Η σύνδεση εδώ στο Κροατία διακόπτεται ανά 5'! Μάλιστα..
Αλλά δεν μου χαλάει τη διάθεση διόλου, χθες πέρασα απρόσμενα όμορφα. Είχαν μάζωξη οι γονείς με φίλους από άλλες χώρες που εργάζονται εκεί στην ίδια θέση. Ενδιαφέρον! (αν και αρχικά νόμιζα ότι θα βαρεθώ μέχρι δακρύων..). H Sue γλυκύτατη -με μανία με το τζατζίκι και τον γύρο, τί πρωτότυπο, χαχα-, ο Darko ο Σέρβος λαλίστατος και με τσακιστερό χιούμορ, η τουρκάλα μου έκανε παρέα με τα σπαστά αγγλικά της και η γαλλίδα και ο σύζυγός της είχαν ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Οι Πολωνοί κρύοι και με χαλαρές-απαίσιες χειραψίες, μιλούσαν μόνο με τους δικούς τους και χλαπάκιζαν όλη την ώρα, η Σλοβένοι μες στην τρελή χαρά και ο πατέρας της μικρής με απίστευτο μαύρο χιούμορ

.
Έγινα ρεζίλι στον Γερμανό... μιλούσε με τον μπαμπά και με φώναξαν να μιλήσω γερμανικά μαζί του.. είπα 2-3 προτάσεις και μόλις με ρώτησε γιατί ντρέπομαι κοκκίνησα από πάνω μέχρι κάτω , ζήτησα συγγνώμη και πήγα να πνίξω την ντροπή μου στο Metaxa

. Τα παιδιά των Τσέχων έπαιζαν με διάφανες κάρτες uno και ζήλεψα κι εγώ ενώ η μαμά του Darko μας κυνηγούσε για φωτογραφίες

και η ο Δανός είχε γίνει πάλι ντίρλα και άρπαξε τον πατέρα μου να χορέψουν συρτάκι και κλώτσησαν μες στην φούρια και ένα σταχτοδοχείο. Ο Δανός μέθυσε και έλεγε στον μπαμπά "What to do Christos? My wife is in the USA for holidays and I am alone here! No sex, no cooked food, no clean clothes! No nothing! Give me another ouzo!" H Αμερικανίδα -πρώην πιλότος μαχητικών ελικοπτέρων- νόμιζε ότι η μούτζα ήταν καλό πράγμα γιατί την είχαν μουτζώσει κάποτε και το έμαθε και γελούσε

και μετά μας χαιρετούσε με την ανάποδη μεριά της παλάμης και έλεγε "What? Is moutza something like f**k you? Oh dear! Hahaha!" . Ο Gulielmo , ο αδερφός μου κι εγώ χαζογελούσαμε κοιτώντας τον Δανό που είχε γίνει ντίρλα. Η Σλοβένα και η Τουρκάλα με έπαιρναν αγκαλιά και μου έκαναν κοπλιμέντα με γεμάτο το στόμα γλυκά και κρασί. Ο Ιταλός φώναζε με τον μπαμπά στο σαλόνι και χασκογελούσαν ανά 5' δυνατά και ο Ιταλός ο Luigi δεν είχε παρέα γιατί κάπνιζε και χασμουριόταν όλη την ώρα.
Καλά όλα αυτά. Δεν θα μου λείψουν. Ούτε οι μεγάλες πλατείες , ούτε τα πανέμορφα σπίτια, ούτε να κρέμομαι απ το παράθυρο της σοφίτας και να χαζεύω. Θα μου λείψουν οι γονείς μου

Και δυστυχώς κάθε φορά που φεύγω πάντα σκέφτομαι ότι δεν τους δείχνω αρκετά πόσο τους αγαπάω.

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.