Ophelia
Διάσημο μέλος
Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
06-10-09
01:31
Καθένας με τον θάνατο του...
Kαθένας με το θάνατό του ονειρεύεται.
Kράτησα λίγη απʼ την ανάσα σου
και τη σιωπή ρυτίδα των χειλιών σου
αλλά εσύ δεν έχεις πρόσωπο και σώμα
το κάθε βράδυ λιγοστεύεις σαν μια λέξη
που ράγισε τον άνεμο χωρίς επιστροφή.
Eδώ καθένας ζει το θάνατό του
την κάθε μέρα κρύβοντας τα χέρια του
την κάθε νύχτα με τη μουσική
και τα σκοτάδια.
Όμως σε γνώρισα στο φως πριν από χρόνια
γνώρισα τη φωνή σου και το γέλιο σου
να φέγγει ανάμεσα σε λέξεις που καπνίζουν.
Έπειτα πέρασες στη φλέβα.
Σε χρόνο μέλλοντα...
Κάποτε θα ξυπνήσουμε
χωρίς ουρανό·
μια μαύρη τρύπα θα χάσκει
πάνω απʼ τα κεφάλια μας
ο ήλιος θα ʽναι μια πληγή
αιμορραγούσα στα κατώφλια
ο θλιβερός νεκρός που σέρνει
ο κουφάρι του στους δρόμους
τα δέντρα θάνατος πουλιών
οι θάλασσες στεγνές κηλίδες
μέσα στους καταρράχτες της σιωπής
θʼ αναστενάζει ο τυφλός
δραπέτης με τις χειροπέδες.
-Σωτήρης Τριβιζάς-
Kαθένας με το θάνατό του ονειρεύεται.
Kράτησα λίγη απʼ την ανάσα σου
και τη σιωπή ρυτίδα των χειλιών σου
αλλά εσύ δεν έχεις πρόσωπο και σώμα
το κάθε βράδυ λιγοστεύεις σαν μια λέξη
που ράγισε τον άνεμο χωρίς επιστροφή.
Eδώ καθένας ζει το θάνατό του
την κάθε μέρα κρύβοντας τα χέρια του
την κάθε νύχτα με τη μουσική
και τα σκοτάδια.
Όμως σε γνώρισα στο φως πριν από χρόνια
γνώρισα τη φωνή σου και το γέλιο σου
να φέγγει ανάμεσα σε λέξεις που καπνίζουν.
Έπειτα πέρασες στη φλέβα.
Σε χρόνο μέλλοντα...
Κάποτε θα ξυπνήσουμε
χωρίς ουρανό·
μια μαύρη τρύπα θα χάσκει
πάνω απʼ τα κεφάλια μας
ο ήλιος θα ʽναι μια πληγή
αιμορραγούσα στα κατώφλια
ο θλιβερός νεκρός που σέρνει
ο κουφάρι του στους δρόμους
τα δέντρα θάνατος πουλιών
οι θάλασσες στεγνές κηλίδες
μέσα στους καταρράχτες της σιωπής
θʼ αναστενάζει ο τυφλός
δραπέτης με τις χειροπέδες.
-Σωτήρης Τριβιζάς-
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Ophelia
Διάσημο μέλος
Η Μάρα αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 2,434 μηνύματα.
29-09-09
01:08
John Keats...1819
No, no, go not to Lethe, neither twist
Wolf's-bane, tight-rooted, for its poisonous wine;
Nor suffer thy pale forehead to be kiss'd
By nightshade, ruby grape of Proserpine;
Make not your rosary of yew-berries,
Nor let the beetle, nor the death-moth be
Your mournful Psyche, nor the downy owl
A partner in your sorrow's mysteries;
For shade to shade will come too drowsily,
And drown the wakeful anguish of the soul.
But when the melancholy fit shall fall
Sudden from heaven like a weeping cloud,
That fosters the droop-headed flowers all,
And hides the green hill in an April shroud;
Then glut thy sorrow on a morning rose,
Or on the rainbow of the salt sand-wave,
Or on the wealth of globed peonies;
Or if thy mistress some rich anger shows,
Emprison her soft hand, and let her rave,
And feed deep, deep upon her peerless eyes.
She dwells with Beauty--Beauty that must die;
And Joy, whose hand is ever at his lips
Bidding adieu; and aching Pleasure nigh,
Turning to poison while the bee-mouth sips:
Ay, in the very temple of Delight
Veil'd Melancholy has her sovran shrine,
Though seen of none save him whose strenuous tongue
Can burst Joy's grape against his palate fine;
His soul shalt taste the sadness of her might,
And be among her cloudy trophies hung.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.