Isiliel
Επιφανές μέλος
Υπό αυτήν την έννοια, για να είμαστε και ον-τοπικ, η ευτυχία των δύο φύλλων είναι κοινή.
Η ευτυχία που περιγράφεις εσύ, είναι καταναλωτικό προϊόν.
Είναι με τέτοιο τρόπο κατασκευασμένη, που δεν υπάρχει τρόπος να ικανοποιηθεί.
Παρ' όλ' αυτά, αυτή είναι μια συζήτηση που ταιριάζει περισσότερο στα θέματα: Τι είναι πραγματική ευτυχία στη ζωή κατά τη γνώμη σας και Συνθετική Ευτυχία.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η επιτυχία και η ευτυχία δεν ταυτίζονται απαραίτητα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Αν όμως θέλεις να δεις τη διαφορά, αναφορικά με το φύλο, στο ζήτημα των επιθυμιών και της ευτυχίας, θεωρώ πως δεν θα έπρεπε να είναι διαφορετικοί.
"Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος. Νάν' ήρεμος, νάν' άκακος
λίγο φαΐ, λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση."
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Σε καμία περίπτωση ο στόχος του τόπικ δεν είναι να κατηγορήσει τους άνδρες για την σημερινή κατάσταση των γυναικών.Με τόσο συμβιβασμό και αυτο-θυματοποίηση, δεν είναι να κατηγορείς τους άντρες τους πλέον.
Στον αμέσως προηγούμενο μονόλογο άλλωστε, ένας άνδρας έμαθε μια γυναίκα να αγαπά το αιδοίο της, κάτι που η ίδια δεν είχε καταφέρει να κάνει.
Το αναφέρω μόνο προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Η συζήτησή σας κατά τα άλλα είναι ενδιαφέρουσα, παρακαλώ συνεχίστε.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Πολύ φοβάμαι πως αυτό που μπορεί να κακοποιήσει, είναι το ανθρώπινο μυαλό ανεξαρτήτως φύλλου...Ο γυναικείος κόλπος είναι μια φωλιά, δεν μπορεί να κακοποιήσει.
Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί με ευκολία να ευνουχίσει τον/την ερωτικό σύντροφο, κάτι που το συναντάμε συχνά θαρρώ.
Μπορεί όμως πάντα και να εξυψώσει:
Ηβ Ενσλερ:Because He Liked to Look At It: Πώς μια γυναίκα πίστευε ότι το αιδοίο της είναι άσχημο και ντρεπόταν ακόμη και να το σκέφτεται αλλά άλλαξε γνώμη εξʼ αιτίας ενός άνδρα που του άρεσε να το κοιτάζει επί ώρες.
Επειδή του άρεσε να το κοιτάζει
Έτσι έφτασα νʼ αγαπώ το αιδοίο μου.
Είναι ντροπιαστικό επειδή δεν είναι πολιτικώς ορθό.
Θέλω να πω, ξέρω πώς έπρεπε να γίνει.
Σε μια μπανιέρα, με άλατα μπάνιου από τη Νεκρά Θάλασσα με μουσική της Enya να παίζει κι εγώ να λατρεύω το γυναικείο εαυτό μου.
Ξέρω την ιστορία. Τα αιδοία είναι όμορφα.
Η έχθρα προς τον εαυτό μας δεν είναι παρά η εσωτερική καταπίεση και το μίσος της πατριαρχικής κουλτούρας. Δεν είναι αλήθεια, τα μουνάκια ενώνουν. Τα γνωρίζω όλʼ αυτά.
Όπως αν είχαμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία όπου οι χοντροί γλουτοί θα ήταν όμορφοι θα κατεβάζαμε όλες μιλκ-σέικς και ντόνατς, περνώντας τη μέρα μας αραχτές με ανοιχτά τα πόδια.
Αλλά δε μεγαλώσαμε σʼ αυτήν την κοινωνία, έτσι δεν είναι;
Όχι.
Σιχαινόμουν τους γλουτούς μου και μισούσα ακόμη περισσότερο το αιδοίο μου.
Πίστευα πως ήταν εξαιρετικά άσχημο.
Ήμουν από τις γυναίκες που το είχαν κοιτάξει και από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, θα ήθελαν να μην το είχαν κάνει.
Μου έφερνε αναγούλα. Λυπόμουν όποιον έπρεπε να ασχοληθεί μαζί του.
Για να επιβιώσω, άρχισα να προσποιούμαι ότι υπήρχε κάτι άλλο ανάμεσα στα πόδια μου.
Φανταζόμουν ...έπιπλα.
Άνετα μαξιλάρια με απαλές βαμβακερές μαξιλαροθήκες. Μικρούς βελούδινους καναπέδες ή όμορφα πράγματα, μεταξωτά μαντήλια, πλεκτά πετσετάκια.
Συνήθισα τόσο σʼ αυτό που ξέχασα εντελώς ότι είχα αιδοίο.
Όποτε ένας άνδρας έμπαινε μέσα μου, τον φανταζόμουν μέσα σε ένα λούτρινο κασκώλ ή κάποιο κινέζικο μπωλ.
Έπειτα γνώρισα τον Μπόμπ.
Ο Μπόμπ ήταν ο πιο συνηθισμένος άνδρας που είχα γνωρίσει.
Λεπτός, ψηλός, άχρωμος, φορούσε ρούχα μουντά.
Του Μπομπ δεν του άρεσαν τα πικάντικα φαγητά, ή να ακούει Prodigy.
Δεν τον ενδιέφεραν τα σέξι εσώρουχα.
Το καλοκαίρι περνούσε τον καιρό του στη σκιά.
Δεν μοιραζόταν τα συναισθήματά του, δεν είχε προβλήματα ή θέματα προς συζήτηση.
Δεν ήταν αστείος ή σοβαρός, ή μυστήριος. Δεν ήταν βλοσυρός ή δυσεύρετος. Δεν ήταν μπερδεμένος ή χαρισματικός. Δεν έτρεχε με το αυτοκίνητο.
Δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ο Μπομπ.
Δεν θα τον είχα προσέξει εάν δεν είχε μαζέψει από το πάτωμα το τσαντάκι που μου έπεσε στο κατάστημα με τα delicatessen.
Καθώς μου επέστρεφε τα ψιλά που είχαν σκορπίσει στο πάτωμα, το χέρι του άγγιξε το δικό μου κατά λάθος και κάτι συνέβη.
Κοιμήθηκα μαζί του και τότε έγινε το θαύμα.
Αποδείχτηκε ότι ο Μπομπ, λάτρευε τα αιδοία.
Ήταν ...γευσιγνώστης.
Του άρεσε η γεύση τους, η οσμή τους, η υφή τους, αλλά κυρίως του άρεσε η όψη τους.
Ήθελε να τα κοιτάζει.
Την πρώτη φορά που κάναμε έρωτα, μου είπε ότι ήθελε να με δει.
«Εδώ είμαι Μπομπ»
«Όχι», είπε. «Εσένα, θέλω να δω εσένα».
«Άναψε το φως» του είπα, πιστεύοντας ότι είχε παραξενιές και φρίκαρε στο σκοτάδι.
Το άναψε το φως.
«Εντάξει» είπε, «είμαι έτοιμος να σε δω».
«Εδώ είμαι Μπομπ. Εδώ!»
Έπιασε να με γδύνει.
«Τι κάνεις Μπομπ;»
«Θέλω να δω πώς είσαι».
«Μα αφού έχεις ξαναδεί κόκκινο δερμάτινο καναπέ Μπομπ...το ξέρω».
Ο Μπομπ συνέχισε. Δεν ήθελε να σταματήσει.
Ήθελα να ξεράσω και να πεθάνω.
«Αυτό είναι εξαιρετικά προσωπικό Μπομπ. Δεν μπορείς απλά να το κάνεις;»
«Όχι» είπε.
«Το αιδοίο σου είναι αυτό που είσαι. Θέλω να το δω».
Κρατούσα την ανάσα μου.
Κοιτούσε και ξανακοιτούσε και έχασκε και χαμογελούσε και κάρφωνε το αιδοίο μου με τα μάτια του και μούγκριζε. Άρχισε να βαριανασαίνει και το πρόσωπό του άλλαξε.
Δεν έδειχνε συνηθισμένος πια.
Έμοιαζε με πεινασμένο θηρίο.
«Είσαι τόσο όμορφη» είπε. «Είσαι κομψή και βαθιά και αθώα και άγρια».
«Και όλʼ αυτά τα είδες εκεί κάτω;» είπα.
Ήταν σαν να είχε διαβάσει την παλάμη μου.
Είπε: «Είδα αυτά κι ακόμη περισσότερα».
Ο Μπομπ έμεινε εκεί να κοιτάζει σχεδόν για μια ώρα, σαν να μελετούσε κάποιο χάρτη. Σαν να παρατηρούσε τη Σελήνη. Σαν να με κοιτούσε στα μάτια, μόνο που ήταν το αιδοίο μου.
Τον έβλεπα να με κοιτάζει. Ήταν εκστασιασμένος. Τόσο ήρεμος και ευφορικός.
Ένιωσα να υγραίνομαι και να ερεθίζομαι. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου με τον τρόπο που με έβλεπε εκείνος.
Άρχισα να νιώθω όμορφη και απολαυστική, σαν ένας πίνακας ή ένας καταρράχτης.
Ο Μπομπ δεν φοβόταν, όχι δεν αηδίασε. Άρχισα να φουσκώνω, να νιώθω περήφανη.
Άρχισα νʼ αγαπώ το αιδοίο μου. Και ο Μπομπ χάθηκε εκεί μέσα και εγώ ήμουν εκεί μαζί του, μέσα στο αιδοίο μου.
Έπειτα...
Χαθήκαμε...
Μαζί...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Έχω δυο "στοματα" ...όπως έχεις κι εσύ... Και το δεύτερό μου στόμα, λέει εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα, για όποιον έχει την υπομονή και είναι άξιος να τα ακούσει... Γι' αυτό τώρα πια που κοντεύω τα σαράντα, επιλέγω πολύ προσεκτικά σε ποιον μιλούν τα στόματά μου...τι θα ελεγε...τιποτα δεν θα ελεγε, να κοιταξεις να λες ενδιαφεροντα πραγματα απο το στωμα σου, λεω εγω τωρα
Η δική μου γενιά τουλάχιστον, φίλε epote, μεγάλωσε από γονείς που ντρέπονταν να μιλήσουν στα παιδιά τους, για το σώμα τους, πολύ χειρότερα δε, επέλεγαν να το κρύβουν.
Ρίξε μια ματιά στο θέμα: Πρώτη επαφή με το γυμνό κορμί για περισσότερα ή το θέμα Γυμνισμός - Topless... Που να πιάσουμε και καμία πιο φιλοσοφική πλευρά του ζητήματος...
EDIT: Την ημέρα που προετοίμαζα το θέμα, θυμήθηκα στο νηπιαγωγείο που τοποθετούσαμε τις μικροσκοπικές μας καρεκλίτσες γύρω από τη δασκάλα κι όποιο κοριτσάκι καθόταν σταυροπόδι, έτρωγε ξύλο... Σκέψου πως συνήθως όλα τα κοριτσάκια φορούσαμε παντελόνια και φόρμες, άρα δεν ήταν θέμα μη φανεί κάτι.
Από τότε που μεγάλωσα, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λύνει το σταυροπόδι από αντανακλαστική κίνηση, μπροστά σε κάποιον που θέλω να δείξω σεβασμό.
Χρειάζεται να γίνει λογική σκέψη στο κεφάλι μου και να επαναφέρει το πόδι όπου γουστάρει, αφού πλέον δεν κινδυνεύω να τις φάω γι' αυτό...
Είναι βέβαιο πως κάποια κομμάτια της ηθικής μας, καρφώθηκαν στο υποσυνείδητό μας, πριν ακόμη αποκτήσουμε κριτική ικανότητα. Συμφωνώ πως κάποιες (και κάποιοι) έχουν σκάψει βαθιά κι έχουν εντοπίσει κάποια -αν όχι όλα- τα κομμάτια που χρειάζονταν αναθεώρηση. Δεν αξίζουν μια ευκαιρία και οι υπόλοιποι;
Ηβ Ενσλερ:The Flood: Οι εκμυστηρεύσεις μιας ηλικιωμένης Εβραίας για τη σχέση της με το αιδοίο της:
Έχω πάρει συνεντεύξεις από γυναίκες που ανήκουν στο ηλικιακό γκρουπ μεταξύ 65 και 75 ετών.
Αυτό ήταν το πλέον αξιομνημόνευτο γκρουπ κυρίως επειδή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουν για το αιδοίο τους στο παρελθόν. Η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν 72 ετών. Δεν είχε δει ποτέ το αιδοίο της.
Το έπλενε όταν έκανε μπάνιο, αλλά δεν το έκανε συνειδητά. Δεν είχε έρθει ποτέ επίσης σε οργασμό.
Στα 72 της χρόνια ένας θεραπευτής την έπεισε να γνωρίσει καλύτερα το κορμί της.
Μου είπε πως πήγε σπίτι, άναψε μερικά κεριά, έβαλε μουσική μπήκε στο μπάνιο.
Της πήρε πάνω από μια ώρα -επειδή είχε και αρθριτικά- αλλά όταν τελικά βρήκε την κλειτορίδα της, είπε πως έκλαψε.
Ο μονόλογος που ακολουθεί είναι αφιερωμένος σʼ εκείνη:
Εκεί κάτω
-Δεν είχα βρεθεί «εκεί κάτω» από το 1953.
Όχι. Όχι δεν είχε να κάνει με τον Εisenhower. Όχι.
Ήταν επειδή είναι σαν υπόγειο εκεί κάτω, υγρό και γλοιώδες. Η μυρωδιά της μούχλας μεταφέρεται στα ρούχα σου, είναι φριχτό.
Όχι, όχι και δεν έχει συμβεί κανένα ατύχημα εκεί κάτω.
Δεν εξερράγη, ούτε έπιασε φωτιά.
Δεν ήταν τόσο δραματικά τα πράγματα.
Τι δουλειά έχει ένα καλό κορίτσι σαν εσένα, να γυρνάει από ʽδώ κι από ʽκει και να μιλά σε γριές γυναίκες για το «εκεί κάτω» τους;
Δεν τα κάναμε αυτά όταν ήμουν στην ηλικία σου.
...Λοιπόν, υπήρχε ένα αγόρι, ω Θέε μου. Ο Andy. Andy Leftkov, ω Θέε μου.
Ήταν τόσο όμορφος και ψηλός, όπως εγώ.
Μου ζήτησε να βγούμε, δε θα το ξεχάσω ποτέ, μέσα στη λευκή του Chevy Belair, ω Θέε μου,
Δε μπορώ να το κάνω αυτό, συγγνώμη.
Δεν μπορώ να σου μιλήσω για «εκεί κάτω».
Ξέρεις ότι βρίσκεται εκεί, όπως και το υπόγειο του σπιτιού σου.
Μπορείς νʼ ακούσεις τις σωλήνες, διάφορα πράγματα παγιδεύονται εκεί πέρα κατά καιρούς,
Μικρά ζώα και τέτοια. Πλημμυρίζει, έρχονται άνθρωποι κι επιδιορθώνουν τις διαρροές.
Διαφορετικά η πόρτα παραμένει κλειστή. Και το ξεχνάς.
...Ο Andy.
Ω Θέε μου ήταν κελεπούρι! Έτσι το λέγαμε στην εποχή μου.
Βρισκόμαστε στο αυτοκίνητό του και σκέφτομαι τα γόνατά μου. Είχα πολύ μακριά πόδια. Και τα γόνατά μου, έβρισκαν στο ταμπλό του αυτοκινήτου.
Τότε ήταν που ο Andy με άρπαξε και με φίλησε μʼ έναν τρόπο ...όπως συμβαίνει στις ταινίες.
Λοιπόν, αναστατώθηκα. Αναστατώθηκα πολύ. Και έγινε... λοιπόν, έγινε... Έγινε πλημμύρα εκεί κάτω. Αυτό το ποτάμι της ζωής, αυτή η δύναμη του πάθους, πλημμύρισε από μέσα μου. Μέσα από τα εσώρουχά μου. Μέσα από τα εσώρουχά μου και πάνω στα καθίσματα του καινούργιου αυτοκινήτου του.
Δεν ήταν κάτουρο. Και δεν μύριζε. Εκείνος είπε, ...ε λοιπόν είπε ότι μύριζε σαν ξινισμένο γάλα και λέρωνε τα καθίσματά του. Ήμουν λέει ένα «βρωμερό και παράξενο» κορίτσι. Έτσι είπε.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι το φιλί του με έπιασε απροετοίμαστη. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Προσπάθησα να καθαρίσω την πλημμύρα με το φόρεμά μου.
Ήταν ένα ολοκαίνουργο κίτρινο φόρεμα και φαινόταν απαίσιο με την πλημμύρα επάνω του.
Ο Andy με γύρισε σπίτι. Ποτέ δεν... Ποτέ δεν ξανασχολήθηκε μαζί μου.
Και όταν βρήκα από το αμάξι του, σου λέω..., το έκλεισα. Το κλείδωσα. Το κλείδωσα το μαγαζάκι.
Δεν το ξανάνοιξα ποτέ για συναλλαγές.
...Συνήθιζα να έχω όμως αυτά τα όνειρα, θέλω να πω... Είναι τρελά όνειρα, βλακώδη όνειρα.
Ποιος ήταν ο λόγος;
Ο Burt reynolds. Δεν ξέρω γιατί. Ο τύπος δε μου έκανε ποτέ τίποτα στην πραγματικότητα.
Αλλά πάντα στα όνειρά μου ήμασταν ο Burt κι εγώ, ο Burt κι εγώ, ο Burt κι εγώ.
Βγαίναμε για φαγητό, σε ένα από εκείνα τα εστιατόρια, σαν αυτά που βλέπεις στο Atlantic City. Τεράστιοι πολυέλαιοι, χιλιάδες σερβιτόροι με τα γιλέκα τους. Και ο Burt ήταν εκεί, θα μου πρόσφερε μια μπουτονιέρα από οριχδέες και θα την καρφίτσωνα στο σακάκι μου. Θα γελούσαμε, πάντα γελούσαμε ο Burt κι εγώ.
Θα γελούσαμε, θα γελούσαμε, θα τρώγαμε γαρίδες κοκτέϊλ, τεράστιες υπέροχες γαρίδες, έπειτα ο Burt θα έσκυβε προς το μέρος μου και καθώς θα ήταν έτοιμος να με φιλήσει, ολόκληρο το εστιατόριο θα σείονταν.
Περιστέρια θα πετούσαν μακριά κάτω από το τραπέζι. Δεν ξέρω τι έκαναν εκεί τα περιστέρια. Και η πλημμύρα θα ερχόταν, από εκεί κάτω, θα ξεχυνόταν από μέσα μου, θα έρρεε και θα έρρεε.
Θα υπήρχαν μικρές βαρκούλες εκεί μέσα και μικρά ψαράκια και όλο το εστιατόριο θα γέμιζε απʼ την πλημμύρα μου.
Και ο Burt θα στεκόταν βυθισμένος ως τη μέση στα υγρά μου, να έχει φρίξει.
Ήταν φρικτά απογοητευμένος που το είχα κάνει πάλι, καθώς έβλεπε τους φίλους του, τον Dean Martin και τους άλλους, να μας προσπερνούν κολυμπώντας, μέσα στα φράκα τους και τα βραδινά τους ενδύματα.
Δε μου αρέσουν πια αυτά τα όνειρα, όχι.
Όχι εφʼ όσον σχετίζονται με το «εκεί κάτω».
Αφαίρεσα τις σωληνώσεις, τη μήτρα, όλο το σετ.
Ο γιατρός μου νομίζει πως είναι αστείος, μου είπε:
«Δε το χρησιμοποιείς, το χάνεις».
Αλλά στην πραγματικότητα, ήταν καρκίνος.
Όλο το σύστημα έπρεπε να φύγει.
Έτσι κι αλλιώς είναι υπερεκτιμημένο, σωστά;
Κάνω άλλα πράγματα τώρα.
Λατρεύω τις παραστάσεις με σκύλους.
Πουλάω αντίκες.
Ωρίστε; Πες το πάλι;
«Τι θα φορούσε;» Τι ερώτηση είνʼ αυτή, τι θα φορούσε;
Θα φορούσε μια ταμπέλα, «κλειστό, λόγο πλημμύρας».
Τι θα έλεγε;
Σου εξήγησα, δεν είναι κάτι που μιλάει. Είναι ένα μέρος. Ένα μέρος στο οποίο δεν πηγαίνεις.
Κάτω από το σπίτι, εκεί κάτω.
Ευχαριστήθηκες τώρα; Ευχαριστήθηκες;
Έκανες μια γρια γυναίκα να μιλήσει γιʼ αυτά τα πράγματα. Νιώθεις καλύτερα;
Στην πραγματικότητα ...
Θα σου πω την αλήθεια.
Είσαι το πρώτο άτομο που μίλησα ποτέ γιʼ αυτά.
....Νιώθω λίγο καλύτερα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Από παρακείμενο θέμα:
Γιατί η κοινωνία επιβάλλει την σεξουαλική υποκρισία στις γυναίκες.
Η γυναίκα, φορτισμένη από τα στερεότυπα της δυτικής κοινωνίας, πρέπει να έχει ξυρισμένες μασχάλες, αποτριχωμένα πόδια, αποτριχωμένα γεννητικά όργανα, αποτριχωμένη περιοχή γύρω από τα γεννητικά όργανα, συν του να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα το μακιγιαζ με το οποίο έχει συνηθίσει να κυκλοφορεί θα καταρρεύσει. Αν η κοπέλα έχει και κάποιο φυσιολογικό πρόβλημα, όπως το να είναι το ένα στήθος της μεγαλύτερο από το άλλο, να έχει κυτταρίδα ή ραγάδες, να είναι μεγάλες οι ρώγες της, να έχει κάποια μεγάλη ελιά, ή τέλος πάντων οτιδήποτε που την κάνει να διαφέρει από τις άντερσον που πρωταγωνιστούν σε τσόντες, θα την αγχώνει καθ' όλη τη διάρκεια του σεξ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Φαντάζομαι αναφέρεσαι στην εισαγωγή του Σουρούνη;Ποπο ναι το ειχα διαβασει πριν κατι χρονια οταν ειχα παρακολουθησει αποσπασματα απο το θεατρικο, ειναι μακραν οτι πιο μισογυνικο, σεξιστικο και βλακωδες εχω διαβασει ποτε μου.
Εγώ θα ήθελα να εστιάσουμε περισσότερο σ' αυτό:
Καθώς και μια ακόμη δήλωση της ίδιας:Η Ένσλερ λέει: «Το αιδοίο έχει το δικό του μυαλό. Υπάρχει ένα είδος σοφίας μέσα του, μια δύναμη. Τα παιδιά έρχονται από εκεί, είναι η αρχή των τόπων, εκεί από όπου όλοι ξεκινήσαμε. Είναι το μέρος των επιθυμιών μας. Πιστεύω ότι ως γυναίκες έχουμε εκπαιδευτεί στο να μην έχουμε επιθυμίες. Γιατί οι επιθυμίες έχουν δύναμη. Για την καταπίεση των επιθυμιών μας έχουν χρησιμοποιηθεί διάφορα μέσα. Ένα από αυτά είναι η κατασκευή ενοχής. Οι γυναίκες αισθάνονται ένοχες για τη σεξουαλικότητά τους. Σκεφθείτε όλους αυτούς τους μύθους που υπάρχουν για τις πόρνες. Η δική μου προσπάθεια μέσω του βιβλίου και της παράστασης ήταν να παρακινήσει τη γυναίκα να επανασυνδεθεί με τις επιθυμίες της και κατά συνέπεια με τη σοφία και τη δύναμή της. Βλέπετε, όταν ενώνεσαι με τις επιθυμίες σου δεν έχεις άλλη εκλογή από το να δράσεις στον κόσμο, να κάνεις επιλογές, και οι περισσότερες γυναίκες δεν επιλέγουν».
-Γιατί προκαλεί η λέξη «αιδοίο» σε μια εποχή άκρατης σεξουαλικότητας όπως η δική μας;
-Ιβ Ενσλερ: «Θεωρείτε ότι είμαστε απελευθερωμένοι σεξουαλικά; Παράσταση δίνουμε ανάλογα με τις εικόνες που βλέπουμε στα ΜΜΕ!».
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.