elena
Πολύ δραστήριο μέλος
Η elena αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος. Έχει γράψει 888 μηνύματα.
19-09-12
09:17
ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ ΜΑΝΟΛΗΣ
(1925-2005)
ΚΙ ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ
Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα
Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
elena
Πολύ δραστήριο μέλος
Η elena αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος. Έχει γράψει 888 μηνύματα.
30-05-12
13:58
Απλοί στίχοι
Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για να ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις...
Τ.Λειβαδίτης
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
elena
Πολύ δραστήριο μέλος
Η elena αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος. Έχει γράψει 888 μηνύματα.
27-03-12
01:02
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ [/FONT][/FONT]
Ανδρείκελα
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη, [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία. [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή. [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.[/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό, [/FONT][/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond][FONT=Garamond,Garamond]ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.[/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.[/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη. [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]Αλλος δεν ξέρει οτι βρισκόμαστε, παρά [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.[/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη. [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]Αλλος δεν ξέρει οτι βρισκόμαστε, παρά [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.[/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός. [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα..[/FONT]
[/FONT][FONT=Garamond,Garamond]Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα, [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός [/FONT]
[FONT=Garamond,Garamond]πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα..[/FONT]
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
elena
Πολύ δραστήριο μέλος
Η elena αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος. Έχει γράψει 888 μηνύματα.
25-01-12
10:51
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
elena
Πολύ δραστήριο μέλος
Η elena αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Επαγγέλεται Ζωγράφος. Έχει γράψει 888 μηνύματα.
08-03-11
23:08
Ναζὶμ Χικμέτ
Γιὰ τὴ ζωή
Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.
Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.
Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
πιότερο στὴ ζυγαριά.
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
πιότερο στὴ ζυγαριά.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 13 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.