Ποίηση και στίχοι εμπνευσμένοι από το στοιχείο του νερού

[Nascentes morimur]

Άκου
τα κύματα απαγγέλουν Ρεμπώ
κοίτα πως χορεύει το αίμα
μέσα στις φλέβες των άστρων
η νύχτα διαστέλλεται
καθώς εισχωρεί μέσα της ο χρόνος
άφησε με
μέσα στα δυο δοχεία των ματιων σου
να φυτέψω μικρά λουλούδια
η θαλασσα ξεβράζει πολύχρωμα πτώματα απόψε
από άλλους γαλαξίες
κοίτα πως υποφέρουν τα ψάρια
πως κλυδωνίζονται
ψάξε ανάμεσα στα πόδια μου
έχω κρύψει ένα νεκρό αλογάκι
κι ο κόσμος μικραίνει και τυλίγεται
με μια μορφή υδραυλικής πρόωσης
ανάμεσα σε μένα και τον κόσμο
ένα χταπόδι χορεύει και κλαίει

ΕΝΔΟΣΥΜΒΙΩΤΙΚΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ​

Κ.Θ​

 

[EvanescenceQ]

(Από το ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Τό σύμπαν κ’ ἡ ἀνθρώπινη παρουσία, 1961)
Ἄν συχνά σοῦ μιλῶ
γιά ἕνα φύλλο, γιά μιά
σταγόνα νεροῦ ἤ γιά ἕνα αγριολούλουδο,
εἶναι γιατί, κοιτώντας τόν κόσμο,
θαρρῶ πώς ἐγώ δέν κατόρθωσα ἀκόμη
νά γράψω ἕνα ποίημα.

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

[Nascentes morimur]

Κ. Π. Καβάφης
Φωνή απ’ την Θάλασσα (απόσπασμα)

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή
— φωνή που μπαίνει μες στην καρδιά μας
και την συγκινεί και την ευφραίνει.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν
τρεις ποιηταί μεγάλοι, ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.

Το ψάλλει με την θεία της φωνή εκείνη,
όταν στους ώμους της απλώνει
την γαλήνη σαν φόρεμά της
ο καιρός ο θερινός.
Φέρνει μηνύματα εις ταις ψυχαίς δροσάτα η μελωδία της.

Τα περασμένα νειάτα θυμίζει χωρίς πίκρα και χωρίς καϋμό.
Οι περασμένοι έρωτες κρυφομιλούνε,
αισθήματα λησμονημένα
ξαναζούνε μες στων κυμάτων τον γλυκόν ανασασμό.
Τραγούδι τρυφερό η θάλασσα μας ψάλλει,
τραγούδι που έκαμαν τρεις ποιηταί μεγάλοι,
ο ήλιος, ο αέρας και ο ουρανός.

Και σαν κυττάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντή της πρασινάδα,
τον κάμπο της πούναι κοντά και τόσο μακρυνός,
γεμάτος με λουλούδια κίτρινα
που σπέρνει το φως σαν κηπουρός,
χαρά σε παίρνει και σε μεθά,
και σε υψώνει την καρδιά.

Κι αν ήσαι νέος,
μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος
θα σε ’πη μια λέξι
το κύμα απ’ τον έρωτά του,
και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.

 

[EvanescenceQ]

ΤΟ ΝΕΡΟ ΘΥΜΑΤΑΙ



Το νερό θυμάται, ανεβαίνει στον ουρανό κι από ‘κει ψηλά αποφασίζει να

πέσει, να φτάσει στα υπόγεια, να φτιάξει λίμνες, ποταμούς, να πλουτίσει

τη θάλασσα με αναμνήσεις, εικόνες, λαλιές που άρπαξε απ’ τον αέρα

καθώς ταξίδευαν.



Ξέρει από πάντα, μαθαίνει, σωπαίνει κι όπου και αν φτάσει, παίρνει

μορφή: γίνεται δάκρυ, πάχνη πρωινή, φιλί.



Θυμάται που σταγόνα αίμα έχει κυλήσει στους πολέμους, ποτάμι που έχει

ποτίσει τα χωράφια, βροχή που ξέπλυνε τους δρόμους.



Θυμάται κάθε κορμί ξεχωριστά που μέσα του έχει διατρέξει.



Θυμάται τις χαρές που γάργαρο κερνιόταν σε ποτήρια, τις ώρες που

ζωντάνευε τους διψασμένους.

Θυμάται και τότε που σου δρόσισα το πρόσωπο.



Γιάννης Ασημακόπουλος

 

[Guest 709611]

Η θάλασσα - Ντίνος Χριστιανόπουλος

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα :
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις...
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες...
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι...
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει...
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα : χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει...

 

[Nascentes morimur]

ΤΟ ΝΕΡΟ ΘΥΜΑΤΑΙ



Το νερό θυμάται, ανεβαίνει στον ουρανό κι από ‘κει ψηλά αποφασίζει να

πέσει, να φτάσει στα υπόγεια, να φτιάξει λίμνες, ποταμούς, να πλουτίσει

τη θάλασσα με αναμνήσεις, εικόνες, λαλιές που άρπαξε απ’ τον αέρα

καθώς ταξίδευαν.



Ξέρει από πάντα, μαθαίνει, σωπαίνει κι όπου και αν φτάσει, παίρνει

μορφή: γίνεται δάκρυ, πάχνη πρωινή, φιλί.



Θυμάται που σταγόνα αίμα έχει κυλήσει στους πολέμους, ποτάμι που έχει

ποτίσει τα χωράφια, βροχή που ξέπλυνε τους δρόμους.



Θυμάται κάθε κορμί ξεχωριστά που μέσα του έχει διατρέξει.



Θυμάται τις χαρές που γάργαρο κερνιόταν σε ποτήρια, τις ώρες που

ζωντάνευε τους διψασμένους.

Θυμάται και τότε που σου δρόσισα το πρόσωπο.



Γιάννης Ασημακόπουλος

 

[EvanescenceQ]

Μ. Γκανάς «Περί ποιήσεως»

Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων: 4 Ιανουαρίου 2022

-«…Πάρτε μαζί σας νερό
Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία» (Μιχάλης Κατσαρός)

 

[Nascentes morimur]

Κι
αν παραμένει κάτι
Άλλο
από ‘ναν άνεμο, έναν ύφαλο, μια θάλασσα,
Το
ξέρω πως εσύ θα ‘σαι, και νύχτα ακόμη,
Η
ποντισμένη άγκυρα, τα τρικλίζοντα βήματα
στην άμμο,
Και
τα συναγμένα ξύλα, κι η σπίθα
Κάτω
απ’ τα νωπά κλαριά, και, μες στην εναγώνια
Προσμονή
της φλόγας που διστάζει,
Ο
πρώτος λόγος μετά τη μακρά σιωπή,
Η
πρώτη που παίρνει φωτιά μες
στα
βάθη του αποθανόντος κόσμου.

Yves Bonnefoy

 

[EvanescenceQ]

Ένα ποίημα
-«Ενθάδε κείται κάποιος που τ’ όνομά του ήταν γραμμένο στο νερό».
(επιτάφια επιγραφή για τον Τζον Κητς)

-Γιάννης Καλπούζος, «Το νερό των ονείρων»

Κι ένα τραγούδι

 

[Nascentes morimur]

Συχνά γοητευμένοι από το βυθό
Για πάντα την ανάσα τους κρατάνε

Ψιλά, απάνω από το νερό
Τους περιμένει πίσω η ζωή τους
Ο ήλιος, ο αέρας, οι γνωστοί,
Τα πάρε δώσε, οι δικοί τους
Η πρώην ζωή τους

Όμως εκείνοι επιμένουν να κρατάνε την ανάσα τους
Ώσπου κι αυτή δεν τους χρειάζεται και την εγκαταλείπουν
Και μεθυσμένοι παραδίνονται σε πιο μεγάλα βάθη

Σε πιο μεγάλα βάθη
Σε όλο πιο μεγάλα βάθη
Είναι γεμάτος ο βυθός
Με τέτοιους δύτες
Είναι γεμάτος
Με τέτοιους δύτες επιλήσμονες "

Αργύρης Χιόνης .

 

[EvanescenceQ]

Συχνά γοητευμένοι από το βυθό
Για πάντα την ανάσα τους κρατάνε

Ψιλά, απάνω από το νερό
Τους περιμένει πίσω η ζωή τους
Ο ήλιος, ο αέρας, οι γνωστοί,
Τα πάρε δώσε, οι δικοί τους
Η πρώην ζωή τους

Όμως εκείνοι επιμένουν να κρατάνε την ανάσα τους
Ώσπου κι αυτή δεν τους χρειάζεται και την εγκαταλείπουν
Και μεθυσμένοι παραδίνονται σε πιο μεγάλα βάθη

Σε πιο μεγάλα βάθη
Σε όλο πιο μεγάλα βάθη
Είναι γεμάτος ο βυθός
Με τέτοιους δύτες
Είναι γεμάτος
Με τέτοιους δύτες επιλήσμονες "

Αργύρης Χιόνης .

Το ποίημα εκπληκτικό,χτύπησες φλέβα
Δεν ξέρω αν έχεις ακούσει τη μουσική του αποτύπωση.
Αν την εχεις ακούσει είναι συγκλονιστική μαζί με το ποίημα βεβαίως.
Αφιερωμένο λοιπόν

 

[EvanescenceQ]

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.
Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνιάζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.
Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.
Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.
Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.
Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γερνά,
μάς τρέφει, τρέφεται από μας και μάς σκοτώνει.
Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
'Αγια λαβίδα κι ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στη Πύλη, δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.
Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.

Νίκος Καββαδίας
| Fata Morgana | Τραβέρσο | εκδόσεις Άγρα |

 

[Nascentes morimur]

- [Το ζεστό νερό…]

Το ζεστό νερό μού θυμίζει κάθε πρωί
πως δεν έχω τίποτε άλλο ζωντανό κοντά μου.

(Γ. Σεφέρης)

 

[EvanescenceQ]

 

[Nascentes morimur]

Γ. Παυλόπουλος

 

[Nascentes morimur]

Εἶναι μία γυναῖκα καὶ τραγουδᾷ
Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ βρέχει τὴ ζωή μας

Θὰ γίνω περιστέρι
Θὰ γίνω σὰν τὴ θάλασσα ποὺ εἶναι πάντα μπροστά μου


Γιώργος Σαραντάρης

Wojciech Beria

 

[Nascentes morimur]

Σηκώνεσαι το νερό ξεδιπλώνεται
Ξαπλώνεις το νερό λιποθυμά

Είσαι το νερό που ξαναγυρνά από την άβυσσό του
Είσαι η γη που πιάνει ρίζες
Και πάνω της όλα ιδρύονται

Κάνεις φουσκάλες σιωπής μέσα στην έρημο των θορύβων
Τραγουδάς ύμνους νυχτερινούς πάνω στις χορδές του ουράνιου τόξου
Είσαι παντού καταστρέφεις όλους τους δρόμους

Θυσιάζεις τον καιρό
Στην παντοτινή νεότητα και στην ορθή φλόγα
Που καλύπτει τη φύση και την αναπαράγει

Γυναίκα βάζεις στον κόσμο ένα κορμί πάντα το ίδιο
Το δικό σου

Είσαι η ομοιότητα .

Εύκολο​

Του Πωλ Ελυάρ​

 

[EvanescenceQ]

«Να θυμίζουν τον βυθό των ποιημάτων» της Ειρήνης Ρηνιώτη.
ΠΡΟΚΛΗΣΗ
Το αλιευτικό βγήκε στην ακτή κατάφορτο λέξεις. Λέξεις που σπαρταρούσαν ερημιά κι άλλες που εγκυμονούσαν μοναξιά. Όλες σε ιριδίζουσες αποχρώσεις για να θυμίζουν τον βυθό των ποιημάτων. Ο ψαράς χαμογέλασε πηδώντας στη στεριά με ανοιχτό πουκάμισο, δέρμα μελαμψό, μάτια λαβύρινθους, πόδια γυμνά, ενώ τα χέρια του ανίχνευαν σημασίες ψηλαφώντας επιδέξια τα δίχτυα των νοημάτων. Έπιανε μια-μια τις λέξεις και, αφού ξερίζωνε τα ασθμαίνοντα βράγχια πετώντας στη θάλασσα τα κόκκινα εντόσθια, τις απολέπιζε από το ασήμι των εντυπώσεων, τις βουτούσε στο αλάτι, τις ξέπλενε με νερό και τις τοποθετούσε, έτσι γδαρμένες κι αγνώριστες, σ’ ένα πανέρι εννοιών.
Κατόπιν, στράφηκε σ’ εμένα και μου έδειξε το σώμα τους με το κεφάλι γυρτό. Χωρίς φαντασία, οι λέξεις δεν είναι πλέον πλωτές, είπε, και προκαλώντας με σχεδόν ειρωνικά, σχολίασε: Για να δούμε τι ψάρια πιάνεις εσύ. Aν μπορείς –χωρίς ωκεανό– φτιάξε μ’ αυτές τις λέξεις ένα ποίημα πλωτό.

 

[EvanescenceQ]

«Πάρτε μαζί σας νερό. Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία». Μιχάλης Κατσαρός

 

[Nascentes morimur]

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
......Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι...
Ο πιο στερνός μ’ ένα αυλό με νανουρίζει.​

Ν. Καββαδίας

11 Ιανουαρίου 1910 -10 Φεβρουαρίου 1975

*σαράντα επτά χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του ποιητή Νίκου Καββαδία το 1975.