@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
και δεν υπάρχει ο ήλιος
ή είσαι νεκρός ή είσαι ο ήλιος
Jim Morrison
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Το χειρότερο δεν είναι
που μʼ έκλεισαν σʼ αυτή τη φυλακή
και πήραν τα κλειδιά κιʼ έφυγαν,
μα που δεν ξέρω ως πού φτάνει η φυλακή μου,
που δεν ξέρω το περίγραμμά της,
για να κάνω επιτέλους
σαν άνθρωπος κι εγώ
μιαν απόπειρα αποδράσεως.
Κώστας Μόντης (1914)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Αγάπησα το Φως πολύ
Ετσι κατόρθωσα ένα κερί ν' ανάψω
και το θαμπό, το λιγοστό του φως, το κέρναγα
Μα πριν χαρά να νιώσω και γι' αυτό
μ' απελπισία είδα βαρύ
να ρίχνω αλλού και το σκοτάδι
Αφού το ίδιο φως που εγώ κρατούσα
με του κορμιού μου τη Σκιά
σκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα.
[FONT="]Αλέξανδρος Παναγούλης[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Περηφάνια μου μια μέρα είχες γενεί
σαν το ελάφι, που πλανιέται όλο ελπίδα
μα τρομάζει απʼ την ανθρώπινη φωνή
και του στήνουν τʼ ακροκλώναρα παγίδα.
Που καλπάζει μεθυσμένο απʼ τη χαρά
τʼ αξεσκλάβωτου παλμού της ηλιαχτίδας
και σε χόρτα σκύβει πάνω τρυφερά
για να πιει το μύρο μιας δροσοσταλίδας.
Και πιο πέρα στον καθρέπτη του νερού
που αρυτίδωτο λοτούς μέσα του κρύβει,
με τη χάρη ενός του πόθου τολμηρού
για να δει την ομορφιά του αιθέρια σκύβει.
Και κοιτάει το λαστιχένιο του κορμί
την ατίθαση και σμιλευτή ομορφιά του
σα ζυγιάζει μʼ ακατάβλητη ορμή
τα στητά, πάνω απʼ την όψη, κέρατά του.
Τη νωχέλεια ενός του βήματος αργού
την ξαφνιάζει καπνισμένο ένα τουφέκι
κάποιου ξένου, διαβατάρη κυνηγού,
που παράμερα στο δάσος μέσα στέκει.
Ξαφνιασμένο ξεπετιέται με καρδιά
που στα στήθια του ο φόβος ξεριζώνει.
Μα πιο πέρα τα πυκνά του τα κλαδιά
ρίχνει ο σχοίνος
και το ελάφι μου σκλαβώνει.
Κι όσο φτάνει ο κυνηγός από μακριά
η ματιά του η γαλανή και λυπημένη
σβήνει, γίνεται θολή και πιο βαριά…
σκλαβωμένο,
μες στα σχοίνα, πάει, πεθαίνει.
Αλεξάντρ Πούσκιν
(απόδοση: Γιάννης Αηδονόπουλος)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Την κούπα γέμισε
και στη φωτιά της άνοιξης
το χειμωνιάτικο ρούχο της τύψης
πέτα το πέρα.
Το πουλί του χρόνου
δεν έχει παρά λίγο δρόμο να διαβεί
και το πουλί
άρχισε ήδη να πετά.
Ομάρ Καγιάμ
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Περνούσε η ζωή μου, γλέντι αληθινό,
δίχως μετάνοια μήτε χαλινό,
κι επήγαινα παιχνίδι κάθε ανέμου.
Τώρα παραξενεύομαι γιατί
ο θάνατος να με συλλογιστεί,
που δεν τον συλλογίστηκα ποτέ μου.
Mathurin Regnier
Σε μετάφραση Κ. Γ. Καρυωτάκη
------------------
ΑΓΓΕΛΙΕΣ
Διατίθεται απόγνωσις
εις άριστην κατάστασιν
και ευρύχωρον αδιέξοδον
Σε τιμές ευκαιρίας.
Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.
Και χρόνος
αμεταχείριστος εντελώς.
Πληροφορίαι:Αδιέξοδον.
Ώρα:Πάσα.
Κική Δημουλά
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
...Εγώ, Οδυσσέα
τον ουρανό τον είδα
απ' την κορυφή της Γκιώνας, απ' τα ψηλά αετώματα
κι από τα δημόσια ουρητήρια της πλατείας Ομονοίας.
Αυτό δε λέει πως δε σ' αγαπώ. Πως δεν είμαι χτυπημένη...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Μισός μέσα και μισός έξω
Στη θάλασσα του τώρα
Το πάνω μισό οξειδωμένο και ξεβαμμένο
Απ' την συναναστροφή με την αρμύρα και τον ήλιο
Με βαθουλώματα και γρατσουνιές
Από επαφές με αιχμηρά και απρόσεκτα γεγονότα
Το κάτω μισό κληματαριά υποθαλάσσια
Γεμάτη μοράβια και όστρακα μικρά
Αποικιοκρατικά των χρόνων
Οικοσυστήματα λαφυραγωγημένων στιγμών
Βιότοπος κοραλλιογενής συναισθημάτων
Κι όσο το πάνω φθείρεται και φυραίνει
Τόσο το κάτω γεμίζει και βαραίνει
Όλοι το πάνω βλέπουν
Και τσακισμένα βγάζουν συμπεράσματα
Και τίποτα δεν υποψιάζονται για το κάτω
Καλά κρυμμένο όπως είναι
Από εγώ και χρόνια σκεπασμένο
Και θα έρθει η ώρα που το πάνω θα φυράνει τόσο
Κατακτώντας την σκουριασμένη, απατηλή διαφάνεια των στιγμών
Και το κάτω θα βαρύνει τόσο
Που οι νόμοι της άνωσης θα καταργηθούν
Κι όλο -πάνω και κάτω-
Θα βουλιάξει ήσυχα
Μικρές μπουρμπουλήθρες αφήνοντας
Που με αθόρυβα πλαφ
Θ' αναγγείλουν το γεγονός στο γύρω τίποτα.
πηγή: https://stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=61788%20-%2030k%20%96
--------------------------
ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ
"Μικρόβιες βδέλλες
στου χρόνου τις μασχάλες
κρεμασμένοι.
Πίνουμε λίγο.
Όσο χωρά ο στενός διάφανος ασκός μας.
Πίνουμε λαίμαργα.
Ώσπου να διαρραγούμε
να αποκολληθούμε
να πέσουμε ήσυχα - ήσυχα."
Τάσος Μαδαμόπουλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
και κανείς δεν είπε πως είναι αλάνθαστος….
αρκεί να ξέρουμε κυρίως τι λάθη κάναμε και γιατί…
Όταν όμως τα πράγματα είναι απροσδιόριστα, είναι εύκολο να γίνουν λάθη.
Κι όταν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι - όλοι χαμένοι είμαστε....
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Νύχτα
σ’ ένα φαρμακείο
ένα άλογο
γονατισμένο
τρώει
τα σανίδια
ένα κορίτσι
μ’ ένα έγκαυμα
παράξενο
πράσινο
γιατρεύεται
ενώ
το φάντασμα
απελπισμένο
κλαίει
στη γωνία.
Σαχτούρης Μίλτος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
@nt¤wnis|~|¤e
Δραστήριο μέλος
Απόψε στον κατάμαυρο ουρανό
τα σύννεφα κηδεύουν το φεγγάρι.
Μέσα στα σάβανά τους τόχουν πάρει
και το πηγαίνουν πίσω απ’ το βουνό!...
Θάναι το κοιμητήρι του εκεί
και θάβουνε τ’ αστέρια που έχουν πέσει
από των ουρανών, ψηλά, τη μέση
για κάποια αιτία πικρή και μυστική…
Ο αγέρας ψαλμωδεί θρηνητικά
κι η νύχτα με πικρία σταυροκοπιέται
πίσω από την πομπή θαρρείς κρεμιέται
η τύχη τ’ ουρανού απελπιστικά.
Και μέσ’ απ’ το σκοτάδι το βαθύ
φτάνει κάποια αστραπή, σωστό μαχαίρι
και δίχως το γιατί κανείς να ξέρει
έχει μεσ’ την καρδιά μου καρφωθεί…
Αλεξάντρ Πούσκιν (απόδοση: Γιάννης Αηδονόπουλος)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.