self-instructive depressing
Περιβόητο μέλος
Ο self-instructive depressing αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6,397 μηνύματα.
17-04-09
02:55
Τώρα τι μου θυμίσατε, τι μου θυμίσατε...
Πριν χρόνια έχουμε πάει με μία σχέση στη Φλώρινα. Μένουμε σε ξενοδοχείο. Δυστυχώς, κάτι φάγαμε το οποίο ήταν εμπλουτισμένο με σαλμονέλα και ενώ απολαμβάναμε το απογευματινό μας χουζούρι στο κρεβάτι, ξαφνικά ο Μέρφυ χτύπησε αλύπητα.
Πεταχτήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα με την κοιλιά να πονά από τις περισφύξεις και ορμήσαμε κι οι δυο στο μπάνιο.
Η σέστρα όμως ήταν μία και μονάκριβη και οι έκτακτες ειδήσεις πίεζαν ασφυκτικά για να δημοσιευτούν και από τους δύο ανταποκριτές. Σκηνές πανικού επακολούθησαν...
Αυτό που κάναμε ήταν να κάθεται ο ένας, ενώ ο άλλος σφιγγόταν σκληρά και άσπλαχνα, να ρίχνει μια μπαταριά και μετά να σηκώνεται και να σφίγγεται με νύχια και δόντια για ν' αδειάσει ο άλλος.
Δεν περίσσεψε πολλή αξιοπρέπεια μετά από αυτό, όμως μας παρηγόρησε το γεγονός ότι τελικά καταφέραμε να μη σέσουμε πατόκορφα όλο το ξενοδοχείο, περίπτωση κατά την οποία μάλλον θα είχαμε φύγει μετανάστες στην κοντινή και φιλόξενη Αλβανία.
Πέραν της ...κατάθεσης της συγκλονιστικής μου μαρτυρίας, η ενδελεχής ανάλυση του φλέγοντος τούτου ζητήματος από τη Μελιώ η οποία προηγήθηκε, δεν μου αφήνει δυστυχώς άλλα περιθώρια πολυλογίας και αυτολιβανίσματος.
Έχω μόνο μια παρατήρηση να κάνω: Πόσο ντροπαλοί είμαστε όλοι με την οσμή, τον ήχο ή την ιδέα να διανοηθεί κάποιος πως κάνουμε τη φυσική μας ανάγκη και πόσο λαλίστατοι γινόμαστε όταν την περιγράφουμε σε τόσο κόσμο. Οι ήχοι και οι μυρωδιές έχουν φτάσει μέσω του διαδικτύου σ' ολόκληρο τον πλανήτη (ελπίζω ο πρώην πρόεδρος Μπους να βρει τη δική μου ιστορία ιδιαίτερα διδακτική, αφού εκείνος δεν έφτασε στο ύψος των δικών μου επιτευγμάτων και τελικώς τα έσεσε όλα).
...και να σκεφτεί κανείς ότι τα κακά φεύγουν, μ' ένα τράβηγμα του καζανακίου· τα γραπτά όμως μένουν!!!
Εντάξει , τα κακά μπορεί να φεύγουνε με ένα τράβηγμα του καζανακίου (αυτό έλειπε να έμεναν) αλλά το όλο θέμα είναι η ανάμνηση που μένει στην/στον σύντροφο...Και βέβαια όπως όλα τα προβλήματα που μας απασχολούνε έχουμε την διάθεση να το συζητήσουμε - το συγκεκριμένο δε , το θεωρούμε τόσο γελοίο να μας απασχολεί που θέλουμε διπλά να το συζητήσουμε για να ανακουφιστούμε και από την...συνενοχή των άλλων(μέσα σε εισαγωγικά πάντα)
Και στο σημείο αυτό να κάνω έναν διαχωρισμό ηλικίας γιατί αυτό που συμβαίνει με τα φόρουμ-να συζητάνε για ένα πρόβλημα μαζί 15χρονοι,25,35,45χρονοι έχει αναμφίβολα την χάρη του και τα πλεονεκτήματα του (δίκαια ανταλλαγή εμπειρίας με <<αχ θυμάμαι τα νιάτα μου>>) αλλά στο συγκεκριμένο θέμα μας αδικεί εμάς τα νιάνιαρα (για να μην κουράζεσαι να κοιτάξεις το προφίλ μου είμαι 21ετών).Διότι συνφορουμίτισες/συνφορουμίτες που είστε μεγαλύτερες/οι εμού σας καταλαβαίνω απολύτως όταν επιζητείτε να αποδυναμώσετε την σημασία του θέματος (κατά εσάς να το φέρετε στις σωστές διαστάσεις).Όταν έχεις διανύσει μια μακροχρόνια σχέση στην οποία επιχειρείς να αντιμετωπίσεις με το ταίρι σου τα σκ@τ@ της κοινωνίας , τι να σου πουν τα κανονικά σκ@τ@ ; Όταν έχεις γνωρίσει το αφεντικό σου , την πεθερά σου , τον σύμβουλο στεγαστικών δανείων έχεις σκληρύνει μια για πάντα .
Και το όλο ζήτημα της τουαλέτας περί παιδικότητας πρόκειται . Αν το δεις ορθολογιστικά φανερώνει μόνο ανωριμότητα , εμμονές και άρνηση της πραγματικότητας . Φυσικά δεν θα επιδιώξεις την συνέρευση στο μπάνιο ούτε θα εύχεσαι να είναι άρρωστος και ανύμπορος ο σύντροφος σου αλλά ως εκεί.Υπάρχει ένα όριο που με σαφή τρόπο οριοθετεί την προφανή επιθυμία να βλέπεις υγιή και καθαρό το ταίρι σου 1.γιατί αυτό είναι το φυσιολογικό και 2.γιατί δείχνει πως σε υπολογίζει ακόμα ως στόχο που πρέπει να κερδίσει και από την άλλη το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με...ανθρώπινες ανάγκες
Αυτά για τους ενήλικες(κατ εμέ από 25+) , τώρα ας περάσουμε στην δική μου κατηγορία δλδ τους ανώριμους...Στο μυαλό μου η γυναίκα (συμπληρώστε εσείς ταίρι αναλόγως) είναι ένας μύθος.Βέβαια είχα υπεραρκετές ευκαιρίες για απομυθοποίηση αλλά εγώ πάντα σφύριζα κλέφτικα.Γιατί;Δεν έχει σημασία.Αυτό που ίσως έχει σημασία είναι ότι πέραν όλων των άλλων αυτός ο μύθος απαιτεί πολύ κόπο για να διατηρηθεί και από εμένα και φυσικά από αυτήν(τακούνια , βάψιμο , αρώματα και τα σχετικά)Διευκρινίζω όχι πάντα όχι σαν καταναγκασμό κ.τ.λ.Και δεν θα τα βάψω μαύρα φυσικά αν την δω με φόρμα και αχτένιστη.Αλλά όχι και να την ακούσω στην τουαλέτα ή να την παρακολουθώ να ξυρίζεται.Απλά δεν το θέλω και δεν βρίσκω και κανένα λόγο να αλλάξω γνώμη.Και επειδή ότι απαιτούμε πρέπει πρώτα από όλα να το απαιτούμε -τηρουμένων των αναλογιών-από το τομάρι μας..παίρνω τις ανάλογες προφυλάξεις.Δεν ξέρω πως θα σκέφτομαι σε 10 χρόνια όταν ο μέσος όρος σχέσης μου θα ανέβει πάνω από το εξάμηνο και θα έχω περάσει από σαράντα κύματα μαζί της που όσο και εάν στολιζόμαστε 40 κύματα είναι πάντα αρκετά για να σε δείχνουν κάποιες φορές και άσχημο.Αλλά τώρα ομολογώ ότι εάν έκανα σχέδια για ένα σπιτικό το πρώτο που θα έφτιαχνα είναι δεύτερη τουαλέτα.Προφανές ε ; τότε να προσθέσω ότι θα έβαζα την μια στο ένα άκρο του σπιτιού και την δεύτερη στο άλλο άκρο την γνώμη μου λέω όλα είναι σχετικά (για να το αποδείξω αυτό θα πω ένα ανέκδοτο : είναι 2 μύγες πάνω σε ένα σκ@@τό και ξαφνικά η μία αερίζεται , εεε ,της λέει η άλλη, τώρα τρώμε)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
self-instructive depressing
Περιβόητο μέλος
Ο self-instructive depressing αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 6,397 μηνύματα.
08-04-09
21:30
Μου φαίνεται ότι το θέμα πρέπει να αλλάξει τίτλο(ο υπάρχων είναι τόσο αιθέριος,λεπτεπίλεπτος και ανάλαφρος που αδικεί την τροπή της συζήτησης).Εγώ φοιτώ στην Πολυτεχνειούπολη και περνάω εκεί γενικά 10 ώρες την ημέρα όπου για να απολαύσεις ένα αξιοπρεπές χ...μο σε μια αξιοπρεπή τουαλέτα πρέπει να διανύσω την μισή (Πολυτεχνειου)πόλη..Οπότε όταν είμαι τυχερός(νέος ορισμός αυτής της λέξης...)ναι κύριοι και κυρίες...και η φυσική μου ανάγκη με πιάσει σε σπίτι δεν νιώθω ότι έχω το δικαίωμα να αντισταθώ με το να το πολυφιλοσοφίσω.Δηλαδή στο πατρικό μου μένω και είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι φορές που με έχει πιάσει σπίτι μου/σπίτι της αλλά απλά έκλεισα τα αυτιά μου.Η ανάγκη όμως που την έκανα φιλότιμο δεν σημαίνει ότι δεν με εκνευρίζει.Οι κινέζοι ή οι γιαπωνέζοι-δεν θυμάμαι τώρα-έχουν κάτι ωραιότατα μοντέλα(λεκάνης) που βγάζουνε και μουσικούλα.Θα μου πείτε γιατί να μην βάλω εγώ(να είναι σίγουρο ότι θα ναι του γούστου μου)...ε άμα το κάνω εγώ(γενικά παραγωγή εξωγενών θορύβων για να καλύψουν τους ενδογενείς)είναι διπλά ταπεινωτικό:καλά να είναι βρωμίκουλας (sic) , ε όχι και ντροπαλός βρωμίκουλας..μωρό μου χωρίζουμε.Ενώ αν εκ της παραγωγής παρέχεται μουσική απλά όλοι θα γελάμε με το πόσο γελοία πράγματα σκέφτονται για να καλύψουν τις δικές μας γελοίες ανάγκες..Αχ, τι είναι τελικά η ζωή?Ένα τίποτα είναι..(to be continued)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.