xotik0
Νεοφερμένος
Ο xotik0 αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Μας γράφει απο Αθήνα (Αττική). Έχει γράψει 10 μηνύματα.
09-02-08
10:05
Καλημέρα σας και καλώς σας βρήκα !
Περιπλανιέμαι καιρό στο διαδίκτυο.. Κάποτε ήμουν μέλος μιας πολύ καλής παρέας , η οποία όμως διαλύθηκε όταν έπεσε εκείνο το Φόρουμ.. Αλλοτε προσπάθησα να φτιάξω το δικό μου Φόρουμ με απώτερο σκοπό να αναβιώσω το συναίσθημα εκείνης της παρέας , μάταια ... Τώρα ανακάλυψα εσάς και είπα να δοκιμάσω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου..
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δε μπορώ παρά να φτιάχνω...
να δημιουργώ και να εκφράζομαι.. χωρίς αυτό νοιώθω νεκρός.
Μ'αρέσει η φωτογραφία.. Να απαθανατίζεις τη δική σου οπτική ..
Δύο δικές μου φωτογραφίες από τη Μακρυνίτσα του Πηλίου:
Γράφω... ποιήματα και σκέψεις , κατά καιρούς. Κατέθεσα ήδη κάποια δικά μου κείμενα στην παρέα σας.
Ο κόσμος, είναι πολύ προσωπική υπόθεση.
Για μένα ήταν˙ ανάσες, απʼτο βάθος του νου.. εικόνες, πέρα απʼτα σύνορα της πίστης.. ψίθυροι φτιαγμένοι στο σαλιγκαροειδές του τυμπάνου.. αρχέγονες μυρωδιές στον ουρανίσκο του μυαλού.. αφές στʼακροδάχτυλα της αντιληψης.. Εκεί, ωφείλεις να μπορείς να προσφέρεις περισσότερα απʼόσα λαμβάνεις, αλλιώς η συνθήκη καταρρέει και απροειδοποίητα βρίσκεσαι εκτεθειμένος σʼόσα ξύπνησες ...
Εκείνο το πρωινό είχα ξυπνήσει πάρα πολλά.. πολύ περισσότερα απʼόσα μπορούσε να διαχειριστεί το ενεργειακό μου δυναμικό. Χαϊδευόμουν συναρπασμένος στα ερεθίσματα του αξουθενωτικού οργασμού της ύλης γύρω μου, ως ότου έγινα άβουλο όργανο της λειτουργίας του παντός και χάθηκα μέσα του.. Εκείνο το χέρι που θα μπορούσε να με τραβηξει πίσω, έμοιαζε μακρυνή ουτοπία πια, μιας και το είναι μου έχασε τα φυσικά του όρια κι είχα γίνει ένα με τον κόσμο, σταγόνα στη ρευτότητα του όλου..
Πόσο συγκεκριμένος μπορεί να είναι κάποιος που δε ζει σε σημεία; ..Σα ναʼταν άνοιξη και φθινόπωρο μαζί κι ήμουν ξαπλωμένος στο γρασίδι περπατώντας ανάμεσα σʼανθρώπους της πόλης. Οι φλοιοί της γης μου ήταν ζεστοί κι αγαπημένοι σα γυναικεία στήθη κι όλα μέσα μου ένοιωθαν βουλιαγμένα στη θέρμη των κόλπων της, συγκρουώμενα παλμικά στην παραγωγικότερη της μήτρα. Γόνιμο έδαφος, πρωινό..
Ηθελα να φτιάξω τα πάντα. Να τραγουδήσω όλα τα τραγούδια. Νʼαγγίξω και να γευτώ όσα περισσότερα ήταν δυνατόν. Μα πρώτα ήθελα να φεύγω .. Να κυλώ , να μη στέκομαι . . . Λιγοστός ο χρόνος αν δε στέκεις στιγμή.. Οτι έφτιαχνα, στο πόδι, πρόχειρα βιαστικά και ανυπόμονα. Η μόνη διάρκεια που μου έκανε αίσθηση, ήταν ..του ταξιδιού. Το επόμενο ήταν ευχή κι αφορμή το προηγούμενο. Σα ναʼψαχνα το τέλος της γνώσης του κόσμου σε κάθε νέο ξεκίνημα και την αρχή της άγνοιας του παντός σε κάθε τελείωμα..
Χαίρομαι που'μαι μαζί σας, μέχρι να σπάσει αυτή η λαχτάρα.. . .
Περιπλανιέμαι καιρό στο διαδίκτυο.. Κάποτε ήμουν μέλος μιας πολύ καλής παρέας , η οποία όμως διαλύθηκε όταν έπεσε εκείνο το Φόρουμ.. Αλλοτε προσπάθησα να φτιάξω το δικό μου Φόρουμ με απώτερο σκοπό να αναβιώσω το συναίσθημα εκείνης της παρέας , μάταια ... Τώρα ανακάλυψα εσάς και είπα να δοκιμάσω να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου..
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δε μπορώ παρά να φτιάχνω...
να δημιουργώ και να εκφράζομαι.. χωρίς αυτό νοιώθω νεκρός.
Μ'αρέσει η φωτογραφία.. Να απαθανατίζεις τη δική σου οπτική ..
Δύο δικές μου φωτογραφίες από τη Μακρυνίτσα του Πηλίου:
Γράφω... ποιήματα και σκέψεις , κατά καιρούς. Κατέθεσα ήδη κάποια δικά μου κείμενα στην παρέα σας.
Ο κόσμος, είναι πολύ προσωπική υπόθεση.
Για μένα ήταν˙ ανάσες, απʼτο βάθος του νου.. εικόνες, πέρα απʼτα σύνορα της πίστης.. ψίθυροι φτιαγμένοι στο σαλιγκαροειδές του τυμπάνου.. αρχέγονες μυρωδιές στον ουρανίσκο του μυαλού.. αφές στʼακροδάχτυλα της αντιληψης.. Εκεί, ωφείλεις να μπορείς να προσφέρεις περισσότερα απʼόσα λαμβάνεις, αλλιώς η συνθήκη καταρρέει και απροειδοποίητα βρίσκεσαι εκτεθειμένος σʼόσα ξύπνησες ...
Εκείνο το πρωινό είχα ξυπνήσει πάρα πολλά.. πολύ περισσότερα απʼόσα μπορούσε να διαχειριστεί το ενεργειακό μου δυναμικό. Χαϊδευόμουν συναρπασμένος στα ερεθίσματα του αξουθενωτικού οργασμού της ύλης γύρω μου, ως ότου έγινα άβουλο όργανο της λειτουργίας του παντός και χάθηκα μέσα του.. Εκείνο το χέρι που θα μπορούσε να με τραβηξει πίσω, έμοιαζε μακρυνή ουτοπία πια, μιας και το είναι μου έχασε τα φυσικά του όρια κι είχα γίνει ένα με τον κόσμο, σταγόνα στη ρευτότητα του όλου..
Πόσο συγκεκριμένος μπορεί να είναι κάποιος που δε ζει σε σημεία; ..Σα ναʼταν άνοιξη και φθινόπωρο μαζί κι ήμουν ξαπλωμένος στο γρασίδι περπατώντας ανάμεσα σʼανθρώπους της πόλης. Οι φλοιοί της γης μου ήταν ζεστοί κι αγαπημένοι σα γυναικεία στήθη κι όλα μέσα μου ένοιωθαν βουλιαγμένα στη θέρμη των κόλπων της, συγκρουώμενα παλμικά στην παραγωγικότερη της μήτρα. Γόνιμο έδαφος, πρωινό..
Ηθελα να φτιάξω τα πάντα. Να τραγουδήσω όλα τα τραγούδια. Νʼαγγίξω και να γευτώ όσα περισσότερα ήταν δυνατόν. Μα πρώτα ήθελα να φεύγω .. Να κυλώ , να μη στέκομαι . . . Λιγοστός ο χρόνος αν δε στέκεις στιγμή.. Οτι έφτιαχνα, στο πόδι, πρόχειρα βιαστικά και ανυπόμονα. Η μόνη διάρκεια που μου έκανε αίσθηση, ήταν ..του ταξιδιού. Το επόμενο ήταν ευχή κι αφορμή το προηγούμενο. Σα ναʼψαχνα το τέλος της γνώσης του κόσμου σε κάθε νέο ξεκίνημα και την αρχή της άγνοιας του παντός σε κάθε τελείωμα..
Χαίρομαι που'μαι μαζί σας, μέχρι να σπάσει αυτή η λαχτάρα.. . .
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.