Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
16-11-09
20:04
"Ποιητής" (ποιώ= φτιάχνω, δημιουργώ) μπορεί να είναι οποιοσδήποτε αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει αυτό που έχει μέσα του αποτυπώνοντάς το σε δημιουργήματα (...καλλιτεχνικά και μη).
Ο "καλλιτέχνης" δεσμεύεται από το κάλλος...
Αυτοί που γράφουν ...προσανάματα, δεν είναι λιγότερο "ποιητές", αν είναι τουλάχιστον συνεπείς με την ορμή που τους προτρέπει να δημιουργούν. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που έπειτα από δεκάδες προσανάματα χαρακτηρίστηκαν καλλιτέχνες για ένα και μόνο δημιούργημα!
Η ένστασή μου όμως δεν βρίσκεται εκεί.
Κάθε ορισμός είναι ένας μικρός θάνατος της έκφρασης, αφού θέτει τα όρια του σημαινόμενου.
Καλλιτέχνης μπορεί να μη γίνει κάποιος ποτέ, ποιητής είναι από την πρώτη στιγμή που θα δοκιμάσει να αποτυπώσει την ψυχούλα του με κάποιο μέσο.
Άλλωστε πολύ φοβάμαι ότι ο ΚΑΛΛΙτέχνης, δεν μπορεί να είναι αυτοπροσδιοριζόμενος...
Όποιος αγαπά όμως να ποιεί, δε μπορεί παρά να είναι ...ποιητής!
Πολύ δε περισσότερο, αυτός που αγαπά να "είναι" (να ζει, να υπάρχει), είναι τελικά ένας ποιητής.
(η φράση έχει πολλές αναγνώσεις γι' αυτό μ' αρέσει ιδιαίτερα! )
...δεν θα τα χαλάσουμε πάντως στον ορισμό.
Εννοείται πως δεν πρόκειται να τα χαλάσουμε σε έναν ορισμό όχι μόνο όταν αυτός παλεύει να χωρέσει έναν ωκεανό όπως είναι
η Ποίηση
αλλά πολύ δε , περισσότερο διότι είπες την μαγική λέξη
τα όρια του σημαινόμενου.
Βάι , βάι ... βάι
Επειδή λοιπόν κάποτε έφαγα τα σώψυχά μου ψάχνοντας και γράφοντας για το σημαίνον και το σημαινόμενο
και μου 'ρθε ένας ντουβρουτζάς μόλις το είδα την κάνω ταχύτητα διότι κάτι τέτοιες θύμησες ξυπνάνε την καφρίλα
μέσα μου ...μπρρρ !
Πάω να ακούσω Τερλέγκα να ισιώσω !
Τα σέβη μου παραυτα !
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Η -Το Νου Σου Στην- Αμέλεια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Έχει γράψει 695 μηνύματα.
12-11-09
03:32
Αντιθέτως ...Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή ή αν ακούστηκα πολύ αλλοπαρμένη.
Αλλοπαρμένη στο χώρο της Τέχνης θα ακουγόσουν αν δεν είχες τέτοιες ανησυχίες
Άλλωστε όπως πολύ καλά θα ξέρεις πλέον ...
Ο καλλιτέχνης καταφέρνει και εκφράζει ακριβώς εκείνο που όλοι οι υπόλοιποι όταν το δουν
θα πουν : ναι , βρε παιδί μου αυτό ήθελα να πω , δείξω , νιώθω κι εγώ ...
Κι έτσι η Τέχνη και ο τρόπος εκφρασής της ενώ μοιάζει τόσο απόκοσμος είναι καταβάθος τόσο μα τόσο αναγκαία ανθρώπινος ...
Άκου τώρα ..
Η απάντηση σε αυτό το φαινομενικά φιλολογικό σου ερώτημα είναι ακριβώς αυτή ...
Όντως όταν αναγκαστείς να δημιουργήσεις μέσα σε οποιαδήποτε πλαίσια ειτε χρονικά είτε χωροχρονικά μπορεί να σου φέρει αυτή τη .. "σκοτοδίνη" του λευκού χαρτιού , του άδειου καβαλέτου , του απόλυτα κενού μπροστά στον πυλό κ.λ.π .ότι αυτό δεν ισχύει μόνο με το λευκό χαρτί αλλά ισχύει γενικά όταν λόγω των περιστάσεων αναγκαστείς να δημιουργήσεις -την οποιαδήποτε- τέχνη.
Είναι ο μέγας τρόμος απανταχού των συγγραφέων και ζωγράφων ειδικά όσων είναι αναγκασμένοι
να δημιουργήσουν μέσα στα στενά πλαίσια των εκάστοτε συμβολαίων τους με τις εκδοτικές ή με τις γκαλερί ...
Από την άλλη βέβαια έχουμε ουκ ολίγα αριστουργήματα ζωγραφικής ή μουσικής τα οποία έγιναν κατά παραγγελία ...
Όπως και να έχει θαρρώ πως
το γεγονός ότι νιώθεις ελευθερη να δημιουργήσεις πάνω σε οποιοδήποτε υλικό αρκεί να μην είναι λευκό χαρτί , είναι μια αντίδραση απέναντι σε καταναγκαστικούς τρόπους έκφρασης της δημιουργίας σου όπως αυτές περιέγραψες μέσω των σχολών , εξετάσεων κλπ .
Κι αυτές όμως χρειάζονται , σου μαθαίνουν τεχνικές και σου προσφέρουν γνώσεις που μόνος σου δεν θα μπορούσες ίσως να λάβεις !
Μπορεί , μπορεί να είναι κι έτσι μπορεί και αλλιώς ....Κάποιοι αγαπούν το λευκό χαρτί και είναι πρόκληση γι αυτούς και κάποιοι άλλοι το απεχθάνονται.
Το μόνο σίγουρο για μένα είναι πως όταν η ψυχή σου καίγεται να εκφραστεί με οποιοδήποτε τρόπο δημιουργίας είτε γραπτός λογος λέγεται αυτό είτε ζωγραφική , μουσική κλπ ... η μόνη αγωνία που σε διακατέχει είναι να βρεις άμεσα τρόπο να το εκφράσεις κι ας ειναι και σε σπιρτόκουτο , ή παίζοντας τη μουσική που τριγυρίζει στο κεφάλι σου ακόμα και στο τραπέζι της καφετέριας ...
Και μια και είπα σπιρτόκουτο δες μια μορφή έκφρασης της τέχνης ... που θεωρητικά είναι τόσο περιοριστική λόγω .. μεγέθους , υποθέτω όμως τόσο σημαντικά πελώρια για τον καλλιτέχνη που επιλέγει να εκφραστεί μέσα σε τόσο μα σε τόσο μικρά χωρικά πλαίσια
Ξέχνα τη λέξη "φυσιολογικό " και "κανόνας " αν θες να ασχοληθείς με τη ζωγραφικήΑπλά επειδή το "φυσιολογικό" είναι το πρώτο, αυτοί που το απεχθάνονται προσπαθούν να το αποδεχτούν γιατί σε όλες τις σχολές και τους σχετικούς χώρους το λευκό χαρτί είναι κάτι σαν κανόνας. Και αυτό που θέλω να πω μέσα από αυτό το θέμα είναι ότι τέλος πάντων όσοι έχουμε πρόβλημα με το λευκό χαρτί πρέπει να ξεκολλήσουμε και να βρούμε τα υλικά που προσωπικά μας εκφράζουν για να δημιουργήσουμε.
μπρορείς να εκφράσεις , και λέω κανόνες με την έννοια των τεχνικών , από κει και πέρα
όμως είναι δυο λέξεις
που πρέπει να βάλεις εντελώς στην άκρη αν θες να θεωρείς τον εαυτό σου δημιουργικό καλλιτέχνη
κι όχι απλά αντιγραφέα .
Αν η λέξη φυσιολογικό συμβάδιζε με την Τέχνη τότε ακόμα θα είχαμε απλώς πορτραίτα και τίποτα άλλο .
Για μένα η κατακλείδα μου είναι τα εξής
* Δεν μπορεί όλες οι περίοδοι δημιουργίας σου να είναι ίδιες , θα υπάρξουν μήνες που θα δημιουργείς σαν κολλασμένη και χρόνια ίσως που το πινέλο θα στέκεται απλως μετέωρο στα χέρια σου .
Συμβαίνει σε όλους τους δημιουργούς , ειδικά σε όσους τα γεγονότα της ζωής τους ,τους επειρεάζουν βαθιά και η ευαισθησία δεν είναι απλώς μια κατ΄επίφαση έκφραση , αλλιώς μπορείς να γίνεις μια μηχανή έκφρασης και συνεχώς να δημιουργείς , αν υπάρχει το ταλέντο και οι απαιτούμενες γνώσεις μπορείς να το κάνεις όμως ... δεν θα είσαι Εσύ ... θα είσαι απλά ένας επαγγελματίας και τίποτα άλλο .
Μην αφήσεις τίποτα και κανέναν να σε περιορίσει σε τίποτα , αν θες να ζωγραφίζεις σε κυλότες καντο
Η Τέχνη σε οποιαδήποτε έκφρασή της δεν προχωρά μέσα από πρέπει , προχωρά μόνο μέσα από θέλω
μέσα από θέλω που σε καίνε ...
Όταν θα νιώθεις πως αυτό που θεριεύει μέσα σου σε .. καίει πιστεύω δεν θα σε αφορά αν είναι
λευκό χαρτί ή μωβ τεντόπανο , αλλά και πάλι αν μόνο πάνω σε χαρτόκουτα νιώθεις πως εκφράζεσαι
αυτό και να κάνεις .
Εύχομαι σύντομα να αποενοχοποιήσεις το λευκό χαρτί ως έννοια καταναγκασμού λόγω σπουδών
αλλά και να μάθεις να σέβεσαι τον εαυτό σου όταν αυτός αρνείται να συμβαδίσει συμμετάσχει σε
οποιοδήποτε καταναγκασμό έκφρασης , τότε μόνο θα λέγεσαι Καλλιτέχνης .
Έτσι ακριβώς μονο που να ... για μένα τουλάχιστον .. κάποιες φορές είναι τοσα πολλά αυτά που θέλω ναΌταν δεν αντέχω πια, όταν για μένα είναι αργά να τρελαθώ και δεν υπάρχει δρόμος να ξεφύγω, σαν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, το λευκό χαρτί είναι η μόνη μου σανίδα σωτηρίας, η ελπίδα, το καταφύγιο και το φάρμακό μου.
εκφράσω που νιώθω πως... σβήνω μια λυσσασμένη πυρκαγιά .. κρατώντας απλώς ένα νεροπότηρο...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.