Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
10-07-08
20:53
Συνοπτικά πάντως η εξομολόγηση αποτελεί μυστήριο, δεν έχουν όλοι οι ιερείς το δικαίωμα να εξομολογούν και σκοπός της είναι κυρίως η ελάφρυνση της ψυχής και του πνεύματος από τις αμαρτίες καθώς διαβάζονται κατόπιν και ευχές συγχωρέσεως αμαρτιών.
Δεν υπέχει δλδ ο πνευματικός θέση ψυχολόγου αλλά το μέσον μεταξύ ανθρώπου και Θεού και πενυματικός καθοδηγητής βάσει των διακηρυττωμένων στη θρησκεία.
Μέσα από το πρίσμα της Θρησκείας, παρ' όλ' αυτά, η εξομολόγηση προσφέρει τις ίδιες υπηρεσίες στο άτομο με αυτές της ψυχανάλυσης: Το αλάφρωμα της ψυχής.
Φυσικά ο Πνευματικός δε μπορεί να έχει θέση ψυχολόγου, μια που δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις. Αν ξεχάσουμε όμως για λίγο το Θρησκευτικό κομμάτι, η ουσία παραμένει η ίδια: Εξωτερικεύοντας κάτι που μας τρώει μέσα μας, αλαφραίνουμε την ψυχούλα μας.
Περιμένω με ενδιαφέρον να τελειώσεις το βιβλίο και να μας γράψεις περισσότερα!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-07-08
14:05
(Ζητώ συγγνώμη για τα δύο απανωτά σεντόνια )
Η σύγχρονη «εξομολόγηση» είναι ψηφιακή
Η σύγχρονη «εξομολόγηση» είναι ψηφιακή
Της Σαντυς Τσαντακη / sandytsantaki@kathimerini.gr
Η εξομολόγηση δεν αποτελεί για όλους εύκολη διαδικασία. Ούτε είναι μια καθημερινή πρακτική που μοιραζόμαστε χωρίς φόβο και πάθος. Τώρα, λοιπόν, που υπάρχει το Ιντερνετ, όλο και περισσότεροι χρήστες, αναγνώστες, πρώην και νυν «αμαρτωλοί» έχουν άμεση πρόσβαση σε κάτι πολύ πιο ουδέτερο, γιʼ αυτό και ανώδυνο, ένα πληκτρολόγιο και μια οθόνη, για να εκθέσουν τις μικρές και τις μεγάλες ανασφάλειες, τα λάθη, τις στιγμές της κρίσης και της απόγνωσης, τα πάθη...
Το θέμα είναι ποιος ακούει. Και ποιος καθοδηγεί. Η εξομολόγηση αποτελεί τελετουργία, όμως είναι κοινή διαπίστωση ότι όλο και λιγότερος νεαρόκοσμος πηγαίνει τακτικά στην εκκλησία. Στην Αγγλία μόνο το 7% των χριστιανών επισκέπτεται κάθε βδομάδα την εκκλησία, ενώ οι καθολικοί στην Ουάσιγκτον δεν ξεπερνούν το 14% κι αυτό κάτι λέει. Η ανάγκη των ανθρώπων, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου, παραμένει. Ο ηλεκτρονικός κόσμος είναι πιο απρόσωπος, πιο γρήγορος, πιο ευέλικτος. Πιο «ασφαλής». Δεν χρειάζεται καν να αποκαλύψεις το όνομά σου αν δεν το επιθυμείς, όχι ότι δεν ισχύει το ίδιο και στην εκκλησία. Μιλάμε όμως για ένα σύγχρονο τρόπο εξομολόγησης, άφεσης αμαρτιών, έστω και πλασματικής. Μπορεί να μην είναι καν εξομολόγηση, αλλά ψυχανάλυση μεταξύ αγνώστων. Οπως και να ʼχει, το Διαδίκτυο έχει γίνει ένας πιο φιλόξενος χώρος για να μοιραζόμαστε μυστικά και να βρίσκουμε συγχώρεση, κάποιο είδος κάθαρσης.
Πρόκειται για νέα τάση. Πείτε τα όλα και... ξελαφρώστε ή κάπως έτσι. Ολα ξεκίνησαν με τα μπλογκ, τις προσωπικές καταθέσεις «ανώνυμων» ανθρώπων που θέλησαν να βγάλουν το ημερολόγιό τους στη... φόρα. Αν και το 1994 μόλις που ξέραμε την ετυμολογία της λέξης, σήμερα έχουν καταμετρηθεί περισσότερα από 80 εκατομμύρια. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα μπλογκ είναι αυτοβιογραφικά, πολλά όμως είναι. Σʼ ένα για παράδειγμα που είναι και από τα πιο δημοφιλή παγκοσμίως, το www.dooce.com, η Χέδερ Αρμστρονγκ μοιράζεται με όλους εμάς τις λεπτομέρειες της επαγγελματικής της ζωής, την εγκυμοσύνη της και την κατάθλιψη που επακολούθησε, με απίστευτη ειλικρίνεια. Την απέλυσαν επειδή έγραφε για τους συναδέλφους της, αλλά τώρα είναι σε θέση να υποστηρίζει οικονομικά την οικογένεια της και μόνο από τις διαφημίσεις του μπλογκ της.
Πολλοί ακολουθούν το παράδειγμά τους και εκτονώνονται, γράφοντας για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στο εργασιακό περιβάλλον. Απλώς τώρα που έμαθαν από το λάθος της Χέδερ, χρησιμοποιούν ψευδώνυμο. Ενας Αμερικανός στρατιώτης, ο Κόλμπι Μπαζέλ, εκμεταλλεύτηκε τη νέα τεχνολογία και έγραψε για την εμπειρία του στο Ιράκ, αποσπώντας και βραβείο για το βιβλίο με κείμενα από το μπλογκ του με τίτλο «Ο δικός μου πόλεμος: Σκοτώνοντας χρόνο στο Ιράκ».
Ο νέος τρόπος εξομολόγησης δεν έχει να κάνει μόνο με τα μπλογκ. Από το 2005 και μετά, αρκετές ιστοσελίδες μας ζητούν να μοιραστούμε ανώνυμα μυστικά. Στο www.shopandconfess.com μπορείς να παραδεχτείς πόσα χρήματα ξόδεψες τον τελευταίο μήνα σε ρούχα. Στο www. postsecret.com, το οποίο διαβάζουν 1.000.000 χρήστες την εβδομάδα, η ιδέα βασίζεται στο ότι στέλνεις μία κάρτα με ένα κρυφό μήνυμα στον ιδρυτή του, Φρανκ Γουόρεν. «Οταν κανείς δεν κοιτάζει, ανεβαίνω τη σκάλα στα τέσσερα» ή «Μπαμπά, είμαι καλύτερος από σένα γιατί δεν χτυπάω τα παιδιά μου». Ακόμη κι ένας ιερέας το «τόλμησε» στη Φλόριντα, στήνοντας το www.ivescrewedup. com. Εχει δημοσιεύσει ήδη 12.000 εξομολογήσεις. Η επόμενη, μπορεί να είναι η δική σας.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
04-07-08
14:02
Φίλη Νεράϊδα, θίγεις ένα ενδιαφέρον θέμα, αυτό της αυτοκριτικής, ισχυρό εργαλείο για όσους προσβλέπουν στην αυτογνωσία. Η αυτοκριτική είναι πράγματι πολύτιμη διότι βοηθάει το άτομο να αποστασιοποιείται, να αντιμετωπίζει τον εαυτό του σαν ολότητα, να συνειδητοποιεί ότι είναι ναι μεν υπεύθυνος για τις πράξεις του, αλλά δεν είναι οι πράξεις του, γι' αυτό και μπορεί να τις τροποποιεί και να τις βελτιώνει. Φυσικά και είναι χρήσιμο να είναι κανείς ο αυστηρότερος κριτής του εαυτού του ειδικά όταν το κάνει εξελικτικά, πράγμα εφικτό, αρκεί να μην πέσει κανείς στην παγίδα του "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει"...
Μιλάμε μεν για ισορροπημένους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται όμως σε ανισορροπία λόγω συγκεκριμένου προβλήματος.
Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα όμως, δεν έχει ανάγκη κριτικής αλλά συμπαράστασης η οποία μπορεί να βρεθεί απλά σε ένα πρόθυμο αυτί. Δηλαδή μόνο και μόνο η εξωτερίκευση αυτού που συμβαίνει "μέσα" είναι λυτρωτική.
Λέμε: "Τα 'πα και ξελάφρωσα, μου έφυγε ένα βάρος". Ό,τι κρατάμε μέσα μας "ατακτοποίητο" δημιουργεί συγκρούσεις και αυτό λειτουργεί περίπου έτσι:
Κάθετί που βιώνουμε καταγράφεται στο υποσυνείδητο, συγκρίνεται με ήδη υπάρχουσες εμπειρίες και εάν δεν έρχεται σε σύγκρουση με μια προϋπάρχουσα καταγραφή, "αρχειοθετείται" για μελλοντική χρήση.
Απλοϊκό παράδειγμα:
Έστω ότι έχουμε μέσα μας μια καταγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου". Ο Χ όμως προδίδει ένα μυστικό μας. Καταγράφεται έτσι στο υποσυνείδητο μια νέα εγγραφή που λέει: "Ο Χ πρόδωσε το μυστικό μου". Αυτό δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε σύγκρουση και το υποσυνείδητο καλείται να τη λύσει ώστε να "αρχειοθετηθεί". Συγκρίνει λοιπόν τη νέα εγγραφή με όλο το αρχείο του και χρησιμοποιεί τις εγγραφές που του ταιριάζουν ώστε να βγάλει νέα συμπεράσματα και να δημιουργήσει μια νέα έγγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου, αλλά μπορεί και να σε προδώσουν". Καταλαβαίνει κανείς πως με τις ήδη υπάρχουσες εγγραφές, το άτομο δεν καταλήγει πάντα σε "ασφαλή" συμπεράσματα, και το υποσυνείδητο δεν καταφέρνει να αρχειοθετήσει την εσωτερική σύγκρουση (έτσι δημιουργούνται οι νευρώσεις) και την αφήνει σε εκκρεμότητα μέχρι να συλλέξει νέα στοιχεία. Είναι αυτό που λέμε: "κάτι δε μου κολλάει"...
Καταλαβαίνει κανείς φυσικά πως μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον λαμβάνουμε νέα στοιχεία, νέες εμπειρίες. Υπό αυτή την έννοια βοηθά η αλληλεπίδραση και το μοίρασμα των προβλημάτων (που δεν είναι άλλο από εσωτερικές συγκρούσεις), με άλλους ανθρώπους. Προσθέτει στο οικοδόμημα ένα ακόμη λιθαράκι ή μάλλον σου δίνει στο χέρι ένα λιθαράκι να το χρησιμοποιήσεις αν σου είναι χρήσιμο στο οικοδόμημά σου. Έχουμε δει πολλές φορές αυτό που περιγράφω να λειτουργεί με επιτυχία και εδώ στο φόρουμ. (Θα δημοσιεύσω παρακάτω σχετικό άρθρο από την Καθημερινή).
Σημειώνω πως αλληλεπίδραση με το περιβάλλον δε σημαίνει απαραίτητα με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να συλλέξεις το νέο απαραίτητο στοιχείο/συστατικό της προσωπικής σου λύσης, μέσα από ένα βιβλίο, ταινία, τηλεοπτική εκπομπή, ακόμα και μυρίζοντας ένα λουλούδι. (Δεν είναι απίθανο).
Άρα κατανοώ αυτό που λες, πως μπορούμε και μόνοι μας να προσεγγίσουμε τις λύσεις μας.
Νομίζω ωστόσο πως αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε εδώ, είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη "εξ-ομολόγηση". Δηλαδή κατά πόσο είναι σημαντικό να εξωτερικεύει κανείς τις συγκρούσεις του, αντί να τις κρατάει μέσα του με κίνδυνο να εκδηλωθούν όχι μόνον σαν πάθη της ψυχής, αλλά και ως σωματικές ασθένειες. (Γι' αυτό και μιλάμε για ασθένειες "ψυχοσωματικές").
Νομίζω οι ειδικοί του φόρουμ μας μπορούν να βοηθήσουν πολύ με την εμπειρία τους αλλά και να με διορθώσουν αν κάνω κάπου λάθος.
Μιλάμε μεν για ισορροπημένους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται όμως σε ανισορροπία λόγω συγκεκριμένου προβλήματος.
Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα όμως, δεν έχει ανάγκη κριτικής αλλά συμπαράστασης η οποία μπορεί να βρεθεί απλά σε ένα πρόθυμο αυτί. Δηλαδή μόνο και μόνο η εξωτερίκευση αυτού που συμβαίνει "μέσα" είναι λυτρωτική.
Λέμε: "Τα 'πα και ξελάφρωσα, μου έφυγε ένα βάρος". Ό,τι κρατάμε μέσα μας "ατακτοποίητο" δημιουργεί συγκρούσεις και αυτό λειτουργεί περίπου έτσι:
Κάθετί που βιώνουμε καταγράφεται στο υποσυνείδητο, συγκρίνεται με ήδη υπάρχουσες εμπειρίες και εάν δεν έρχεται σε σύγκρουση με μια προϋπάρχουσα καταγραφή, "αρχειοθετείται" για μελλοντική χρήση.
Απλοϊκό παράδειγμα:
Έστω ότι έχουμε μέσα μας μια καταγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου". Ο Χ όμως προδίδει ένα μυστικό μας. Καταγράφεται έτσι στο υποσυνείδητο μια νέα εγγραφή που λέει: "Ο Χ πρόδωσε το μυστικό μου". Αυτό δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε σύγκρουση και το υποσυνείδητο καλείται να τη λύσει ώστε να "αρχειοθετηθεί". Συγκρίνει λοιπόν τη νέα εγγραφή με όλο το αρχείο του και χρησιμοποιεί τις εγγραφές που του ταιριάζουν ώστε να βγάλει νέα συμπεράσματα και να δημιουργήσει μια νέα έγγραφή που λέει: "Ο Χ είναι φίλος μου και οι φίλοι κρατούν κρυφά τα μυστικά σου, αλλά μπορεί και να σε προδώσουν". Καταλαβαίνει κανείς πως με τις ήδη υπάρχουσες εγγραφές, το άτομο δεν καταλήγει πάντα σε "ασφαλή" συμπεράσματα, και το υποσυνείδητο δεν καταφέρνει να αρχειοθετήσει την εσωτερική σύγκρουση (έτσι δημιουργούνται οι νευρώσεις) και την αφήνει σε εκκρεμότητα μέχρι να συλλέξει νέα στοιχεία. Είναι αυτό που λέμε: "κάτι δε μου κολλάει"...
Καταλαβαίνει κανείς φυσικά πως μόνο μέσω της αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον λαμβάνουμε νέα στοιχεία, νέες εμπειρίες. Υπό αυτή την έννοια βοηθά η αλληλεπίδραση και το μοίρασμα των προβλημάτων (που δεν είναι άλλο από εσωτερικές συγκρούσεις), με άλλους ανθρώπους. Προσθέτει στο οικοδόμημα ένα ακόμη λιθαράκι ή μάλλον σου δίνει στο χέρι ένα λιθαράκι να το χρησιμοποιήσεις αν σου είναι χρήσιμο στο οικοδόμημά σου. Έχουμε δει πολλές φορές αυτό που περιγράφω να λειτουργεί με επιτυχία και εδώ στο φόρουμ. (Θα δημοσιεύσω παρακάτω σχετικό άρθρο από την Καθημερινή).
Σημειώνω πως αλληλεπίδραση με το περιβάλλον δε σημαίνει απαραίτητα με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να συλλέξεις το νέο απαραίτητο στοιχείο/συστατικό της προσωπικής σου λύσης, μέσα από ένα βιβλίο, ταινία, τηλεοπτική εκπομπή, ακόμα και μυρίζοντας ένα λουλούδι. (Δεν είναι απίθανο).
Άρα κατανοώ αυτό που λες, πως μπορούμε και μόνοι μας να προσεγγίσουμε τις λύσεις μας.
Νομίζω ωστόσο πως αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε εδώ, είναι αυτό που λέει η ίδια η λέξη "εξ-ομολόγηση". Δηλαδή κατά πόσο είναι σημαντικό να εξωτερικεύει κανείς τις συγκρούσεις του, αντί να τις κρατάει μέσα του με κίνδυνο να εκδηλωθούν όχι μόνον σαν πάθη της ψυχής, αλλά και ως σωματικές ασθένειες. (Γι' αυτό και μιλάμε για ασθένειες "ψυχοσωματικές").
Νομίζω οι ειδικοί του φόρουμ μας μπορούν να βοηθήσουν πολύ με την εμπειρία τους αλλά και να με διορθώσουν αν κάνω κάπου λάθος.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Isiliel
Επιφανές μέλος
Η Φεγγάρω αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 52 ετών και μας γράφει απο Θεσσαλονίκη (Θεσσαλονίκη). Έχει γράψει 13,854 μηνύματα.
03-07-08
23:06
Ερχόμουν να γράψω μια αντίστοιχη εμπειρία με αυτή της prime.
Κάποτε σε ένα ταξίδι που έκανα με τον πρώην άντρα μου στον Ταϋγετο βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα ενός μοναστηριού. Πάντα παρορμητικός ο πρώην, επέμενε να χτυπήσουμε την πόρτα και να μιλήσουμε στους μοναχούς. Πράγματι εκείνο το απόγευμα θα μου μείνει αξέχαστο καθώς δεν περίμενα να γνωρίσω μοναχούς που να μου εμπνεύσουν, αν μη τι άλλο, διάθεση για διάλογο. Παρόλο που δεν ήταν τυπική εξομολόγηση, ήταν μια εκ βαθέων συζήτηση λίγο-πολύ στο ίδιο μοτίβο με αυτό που περιέγραψε η prime. Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις γεμάτοι από τον καθαρό αέρα του βουνού και την εποικοδομητική συζήτηση που μοιραστήκαμε με τους μοναχούς, καθώς χαράχτηκε στη μνήμη μας ανεξίτηλα.
Η γιαγιά μου, η μητέρα της μητέρας μου, είχε τρία παιδιά. Στην εποχή της, ούτε λόγος για αντισύλληψη. Ο παππούς μου ήταν μαραγκός. Δύσκολα τα έβγαζαν πέρα με τρία παιδιά. Όταν έμεινε ξανά έγκυος, "αποφάσισε" να κάνει έκτρωση και καθώς ήταν θρησκευόμενη ένιωσε την ανάγκη να πάει να εξομολογηθεί. Ο πνευματικός όχι μόνο δεν τη βοήθησε αλλά θυμάμαι από διηγήσεις πως την έδιωξε κακήν κακώς και της είπε να μην ξαναπατήσει στην εκκλησία του (ΤΟΥ;;;; ) :wink:
Η εξομολόγηση έχει και θέση ψυχανάλυσης καμιά φορά, ή θα 'πρεπε και θα μπορούσε να παίζει τέτοιο ρόλο, δυστυχώς όμως νιώθω πως οι περισσότεροι πνευματικοί το μόνο που κάνουν είναι να γεμίζουν αυτόν που τους πλησιάζει με τύψεις και ενοχές, πολλές φορές ανούσιες και παράλογες.
Νιώθω πως ο πνευματικός θα έπρεπε να προσεγγίσει από τη θέση του, πολύ ευκολότερα μια μερίδα ανθρώπων απ' ότι ένας επαγγελματίας ψυχαναλυτής. Έχω στο μυαλό μου την περίπτωση της μητέρας μιας συναδέρφου, που είναι φανερό πως ο ψυχίατρος δεν την έχει βοηθήσει ιδιαίτερα. Ο καλός πνευματικός είναι σπάνιος όμως, όπως και ο καλός γιατρός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πάθη της ψυχής.
Όταν ήμουν νεότερη καθόμουν και έγραφα τα προβλήματά μου στο χαρτί. Mε βοηθούσε να βλέπω τις σκέψεις μου ανεπτυγμένες και οργανωμένες. Πολύ περισσότερο με βοηθούσε δε να τις διαβάζω φωναχτά. Έτσι, έλυνα τις περισσότερες ανησυχίες μου.
Βέβαια τότε τα προβλήματα δεν ήταν ιδιαίτερα σύνθετα...
Αργότερα συνειδητοποίησα πως χρειάζεται και βοηθάει η αλληλεπίδραση με τους άλλους.
Ειδικά όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι λίγο-πολύ μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες. Μόνο και μόνο που θα βγει από τα χείλη σου το πρόβλημα και θα εκφραστεί με λέξεις, φτάνει για να σε κάνει να σκεφτείς διαφορετικά. Η αυτοεξομολόγηση είναι λίγο σαν ...ας μου επιτραπεί η έκφραση: Αυνανισμός. Σε ικανοποιεί αλλά δε σου δίνει αυτό το αίσθημα πληρότητας που έχεις ανάγκη. Ο τρίτος είναι ευκολότερο να κρατήσει τις απαιτούμενες αποστάσεις και να δει με περισσότερη ψυχραιμία το όποιο θέμα. Είτε αυτός είναι κάποιος ειδικός, είτε γκουρού και πνευματικός, είτε φίλος.
Βέβαια δεν έχουν πάντα όλοι τις αγνότερες προθέσεις, αλλά είναι κι αυτό ένα κομμάτι του δρόμου:
Να μάθεις να επιλέγεις τους δασκάλους και τους "εξομολογητές" σου.
Κάποτε σε ένα ταξίδι που έκανα με τον πρώην άντρα μου στον Ταϋγετο βρεθήκαμε μπροστά στην πόρτα ενός μοναστηριού. Πάντα παρορμητικός ο πρώην, επέμενε να χτυπήσουμε την πόρτα και να μιλήσουμε στους μοναχούς. Πράγματι εκείνο το απόγευμα θα μου μείνει αξέχαστο καθώς δεν περίμενα να γνωρίσω μοναχούς που να μου εμπνεύσουν, αν μη τι άλλο, διάθεση για διάλογο. Παρόλο που δεν ήταν τυπική εξομολόγηση, ήταν μια εκ βαθέων συζήτηση λίγο-πολύ στο ίδιο μοτίβο με αυτό που περιέγραψε η prime. Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις γεμάτοι από τον καθαρό αέρα του βουνού και την εποικοδομητική συζήτηση που μοιραστήκαμε με τους μοναχούς, καθώς χαράχτηκε στη μνήμη μας ανεξίτηλα.
Η γιαγιά μου, η μητέρα της μητέρας μου, είχε τρία παιδιά. Στην εποχή της, ούτε λόγος για αντισύλληψη. Ο παππούς μου ήταν μαραγκός. Δύσκολα τα έβγαζαν πέρα με τρία παιδιά. Όταν έμεινε ξανά έγκυος, "αποφάσισε" να κάνει έκτρωση και καθώς ήταν θρησκευόμενη ένιωσε την ανάγκη να πάει να εξομολογηθεί. Ο πνευματικός όχι μόνο δεν τη βοήθησε αλλά θυμάμαι από διηγήσεις πως την έδιωξε κακήν κακώς και της είπε να μην ξαναπατήσει στην εκκλησία του (ΤΟΥ;;;; ) :wink:
Η εξομολόγηση έχει και θέση ψυχανάλυσης καμιά φορά, ή θα 'πρεπε και θα μπορούσε να παίζει τέτοιο ρόλο, δυστυχώς όμως νιώθω πως οι περισσότεροι πνευματικοί το μόνο που κάνουν είναι να γεμίζουν αυτόν που τους πλησιάζει με τύψεις και ενοχές, πολλές φορές ανούσιες και παράλογες.
Νιώθω πως ο πνευματικός θα έπρεπε να προσεγγίσει από τη θέση του, πολύ ευκολότερα μια μερίδα ανθρώπων απ' ότι ένας επαγγελματίας ψυχαναλυτής. Έχω στο μυαλό μου την περίπτωση της μητέρας μιας συναδέρφου, που είναι φανερό πως ο ψυχίατρος δεν την έχει βοηθήσει ιδιαίτερα. Ο καλός πνευματικός είναι σπάνιος όμως, όπως και ο καλός γιατρός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πάθη της ψυχής.
Όταν ήμουν νεότερη καθόμουν και έγραφα τα προβλήματά μου στο χαρτί. Mε βοηθούσε να βλέπω τις σκέψεις μου ανεπτυγμένες και οργανωμένες. Πολύ περισσότερο με βοηθούσε δε να τις διαβάζω φωναχτά. Έτσι, έλυνα τις περισσότερες ανησυχίες μου.
Βέβαια τότε τα προβλήματα δεν ήταν ιδιαίτερα σύνθετα...
Αργότερα συνειδητοποίησα πως χρειάζεται και βοηθάει η αλληλεπίδραση με τους άλλους.
Ειδικά όταν καταλαβαίνεις πως οι άνθρωποι λίγο-πολύ μοιράζονται τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες. Μόνο και μόνο που θα βγει από τα χείλη σου το πρόβλημα και θα εκφραστεί με λέξεις, φτάνει για να σε κάνει να σκεφτείς διαφορετικά. Η αυτοεξομολόγηση είναι λίγο σαν ...ας μου επιτραπεί η έκφραση: Αυνανισμός. Σε ικανοποιεί αλλά δε σου δίνει αυτό το αίσθημα πληρότητας που έχεις ανάγκη. Ο τρίτος είναι ευκολότερο να κρατήσει τις απαιτούμενες αποστάσεις και να δει με περισσότερη ψυχραιμία το όποιο θέμα. Είτε αυτός είναι κάποιος ειδικός, είτε γκουρού και πνευματικός, είτε φίλος.
Βέβαια δεν έχουν πάντα όλοι τις αγνότερες προθέσεις, αλλά είναι κι αυτό ένα κομμάτι του δρόμου:
Να μάθεις να επιλέγεις τους δασκάλους και τους "εξομολογητές" σου.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.