13-09-23
10:31
Κωνσταντίνος Μπασούρης : «Κραυγή»
Για τις στιγμές που πέρασαν
ανεπιστρεπτί.
Για τις εξηγήσεις που όφειλαν τα λόγια,
αλλά παρεξηγήσεις τις έκανε η σιωπή...
Για τα λάθη που δεν έγιναν μαθήματα,
αλλά επαναλήφθηκαν.
Για τις ευκαιρίες που τα χέρια δεν γράπωσαν,
αλλά πίσω τραβήχτηκαν...
Για τα πρώτα εκείνα βήματα
που μετέωρα παρέμειναν.
Για όλα εκείνα τα όνειρα
που όνειρα, απλώς, έμειναν...
Για τα «θέλω» που μπροστά στα «πρέπει»
βουβάθηκαν και σίγησαν.
Για τους δρόμους που ξεκίνησαν για αλλού
κι αλλού, στο τέλος, μας οδήγησαν...
Για τα σταυροδρόμια εκείνα
που έφεραν διλήμματα
και άλλαξαν πορείες
σε κοινά, ως τότε, βήματα...
Για κάθε μία λέξη
που δεν τόλμησε να βγει.
Για όλες εκείνες τις σιωπές
που θα ’χαν σπάσει,
θα είχαν διαλυθεί,
αν έβρισκε διέξοδο εκείνη,
η εσώτερη κραυγή...
Για τις στιγμές που πέρασαν
ανεπιστρεπτί.
Για τις εξηγήσεις που όφειλαν τα λόγια,
αλλά παρεξηγήσεις τις έκανε η σιωπή...
Για τα λάθη που δεν έγιναν μαθήματα,
αλλά επαναλήφθηκαν.
Για τις ευκαιρίες που τα χέρια δεν γράπωσαν,
αλλά πίσω τραβήχτηκαν...
Για τα πρώτα εκείνα βήματα
που μετέωρα παρέμειναν.
Για όλα εκείνα τα όνειρα
που όνειρα, απλώς, έμειναν...
Για τα «θέλω» που μπροστά στα «πρέπει»
βουβάθηκαν και σίγησαν.
Για τους δρόμους που ξεκίνησαν για αλλού
κι αλλού, στο τέλος, μας οδήγησαν...
Για τα σταυροδρόμια εκείνα
που έφεραν διλήμματα
και άλλαξαν πορείες
σε κοινά, ως τότε, βήματα...
Για κάθε μία λέξη
που δεν τόλμησε να βγει.
Για όλες εκείνες τις σιωπές
που θα ’χαν σπάσει,
θα είχαν διαλυθεί,
αν έβρισκε διέξοδο εκείνη,
η εσώτερη κραυγή...
12-09-23
10:23
Μίλτος Σαχτούρης : «Ο Άγγλος ζωγράφος και ποιητής DANTE GABRIEL ROSSETTI γράφει με το χέρι μου ένα ποίημα»
«Άκου!
Σου έλεγα τότε την αλήθεια
την ήξερα τότε την αλήθεια...
– Όχι, μου έλεγες
τα πουλιά φυτρώνουν
τα γουρούνια πετάνε
τα λουλούδια περπατάνε
οι άνθρωποι, λένε πάντα ψέματα...
Σου έδειχνα ένα πουλί
έλεγες – Είναι λουλούδι
σου έδειχνα ένα λουλούδι
όχι, έλεγες – Είναι πουλί...
...κι οι άνθρωποι λένε πάντα ψέματα...
Τώρα εγώ βλέπω το φεγγάρι
αυτό το σπασμένο σπαστικό
παιδί
που ο Ιούλιος Βερν
έλεγε κάποτε :
– Οι άνθρωποι θα το κατοικήσουν
βλέπω
αυτό το μεγάλο χιονισμένο φέρετρο
που ρίχνουν κάθε μέρα με κρότο
πάνω του πρόκες
κι επιμένουνε
να τ’ ονομάζουν
ΓΗ
Ίσως να είχες δίκιο τότε...
Γι’ αυτό μπόρεσες και έζησες
γι’ αυτό μπόρεσα και έζησα...
ΑΥΓΗ»
«Άκου!
Σου έλεγα τότε την αλήθεια
την ήξερα τότε την αλήθεια...
– Όχι, μου έλεγες
τα πουλιά φυτρώνουν
τα γουρούνια πετάνε
τα λουλούδια περπατάνε
οι άνθρωποι, λένε πάντα ψέματα...
Σου έδειχνα ένα πουλί
έλεγες – Είναι λουλούδι
σου έδειχνα ένα λουλούδι
όχι, έλεγες – Είναι πουλί...
...κι οι άνθρωποι λένε πάντα ψέματα...
Τώρα εγώ βλέπω το φεγγάρι
αυτό το σπασμένο σπαστικό
παιδί
που ο Ιούλιος Βερν
έλεγε κάποτε :
– Οι άνθρωποι θα το κατοικήσουν
βλέπω
αυτό το μεγάλο χιονισμένο φέρετρο
που ρίχνουν κάθε μέρα με κρότο
πάνω του πρόκες
κι επιμένουνε
να τ’ ονομάζουν
ΓΗ
Ίσως να είχες δίκιο τότε...
Γι’ αυτό μπόρεσες και έζησες
γι’ αυτό μπόρεσα και έζησα...
ΑΥΓΗ»