Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές – αγκαλιά απ΄την μέση
μετρήσαμε τ΄αμέτρητα τ΄ άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο – παιδιακίσια πράματα -
τον Ιούλιο κάποτε.
Γιαυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση πίσω
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι αυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πως θα μ΄αγκαλιάσεις.
Πονάει εδώ.
Κι εδώ.
Κι εκεί.
Μη!
Κι εδώ.
Κι εκεί.
21ο από την συλλογή Ιδιώνυμο
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
[/FONT]
Ψυχή φυλακισμένη στο κορμί
Κορμί φυλακισμένο στη ζωή
Ζωή φυλακισμένη μεσʼ στο Χρόνο
Πνεύμα πʼ απʼ όποια φυλακή κι αν βγει
σε φυλακή πάλι θα πέσει
Κι είναι μονάχα το κορμί πʼ αγάπησε τη φυλακή του
Πώς να μην έρθει ο θάνατος λοιπόν;
* * * *
Η ΜΠΟΓΙΑ
Ζωντάνεψα τους τοίχους
φωνή τους έδωσα
πιο φιλική να γίνουν συντροφιά
Κι οι δεσμοφύλακες ζητούσαν να μάθουνε
που βρήκα τη μπογιά
Οι τοίχοι του κελιού
το μυστικό το κράτησαν
κι οι μισθοφόροι ψάξανε παντού
Όμως μπογιά δε βρήκαν
Γιατί στιγμή δε σκέφτηκαν
στις φλέβες μου να ψάξουν
* * * *
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ
είναι το πνεύμα το δικό τους
Πρώτα σʼ αυτό φορούν τις αλυσίδες
Αλέξανδρος Παναγούλης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Φως και πάλι φως η ψυχή που μάχεται
Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά
που να μην ματώνει ποτέ η ευλάβεια
Θαυμάσια που τρέχει ο ουρανός αν κρίνεις από τα σύννεφα
Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μην σε βλέπουμε ...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Πόσες φορές κοιτάζοντας από το βράχο γέρνω
Kαι τον αφρό της θάλασσας για τα πανιά της παίρνω!
Φέρʼ τηνε, τέλος, φέρʼ τηνε». Aυτά ο Θύρσης λέει,
Kαι παίρνει από τη θάλασσα και τη φιλεί και κλαίει·
Kαι δεν ηξέρει ο δύστυχος οπού φιλεί το κύμα
Eκείνο, που της έδωσε και θάνατο και μνήμα[/FONT]
...και μελοποιημένο ....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Αν δεν βγει μέσα σου με ορμή σε πείσμα όλων μην το κάνεις.
Αν δεν έρθει απρόσκλητο απ΄ την καρδιά κι από το μυαλό κι απ΄ το στόμα και από τα σωθικά σου μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι μπρος στην οθόνη του υπολογιστή σου και την κοιτάζεις με τις ώρες και γέρνεις σαν καμπούρης πάνω από την γραφομηχανή σου γυρεύοντας με κόπο τις λέξεις που δεν έρχονται, μην το κάνεις.
Αν το κάνεις για τα λεφτά ή για την δόξα ας 'το καλύτερα.
Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα ρίξεις γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου, μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι εκεί πέρα και γράφεις τα ίδια και τα ίδια, μην το κάνεις (...)
Αν προσπαθείς να γράψεις όπως κάποιος άλλος, ξέχνα το, άσ΄ το καλύτερα.
Αν μπορείς να περιμένεις να βγει από μέσα σου μουγκρίζοντας, τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει με βαθύ βρυχηθμό, κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το δείξεις στη γυναίκα, στην γκόμενα, στον γκόμενο, στους γονείς σου ή σε οποιοδήποτε άλλο, δεν είσαι έτοιμος.
Μη γίνεις σαν όλους αυτούς τους γραφιάδες, μη γίνεις σαν τόσους και τόσους που αυτοαποκαλούνται "συγγραφείς", μην γίνεις γελοίος, πληκτικός, φαντασμένος.
Μην αφήσεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν τρελαθεί στο χασμουρητό με το σινάφι σου.
Μην προστεθείς κι εσύ σ' αυτούς.
Μην το κάνεις, αν δεν πετάγεται απ΄ την ψυχή σου σαν πύραυλος, ασ' το καλύτερα.
Κάν΄ το μονάχα όταν νιώσεις πως αν δεν το κάνεις, θα τρελαθείς, θα αυτοκτονήσεις ή θα σκοτώσεις, αλλιώς μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο ήλιος σου καίει μέσα σου τα σπλάχνα, μην το κάνεις.
Όταν στ' αλήθεια έρθει η ώρα κι αν έχεις το χάρισμα θα γίνει από μόνο του
και θα συνεχίσει να γίνεται, ώσπου να σβήσει ή να σβήσει.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ!
[/FONT]
[FONT="]Τσάρλς Μπουκόφσκι
[/FONT]
[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
το δε χρώμα σου και το σχήμα είναι
όπως ακριβώς μου αρέσουν.
Είσαι δικιά μου, είσαι δικιά μου
γυναίκα με τα γλυκά χείλια
και στη ζωή σου μέσα ζουν τα ασύνορα όνειρά μου.
Ο λύχνος της ψυχής μου σου γλυκοροδίζει τα πόδια
το στυφό μου κρασί γλυκαίνει στα χείλη σου
ω η μακελάρισσα εσύ
που πριονίζεις το τραγούδι μου τα βράδια
ω πόσο σε νιώθουνε δικιά μου τα μοναχικά μου όνειρα!
Είσαι δικιά μου, είσαι δικιά μου
το φωνάζω στο μπάτη του βραδιού
και τ' αεράκι παίρνει μετά τη φωνή μου
και τη σκορπάει τριγύρω.
Κυνηγέτις εσύ που σαϊτεύεις λαγούς
στα βάθη των ματιών μου
των ματιών μου που λιμνάζουν σα βρόχινο νερό
μες στο νυχτερινό σου βλέμμα.
Σ' έπιασα αιχμάλωτη στα δίχτυα της μουσικής μου
αγάπη μου
και τα δίχτυα αυτά της μουσικής είναι ψηλά, επάνω
στον ουρανό.
Γεννιέται η ψυχή μου κι ανασταίνεται
στις όχθες των μαύρων ματιών σου
τα δε μαύρα μάτια σου είναι φυλάκιο
στη μεθόριο της χώρας των ονείρων.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας
έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε
ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολὺ μακρινὸ
ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο
μέσα στὸ πρωινὸ χορτάρι
ένα παράξενο κοχύλι ποὺ δοκίμαζε
να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.
H αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε
σιγὰ μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν
να εξηγήσει γιατί δε θέλουμε να πεθάνουμε
με τόσο πάθος.
Κι αν κρατηθήκαμε απο λαγόνια κι αν αγκαλιάσαμε
μ᾿ όλη τη δύναμή μας άλλους αυχένες
κι αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα
εκείνου του ανθρώπου
κι αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη
μονάχα αυτὸς ο βαθύτερος καημὸς να κρατηθούμε
μέσα στη φυγή.
Γιώργος Σεφέρης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Εγὼ τὸ κόκκινο.
Κι εγώ.
Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.
Διαστολὴ της νύχτας.
Διαστολὴ του σώματος.
Συστολὴ της ψυχής.
Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.
Ένα άστρο
έκαψε τὸ σπίτι μου.
Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.
Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τὰ πουλιά.
Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.
Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ αφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πως χωράει
ολη τὴ μουσική;
Ηδονή-
πέρα απ᾿ τη γέννηση,
πέρα απ᾿ το θάνατο.
Τελικὸ κι αιώνιο
παρόν.
Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;
Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ᾿ τα δάχτυλα.
Ενώνεται.
Τώρα
με τη δική σου αναπνοὴ
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.
Δυο μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιὰ δευτερόλεπτα.
Τι να τα κάνω τ᾿ άστρα
αφού λείπεις;
Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι γιὰ σένα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του ερωτός μου
δρόμου την άκρη :
με το παράπονο
και με το δάκρυ,
μαυροντυμένη.
Κι είναι σαν αίνιγμα
και περιμένει .
απ' την ασθένεια .
Σάμπως να λιώνουνε
χέρια κερένια.
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει !
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα
δίχως το χρώμα .
θα σε αγαπήσω
Μούσα. Τα μάτια σου
θα τα φιλήσω .
μες στα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους
λέξη του κόσμου
και το παράξενο
φως του Έρωτός μου .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Μελιώ
Δραστήριο μέλος
Όταν για σένα μόνο ο σφυγμός χτυπάει πιο γρήγορα ,
Όταν για σένα το τραγούδι μου ηχεί μ’ απελπισία
Κι όταν εσύ μονάχα με εμπνέεις
Όταν σε κάθε λέξη βρίσκω τ’ όνομά σου
Όταν χαρίζεις μελωδία σε κάθε ήχο
Κι όταν η κάθε ανάσα σου είναι θεϊκή ,
Γλυκά τ’ ωραίο σου όνομα ηχεί
Και ο ρυθμός του πάλι μου μιλάει
Κι ο πλούσιός του ήχος είναι μουσική ,
Σαν τις δονήσεις των πνευμάτων στο σκοτάδι
Και σαν την αρμονία κάποιας χρυσής χορδής ,
Μιας ύπαρξης υπέροχης και μαγικής
Βλέπεις ! Θα γέμιζα χιλιάδες τόμους ,
Γράφοντας μονάχα τη λέξη Τζένη,
Βιβλία που θα φανέρωναν έναν κόσμο σκέψης,
Κατόρθωμα αιώνιας Θελήσεως,
Στίχοι που τρυφερά καταπραΰνουν κάθε πόθο
Κάθε λάμψη, κάθε αιθέρια αστραπή
Κάθε πόνο κάθε θλίψη κι αγωνία
Αλλά και κάθε ουράνια ευτυχία
Κάθε Ζωή και κάθε ανθρώπινη Σοφία
Μπορώ να το διαβάσω στα αστέρια
Κι η αναπνοή του Ζέφυρου το ξαναφέρνει
Από τους άγριους κεραυνούς της καταιγίδας
Ω! Στ’ αλήθεια θα το γράψω σαν ρεφρέν
Ώστε οι γενιές που έρχονται να ξέρουν
ΤΖΕΝΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.