vassilakos
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ασπρόπυργος (Αττική). Έχει γράψει 999 μηνύματα.
07-08-12
00:18
Ευχαριστωω......Α! Το έχω διαβάσει μι εγώ! Επιεικώς αριστούργημα! Μήπως είχε τύχει να το παρακολουθήσεις το 2008 που προβαλλόταν ως τηλεσειρά; Έπαιζαν πολύ καλοί ηθοποιοί με πρωταγωνιστή το Δημήτρη Κατάλειφο, τον αγαπημένο μου ηθοποιό. Πάντως το γεγονός ότι συγκινήθηκες με ένα λογοτεχνικό έργο δείχνει την ποιότητα του χαρακτήρα σου και τον πλούσιο ηθικοπνευματικό σου κόσμο.
Καλα την σειρα δεν την ειδα τοτε αλλα τωρα στις προσφατες επαναληψεις....!!!Ενα εχω να πω Ε -ΞΑΙ -ΡΕ -ΤΙ - ΚΗ....Μου αρεσε παρα μα παρα πολυ η σχεση του Καλογερα (Δημήτρη Κατάλειφο) [εξαιρετικος!!!!!} με την Δεσποινα (Μαρια Πρωτοπαππα)[θεα!!!].....
Υ.Γ:Κριμα που σ το βιβλιο δεν φανερωθηκε εκτενεστερα ο ερωτας των δυο........Αλλα η σειρα το καληψε ικανοποιητικα μπορω να πω!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
vassilakos
Πολύ δραστήριο μέλος
Ο Βασίλης αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένος. Επαγγέλεται Φοιτητής/τρια και μας γράφει απο Ασπρόπυργος (Αττική). Έχει γράψει 999 μηνύματα.
04-07-12
23:08
Ελα ρε Μαρακι.....μην τα λες ετσι αυτα........πωωωω καθε φορα που το διαβαζω.....!!!Ασε καλυτερα δεν θα πω....!!!!Πραγματικα ΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧ...Ειναι ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΣ!!!!Γιατι....???Γιατι...?? Μονο οταν προκειτε να χασουμε καποιον θελουμε να του πουμε οσα ΘΕΛΟΥΜΕ μεσα απο την ΚΑΡΔΙΑ μας να πουμε!!!!!Γιατι...???Πάντα την αγαπούσα αλλά εκείνη ποτέ δεν το έμαθε. Τα χρόνια πέρασαν και εγώ συνέχιζα πολύ κοντά στη ζωή της, στις σχέσεις τις, στο γάμο της.
Ήμουν δίπλα της όταν γεννήθηκαν τα παιδιά της μέχρι που έγινα και ο νονός ενός από αυτά. Το πρόσωπό της φωτιζόταν όταν με έβλεπε, το χαμόγελο της με αναστάτωνε. Εγώ την αγαπούσα, αλλά εκείνη δεν το ήξερε, ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Ποτέ δεν παντρεύτηκα, ήθελα να ζήσω για εκείνη. Ποτέ δεν τόλμησα να της υπονοήσω τα συναισθήματά μου και μια μέρα εκείνη αρρώστησε, όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ξέραμε ότι θα πέθαινε σύντομα. Πήγα να τη δω, έμενα ατέλειωτες ώρες στο πλευρό της, και πια δεν υπήρχε χαρά στο χλωμό της πρόσωπο. Σε μια στιγμή ένιωσα ότι το χέρι της έπιασε πολύ σφιχτά το δικό μου, άνοιξε τα λυπημένα, κλαμένα, μάτια της. Τα χείλη της ψιθύρισαν λέξεις που πάντα περίμενα, αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι θα τις άκουγα. Πολύ τρυφερά, αργά, μου είπε: αγάπη μου, ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες. Θα σου πω ένα μυστικό, σ'αγαπώ, σ' αγάπησα όσο κανένα σ' αυτό τον κόσμο, όμως ποτέ δεν τόλμησα να σου το πω, φοβόμουν....ότι δεν θα μ' αγαπούσες. Πείτε στα άτομα που αγαπάτε ότι τα αγαπάτε.... γιατί αλλιώς, μια μέρα μπορεί να είναι πολύ αργά. μην τον(την) αφήσεις να φύγει!!!
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 11 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.