24-05-11
12:30
Άρης Δικταίος
Η Ποίηση
1917-1983
Μα εσύ Ποίηση
που έντυνες μια φορά τη γυμνή μέθη μας
όταν κρυώναμε και δεν είχαμε ρούχο να ντυθούμε
όταν ονειρευόμαστε, γιατί δεν υπήρχε άλλη ζωή να ζήσουμε
δε θα υπάρξουν πια σύννεφα για να ταξιδέψουμε τη ρέμβη μας;
δε θα υπάρξουν πια σώματα για να ταξιδέψουμε τον έρωτά μας;
Μα εσύ Ποίηση
που δεν μπορείς να κλειστείς μέσα σε σχήματα
μα εσύ Ποίηση
που δε μπορούμε να σ’ αγγίξουμε με το λόγο
εσύ
το στερνό ίχνος ης παρουσίας του Θεού ανάμεσά μας
σώσε την τελευταία ώρα τούτη του ανθρώπου
την πιο στυγνή και την πιο απεγνωσμένη
που ο Θάνατος
που η Μοναξιά
που η Σιωπή
τον καρτερούν σε μια στιγμή μελλούμενη
Σημείωση: Το μήνυμα αυτό γράφτηκε 12 χρόνια πριν. Ο συντάκτης του πιθανόν να έχει αλλάξει απόψεις έκτοτε.