Nihilist
Τιμώμενο Μέλος
Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
11-09-19
16:40
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει ο άνθρωπος να περάσει δυσκολίες μόνος του για να γίνει τι; Καλύτερος άνθρωπος; Πιο δυνατός; Δε συμφωνώ με αυτό.
Δεν είναι απλώς κάποιες αχρείαστες δυσκολίες, είναι η ίδια η ζωή. Κάποια στιγμή οι γονείς σου πεθαίνουν και συνεχίζεις μόνος. Όσο πιο γρήγορα μπεις στη νοοτροπία του ενήλικα, τόσο καλύτερα. Και σ' αυτή τη φιλοσοφία θα μπεις ζώντας μόνος. Σίγουρα μπορείς να παίρνεις πρωτοβουλίες μένοντας με γονείς, αλλά δεν είναι καθόλου το ίδιο.
Δεν είπα ποτέ οτι δεν παίρνεις διδάγματα μένοντας μόνος σου, μην αλλάζεις τα λόγια μου.
Η παρακάτω ειρωνεία σε τι αποσκοπούσε τότε;
Τί ακριβώς έχει διδαχθεί και τί πρωτοβουλίες έχεις πάρει; Αν θα βάλεις πετρέλαιο στο σπίτι ή θα έχεις σόμπα; Αν θα μαγειρέψεις μελιτζάνες ή κολοκυθάκια;
Aλλά με καλύπτεις που λες τώρα ότι παίρνεις διδάγματα, απλώς ότι μπορείς να τα πάρεις και με γονείς. Εξήγησα όμως αναλυτικά σε άλλο ποστ γιατί δεν είναι το ίδιο.
Διότι με την ίδια λογική αν δεν λάβουμε υπόψιν καθόλου την οικονομική ανεξαρτησία, όλα όσα ανέφερες μπορεί να τα αποκτήσει και κάποιος που μένει στο διπλανό διαμέρισμα από αυτό των γονιών του και του το πληρώνουν. Και εκεί μόνος (ή με όποιον θέλει) κοιμάται, μόνος μαγειρεύει, πλένει κ.ο.κ.
Ναι, εφόσον δεν υπάρχει καμία φυσική αλληλεπίδραση με τους γονείς μέσα στη μέρα, είναι πρακτικά το ίδιο. Can't see your problem with that.
Όταν αποφασίσεις να είσαι ανεξάρτητος έχεις ένα τεράστιο overhead ευθυνών και πιθανού στρες που πρέπει να αναλάβεις σε σχέση με το να είσαι φοιτητής. Θα πρέπει καταρχάς να δουλεύεις, δηλαδή να χαλάς 8+ ώρες την ημέρας σου μόνο και μόνο για υπάρχεις.
Αυτό δεν το είχες ως φοιτητής. Είχες ένα έτοιμο τσεκ. Δεν σπαταλούσες ένα οχτάωρο για να υπάρχεις. Η δουλειά που κάνεις μπορεί να μην σου αρέσει ή και να την μισείς αλλά να είσαι αναγκασμένος να την κάνεις, ενώ ταυτόχρονα να πρέπει να ξοδεύεις τον ελεύθερο χρόνο σου για να βρεις μια καλύτερη δουλειά ή για να μάθεις κάποιες ικανότητες που χρειάζεσαι για να βρεις μια καλύτερη δουλειά. Έχεις επίσης πάντα το φόβο του να απολυθείς και να μείνεις από χρήματα ο οποίος δημιουργεί πάντα μια ανασφάλεια στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Όσο λιγότερες ικανότητες έχεις τόσο μεγαλύτερη αυτή η ανασφάλεια και τόσο μεγαλύτερη γίνεται η προσκόλληση σου σε μια κακή δουλειά. Επίσης έχεις πάντα να λάβεις υπ όψιν και έκτακτα συμβάντα (οδοντίατρους π.χ και άλλα) που μπορεί να σε βρουν τελείως απροετοίμαστο, τα οποία ως φοιτητής απλά κάνεις defer στους γονείς.
Όπως καταλαβαίνεις η διαφορά είναι τεράστια και για ακριβώς αυτό το λόγο δεν θεωρώ το προηγούμενο καν ανεξαρτησία.
Όπως δεν είναι ανεξαρτησία να μένεις σε άλλη πόλη με λεφτά γονιών, έτσι δεν είναι ανεξαρτησία να μένεις στους γονείς με δική σου δουλειά και λεφτά. Γιατί και η παροχή στέγης μορφή οικονομικής εξάρτησης είναι, πέρα απ' το γεγονός ότι περιορίζεσαι κοινωνικά/οικιακά(ξέρω ότι δεν είναι αυτό το ποιντ σου, αλλά let it be noted).
Έπειτα, ανεξαρτησία είναι να μπορείς να ζεις μόνος σου, καλύπτοντας μόνος σου τα έξοδά σου. Δεν είναι απαραίτητο να δουλεύεις όλη μέρα για να θεωρηθείς ανεξάρτητος, αυτό είναι κάτι πρόσθετο. Και αυτός που κέρδισε το λαχείο, και αυτός που κληρονόμησε τον πλούσιο θείο και αυτός που κέρδισε υποτροφίες και σπουδάζει με δικά του έξοδα ανεξάρτητος είναι. Εσύ αναφέρεσαι στον αγώνα για επιβίωση, που ναι μεν σου δίνει πολύ περισσότερα μαθήματα, αλλά δεν ταυτίζεται με την ανεξαρτησία.
Με λίγα λόγια, ανεξάρτητος δεν είναι(μόνο) αυτός που δουλεύει όλη μέρα και έχει καθημερινό άγχος για το τι θα του ξημερώσει. Αυτό είναι μια αξιοθαύμαστη υποπερίπτωση απλώς. Πρακτικά, ανεξαρτησία είναι να ζεις χωρίς γονείς με δικά σου έξοδα(προϋποθέσεις που πρέπει φυσικά να πληρούνται σωρευτικά). Τίποτε περισσότερο.
Και φυσικά δεν εξίσωσα το φοιτητή που απλώς ζει μόνος με εκείνον που ζει μόνος και δουλεύει 8ωρο, χωρίς να έχει καν ως plan b τους γονείς. Η έννοια της ανεξαρτησίας είναι διαβαθμίσιμη, το είπες και ο ίδιος. Και το ποιντ όλων των αναρτήσεών μου εδώ δεν είναι ότι ο φοιτητής που μένει μόνος και τον σπουδάζουν είναι full scale ανεξάρτητος, αλλά ότι παίρνει κάποια αρχικά μαθήματα ανεξαρτησίας. Δε νομίζω ότι διαφωνούμε γενικά.
Nihilist
Τιμώμενο Μέλος
Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
09-09-19
18:28
Ομοίως, δεν είναι ανεξαρτησία το να είσαι φοιτητής σε άλλη πόλη και να σε πληρώνουν οι γονείς σου, αλλά κατ' επίφαση ανεξαρτησία.
Επειδή η συζήτηση ξεκίνησε από μένα, δεν είπα ότι το να σε σπουδάζουν οι γονείς σε άλλη πόλη είναι οικονομική ανεξαρτησία, είπα ότι με το να μένεις μόνος σου παίρνεις πολλά μαθήματα, και τα παίρνεις ανεξάρτητα από τα αν τα λεφτά τα βγάζεις ο ίδιος, αν τα κέρδισες στο τζόκερ ή αν σ' τα βάζει ο μπαμπάς. Η οικονομική ανεξαρτησία είναι αδιάφορη εν προκειμένω, δεν ξέρω πώς τα συνέδεσε ο χάκερ.
Nihilist
Τιμώμενο Μέλος
Ο Nihilist αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Έχει γράψει 1,355 μηνύματα.
08-09-19
14:30
Σοβαρά συζητάμε τώρα αν ο τριαντάρης θα μένει στους γονείς του για να αποταμιεύει μερικά ευρώ το μήνα ώστε να τα αξιοποιήσει νοικιάζοντας διαμερίσματα ως μεσήλικας;
Το να απογαλακτιστείς και να αρχίσεις να στέκεσαι στα δικά σου πόδια(ακόμα και με έξοδα που αλλιώς θα μπορούσαν να αποταμιευθούν) είναι επιταγή στοιχειώδους σεβασμού όχι μόνο απέναντι στους γονείς μας, αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, ειδικά όταν είμαστε νέοι και ζούμε τα ωραιότερα χρόνια μας. Και όχι μόνο σέβεσαι τον εαυτό σου, αλλά τον βοηθάς να εξελιχθεί σε κάθε επίπεδο, παίρνεις ανεκτίμητα μαθήματα ζωής. Ένα χρόνο τώρα που μένω μόνος μου χωρίς να βλέπω γονείς για 3-4 μήνες και υποχρεωμένος να παίρνω πρωτοβουλίες έχω συνειδητοποιήσει και διδαχθεί πολλά. Δε λέω μόλις πας 18 να βρεις τρόπο οπωσδήποτε να φύγεις, αλλά σε καμία περίπτωση να έχεις εισόδημα 1000 ευρώ ως τριαντάρης και να κάθεσαι στο πατρικό. Στη ζωή δεν κερδίζει αυτός που καταλήγει με τα περισσότερα χρήματα, αλλά αυτός που όντως «έζησε».
Οι περιπτώσεις ακραίας φτώχειας ή ιατρικών προβλημάτων είναι αδιάφορες, διότι δεν αποτελούν τον κανόνα.
Το να απογαλακτιστείς και να αρχίσεις να στέκεσαι στα δικά σου πόδια(ακόμα και με έξοδα που αλλιώς θα μπορούσαν να αποταμιευθούν) είναι επιταγή στοιχειώδους σεβασμού όχι μόνο απέναντι στους γονείς μας, αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, ειδικά όταν είμαστε νέοι και ζούμε τα ωραιότερα χρόνια μας. Και όχι μόνο σέβεσαι τον εαυτό σου, αλλά τον βοηθάς να εξελιχθεί σε κάθε επίπεδο, παίρνεις ανεκτίμητα μαθήματα ζωής. Ένα χρόνο τώρα που μένω μόνος μου χωρίς να βλέπω γονείς για 3-4 μήνες και υποχρεωμένος να παίρνω πρωτοβουλίες έχω συνειδητοποιήσει και διδαχθεί πολλά. Δε λέω μόλις πας 18 να βρεις τρόπο οπωσδήποτε να φύγεις, αλλά σε καμία περίπτωση να έχεις εισόδημα 1000 ευρώ ως τριαντάρης και να κάθεσαι στο πατρικό. Στη ζωή δεν κερδίζει αυτός που καταλήγει με τα περισσότερα χρήματα, αλλά αυτός που όντως «έζησε».
Οι περιπτώσεις ακραίας φτώχειας ή ιατρικών προβλημάτων είναι αδιάφορες, διότι δεν αποτελούν τον κανόνα.