Sofaki Loony
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Sofaki Loony αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Ιταλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 158 μηνύματα.
30-11-11
12:18
Χλόη Κουτσουμπέλη, Όταν κρατώ το χέρι σου
Στο σεληνιακό τοπίο του χεριού σου,
τυλίγω τα δάχτυλά μου
γύρω από τα μοναχικά δέντρα της παλάμης σου.
Στη Νέα Ορλεάνη ένα σαξόφωνο παίζει ένα
λυπημένο μπλουζ,
στη Λάρισα οι βροχές πλημμύρισαν τους δρόμους,
στο Νυμφαίο,
μία αρκούδα κλείνει τα βλέφαρά της
και κοιμάται.
Και όμως,
όταν κρατώ το χέρι σου,
δύο ήπειροι ενώνονται ξανά,
για να αποσπαστούν βίαια πάλι,
ένα κοριτσάκι στη Στοκχόλμη
αφήνει ένα πνιχτό κόκκινο γάντι
να πέσει στο χιόνι,
ενώ γλιστρά στα παγοπέδιλά του.
Όμως όταν κρατώ το χέρι σου,
γλιστρώ στις χορδές της πιο απόκοσμης κιθάρας,
και παράγω τον ήχο
που κάνει μια αράχνη
καθώς υφαίνει τον ιστό
που φωσφορίζει στο κενό.
Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Στο σεληνιακό τοπίο του χεριού σου,
τυλίγω τα δάχτυλά μου
γύρω από τα μοναχικά δέντρα της παλάμης σου.
Στη Νέα Ορλεάνη ένα σαξόφωνο παίζει ένα
λυπημένο μπλουζ,
στη Λάρισα οι βροχές πλημμύρισαν τους δρόμους,
στο Νυμφαίο,
μία αρκούδα κλείνει τα βλέφαρά της
και κοιμάται.
Και όμως,
όταν κρατώ το χέρι σου,
δύο ήπειροι ενώνονται ξανά,
για να αποσπαστούν βίαια πάλι,
ένα κοριτσάκι στη Στοκχόλμη
αφήνει ένα πνιχτό κόκκινο γάντι
να πέσει στο χιόνι,
ενώ γλιστρά στα παγοπέδιλά του.
Όμως όταν κρατώ το χέρι σου,
γλιστρώ στις χορδές της πιο απόκοσμης κιθάρας,
και παράγω τον ήχο
που κάνει μια αράχνη
καθώς υφαίνει τον ιστό
που φωσφορίζει στο κενό.
Από τη συλλογή Η αποχώρηση της Λαίδης Κάπα (2004)
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sofaki Loony
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Sofaki Loony αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Ιταλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 158 μηνύματα.
16-11-11
12:32
Ο μπαμπάς μου φορούσε πάντα αδιάβροχο
και κρατούσε μια γκρίζα ομπρέλα για τον ήλιο,
αγαπούσε γυναίκες κι όλο έφευγε,
κι έπαιζε σε ταινίες κατασκόπων
τον ρόλο της κλειδαριάς στην πόρτα
ή του ανοιχτού παράθυρου
στη μέση της ερήμου.
Πολύ του άρεσαν τα καπέλα.
Η μαμά μου φορούσε όμορφα καπέλα
με ζωντανά ακέφαλα παγόνια να μαλώνουν.
Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,
σε χίλιες δυο μεριές του ραγισμένος
και τόσο, μα τόσο ανυπεράσπιστος,
που πάντα έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρίξω κάτω, για να σπάσει.
Κι εγώ ήμουν αξιολάτρευτη,
στα άσπρα πάντοτε ντυμένη,
έτρωγα κέικ από μοναξιά,
σ' ένα ετοιμόρροπο καθόμουνα μπαλκόνι.
Ύστερα η μαμά χάθηκε μες στον καθρέφτη,
ο μπαμπάς αγάπησε ένα πουλί και πέταξε,
ο αδελφός μου παντρεύτηκε τη Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.
Χλόη Κουτσουμπέλη
από τη συλλογή Η λίμνη, ο κήπος και η απώλεια, 2006
και κρατούσε μια γκρίζα ομπρέλα για τον ήλιο,
αγαπούσε γυναίκες κι όλο έφευγε,
κι έπαιζε σε ταινίες κατασκόπων
τον ρόλο της κλειδαριάς στην πόρτα
ή του ανοιχτού παράθυρου
στη μέση της ερήμου.
Πολύ του άρεσαν τα καπέλα.
Η μαμά μου φορούσε όμορφα καπέλα
με ζωντανά ακέφαλα παγόνια να μαλώνουν.
Ο αδελφός μου ήταν κύκνος,
κρυστάλλινος και διάφανος,
σε χίλιες δυο μεριές του ραγισμένος
και τόσο, μα τόσο ανυπεράσπιστος,
που πάντα έμπαινα στον πειρασμό
να τον ρίξω κάτω, για να σπάσει.
Κι εγώ ήμουν αξιολάτρευτη,
στα άσπρα πάντοτε ντυμένη,
έτρωγα κέικ από μοναξιά,
σ' ένα ετοιμόρροπο καθόμουνα μπαλκόνι.
Ύστερα η μαμά χάθηκε μες στον καθρέφτη,
ο μπαμπάς αγάπησε ένα πουλί και πέταξε,
ο αδελφός μου παντρεύτηκε τη Νύχτα
και το μπαλκόνι μου κατέρρευσε στη θάλασσα.
Κι από όλη την οικογένειά μου,
απόμεινε μόνο ένα άλμπουμ με σκιές
να κυνηγούν ατέρμονα η μια την άλλη μες στη νύχτα.
Χλόη Κουτσουμπέλη
από τη συλλογή Η λίμνη, ο κήπος και η απώλεια, 2006
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.
Sofaki Loony
Εκκολαπτόμενο μέλος
Η Sofaki Loony αυτή τη στιγμή δεν είναι συνδεδεμένη. Είναι 27 ετών, επαγγέλεται Μαθητής/τρια και μας γράφει απο Ιταλία (Ευρώπη). Έχει γράψει 158 μηνύματα.
15-11-11
13:41
Ειναι κατι στιγμες...
που απλα...
χρειαζομαι μια αγκαλια...
να με χωρεσει ολοκληρη...
με οτι κουβαλαω μεσα μου...
να με κρατησει σφιχτα και ολοκληρωτικα...
παρα τα οσα...
να με νιωσει και να με τυλιξει...
εστω και για λιγες στιγμες να παψω να φοβαμαι...
για μια νυχτα μονο...
εκεινη να μεινει αγρυπνη στη θεση μου...
κι εγω να θυμηθω πως ειναι να ονειρευεσαι...
χωρις διακοπες απο νυχτερινες σκιες...
Μια αγκαλια...
που δεν θα θελησει να μου πει τον πονο της...
που δεν θα μου ζητησει παρηγορια...
μα ουτε κι εγω θα της πω τον δικο μου...
δεν θα της μιλησω διολου...
Μια αγκαλια...
που δεν θα ζηταει...
που μονο θα προσφερει...
που δεν θα με θυμαται σαν ξημερωσει...
Μια αγκαλια...
που θα με κλεισει μεσα...
που για ενα βραδυ μοναχα θα μαζεψει ολα τα φυλλα της ψυχης
που σκορπιστηκαν στα χρονια...
κι αν καταφερει τα δακρυα μου να κυλησουν...
θα της χαρισω ολα τα διαμαντια που δεν στολιζουν πια τα ματια μου...
Ειναι κατι στιγμες...
που το σκοταδι πλησιαζει απειλητικα ενω εξω ξημερωνει...
και με τραβαει μεσα του...
Ειναι κατι στιγμες...
που γινεσαι χαρτι...
σε χερια που μονο να σκιζουν ξερουν...
που γινεσαι πηλος...
σε χερια που δεν εμαθαν ποτε να πλαθουν ομορφιες...
παρα μονο να καταστρεφουν...
Ειναι κατι στιγμες που δεν θελω αλλο να φροντισω...
μοναχα να με φροντισουν...εστω για μια νυχτα...
Ειναι κατι στιγμες που κρατανε πολυ...
σημαδευουν την ζωη ολακερη...
Ειναι κατι στιγμες που η ψυχη ειναι τοσο κουρασμενη...
ξεφλουδιζεται επωδυνα...
τοσο επωδυνα...
και κανεις δεν ειναι εκει...
οχι οπως θα ηθελες να ειναι...
και το μονο που θες...
ειναι μια αγκαλια...
εστω για μια νυχτα...
Μονο μια αγκαλια...
Ειναι αυτες οι στιγμες...
που απλα...
χρειαζομαι μια αγκαλια...
να με χωρεσει ολοκληρη...
με οτι κουβαλαω μεσα μου...
να με κρατησει σφιχτα και ολοκληρωτικα...
παρα τα οσα...
να με νιωσει και να με τυλιξει...
εστω και για λιγες στιγμες να παψω να φοβαμαι...
για μια νυχτα μονο...
εκεινη να μεινει αγρυπνη στη θεση μου...
κι εγω να θυμηθω πως ειναι να ονειρευεσαι...
χωρις διακοπες απο νυχτερινες σκιες...
Μια αγκαλια...
που δεν θα θελησει να μου πει τον πονο της...
που δεν θα μου ζητησει παρηγορια...
μα ουτε κι εγω θα της πω τον δικο μου...
δεν θα της μιλησω διολου...
Μια αγκαλια...
που δεν θα ζηταει...
που μονο θα προσφερει...
που δεν θα με θυμαται σαν ξημερωσει...
Μια αγκαλια...
που θα με κλεισει μεσα...
που για ενα βραδυ μοναχα θα μαζεψει ολα τα φυλλα της ψυχης
που σκορπιστηκαν στα χρονια...
κι αν καταφερει τα δακρυα μου να κυλησουν...
θα της χαρισω ολα τα διαμαντια που δεν στολιζουν πια τα ματια μου...
Ειναι κατι στιγμες...
που το σκοταδι πλησιαζει απειλητικα ενω εξω ξημερωνει...
και με τραβαει μεσα του...
Ειναι κατι στιγμες...
που γινεσαι χαρτι...
σε χερια που μονο να σκιζουν ξερουν...
που γινεσαι πηλος...
σε χερια που δεν εμαθαν ποτε να πλαθουν ομορφιες...
παρα μονο να καταστρεφουν...
Ειναι κατι στιγμες που δεν θελω αλλο να φροντισω...
μοναχα να με φροντισουν...εστω για μια νυχτα...
Ειναι κατι στιγμες που κρατανε πολυ...
σημαδευουν την ζωη ολακερη...
Ειναι κατι στιγμες που η ψυχη ειναι τοσο κουρασμενη...
ξεφλουδιζεται επωδυνα...
τοσο επωδυνα...
και κανεις δεν ειναι εκει...
οχι οπως θα ηθελες να ειναι...
και το μονο που θες...
ειναι μια αγκαλια...
εστω για μια νυχτα...
Μονο μια αγκαλια...
Ειναι αυτες οι στιγμες...
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.