Σκέψεις... III

[Aleksa]

 

[Valder]

 

[Guest 709611]

 

[Valder]

 

[Nascentes morimur]

Ο πόνος δε μας ακολουθεί.
Προπορεύεται.

 

[Guest 709611]

Ξέρεις ποιό είναι το καλό με τις ραγισμένες καρδιές ;
Μπορούν να ραγίσουν μόνο μια φορά, τα υπόλοιπα είναι αμυχές...

 

[H|M]

 

[Guest 709611]

 

[Valder]

Ξέρεις ποιό είναι το καλό με τις ραγισμένες καρδιές ;
Μπορούν να ραγίσουν μόνο μια φορά, τα υπόλοιπα είναι αμυχές...

Το σκεφτόμουν χθες βράδυ αφότου είδα την πιο πάνω σκηνή στο επεισόδιο και έμπηξα ένα ωραίο δάκρυ ζεστό.

Σκέφτηκα κατι παρόμοιο με αυτό που είπες αλλά όχι ίδιο.

Ότι η καρδιά είναι σαν φρούτο, και την κόβεις σε κομμάτια όπως το μήλο.

Κάθε καρδιά έχει περιορισμένο αριθμό φορών που μπορεί να σπάσει. Όσο πιο μεγάλο το σπάσιμο, τόσο μεγαλύτερο κομμάτι φεύγει από μέσα, και τα υπόλοιπα ωχριούν μπροστά του.

Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα σπασίματος, η οποία εαν πραγματοποιηθεί, εαν φυγει ενα τόσο μεγάλο κομμάτι, μετά τελείωσε, δεν υπάρχει καρδιά για να αποθηκεύσεις αισθήματα, να νιώσεις πράγματα.

Είναι το κρίσιμο σημείο μετά απο το οποίο είσαι κάποιος άλλος, δεν ξέρω αν υπάρχει επιστροφή.

Κι όταν βλέπεις σκηνές σαν αυτή σε έργα, δεν σκέφτεσαι απαραίτητα το άτομο που σου έσπασε το κρίσιμο κομμάτι απο την καρδιά, οπως δε θυμασαι ποιο μαχαίρι απ ολα σου εκανε αυτό το βαθύ κόψιμο που ήθελε τα 3-4 ραμματα στο χέρι.

Βλέπεις μονάχα το αποτέλεσμα... Βάζεις το χέρι και πιάνεις κενό. Δεν βουρκώνεις για την άλλη ή τον άλλο, αλλά γι αυτό που ήσουν και χάθηκε για πάντα.

 

[Guest 709611]

...ακόμα και του ίδιου μας του εαυτού...

Spoiler

Κι όταν βλέπεις σκηνές σαν αυτή σε έργα, δεν σκέφτεσαι απαραίτητα το άτομο που σου έσπασε το κρίσιμο κομμάτι απο την καρδιά, οπως δε θυμασαι ποιο μαχαίρι απ ολα σου εκανε αυτό το βαθύ κόψιμο που ήθελε τα 3-4 ραμματα στο χέρι.
Βλέπεις μονάχα το αποτέλεσμα... Βάζεις το χέρι και πιάνεις κενό. Δεν βουρκώνεις για την άλλη ή τον άλλο, αλλά γι αυτό που ήσουν και χάθηκε για πάντα.

Δεν χάθηκε...Σε διαβεβαιώ. Κι αν τώρα έτσι φαντάζει...δεν χάθηκε. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος ράφτης. Κάνει τις καλύτερες επιδιορθώσεις. Το ράμμα, που τώρα υπάρχει, θα το κάνει ουλή που ίσα που θα διακρίνεται. Σαν αναλαμβάνει αυτός τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Απλά χρειάζεται να δώσουμε χρόνο...στο χρόνο. Ο οποίος - μ΄ ένα μαγικό τρόπο - μέσα απ΄ τις στάχτες δημιουργεί την ίδια ζωή…με νέα πνοή. Κι αυτό που θ΄ αναστηθεί...θα είναι απείρως καλύτερο απ΄ το προηγούμενο. Δεν χάθηκε(ς), λοιπόν...Πάντα εκεί είναι. Πάντα εκεί είμαστε. Παρόντες σε όλα. Απλά...χαμένοι. Ακροβάτες στο πριν και στο μετά. Πάνω σ΄ ένα σχοινί που δεν ξέρουμε αν θ΄ αντέξει. Μα αντέχει...Περνάμε απέναντι. Και μάλιστα, πατάμε στεριά, με την ορμή ενός αλόγου που ΄χε πολύ καιρό να τρέξει…Ποιός θα το σταματήσει ; Ποιός τολμά να το σταματήσει ;

Μήλο ε ; Μου άνοιξε η όρεξη, απογευματιάτικο. Μήλο πασπαλισμένο με κανελίτσα, λίγο σουσάμι και μέλι…
/SPOILER]

 

[H|M]

 

[Aleksa]

 

[H|M]

 

[Nascentes morimur]

 

[Aleksa]

 

[H|M]

 

[Valder]

 

[Nascentes morimur]

 

[H|M]

 

[Valder]

View attachment 90289

Θα τους στηρίζω εγω και θα τους ανεβάζω, μην αγχώνεσαι...