parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,915 μηνύματα.
09-06-23
23:39
γράμμα στην Άννα
Είσαι Δική μου, είμαι Δικός Σου! Αυτό μονάχα με γεμίζει, αυτό μονάχα με στυλώνει, αυτό μονάχα με κρατάει στη γη! Οι ρίζες μας είναι μπλεγμένες κάτου από το χώμα κι ολοένα μπλέκονται και σμίγουνε κι αναζητιόνται και τυλίγονται και πιάνονται κι ένας χυμός μονάχα ανηφορίζει βουίζοντας στις φλέβες μας κι ένας καημός ανοίγει αδιάκοπα σ’αυτό το χωρισμό την αγκαλιά μας! Α, πώς δουλεύει μέρα – νύχτα μέσα μου, στο σώμα μου όλο, από τα νύχια στην κορφή, αυτή η αδιάκοπη αναζήτηση του νου μου για το νου Σου, των ματιών μου για τα μάτια Σου, της πνοής μου για την πνοή Σου, των ριζών μου για τις ρίζες Σου. Ούτε δευτερόλεπτο δεν σταματά η αδιάκοπη, η ακοίμητη αίσθησή της. Και μήτ’ έχω μέσα μου άλλη αίσθηση ζωής!
Να σε ζητώ μ’ όλες τις ίνες μου όλες τις στιγμές,
να κολυμπάω
αντίστροφα
στο ρέμα
της απόστασης
για να Σε αγγίξω.
Αυτή είναι τώρα
η φοβερή
η ακοίμητη
η απόλυτη ζωή μου.
Και θα τη ζήσω, όσο που ρίζες, κλώνοι και κορμός θα γίνουν αιώνια Ένα κι η πνοή του Σύμπαντος στα φρένα μας μια μόνη Μουσική…
Άγγελος Σικελιανός
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,915 μηνύματα.
18-04-23
22:22
Αν μ’ αγαπούσες δε θα μου το’ λεγες
Αχ, τι βαρύ έγκλημα έκανα να μην πω πως σ’ αγαπούσα πολύ, πολύ,
όσο δε λέγεται, όσο δε γράφεται, όσο δεν αντέχεται.
Τότε μπορεί και να μην έφευγες.
Μα μήπως έγινε;
Μήπως στο είπα έτσι δυνατά, σπαραχτικά, όπως το’ θελα και δε γνώρισα τα λόγια μου;
Μα τόσο μπερδεμένο πράμα λοιπόν είναι η αγάπη που να μην μπορέσει
ένα φτωχό πλάσμα να ξεδιαλύνει τα λόγια του;
Και τόσο απέραντος είναι ο κόσμος που να μη σε βρίσκω;
Και τώρα που όλοι έφυγαν, όλα έγιναν μισητά, σε ποιον ν’απλώσω τα χέρια μου;
Σε ποιον; Σε ποιον να πω’σώσε με!, τώρα που χάνομαι…που βουλιάζω…που βουλιάζω…»
Αν μ’ αγαπούσες δε θα μου το’ λεγες.
Αν η γνωριμία μας είχε και την παραμικρή σχέση με την αγάπη
δε θα μιλούσαμε τώρα τόσην ώρα για αγάπη.
Θα κάναμε αγάπη
Μενέλαος Λουντέμης
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,915 μηνύματα.
28-11-22
21:42
Για τη καρδιά μου αρκεί το στήθος σου
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου
Απ’ το δικό σου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα
Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε μέρας
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου
στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας σαν της θάλασσας τα κύματα
Και είπα τότε πως τραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο
Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σαν δρόμος παλιός
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας
Ξυπνάω εγώ, και τότε, κάπου, κάπου, αποδημούνε τα πουλιά
που κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα
Pablo Neruda
(“Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι απελπισμένο”)
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου
Απ’ το δικό σου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα
Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε μέρας
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου
στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας σαν της θάλασσας τα κύματα
Και είπα τότε πως τραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο
Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σαν δρόμος παλιός
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας
Ξυπνάω εγώ, και τότε, κάπου, κάπου, αποδημούνε τα πουλιά
που κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα
Pablo Neruda
(“Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι απελπισμένο”)
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,915 μηνύματα.
06-11-22
09:08
Έξαψη
Στο μυαλό στο κορμί στις απόκρυφες στιγμές
Και στη χαμένη λογική
Στο φιλί σου στην αγκαλιά σου
Στην κατάρα και ευχή
Θα καούμε όλοι μαζί
Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή
Θα είναι ο έρωτας πνοή
Κλείνει ο κύκλος μια ζωή
Και όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή
Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή
Βαγγέλης Μαρινάκης - ποιητής
Στο μυαλό στο κορμί στις απόκρυφες στιγμές
Και στη χαμένη λογική
Στο φιλί σου στην αγκαλιά σου
Στην κατάρα και ευχή
Θα καούμε όλοι μαζί
Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή
Θα είναι ο έρωτας πνοή
Κλείνει ο κύκλος μια ζωή
Και όλα αρχίζουν πάλι από την αρχή
Έξαψη παντού όταν σε βλέπω
Γίνεσαι αθόρυβη κραυγή
Βαγγέλης Μαρινάκης - ποιητής
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,915 μηνύματα.
17-04-22
20:37
Στις 6 Ιουνίου 1982, μαζική καρδιακή προσβολή έκαψε την ασφάλεια του μηχανήματος ηλεκτροκαρδιογραφημάτων που ήταν συνδεδεμένο με τον Κένεθ Ρέξροθ. Καθώς το γεμάτο φεγγάρι υψώνεται / Ο κύκνος τραγουδά / Εντός του ύπνου / Στη λίμνη του μυαλού. Το ποίημα αυτό είναι χαραγμένο στον τάφο του στο κοιμητήριο της Σάντα Μπάρμπαρα. Είναι νομίζω ο μόνος τάφος που κοιτάζει προς τον Ειρηνικό.
Σε μεταφράσεις ποίησης από την άλλη πλευρά του ωκεανού, από την Κίνα και την Ιαπωνία και ιδίως Ιαπωνίδων ποιητριών, αφιέρωσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Σε ανθολογίες άρχισε να περιλαμβάνει κάποια ποιήματα μιας νέας ποιήτριας από την Ιαπωνία με το ψευδώνυμο Μαριτσίκο (ή Μέρ-Τσίκο, όπως ακούγεται στα αγγλικά). Το 1978 κυκλοφόρησαν «Τα ερωτικά ποιήματα της Μαριτσίκο (The Love Poems of Marichiko) μεταφρασμένα από τον Κένεθ Ρέξροθ».
18 ερωτικά ποιήματα της Μαριτσίκο
IVΜε ρωτάς τι σκεφτόμουν
Πριν γίνουμε εραστές.
Η απάντηση είναι απλή.
Πριν σε συναντήσω
Δεν είχα τίποτε να σκεφτώ.
VII
Κάνοντας έρωτα μαζί σου
Είναι σαν να πίνω θαλασσινό νερό.
Όσο πιο πολύ πίνω
Τόσο πιο πολύ διψώ
Και τίποτε δεν θα με ξεδιψάσει
Αν δεν πιω όλη τη θάλασσα.
IX
Με ξυπνάς,
Χωρίζεις τους μηρούς μου και με φιλάς.
Σου δίνω τη δροσιά
Του πρώτου πρωινού του κόσμου.
XII
Έλα σε εμένα, όπως έρχεσαι
Απαλά στο ρόδινο στρώμα από κάρβουνο
Στο τζάκι μου
Που λάμπει στο νυχτερινό δάσος.
XV
Επειδή ονειρεύομαι
Εσένα κάθε βράδυ,
Οι μοναχικές μου ημέρες
Είναι μόνον όνειρα.
XVI
Ζεματισμένο από έρωτα, το τζιτζίκι
Φωνάζει. Σιωπηλό όπως η πυγολαμπίδα,
Το σώμα μου αναλώνει ο έρωτας.
XVIII
Η άνοιξη ήρθε φέτος νωρίς.
Δάφνη, δαμάσκηνα, ροδάκινα,
Αμύγδαλα, μιμόζα,
Όλα ανθίζουν μαζί. Κάτω από
Το φεγγάρι, η νύχτα μυρίζει όπως το σώμα σου.
XXV
Η γλώσσα σου παίζει και κινείται
Μέσα μου και γίνομαι
Κούφια και φλέγομαι από
Φως που περιστρέφεται, όπως μέσα του
Τεράστιο μαργαριτάρι διαστέλλεται.
XXVII
Όπως ήρθα από το
Ζεστό μπάνιο, με πήρες μπροστά
Στον οριζόντιο καθρέφτη
Δίπλα στο χαμηλό κρεβάτι, ενώ
Το στήθος μου έτρεμε στα χέρια σου
Οι γλουτοί μου ανατρίχιαζαν πάνω σου.
XXIX
Να με αγαπάς. Αυτή τη στιγμή
Είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι
Άνθρωποι στον κόσμο.
Hosoda Eishi (1756–1829)
XXXI
Κάποια ημέρα έξι ίντσες
Στάχτης θα έχουν μείνει
Όλα από το πάθος του μυαλού μας,
Από τον κόσμο όλο που δημιούργησε
Η αγάπη μας, η καταγωγή της
Και το τέλος της.
XXXII
Κρατώ το κεφάλι σου σφιχτά
Στους μηρούς μου και πιέζω πάνω
Στο στόμα σου και γλιστρώ μακριά
Για πάντα, σε μια Βάρκα από
Ορχιδέες στον Ποταμό του Ουρανού.
XXXIII
Δεν μπορώ να ξεχάσω
Το αρωματισμένο σούρουπο μέσα
Στην τέντα των μαύρων μου μαλλιών,
Καθώς ξυπνήσαμε να κάνουμε έρωτα
Μετά από ένα μακρύ βράδυ έρωτα.
XXXIV
Κάθε πρωί, εγώ
Ξυπνώ μόνη και ονειρεύομαι ότι
Το χέρι μου είναι το γλυκό σου κορμί
Που πιέζει τα χείλη μου.
XXXVIII
Περίμενα όλο το βράδυ.
Τα μεσάνυχτα είχα πάρει φωτιά.
Την αυγή, ελπίζοντας
Να βρω ένα όνειρο δικό σου,
Άφησα το κουρασμένο μου χέρι
Στα διπλωμένα μπράτσα μου,
Αλλά τα τραγούδια των πουλιών
Που ξυπνούσαν με βασάνιζαν.
XLIV
Η ακαταστασία των μαλλιών μου
Οφείλεται στο μοναχικό άυπνο μαξιλάρι μου.
Τα κούφια μάτια μου και ισχνά μάγουλα
Είναι δικό σου λάθος.
XLV
Στο θέατρο Νο
Είδαμε τη Λαίδη Σιζούκα
Παγιδευμένη στο χιόνι,
Μου άρεσε η τραγωδία,
Γιατί σκέφτηκα,
Τίποτε όπως αυτό
Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμένα.
LV
Η νύχτα παρατεταμένη για τους άυπνους.
Ο δρόμος μακρύς για τους κουρασμένους.
Η ζωή κρατά πάρα πολύ για μια γυναίκα
Που έγινε ανόητη από το πάθος.
Γιατί συνάντησα έναν διεστραμμένο οδηγό
Στα στριφτά μονοπάτια της αγάπης;
Suzuki Harunobu, περ..1768
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,915 μηνύματα.
19-02-22
22:44
Το Ψοφίμι
Μπωντλαίρ Σαρλ
Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!
Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!
Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό,τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.
[…]
Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.
Μπωντλαίρ Σαρλ
Θυμάσαι φως μου, εκείνο που αντικρίσαμε
κάποιο καλοκαιριάτικο πρωί τόσο γλυκό;
Σ’ ενός μονοπατιού το στρίψιμο κειτότανε
ένα ψοφίμι στα χαλίκια φριχτό!
Με πόδια σηκωμένα σαν γυναίκα ακόλαστη,
που φλόγα και φαρμάκια ο ίδρως της ξερνά,
άνοιγε την κοιλιά του την δυσώδικη,
νωχελικά και κυνικά εκεί δα!
Ο ήλιος πάνω στη σαπίλα αυτή αχτιδόλαμπε
για να την ψήσει όσο μπορούσε πιο πολύ,
να ξαναδώσει στη μεγάλη φύση τρίδιπλα,
ό,τι είχε μια φορά συνθέσει αυτή.
[…]
Κι όμως θα γίνεις σαν και το ψοφίμι αυτό το απαίσιο,
σαν τη σαπίλα τούτη τη φριχτή,
αστέρι των ματιών μου κι ήλιε, εσύ, της πλάσης μου,
εσύ άγγελέ μου, αγάπη μου τρελή.
parafernalia
Περιβόητο μέλος
Ο Νίκος αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Προγραμματιστής/τρια και μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 4,915 μηνύματα.
14-01-22
12:21
Ὁ Πληθυντικός Ἀριθμός
Ὁ ἔρωτας,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
πολύ οὐσιαστικόν,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
γένους οὔτε θηλυκοῦ οὔτε ἀρσενικοῦ,
γένους ἀνυπεράσπιστου.1
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ ἀνυπεράσπιστοι ἔρωτες.
Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.2
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα.
Ἡ μνήμη,
κύριο ὄνομα τῶν θλίψεων3,
ἑνικοῦ ἀριθμοῦ,
μόνον ἑνικοῦ ἀριθμοῦ
καί ἄκλιτη.
Ἡ μνήμη, ἡ μνήμη, ἡ μνήμη.
Ἡ νύχτα,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
γένους θηλυκοῦ,
ἑνικός ἀριθμός.
Πληθυντικός ἀριθμός
οἱ νύχτες.
Οἱ νύχτες ἀπό δῶ καί πέρα.
Κικη Δημουλα
(Τό λίγο τοῦ κόσμου, 1971)
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.