e-sofia
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Σοφια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Designer και μας γράφει απο Καβάλα (Καβάλα). Έχει γράψει 1,522 μηνύματα.
10-06-09
11:28
Σταγώνες σιωπής και πόνου
Τρέχουν οι σταγόνες της βροχής και του πόνου,
τι θα γίνει φέτος, αλλά και του χρόνου;
Κάθε λεπτό, μέρα, εβδομάδα και μήνας που περνάει,
κάνει όλο και πιο έυκολα το πόνο να κυλάει.
Τόσα που περιμένουν να ειπωθούν και μένουνε κρυμμένα,
με κάνουνε και κάθομαι σε κάρβουνα αναμμένα.
Και δεν έρχεται όσο και να το θέλω εκείνη η στιγμή
που θα δείξω και εγώ τη δική μου πυγμή.
Μη θέλοντας όμως να ξεκινήσει η μάχη,
ούτε να έχουμε οποιαδήποτε διαμάχη,
απλά με τη λογική τις σκέψεις μου να παραθέσω
και με το δικό μου τρόπο, με σειρά να τις εκθέσω.
Γιατί γνωρίζω οτι είχες και έχεις πολλές φορές δίκιο,
που το εκφέρεις με το δικό σου τρόπο, που φαίνεται οικείο,
αλλά κατάφερα την οργή σου να προκαλέσω
και καινούργιες ικανότητες στο διάλογο να προσκαλέσω.
Σου χρωστάω ένα γεύμα ή μια συνάντηση,
είτε το ένα θέλεις είτε το άλλο υπό το φως των κεριών,
ώστε να πάρω κι εγώ μια απάντηση,
αν θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τη δύναμη των χεριών.
Που στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστέυω να ΄ναι άτοπο,
αν και δεν μπορώ να βρω το χρόνο και τον τόπο,
για να σου διατυπώσω την άποψη μου και να εκφέρω,
όλα όσα γίνονται και να σου φέρω,
πάνω στο τραπέζι της συζήτησης μας την απάντηση,
που αναμένεται ύστερα από την δική μας συνάντηση.
Αλλά όλα μένουν στη λήθη του χρόνου
και δεν ξέρω που θα βρίσκομαι του χρόνου.
Ήδη άρχισα τον εαυτό μου να διαμελίζω,
καθώς την Ελλάδα ξεκίνησα να διασχίζω.
Είναι τα πράγματα πεζά και ανούσια
και μονάχα μια είναι η πεπτουσία.
Ότι όταν ανοίγει του ποτού η πύλη
και σταματάει να ισχύει οτιδήποτε για την ύλη,
να που και πάλι τρυπώνεις στο μυαλό μου
και είναι άραγε για το καλό μου;
Είναι τέτοιες οι στιγμές που ακόμα σ΄αγαπάω,
σε όποιο μήκος και πλάτος της γης και να πάω.
Και δεν έχει σημασία η απόσταση,
είναι γλυκό το αίσθημα όπως η απόσταξη
που κάνουν για να γίνει το πιοτό γλυκύτερο
και, θεέ μου, τι θα ήτανε καλύτερο;
Να περιμένω πως τα πράγματα θα εξελιχθούνε
ή να αφήσω τις ζωές μας να ανελιχθούνε;
Τι το μυστήριο και απρόσμενο της αγάπης το συναίσθημα,
που μπορείς πολύ εύκολα απο θύτης να γίνεις θύμα.
Να καλυφθούν τα μάτια σου από της αγάπης το πάθος
και στις αποφάσεις σου να κάνεις μόνο λάθος.
Όσο και αν τις ανησυχίες μου παραθέτω
κι αν ακόμα το κυπριακό "Ε, το!"
πάλι τα πράγματα θα μπερδευτούν και θα εξελιχθούνε
καινούργια πράγματα πάλι θα ειπωθούνε.
Τι μαρτύριο κι αυτό που πρέπει να υπομένω
και πίσω στο μυαλό μου ακόμα κάτι περιμένω.
Που μέχρι να΄ρθω όλα είναι νερόβραστα δίχως ούσια,
γιατί μια είναι και πάλι η πεπτουσία.
Ότι μια φορά σε γνώρισα και σε αγάπησα
κι ότι και να έγινε και να δεινοπάθησα,
δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου
και κρίνω ότι είναι μέρος απο το γιαλό μου.
Αυτού που σκέφτομαι όταν η ζωή μου φέρνει τρικυμίες,
ενώ στο μυαλό μου κυριαρχούν οι νηνεμίες.
Μονάχα η σχέση σου μπορεί να με ηρεμήσει
και στις ανησυχίες και στους φόβους μου να κυριαρχήσει.
Μυστήριο το πως λειτουργεί η σκέψη του ανθρώπου,
ανεξάρτητα από το μήκος και το πλάτος του κάθε τόπου.
Δύσκολο και ακατόρθωτο να μπορέσω να σε ξεπεράσω,
αλλά καλύτερα εκεί, ποτέ μου να μην φτάσω.
Γιατί η σκέψη σου είναι για μένα ένα σωσίβιο,
που θα με ακολουθεί σε ολόκληρο το δικό μου βίο
κι ίσως τελικά να μην έχουμε όλοι δευτερη ευκαιρία,
οπότε να εκμεταλλευόμαστε την όποια συγκυρία.
Που θα μας φέρει δίπλα σε αυτούς που αγαπάμε,
που θα μας κάνει λίγο παραπέρα σαν άνθρωποι να πάμε.
Που θα μας κάνει στις κλίμακες της να ανεβούμε
και τις αιώνιες τις λέξεις να τις πούμε.
Μακάριοι αυτοί που αγαπούν και αγάπησαν,
που με τον τρόπο τους τον έρωτα αντικτύπισαν
και μπόρεσαν με την δική τους την αγνότητα
να χρωματίσουν πολύχρωμα την καθημερινότητα.
Και πλησιάζουν οι μέρες οι γιορτινές του Οκτωμβρίου,
που μοιάζουν με το καρναβάλι της Βραζιλίας και του Ρίου
κι αναρωτιέμαι αλήθεια που να είσαι.
Είσαι χαρούμενος; ή προσποιείσαι;
Ατέλιωτο και απρόσμενο το έπος της ευδαιμονίας.
Πότε θα ΄ρθει η ώρα της κατάλληλης συγκυρίας;
Ώστε αυτά που θέλω να σου τα εκθέσω
και καινούργια όρια στη σχέση μας να θέσω.
Σ΄αγαπώ τώρα, για πάντα και αιώνια
σε όλα τα νησιά ακόμα και στα Ιόνια,
και αξίζει για σένα πραγματικά να περιμένω
και στο στόχο μου με υπομονή να εμμένω.
Τρέχουν οι σταγόνες της βροχής και του πόνου,
τι θα γίνει φέτος, αλλά και του χρόνου;
Κάθε λεπτό, μέρα, εβδομάδα και μήνας που περνάει,
κάνει όλο και πιο έυκολα το πόνο να κυλάει.
Τόσα που περιμένουν να ειπωθούν και μένουνε κρυμμένα,
με κάνουνε και κάθομαι σε κάρβουνα αναμμένα.
Και δεν έρχεται όσο και να το θέλω εκείνη η στιγμή
που θα δείξω και εγώ τη δική μου πυγμή.
Μη θέλοντας όμως να ξεκινήσει η μάχη,
ούτε να έχουμε οποιαδήποτε διαμάχη,
απλά με τη λογική τις σκέψεις μου να παραθέσω
και με το δικό μου τρόπο, με σειρά να τις εκθέσω.
Γιατί γνωρίζω οτι είχες και έχεις πολλές φορές δίκιο,
που το εκφέρεις με το δικό σου τρόπο, που φαίνεται οικείο,
αλλά κατάφερα την οργή σου να προκαλέσω
και καινούργιες ικανότητες στο διάλογο να προσκαλέσω.
Σου χρωστάω ένα γεύμα ή μια συνάντηση,
είτε το ένα θέλεις είτε το άλλο υπό το φως των κεριών,
ώστε να πάρω κι εγώ μια απάντηση,
αν θα πρέπει να χρησιμοποιήσω τη δύναμη των χεριών.
Που στην συγκεκριμένη περίπτωση πιστέυω να ΄ναι άτοπο,
αν και δεν μπορώ να βρω το χρόνο και τον τόπο,
για να σου διατυπώσω την άποψη μου και να εκφέρω,
όλα όσα γίνονται και να σου φέρω,
πάνω στο τραπέζι της συζήτησης μας την απάντηση,
που αναμένεται ύστερα από την δική μας συνάντηση.
Αλλά όλα μένουν στη λήθη του χρόνου
και δεν ξέρω που θα βρίσκομαι του χρόνου.
Ήδη άρχισα τον εαυτό μου να διαμελίζω,
καθώς την Ελλάδα ξεκίνησα να διασχίζω.
Είναι τα πράγματα πεζά και ανούσια
και μονάχα μια είναι η πεπτουσία.
Ότι όταν ανοίγει του ποτού η πύλη
και σταματάει να ισχύει οτιδήποτε για την ύλη,
να που και πάλι τρυπώνεις στο μυαλό μου
και είναι άραγε για το καλό μου;
Είναι τέτοιες οι στιγμές που ακόμα σ΄αγαπάω,
σε όποιο μήκος και πλάτος της γης και να πάω.
Και δεν έχει σημασία η απόσταση,
είναι γλυκό το αίσθημα όπως η απόσταξη
που κάνουν για να γίνει το πιοτό γλυκύτερο
και, θεέ μου, τι θα ήτανε καλύτερο;
Να περιμένω πως τα πράγματα θα εξελιχθούνε
ή να αφήσω τις ζωές μας να ανελιχθούνε;
Τι το μυστήριο και απρόσμενο της αγάπης το συναίσθημα,
που μπορείς πολύ εύκολα απο θύτης να γίνεις θύμα.
Να καλυφθούν τα μάτια σου από της αγάπης το πάθος
και στις αποφάσεις σου να κάνεις μόνο λάθος.
Όσο και αν τις ανησυχίες μου παραθέτω
κι αν ακόμα το κυπριακό "Ε, το!"
πάλι τα πράγματα θα μπερδευτούν και θα εξελιχθούνε
καινούργια πράγματα πάλι θα ειπωθούνε.
Τι μαρτύριο κι αυτό που πρέπει να υπομένω
και πίσω στο μυαλό μου ακόμα κάτι περιμένω.
Που μέχρι να΄ρθω όλα είναι νερόβραστα δίχως ούσια,
γιατί μια είναι και πάλι η πεπτουσία.
Ότι μια φορά σε γνώρισα και σε αγάπησα
κι ότι και να έγινε και να δεινοπάθησα,
δεν μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου
και κρίνω ότι είναι μέρος απο το γιαλό μου.
Αυτού που σκέφτομαι όταν η ζωή μου φέρνει τρικυμίες,
ενώ στο μυαλό μου κυριαρχούν οι νηνεμίες.
Μονάχα η σχέση σου μπορεί να με ηρεμήσει
και στις ανησυχίες και στους φόβους μου να κυριαρχήσει.
Μυστήριο το πως λειτουργεί η σκέψη του ανθρώπου,
ανεξάρτητα από το μήκος και το πλάτος του κάθε τόπου.
Δύσκολο και ακατόρθωτο να μπορέσω να σε ξεπεράσω,
αλλά καλύτερα εκεί, ποτέ μου να μην φτάσω.
Γιατί η σκέψη σου είναι για μένα ένα σωσίβιο,
που θα με ακολουθεί σε ολόκληρο το δικό μου βίο
κι ίσως τελικά να μην έχουμε όλοι δευτερη ευκαιρία,
οπότε να εκμεταλλευόμαστε την όποια συγκυρία.
Που θα μας φέρει δίπλα σε αυτούς που αγαπάμε,
που θα μας κάνει λίγο παραπέρα σαν άνθρωποι να πάμε.
Που θα μας κάνει στις κλίμακες της να ανεβούμε
και τις αιώνιες τις λέξεις να τις πούμε.
Μακάριοι αυτοί που αγαπούν και αγάπησαν,
που με τον τρόπο τους τον έρωτα αντικτύπισαν
και μπόρεσαν με την δική τους την αγνότητα
να χρωματίσουν πολύχρωμα την καθημερινότητα.
Και πλησιάζουν οι μέρες οι γιορτινές του Οκτωμβρίου,
που μοιάζουν με το καρναβάλι της Βραζιλίας και του Ρίου
κι αναρωτιέμαι αλήθεια που να είσαι.
Είσαι χαρούμενος; ή προσποιείσαι;
Ατέλιωτο και απρόσμενο το έπος της ευδαιμονίας.
Πότε θα ΄ρθει η ώρα της κατάλληλης συγκυρίας;
Ώστε αυτά που θέλω να σου τα εκθέσω
και καινούργια όρια στη σχέση μας να θέσω.
Σ΄αγαπώ τώρα, για πάντα και αιώνια
σε όλα τα νησιά ακόμα και στα Ιόνια,
και αξίζει για σένα πραγματικά να περιμένω
και στο στόχο μου με υπομονή να εμμένω.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 14 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
e-sofia
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Σοφια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Designer και μας γράφει απο Καβάλα (Καβάλα). Έχει γράψει 1,522 μηνύματα.
19-11-08
15:56
Πως μπαίνει φως σε ένα σπίτι;
Αν είναι ανοιχτά τα παράθυρα.
Πως μπαίνει φως σε έναν άνθρωπο;
Αν είναι ανοιχτή η πόρτα του έρωτα.
PAulo Coelho
Αν είναι ανοιχτά τα παράθυρα.
Πως μπαίνει φως σε έναν άνθρωπο;
Αν είναι ανοιχτή η πόρτα του έρωτα.
PAulo Coelho
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
e-sofia
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Σοφια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Designer και μας γράφει απο Καβάλα (Καβάλα). Έχει γράψει 1,522 μηνύματα.
23-08-08
00:37
Χαράματα
Σαμπάνης Γιώργος
Μουσική/Στίχοι: Σαμπάνης Γιώργος/Δόξας Γιάννης
Σηκώθηκες χαράματα
βαλίτσες για να φτιάξεις
κι αυτά τα μικροπράγματα
παλιάς αγάπης γράμματα
Μπροστά μου να τα κάψεις
Πονάνε τα χαράματα
Αντίο λες και βρέχει
Για κοίτα με κατάματα
εδώ, δεν έχει κλάματα
εδώ, η καρδιά θα αντέχει
Κλείσε πίσω την πόρτα
πως λυπάσαι μη μου πεις
τη συνείδησή σου ρώτα
πριν βγεις
Κλείσε πίσω σου την πόρτα
να γυρίσω το κλειδί
αφού ξέρω πως ξανά δε θα 'ρθεις
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα
θαύματα
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα
Ετούτα τα χαράματα
ποτέ μη ξημερώσουν
στου νου μου τα χαλάσματα
να κλειναν τα τραύματα
νωρίς να με λυτρώσουν
Κλείσε πίσω την πόρτα
πως λυπάσαι μη μου πεις
τη συνείδησή σου ρώτα
πριν βγεις
Κλείσε πίσω σου την πόρτα
να γυρίσω το κλειδί
αφού ξέρω πως ξανά δε θα 'ρθεις
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα
θαύματα
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα.
Σαμπάνης Γιώργος
Μουσική/Στίχοι: Σαμπάνης Γιώργος/Δόξας Γιάννης
Σηκώθηκες χαράματα
βαλίτσες για να φτιάξεις
κι αυτά τα μικροπράγματα
παλιάς αγάπης γράμματα
Μπροστά μου να τα κάψεις
Πονάνε τα χαράματα
Αντίο λες και βρέχει
Για κοίτα με κατάματα
εδώ, δεν έχει κλάματα
εδώ, η καρδιά θα αντέχει
Κλείσε πίσω την πόρτα
πως λυπάσαι μη μου πεις
τη συνείδησή σου ρώτα
πριν βγεις
Κλείσε πίσω σου την πόρτα
να γυρίσω το κλειδί
αφού ξέρω πως ξανά δε θα 'ρθεις
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα
θαύματα
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα
Ετούτα τα χαράματα
ποτέ μη ξημερώσουν
στου νου μου τα χαλάσματα
να κλειναν τα τραύματα
νωρίς να με λυτρώσουν
Κλείσε πίσω την πόρτα
πως λυπάσαι μη μου πεις
τη συνείδησή σου ρώτα
πριν βγεις
Κλείσε πίσω σου την πόρτα
να γυρίσω το κλειδί
αφού ξέρω πως ξανά δε θα 'ρθεις
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα
θαύματα
γιατί δε πιστεύω πια στα θαύματα.
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
e-sofia
Πολύ δραστήριο μέλος
Η Σοφια αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 46 ετών, επαγγέλεται Designer και μας γράφει απο Καβάλα (Καβάλα). Έχει γράψει 1,522 μηνύματα.
21-08-08
20:04
Ολόκληρος ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα,
αλλά τα έχουμε τόσο συνηθίσει που τα
αποκαλούμε καθημερινότητα.
H.C. Andersen
*
Θα προτιμούσα να έχω τριαντάφυλλα στο τραπέζι μου
παρά διαμάντια στο λαιμό μου.
Emma Goldman
*
Ο έρωτας δεν κρατά παντοτινά,
πρέπει να τον περιποιείται κανείς σαν λουλούδι,
και πρέπει πάντα να τον ανανεώνει.
Ursula K. Le Guin
*
Το μάτι βλέπει όλα τα άλλα
εκτός από τον εαυτό του.
Αγγλική παροιμία
*
Σήμερα είναι το αύριο
που ονειρευόσουν χθες.
Κινέζικη παροιμία
*
Δεν ζεις ποτέ τόσο
ώστε να μην χαλάσεις κάτι
που έκανες.
Νορβηγική παροιμία
*
Έζησα μια εκπληκτική ζωή.
Το μόνο που μετανιώνω είναι
που δεν το συνειδητοποίησα νωρίτερα.
Colette
αλλά τα έχουμε τόσο συνηθίσει που τα
αποκαλούμε καθημερινότητα.
H.C. Andersen
*
Θα προτιμούσα να έχω τριαντάφυλλα στο τραπέζι μου
παρά διαμάντια στο λαιμό μου.
Emma Goldman
*
Ο έρωτας δεν κρατά παντοτινά,
πρέπει να τον περιποιείται κανείς σαν λουλούδι,
και πρέπει πάντα να τον ανανεώνει.
Ursula K. Le Guin
*
Το μάτι βλέπει όλα τα άλλα
εκτός από τον εαυτό του.
Αγγλική παροιμία
*
Σήμερα είναι το αύριο
που ονειρευόσουν χθες.
Κινέζικη παροιμία
*
Δεν ζεις ποτέ τόσο
ώστε να μην χαλάσεις κάτι
που έκανες.
Νορβηγική παροιμία
*
Έζησα μια εκπληκτική ζωή.
Το μόνο που μετανιώνω είναι
που δεν το συνειδητοποίησα νωρίτερα.
Colette
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 15 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.