Άλλα μηνύματα του μέλους Liberte σε αυτό το thread

Ζητούσες κάτι να ρωτήσεις
Με την θολή την κρίση σου μικρόκοσμο να ορίσεις
Διάλογο στην επίγνωση μιας σχέσης σωτηρία
Ο έρωτας ήρθε μα δεν έλυσε καμιά μας απορία!

Είχε από πάντα εντός μου σε φθινόπωρο γυρίσει
Ανθρώπινες φωνές που τάχα νοιάστηκαν είχα αφορίσει
Τι άραγε έιχε σωθεί, τι αγάπησες εσύ αυθεντικά;
Σκέψεις μετέωρες..συναισθήματα πιο βουβά που’γίναν τρωκτικά

Ηλιο σε ήθελα να με γυμνώνεις, να με καις
Μεγάλα λόγια δεν χρειάζεται να λες
γιατί ξέρεις πως το ‘‘εγώ’’είναι πιότερο από το ‘‘εσύ’’
Να υποκύψω γύρευα στο ψέμα σου,κι ας ήξερα την αλήθεια σου φαρσί!

Λέω να συστηθώ με ένα απο τα δικά μου εκφραστικά μέσα:
Είναι οι άντρες που αγαπάμε σαν τα στάχυα
Ερχονται και μας απαντούν στα θέρη της καρδιάς
Ερχονται και χαϊδεύουν τη γυμνια μας με το απαλό τους χάδι
Μέσα στα μπράτσα τους , στον ίσκιο τους καταργούν τη μοναξιά μας
Συνθλίβονται κι εκείνοι σε μια τυχαία αγκαλιά,
το κορμί εξουσιάζουν και στην ψυχή μας εισχωρούν βαθιά
Κι εκεί θεριεύουν....μεταμορφώνονται
Σε ήλιο φονερό
Σε σύννεφο μελεγχολικό
Σε ερωτική νεροποντή
σαν μικροί θεοί, σαν άγγελοι και διάβολοι συνάμα.
P.S.το έγραψα Αυγουστο 2007