Basic element του καπιταλισμού κατά Ζίζεκ είναι ότι μπορούμε να αναλωνόμαστε σε κατινοθεωρίες για την αναρρίχηση των διπλανών μας (λεγόμενες ψωνάρες) και για τον τρόπο επίτευξης αυτού ακριβώς του σκαρφαλώματος, par example: κάνοντας τρας μιούζικ.
Δε φταίμε εμείς ποτέ,
εμείς είμαστε άξιοι, αλλά πώς να παλέψουμε τη γοητεία των σκουπιδιών. Πώς;
Και η απάντηση είναι απλή: Τα σκουπίδια είναι γοητευτικά
τουλάχιστον,
ενώ η σοβαροφάνεια και το ποιοτικό άλλοθι βαρετότατα.
Βέβαια υπάρχει και το άλλο:
Όποιος κατηγορεί ας κάνει κριτική πρώτα στον εαυτό του. Αρκετά με το νηπιακό στάδιο. Πάμε παρακάτω.
Αν κάτι είναι σκουπίδι, γιατί να το προβάλουμε; Ως απόδειξη του πόσο καλοί ρακοσυλλέκτες είμαστε δια ψευδωνύμων; Χοχο..
Πότε θα σταματήσουμε να κρίνουμε τι παίζεται, γιατί παίζεται και τι ακούει ο κόσμος και γιατί;
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εμείς τι κάνουμε είναι το θέμα.
Και όπως σοφά αντέτεινε ο Πάνος Μιχαλόπουλος όταν κάποιος του πε ότι έχει το μαύρο του το χάλι από τα πιώματα [σκηνή από μια κλασσική ταινία του Δαλιανίδη γυρισμένη στα ένδοξα eighties ]:
Ρε δεν πα να γ@μηθεί το σύμπαν!
Ψηφίζω εικονικά:
νο τρας.
Πάω να πετάξω τα σκουπίδια...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.