Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
29-11-20
15:09
August Macke, Κόκκινο σπίτι στο πάρκο.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
26-11-20
21:48
Δύο κοπέλες, του August Macke.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
25-11-20
22:53
August Macke, Τοπίο στο Tegernsee.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
25-11-20
22:35
Όχι, είναι ακριβώς το αντίθετο. Όταν ένας master δημιουργεί τέχνη το κάνει εντελώς ασυνείδητα. Στην ώρα της δημιουργίας του δεν υπάρχει εαυτός, συνείδηση και σκοπός. Εκείνη την στιγμή έχει φτάσει στο peak του ως άνθρωπος και είναι αυτό που η φύση του υπαγορεύει να είναι. Αυτό μπορείς να το καταλάβεις νοητικά αλλά δεν μπορείς να το καταλάβεις πραγματικά αν δεν το βιώσεις.
Νομίζω ότι κάτι χάθηκε στη μετάφραση. Άλλο η συνειδητότητα, άλλο το να κάνω κάτι αυθόρμητα. Για να πιάσω το κομμάτι του πιανίστα που ανέφερες παρακάτω, προφανώς και κατά την ερμηνεία πολλά πράγματα γίνονται πηγαία, αλλά, δεν ξέρω πώς έχεις στο μυαλό σου τους μεγάλους μουσικούς, είτε συνθέτες είτε ερμηνευτές, δεν πιάνουν μία μέρα το μολύβι και γράφουν την τετραλογία του Βάγκνερ. Αντίστοιχα, ο ερμηνευτής που βλέπεις στη σκηνή να αφήνεται στο κομμάτι μελετάει το όργανό του και τη μουσική αρκετά χρόνια συνειδητά για να επιτύχει αυτό το αποτέλεσμα. Ταλέντο και μεγαλοφυία υπάρχει, αλλά αυτό δεν καταργεί τη συνειδητότητα της προσπάθειας.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
25-11-20
15:24
Παιδιά, άλλο δε μ' αρέσει κάτι κι άλλο δεν το θεωρώ τέχνη, μ' αρέσει που το τόνισα κιόλας. Εμένα ο λευκός καμβάς ούτε αποστροφή μου δημιουργεί ούτε θα κρίνω αυτόν που του αρέσει να τον κοιτάει ΑΛΛΑ δεν είναι τέχνη για μένα. Είναι ένα διακοσμητικό, ένας καμβάς απλώς, είναι ένα αντικείμενο, και το να μου πεις ότι ο καλλιτέχνης τη στιγμή που άπλωνε τη λευκή μπογιά στον πίνακα με τρεις πινελιές προς τα δεξιά και δύο προς τα αριστερά, σκεφτόταν τα πουλιά που πετούν προς απ τη Δύση προς την Ανατολή, δε μου προσθέτει απολύτως τίποτα, απεναντίας το θεωρώ δήθεν. Τα γυαλιά που ανέβασα πιο πάνω είναι ένα ζευγάρι γυαλιά οράσεως, από αυτά που φοράμε στην καθημερινότητά μας. Μπορεί όντως να είναι χειροποίητα και από αυτή την άποψη να θεωρηθεί τέχνη (τα έφτιαξε ένας τεχνίτης), αλλά δεν ανήκει (για μένα) στις καλές τέχνες. Ο πίνακας του Piet Mondrian είναι ένα όμορφο διακοσμητικό αντικείμενο, με έντονα χρώματα και γεωμετρία, είναι ωραίο μοτίβο για ρούχα αλλά για εμένα δεν είναι ένα έργο τέχνης. Γιατί; -Αναπαράγεται πανεύκολα με μηδενικά skills
-Δεν είναι καν κάτι πρωτότυπο ή ευφάνταστο
-Δε μου προκαλεί κανένα απολύτως συναίσθημα, δε με μεταφέρει κάπου, δεν εισπράττω τίποτα όταν το βλέπω. Μου αρέσει οπτικά, μου αρέσουν τα χρώματά του, αλλά μου αρέσει όπως θα μου άρεσε ένα εμπριμέ μαξιλάρι απ το ικεα.
Γιατί λοιπόν αυτό είναι προσβολή προς την τέχνη; Γιατί θεωρώντας πως οτιδήποτε σ' αυτόν τον κόσμο μπορεί να σταθεί ως τέχνη (ως καλή τέχνη μάλλον), αναιρείς την τέχνη ως έννοια. Τι είναι τέχνη; "Οτιδήποτε". Α ωραία, ας πατήσω άτσαλα πλήκτρα στο πιάνο, παράγω τέχνη χωρίς να ξέρω καν τις νότες. Ας κόψω τα νυχια μου κι ας τα κολλήσω σ ένα χαρτί, είναι τέχνη. Ε όχι παιδιά, εγώ δεν το βλέπω έτσι και λυπάμαι βαθύτατα που βλέπω τον πολιτισμό μας να οδεύει προς τέτοιες νιχιλιστικές αντιλήψεις. Πέστε να με φάτε.
Δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς στο ίδιο ποστ να κατακρίνεις τη σχετική θεώρηση της τέχνης και να ορίζεις την τέχνη ως σχετική έννοια - «τέχνη για το Χ άτομο». Επίσης, συνεχίζεις να χρησιμοποιείς τον όρο τέχνη ακαθόριστα ή, για την ακρίβεια, αποκλείοντας πράγματα από το να χαρακτηριστούν ως τέχνη.
Όπως και να έχει, κάτι που αναφέρθηκε παραπάνω και πέρασε έτσι είναι ότι την τέχνη την καθορίζει, όπως βλέπω τα πράγματα, η συνειδητότητα του καλλιτέχνη τη στιγμή της δημιουργίας. Το να αφήσω την γάτα μου πάνω στο πιάνο δεν είναι μουσική αν δεν το κάνω συνειδητά. Το να κάτσω και να γράψω αυτόματα, αν δεν έχω συνειδητά πάρει την απόφαση να επιχειρήσω να αποβάλλω τη συνείδησή μου, δεν είναι τέχνη. Οι ήχοι γύρω μας, όσο απλά συμβαίνουν και δεν εστιάζουμε σε αυτούς ως τέχνη, δεν είναι τέχνη. Η παραπάνω θέση είναι συγγενής με οπτικές της επιστήμης - όπως π.χ. ότι το σύμπαν ενδεχομένως να μην υπάρχει όσο δεν το «κοιτάζουμε».
Αν παρατηρήσεις, θα δεις πως το συμπέρασμα που έβγαλες εδώ μπορείς να το γενικεύσεις. Όλοι όσοι είναι του μοντέρνου χώρου σκέψης που απολαμβάνουν την μοντέρνα τέχνη έχουν παρόμοιες αντιλήψεις και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής οι οποίες ως πυλώνες έχουν την αρχή πως δεν υπάρχουν ιεραρχίες και πως όλα είναι σχετικά. Αν όλα είναι τέχνη και η τέχνη είναι σχετική τότε μπορώ κι εγώ να βάψω έναν καμβά άσπρο και να είμαι καλλιτέχνης και αφού η τέχνη δεν είναι αξιολογήσιμη τότε μπορώ κι εγώ με έναν άσπρο καμβά να είμαι εφάμιλλος του DaVinci. Αυτή η υποβίβαση του DaVinci φανερώνει απλά φθόνο από την δική μου πλευρά προς το καλύτερο.
Συγχέεις έννοιες και κάνεις τεράστια λογικά άλματα. Τέχνη μπορεί να είναι δυνητικά τα πάντα και κάλλιστα μπορείς να αξιολογήσεις τοπικά (ως άτομο) και χρονικά την τέχνη (κάτι που σου αρέσει τώρα δεν είναι απαραίτητο να σου αρέσει πάντα). Όπως παραπάνω, αν απλά βάψεις τον καμβά χωρίς πρόθεση - ή, πιο σωστά, αν δεν έχεις σε ένα σημείο αποφασίσει ότι θα κάνεις το παραπάνω συνειδητά - τότε όχι, δεν είναι τέχνη. Κατ' εμέ, το χαρακτηριστικό αυτό της συνειδητότητας εξασφαλίζει ότι αυτός ο ορισμός της τέχνης είναι μεγιστικός και ταυτόχρονα ουσιώδης - δηλαδή, ότι συμπεριλαμβάνει όσα έχουν θεωρηθεί τέχνη ανά τους αιώνες και ταυτόχρονα δεν μπορεί να συμπεριλαμβάνει τα πάντα (δε θα είχε νόημα, άλλωστε).
Με άλλα λόγια, τέχνη είναι κάθε προσπάθεια απόδοσης ενός νοήματος με κάποια μέσα (εξ ου και η παρουσία συνείδησης σε κάποιο στάδιο). Μπορείς να διαφωνήσεις ή να συμφωνήσεις με το περιεχόμενο του νοήματος - άλλωστε, αυτό είναι και η ουσία - αλλά όχι με το ότι μεταφέρει κάποιο νόημα.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
25-11-20
00:31
Μα, δεν είπα ποτέ ότι δε θεωρώ τέχνη αυτά που έστειλα επειδή απλά δε μ' αρέσουν· ο λόγος που δεν τα θεωρώ τέχνη είναι γιατί είναι προσβολή για την τέχνη αυτό το πράγμα. Είναι σαν να βάζω στην ίδια κατηγορία της "τέχνης" αυτά τα δύο τραγούδια και ακόμη χειρότερα, να προσπαθώ να πείσω και τους υπόλοιπους γιατί το 2ο έχει την ίδια αξία με το 1ο:
Αυτόματη ένωση συνεχόμενων μηνυμάτων:
Επειδή διαφωνώ με κάποιον για το τι ορίζω ως τέχνη δε σημαίνει ότι τον ντροπιάζω για το προσωπικό του γούστο, έλεος.
Δεν παραθέτεις κάποιο επιχείρημα, απλά αναφέρεις ότι είναι προσβολή για την τέχνη. Προσβολή γιατί; Με ποιον τρόπο; Τόσο ετεροκαθοριζόμενα είναι τα έργα που θεωρείς τέχνης που αποτελεί προσβολή για αυτά μία λευκή κόλλα;
Όσο για τα κομμάτια, πράγματι μουσική είναι και τα δύο. Από το ένα θεωρείς ότι μπορείς να πάρεις διαφορετικά πράγματα σε σχέση με το άλλο. Αυτό όμως είναι αδιάφορο για το status που έχουν και τα δύο ως έργα της μουσικής. Αντίστοιχα και για τα παραπάνω.
Πίσω στον δρόμο που χάραξε η @Λένω ένα παλιότερο έργο του Mondrian, Δάσος με ιτιές.
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
24-11-20
02:20
Προσωπικά κρίνω ένα έργο τέχνης πάνω σε 3 άξονες:
1ον, πόσες ώρες δουλειάς και πόσο μεγάλη δεξιότητα απαιτείται για τη δημιουργία του έργου,
2ον, κατά πόσο είναι βασισμένο στη φαντασία του καλλιτέχνη και κατά πόσο αντιγραφή από εικόνες που έχει μπροστά του και,
3ον, πόσο σου μένει στο μυαλό μετά από μια ματιά, πόσο σε καθηλώνει χωρίς να γνωρίζεις απολύτως τίποτα για το background story του, πόσο ανυψώνει το πνεύμα σου και τον συναισθηματικό σου κόσμο.
Όταν είδα τον πίνακα που ανέβασες, τον κοίταξα και σκέφτηκα "χμ, ωραία χρώματα" και προχώρησα παρακάτω. Όταν έκανες όλη αυτή την ανάλυση για το τι συμβολίζει το τριγωνάκι και το ένα και το άλλο, γέλασα σαρκαστικά και είπα "πόσο δηθενιά", δηλαδή μου χάλασε και την απλοϊκή αλλά μέτρια άποψη που είχα εξαρχής για τον πίνακα.
Από την άλλη διαφωνώ με την άποψη που η τέχνη πρέπει να βασίζεται αποκλειστικά στη λεπτομέρεια και την τεχνική, γι' αυτό και δε θεωρώ ότι έπεσαν τα καλλιτεχνικά στάνταρ επειδή η ζωγραφική άρχισε να αποκλίνει από τον ρεαλισμό (ειδικά από την εφεύρεση της φωτογραφίας κι έπειτα). Για μένα πχ ο Πικάσσο είναι ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης, όχι για τους συμβολισμούς του (δεν ασχολούμαι ποτέ με αυτά εξάλλου), αλλά για το ιδιαίτερο, ευφάνταστο κι ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα που έχουν ορισμένοι πίνακές του. Είναι σαν να σε μεταφέρει σ' έναν δικό του, πολύχρωμο κόσμο. Το αγαπημένο μου καλλιτεχνικό ρεύμα είναι ο σουρρεαλισμός ακριβώς επειδή δημιουργεί εικόνες που δεν μπορείς να βρεις στην πραγματική ζωή.
Ωστόσο δε θεωρώ σε καμία περίπτωση τα πάντα "τέχνη".
Αυτό δεν είναι τέχνη.
View attachment 72436
Αυτό δεν είναι τέχνη.
View attachment 72437
Αυτό είναι παρακμή και η δηθενιά σε όλο της το μεγαλείο.
View attachment 72438
Η μοντέρνα "τέχνη" είναι σκατά... στην κυριολεξία.
View attachment 72439
Η «δυσκολία» είναι καθαρά υποκειμενική, σε κάθε μορφή τέχνης. Αν για έναν άνθρωπο είναι οι ιδέες του αυτές που εκφράζει, του είναι πολύ πιο εύκολο να μεταχειριστεί μέσα που μας φαίνονται μακρινά και «δύσκολα» - είτε λέγεται Μιχαήλ Άγγελος είτε Νταλί.
Τώρα, σε σχέση με το αν ένα έργο είναι π.χ. αντιγραφή τοπίου ή αποκύημα της φαντασίας κάποιου, επίσης δεν ξέρω αν μεταβάλλει κάπως την «αξία» του προς κάποια κατεύθυνση. Γιατί, και πάλι, ανάλογα με τον άνθρωπο, μπορεί απλώς να εξυπηρετεί - τεχνικά, ή σε ζητήματα έκφρασης - ή ό,τι άλλο.
Σε σχέση με την πνευματική ανύψωση, τώρα, αυτό είναι και πάλι καθαρά υποκειμενικό, οπότε δε χωράει συζήτηση. Αλλά, δεν υπάρχουν έργα των οποίων αγνοούμε το background story, απλώς κάποια έχουν έναν κοινό μας τόπο για υπόβαθρο - π.χ. μία προσωπογραφία, ένα τοπίο κ.λπ.. Άλλωστε, η τέχνη μιλούσε σχεδόν πάντα με συμβολισμούς - δεν είναι «ανακάλυψη» της μοντέρνας τέχνης αυτό. Το να εστιάζουμε τόσο πολύ στα «τεχνικά» στοιχεία είναι σαν να αξιολογούμε πρώτα τον καλλιτέχνη ως μπογιατζή και μετά ως ό,τι άλλο.
Τώρα, όσο για τις λευκές κόλλες κ.λπ., δε βλέπω τον λόγο να αρνηθεί κανείς ότι είναι τέχνη. Υπάρχει τέχνη που μας αρέσει και τέχνη που δε μας αρέσει, αλλά δεν έβλεπα ποτέ γιατί να πούμε ότι αυτό που δε μας αρέσει - ή ένα μέρος του, τουλάχιστον - «δεν είναι τέχνη».
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
21-11-20
00:18
Where the fuck is the Swan? Ένας από τους λογους που δε γουστάρω τη μοντέρνα τέχνη.
Πεζή ερμηνεία: Εκείνο το τριγωνάκι στο κέντρο του κύκλου το βλέπεις;
Ερμηνεία με βάθος: Η Hilma af Klint είχε, σχετικά νωρίς, ασπαστεί τη Θεοσοφία και την ευρύτερη διδασκαλία της Μπλαβάτσκυ και της παρέας της, με αποτέλεσμα, πέρα από τις επιρροές της από τις ανατολικές θρησκείες - ιδιαίτερα, δε, τη Θιβετιανή διδασκαλία - είχε δεχθεί και ιδιαίτερες σχέσεις με την αλχημεία. Όχι τόσο ως προς την πρακτική της - άλλωστε αυτή πέθανε οριστικά πλέον με τον Νεύτωνα - αλλά όσο με την εσωτερική αλχημεία και τα όσα αυτή συμβολίζει για τον θεοσοφισμό και την εσωτερική φιλοσοφία γενικότερα. Στο πλαίσιο της αλχημείας, long-story short, ο κύκνος είναι ένα από τα πολλά σύμβολα της ένωσης των αντιθέτων, της κυκλικής δομής των πραγμάτων και, γενικότερα, αυτού του δυϊσμού της ύπαρξης, καθώς επίσης και του εσωτερικού ταξιδιού αναζήτησης της αλχημικής μεταστοιχείωσης - που εκφράζεται συμβολικά με την αναζήτηση της φιλοσοφική λίθου από τους αλχημιστές.
Η μετάβαση στη μοντέρνα τέχνη, για εμένα, είναι το ανάλογο της ανάβασης στο όρος Βεντού του Πετράρχη απλά μεταφερμένο σε άλλο context. Ακριβώς όπως από εκεί που ο άνθρωπος του Μεσαίωνα ζούσε μέσα στη φύση, σχεδόν φυλακισμένος, χωρίς να έχει αντίληψη του εύρους του κάλους της - με αποτέλεσμα να θεωρείται ριζοσπαστικό να γράψει κανείς για την ομορφιά της και να ανέβει σε ένα βουνό απλά για να τη θαυμάσει. Ακριβώς με τον τρόπο που αυτή η στροφή στη φύση φέρνει αλλαγές για αιώνες σε όλες τις μορφές της τέχνης - προφανώς, αυτό δεν το πιστώνω στον Πετράρχη, αλλά το έργο του είναι ενδεικτικό μιας εποχής - έτσι και η στροφή στα νέα εκφραστικά μέσα που δίνει η εσωτερική θεώρηση της τέχνης αποτελεί μία απαλλαγή από προηγούμενες αισθητικές και όχι μόνο νόρμες - η οποία φτάνει σε ακραίες μορφές όπως π.χ. η θέση του John Cage ότι τα πάντα είναι μουσική.
Πίσω στον κύκνο της af Klint, αν θυμάμαι καλά, είναι ο τρίτος σε μία σειρά κύκνων που σχεδίασε στη διάρκεια της ζωής της, όλοι τους με ίδιο, σε γενικές γραμμές, εσωτερικό περιεχόμενο. Ωστόσο, ο πρώτος της, για παράδειγμα, κάνει τις όλες αντιθέσεις πολύ πιο σαφείς - εσωτερικά, είναι πιο «νηπιακό».
Μάρκος Βασίλης
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Είναι 28 ετών, επαγγέλεται Μαθηματικός και μας γράφει απο Καισαριανή (Αττική). Έχει γράψει 1,871 μηνύματα.
05-11-20
22:20
Hilma af Klint - Ο κύκνος
-
Το forum μας χρησιμοποιεί cookies για να βελτιστοποιήσει την εμπειρία σας.
Συνεχίζοντας την περιήγησή σας, συναινείτε στη χρήση cookies στον περιηγητή σας.