nefnef
Νεοφερμένος
Η Νεφέλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 96 μηνύματα.
12-01-08
23:50
Δυο Σταγόνες -Χέρμπερτ
Τα δάση καίγονταν-
εκείνοι πάντως
με τα χέρια τους σαν
μπουκέτα τριαντάφυλλα στεφάνωναν
ο ένας το λαιμό του άλλου
Οι άλλοι τρέχαν στα καταφύγια-
εκείνος είπε
θα μπορούσε να κρυφτεί κανείς στα
βάθη της κόμης της γυναίκας
Σκεπασμένοι με μια κουβερτα
ψιθύριζαν αδιάντροπα λόγια
-η λιτανεία των εραστών
κι όταν έγινε ανυπόφορο
πήδηξαν ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου
κι έκλεισαν ερμητικά
Τόσο ερμητικά ώστε δεν ένιωσαν τις
φλόγες που έφτασαν ως τις βλεφαρίδες
Μέχρι το τέλος έμειναν γενναίοι
Μέχρι το τέλος έμειναν πιστοί
Μέχρι το τέλος έμειναν ίδιοι
Σα δυο σταγόνες κολλημένες
στο χείλος του προσώπου
Τα δάση καίγονταν-
εκείνοι πάντως
με τα χέρια τους σαν
μπουκέτα τριαντάφυλλα στεφάνωναν
ο ένας το λαιμό του άλλου
Οι άλλοι τρέχαν στα καταφύγια-
εκείνος είπε
θα μπορούσε να κρυφτεί κανείς στα
βάθη της κόμης της γυναίκας
Σκεπασμένοι με μια κουβερτα
ψιθύριζαν αδιάντροπα λόγια
-η λιτανεία των εραστών
κι όταν έγινε ανυπόφορο
πήδηξαν ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου
κι έκλεισαν ερμητικά
Τόσο ερμητικά ώστε δεν ένιωσαν τις
φλόγες που έφτασαν ως τις βλεφαρίδες
Μέχρι το τέλος έμειναν γενναίοι
Μέχρι το τέλος έμειναν πιστοί
Μέχρι το τέλος έμειναν ίδιοι
Σα δυο σταγόνες κολλημένες
στο χείλος του προσώπου
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
nefnef
Νεοφερμένος
Η Νεφέλη αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 35 ετών και επαγγέλεται Φοιτητής/τρια. Έχει γράψει 96 μηνύματα.
12-01-08
23:26
(Απόσπασμα από το Μαρία-Νεφέλη του Ο.Ελύτη)
Κοιμήθηκα όπως μόνον μπορεί να κοιμηθεί κανείς πάνω σε ένα κρεββάτι που το ζέσταιναν οι ράχες άλλων.
Βάδιζα λέει σε παραλία ερημική όπου η σελήνη αιμορραγούσε και δεν άκουγες παρά του ανέμου τα πατήματα πάνω στα σάπια ξύλα. Ως το γόνατο μες στα νερά πήρα να φέγγω... από μέσα μου μεράκι αλλόκοτο, άνοιξα τα πόδια.
τα σπλάχνα μου άρχισαν μωβ πορτοκαλιά κυανά να πέφτουν. Με στοργή σκύβοντας τα 'πλενα ένα ένα.
προσεχτικά προπάντων στα σημεία που έβλεπα να έχουν αφήσει ουλές οι δαγκωματιές του αοράτου.
ώσπου τα μάζεψα όλα στην ποδιά μου, δίχως να βηματίσω προχωρούσα... φυσούσε η μουσική και με έσπρωχνε....
κομμάτια θάλασσες εδώ, κομμάτια θάλλασες πιο πέρα...
Θεέ μου, που πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα; που πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι;
άδειο το μυαλό, άδειο το σώμα και μόνο η πίκρα στρογγυλή γεμάτη, μες στη σελήνη τη μισή σαλεύοντας τα αγκάθια της... ένας ακόμα που δε γίνεται ποτέ να πιάσεις θηλυκός αχινός!!
Κοιμήθηκα όπως μόνον μπορεί να κοιμηθεί κανείς πάνω σε ένα κρεββάτι που το ζέσταιναν οι ράχες άλλων.
Βάδιζα λέει σε παραλία ερημική όπου η σελήνη αιμορραγούσε και δεν άκουγες παρά του ανέμου τα πατήματα πάνω στα σάπια ξύλα. Ως το γόνατο μες στα νερά πήρα να φέγγω... από μέσα μου μεράκι αλλόκοτο, άνοιξα τα πόδια.
τα σπλάχνα μου άρχισαν μωβ πορτοκαλιά κυανά να πέφτουν. Με στοργή σκύβοντας τα 'πλενα ένα ένα.
προσεχτικά προπάντων στα σημεία που έβλεπα να έχουν αφήσει ουλές οι δαγκωματιές του αοράτου.
ώσπου τα μάζεψα όλα στην ποδιά μου, δίχως να βηματίσω προχωρούσα... φυσούσε η μουσική και με έσπρωχνε....
κομμάτια θάλασσες εδώ, κομμάτια θάλλασες πιο πέρα...
Θεέ μου, που πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα; που πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι;
άδειο το μυαλό, άδειο το σώμα και μόνο η πίκρα στρογγυλή γεμάτη, μες στη σελήνη τη μισή σαλεύοντας τα αγκάθια της... ένας ακόμα που δε γίνεται ποτέ να πιάσεις θηλυκός αχινός!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 16 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.