμένος Χρόνος. Η ύβρη απέναντι στη φύση μας, η λαιμαργία των ιδιοκτητών Κυρίων για απέραντο αιώνιο χρόνο. Το σκότωμα του λίγου, του πεπερασμένου χρόνου που μας αναλογεί, δίνοντας τόπο στις προσευχές και στα παρακάλια και στις ικεσίες, για αιώνιο απέραντο και ανεξάντλητο χρόνο.
Δίνοντας πνοή στις πιο ζοφερές ημικρανίες, που στο τέλος αφαιρούν κι αυτή τη λίγη χαρά που μας προσφέρει αυτός ο λίγος θνητός χρόνος.
(μία αφιέρωση στις Pussy Riot)
Ο Boltzmann χαρακτήρισε τη μεταφυσική »ημικρανία του ανθρώπινου μυαλού». Και φυσικά ετούτη την ημικρανία την προκαλεί ο φόβος για το θάνατο.
Τι είναι άραγε ο θάνατος, δυστύχημα, ακρωτηριασμός, ένα λάθος βήμα, ένα στραβοπάτημα;
Γιατί το ανθρώπινο είδος συμβιβάστηκε με τις ημικρανίες του μυαλού του τόσο θλιβερά, φτιάχνοντας σκύβαλα προφητών και αγίων, δίνοντας εξουσία σε έναν αρρωστημένο και αδίστακτο ιδεαλισμό του φαντασιακού;
Εκπαιδευόμαστε να μην αντέχουμε την ίδια την πραγματικότητα που εμείς παράγουμε.
Η τραγωδία μας είναι πως παράγουμε περισσότερη πραγματικότητα απ΄όση μπορούμε να καταναλώσουμε. Και ετούτα τα σκουπίδια της πραγματικότητας καταλήγουν στο ανθρώπινο μυαλό, στον εγκέφαλο που εκφυλίζεται γιατί δεν μπορεί να αντέξει την επιβεβλημένη λαιμαργία.
Ο Nietzsche μας προειδοποιούσε πως ο εγκέφαλος είναι ένα στομάχι.
Αν υπάρχει γιατριά για το έλκος θα υπάρχει και για τη βλακεία. Μα ετούτη η βλακεία δεν είναι μια επίκτητη ιδιότητα αλλά μια ιερή συνήθεια που μαθαίνεται και σωματοποιείται δια της επαναλήψεως.
Η προσευχή στο Τίποτα και το παρακάλι στο Μηδέν. Ο μαυροφορεμένος θεατρινισμός των ξεπεσμένων βασιλιάδων, που τώρα βρίθει θρήνων και σιωπών. Μα το χειρότερο όλων ο σκλαβωμένος χρόνος. Η μεταμόρφωσή του σε μια συλλογή πεταλούδων. Τον θάνατο.
Ο εσταυρωμένος Χριστός είναι ο εσταυρωμένος Χρόνος. Η ύβρη απέναντι στη φύση μας, η λαιμαργία των ιδιοκτητών Κυρίων για απέραντο αιώνιο χρόνο. Το σκότωμα του λίγου, του πεπερασμένου χρόνου που μας αναλογεί, δίνοντας τόπο στις προσευχές και στα παρακάλια και στις ικεσίες, για αιώνιο απέραντο και ανεξάντλητο χρόνο.
Δίνοντας πνοή στις πιο ζοφερές ημικρανίες, που στο τέλος αφαιρούν κι αυτή τη λίγη χαρά που μας προσφέρει αυτός ο λίγος θνητός χρόνος.
(Αδέσποτος Σκύλος - 18 Μαΐου 2021)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
28-03-22
22:30
Τί πιστεύει για την αναρχία ο σοφός άνθρωπος;
Ο σοφός άνθρωπος θεωρεί την αναρχία μια μορφή αφέλειας.
Γιατί;
Ο αναρχικός πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι το όριο της ελευθερίας. Ελπίζει, καταστρέφοντας την κυβέρνηση, να διευρύνει την ελευθερία.
Δεν έχει δίκιο;
Το πραγματικό όριο δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η κοινωνία. Η κυβέρνηση είναι ένα κοινωνικό προϊόν όπως οτιδήποτε άλλο. Δεν καταστρέφουμε ένα δέντρο κόβοντας ένα απ’ τα κλαδιά του.
Γιατί ο σοφός άνθρωπος δεν εργάζεται για την καταστροφή της κοινωνίας;
Η κοινωνία είναι τόσο αναπόφευκτη όσο ο θάνατος. Σε υλικό επίπεδο η δύναμή μας δεν είναι τίποτα έναντι των ορίων αυτών. Αλλά ο σοφός άνθρωπος καταστρέφει εντός του το φόβο της κοινωνίας, ακριβώς όπως καταστρέφει το φόβο του θανάτου. Είναι αδιάφορος για την πολιτική και κοινωνική μορφή του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, ακριβώς όπως είναι αδιάφορος για το είδος του θανάτου που τον περιμένει.
Οπότε ο σοφός άνθρωπος δεν θα δράσει ποτέ στην κοινωνία;
Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε είτε την κοινωνική αδικία είτε τα νερά της θάλασσας. Αλλά προσπαθεί να σώσει ένα καταπιεσμένο άτομο από μια συγκεκριμένη αδικία, ακριβώς όπως ρίχνεται στη θάλασσα για να σώσει έναν άνθρωπο που πνίγεται.
Χαν Ράινερ - Το μίνι εγχειρίδιο του ατομικισμού
(μετάφραση ΑΙΧΜΗ)
Ο σοφός άνθρωπος θεωρεί την αναρχία μια μορφή αφέλειας.
Γιατί;
Ο αναρχικός πιστεύει ότι η κυβέρνηση είναι το όριο της ελευθερίας. Ελπίζει, καταστρέφοντας την κυβέρνηση, να διευρύνει την ελευθερία.
Δεν έχει δίκιο;
Το πραγματικό όριο δεν είναι η κυβέρνηση, αλλά η κοινωνία. Η κυβέρνηση είναι ένα κοινωνικό προϊόν όπως οτιδήποτε άλλο. Δεν καταστρέφουμε ένα δέντρο κόβοντας ένα απ’ τα κλαδιά του.
Γιατί ο σοφός άνθρωπος δεν εργάζεται για την καταστροφή της κοινωνίας;
Η κοινωνία είναι τόσο αναπόφευκτη όσο ο θάνατος. Σε υλικό επίπεδο η δύναμή μας δεν είναι τίποτα έναντι των ορίων αυτών. Αλλά ο σοφός άνθρωπος καταστρέφει εντός του το φόβο της κοινωνίας, ακριβώς όπως καταστρέφει το φόβο του θανάτου. Είναι αδιάφορος για την πολιτική και κοινωνική μορφή του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζει, ακριβώς όπως είναι αδιάφορος για το είδος του θανάτου που τον περιμένει.
Οπότε ο σοφός άνθρωπος δεν θα δράσει ποτέ στην κοινωνία;
Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει ότι δεν μπορούμε να καταστρέψουμε είτε την κοινωνική αδικία είτε τα νερά της θάλασσας. Αλλά προσπαθεί να σώσει ένα καταπιεσμένο άτομο από μια συγκεκριμένη αδικία, ακριβώς όπως ρίχνεται στη θάλασσα για να σώσει έναν άνθρωπο που πνίγεται.
Χαν Ράινερ - Το μίνι εγχειρίδιο του ατομικισμού
(μετάφραση ΑΙΧΜΗ)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
12-03-22
11:04
Τη μια μέρα υπάρχει ζωή. Ένας άνθρωπος, για παράδειγμα, με θαυμάσια υγεία, ούτε καν γέρος, χωρίς ιστορικό ασθενειών. Όλα είναι όπως ήταν, όπως θα είναι πάντα. Εκείνος ζει από μέρα σε μέρα, νοιάζεται μονάχα για τη δουλειά του, ονειρεύεται μονάχα τη ζωή που απλώνεται μπροστά του. Κι έπειτα, ξαφνικά, υπάρχει θάνατος. Ο άνθρωπος αφήνει έναν αναστεναγμό, σωριάζεται στην καρέκλα του κι έρχεται ο θάνατος. Το αιφνίδιο του πράγματος δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις, δεν δίνει στο μυαλό την ευκαιρία να αναζητήσει μια λέξη που θα μπορούσε να προσφέρει παρηγοριά. Μένουμε μονάχα με τον θάνατο, το αδιαμφισβήτητο γεγονός της θνητότητάς μας. Μπορούμε να δεχτούμε με εγκαρτέρηση τον θάνατο μετά από μια μακρόχρονη αρρώστια. Ακόμα και τον θάνατο από ατύχημα μπορούμε να τον αποδώσουμε στη μοίρα. Αλλά το να πεθάνει ένας άνθρωπος χωρίς προφανή αιτία, να πεθάνει απλώς και μόνο επειδή είναι άνθρωπος, μας φέρνει τόσο κοντά στο αόρατο σύνορο μεταξύ ζωής και θανάτου, ώστε να μην ξέρουμε πλέον σε ποια πλευρά βρισκόμαστε. Η ζωή γίνεται θάνατος, θαρρείς κι αυτός ο θάνατος ανέκαθεν κατακυρίευε τούτη τη ζωή. Θάνατος χωρίς προειδοποίηση. Που σημαίνει: η ζωή σταματά. Και μπορεί να σταματήσει ανά πάσα στιγμή.
Paul Auster - Η Επινόηση της Μοναξιάς
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
10-02-22
08:56
Κανένας καλλιτέχνης δεν είναι καλλιτέχνης και τις είκοσι τέσσερις ώρες της καθημερινότητάς του. Το ουσιαστικό του έργο, αυτό που μένει, ολοκληρώνεται πάντοτε κατά τη διάρκεια των λιγοστών και σπάνιων στιγμών της έμπνευσης. Το ίδιο συμβαίνει και με την ιστορία, τη μεγαλύτερη ποιήτρια και καλλιτέχνιδα όλων των εποχών, τη σπουδαιότερη δημιουργό. Ακόμα κι εκεί, στο “μυστικό εργαστήρι του Θεού”, όπως με δέος την αποκαλεί ο Γκαίτε, συμβαίνουν πολλά καθημερινά και ασήμαντα. Κι εκεί είναι σπάνιες οι στιγμές της έξαρσης, όπως και στην τέχνη, όπως και στη ζωή.
Τις περισσότερες φορές, ακούραστη κι επίμονη, η ιστορία δένει τον ένα κρίκο μετά τον άλλο, στην ατέλειωτη αλυσίδα των αιώνων. Το ένα γεγονός μετά το άλλο στην ακολουθία των χιλιετιών. Γιατί καθετί σπουδαίο χρειάζεται προετοιμασία. Χρόνο. Εξέλιξη. Και κάθε φορά απαιτούνται εκατομμύρια άνθρωποι κοινοί και συνηθισμένοι για να έρθει στο κόσμο και μια μεγαλοφυΐα. Κάθε φορά πρέπει να περάσουν εκατομμύρια μονότονες ώρες, πριν σημάνει η αληθινή, η μεγάλη στιγμή. Αν όμως γεννηθεί κάποιος μεγαλοφυής καλλιτέχνης, τότε ξεπερνά την εποχή του και το έργο του ζει για πάντα. Κι όταν σημαίνει η μεγάλη ιστορική στιγμή, τότε χαράσσεται η μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας για δεκαετίες ή για αιώνες. Όπως ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας μαζεύεται στην άκρη του αλεξικέραυνου, έτσι και οι συνέπειες απειράριθμων γεγονότων συμπυκνώνονται στο μικρό διάστημα λίγων ωρών ή λίγων ημερών. Πράγματα που κανονικά θα χρειάζονταν μέρες και μήνες για να γίνουν, ολοκληρώνονται σε λίγες μόνο στιγμές που καθορίζουν τα πάντα. Ένα ναι. Ένα όχι. Μια στιγμή όλη κι όλη, που αποφασίζει για τη μοίρα και τη ζωή των μελλοντικών γενεών, προδιαγράφοντας τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός λαού, ή ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Τις περισσότερες φορές, ακούραστη κι επίμονη, η ιστορία δένει τον ένα κρίκο μετά τον άλλο, στην ατέλειωτη αλυσίδα των αιώνων. Το ένα γεγονός μετά το άλλο στην ακολουθία των χιλιετιών. Γιατί καθετί σπουδαίο χρειάζεται προετοιμασία. Χρόνο. Εξέλιξη. Και κάθε φορά απαιτούνται εκατομμύρια άνθρωποι κοινοί και συνηθισμένοι για να έρθει στο κόσμο και μια μεγαλοφυΐα. Κάθε φορά πρέπει να περάσουν εκατομμύρια μονότονες ώρες, πριν σημάνει η αληθινή, η μεγάλη στιγμή. Αν όμως γεννηθεί κάποιος μεγαλοφυής καλλιτέχνης, τότε ξεπερνά την εποχή του και το έργο του ζει για πάντα. Κι όταν σημαίνει η μεγάλη ιστορική στιγμή, τότε χαράσσεται η μελλοντική πορεία της ανθρωπότητας για δεκαετίες ή για αιώνες. Όπως ο ηλεκτρισμός της ατμόσφαιρας μαζεύεται στην άκρη του αλεξικέραυνου, έτσι και οι συνέπειες απειράριθμων γεγονότων συμπυκνώνονται στο μικρό διάστημα λίγων ωρών ή λίγων ημερών. Πράγματα που κανονικά θα χρειάζονταν μέρες και μήνες για να γίνουν, ολοκληρώνονται σε λίγες μόνο στιγμές που καθορίζουν τα πάντα. Ένα ναι. Ένα όχι. Μια στιγμή όλη κι όλη, που αποφασίζει για τη μοίρα και τη ζωή των μελλοντικών γενεών, προδιαγράφοντας τη ζωή ενός ανθρώπου, ενός λαού, ή ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Στέφαν Τσβάιχ, Οι μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
21-01-22
20:15
Μείναμε έτσι, με τα χέρια ενωμένα, για μερικά λεπτά. Διάβαζα μέσα στα μάτια του τους αρχέγονους φόβους που η πραγματική αγάπη επιβάλλει σαν ανυπέρβλητα εμπόδια. Διάβασα την άρνηση της προηγούμενης νύχτας, το μακρύ διάστημα που είχαμε ζήσει χωριστά ο ένας από τον άλλο, τα χρόνια στο μοναστήρι, σε αναζήτηση ενός κόσμου όπου δε συνέβαιναν τέτοια πράγματα.
Διάβαζα στα μάτια του τις χιλιάδες φορές που είχε φανταστεί τούτη τη στιγμή, το διάκοσμο που είχε στήσει γύρω μας, το χτένισμα που θα είχα, το χρώμα των ρούχων μου. Ήθελα να πω ναι, πως θα ήταν καλόδεχτος, πως η καρδιά μου είχε κερδίσει τη μάχη. Ήθελα να του πω πόσο τον αγαπούσα, πόσο τον ποθούσα τούτη τη στιγμή.
Αλλά έμεινα βουβή. Παρακολουθούσα, σαν μέσα σε όνειρο, την εσωτερική του πάλη. Είδα ότι είχε απέναντί του την άρνησή μου, το φόβο μη με χάσει, τα σκληρά λόγια που είχε ακούσει σε ανάλογες περιπτώσεις -γιατί όλοι περνάμε τέτοιες στιγμές και συσσωρεύουμε ουλές.
Τα μάτια του άρχισαν να λάμπουν. Ήξερε πως γκρέμιζε όλους του τους φραγμούς.
Τότε του άφησα το ένα χέρι. Έπιασα το ποτήρι και το ακούμπησα άκρη άκρη στο τραπέζι.
“Θα πέσει”, μου είπε.
“Σωστά. Και θέλω να το πετάξεις”.
“Να σπάσω το ποτήρι;”
Ναι, να σπάσει ένα ποτήρι. Μια κίνηση απλή, φαινομενικά, η οποία ωστόσο υπονοεί φοβίες που δεν καταφέρνουμε να τις καταλάβουμε ποτέ. Πού είναι το κακό στο να σπάσεις ένα κοινό ποτήρι -κάτι που το έχουμε κάνει όλοι άθελά μας κατά καιρούς;
“Να σπάσω ένα ποτήρι?”επανέλαβε. “Για ποιό λόγο?”
“Θα μπορούσα να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις. Αλλά, στην πραγματικότητα, έτσι, απλά… για να το σπάσεις.”
“Αντί για εσένα?”
“Όχι βέβαια!”
Κοίταξε το ποτήρι στην άκρη του τραπεζιού ανήσυχος από την πιθανότητα της πτώσης του.
Είναι ένα περαστικό καπρίτσιο, ήθελα να του πω. Είναι το απαγορευμένο. Δε σπας ποτήρια στα καλά καθούμενα, επίτηδες. Όταν μπαίνουμε σ’ ένα εστιατόριο ή στο σπίτι μας, προσέχουμε να μην αφήσουμε τα ποτήρια στην άκρη του τραπεζιού. Ο κόσμος μας απαιτεί να προσέχουμε να μην αφήνουμε τα ποτήρια να πέφτουν και να σπάνε. Ωστόσο, σκέφτηκα, τυχαίνει να σπάσουμε άθελά μας ένα ποτήρι και τότε βλέπουμε πως στο κάτω κάτω δεν ήταν και τίποτα σοβαρό. Το γκαρσόνι λέει “Α, δεν είναι τίποτα” και δεν έχω δει ποτέ να σου χρεώνουν ένα σπασμένο ποτήρι στο λογαριασμό. Το να σπας ποτήρια αποτελεί μέρος της ύπαρξης, και δεν αδικούμε κανένα, ούτε τον εαυτό μας, ούτε το εστιατόριο, ούτε τον διπλανό μας.
Χτύπησα το τραπέζι με την παλάμη. Το ποτήρι ταλαντεύτηκε, αλλά δεν έπεσε.
“Πρόσεχε!” είπε αυθόρμητα.
“Σπάσε το ποτήρι” επέμεινα.
Σπάσε το ποτήρι, συλλογίστηκα, γιατί είναι μια κίνηση συμβολική. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι έσπασα μέσα μου πολύ πιο σημαντικά πράγματα από ένα ποτήρι και ότι είμαι ευτυχισμένη. Σκέψου τη δική σου εσωτερική πάλη και σπάσε τούτο το ποτήρι. Γιατί οι γονείς μας μας έμαθαν να προσέχουμε τα ποτήρια και τα σώματα. Μας έμαθαν πως τα παιδικά πάθη ανήκουν στο χώρο του αδύνατου, πως δεν πρέπει να απομακρύνουμε τους άντρες από την ιεροσύνη, πως οι άνθρωποι δεν κάνουν θαύματα και πως κανένας δεν φεύγει για ταξίδι χωρίς να ξέρει πού πάει. Σπάσε αυτό το ποτήρι, σε παρακαλώ, και απελευθέρωσέ μας από όλες τις καταραμένες προκαταλήψεις, από αυτή τη μανία να τα εξηγούμε όλα και να μην κάνουμε παρά μόνο αυτό που εγκρίνουν οι άλλοι.
“Σπάσε το ποτήρι”, του ζήτησα για άλλη μια φορά.
Κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό του. Ύστερα, αργά, το χέρι του γλίστρησε στην επιφάνεια του τραπεζιού ώσπου άγγιξε το ποτήρι. Το έσπρωξε με μια κοφτή κίνηση και το πέταξε καταγής.
Ο θόρυβος τράβηξε την προσοχή των θαμώνων. Αντί να ζητήσει συγγνώμη με κοίταξε χαμογελώντας. Του αντιγύρισα το χαμόγελο.
“Δεν είναι τίποτα”, φώναξε το γκαρσόνι που εξυπηρετούσε κάποιους πελάτες. αλλά εκείνος δεν το άκουσε. Είχε σηκωθεί, με είχε αρπάξει από τα μαλλιά και με φιλούσε.
(Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα - Paulo Coelho)
Διάβαζα στα μάτια του τις χιλιάδες φορές που είχε φανταστεί τούτη τη στιγμή, το διάκοσμο που είχε στήσει γύρω μας, το χτένισμα που θα είχα, το χρώμα των ρούχων μου. Ήθελα να πω ναι, πως θα ήταν καλόδεχτος, πως η καρδιά μου είχε κερδίσει τη μάχη. Ήθελα να του πω πόσο τον αγαπούσα, πόσο τον ποθούσα τούτη τη στιγμή.
Αλλά έμεινα βουβή. Παρακολουθούσα, σαν μέσα σε όνειρο, την εσωτερική του πάλη. Είδα ότι είχε απέναντί του την άρνησή μου, το φόβο μη με χάσει, τα σκληρά λόγια που είχε ακούσει σε ανάλογες περιπτώσεις -γιατί όλοι περνάμε τέτοιες στιγμές και συσσωρεύουμε ουλές.
Τα μάτια του άρχισαν να λάμπουν. Ήξερε πως γκρέμιζε όλους του τους φραγμούς.
Τότε του άφησα το ένα χέρι. Έπιασα το ποτήρι και το ακούμπησα άκρη άκρη στο τραπέζι.
“Θα πέσει”, μου είπε.
“Σωστά. Και θέλω να το πετάξεις”.
“Να σπάσω το ποτήρι;”
Ναι, να σπάσει ένα ποτήρι. Μια κίνηση απλή, φαινομενικά, η οποία ωστόσο υπονοεί φοβίες που δεν καταφέρνουμε να τις καταλάβουμε ποτέ. Πού είναι το κακό στο να σπάσεις ένα κοινό ποτήρι -κάτι που το έχουμε κάνει όλοι άθελά μας κατά καιρούς;
“Να σπάσω ένα ποτήρι?”επανέλαβε. “Για ποιό λόγο?”
“Θα μπορούσα να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις. Αλλά, στην πραγματικότητα, έτσι, απλά… για να το σπάσεις.”
“Αντί για εσένα?”
“Όχι βέβαια!”
Κοίταξε το ποτήρι στην άκρη του τραπεζιού ανήσυχος από την πιθανότητα της πτώσης του.
Είναι ένα περαστικό καπρίτσιο, ήθελα να του πω. Είναι το απαγορευμένο. Δε σπας ποτήρια στα καλά καθούμενα, επίτηδες. Όταν μπαίνουμε σ’ ένα εστιατόριο ή στο σπίτι μας, προσέχουμε να μην αφήσουμε τα ποτήρια στην άκρη του τραπεζιού. Ο κόσμος μας απαιτεί να προσέχουμε να μην αφήνουμε τα ποτήρια να πέφτουν και να σπάνε. Ωστόσο, σκέφτηκα, τυχαίνει να σπάσουμε άθελά μας ένα ποτήρι και τότε βλέπουμε πως στο κάτω κάτω δεν ήταν και τίποτα σοβαρό. Το γκαρσόνι λέει “Α, δεν είναι τίποτα” και δεν έχω δει ποτέ να σου χρεώνουν ένα σπασμένο ποτήρι στο λογαριασμό. Το να σπας ποτήρια αποτελεί μέρος της ύπαρξης, και δεν αδικούμε κανένα, ούτε τον εαυτό μας, ούτε το εστιατόριο, ούτε τον διπλανό μας.
Χτύπησα το τραπέζι με την παλάμη. Το ποτήρι ταλαντεύτηκε, αλλά δεν έπεσε.
“Πρόσεχε!” είπε αυθόρμητα.
“Σπάσε το ποτήρι” επέμεινα.
Σπάσε το ποτήρι, συλλογίστηκα, γιατί είναι μια κίνηση συμβολική. Προσπάθησε να καταλάβεις ότι έσπασα μέσα μου πολύ πιο σημαντικά πράγματα από ένα ποτήρι και ότι είμαι ευτυχισμένη. Σκέψου τη δική σου εσωτερική πάλη και σπάσε τούτο το ποτήρι. Γιατί οι γονείς μας μας έμαθαν να προσέχουμε τα ποτήρια και τα σώματα. Μας έμαθαν πως τα παιδικά πάθη ανήκουν στο χώρο του αδύνατου, πως δεν πρέπει να απομακρύνουμε τους άντρες από την ιεροσύνη, πως οι άνθρωποι δεν κάνουν θαύματα και πως κανένας δεν φεύγει για ταξίδι χωρίς να ξέρει πού πάει. Σπάσε αυτό το ποτήρι, σε παρακαλώ, και απελευθέρωσέ μας από όλες τις καταραμένες προκαταλήψεις, από αυτή τη μανία να τα εξηγούμε όλα και να μην κάνουμε παρά μόνο αυτό που εγκρίνουν οι άλλοι.
“Σπάσε το ποτήρι”, του ζήτησα για άλλη μια φορά.
Κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό του. Ύστερα, αργά, το χέρι του γλίστρησε στην επιφάνεια του τραπεζιού ώσπου άγγιξε το ποτήρι. Το έσπρωξε με μια κοφτή κίνηση και το πέταξε καταγής.
Ο θόρυβος τράβηξε την προσοχή των θαμώνων. Αντί να ζητήσει συγγνώμη με κοίταξε χαμογελώντας. Του αντιγύρισα το χαμόγελο.
“Δεν είναι τίποτα”, φώναξε το γκαρσόνι που εξυπηρετούσε κάποιους πελάτες. αλλά εκείνος δεν το άκουσε. Είχε σηκωθεί, με είχε αρπάξει από τα μαλλιά και με φιλούσε.
(Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα και έκλαψα - Paulo Coelho)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
21-01-22
19:25
Όταν η παρουσίαση ξεπερνάει το βιβλίο. Τζιμάκο μας λείπεις.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
20-01-22
15:21
Δυστυχισμένος είναι ο άνδρας που αγαπά μια γυναίκα και την παίρνει για σύζυγο, χύνοντας ιδρώτα απ' το δέρμα του, αίμα απ' το σώμα του και ζωή απ' την καρδιά του. Εκείνος που θέτει στα χέρια της τον καρπό του μόχθου του, την αμοιβή της εργατικότητάς του. Σαν αφυπνίζεται σιγά-σιγά, ανακαλύπτει πως η καρδιά που μόχθησε ν' αγοράσει δίνεται ελεύθερα κι αληθινά σ' έναν άλλο άνδρα για την απόλαυση των κρυμμένων μυστικών του και της βαθύτατης αγάπης.
Δυστυχισμένη είναι η γυναίκα που ξυπνάει από την αδιαφορία και την ανυπομονησία της νιότης και βρίσκεται στο σπίτι ενός άνδρα που την πνίγει στα χρυσαφικά και τα πολύτιμα δώρα, την τιμά με σπάταλες απολαύσεις, αλλά είναι ανίκανος να ικανοποιήσει την ψυχή της με το ουράνιο κρασί που χύνει ο Θεός από τα μάτια ενός άνδρα στην καρδιά μιας γυναίκας.
Δυστυχισμένη είναι η γυναίκα που ξυπνάει από την αδιαφορία και την ανυπομονησία της νιότης και βρίσκεται στο σπίτι ενός άνδρα που την πνίγει στα χρυσαφικά και τα πολύτιμα δώρα, την τιμά με σπάταλες απολαύσεις, αλλά είναι ανίκανος να ικανοποιήσει την ψυχή της με το ουράνιο κρασί που χύνει ο Θεός από τα μάτια ενός άνδρα στην καρδιά μιας γυναίκας.
(Khalil Gibran - Επαναστατημένα Πνεύματα)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
18-01-22
14:11
Ω! πάψε πια, ανθρωπάκο! Υπάρχουν δυο λογιών ήχοι, το ουρλιαχτό της καταιγίδας στις Βουνοκορφές και οι πορδές σου! Δεν είσαι παρά μια πορδή και θαρρείς πως μοσχοβολάς βιολέτα.
(Άκου ανθρωπάκο - Wilhelm Reich)
Υ/Γ: αφορμή από έναν instant τύπο εδώ μέσα που μας τα έχει κάνει @@νο!
Υ/Γ: αφορμή από έναν instant τύπο εδώ μέσα που μας τα έχει κάνει @@νο!
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
18-01-22
09:28
‘Ο χρόνος δεν έχει νόημα χωρίς το θάνατο. Ο θάνατος χρησιμοποιεί το χρόνο. Αυτή είναι μια σωρευτική διαδικασία και έτσι ο χρόνος καταναλώνεται όλο και πιο γρήγορα. Χρόνος είναι αυτό που τελειώνει. Χρόνος είναι ο περιορισμένος χρόνος που βιώνεται από ένα όν το οποίο αισθάνεται το χρόνο δηλαδή κάνει ρυθμίσεις στο χρόνο στο πρότυπο αυτών που ο Korzybski ονομάζει συμπεριφορά νευρο-μυϊκής πρόθεσης αναφορικά με το περιβάλλον σαν σύνολο. Ο έλεγχος χρειάζεται χρόνο. Ο έλεγχος έχει ανάγκη το ανθρώπινο χρόνο. Ο έλεγχος χρειάζεται τα δικά σου σκατά, κάτουρα, πόνο, οργασμό, θάνατο. Τι σκοπεύει λοιπόν να κάνει ο έλεγχος με αυτό το τόσο όμορφο εμπόρευμα? (Όπως και οι ιερείς των Μάγια) σκοπεύει να χρησιμοποιήσει τον ανθρώπινο χρόνο για να φτιάξει περισσότερο χρόνο. Αν ο χρόνος είναι αυτό που βιώνει ένα όν που αισθάνεται, τότε ο θάνατος για το όν αυτό είναι το τέλος του χρόνου. Και αν πάρουμε το θάνατο σαν μηδενικό τότε μπορούν να συμπληρωθούν επιταγές για οποιαδήποτε χρονικά ποσά προσθέτοντας μηδενικά.’
Ο Α Πουκ είναι εδώ, William Burroughs
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,984 μηνύματα.
17-01-22
10:53
Ο Λιαντίνης είναι αυτό το κλασικό παράδειγμα που λέει ο φιλόσοφος: "Βρίσκοντας το νόημα, έχασα τη σημασία μου". Μεγαλώνει, ωριμάζει, καθηγητής, σοφός, αποκτάει νόημα αλλά η σοφία του ανήκει σε μια εποχή που δεν υπάρχει πια.Το πρώτο λοιπόν είναι πως όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.
Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.
Δ. Λιαντίνης
ΓΚΕΜΜΑ
Επομένως και ασήμαντη.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.