nefnef
Νεοφερμένος
Η Νεφέλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 96 μηνύματα.
12-01-08
23:43
Μισό μήλο εμείς, άλλο μισό ο απέραντος κόσμος
Μισό μήλο εμείς, άλλο μισό οι άνθρωποι
Μισό μήλο εσύ, άλλο μισό εγώ...
Εμείς
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμη ταξιδέψει
Το πιο όμορφο παιδί δεν έχει ακόμη μεγαλώσει
Τις πιο όμορφες μέρες μας κανείς δεν τις έζησεν ακόμη
Και όσα είχα να σου πω, τα πιο όμορφα, δε σου τα 'χω πει ακόμη
(Ν.Χικμέτ)
Μισό μήλο εμείς, άλλο μισό οι άνθρωποι
Μισό μήλο εσύ, άλλο μισό εγώ...
Εμείς
Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμη ταξιδέψει
Το πιο όμορφο παιδί δεν έχει ακόμη μεγαλώσει
Τις πιο όμορφες μέρες μας κανείς δεν τις έζησεν ακόμη
Και όσα είχα να σου πω, τα πιο όμορφα, δε σου τα 'χω πει ακόμη
(Ν.Χικμέτ)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nefnef
Νεοφερμένος
Η Νεφέλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 96 μηνύματα.
12-01-08
23:26
(Απόσπασμα από το Μαρία-Νεφέλη του Ο.Ελύτη)
Κοιμήθηκα όπως μόνον μπορεί να κοιμηθεί κανείς πάνω σε ένα κρεββάτι που το ζέσταιναν οι ράχες άλλων.
Βάδιζα λέει σε παραλία ερημική όπου η σελήνη αιμορραγούσε και δεν άκουγες παρά του ανέμου τα πατήματα πάνω στα σάπια ξύλα. Ως το γόνατο μες στα νερά πήρα να φέγγω... από μέσα μου μεράκι αλλόκοτο, άνοιξα τα πόδια.
τα σπλάχνα μου άρχισαν μωβ πορτοκαλιά κυανά να πέφτουν. Με στοργή σκύβοντας τα 'πλενα ένα ένα.
προσεχτικά προπάντων στα σημεία που έβλεπα να έχουν αφήσει ουλές οι δαγκωματιές του αοράτου.
ώσπου τα μάζεψα όλα στην ποδιά μου, δίχως να βηματίσω προχωρούσα... φυσούσε η μουσική και με έσπρωχνε....
κομμάτια θάλασσες εδώ, κομμάτια θάλλασες πιο πέρα...
Θεέ μου, που πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα; που πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι;
άδειο το μυαλό, άδειο το σώμα και μόνο η πίκρα στρογγυλή γεμάτη, μες στη σελήνη τη μισή σαλεύοντας τα αγκάθια της... ένας ακόμα που δε γίνεται ποτέ να πιάσεις θηλυκός αχινός!!
Κοιμήθηκα όπως μόνον μπορεί να κοιμηθεί κανείς πάνω σε ένα κρεββάτι που το ζέσταιναν οι ράχες άλλων.
Βάδιζα λέει σε παραλία ερημική όπου η σελήνη αιμορραγούσε και δεν άκουγες παρά του ανέμου τα πατήματα πάνω στα σάπια ξύλα. Ως το γόνατο μες στα νερά πήρα να φέγγω... από μέσα μου μεράκι αλλόκοτο, άνοιξα τα πόδια.
τα σπλάχνα μου άρχισαν μωβ πορτοκαλιά κυανά να πέφτουν. Με στοργή σκύβοντας τα 'πλενα ένα ένα.
προσεχτικά προπάντων στα σημεία που έβλεπα να έχουν αφήσει ουλές οι δαγκωματιές του αοράτου.
ώσπου τα μάζεψα όλα στην ποδιά μου, δίχως να βηματίσω προχωρούσα... φυσούσε η μουσική και με έσπρωχνε....
κομμάτια θάλασσες εδώ, κομμάτια θάλλασες πιο πέρα...
Θεέ μου, που πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα; που πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι;
άδειο το μυαλό, άδειο το σώμα και μόνο η πίκρα στρογγυλή γεμάτη, μες στη σελήνη τη μισή σαλεύοντας τα αγκάθια της... ένας ακόμα που δε γίνεται ποτέ να πιάσεις θηλυκός αχινός!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.