Red Hot Chili Peppers

Μπορώ να ξεκινήσω από τα αρνητικά όπως τον αδιάφορο ήχο της Σάννυ παρά το κέφι και τη διάθεση της, που δεν ενθουσίασε κανέναν από το κοινό με αποτέλεσμα να μη λάβει ούτε "χειροκρότημα ευγενείας" ή το δεύτερο support group που θύμιζε κράμα Rage against the machine & Prodigy (ενδιαφέρον αλλά ως opening act των RHCP...;).

Αλλά θα σταθώ στα θετικά γιατί αυτά ήταν που έκαναν την εμπειρία μοναδική.
Η έναρξη με το Raindance Maggie όπου όλοι βρεθήκαμε μέτρα μακριά από το μέρος που στεκόμαστε από το χοροπήδημα και την έξαψη.
Εκπλήξεις στην playlist όπως το Higher Ground και το Suck my kiss, όπου προσωπικά ξεβιδώθηκα.
Δεν μπορώ να πω ότι συνέβη το ίδιο στα νεώτερα τους τραγούδια που οι θεατές μάλλον ως ευκαιρία να πιάσουμε ανάσα τα βρίσκαμε.

Τη βραδιά έκλεψε με διαφορά ο Flea τόσο με το λόγο του (άργησε αλλά διαπίστωσε πόσο γελοίο είναι που δεν έχουν πραγματοποιήσει άλλη συναυλία στην Ελλάδα) όσο και με τα απίστευτα solo του.
Δεν παρέλειψε να αποδείξει ότι ακόμη και τώρα τα ακροβατικά τα χει του χεριού του αφού, κατόπιν σύντομου διαλείμματος, ανέβηκε στη σκηνή στηριζόμενος στα δυο του χέρια.

Η συναυλία έκλεισε αναμενόμενα με το Give it away και εμάς σε παροξυσμό.
Μπύρες στον αέρα, αγκωνιές από παντού και οι φωνές μας τόσο παράφωνες αλλά συγχρονισμένες που ξεπερνά κανείς την πρωϊνή βραχνάδα.

Ναι, η οργάνωση θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, η playlist το ίδιο..
Αλλά το να έχεις την ευκαιρία να παρακολουθήσεις μαζί με χιλιάδες άλλων μία μπάντα που σε συντρόφευε για χρόνια, το να συζητάς με τον διπλανό σου για ριφάκια και να είναι 50 ενώ εσύ 20 και να μην έχει καμία σημασία, να μπαχαλεύεις ενώ στα διαλείμματα χώνεσαι σε μια γωνιά, να απομακρύνεσαι από το στάδιο σε ονειρική κατάσταση είναι απλά ανεπανάληπτο...