Μοιραζόμαστε ποιήματα

[4_pορδ3ς_Δρ0μ0ς]

Helen Farish, intimates
μεταφρ.: Αntonia-Belica Kubareli

Κοίτα τα!

Και μόνο που σε βλέπω μου ‘ρχεται να σηκώσω τη μπλούζα μου
να ρουφήξω την ανάσα μου και να πω, Κοίτα! Κοίτα τα,
τα κράτησα κρυμμένα μέχρι τώρα
κάτω από φαρδιά πουκάμισα, μπλούζες του μπαμπά μου.
Και ξάφνου τα προσφέρω
σαν γυναίκα έτοιμη για ζευγάρωμα.
Με κομμένη ανάσα.
Μη μου πεις όχι.

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Τr3l0k@mp3riS]

ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Guillaume Apollinaire, σε μτφτρ. Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου
(Ανθολογία Υπερρεαλισμού), Νεφέλη, Αθήνα 1995.

[…]Το καλοκαίρι έρχεται παράφορη εποχή
Κι είναι νεκρή η άνοιξη κι η νιότη μου νεκρή
Ήλιε του Λόγου η ώρα ολόφλογη πλησιάζει
Και καρτερώ τη γαληνή κι ευγενική μορφή της
Πλασμένη να την αγαπώ να την ακολουθώ
Να την κοντά της με τραβά ως δυνατός μαγνήτης
μεθυστικιά η μορφή της
ρούσα έχει τα μαλλιά
Το πυρρόχρυσό της μαλλί
Είναι αστραπή ασάλευτη
Φλόγες που στήνουνε χορό
Μες στα νεκρά τριαντάφυλλα […]

Τομεάρχης
Guillaume Apollinaire, "στον έρωτα και στον πόλεμο",
μτφρ: Κώστας Ριτσώνης

Το στόμα μου θα έχει τις φλόγες της γέννας
Το στόμα μου θα είναι για σένα μια κόλαση γλύκας
και ομορφιάς
Οι άγγελοι του στόματός μου θα κάνουν θρόνο μέσα
στην καρδιά σου
Οι στρατιώτες του στόματός μου θα σε καταλάβουν
με έφοδο
Οι παπάδες του στόματός μου θα λιβανίσουνε την
ομορφιά σου
Η ψυχή σου θα τρέμει όπως μια χώρα την ώρα του
σεισμού
Τότε τα μάτια σου θα φορτωθούν όλο τον έρωτα που
χρόνια ολόκληρα μαζεύτηκε μέσα στα βλέμματα
της ανθρωπότητας
Το στόμα μου θα είναι μια στρατιά εναντίον σου μια
στρατιά όλη με παράταιρους γεμάτη
Έχει ποικιλία όπως ένας μάγος που ξέρει και αλλάζει
τις μεταμορφώσεις του
Η ορχήστρα και οι χορωδίες του στόματός μου θα σου
πουν τον έρωτά μου
Από μακριά στον μουρμουρίζει
Καθώς με τα μάτια καρφωμένα στο ρολόι περιμένω τη
στιγμή που έχει καθοριστεί για την έφοδο.

Eκεί είναι
Guillaume Apollinaire, "στον έρωτα και στον πόλεμο",
μτφρ: Κώστας Ριτσώνης

Εκεί είναι μικρά γεφύρια σαστισμένα
Εκεί είναι η καρδιά μου που χτυπά για σένα
Εκεί είναι μια γυναίκα μελαγχολική πάνω στο δρόμο
Εκεί είναι μια όμορφη μικρή αγροικία μέσα σε ένα κήπο
Εκεί είναι έξη στρατιώτες που διασκεδάζουν σαν τρελοί
Εκεί είναι τα ματιά μου που ψάχνουν την εικόνα σου
Εκεί είναι ένα μικρό γοητευτικό δάσος πάνω στο λόφο
Και ένας ντόπιος γέρος κατουρά την ώρα που περνάμε
Εκεί είναι ένας ποιητής που ονειρεύεται τη μικρούλα Λου
Εκεί είναι η μικρούλα Λου εκλεκτή μέσα στο μεγάλο
Παρίσι
Εκεί είναι μια πυροβολαρχία μέσα στο δάσος
Εκεί είναι μια βοσκοπούλα που βόσκει τα πρόβατά της
Εκεί είναι η ζωή μου που σου ανήκει
Εκεί είναι ο εφεδρικός μου κονδυλοφόρος που όλο στάζει
Εκεί είναι μια κουρτίνα από λεύκες απαλή απαλή
Εκεί είναι όλη μου η ζωή η περασμένη που πέρασε καλά
Εκεί είναι οι δρόμοι οι σκοτεινοί της Menton που είχαμε
αγαπηθεί
Εκεί είναι μια μικρή κοπέλα από το Sospel που μαστιγώνει
τους συντρόφους της
Εκεί είναι το μαστίγιο μου του αμαξά μέσα στο σάκο μου
που έχω για τη βρώμη
Εκεί είναι τα βέλγικα βαγόνια πάνω στις γραμμές
Εκεί είναι ο έρωτάς μου
Εκεί είναι όλη η ζωή
Σε λατρεύω
………………………………………………………..


​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lowbaper92]

Ο ΜΟΧΘΗΡΟΣ ΨΕΥΤΟΦΙΛΟΠΑΤΡΙΣ - ΜΙΚΕΛΗΣ ΑΒΛΙΧΟΣ

Το πρόσωπό του εκείνο το γιωμένο ,
που της καρδιάς του δείχνει τη σκουριά ,
το γέλιο το κρυφό και λυσσιασμένο ,
που η δυστυχία των άλλων του γεννά ,

το φθονερό του μάτι το σβυσμένο ,
που δείχνει βουλιμία για συμφορά ,
μας εξηγούν γιατ' είναι διψασμένο
το αχείλι του και πόλεμο ζητά .

Ζητάει να ιδή στα μαύρα φορεμένους
πατέρες και μανάδες που μισεί
να τους ιδή στα δάκρυα τους πνιγμένους ,

θάναι δροσιά στην έρμη του ψυχή .
Για τούτο υπέρ πατρίδος σκούζει-κράζει ,
όρνιο που για κουφάρια αναστενάζει .

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ρόζα Νέρα Flamingo]

Οιωνοί της Αθωότητας


Για να δεις τον κόσμο σε ένα κόκκο άμμου
Και τον παράδεισο σε ένα αγριολούλουδο
Κράτησε το άπειρο στην παλάμη του χεριού σου
Και την αιωνιότητα σε μία ώρα.


Ένας κοκκινολαίμης πετρίτης σε κλουβί
Φέρνει όλο τον ουρανό σε οργή.


Ένας περιστερώνας γεμάτος περιστέρια
Φέρνει ρίγος σε όλες τις περιοχές της κόλασης
Ένα πεινασμένο σκυλί στην πύλη του αφεντικού
Προβλέπει την καταστροφή του κράτους.


Ένα άλογο που το κακομεταχειρίστηκαν στο δρόμο
Ζητά από τον ουρανό ανθρώπινο αίμα
Κάθε κραυγή ενός κυνηγημένου λαγού
Σχίζει μια ίνα από τον εγκέφαλο.​

W . BLAKE

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Ρόζα Νέρα Flamingo]

και αλλο ενα ...
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;



ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Πατρεύς]

ΚΑΛΛΙΓΡΑΦΗΜΑΤΑ
Guillaume Apollinaire, σε μτφτρ. Φραγκίσκης Αμπατζοπούλου
(Ανθολογία Υπερρεαλισμού), Νεφέλη, Αθήνα 1995.

Spoiler

[…]Το καλοκαίρι έρχεται παράφορη εποχή
Κι είναι νεκρή η άνοιξη κι η νιότη μου νεκρή
Ήλιε του Λόγου η ώρα ολόφλογη πλησιάζει
Και καρτερώ τη γαληνή κι ευγενική μορφή της
Πλασμένη να την αγαπώ να την ακολουθώ
Να την κοντά της με τραβά ως δυνατός μαγνήτης
μεθυστικιά η μορφή της
ρούσα έχει τα μαλλιά
Το πυρρόχρυσό της μαλλί
Είναι αστραπή ασάλευτη
Φλόγες που στήνουνε χορό
Μες στα νεκρά τριαντάφυλλα […]

Τομεάρχης
Guillaume Apollinaire, "στον έρωτα και στον πόλεμο",
μτφρ: Κώστας Ριτσώνης

Το στόμα μου θα έχει τις φλόγες της γέννας
Το στόμα μου θα είναι για σένα μια κόλαση γλύκας
και ομορφιάς
Οι άγγελοι του στόματός μου θα κάνουν θρόνο μέσα
στην καρδιά σου
Οι στρατιώτες του στόματός μου θα σε καταλάβουν
με έφοδο
Οι παπάδες του στόματός μου θα λιβανίσουνε την
ομορφιά σου
Η ψυχή σου θα τρέμει όπως μια χώρα την ώρα του
σεισμού
Τότε τα μάτια σου θα φορτωθούν όλο τον έρωτα που
χρόνια ολόκληρα μαζεύτηκε μέσα στα βλέμματα
της ανθρωπότητας
Το στόμα μου θα είναι μια στρατιά εναντίον σου μια
στρατιά όλη με παράταιρους γεμάτη
Έχει ποικιλία όπως ένας μάγος που ξέρει και αλλάζει
τις μεταμορφώσεις του
Η ορχήστρα και οι χορωδίες του στόματός μου θα σου
πουν τον έρωτά μου
Από μακριά στον μουρμουρίζει
Καθώς με τα μάτια καρφωμένα στο ρολόι περιμένω τη
στιγμή που έχει καθοριστεί για την έφοδο.

Eκεί είναι
Guillaume Apollinaire, "στον έρωτα και στον πόλεμο",
μτφρ: Κώστας Ριτσώνης

Εκεί είναι μικρά γεφύρια σαστισμένα
Εκεί είναι η καρδιά μου που χτυπά για σένα
Εκεί είναι μια γυναίκα μελαγχολική πάνω στο δρόμο
Εκεί είναι μια όμορφη μικρή αγροικία μέσα σε ένα κήπο
Εκεί είναι έξη στρατιώτες που διασκεδάζουν σαν τρελοί
Εκεί είναι τα ματιά μου που ψάχνουν την εικόνα σου
Εκεί είναι ένα μικρό γοητευτικό δάσος πάνω στο λόφο
Και ένας ντόπιος γέρος κατουρά την ώρα που περνάμε
Εκεί είναι ένας ποιητής που ονειρεύεται τη μικρούλα Λου
Εκεί είναι η μικρούλα Λου εκλεκτή μέσα στο μεγάλο
Παρίσι
Εκεί είναι μια πυροβολαρχία μέσα στο δάσος
Εκεί είναι μια βοσκοπούλα που βόσκει τα πρόβατά της
Εκεί είναι η ζωή μου που σου ανήκει
Εκεί είναι ο εφεδρικός μου κονδυλοφόρος που όλο στάζει
Εκεί είναι μια κουρτίνα από λεύκες απαλή απαλή
Εκεί είναι όλη μου η ζωή η περασμένη που πέρασε καλά
Εκεί είναι οι δρόμοι οι σκοτεινοί της Menton που είχαμε
αγαπηθεί
Εκεί είναι μια μικρή κοπέλα από το Sospel που μαστιγώνει
τους συντρόφους της
Εκεί είναι το μαστίγιο μου του αμαξά μέσα στο σάκο μου
που έχω για τη βρώμη
Εκεί είναι τα βέλγικα βαγόνια πάνω στις γραμμές
Εκεί είναι ο έρωτάς μου
Εκεί είναι όλη η ζωή
Σε λατρεύω
………………………………………………………..

Μήπως τελικὰ «ἄνθισαν ματαίως;»

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Τr3l0k@mp3riS]

Μήπως τελικὰ «ἄνθισαν ματαίως;»

αφουγκράσου τη ζωή,
έχει πολύ ποίηση "εκεί".

Η ανάπτυξη της πνευματικότητας είναι διχαλωτός δρόμος:
(ακόμη και με τίμημα να ανθίσει κάτι που προοδευτικά νεκρώνει)
Από τη μια βρίσκεται απέναντι στην κτηνωδία της καθημερινότητας,
από την άλλη γείωνεται με αυτή την καθημερινότητα προκειμένου
να απεκδύεται βαθμιαία αυτή την κτηνώδη της διάσταση.

Οφείλει να μας κατατρέχει στον νεροχύτη με τα πιάτα,
στο φανάρι με τα χαρτομάντηλα, στους πυρετούς,
στα ξεσκατίσματα κάθε τύπου.

Σήμερα, επιστρέφοντας σπίτι, έπεσα πάνω σε ένα μικρό κοριτσάκι,
ήταν δεν ήταν 7, είχε ανέβει πάνω στο σκουπιδοτενεκέ
και προσπαθούσε να τραβήξει με τα μικρά χεράκια της,
μια σακούλα έξω.

Θα είμαι απόλυτος.
ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
Κάθε στιγμή αντιστοιχεί σε κάποιου τύπου αριστούργημα.
Από ένα νεκρό τριαντάφυλλο μέχρι ένα γεράκο με ακράτεια
που κατουράει καταμεσής του δρόμου έχοντας πλάτη γυρισμένη
σε ένα ζευγάρι που φιλιέται στα σκαλοπάτια της εισόδου.

Μια κοπελίτσα που εκσφενδονίζει το πόδι της από το πεζοδρόμιο
και σε δεύτερο χρόνο στρέφει αποκαλύπτοντας πίσω απ' τα
χρυσόμαυρα μαλλιά ένα απλό αλλά πεντακάθαρο προσωπάκι
είναι μια έκθεση φωτογραφίας μόνη της.

Στιγμές στη μανάβισσα άλλοτε οπτικοποιημένου Ντοστογιέφσκι,
κι άλλοτε Τσιβιλίκα, να χαζεύεις τα έντομα ανακαλύπτοντας
καινούργια ρούχα, να ακούς τα πουλιά, να ακούς τα κινητά με προσοχή.

Να ακούς και τους ανθρώπους στο δρόμο να κλέβεις τις λέξεις τους
και να πλάθεις τις ιστορίες τους.
Να χαζεύεις με τα ρεκόρ των μωρών στην παιδική χαρά.
Να χαζεύουν και με σένα.
Η χαρά είναι όπως και οι σκορπιοί κάτω από τις πέτρες.
Θέλεις την? Σήκωστην.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Μαθαίνεις

Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Jorge Luis Borges.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ, 32 ΦΩΝΕΣ

1. Κάποιοι, απομακρυνόμενοι από όλους, πάνε κερδίζοντας την έρημο.

2. Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει.

3. Αν πιστεύεις πως είσαι σαν οποιαδήποτε ύπαρξη,
σαν οποιοδήποτε πράγμα, είσαι όλες οι υπάρξεις,
όλα τα πράγματα. Είσαι το σύμπαν.

4. Φορές χρειάζομαι το φως ενός σπίρτου για να φωτίσω τ' άστρα.

5. Όποιος έχει κάνει χίλια πράγματα κι όποιος δεν έχει κάνει κανένα,
νιώθουν τις ίδιες επιθυμίες: να κάνουν ένα πράγμα.

6. Όταν πλησιάζω μια ψυχή, δεν έχω την επιθυμία να τη γνωρίσω·
όταν απομακρύνομαι, ναι.

7. Τα λουλούδια δίχως άρωμα οφείλουν την ονομασία λουλούδια
στα λουλούδια που μυρίζουν.

8. Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος.

9. Η δίψα μου ευχαριστιέται ένα ποτήρι νερό, όχι μια θάλασσα νερό.

10. Τα πλεονεκτήματα ενός πράγματος δεν έρχονται απ' αυτό: πάνε σ' αυτό.

11. Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω,
μπορείς μονάχα να με κουράσεις.

12. Το κακό που δεν έχω κάνει, πόσο κακό έχει κάνει!

13. Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου.

14. Μέχρι και το πιο μικρό από τα όντα έχει έναν ήλιο στα μάτια.

15. Αν είσαι καλός με αυτόν, με εκείνον, αυτός,
εκείνος θα έλεγαν πως είσαι καλός. Αν είσαι καλός με όλους,
κανείς δεν θα πει πως είσαι καλός.

16. Για αυτούς που πεθαίνουν, αυτή η γη είναι
το ίδιο με το πιο μακρινό αστέρι. Δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί
αυτό που συμβαίνει…στο πιο μακρινό αστέρι.

17. Έχασα διπλά, γιατί επίσης κέρδισα.

18. Όποιος κάνει έναν παράδεισο από το ψωμί του,
από την πείνα του κάνει μια κόλαση.

19. Αν πιστεύεις πως δεν μου οφείλεις τίποτα,
τίποτα δεν μου οφείλεις, γιατί σέβομαι όλες
τις πίστεις και γιατί όλες οι πίστεις είναι ίδιες. Όλες είναι πίστεις.

20. Φορές για να απομακρυνθώ από τον κόσμο
τον σηκώνω γύρω μου σαν ένα τείχος

21. Τα πράγματα που περισσότερο αντιτίθενται
μεταξύ τους είναι αυτά που λιγότερο αντιτίθενται σε μένα.

22. Όλα είχαν μείνει χωρίς πλάνη, εκείνη τη φορά.
Κι εκείνη τη φορά είχα φόβο για όλα.

23. Αν κοιτάζεις πάντα ένα και το ίδιο πράγμα,
δεν είναι δυνατόν να το δεις.

24. Όποιος ανοίγει όλες τις πόρτες, μπορεί να τις κλείσει όλες.

25. Εγώ θα του ζήταγα κάτι περισσότερο αυτού του κόσμου,
αν είχε κάτι περισσότερο αυτός ο κόσμος.

26. Να φοβίζεις δεν εξευτελίζει τόσο όσο το να είσαι φοβισμένος

27. Ο έρωτας όταν χωράει σ' ένα μόνο άνθος, είναι άπειρος.

28. Αυτοί που δώσαν τα φτερά τους είναι θλιμμένοι,
με το να μην τα βλέπουν να πετούν.

29. Δεν βλέπεις το ποτάμι του θρήνου γιατί του λείπει ένα δικό σου δάκρυ.

30. Η ξένη φτώχια μου αρκεί για να νιώθω φτωχός· η δική μου δεν μου αρκεί.

31. Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί
μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα.

32. Και σχεδόν όλα τα περνάω έτσι, από τον καιρό που,
σαν μια γέφυρα, περνάει πάνω από όλα.

Antonio Porchia
Εκδόσεις: Ίνδικτος, Μετάφραση: Β. Λαλιώτη
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Μπορεί να έχει γραφτεί ξανά.....


Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου,
σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου.
Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.
Άσε με να σταθώ τρέμοντας μπροστά σου, να σε αγγίξω με το χάδι μου.
Το χάδι μου είναι ακριβό, πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.
Σαν το μέλι με το γάλα.
Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου, θα σου δώσει λιχουδιές.
Στον πατέρα μου θα σου δώσει δώρα.
Την ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω,
Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,.
την καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.
Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή.
Εσύ, επειδή μ’αγαπάς, κύριέ μου, κύριε προστάτη μου,
Σουσίν μου, εσύ που ευφραίνεις την καρδιά της Ενλιλ άγγιξέ με, με το χάδι σου.




Στα τέλη του 19ου βρέθηκε στη Νιπούρ σε ανασκαφή το μεγαλύτερο μέρος από τις σουμεριακές πινακίδες. Είναι μικρές πήλινες πλάκες στις οποίες είναι καταγεγραμμένοι με τη σφηνοειδή γραφή, θρύλοι, έπη, μοιρολόγια, ιστορίες, βασιλικά διατάγματα, δικαστικές αποφάσεις, εμπορικές συμφωνίες.
Υπολογίζεται ότι υπάρχουν συνολικά πάνω από 30000.
Ένα όμως εύρημα από πηλό χρονολογημένο το 2037 πΧ θεωρείται το παλαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο…
4000 ετών τo αρχαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[JaneWin]

Πώς έγινε ένας κακός άνθρωπος


Θα σας πω πώς έγινε
Έτσι είναι η σειρά

Ένας μικρός καλός άνθρωπος αντάμωσε στο
δρόμο του έναν χτυπημένο
Τόσο δα μακριά από κείνον ήτανε πεσμένος και λυπήθηκε
Τόσο πολύ λυπήθηκε
που ύστερα φοβήθηκε

Πριν κοντά του να πλησιάσει για να σκύψει να
τον πιάσει, σκέφτηκε καλύτερα
Τι τα θες τι τα γυρεύεις
Κάποιος άλλος θα βρεθεί από τόσους εδώ γύρω,
να ψυχοπονέσει τον καημένο
Και καλύτερα να πούμε
Ούτε πως τον έχω δει

Και επειδή φοβήθηκε
Έτσι συλλογίστηκε

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;
Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες
Άρχισε λοιπόν και κείνος
Από πάνω να χτυπά

Αρχή του παραμυθιού καλημέρα σας​

~Ελένη Βακάλο​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[IreneGr]

Μιλώ με τη σιωπή μου
δυστυχώς όμως ακόμα δεν βρήκα εκείνους
που μπορούν ν’ αφουγκράζονται σιωπές
εκείνους που μπορούν να τις ερμηνεύουν
εκείνους που ερωτεύονται παράφορα
ακούγοντας τον ήχο τους
Το ξέρω ότι ποτέ
δεν θα τους βρω
το ξέρω ότι βυθίζομαι
στην ουτοπία
το ξέρω ότι αυτός ο δρόμος
βγάζει στο πουθενά…
.
Όμως
μόνο για κείνους
με λόγια θα διανθίσω τις σιωπές μου.





Σπύρος Δόικας - Η σιωπή

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[eco-warrior]

ΑΝΤΟΝΙΟ ΠΟΡΤΣΙΑ, 32 ΦΩΝΕΣ

1. Κάποιοι, απομακρυνόμενοι από όλους, πάνε κερδίζοντας την έρημο.

2. Δεν ξέρεις πια τι να κάνεις, ούτε όταν ξαναγίνεσαι παιδί.
Και είναι θλιβερό να βλέπεις ένα παιδί που πια δεν ξέρει τι να κάνει.

3. Αν πιστεύεις πως είσαι σαν οποιαδήποτε ύπαρξη,
σαν οποιοδήποτε πράγμα, είσαι όλες οι υπάρξεις,
όλα τα πράγματα. Είσαι το σύμπαν.

4. Φορές χρειάζομαι το φως ενός σπίρτου για να φωτίσω τ' άστρα.

5. Όποιος έχει κάνει χίλια πράγματα κι όποιος δεν έχει κάνει κανένα,
νιώθουν τις ίδιες επιθυμίες: να κάνουν ένα πράγμα.

6. Όταν πλησιάζω μια ψυχή, δεν έχω την επιθυμία να τη γνωρίσω·
όταν απομακρύνομαι, ναι.

7. Τα λουλούδια δίχως άρωμα οφείλουν την ονομασία λουλούδια
στα λουλούδια που μυρίζουν.

8. Όταν δεν βαδίζω στα σύννεφα, βαδίζω σαν χαμένος.

9. Η δίψα μου ευχαριστιέται ένα ποτήρι νερό, όχι μια θάλασσα νερό.

10. Τα πλεονεκτήματα ενός πράγματος δεν έρχονται απ' αυτό: πάνε σ' αυτό.

11. Όταν δεν μπορείς να με κάνεις να κλάψω ή να γελάσω,
μπορείς μονάχα να με κουράσεις.

12. Το κακό που δεν έχω κάνει, πόσο κακό έχει κάνει!

13. Μη μου μιλάς. Θέλω να 'μαι μαζί σου.

14. Μέχρι και το πιο μικρό από τα όντα έχει έναν ήλιο στα μάτια.

15. Αν είσαι καλός με αυτόν, με εκείνον, αυτός,
εκείνος θα έλεγαν πως είσαι καλός. Αν είσαι καλός με όλους,
κανείς δεν θα πει πως είσαι καλός.

16. Για αυτούς που πεθαίνουν, αυτή η γη είναι
το ίδιο με το πιο μακρινό αστέρι. Δεν θα έπρεπε να μας ανησυχεί
αυτό που συμβαίνει…στο πιο μακρινό αστέρι.

17. Έχασα διπλά, γιατί επίσης κέρδισα.

18. Όποιος κάνει έναν παράδεισο από το ψωμί του,
από την πείνα του κάνει μια κόλαση.

19. Αν πιστεύεις πως δεν μου οφείλεις τίποτα,
τίποτα δεν μου οφείλεις, γιατί σέβομαι όλες
τις πίστεις και γιατί όλες οι πίστεις είναι ίδιες. Όλες είναι πίστεις.

20. Φορές για να απομακρυνθώ από τον κόσμο
τον σηκώνω γύρω μου σαν ένα τείχος

21. Τα πράγματα που περισσότερο αντιτίθενται
μεταξύ τους είναι αυτά που λιγότερο αντιτίθενται σε μένα.

22. Όλα είχαν μείνει χωρίς πλάνη, εκείνη τη φορά.
Κι εκείνη τη φορά είχα φόβο για όλα.

23. Αν κοιτάζεις πάντα ένα και το ίδιο πράγμα,
δεν είναι δυνατόν να το δεις.

24. Όποιος ανοίγει όλες τις πόρτες, μπορεί να τις κλείσει όλες.

25. Εγώ θα του ζήταγα κάτι περισσότερο αυτού του κόσμου,
αν είχε κάτι περισσότερο αυτός ο κόσμος.

26. Να φοβίζεις δεν εξευτελίζει τόσο όσο το να είσαι φοβισμένος

27. Ο έρωτας όταν χωράει σ' ένα μόνο άνθος, είναι άπειρος.

28. Αυτοί που δώσαν τα φτερά τους είναι θλιμμένοι,
με το να μην τα βλέπουν να πετούν.

29. Δεν βλέπεις το ποτάμι του θρήνου γιατί του λείπει ένα δικό σου δάκρυ.

30. Η ξένη φτώχια μου αρκεί για να νιώθω φτωχός· η δική μου δεν μου αρκεί.

31. Ναι, υποφέρω πάντα, αλλά μονάχα κάποιες στιγμές, γιατί
μονάχα κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως υποφέρω πάντα.

32. Και σχεδόν όλα τα περνάω έτσι, από τον καιρό που,
σαν μια γέφυρα, περνάει πάνω από όλα.

Antonio Porchia
Εκδόσεις: Ίνδικτος, Μετάφραση: Β. Λαλιώτη
​

Μια ακόμη φωνή (αν επιτρέπεις):

"Ο έρωτας είναι άσχημη πληγή, αλλά σκεπάζεται με άνθη, και τα άνθη είναι όμορφα"

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

^^ βρίσκω την Ισπανόφωνη Ανθολογία Μικροδιηγήσεων,
να λάμπει ολόκληρη από χρυσάφια ποιημάτων δοσμένα
σε σύντομες διηγήσεις:

Ανθολόγησα ορισμένα:

1. ΑΟΥΓΟΥΣΤΟ ΜΟΝΤΕΡΡΟΣΟ (Γουατεμάλα- Μεξικό)
Ο κεραυνός που έπεσε δυο φορές στο ίδιο μέρος

Ήταν μια φορά ένας Κεραυνός που έπεσε δυό φορές στο ίδιο μέρος,
αλλά βρήκε πως ήδη από την πρώτη είχε κάνει αρκετό κακό,
που πια δεν ήταν ανάγκη, και εθλίβη πολύ.

2. ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΧΟΔΟΡΟΒΣΚΙ (Μεξικό)
Μετά τον πόλεμο

Το τελευταίο ανθρώπινο ον έριξε την τελευταία πέτρα της γης πάνω στον τελευταίο νεκρό.
Την ίδια εκείνη στιγμή κατάλαβε πως ήταν αθάνατος,
γιατί ο θάνατος υπάρχει μονάχα στο βλέμμα του άλλου.

3. ΧΟΣΕ ΝΤΕ ΛΑ ΚΟΛΙΝΑ (Μεξικό)
Φλογερός

Θέλεις να μου φυσήξεις το μάτι;- μου είπε αυτή- Κάτι μπήκε μέσα και με ενοχλεί.
Τη φύσηξα στο μάτι και είδα την κόρη της ν' ανάβει λες και ήταν μια θράκα
που ενέδρευε μέσα στις στάχτες.

4. ΕΟΥΣΕΜΠΙΟ ΡΟΥΜΠΑΛΚΑΜΠΑ (Μεξικό)
Ο μελομανής

Αγοράζει δίσκους, διαβάζει βιογραφίες μουσικών, συλλέγει προγράμματα συναυλιών.
Στις φλέβες του κυλάει μουσική. Και πολλές φορές αγαπάει τη μουσική
περισσότερο κι από τους ίδιους τους μουσικούς. Μόνο που κλαίει αντί να παίζει.

5. ΑΝΤΟΛΦΟ ΜΠΙΟΥ ΚΑΣΑΡΕΣ (Αργεντινή)
Για ένα θησαυρό λαϊκής γνώσης

Μου λέει η τουκουμάνα: "Αν σε τσιμπήσει αράχνη, σκότωσέ την στη στιγμή.
Την ίδια απόσταση θα κάνουν η αράχνη από το τσίμπημα και το δηλητήριο ως την καρδιά σου"
Τουκουμάνα: η κάτοικος επαρχίας της Αργεντινής

6. ΠΟΛΙ ΝΤΕΛΑΝΟ (Χιλή)
Με την πρώτη ματιά

Το να ειδωθούν και να ερωτευτούν τρελά υπήρξε ένα και το αυτό.
Εκείνη είχε τους κοπτήρες μακριούς και ακονισμένους.
Εκείνος είχε το δέρμα μαλακό και απαλό: ήταν καμωμένοι ο ένας για τον άλλον.

7. ΜΟΝΙΚΑ ΛΑΒΙΝ (Μεξικό)
Λογοτεχνικό μοτίβο

Της έγραψε τόσους στίχους, διηγήματα, τραγούδια ακόμα και μυθιστορήματα
που μιά νύχτα, γυρεύοντας με πάθος το χλιαρό κορμί της,
δεν βρήκε παρά ένα φύλλο χαρτί ανάμεσα στα σεντόνια.

8. ΧΟΥΛΙΟ ΚΟΡΤΑΣΑΡ (Αργεντινή)
Έρωτας 77

Και μετά αφού κάνουν όλα όσα κάνουν σηκώνονται,
μπανιάρονται, πουδράρονται, αρωματίζονται, ντύνονται,
κι έτσι προοδευτικά ξαναγίνονται σιγά σιγά αυτό που δεν είναι.

9. ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ ΧΟΔΟΡΟΒΣΚΙ (Μεξικό)
Μυστήρια του χρόνου

Όταν ο ταξιδιώτης κοίταξε προς τα πίσω και είδε πως ο δρόμος ήταν ανέγγιχτος,
κατάλαβε πως τα ίχνη του δεν τον ακολουθούσαν αλλά προπορεύονταν.

10. ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΒΕΝΙ (Αργεντινή)
Veritas odium parit

-Φέρε μου το πιο γρήγορο άλογο- ζήτησε ο ευγενής.
Μόλις είπα την αλήθεια στο βασιλιά.

11. ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΑΡΡΕΟΛΑ (Μεξικό)
Ιστορία τρόμου

Η γυναίκα που αγάπησα έχει γίνει φάντασμα.
Εγώ είμαι ο τόπος των εμφανίσεών της.

12. ΑΛΜΠΑ ΟΜΙΛ (Αργεντινή)
Εμμονές

Ονειρεύτηκα πως με φιλούσαν: ήταν μονάχα ο παλμός του ονόματός σου
που αυτή τη νύχτα κοιμήθηκε ανάμεσα στα χείλη μου.

13. ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΝΕΒΙ (Αργεντινή)
Εσύ κι εγώ

Διαβάσαμε όλα όσα είχαν γραφτεί για τον έρωτα.
Αλλά όταν ερωτευτήκαμε ανακαλύψαμε πως τίποτα δεν είχε γραφτεί για τον έρωτά μας.

14. ΑΛΕΧΑΝΤΡΑ ΜΠΑΣΟΥΑΛΤΟ (Χιλή)
Ρόδα

Ονειρευόσουν ρόδα τυλιγμένα σε μεταξωτό χαρτί για τις επετείους του γάμου σου,
αλλά αυτός ποτέ δεν στα έδωσε.
Τώρα στα φέρνει κάθε Κυριακή στο κενοτάφιο.

15. ΜΙΓΚΕΛ ΓΚΟΜΕΣ (Βενεζουέλα)
Καθημερινή

Μετά από έναν καυγά, έβαλα τη γυναίκα μου στο τραπέζι τη σιδέρωσα και τη φόρεσα.
Δεν εξεπλάγην που μου πήγαινε σαν να την είχα συνηθίσει.

16. ΡΟΔΟΛΦΟ ΜΟΝΤΕΡΝ (Αργεντινή)
Περί ασκήσεως της εξουσίας

Όταν ο Φανγκ, ο οδηγός, ένιωθε κουρασμένος μετά από μια σκληρή μέρα δουλειάς,
ξεκουραζόταν τρία χρόνια. Και μαζί του όλο το βασίλειο.

17. ΕΝΤΜΟΥΝΤΟ ΒΑΛΑΝΤΕΣ (Μεξικό)
Φτώχια

Τα στήθη εκείνης της γυναίκας, που υπερέβαιναν θαυμαστά κι αυτά μιας Τζέιν Μάσφιλντ,
τον έκαναν να σκεφτεί τη φτώχια του να έχει μονάχα δυό χέρια.

18. ΧΑΙΜΕ ΒΑΛΝΤΙΒΙΕΣΟ (Χιλή)
Αμνός του Θεού

-Γιατί θες να με σκοτώσεις;
Δεν ξέρεις μάλλον ότι είμαι ο Αμνός του Θεού ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου;
-Ακριβώς γι αυτό.

19. ΧΟΥΑΝ ΧΟΣΕ ΑΡΡΕΟΛΑ (Μεξικό)
Αγκράφα μουσουλμανική σε οξυρρυνχιανό πάπυρο

Βρισκόσουνα κατάχαμα και δεν σε είδα.
Έπρεπε να σκάψω βαθιά μέσα μου για να σε συναντήσω.

20. ΑΡΜΑΝΤΟ ΧΟΣΕ ΣΕΚΕΡΑ (Βενεζουέλα)
Μια σάρκα

Μόλις ο ιερέας τέλειωσε τη φράση...και έσονται οι δύο εις σάρκαν μία,
ο γαμπρός, συνεπαρμένος, όρμησε να καταβροχθίσει τη νύφη.

21. ΝΤΑΒΙΝΤ ΛΑΓΚΜΑΝΟΒΙΤΣ (Αργεντινή)
Λάθεμα

Ήταν τυφλός και βάδιζε στην οδό Φλορίδα μ' ένα λευκό μπαστούνι,
ακουμπισμένος στο μπράτσο μιας εύρωστης υπηρέτριας,
αλλά δεν ήταν ο Μπόρχες.

22. ΜΑΡΚΟ ΝΤΕΒΕΝΙ (Αργεντινή)

Το ξέρω- έλεγε ο τιμώμενος συγγραφέας-
Έχω γράψει το μισό από αυτό που ήθελα να γράψω
και δημοσιεύσει το διπλάσιο από όσο έπρεπε να δημοσιεύσω.

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Isiliel]

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

Γιατί πάντα έτσι θα νικιέται το τίποτα. Από τα λόγια.​

​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

ΠΑΣΟΚΟΜΑΛΑΚΟΚΑΥΛΗΔΕΣ, ΞΥΠΝΗΣΤΕ!

κι εσείς,
οι διανοούμενοι,
γιατί δεν τους γράφετε δυο παναγίες;

Πού έχετε λουφάξει;
Πότε θα γράψετε
τους φαρμακερούς ιάμβους,
αν όχι τώρα;

"Το σύστημα έλεγαν οι αρχαίοι, και γι’ αυτό ήταν σπουδαίοι
Είναι ένα βαρέλι γεμάτο σκόρδα. Και μέσα στο βαρέλι
Ανθρώποι, ανθρώποι, ανθρώποι. Μια γη γεμάτη σκορδαλιά.
Και το βαρέλι αυτό γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει. Κι όλο και κάποιοι
Βγαίνουνε στην επιφάνεια. Και γίνονται μετά Ωνάσηδες.
Ωνάσης σημαίνει να πας στα μπουζούκια, να τα σπας αγκαλιά με τον
Τέλη το Σαβάλας και να κάθεσαι μετά στο Κολωνάκι,
Στις κοσμικές ταβέρνες, και να τρως λαϊκότατα σκορδαλιά. Αυτό είναι
Και που το σώζει το σύστημα. Ποιος πρώτος θα προλάβει.
Έχει την εντύπωση, την αυταπάτη, το πιστεύει δηλαδή, πως θα προλάβει,
να βγει ο ίδιος μέσα απ’ το βαρέλι και να πέσει μετά με τα μούτρα να φάει.
Να φάει. Να φάει. Γι’ αυτό βρωμάει ο χώρος ( μας σκατίλα. Σκατίλα είναι
η μυρουδιά του ανθρώπου, αυτουνού που τρώει σκόρδα, πολλά σκόρδα,
πάρα πολλά σκόρδα. Όλα τα σκόρδα όλων των υπόλοιπων ανθρώπων."

Ν. Άσιμος
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[Δεσμώτης]

μεταμετάφραση

σε βλέπω με βλέπεις επί δύο (ενσωματώνουμε νίντζα)

εντός επιφάνειας εργασίας, σε διαβάζω με μολύνεις,με διαβάζεις σε χαϊδεύω,χύνουμε

εκτός επιφάνειας εργασίας, σε ακούω με ακούς,τα νέα σου με γδύνουν,η στύση σου προηγείται,ξεχειλώνει,με απειλεί,πνίγομαι,ψηλώνεις δύο κεφάλια,διπλώνω στα δύο,με σπρώχνεις,πέφτω,με πατάς,φτύνεις,χύνεις

εντός και εκτός επιφάνειας εργασίας, φωνές παρεμβαίνουν τοποθετούνται σε κενό δίχως ρυθμό, μιλάνε λένε:είσαι θύμαρ είσαι θύμαλ,θύμα είσαι,δεν συμφωνώ,δεν συμφωνείς δηλαδή σιωπηλά συμφωνείς,φωνάζω ναι ψιθυρίζω ναι,πολλά τα άτσαλα πράγματα,περπατάμε τώρα, επιστρέφουμε στο σπίτι μας,πολλά μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στο σπίτι μας.Μπαίνει φως όχι πολύ,αλλά αρκετό για να τονίζει τους σχηματισμούς: οθόνη γεννάει δωμάτιο,κινεί εικόνες,γαργαλάει τα παλικάρια,ανανεώνει τους διαγωνισμούς,βραβεία πιτσιρικά εμφανίζει,χαμόγελα καλών φούστα τεχνών απλώνει,μας ζωγραφίζει χειροπέδες,μας φοράει στολή,μας ντύνει μισθωτούς, μας στολίζει με ευρωζουζούνια,μας δίνει μηχανή,μας τρακάρει με την μμαμά μαμά μαμή μας,μμμμας σηκώνει,μας τεντώνει,μμας διαβάζει την ανάρτηση, με διαγράφει,σε αποθηκεύει,χύνω

(Περ Οπερ Λεκ)
​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[venividivici]

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός - Γιῶργος Σεφέρης
«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ ποὺ ἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺ ἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε. Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα γιὰ τὴ ψυχή μας. Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;
Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες.
Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ σὰν κατεβοῦμε ν᾿ ἀνασάνουμε βλέπουμε νὰ φωτίζουνται στὸ ἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ ἀγαπήσουν».
(Α. Ἡ Πέτρα)​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[dante ravenclaw]

BERTOLT BRECHT
Ο,ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ Α.

1


Τη μέρα εκείνη, με τη μπλε σεπτεμβριανή σελήνη,
σε μια μικρή δαμασκηνιά αποκάτω, δίχως λέξη
να λέμε, κράταγα στην αγκαλιά μου τη χλωμή μου
αγάπη, κι είταν όνειρο γλυκό – αχ, και να μη φέξει!
Κι απάνω μας, στον όμορφο τον ουρανό του θέρους,
καθόταν ένα σύννεφο που τό ’βλεπα ώρες και ώρες:
λευκό, κατάλευκο, τεράστιο, στον αιθέρα αλλάργα·
μα σαν επήγα να το ξαναδώ, είταν σ’ άλλες χώρες.
2
Από τη μέρα εκείνη και μετά φεγγάρια πλήθος
κολύμπησαν αμίλητα στα πέλαγα τα ουράνια.
Κοπήκαν οι δαμασκηνιές· ξυλεύτηκαν· καήκαν –
κι εσύ όλο με ρωτάς τί απέγινε ο έρωτας. Αδράνεια
του νου, σου λέω, με κωλύει να θυμηθώ, κι εν τούτοις
καταλαβαίνω, ναι, καλά τί πας να πεις. Αχ, σβήσει
πλέον έχει μέσα μου η όψη της, δεν τη θυμάμαι διόλου·
θυμάμαι, πάντως, πως την είχα τότε, ω ναι, φιλήσει.
3
Αλλά κι εκείνο το φιλί θαν τό ’χα λησμονήσει
από καιρό, αν δεν ήτανε παρόν και μας θωρούσε
το συννεφάκι… τότε… που το ξέρω… το θυμάμαι:
λευκό, κατάλευκο, στον ουρανό βραδυπορούσε.
Μπορεί οι δαμασκηνιές να θάλλουν πάντοτε, ν’ ανθίζουν,
κι εκείνη η κοπελλιά ίσως νά ’χει εφτά παιδιά να θρέψει
αυτή την ώρα. Αλλά τί λίγο που άνθισε εκεί τότε
το σύννεφο! Και πόσο βιάστηκε ο αέρας να το δρέψει!

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.

[lowbaper92]

Spoiler

Μη με φωνάζεις "ξένο"​

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε

και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ

τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...

Μη με φωνάζεις «ξένο».

Το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου

το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,

σαν τη φωτιά που καίει

και η δική μου φωτιά.

Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;

Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα

και σ' άλλο λαό γεννήθηκα

και άλλες θάλασσες γνώρισα

και απ' αλλού σάλπαρα;

Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο

η ίδια εξάντληση

στην πλάτη μας βαραίνει,

αυτή που συντρίβει τον κάθε θνητό

μες απ' του χρόνου τα σκοτάδια

από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί

κι ανάμεσα μας ακόμη δεν είχαν φθάσει

όσοι διχάζουν

και σκοτώνουν το φτωχό,

αυτοί που κλέβουν

και μοιράζουν ψέμματα,

αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς

και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας

όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη

τη σκληρή: «ξένος».

Λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη

που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.

Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός

σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο».

Αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,

πιο πέρα απ' το μίσος

ας φθάσει η ματιά σου,

ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό,

για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ

Όχι, δεν είμαι «ξένος»!​

 

Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.