28-01-13
12:53
Σὲ μιὰ ἐποχὴ στὴν ὁποία ὅλοι οἱ ἐξωτερικοὶ παράγοντες (σχολεῖο, ΜΜΕ, παρέες) διδάσκουν τὴν ἀθεΐα, τὸν μηδενισμὸ ἀλλὰ καὶ διάφορες καταστροφικὲς λατρεῖες, μόνο ἡ οἰκογένεια ἔχει μείνει νὰ διδάσκῃ τὰ σωστὰ στὸ θέμα τῆς πίστης.
Νομίζω οτι κι εσύ καταλαβαίνεις πόσο λάθος είναι να θεωρείς οτι μόνο εσύ κατέχεις την απόλυτη αλήθεια. Και για να επεκτείνω τη σκέψη μου, ο Χριστός νομίζω οτι δίδαξε τη "φτώχεια τω πνεύματι". Εσύ πάλι δείχνεις οτι μόνο εσύ είσαι ο σωστός και όλοι οι άλλοι λάθος. Για να μη θυμηθώ και το Σωκράτη... Αυτό που θέλω να πω και το φέρνω γύρω γύρω είναι οτι θεωρώ οτι περισσότερος κόσμος θα πίστευε ενδεχομένως στο Χριστιανισμό αν οι πιστοί του και οι παπάδες κι όσοι τον διδάσκουν δεν ήταν τόσο απόλυτοι και αλαζονικοί στη διδασκαλία του. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Γενικότερα η δράση φέρνει αντίδραση και ειδικά στα νέα παιδιά δεν μπορείς να τους πείσεις να πιστέψουν κάτι με το ζόρι. Αναρωτήσου λοιπόν καλέ μου αν το παιδί σου που θα το πιέσεις για το ΣΩΣΤΟ Χριστιανισμό θα πιστέψει επειδή το θες εσύ, ο γονιός του, ή επειδή όντως θεωρεί οτι ο Χριστιανισμός είναι αυτό που θέλει να πιστέψει. Κατά τα άλλα δε διαφωνώ οτι η "αθεϊα" και η αδιφορία προς το Θεό είναι μια μόδα που σίγουρα κάποια στιγμή θα περάσει, αλλά οι ιερείς της Εκκλησίας μας ας βρουν τρόπους να πλησιάσουν πιο αγαθά τα νέα παιδιά κι όχι με την άποψη οτι αυτοί τα ξέρουν όλα.
Οὐσιαστικά, τὸ νὰ λὲς ὅτι δὲν πρέπει οἱ γονεῖς νὰ διδάσκουν τίποτα στὸ θέμα τῆς θρησκείας, ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι ἐπιθυμεῖς τὴν ἀθεΐα.
Όχι απαραίτητα. Μπορεί να σημαίνει οτι εμπιστεύεσαι το παιδί σου και ξέρεις οτι η κρίση του θα το οδηγήσει στο να μελετήσει το θέμα και δε θα επιλέξει άκριτα αυτό που θα του πασάρουν οι γονείς, το σχολείο ή οι φίλοι του. Γιατί για μένα αυτό το "πίστευε και μη ερεύνα" είναι που διώχνει μακριά τους νέους από την Εκκλησία. Αυτό και ο τρόπος που επιλέγει η Εκκλησία η ίδια σαν οργανισμός να φέρεται στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
04-12-12
21:47
Το παιδί μου θα επιλέξει μόνο του τις θρησκευτικές και πολιτικές του πεποιθήσεις, μεγαλώνοντας.
Αρκεί μη μου βγει χρυσαυγίτης
(οφ τόπικ) Παλιά οι γονείς φοβόντουσαν μην τους βγει το παιδί γκέυ, τώρα μην τους βγει χρυσαυγίτης. Να το πω πρόοδο ή κάποια τραγική ειρωνεία;
(ον τόπικ) Θα του μιλήσω για τη θρησκεία μόνο κατόπιν αίτησής του. Θα πω οτι υπάρχουν οι τάδε θρησκείες ανά τον κόσμο, οτι η κάθε μια πιστεύει σε κάποιον - κάτι και είναι αυστηρά προσωπικό δεδομένο και απόφασή του να επιλέξει σε ποια θρησκεία θα πιστέψει και αν θα πιστέψει σε κάποια. Θα τον συμβουλεύσω επίσης να μην αφήσει κανέναν να τον επηρεάσει στην απόφασή του ούτε να τον κοροϊδέψει για την απόφασή του.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
15-07-09
19:10
Χωρίς να διαβάσω τις υπόλοιπες απόψεις, μια σκέψη μου είναι οτι η βάπτιση δεν είναι απαραίτητα για να γίνει κάποιος Χριστιανός (εφόσον όλοι μας έχουμε βαπτιστεί, αλλά κάποιοι έχουμε αλλάξει πιστεύω) αλλά για να συστηθεί το παιδί στην κοινωνία, να δοθούν οι ευχές της εκκλησίας και των συγγενών, να γνωριστεί γενικά το παιδί στον κόσμο. Δεν το βρίσκω τόσο τρομερό.
Κατά τα άλλα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η θρησκεία δεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μας (η γιαγιά καθολική, ο μπαμπάς και ο παππούς αδιάφοροι, μόνο η μαμά κάπως πίστευε και με έσερνε στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση - δεν το μετάνιωσα). Ποτέ δε με πιέσανε να πιστέψω ή όχι, να πάω ή όχι στην Εκκλησία, να κάνω προσευχή ή όχι. Ποτέ δε μου είπαν τα δικά τους πιστεύω για να τα ακολουθήσω ή όχι. Κάποιες φορές ένιωσα κατά καιρούς άσχημα απέναντι στα άλλα παιδιά στο σχολείο επειδή ας πούμε δε νήστευα ή δεν πίστευα και ιδιαίτερα, κατόπιν και σαν ενήλικη (φράση που δε θα ξεχάσω, "θα βάλεις γάλα στον καφέ μεγαλοβδομαδιάτικα;" - φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο). Πιστεύω κάπως έτσι θα αφήσω το παιδί μου να επιλέξει χωρίς να του πω τα δικά μου πιστεύω, λέγοντάς του οτι είναι κάποια προσωπική απόφαση και είναι ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει.
Κατά τα άλλα. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η θρησκεία δεν έπαιζε σημαντικό ρόλο στη ζωή μας (η γιαγιά καθολική, ο μπαμπάς και ο παππούς αδιάφοροι, μόνο η μαμά κάπως πίστευε και με έσερνε στον Επιτάφιο και στην Ανάσταση - δεν το μετάνιωσα). Ποτέ δε με πιέσανε να πιστέψω ή όχι, να πάω ή όχι στην Εκκλησία, να κάνω προσευχή ή όχι. Ποτέ δε μου είπαν τα δικά τους πιστεύω για να τα ακολουθήσω ή όχι. Κάποιες φορές ένιωσα κατά καιρούς άσχημα απέναντι στα άλλα παιδιά στο σχολείο επειδή ας πούμε δε νήστευα ή δεν πίστευα και ιδιαίτερα, κατόπιν και σαν ενήλικη (φράση που δε θα ξεχάσω, "θα βάλεις γάλα στον καφέ μεγαλοβδομαδιάτικα;" - φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπο). Πιστεύω κάπως έτσι θα αφήσω το παιδί μου να επιλέξει χωρίς να του πω τα δικά μου πιστεύω, λέγοντάς του οτι είναι κάποια προσωπική απόφαση και είναι ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.