Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
10-05-24
13:54
Πώς γίνεται μία μόνο λέξη να σε κάνει σμπαράλια και να σου διαλύει όλη τη μέρα και τη διάθεση;
Με κάποιες σκέψεις απλά δεν πρέπει καν να πιάνεις κουβέντα τελικά...
Ουυυυφφφ....
Με κάποιες σκέψεις απλά δεν πρέπει καν να πιάνεις κουβέντα τελικά...
Ουυυυφφφ....
Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
08-05-24
15:56
Κάποιες φορές και εμείς οι ήσυχοι άνθρωποι ξυπνάμε ξέρετε και αντιδράμε. Το ότι δε μιλάμε συνήθως και είμαστε μέσα στην ευγένεια, δε σημαίνει πως θα σας ανεχόμαστε και ες αεί. Κάποιοι και κάποιες μας έχετε παρεξηγήσει φαίνεται και νομίζετε πως δεν έχουμε νου και γλώσσα να μιλήσουμε.
Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
26-04-24
01:58
Ο νους τρέχει πολύ γρήγορα, ειδικά όταν κάθεσαι έστω λίγες στιγμές στη μοναξιά σου, με το βλέμμα να είναι απλανές, χαμένο, χωρίς να εστιάζει κάπου. Και τότε, είναι φορές που θες να πεις τόσα πολλά μαζί, αλλά ταυτόχρονα νιώθεις ένα κενό. Σαν να μην ξέρεις με ποια σκέψη να ξεκινήσεις.
Γιατί σκέφτεσαι ότι, στην πραγματικότητα, ίσως και κανείς να μη νοιάζεται για το τι σκέφτεσαι όντως. Όχι από κακία και από αδιαφορία. Απλά, ίσως κατά βάθος να νοιώθουν και οι υπόλοιποι το ίδιο. Και έτσι καταλήγουμε να φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια μας, μένοντας στα χάχανα και την επιτηδευμένη (απ)αισιοδοξία που εμείς επιβάλλουμε στον εαυτό μας.
Αλλά για πόσο καιρό το αντέχει κανείς αυτό; Ή, καλύτερα, αντέχεται καν αυτό το πράγμα; Πόσο καιρό να κρυφτεί κανείς χωρίς να κουραστεί από το συνεχές κυνηγητό; Το κυνηγητό που κατά βάθος παίζει με τον ίδιο του τον εαυτό;
Γιατί σκέφτεσαι ότι, στην πραγματικότητα, ίσως και κανείς να μη νοιάζεται για το τι σκέφτεσαι όντως. Όχι από κακία και από αδιαφορία. Απλά, ίσως κατά βάθος να νοιώθουν και οι υπόλοιποι το ίδιο. Και έτσι καταλήγουμε να φοβόμαστε να πούμε την αλήθεια μας, μένοντας στα χάχανα και την επιτηδευμένη (απ)αισιοδοξία που εμείς επιβάλλουμε στον εαυτό μας.
Αλλά για πόσο καιρό το αντέχει κανείς αυτό; Ή, καλύτερα, αντέχεται καν αυτό το πράγμα; Πόσο καιρό να κρυφτεί κανείς χωρίς να κουραστεί από το συνεχές κυνηγητό; Το κυνηγητό που κατά βάθος παίζει με τον ίδιο του τον εαυτό;
Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
17-04-24
15:29
Αχ γιατί ήμουν δειλή τότε; Γιατί, γιατί, γιατί;
Αφού η όψη ήταν αρκετή για ακόμη και έως σήμερα... Γιατί δεν τόλμησα; Αχ γιατί;
Αφού η όψη ήταν αρκετή για ακόμη και έως σήμερα... Γιατί δεν τόλμησα; Αχ γιατί;
Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
16-04-24
13:27
Όταν σταματήσω να αγχώνομαι για μικροπράγματα αλλά και σημαντικά που όμως δεν μπορώ να αλλάξω, τότε θα ζήσω αληθινά. Τότε θα είμαι πραγματικά ελεύθερη.
Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
21-03-24
01:39
18,4
Σαν χθες ήταν εκείνη η άνοιξη. Θυμάσαι;
Ναι, θυμάμαι.
Ναι, είναι αλήθεια πως πέρασε σχετικά λίγος καιρός.
Ναι, η πληγή φαίνεται να έχει γιάνει λίγο.
Ναι, φαίνεται πως αρχίζει και ξεθωριάζει η θύμηση.
Και ναι, και εγώ η ίδια σήμερα προς το παρόν δε νιώθω κάτι. Απλά ένα κενό. Ένα απέραντο κενό. Και ντρέπομαι για αυτό, γιατί θα έπρεπε να νιώθω κάτι. Να το νιώθω.
Όμως το σημάδι υπάρχει εκεί ακόμη.
Και θα συνεχίσει να υπάρχει, αφού δημιουργήθηκε από το εύθραστο κρύσταλλο των ονείρων. Που έσπασε με έναν δυνατό κρότο πάνω στο κορμί μου και έγινε χίλια κομμάτια. Χωρίς κανένα έλεος. Με συνοπτικές διαδικασίες και ψυχρότητα.
Εκείνο το αδιάφορο "Ναι" ειδικά, συνοδευόμενο από το κόκκινο στυλό, Θεέ μου πώς το θυμάμαι... Σαν ένα όνειρο η ανάμνηση, που θόλωσε όμως απ' τα δάκρυα.
Και το αισθάνομαι το σημάδι που άφησε το κρύσταλλο. Δεν το θυμάμαι πολύ συχνά, αλλά μόνο που το αγγίζω πού και πού το ξέρω. Γιατί και μόνο το θρόισμα του αέρα πάνω του με κάνει να πονάω και να ματώνω από την αρχή.
18,4.
Ο αριθμός που με έκανε μία άλλη.
Που έγινε η δεύτερη φύση μου.
Που τελικά με σκότωσε.
Πανάθεμά τον.
Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
11-03-24
15:20
Το γιατί κάθομαι και αγχώνομαι τόσο πολύ για κάτι που πρακτικά ποτέ δε με ενδιέφερε, ένας Θεός το ξέρει.
Kate1914
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Kate1914 αυτή τη στιγμή είναι συνδεδεμένη. Είναι 19 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 1,960 μηνύματα.
02-03-24
15:16
Δεν είναι δίκαιο να αναγκάζεσαι να ζεις με απωθημένα. Και δεν είναι δίκαιο να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό.
Αλλά εγώ φταίω, που νόμιζα ότι μπορώ να χαράξω το μονοπάτι της ζωής μου όπως θέλω εγώ, και να ζήσω με το πρόγραμμα που εγώ έφτιαξα.
Πόσο λάθος ήμουν.
Αλλά εγώ φταίω, που νόμιζα ότι μπορώ να χαράξω το μονοπάτι της ζωής μου όπως θέλω εγώ, και να ζήσω με το πρόγραμμα που εγώ έφτιαξα.
Πόσο λάθος ήμουν.
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.